คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ยกที่21 : มีรักษ์ให้ทุกคน
มีรักษ์ให้ทุกคน<RukPart>
‘เด็กเวร’
นิยามสั้นๆสำหรับไอ้ปอนด์ในหลายๆครั้ง
ถึงมันจะไม่แทนตัวเองว่า ‘กู’ และ ‘มึง’ กับผมเหมือนที่ผมทำกับมัน
แต่ผมก็พอจะเดาออกว่าภายในมันคงมีสรรพนามร้อยแปดที่ใช้กับผมแน่นอน
ดูจากที่มันหลุดพูดออกมาบ่อยๆก็พอจะเดาได้
ปอนด์เป็นเด็กที่แปลกสัดๆในบางมุม
จากประสบการณ์ส่วนตัวและจากคำบอกเล่าของไอ้บาสและไอ้กุนที่เป็นรุ่นน้องของผมและเป็นเพื่อนร่วมบ้านของมันเอง
เหมือนว่าปอนด์จะเป็นคนที่พึ่งพาได้มาที่สุดในกลุ่ม ‘สี่กุมาร’ (ชื่อที่พวกผมใช้เรียกกลุ่มเด็กวิดยาของบ้านหลังที่หนึ่ง
ผมกับเพื่อนจะเห็นพวกมันตัวติดกันสี่คนตลอดเวลาที่เจอในมหาวิทยาลัย
และเป็นไอ้แมนนี่แหละที่เริ่มต้นเรียกแบบนี้ขึ้นมา) แต่ในทางเดียวกัน
มันก็เป็นคนที่ดื้อเงียบและกวนส้นตีนมากที่สุดสำหรับผมเช่นกัน
‘กลัวตกรถ...’
เอาจริงดิ กูนี่ถึงกับอ้าปากค้างไปสามวิเลยครับ
เด็กน้อยสัดๆ
ไอ้ปอนด์เอ้ย!
“มึงกลัวอะไรไร้สาระ
หึๆๆ” ผมกลั้นขำเพราะเห็นมันหันมามองเคืองๆก่อนจะตัดสินใจปลอบมันด้วยการจับตัวล็อกประตูให้มันดู
“เนี่ย ไอ้ธันก็ล็อกรถแล้วนี่ไง” ผมว่าแล้วเปลี่ยนมาเอาแขนกอดมันไว้ “หลังมึงก็มีแขนกูกันไว้ให้”
ปลอดภัยจะตาย เพราะกูกอดมึงแน่นชิบหายเลยนะเนี่ย!
ช่วงนี้อยู่ๆผมก็ชอบนึกถึงเหตุการณ์นี้ขึ้นมาบ่อยๆ
รู้สึกเหมือนว่าจะติดตาติดใจในความเด็กน้อยที่เริ่มจะแสดงออกมาของมันนิดๆ ผมก็เข้าใจมันนะ
เลยตัดสินใจขอย้ายที่กับไอ้แมนให้พวกผมไปนั่งข้างหน้า ส่วนคู่แมนและน้องเม่นมานั่งด้านหลังแทนในขากลับ
ซึ่งความสามารถในการปรับตัวของไอ้ปอนด์ก็ทำเอาผมและเพื่อนต้องทึ่งจนเอากลับมาคุยกันที่บ้านเลยทีเดียว
เพราะขากลับ
เชี่ยปอนด์มันเลียนแบบการนั่งตักแบบราชินีของน้องเม่นได้อย่างสมบูรณ์แบบจนไอ้ธันที่เป็นคนขับรถซึ่งหันมาเห็นตอนรถติดไฟแดงถึงขนาดต้องแอบยกนิ้วโป้งให้เลยยังไงล่ะ
“ตอนเดินห้างก็ถามไอ้เม่นมาว่าต้องนั่งยังไง”
ไอ้ปอนด์ที่นั่งกินข้าวเช้าตรงกันข้ามกับผมตอบ หน้าไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“มันบอกว่าถ้านั่งท่าแบบมันจะสบายสุด เพราะมันกับพี่แมนเคยลองมาหลายท่าแล้ว”
บ้านพวกนั้นมีรถแค่คันเดียวหรือครอบครัวมันคนเยอะจนพี่น้องต้องมานั่งอัดกันจนหาท่าที่สมบูรณ์แบบได้วะ
ผมพยายามนึกภาพตาม
“ทำไมมาถามอะไรตอนนี้วะพี่
มันผ่านมาเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์แล้วนะ”
“อยู่ๆก็สงสัยเฉยๆ”
ผมตอบผ่านๆก่อนบอกให้มันกินข้าวต่อ
KwangSiri : พี่รักษ์ว่างมั้นคะ
KwangSiri : หรือยังไม่ตื่น >w<
ผมมองไลน์ที่เด้งขึ้นมาในไอโฟน เห็นปอนด์เหลือบมามองนิดหน่อยก่อนหันไปสนข้าวและเกมส์ของตัวเองต่อ
นิสัย! ผมหยิบไอโฟนไปเคาะมือปอนด์เบาๆหนึ่งครั้งเพื่อเตือนมัน
“ไม่เล่นเกมส์ครับ”
เมื่อไม่กี่วันก่อนผมเทศนาไอ้ปอนด์ไปหนึ่งยกเล็ก
หลังจากช่วงสองสามวันก่อนหน้านั้นผมเริ่มสังเกตว่าไอ้ปอนด์ชอบเล่นเกมส์ไปด้วยกินข้าวไปด้วยตอนที่กินข้าวเช้าหรือข้าวเย็นด้วยกัน
ผมเลยลองถามไอ้บาสกับไอ้กุนที่มานั่งเล่นรอเข้าเรียนที่โต๊ะกลุ่มพวกผม
‘พวกมึง ปอนด์มันชอบเล่นเกมส์ตอนกินข้าวเหรอวะ’ แต่ก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้เป็นนะ
ผมนึกย้อนไปตอนที่รับส่งมันแรกๆ เห็นสองคนนั้นมองหน้าหน่อยๆก่อนจะทำท่าทางเหมือนนึกออก
‘ไม่นะพี่ แต่ต้องเป็นนั่นแน่ๆเลย เกมส์ใหม่ที่มันเพิ่งโหลดมาอ่ะ’ ไอ้บาสว่า มีกุนเอออออยู่ข้างๆ
‘เดี๋ยวมันเลิกเห่อมันก็ไม่เล่นละพี่
ไอ้ปอนด์ถ้าเล่นได้ตามเป้าที่มันเล็งไว้เมื่อไหร่มันก็ลบเกมส์ทิ้งละ’ กุนพูดเสริม
‘…’
ไม่ดีมั้ง เสือกเป็นนานๆแล้วติดเป็นสันดานขึ้นมามันจะแย่น่ะสิ
พอคิดได้แค่นั้น
เย็นวันนั้นผมเลยจัดไปกลางโต๊ะกินข้าวร้านระเบียงเลยครับ
เห็นมันกดเข้าเกมส์เตรียมเล่นพร้อมกันกับจังหวะที่ป้าเขามาเสิร์ฟสปาเกตตี้พอดีผมก็เอื้อมมือริบไอโฟนมันมาแล้วร่ายยาวทันที
แต่ไม่ได้ขึ้นเสียงนะผมพูดเตือนด้วยเหตุด้วยผลนี่แหละ ให้มันรู้ว่าผมหวังดีกับมันจริงๆ
ตอนนั้นมันชักสีหน้าหน่อยๆก็จริง
แต่ตั้งแต่นั้นมามันก็ทำตามดีไม่มีประชดประชันอะไร
มีเผลอให้เตือนให้ดุบ้างบางครั้งเหมือนอย่างเมื่อกี้
“อุ้ย!
แหะๆ ><”
ปอนด์สะดุ้งหน่อยๆก่อนเงยหน้ามายิ้มแหยให้ผม
ผมเห็นมันปิดเกมส์แล้วเปลี่ยนไปเข้าไอจีก็หันมาส่งข้อความตอบน้องกวางต่อ
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้
:
ตื่นแล้วคับ ว่าไงเอ่ย?
KwangSiri
: เอารถไปเข้าอู่ ไปเรียนไม่ได้ง่า~ T^T
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้
: เรียนกี่โมง ให้พี่ไปรับมั้ย
KwangSiri
: 10โมงค่า ที่HB7 ><
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้
: เคคับ พี่ไปรับเก้าครึ่งใต้หอนะ
KwangSiri
: ใจดีจังเลยยยย ขอบคุณนะคะ>w<
ผมวางไอโฟนในมือลง
เห็นไอ้ปอนด์ที่นั่งส่องไอจีอยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดังก่อนมันจะหันหน้าจอมาให้ผมดู
BothKrispyKreme
ที่เพิ่งโพสรูปกล่องถุงยางอนามัยกลิ่นสตอเบอรี่พร้อมโพสอิทสีชมพูที่แปะไว้ซึ่งมีข้อความว่า
‘ชอบพี่มานานปี เห็นพี่แล้วอยากได้!’ ซึ่งไอ้โบ๊ทก็แคปชั่นไว้ว่า
‘ก่อนจะซื้ออะไรให้ มาถามไซส์กันก่อนสิ> อยู่ๆเธอก็วิ่งมา แล้วเธอก็ปาใส่หน้าพี่ ทำไมอ่ะเธอ เธอเป็นเหี้ยอะไร!’
เกรี้ยวกราดสัด! 5555555555555555555555555555555555555
“โคตรน่ากลัวอ่ะ
55555” ปอนด์หัวเราะร่วน “ไอ้พี่ธันเพิ่งมาตอบว่า ‘ทำไมอ่ะเธอ
เธอซื้อไซส์ใหญ่กว่าของพี่มาทำไม’ 5555555555555555”
พอได้ยินว่าเพื่อนเริ่มไปแซว
ผมก็เอาไอโฟนมากดเข้าไอจีเพื่อไปคอมเมนต์ต่อทันทีไม่ให้เสียจังหวะ ‘ดูจากไซส์ น่าจะปาใส่ผิดคน’ 55555555555555555555555
“พี่รักษ์เคยเจอแบบนี้ป่ะ
แบบแฟนคลับมาปาของใส่หรืออะไรแนวนี้” ไอ้ปอนด์ถามผมพลางตักผักทอดราดน้ำพริกในจานตัวเองมาใส่จานผม
“เผ็ดอ่ะ ช่วยกินหน่อย”
“ก็เคยบ้าง
เคยแบบเอาอะไรไม่รู้มาแขวนให้ที่รั้วบ้านบ้าง เคยเจอแบบเอาถุงยางมาใส่ตรงช่องหน้ามอเตอร์ไซค์แล้วเขียนว่า
‘อยากใช้กับพี่’ ก็มี แต่ไอ้วิ่งมาปาใส่หน้ายังไม่เคยโดนนะ
55555”
“พี่ไม่อึดอัดเวลาไปไหนก็มีแต่คนมองเหรอ”
“...เดี๋ยวก็ชิน”
ผมว่าพลางขยี้หัวไอ้ปอนด์ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่ามันสังเกตเห็นหรือเจออะไรมาบ้าง อย่างเช่นว่ามีคนทักไปถามว่าเป็นอะไรกับผมหรือทักไปขอให้มันช่วยติดต่อผมให้
ผมก็พอจะได้ยินพวกกุนกับบาสเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกัน
แต่ผมไม่เคยได้ยินเรื่องเหล่านั้นออกมาจากปากมันเลยซักนิด
แปลกดี...ปกติทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่สนิทกับผมมีแต่คนบ่นให้ผมฟัง ซึ่งแรกๆผมก็ทำได้แต่ขอโทษเพราะไม่รู้จะแก้ไขมันยังไง
แต่นานๆไปผมก็เริ่มชินและตัดสินใจหัวเราะให้กับเรื่องเหล่านั้นแทน
...ก็หล่อนี่หว่า
จะให้กูแก้ยังไง?
ลองคิดๆดูแล้วเรื่องที่มันไม่บอกผม
อาจเป็นเพราะมันคิดว่าเรายังไม่สนิทกันดีล่ะมั้ง...
ปอนด์มันเป็นคนวางตัวพอประมาณนะจากที่ผมอยู่ใกล้ๆมันมาเกือบเดือนได้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก
แต่ถ้าสำหรับผมแล้วมันคงเป็นรุ่นน้องที่ผมรู้สึกสนิทด้วยค่อนข้างมากเลยล่ะ
ผมดูแลมันดีจนน้องสายรหัสผมเริ่มน้อยใจแล้วซะด้วยซ้ำ
ผมมองตามปอนด์ที่เดินไปซื้อขนมหวานก็ขำหน่อยๆ
‘ต้องแดกขนมหวานก่อนเข้าเรียน’ เป็นประโยคที่อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นตอนกินข้าวเช้าด้วยกันวันหนึ่ง
‘ผมอ่านเจอมาว่าถ้ากินของหวานก่อนเข้าเรียนจะทำให้สมองแล่น
เรียนได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น’
หลังจากนั้นมันก็ทำจริงๆ
มันกินของหวานปิดท้ายมื้อเช้าทุกวันจนผมเริ่มชิน ก็ควรชินจริงๆ
เพราะเจ้าตัวมันชอบโยนของที่กินไม่หมดมาให้ผมช่วยกินด้วยตลอด...
กำลังคิดอยู๋ว่าถ้าความเห่อนี้อยู่ครบหนึ่งเดือนเมื่อไหร่ผมคงต้องลากมันไปเข้ายิมด้วยกันกับผมและเพื่อนซักที
ผมมองมันที่เดินมาทางโต๊ะ
ในมือถือถ้วยขนมหวานและถุงใส่ขนมจุกจิกสามสี่อย่าง
เห็นกลุ่มน้องนักศึกษาปีหนึ่งคณะศีกษาศาสตร์ที่กินข้าวอยู่ไม่ไกลมองตามมันด้วยสายตาที่ผมเคยเห็นอยู่บ่อยๆ
สายตาเวลาที่ผู้หญิงกรี๊ดผู้ชาย
ไม่รู้ว่ามันโง่หรือมันเอ๋อกันแน่ที่คิดว่าที่คนมองผมกับมันเวลาอยู่ด้วยกันทุกวันนี้เป็นเพราะพวกเขาต้องการมองผมคนเดียว
มันลืมไปแล้วรึไงว่าตัวเองก็เป็นรองเดือนคณะวิทยาศาสตร์...
ที่ผมรู้เพราะวันที่ประกวดดาวเดือนคณะวิทยาศาสตร์ปีที่แล้ว
ผมโดนไอ้แมนลากให้ไปเชียร์น้องมีนที่ได้เป็นหนึ่งในผู้เข้าประกวดด้วย
แต่แม่งคืออยู่ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพราะแทนที่จะได้เชียร์น้องเขาดีๆดันกลายเป็นพวกกูไปยืนให้พวกรุ่นพี่สาวๆและกระเทยงามคณะมันรุมทึ้งแทน
ยังไม่นับการโดนขอถ่ายรูปราวกับพวกกูเป็นดาราเดินพรมแดง ...สุดท้ายเราสองคนเลยต้องถอยกลับมาดูน้องเม่นไลฟ์สดให้ที่ใต้ถุนคณะตัวเองแทน
ผลคือน้องมีนได้ที่สี่
ที่หนึ่งเป็นลูกครึ่งหน้าตาดี มีไอ้ตัวที่แดกกล้วยบวชชีอยู่ตรงหน้าผมเป็นที่สอง
...หึๆ น่าแกล้งชิบหาย
“ปอนด์”
“หือ?” ผมมองมันที่เลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย
แก้มตุ่ยๆเพราะเคี้ยวกล้วยทำเอาน้องผู้หญิงโต๊ะข้างๆมองเพลินจนผมสังเกตได้
“รู้ป่ะว่าของหวานที่เค้าให้กินก่อนเข้าเรียนอ่ะ
จริงๆมันควรจะเป็นพวกช็อคโกแลตแท่งนะ มันจะช่วยให้สมองแล่นมากกว่ากินขนมหวานไทย”
“จริงดิ?” ตาโตเชียวมึง หึๆๆๆ
“จริง ก็กูลองไปอ่านผลการศึกษาของต่างประเทศมาแล้ว
เค้าให้คนที่เข้าทดสอบกินช็อคโกแลตแท่งก่อนเข้าเรียนนะ ...มึงคิดว่าที่ยุโรปจะมีกล้วยบวชชี
แกงบวชฟักทอง หรือลอดช่องน้ำกะทิให้เขาแดกก่อนเข้าเรียนมั้ยล่ะ”
“เชี่ยยยย!!!!” 555555555555 ผมเห็นไอ้ปอนด์ที่เคี้ยวกล้วยค้างอยู่ที่ข้างแก้มก็ยิ่งขำ
“ก็ว่าละ ทำไมกินมาจะครบหนึ่งอาทิตย์แล้วยังไม่เห็นสมองมันจะแล่นเลย โค่ว!”
เด็กน้อยเอ๊ย!
ผมยีหัวมันแรงๆก่อนเก็บจานและถ้วยทั้งของผมและของมัน “เลิกนอยด์แล้วหยิบขวดน้ำมาให้กูด้วย
ไปเร็ว! วันนี้กูต้องไปรับกวางต่อ”
ผมที่เก็บจานอะไรเสร็จก็เดินตามมันมาที่รถ
แต่แทนที่ปอนด์มันจะหยุดที่เวสป้าเหลืองนวลของผม
มันดันเดินดุ่มๆเลยไปโดยไม่มีทีท่าจะหยุดเลยซักนิด
“นั่นมึงจะไปไหนวะ!” ผมตะโกนถาม เห็นมันหยุดหันมามองผมงงๆ “มอเตอร์ไซค์กูอยู่นี่”
“ก็จะไปคณะไง”
มันตอบหน้าซื่อตาใส ตอนนี้คนที่งงกลายมาเป็นผมแทน
“ก็มอเตอร์ไซค์อยู่นี่ไง
มึงจะเดินไปทำไม?” อะไรของมันวะ ผมถาม
เห็นเจ้าตัวยังยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมไม่มีทีท่าจะเดินกลับมา
“ก็พี่บอกต้องไปรับกวาง”
... สังคม ...ผมมองหน้ามันอย่างใช้ความคิด มันไม่ประชดแน่นอนผมมั่นใจ มันซื่อ
ซื่อบริสุทธิ์จนกูเป็นห่วงเลยว่ะ
“กูหมายถึงกูจะไปส่งมึงก่อนแล้วค่อยไปรับกวาง
กูนัดน้องเขาไว้เก้าครึ่ง แล้วตอนนี้เพิ่งเก้าโมงสิบ” ผมพูดอธิบาย
เห็นมันฟังอย่างตั้งใจแล้วเดินกลับมาก็โล่งใจค่อยอธิบายต่อ “น้องเขาเอารถไปเข้าอู่
วันนี้เลยให้กูไปรับไปส่งเฉยๆ”
“อ่อ
โอเคครับ” มันว่าพลางเขย่าขวดน้ำรอผมสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ท่าทางเหมือนเด็ก
ถ้ากูมีแฟนแบบนี้กูคงห่วงตายห่า
จะนอนกูต้องนอนทีหลังจะตื่นกูก็ต้องตื่นก่อนถึงจะตายตาหลับแน่ๆ
“ไปส่งน้องกวางมาเหรอวะ”
เสียงไอ้โด่งถามขึ้นทันทีที่ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ผมพยักหน้ารับหน่อยๆ
“แล้วน้องปอนด์ล่ะ”
“ไปส่งไอ้ปอนด์ก่อนแล้วค่อยไปรับน้องกวางที่หอ”
ผมตอบ
“แหมมมมมมม
พ่อขุนแผนแสนสะท้าน” ไอ้ธันล้อ ผมโบกหัวมันหน่อยๆก่อนนั่งลงข้างๆไอ้แมน
“มึง
เพจมหาลัยอยากให้เราไลฟ์สดเรื่องงานดนตรีมหาลัยด้วยกันกับไอ้เขมเย็นนี้ว่ะ”
แมนหันมาบอกผม “เขาขอคำตอบเลยจะได้ประกาศเวลาลงเพจ”
“มึงโอเคมั้ยล่ะ
ถ้ามึงเอากูก็เอาด้วย” ผมตอบ
ปกติถ้ามีงานไลฟ์สดหรืออะไรแมนกับผมมักจะได้ไปเป็นแพ็คคู่อยู่เสมอเพราะผมกับมันเป็นเดือนกับรองเดือนวิศวะ
มีเขมหรือไม่ก็มีเตอร์ที่เป็นเดือนนิติศาสตร์และเดือนวิทยาศาสตร์ปีสี่มาแจมด้วยบ่อยๆ
“ก็ได้นะ
กูว่าง ไอ้เขมก็ว่าง” ผมฟังมันตอบก็พยักหน้ารับไป
ไอ้แมนเห็นผมตกลงก็ส่งข้อความไปบอกทีมงานเพจมหาลัยทันที
รอไม่นานบนหน้าฟีตผมก็มีประกาศไลฟ์สดของพวกเราแชร์มาทันที ผมมองไอโฟนในมือที่สั่นเตือนเพราะไลน์เข้า
KwangSiri : มีไลฟ์เย็นนี้เหรอคะ^^
KwangSiri : จะรอดูน้า ><
รักษ์นะเออเผื่อเธอไม่รู้
: ครับบบ
“เมื่อเช้าโดนปาหัวใจใส่เหรอจ๊ะพ่อหนุ่มเนื้อหอมมมม”
เสียงไอ้เฟิร์สแซวคนมาใหม่ ผมรีบเก็บไอโฟนเตรียมตัวกระโจนเข้าเป็นแนวร่วมทันที
“หัวใจเหี้ยไรล่ะ!
ถุงยางอนามัยมาเป็นกล่องเลยสัด!!!”
ไอ้โบ๊ทโวยวาย “กูนี่ตกใจจนร้องเสียงหลงเลยแม่งเอ๊ย!
อายคนชิบหาย”
“ละมึงไปโดนปาใส่ตอนไหนวะ
เมื่อเช้า?” ผมถาม
“เออดิ โดนตอนกำลังเดินไปลานจอดรถใต้หอ
อยู่ๆก็วิ่งเข้ามาแล้วปาใส่หน้ากูเฉยเลย แล้วแม่งคือสับขาหนีกูอย่างไว!” ไอ้โบ๊ทพูด หน้าอย่างเซ็ง “กูไปบอกเจ้าของหอมาละ เย็นนี้จะขอเขาดูกล้องวงจรปิด...บอกตรงๆว่ากูอยากเห็นหน้าแม่งมาก”
อย่าว่าแต่มึงเลย
พวกกูก็อยากเห็น 555555555555555555555555555555
“ดูถูกกูมาก
นอกจากจะปาใส่หน้าแล้วยังซื้อมาเล็กกว่าของจริงอีก”
คิดว่ามันน่าจะเคืองเรื่องซื้อมาเล็กมากกว่าโดนปาใส่หน้านะ
พี่แนะนำให้น้องจิตซื้อไซส์ใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมซักสองสามกล่องมาปาใส่หน้ามันอีกรอบ
พี่ว่ามันน่าจะปลื้มกว่าเดิมเยอะ
“มึง อาจารย์กฤษฏ์ขึ้นตึกไปตะกี้ ไปกันได้ละ”
ไอ้ออยพูดเตือน พวกผมเลยรีบเก็บข้าวของไปเรียนทันที
“มันเริ่มไลฟ์กี่โมงวะแมน”
ผมถามแมนขณะที่พวกเรากับลังเดินขึ้นตึกเรียน
“หนึ่งทุ่มว่ะ
ไอ้เขมนัดให้มาไลฟ์ที่ใต้ตึกคณะเรานั่นแหละ” แมนตอบ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย “มึงดูนี่ๆ
เมื่อกี้ไอ้เม่นเพิ่งส่งมาให้กูดู น้องปอนด์แม่งอย่างเก่ง 555555”
ผมรับไอโฟนแมนมาดูคลิปที่มันเปิดให้
ในคลิปเป็นไอ้ปอนด์ที่กำลังสัปหงกแบบหงายเงิบท่ามกลางเสียงบรรยายของอาจารย์ 555555
ใจมันได้! มีเสียงกลั้นขำของพวกเพื่อนๆรอบๆดังหน่อยๆ
ผ่านไปไม่ถึงสิบวินาที เสียงอาจารย์ก็เรียกชื่อมันผ่านไมค์ทำเอามันสะดุ้งโหยง
ผมกับแมนหัวเราะกันเสียงดังจนเพื่อนคนอื่นหันมามอง 55555 ‘อนุทัต! หลับสบายตั้งแต่ต้นคาบเชียวนะ!!! ฮอร์โมนที่สร้างมาจากถุงน้ำคร่ำที่อยู่ติดกับมดลูกคืออะไร?!!
ตอบมา!!!’ ชิบหายแล้วไอ้ปอนด์! ผมลุ้นแทนเจ้าตัวในคลิปที่ยังทำหน้าสะลึมสะลือไม่ตื่นดีในขณะที่เพื่อนข้างๆเปิดชีทหาคำตอบ
‘human chorionic gonadotropin ฮะ...’ ไอสัดนี่หลับอย่างมีประสิทธิภาพนี่หว่า
555555 ผมได้ยินเสียงคนในห้องฮือฮา มีเสียงน้องเม่นที่ถ่ายคลิปพึมพำแทรก
‘เชี่ยปอนด์ แม่ง...’ ปิดท้ายเป็นเสียงอาจารย์ที่ละโทษให้มันเพราะมันตอบถูกก่อนกลับไปเข้าเนื้อหาการเรียนต่อ
กล้วยบวชชีคงไม่ได้ทำให้สมองแล่นเท่าไหร่หรอกมั้ง
5555555
“เดี๋ยวมึงไปไหนต่อ” เอกถามผมขณะที่เราเดินออกมาจากห้องเรียน
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่โมงเย็น...โปรเจคจบทำเอาผมถึงกับเบลอไปเลยว่าผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว
“ไปรับน้องปอนด์ที่ภาคชีวะ?”
“ไม่อ่ะ
วันนี้ต้องรับน้องกวางไปส่งที่อู่ก่อนแล้วค่อยกลับมารับไอ้ปอนด์” ผมว่าแล้วก็หยิบไอโฟนขึ้นมากดโทรออกหาคนที่พูดถึงทันที
“เรียนเสร็จยัง?”
‘แลปวันนี้น่าจะช้าอ่ะพี่ คงเลิกเกือบๆหนึ่งทุ่มเลย’
“หนึ่งทุ่มเลยเหรอวะ...” มันจะชนกับพวกผมไลฟ์สดมั้ยวะ เอาไงดี...
‘อ่อออออ หนึ่งทุ่มพี่มีไลฟ์สดกับพี่แมนกับพี่เขมนี่หว่า ผมเห็นที่แชร์อยู่...ผมกลับกับเพื่อนก็ได้นะ’
“อ่า...เอางั้นเหรอ”
เหมือนจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะที่ผมไม่ได้กลับบ้านพร้อมมัน...
‘ใช่สิครับ...ผมทำแลปต่อก่อนนะพี่ แล้วจะรอดูไลฟ์เด้อ’
ไม่ต้องดูก็ได้มั้ง... ผมมองไอโฟนในมือก่อนเก็บใส่กระเป๋ากางเกงแล้วไปรับน้องกวางต่อที่คณะมนุษฯทันที
...
..
.
“มึงพากูมาภาคชีวะทำไมวะ”
เสียงไอ้เขมโวยวาย “ถ้าเกิดเจอโจทย์เก่าขึ้นมากูโทษมึงนะโว้ย!”
แหงสิวะ
ใครใช้ให้มึงจีบเด็กภาคนี้หลายคนกันล่ะ...ไม่รู้จักคำว่ากระจายประชากรเหรอวะ
ผมหันไปมองไอ้เขมเอือมๆ
“เอาของไปให้ไอ้ปอนด์เป็นเพื่อนกูหน่อย”
ผมพูดพลางชูถุงริมปิงที่มีช็อคโกแลตแท่งยี่ห้อต่างๆอยู่เต็มถุง “กูไม่กล้ามาคนเดียว”
“ปกติมึงก็มารับน้องเขาที่ภาคป่ะวะ”
ไอ้เขมถามก่อนรับช็อคโกแลตที่ผมยื่นให้ไปแกะกิน “แล้วรู้มั้ยว่าน้องเรียนห้องไหน”
“ไม่รู้ว่ะ
ปกติรออยู่แค่หน้าภาค” ผมตอบพลางชะโงกหน้ามองไปตามห้องต่างๆ
วันนี้หลังจากรับน้องกวางจากคณะแล้วน้องเค้าก็ขอให้ผมไปส่งซื้อของที่เมย่า
ผมที่เดินเล่นไปจนถึงโซนขายช็อคโกแลตก็นึกถึงไอ้เอ๋อที่สัปหงกในคลิปขึ้นมา
เลยจัดการโกยช็อคโกแลตแท่งยี่ห้อต่างๆบนชั้นมาเกือบสามสิบแท่ง...ก็ไม่ค่อยกินขนมนี่หว่าเลยไม่รู้อันไหนอร่อย
คิดง่ายๆว่าซื้อไปเยอะๆแล้วกันถ้าอันไหนอร่อยก็ค่อยกลับมาซื้อเพิ่ม
พอไปส่งน้องกวางที่อู่เสร็จประมาณหกโมงเย็นได้ไอ้เขมก็โทรมาบอกให้ผมไปรับมันที่คณะนิติศาสตร์เพื่อไปไลฟ์กันที่คณะผม
ไอ้เราเหลือบไปเห็นถุงช็อคโกแลตเลยคิดว่าได้จังหวะพอดี
รวดไปภาคชีวะเอาขนมไปให้ไอ้เอ๋อเลยดีกว่า มันอาจจะต้องการพลังงานเพื่อทำแลปอยู่ก็ได้
ตอนนี้เลยต้องกลายมาเป็นสองโง่ยืนงงกลางตึกชีวะไปซะชิบ
“ถามน้องเขาดิ” ไอ้เขมขี้ไปมองกลุ่มเด็กที่ผมพอจะจำได้ว่าน่าจะเป็นปีสอง
เพราะมีน้องสองสามคนในกลุ่มนั้นที่เคยทักกับปอนด์ตอนเดินซื้อข้าวที่หลังม.อยู่กับผม
“น้องครับ”
ผมถาม พวกน้องผู้หญิงห้าหกคนทีนั่งอยู่มองหน้ากันไปมา “รู้มั้ยว่าตอนนี้สัตววิทยาปีสองเรียนแลปอยู่ห้องไหน
แลปแอนด์ฟิอะไรนี่แหละ”
“อ๋อ
พวกซูปีสองใช่มั้ยครับ” น้องผู้ชายในกลุ่มพูดขึ้น “เรียนอยู่ห้องตรงนั้นครับพี่...ฝั่งซ้ายสุดทางเดินน่ะครับ”
น้องผู้ชายชี้ให้ผมดูห้องที่อยู่สุดทางเดิน ซึ่งเป็นโซนที่พวกผมยังไม่ได้เดินหาเพราะผมกับไอ้เขมคิดว่าจะเป็นโซนห้องพักอาจารย์
“ขอบคุณครับ”
พวกผมหันไปขอบคุณน้องแล้วพากันเดินไปทางห้องแลปทันที
ได้ยินเสียงหวีดของพวกผู้หญิงตามหลังมาหน่อยๆ
ผมกับไอ้เขมเดินมาพอใกล้ถึงหน้าห้องก็ได้ยินเสียงเฮฮาเสียงคุยกัน
น่าจะห้องนี้แล้วล่ะมั้ง...
ผมชะโงกหน้าเข้าไปในห้องที่มีคนอยู่ประมาณยี่สิบคนได้
เห็นไอ้ปอนด์ที่นั่งคุยเล่นกับเพื่อนอยู่ท้ายห้องโดยมีน้องผู้หญิงยืนมัดจุกให้อยู่ข้างๆ
จะเรียกก็ยังไงอยู่แต่จะเดินเข้าไปก็ไม่ดี ตอนที่กำลังลังเล น้องผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ประตูก็หันมาเจอผมพอดี
“เรียกปอนด์ให้หน่อยได้มั้ยครับ”
ผมชี้ไปหลังห้อง
“อ่อ
ครับๆ” ดีมากครับน้อง “ปอนด์โว้ย!!! มีคนมาหา!!!” โหน้อง! กูนึกว่ามึงจะเดินไปสะกิดบอกเพื่อนดีๆ
ผมเห็นไอ้ปอนด์(และคนทั้งห้อง)หันมามองก็กวักมือเรียกมันให้ออกมาหา
ซึ่งแม่งเห็นผมแล้วมันก็ยังเหมือนไม่ได้สติว่าใครมาหานะ จนน้องเม่นน้องมีนแล้วก็น้องหนึ่งสวัสดีผมกับไอ้เขมดังลั่นนั่นแหละมันถึงมีสติเดินมาหา
“สวัสดีครับพี่เขม”
มันสวัสดีเขมเสร็จก็หันมาพูดกับผม “พวกพี่มาทำธุระที่ภาคชีวะเหรอ”
“น้องปอนด์ผูกจุกแล้วดั้ลร้ากกกก”
ไอ้เขมว่าพลางโยกจุกบนหัวไอ้ปอนด์ไปมา
“กูเอาของมาให้...”
ผมยื่นถุงให้มัน “อีกถุงเอาให้มีนเม่นหนึ่ง ค่าจ้างพามึงกลับแทนกูหนึ่งวัน”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณค้าบบบบบบ รักพี่จังเลยว่ะ” ปากดี หึๆๆ ผมหัวเราะก่อนยีหัวไอ้เอ๋อที่ยิ้มร่าเหมือนเด็กอนุบาลได้กินไอติมสองแท่ง
“ยังไงวันนี้ก็กลับกับเพื่อนละกัน...แค่วันเดียว”
ผมว่า เห็นไอ้ปอนด์ที่ยังไม่เงยหน้าจากถุงขนมพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นพวกกูไปละนะ”
“เอาขนมมาให้แค่นี้เหรอ?” หน้าแม่งเด๋อด๋ามาก ผมกับเขมมองหน้ามันขำๆ
“เออ
ไอ้รักษ์แม่งลากพี่มาเป็นเพื่อนเพื่อการนี้นี่แหละ” เขมว่า เห็นมันยืนเอ๋อเหมือนคิดตามอยู่แปปเดียวก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“งั้นขับรถดีๆนะครับ”
มันโบกมือให้พวกผมแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ผมเห็นมันเดินกลับไปหาพวกน้องเม่นก็หันไปชวนไอ้เขมไปคณะ
เพราะใกล้ถึงเวลาไลฟ์ที่นัดกันไว้แล้ว
...
..
.
“สวัสดีค้าบบบบบบบบบบบบ”
พวกผมสามคนประสานเสียงสวัสดีใส่ไอโฟนโง่ๆข้างหน้า
“เมื่อกี้เรารอคนมาเลยช้าไปหน่อยนะครับ...ตอนนี้ก็ห้าร้อยคนแล้วก็เริ่มได้เลยละกัน
อะอ้าว เกือบเจ็ดร้อยแล้ว” ไอ้เขมว่า ผมนั่งอ่านคอมเมนต์ที่รันขึ้นเรื่อยๆ
“ผมเขมนิติปีสี่ครับ”
“ผมแมนวิศวะปีสี่ครับ”
“ผมรักษ์วิศวะปีสี่ครับ”
“ให้ทำไงดี”
เขมหันไปถามพวกทีมงานเพจสองคนด้านหลัง ก่อนไลฟ์พวกทีมงานบอกว่าคุยๆไปเถอะสามสิบนาที
ลากเข้ามาชวนให้ไปงานดนตรีได้เป็นพอ “เข้าเรื่องเลยมั้ย หรือให้พูดเรื่อยๆ”
“เรื่อยๆก็ได้”
หนึ่งในทีมงานเพจชื่อฝ้ายอยู่แมสคอมปีสี่บอกพวกผม “เอาที่พวกมึงสบายใจเลย
อย่าลืมเข้าเรื่องเป็นระยะก็พอ...วันนี้พวกมึงเหมือนจะเปิดมาดี5555” ฝ้ายนี่เป็นคนที่เพจส่งมารับมือกับพวกผมตั้งแต่ปีหนึ่ง
ตอนแรกๆคือน่าสงสารสัด โดนแกล้งขนาดไหนก็ทำได้แค่งอน เวลาที่พวกผมเกรี้ยวกราดหรือทำตัวเถื่อนกลางไลฟ์ฝ้ายจะทำได้แค่ส่งเสียงงื้อหรือว่าห้ามด้วยเสียงแหลมเท่านั้น
เดี๋ยวนี้เหมือนเจอกันจนด้านชาประสบการณ์ที่สั่งสมมานานปีทำให้เธอกลายเป็นคนเดียวที่กำราบพวกผมได้
“เคๆ”
พวกผมตอบรับ ผมมองยอดคนดูที่ตอนนี้พุ่งเป็นพันกว่าๆ
“พวกเราจะพยายามตอบกลับคอมเมนต์เรื่อยๆนะครับ”
แมนพูด “อะไรวะเนี่ย...น้องพี่แมนน่ารักมาก ขอบคุณครับ พวกมันได้พี่มาทั้งนั้น”
“พี่เขมจะเลิกกับแฟนเมื่อไหร่...แช่งกูตั้งแต่ยังไม่ทันคบเลยเว้ย
พี่ยังไม่มีแฟนครับน้อง!
ทุกวันนี้พี่คุยกับหมาหน้าบ้านยังไม่รู้เรื่องเลย!” ผมหันไปมองไอ้เขม
กูล่ะกลัวจะมีวันที่มึงคุยกับมันรู้เรื่องจังว่ะเพื่อน
“อันนี้มีสาระๆ พวกพี่จะไปเล่นในงานดนตรีมั้ย” แมนอ่าน “ใช่ครับ
ไปเจอกับพวกเราในงานคนตรีวันเสาร์นี้ได้นะครับ วงปีสี่วิศวะก็จะไปเล่นด้วย”
“วงปีสี่ของนิติศาสตร์กับวิทยาศาสตร์ก็ไปเหมือนกันครับ
ก็จะเจอผม เตอร์และเอ็กซ์ด้วย” เขมพูดเพิ่ม
“งานเริ่มหกโมงเย็นบริเวณลานควายยิ้มนะครับ...ถ้าน้องปีหนึ่งไม่รู้จักว่าลานควายยิ้มอยู่ตรงไหน
ก็อยู่ข้างๆอ่างแก้วนั่นแหละ” ผมเสริม พลางอ่านเมนต์ต่อ “พวกพี่เล่นด้วยมั้ย...เล่นครับ
ผมกับแมนอยู่วงปีสี่วิศวะ ส่วนเขมอยู่ของนิติ”
“พี่แมนมีแฟนรึยัง...ไม่มีครับ
เวลาทั้งหมดของพี่ทุ่มให้ครอบครัวครับ” แมนพูด ผมกับเขมเหล่มองมันเบาๆ เออ เรื่องเทคแคร์น้องชายกูต้องยกให้มันจริงๆ
“พี่เขมใช้น้ำหอมอะไรหอมจัง...ใช้ของ Coach For Men EDT ครับ”
“เจอรักษ์ที่เซ็นทรัลแอร์พอร์ตบ่อยมาก
ไปซื้ออะไร...ไปซื้อเสื้อที่uniqloครับ
มันออกมาเป็นคอลเลคชั่นเลยไปดูเรื่อยๆ”
“เจอพี่เขมที่warm
up บ่อยจัง ปีนี้จะจบมั้ย...อ้าวไอ้สัด! กูว่าละไอ้เหี้ยก้อง!” โดนระเบิดไปหนึ่ง ผมได้ยินเสียงหัวเราะก๊ากใหญ่จากพวกที่นั่งอยู่โต๊ะกลุ่มข้างๆ
พวกกูไลฟ์ทีไรมีมาป่วนตลอด แล้วที่ป่วนนี่ก็ไม่ใช่ใครเลย เพื่อนกูเองทั้งนั้น...
ผมมองไอ้เขมที่ยกนิ้วกลางให้ไอ้ก้องที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่โต๊ะข้างๆก็ได้แต่เตือนตัวเอง
กูต้องอ่านชื่อคนเมนต์ก่อนอ่านเมนต์แล้วล่ะแบบนี้
“พี่แมนไปยิมบ่อยมั้ย
ช่วงนี้ไม่เห็นเลย...บ่อยน้า แต่ช่วงนี้ทำโปรเจคเลยไม่ค่อยได้โผล่ไป
ไปก็ไปพร้อมไอ้เขมกับไอ้รักษ์นี่แหละ”
“ช่วงนี้พี่รักษ์มาคณะมนุดบ่อยจัง...อ่อ
อันนี้ไปพักสายตาครับ ที่นั่นมีแต่อะไรสวยๆงามๆ555”
“พี่เขมชอบกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย...ผัดไทยแล้วกัน
ใครมีร้านอร่อยก็แนะนำด้วยนะ”
“เคยเจอพี่แมนกับน้องบนเครื่องบิน
หล่อทั้งสามคนเลย...ขอบคุณครับ วันหลังทักได้นะ^^”
“เมื่อกี้เจอพี่รักษ์กับพี่เขมที่ภาคชีวะ มาหาสาวรึเปล่า...พี่เอาของไปให้น้องชายเฉยๆ”
“เคยเห็นพี่เขมนั่งคุยกับหมาหน้าบ้านด้วย...คุยกับมึงได้กูก็คุยกับหมาได้อ่ะธัน”
“พี่แมนเอากางเกงในผมไปยังไม่อามาคืนเลย...ระบุด้วยครับว่าตัวไหน
ทุกวันนี้พวกมึงนี่แหละเอามาทิ้งไว้คอนโดกูจนกูจะเอามาเย็บรวมกันเป็นผ้าห่มได้ละ”
“พี่รักษ์มีสเปคผู้ชายที่ชอบมั้ย...จะไปมีได้ไงล่ะ!”
ไลฟ์เหี้ยอะไรเนี่ย!!!
“น้องปอนด์กับน้องมีนเข้ามาดูด้วย” ไอ้ออยที่นั่งโต๊ะข้างๆหันมาบอกพวกผม
“ปอนด์
รองเดือนวิทยาศาสตร์ปีที่แล้วเหรอ” ฝ้ายหันมาถามพวกผม
“ใช่ๆ”
แมนตอบ
“สนิทกันเหรอ”
ฝ้ายถามต่อ “เหมือนมีรุ่นน้องพูดอยู่ว่าเห็นรักษ์กับน้องปอนด์อยู่ด้วยกันบ่อยๆ แถลงเลยๆ”
“ก็ช่วงนี้ไปรับไปส่งน้องเขา
บ้านอยู่ข้างๆกันแล้วน้องเขาไม่มีมอเตอร์ไซค์” ผมอธิบาย
“บอกไปสิ
เล่นเกมส์แพ้น้องเขาด้วย” ไอ้เขมเสริม
“ช่ายยย
เล่นเกมส์แพ้ด้วย เลยต้องไปรับไปส่งจนกว่าน้องจะได้รถ” ผมว่า เห็นในคอมเมนต์มีแต่คนถามถึงปอนด์
มีบางคอมเมนต์แท็กไอ้ปอนด์ด้วย
“ชนะพี่รักษ์เซียนเกมส์อันดับหนึ่งวิศวะได้
ปอนด์ต้องเล่นเก่งมากแน่ๆ...เก่งครับ” ผมอ่าน
“อันนี้น้องปอนด์มาเมนต์”
แมนชี้ให้ผมกับเขมดู “ฟลุ๊คเฉยๆ พี่รักษ์เล่นเก่งกว่า”
“นว้องงงงงงงงงงงงงงงงงง
มีการถ่อมตัววววว!!!”
ฝ้ายกับเพื่อนที่นั่งอ่านคอมเมนต์อยู่ตรงกันข้ามกับพวกผมกรี๊ดกร๊าด
“น้องปอนด์น่าเอ็นดูสัด”
แมนพูดก่อนแซวไอ้ปอนด์ผ่านไลฟ์ “วันนี้ปอนด์หลับในห้องเรียนเหรอ”
“ได้ช็อคโกแลตมาแล้วจะไม่หลับ
สมองจะแล่น...”ผมอ่านคอมเมนต์ของปอนด์ที่ตอบไอ้แมน “ไม่ใช่สรุปแดกแล้วหลับสบายกว่าเดิมนะ
55555555555555”
“ช็อคโกแลตอะไรวะๆ”
ฝ้ายถามพวกผม
“ไอ้รักษ์เพิ่งซื้อช็อคโกแลตถุงใหญ่ไปให้น้องปอนด์ที่ภาคก่อนพวกกูมาไลฟ์เนี่ย”
ไอ้เขมตอบฝ้าย เห็นมันกรี๊ดกันดังลั่นพร้อมเสียงเฮฮามาจากกลุ่มเพื่อนพวกผม ยังไม่นับการกรีดร้องในคอมเมนต์นะ
“จิ้นมากกกกกก”
ฝ้ายว่า “น้องปอนด์นี่ไงสเปคผู้ชายของรักษ์”
“พักนะฝ้าย
พักก่อน” ผมว่าแล้วหันมาอ่านคอมเมนต์ต่อ “วันนี้พี่รักษ์ไม่มาส่งไอ้ปอนด์...พี่มีไลฟ์นี่ไงมีน
พี่ฝากขนมให้พวกมีนไปแล้วนะ” ผมหัวเราะหน่อยๆตอนเห็นมีนคอมเมนต์กลับมา ‘ปอนด์ให้มาละคับ ขอบคุณค้าบบบ’
“ขอจีบเม่นได้มั้ยครับพี่แมน...บาสอัดหน้าซักทีมั้ยจะได้ตื่น” ไอ้แมน
เกรี้ยวกราดสัด 55555
“ใจเย็นเพื่อน เกรี้ยวกราดมาก” ผมแซวก่อนอ่านคอมเมนต์ต่อ “ปอนด์ตัวจริงน่ารักมาก
ขอจีบได้มั้ย...แล้วมาขอจีบกลางไลฟ์พวกกูอ่ะนะ”
“อันนี้มึงเกรี้ยดกราด5555” เขมหันมาหัวเราะใส่ผมแล้วหันไปอ่านคอมเมนต์ “...หมาหน้าบ้านพี่เขมน่ารักมาก
ขอขโมยได้มั้ย...พ่องตาย!”
กว่าพวกผมจะจบไลฟ์ได้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเวลาพวกกูไลฟ์เขาถึงต้องเรียกว่า
‘ไลฟ์เกรี้ยวกราด’ ไลฟ์ทีไรได้เรื่องทุกที
อุตส่าห์เตี๊ยมกันแล้วแท้ๆว่ารอบนี้พวกเราจะเปลี่ยนภาพลักษณ์เป็นผู้ชายสายอบอุ่น...สุดท้ายกลับไปเป็นสายสถุนเหมือนเดิม
Kวย!
พวกผมมองฝ้ายที่หัวเราะอย่างสะใจ “กูบอกแล้วพวกมึงเปลี่ยนไม่ได้หรอก” พวกผมสามคนได้แต่ทำหน้าเซ็งใส่มัน
“คิดในแง่ดีสิ ผู้หญิงสมัยนี้ชอบผู้ชายเกรี้ยวกราดทั้งนั้นแหละ 555555”
พวกผมโบกมือลาฝ้ายและเพื่อนที่ต้องกลับไปคณะแล้วเดินกลับไปทำงานต่อที่โต๊ะ
เห็นไอ้แมนนั่งไถไอโฟนอย่างตั้งใจก็สงสัย
“มึงทำอะไรวะ”
ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นมันกลับไปนั่งอ่านคอมเมนต์ในไลฟ์เมื่อกีอีกที “มึงดูไลฟ์ทำไมวะ”
“กูหาเฟสคนที่เข้ามาบอกจะจีบมีนกับเม่นอยู่”
มันเอาจริงว่ะ ...
“มึง”
ผมเรียกไอ้แมน เห็นมันหันมาเลิกคิ้วใส่หน่อยๆ “ฝากดูชื่อเฟสคนที่บอกจะจีบไอ้ปอนด์ด้วยดิ”
ชอบเวลาเขียนถึงรักษ์และปอนด์มาก
อ่านเเล้วสนุกก็จะดีใจมากๆ อ่านแล้วขำก็จะดีใจมากๆๆ
ถ้าคอมเมนต์และให้กำลังใจด้วยก็จะดีใจมากๆๆๆๆ
ช่วงนี้รู้สึกอยากกินคริสปี้ครีมจัง 5555
ความคิดเห็น