SF {Random Song – My love #Stucky}

                ห้าโมงเย็น บัคกี้มองนาฬิกา มือสองข้างยังเป็นระวิงอยู่หน้ากระทะ วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าทุกทีและมีแนวโน้มจะเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จากเทศกาลที่กำลังจะมาถึง

หกโมงตรง บัคกี้ถอดผ้ากันเปื้อน หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ เลี้ยวเข้าโซนทำความสะอาดร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตรวจสอบว่าไม่ได้หลงลืมอะไรจึงสะพายกระเป๋า ร่ำลาเพื่อนร่วมงานและตบเท้าออกจากภัตตาคารทางประตูด้านหลังของพนักงาน

เขารอรถโดยสารไม่นานก็ได้ขึ้น ผ่านเพียงไม่กี่ป้ายก็มาลงที่หน้าร้านขายของที่ระลึกเล็ก ๆ เพื่อตามหาสิ่งที่เขาคิดไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า

               ของขวัญวันคริสมาสต์

                ร้านขายของที่ระลึกแห่งนี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากภัตตาคารที่ชายหนุ่มทำงานอยู่มากนัก คุณป้าเจ้าของร้านกับพนักงานต้อนรับเป็นป้าหลานกันซึ่งทั้งคู่พักอยู่หอพักห้องข้าง ๆ บัคกี้ เขาจึงคุ้นเคยกับพวกเธอเป็นอย่างดีและเลือกที่จะฝากตัวเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา ของที่ระลึกในร้านแห่งนี้มีหลากหลายรูปแบบ ยิ่งใกล้เทศกาลเช่นนี้ ของบนชั้นวางก็ยิ่งมีมากมายให้เลือกสรรตั้งแต่ราคานักเรียนประถมไปจนถึงราคาแพงเฉียดหลายพันดอลล่าร์แคนาดา

                ชายหนุ่มสัญชาติอเมริกันเดินหาของที่ถูกใจอยู่นาน สุดท้ายก็ไปสะดุดตากับกล่องดนตรีกล่องหนึ่ง ฐานของมันเป็นวงกลมทำจากไม้สีอ่อนหนาราวห้าเซนต์ เส้นผ่าศูนย์กลางของมันเล็กกว่าฝ่ามือของเขาเล็กน้อย ด้านบนประดับด้วยตุ๊กตาทหารดีบุกขาเดียวกับนักเต้นบัลเล่ต์ขาเดียวยืนเคียงกัน…บนกล่องดนตรีนี้จะไม่มีเปลวไฟใดมาแผดเผามันทั้งคู่ไปได้ บัคกี้หยิบมันขึ้นมาดูช้า ๆ พินิจมันโดยรอบทั้งที่คิดไว้แล้วว่าต่อให้มีตำหนิก็จะซื้อ…เขาลองกดเปิดให้มันทำงาน เสียงเพลงเบาสบายหากแฝงไปด้วยความโหยหาเคล้าคลอไปตามลม ฉุดให้นึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งวันวาน

‘บัคกี้…นายว่าความรักของเราเหมือนนิทานเรื่องอะไร’

            ‘ไม่รู้สิ…ฉันไม่ค่อยอ่านนิทานน่ะ’

            ‘ฉันว่าเหมือนทหารดีบุกขาเดียวกับนักบัลเล่ต์’

            ‘ใช่เรื่องที่ตอนจบโดยเผาทั้งคู่รึเปล่า ทำไมละ นายอยากโดนเผาหรือไง’

            อีกฝ่ายหัวเราะ

            ‘เปล่า เพราะฉันเฝ้ารอนายเสมอไปยังไงล่ะ ไปอยู่ที่นั่นห้ามไปมีใครเชียวนะคุณนักบัลเล่ต์’

“คุณลูกค้าสนใจรึเปล่าคะ ?” เสียงใสของพนักงานสาวฉุดเขาขึ้นจากภวังค์ คุณลูกค้ากะพริบตาปริบ ๆ พยักหน้า ส่งกล่องดนตรีไปให้พนักงาน จ่ายเงินและกำชับให้เธอห่อมันด้วย สั่งไปแบบนั้นทั้งที่ไม่รู้จะได้ให้มันกับคนในความทรงจำเมื่อไหร่ เสียงดนตรีนั้นเงียบไปแล้วทว่ายังคงดังก้องในใจของคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม เขายกมือแตกที่หน้าอกบริเวณหัวใจ ผินหน้ามองหน้าต่างก็พบว่าหิมะแรกตกเสียแล้ว…

ป่านนี้อเมริกาหิมะตกรึยังนะ ?

ตอนเห็นหิมะแรก สตีฟจะคิดเขาเหมือนที่เขาคิดถึงอีกฝ่ายรึเปล่านะ ?

คิดถึงจังเลย…

 กว่าจะกลับถึงห้องก็เฉียดสามทุ่ม โชคดีที่หิมะตกไม่หนักมากทำให้จราจรไม่ได้ติดขัดหนักเท่าที่เขาคิดไว้ บัคกี้วางกล่องดนตรีที่ถูกห่อของขวัญสวยงามบนโต๊ะด้วยความระมัดระวังตามด้วยกระเป๋า ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่ถอดถุงเท้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปฏิทิน ใต้วันที่ยี่สิบห้าหรืออีกสองวันข้างหน้ามีวงกลมสีเทาอยู่เป็นการแจ้งเตือนกลาย ๆ ว่ามันคือวันสำคัญ...วันสำคัญที่เขาจะไม่ได้กลับบ้าน

                ‘ปีนี้ขออะไรจากซานต้าครับ บัคกี้’ ชายหนุ่มตาสีฟ้าแย้มยิ้ม

            ‘ไม่ได้ขอ ไม่รู้ว่าเป็นเด็กดีแบบที่คุณซานต้าต้องการรึเปล่า’ เขายิ้มน้อย ๆ พิงศีรษะกับไหล่กว้าง ตรงหน้าคือต้นคริสมาสต์ขนาดกลางพึ่งตกแต่งเสร็จตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น บนต้นมีถุงเท้าสีน้ำเงินไว้สองข้างแขวนอยู่

            ‘เป็นเด็กดีสิครับ บัคกี้ก็เป็นเด็กดีของซานต้ามาตลอดนั่นแหละ…” มือหนาเคลื่อนมาโอบเอว ในมือถือกล่องกำมะหยี่ใบเล็ก ‘คริสมาสต์ปีหน้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน…ฉันเลยอยากให้นายเก็บมันไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทหารดีบุกตัวนี้จะปกป้องนาย สุขสันต์วันคริสมาสต์นะบัค’ พร้อมกับความอบอุ่นที่ข้างแก้ม

                อยู่ ๆ ขอบตาก็ร้อนผะผ่าว บัคกี้ใช้หลังมือเช็ดหยดน้ำตาที่ไม่มีทีท่าจะหยุดไหล เขานึกโทษตัวเองว่าอ่อนแอ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ทั้งที่เป็นคนตัดสินใจเองแท้ ๆ ว่าจะมาเป็นพ่อครัวที่นี่หนึ่งปี แต่พอวันเวลาผันผ่านไปเขากลับทนอยู่แทบไม่ได้ ความคิดถึงค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นทุกที เขาคิดถึงบ้าน คิดถึงสตีฟเหลือเกิน…

หน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้น เป็นข้อความเข้าของคนที่เขากำลังคิดถึง บัคกี้เช็ดน้ำตาเพื่อพิมพ์ข้อความตอบกลับไป แม้จะคุยกันทุกวันแต่เขาไม่เคยบอกคนรักว่าเขาคิดถึงอีกฝ่ายมากแค่ไหนเพราะกลัวจะทำให้สตีฟกังวลไปด้วย คนไกลบ้านหลุดสะอื้น กำโทรศัพท์แนบอก เศร้าจับใจที่เจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมไม่อบอุ่นเฉกเช่นอ้อมกอด

คิดถึง

คิดถึงเสียจนอยากจะทิ้งงานแล้วกลับอเมริกาเสียเดี๋ยวนี้

“ฮึก สตีฟ…ฉันคิดถึงนาย” ชายหนุ่มสะอื้น ยกจี้รูปทหารขาเดียวประดับอัญมณีเม็ดเล็กที่คล้องห้อยอยู่บนคอแนบริมฝีปาก พลิกตัวนอนคว่ำฝังใบหน้าลงกับหมอน ปล่อยน้ำตารินไหลระบายความหน่วงของหัวใจ

ก็อก ๆ ๆ

เสียงคนเคาะประตูกระทบโสตประสาท บัคกี้ชะงัก ยันกายจากเตียง เช็ดคราบน้ำตา ในมือยังกำโทรศัพท์อยู่ เขามองเวลาพลางนึกสงสัยว่ายามนี้ใครจะมาหาเขากัน

ก็อก ๆ ๆ เสียงประตูดังย้ำอีกครั้ง “มีของมาส่งครับ” น้ำเสียงอู้อี้ดังขึ้นจากอีกฝากของประตู

“มาแล้วครับ” บัคกี้เดินมาจนถึงหน้าประตู สงสัยมากกว่าเดิมกับคำบอกขาน

ส่งของตอนนี้น่ะหรือ ?

บัคกี้เปิดประตู

แล้วเขาก็เจอซานตาคลอส

“มีคนฝากมาให้ครับ” คนส่งของในชุดมาสคอตพูดเสียงอู้อี้ ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเท่ากระดาษเอห้ามาให้ บัคกี้มองอย่างไม่ไว้ใจ เอื้อมมือไปรับช้า ๆ

“แกะเลยครับ”

เอาล่ะ มาถึงตรงนี้บัคกี้มั่นใจค่อนข้างแน่นอนแล้วว่ามีคนตั้งใจส่งบางอย่างมาแกล้งเขาแน่ ๆ เขาค่อย ๆ แกะกระดาษออก เตรียมตัวเตรียมใจว่าหากมีการซ่อนกล้องเขาจะไม่ตกใจกับเจ้าของในกล่องมากนัก บัคกี้เปิดฝากล่องออกช้า ๆ

ตุ๊กตาตั้งโต๊ะรูปทหารดีบุกขาเดียวนอนยิ้มอยู่ภายใน

“สุขสันต์วันคริสมาสต์บัคกี้”

               ตรงหน้าของบัคกี้ไม่ใช่ซานตาคลอสอีกต่อไป

*TALK

                ฮือออ ในที่สุดเราก็เข็นฟิคผ่านเปเปอร์และไฟนอลได้สำเร็จค่ะ (…) หัวข้อที่เราได้คือเพลง my love สารภาพว่าฟังแล้วคิดถึงการจากลามากๆค่ะ แต่เป็นในแง่ของจากตาย (…) พอดีไม่อยากทำร้ายคนอ่านเท่าไหร่เพราะทำมาเยอะแล้ว ก็เลยเขียนเป็นแนวนี้แทนค่ะ๕๕๕๕๕ อาจจะห่างจากธีมของ my love ค่อนข้างเยอะ ส่วนเรื่องนิทาน มาจากเรื่อง the steadfast tin soldier เราอ่านแล้วมันดูเข้ากับธีมพอดี เราอาจจะคิดไปเองก็ได้นะคะ5555 ยังไงก็ฝากไว้ด้วยน้า ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ <3

***ขอโทษที่หายไปนะคะ ทุกคนคงจะทราบใช่มั้ยคะว่าเกิดอะไรขึ้นกัน UvU ยังไงก็อย่าไปอุดหนุนแอปแบบนั้นกันเลยนะคะ <3***