ฝากรักไว้ ณ ขอบฟ้า
เพราะทางของเราสองคนมันไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้เขาเป็นดาวส่วนเธอเป็นเพียงแผ่นฟ้าเมื่อถึงเวลาดาวก็จะค่อยๆจางหายไปจากฟ้ากว้าง แผ่นฟ้าผืนน้อยนี้อาจจะทำได้เพียงเป็นที่อาศัยให้ดาวแต่ไม่ใช่ที่ที่ดาวจะฝากรัก
ผู้เข้าชมรวม
4,702
ผู้เข้าชมเดือนนี้
59
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เพราะทางของเราสองคนมันไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้
เขาเป็นดาวส่วนเธอเป็นเพียงแผ่นฟ้าที่ไม่มีสิทธ์รั้งดาวไว้
เมื่อถึงเวลาดาวก็จะค่อยๆจางหายไปจากฟ้ากว้าง
แผ่นฟ้าผืนน้อยนี้อาจจะทำได้เพียงเป็นที่อาศัยให้ดาวได้เปล่งประกายแสง
แต่ไม่ใช่ที่ที่ดาวจะฝากรักไว้.......
.......................................................................................................................................................................
ตัวอย่างบางช่วงบางตอนค่ะ ของคุณหมื่นและน้องฟ้าค่ะ
หมื่นแสงที่รับรู้ได้ถึงการมาของร่างบางที่ตนเองกำลังรออยู่ก็หันมามองทันที ใบหน้าเล็กแสนน่ารักในความรู้สึกของเขากำลังขึ้นสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู
แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เจ้าหล่อนยืนคุยอย่างออกรสออกชาติกับภาคินก็ทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มเดือดอีกครั้ง
“มาแล้วจะยืนนิ่งอยู่ทำไม ทำไมไม่เรียกล่ะ”
หมื่นแสงถามคำถามอย่างหาเรื่องทันทีเมื่อหันมาแล้ว จนศศินภาที่กำลังเขินๆ อยู่ ทำหน้าไม่ถูกเมื่อกี้อารมณ์เขายังดีอยู่เลย
แล้วตอนนี้อะไรทำให้เขาเป็นแบบนี้
“เอ่อ ฟ้ากำลังจะเรียกค่ะ
แต่คุณหมื่นหันมาก่อนฟ้าเลยไม่ทันได้เรียกค่ะ” ศศินภาตอบเสียงแผ่วเพราะเดาอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ค่อยจะถูกสักเท่าไหร่
“คุณหมื่นเรียกฟ้ามามีอะไรหรือเปล่าคะ” ศศินภาถามกลับบ้าง
แต่คำถามของร่างบางกลับทำให้หัวคิ้วของคนฟังกระตุก
ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างบางตรงหน้าจนชิด
ศศินภาที่ไม่ทันตั้งตัวก็มีร่างสูงใหญ่ของหมื่นแสงเข้ามาประชิดตัวจนเธอไม่สามารถถอยไปไหนได้
“คุณหมื่นจะทำอะไรคะ มีอะไรจะใช้ฟ้าก็บอกสิคะ” ศศินภาที่ใบหน้าแทบจะจมหายไปกับอกแกร่งของหมื่นแสงว่าออกมาอย่างเร็ว
“ทำไม ฉันเรียกเธอมาจำเป็นต้องมีธุระหรอ
ทีกับไอ้คินเธอยังไปยืนคุยอี๋อ๋อกับมันได้เลย ทีกับฉันที่เป็นเจ้านายเธอ
เป็นคนจ้างเธอกลับต้องคุยได้เฉพาะตอนที่มีธุระหรอ” หมื่นแสงยิ่งเห็นร่างบางขยับตัวจะถอยห่างก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิมเป็นเท่าทวี ทำให้แรงยึดตรงไหล่กลมกลึงเพิ่มมากขึ้นตามแรงอารมณ์
“คุณหมื่นก็บอกสิคะ
ว่ามีอะไรทำไมจะต้องเข้ามาบีบแขนฟ้าแบบนี้” ศศินภาบอกด้วยสีหน้าเหยเกเพราะแรงบีบยึดของหมื่นแสง
“หึ แค่นี้ทำเป็นเจ็บ” ถึงปากจะประชดประชันออกไป แต่มือที่ยึดร่างบางไว้ก็คลายออก
เมื่อเห็นรอยมือของเขาขึ้นเป็นแถบ
“ฟ้าก็คนนะคะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะไม่มีความรู้สึกอ่ะ” ศศินภาโต้กลับ พร้อมกับดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตา หมื่นแสงเห็นดังนั้นก็เริ่มระงับและควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลง ก่อนจะจูงมือน้อยขึ้นไปบนรถบ้าน
|
ผลงานอื่นๆ ของ ทัดดาว ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ทัดดาว
ความคิดเห็น