คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ยกทึ่7: องค์รวม...
ยกทึ่7: องค์รวม...
“การ์ด กูอยากแดกหมูทอด”
“...งั้นเดี๋ยวหาหมูทอดกินละกัน”
“ไม่ กูจะแดกหมูทอดร้านที่ผ่านมาเมื่อตะกี้...”
“...อ่ะ งั้นกลับรถ...”
หึ!!!!!!!!!!!!!
ผมมองไอการ์ดที่ลงไปซื้อหมูทอดเจียงฮาย แล้วหันไปมองด้านหลังรถ...ไม่ต้องกลัวหิวระหว่างทางเลยนะครัซซซซซ ผมงอแงให้ไอการ์ดซื้อของกินตลอดทางตั้งแต่ออกจากหอ!!!
“อ่ะ แดกให้พุงแตก!!!” การ์ดขึ้นรถมาพร้อมถุงหมูทอดถุงใหญ่ พร้อมข้าวเหนียวร้อนๆน่ากินอีกห้าถุง!!! ผมล่ะซึ้งในพระคุณมันจนน้ำตาปริ่มจิไหล
“ขอบใจ...การ์ด” ผมซึ้งจริงๆนะ ผมแทบไม่ต้องลงรถเลยอ่ะ นอกจากจะไปเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง...
“หือ? ”
“...กูอยากแดกน้ำ น้ำหมด!!!!” ผมล่ะซึ้ง! แต่ผมหิวน้ำมากกว่าว่ะ =w= !!!!!!
ผมมองไอการ์ดที่ส่ายหน้ายิ้มๆ
‘ไอแหนมเอ๊ย’ ไอกร๊วก!!! กูรู้นะว่าเมื่อกี้มึงพะงาบปากเรียกกูว่าแหนม รอไอวิชกลับมาส่งแฝดผู้พี่ของกูก่อนนะการ์ดนะ กูจะคิดและปิดบัญชีมึงกะไอวิชร่วมกันเลย!!!!!
ผมมองออกไปนอกรถ...วิวที่เมื่อกี้ยังเป็นบ้านคนอยู่แท้ๆ ตอนนี้กลายเป็นภูเขาและป่าไม้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...
เมื่อเช้าการ์ดโทรมาปลุกผมตอนตีสามได้...
‘เม่น...ตื่นยัง?’ โถ พ่อคุณ...มึงช่างถามมาได้ไม่อายปาก!!!
‘ตื่นเพราะมึงโทรมาปลุกนี่แหละ ไอฝักถั่ว! โทรมาทำไมดึกดื่นวะมึง?!’
‘กูมารับไปเที่ยว’
‘...’ โอ้โหหห!!! ผมนี่ไร้คำบรรยายแล้วมองนาฬิกาอีกรอบเลยว่ะคุณ ‘ตีสาม!!!! ไอเชี่ยการ์ด! ถ่านนาฬิกาโรงแรมลุงมึงสนิมขึ้นรึไงวะ!!!’
‘เออ...กูมีสติดีน่ะ ไปตอนนี้แหละดี กูรออยู่ใต้หอนะ เร็วๆ’ นี่คือกูต้องไปตอนนี้ให้ได้ใช่อ้ะ???
‘เออๆ ขอสิบห้านาที’ ผมตอบพลางลุกขึ้นพับผ้าห่ม ต้องไปอาบน้ำ...
‘อยู่ห้องไหนวะ?’
‘431...ถามไมวะ?’
‘เปล่า...แค่มองหาเท่านั้นแหละ รีบๆนะ’ เชี่ยนี่เร่ง...อยากไปเที่ยวขนาดหนัก!!!
ผมลุกออกไปอาบน้ำด้วยความเร็วแบบเต็มสปีด ใจก็คิด...กูยังไม่ได้จัดของเลยว่ะเห้ย! ตายห่าน!!! ต้องเอาอะไรไปบ้างๆๆๆๆๆ
กลับมาถึงห้อง ห้องเละเลยครับพี่น้อง!!! คือแบบรีบจนไม่สนอะไรแล้วอ่ะผม จับยัดๆ ไปๆมาๆ เสือกมีคนมานั่งช่วยจัดของเฉยเลยว่ะ!!!!!
‘ไอการ์ด!!!!!!’ ผมตกใจจนเซไปชนผนังห้อง! ‘ขึ้นมาได้ไงวะ?!’
‘จะยามไหนเวลาไหนกูก็มาหามึงได้ตลอดแหละ โดยเฉพาะเวลายามหลับ =w= ’ อ่อ...พูดซะดูดี ที่แท้มึงขึ้นมาได้เพราะยามหลับ!!!
เอาล่ะครับ เรื่องก็เป็นตามที่ผมได้กล่าวไปแล้ว...หลังจากนั้นพวกผมก็รีบลงมา (ซึ่งลุงยามก็ยังคงหลับเหมือนเดิม) แล้วก็ออกเดินทางมาด้วยรถของไอการ์ด...
กลับมาปัจจุบัน...ผมหลับตาลง ตั้งแต่ตีสี่ที่ออกจากหอมา ผมยังไม่ได้หลับเลยว่ะ...นี่ก็หกโมงเช้าละ ผมขอหลับซักงีบ...
“เปิดเพลงนะ” ผมได้ยินเสียงการ์ดพูดเบาๆ ก่อนที่เพลงบรรเลงจะดังขึ้นพอได้ยิน...ยังจำได้อีกเหรอเนี่ย ว่าชอบฟังเพลงแนวนี้ตอนนอน...
ผมไม่มั่นใจว่าหลับไปนานเกินไปรึเปล่า...ตื่นมาอีกที ผมอยู่ที่ไหนวะเนี่ย?!
คุ้นๆมั้ย ว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับผมมากี่ครั้งแล้ว...= =
ผมมองออกไปนอกระเบียง...
โอ้โหหหหห!!! นั่นภูเขา!!!
โอ้โหหหหหหหห!!! นั่นดอกไม้!!!!
โอ้โหหหหหหหหหหห!!! นั่นเมฆหมอกและต้นไม้!!!!!!!!!
แต่โอ้โหหหหหหหอีเหี้ยยยยยยยย!!!! คือกูอยู่ที่ไหนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!
ห้องนอนที่หรูหรา และทัศนียภาพที่สวยงามจะไม่บังเกิดผล...เมื่อคุณไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน!!!
“การ์ด...การ์ด...” ผมเดินออกตามหาการ์ด...เปิดประตูบ้านแล้วบานเล่า ไม่เจอห้องน้ำ ก็โผล่ห้องนอน...
ขั้นหนักแบบสุด คือผมเปิดไปเจอห้องที่มีลักษณะคล้ายว่าจะเป็นห้องอบซาวน่า?!
นี่กูอยู่ในบ้าน? โรงแรม? คฤหาสน์? หรือราชวังของเจ้าชายองค์ใดประเทศไหนวะห๊ะ!!!
“การ์ด...การ์ด มึงอยู่ไหนอ่า...” จังหวะนี้บอกตรงๆ ว่าน้ำตาผมเริ่มคลอ...หาทางกลับห้องเดิมก็ไม่ถูก...หลงทาง T^T
พ่อเคยบอกกับผมไว้ว่า
‘จำไว้นะเม่น...ถ้าหลงทาง ให้ใช้ทฤษฎีซ้ายตลอด...เลี้ยวซ้ายตลอดลูก เดี๋ยวก็เจอ’
พ่อพูดกับผม จำได้ว่าตอนนั้นพ่อขับรถหลงทางไปบ้านตายาย...พอดีตอนนั้นแม่กับแมนผมอยู่กรุงเทพเฝ้าป้าแมวที่เพิ่งคลอดมายด์ ส่วนผมกับพ่อก็รับหน้าที่เดินทางมารับตาและยายที่เชียงใหม่...
ผมจะรับทฤษฎีของพ่อมาใช้นะครับ...ถึงตอนนั้นพ่อจะไปถึงบ้านตายายได้เพราะว่าฟลุ๊กไปเจอคนรู้จักบ้านตายายก็เหอะนะ
ผมเดินมั่วไปๆมาๆ ก็มาโผล่ตรง’โถง’ รับแขกหน้าบ้าน...ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดน่ะนะ...
ผมมองบนโต๊ะ ที่มีกระดาษลายมือคุ้นตา...คุ้นตาจริงๆนะ แต่จำไม่ได้ว่ะ ว่าลายมือใคร!!!
‘ร้านเดิม ทุ่มครึ่ง’ ผมกวาดตามองตัวอักษรวนซ้ำๆไปมา...ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย
ผมมองไปรอบตัวอย่างจนปัญญา...สายตาก็ไปสะดุดกับ...
ภาพสองภาพขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนัง...ภาพแรกเป็นภาพถ่ายรวมล็อกนอนตอนม.ต้น ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ หน้าไอการ์ดตอนนั้นดูติ๋มกว่าตอนนี้เยอะเลยแฮะ หวา...ไอวิชตอนนั้นดูโคตรเนิร์ดเลยว่ะ หน้าไอบาสอย่างฮา ไม่มีใครบอกมันว่ากำลังจะถ่ายรึไงวะ...ไอป้อ หน้าตอนนั้นยังใสไร้สิวเสี้ยนอยู่เลย
ผมยืนขำอยู่คนเดียว ก่อนเขยิบตัวมายืนหน้ารูปอีกรูป รูปตอนวันจบ...ไวจริงๆ ผ่านมาได้หนึ่งปีแล้วแท้ๆ ทุกอย่างยังคงชัดเจนเหมือนกับเมื่อวาน...
ผมยังคงไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน...แต่พอเห็นรูปพวกนี้แล้ว ผมอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก...เพราะผมมั่นใจ...
ว่ามันต้องเป็นบ้านของอ้ายอีตัวใดสักตัวในภาพนั่นแล!!!!!!!!
“อ้าว...ตื่นแล้วเหรอ” ผมหันไปมองทางต้นเสียง
“ไปไหนมาวะการ์ด กูหามึงแทบทั้ง...หาไปทั่วอ่ะ!!!” พาลครับพาล กูหลงทางแล้วหงุดหงิด ไอที่อยู่นี่ก็ไม่รู้จะเรียกแม่มว่าอะไรดี จะเรียกบ้านก็ไม่น่าใช่ จะเรียกวังก็กระดากปาก =”=
“ไปแถวๆนี้แหละ เออ...มึงตื่นก็ดีแล้ว จะกินข้าวเช้าก่อน หรือจะไป...”
“กินข้าว!!!” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด...หิวชิบเป้ง!!! ผมเสียพลังงานไปกับการหลงทางมากเกินไปว่ะ คุณว่ามั้ย?!
เออ ว่าแต่บ้านหลังนี้มันยังไง...บ้านไอการ์ดล่ะมั้ง อย่าไปคิดมากเลย กินก่อนดีกว่า!!!
ผมนอนอ่านการ์ตูน(ที่ไอการ์ดหายไปเพราะมันไปซื้อการ์ตูนในตัวเมืองมาให้ผมครับ)เป็นตั้งแทบจะทั้งวัน สติสตังรู้ตัวแค่ว่าอยู่ที่เชียงรายก็บุญโขแล้วอ่ะ...
รู้สึกตัวอีกที ก็ฟ้ามืดแล้ว...
“ไปข้างนอกกัน” การ์ดพูดพร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆตัวผม
“ไปไหน” ผมถาม “ขอจบเล่มนี้ก่อนได้ป่ะ?”
“ไปก่อน ค่อยมาอ่านต่อ” การ์ดยิ้มพลางลูบตัวผมเบาๆ “อ่านหมด พรุ่งนี้จะไม่มีให้อ่านนะ”
...ผมพับการ์ตูนในมือ...’ร้านเดิม ทุ่มครึ่ง’ สินะ...
“ไปก็ไป” ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน... ไปหาอะไรกินดีกว่าแฮะ
ไอตอนที่มาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกนะครับ...ไม่ได้คาดหวังว่าจะมานั่งโต๊ะยาวๆ มีอาหารเป็นสิบๆเรียงอยู่ทั้งโต๊ะแบบนี้!
“การ์ด มึงนัดใครไว้ป่ะ กูรู้จักมั้ย” ผมกระซิบถามการ์ด ที่นั่งทำหน้าทำตาสบายๆอยู่ข้างผม
“อะไร กลัวรึไง?” การ์ดเลิกคิ้วสูง “รู้จักดิ กูไม่พามึงมาเจอคนมั่วซั่วหรอก”
“จะบอกว่ากลัวกูไปกัดคนอื่นงั้นดิ กูทันมุกหรอก หึๆ”
“เหอะ...กูหวง” โว้วววววววววววววววววววววว!!!!
ไปไม่ถวกกกเลยลวกเพี้ย!!!
“เพลาๆบ้างก็ได้...กูเขินไม่ทัน = = ไอบ้า...” ผมว่า ได้ยินเสียงไอการ์ดขำนิดๆ
นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่ไม่ได้เจอบรรยากาศแบบนี้...
“มาเร็วจังวะ” เสียงนี้... “กูยังคุยกับมีนอยู่เลยว่ายังไม่มีใครมาแน่ๆ”
“วิช!!!! มีนอ่ะ?!!” ผมมองหาแฝดผู้พี่ของผมทันทีที่ตั้งสติได้ว่าไอผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆไอการ์ดคือไอวิช
“มีนไปเข้าห้องน้ำ...ได้ข้าวว่ากินตลอดทางเลยนะเม่น” วิชพูดแซวๆ
“กูบ่นเฉยๆ เพื่อนมึงอ่ะดูแลกูดีเกินไปเองตะหาก” ไม่ใช่ความผิดผมซักหน่อยยยย
“เม่นนนนนนน!!!!!! มึงไม่ได้โดนไอการ์ดทำอะไรแปลกๆใช่ป่ะ กูบอกๆไอวิชแล้ววว ว่าน่าจะพามึงมาด้วย แต่แม่มไม่ยอมหักรถกลับไปให้กู กูนั่งด่ามันตลอดทางเลยอ้ะ!!!” มีนที่เสียงมาก่อนแต่ไกล ยืนฟ้องผมทันทีที่เห็นหน้า ผมหันไปเลิกคิ้วถามวิช ก็เห็นมันพยักหน้า พลางพะงาบปาก ‘จริง...มันด่ากูตลอดทางจริงๆ’
555555555555555555 มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัวจริงๆนะครับนะ...
“ไอการ์ดพากูไปขังไว้ที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะ” ผมฟ้องมีน “กูหลงจนร้องไห้”
“ที่ไหน...มึงก็พักที่เดียวกับพวกกูอ่ะเม่น” มีนพูดงงๆ “มึงแหละไม่ยอมออกจากห้องมาเดินในไร่ในสวนบ้าง พวกกูงี้วิ่งไล่จับกันจนคนงานจะโยนออกจากไร่ละ!”
“จริงดิ?” ผมถาม “แล้วไมต้องแยกกันมาที่ร้านด้วยวะ ไม่มาพร้อมกันอ่ะ”
“ก็พวกกูแยกตัวออกไปไหว้พระอ่ะ คนอื่นก็แยกไปซื้อของก่อนบ้าง ค่อยมารวมกันที่นี่ไง”
“คนอื่น?” ผมทวน
“ก็พวกเราไง ไอบาสมันก็นอนอยู่ในห้องทั้งวันแบบมึงอ่ะ อย่าบอกนะว่าไม่รู้...โอ้โห นี่พวกมึงอยู่ในบ้านหลังเดียวกันแต่ไม่รู้ถึงการมีตัวตนของกันและกันเลยเหรอวะ!!!”
“ไอบาสไม่ได้ไปเกาหลีเหรอ?” เห้ย! ไอบาสมันบอกผมว่าไปเกาหลีกับครอบครัว
“มีแต่มึงที่เชื่ออ่ะเม่น ป๊ากับม๊าไอบาสแอบไปเดทกันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ยังไม่กลับเลย...มึงไม่ได้ยินพวกกูคุยกันเลยเหรอวะ หรือตอนนั้นมีสมาธิทำโจทย์มากเกินไป?”
“งั้นคือ...พวกมึงรวมหัวกันหลอกกู” ผมสรุปสถานการณ์
“มีแต่ไอบาสที่หลอก...แต่พวกกูแค่บอกไม่หมด =w=”
“แล้ว งั้นบ้านที่กูไปนอนนี่คือ...” ผมยังถามไม่ทันหมด คำตอบก็มาโผล่ที่ด้านหลังซะก่อน
“ไม่ออกจากห้องเลยนะเม่น หึๆ นอนได้ป่าววะ มึงนอนยากอ่ะ แปลกถิ่นทีไรนอนไม่หลับตลอด กูเลยให้ไอการ์ดแบกมึงไปนอนห้องพี่ดี้อ่ะ มีงน่าจะนอนสบายที่สุดละ =w=”
“โด้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกระโดดกอด ขอย้ำนะครับ กระ โดด กอด!!! คนที่โผล่มาอย่างไม่คิดอะไรเลย
คิดถึงมันจะตายห่าน... ไม่ได้คุยกันนานเกือบปี...นี่ผมไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่บ้านมันโดยที่ไม่ได้รู้ตัวหรืออะไรเลยเหรอวะเนี่ยยยยยยย!!!!
เพื่อนคนแล้วคนเล่าที่เดินเข้ามา คำทักทายทำให้รู้ว่า ทุกคนไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลยจริงๆ
“อีดอกกกกก อีบาส เอามือออกไปจากตูดกูเลยค่ะ ของเสียกูยังสะอาดผุดผ่องกว่าหน้ามึงอีก!!!” ไม่ต้องหันไปดูก็รู้เลยนะว่าเป็นมึงนะอีงาม
“อ่อยยยย ตูดอีงามเหรอเนี่ย กูนึกว่าฟองน้ำล้างรถ นิ่มจนเละ!!!” ไอบาส มาให้กูคิดบัญชีก่อนมา...
“ใครก็ได้ไปเอาไอป้อกับไอซันออกจากวงสาวๆตรงนั้นที เดี๋ยวคืนนี้มันจะเดินมาไม่ถึงโต๊ะ” เสียงเนือยๆของไอเกมส์ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจนผมขำ
“งั้นพอดีเลยเกมส์ มึงก็ไปช่วยไอเป้ลากไอเจกับไอแชมป์ของจากวงกระเทยตรงนั้นที กูกลัวพวกแม่มจะกลายเป็นชายเหนือชายก่อนจะเดินมาถึงโต๊ะเหมือนกัน” ผมมองตามไปทางที่ไอเติ้ลชี้ ก็เห็นไอเป้กำลังยืนหน้าฟินอยู่ กระเทยยังไง ผมมองยังไงก็กลุ่มสาวสวยชัดๆ
และเหมือนไอเติ้ลจะได้ยินความคิดผม...
“แก๊งค์นางฟ้าที่มหาลัยกูเอง ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่ร้านนี้ นึกว่าจะกลับบ้านกลับช่องกันหมดแล้วซะอีก” ไอเติ้ลพูด “ไอเป้น่ะขวัญใจพวกนางเลย กูล่ะฮา”
“เดี๋ยวกูส่งไอบาสไปช่วย มันถนัดเตวงชาวบ้าน” ไผ่พูดขำๆ ผมได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย เออแฮะ เรื่องสลายวงชาวบ้านน่ะ เรื่องถนัดไอบาสมันเลย!
“ใครก็ได้บอกทางไอป่านที มันขับรถพานิวหลงทางมาจะชั่วโมงแล้ว!!!” เสียงไอเอ๊าะพูดทำเอาพวกเราหัวเราะท้องแข็ง
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ไม่ได้หัวเราะขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย...ลืมไปเลย
นี่มากันหมดจริงๆเหรอวะ...
มาจากทุกทิศทุกทาง...มากันครบจริงๆ
หายเหงาแบบสุดละนี่ว่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
************************
เริ่มฮาอีกแล้วนะรู้ยัง!!! ว่าละว่าเป็นพวกหน่วงๆหนักๆไม่ขึ้นจริงๆ
5555 เป็นพวกสายฮาอ่ะ =w=
ชอบจังเวลาแต่งให้พวกแก๊งค์เกรียนอยู่ด้วยกัน
ชอบเหมือนกันใช่มั้ย
เราก็ชอบคนอ่านเหมือนกันนะ กรู๊ววววววว!!!
ขอบคุณที่รอกันนะ เก๊ากลับมาหาตัวละนะะ =3=
ความคิดเห็น