คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยกที่1: แผ่นดินไหว
ยกที่1: แผ่นดินไหว
Men’ Part
“เข้าใจมั้ย?!!!!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ”
“เสียงมีแค่นี้รึไง?!!!!!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ!!!!!!!!!!!”
“ทวนสิ่งที่พี่พูดไปอีกรอบซิ!!!!”
พี่ ‘ปั้น’ ประธานภาคเขาต้องกินน้ำผสมมะนาวบำรุงเสียงทุกวันแน่เลย คุณคิดเหมือนผมมั้ย...ลองไปประกวดthe voiceซักรอบก็ดีนะครับ...เผื่อพี่จะรู้ตัวว่าที่เรียนชีววิทยาอยู่ทุกวันนี้คือพี่มาผิดทาง!
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ...รับน้องภาคเนี่ย รับมาสองสามเดือนแล้วก็ไม่ชินซักที!
บางทีมายืนก็เผลอเหม่อไปบ้างเหมือนกัน...
ผมฟังคำตอบของเพื่อนที่ยืนเข้าแถวอยู่ทางด้านหน้ายกมือขึ้นตอบ...ตายห่าน! มันตอบอะไรไปวะเนี่ย? ไม่ได้ยิน!!!
ผมหันไปมองไอมีนที่ยืนคิ้วขมวดอยู่ข้าง...
นี่ก็เป็นสิ่งมหัศจรรย์อีกอย่างเหมือนกัน...ผมกับมีนแอดติดที่เชียงใหม่เหมือนกัน ได้คณะวิทยาศาสตร์ ชีววิทยา เราได้อยู่เซคเดียวกัน เลขที่ติดกันอีกด้วย
แหงล่ะครับ ก็ชื่อมันสิทธิกร ส่วนผมชื่อสิทธิศักดิ์นี่ พอเรียงตามชื่อก็เลยตามติดกันมา...ไม่ติดว่ามันเป็นลูกพี่ลูกน้อง ผมจะนึกว่ามันเป็นเนื้อคู่ไปละ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดจนถึงทุกวันนี้
เอ้อ! มันอยู่หอในห้องเดียวกับผมด้วยล่ะ...ต้องขอบคุณพี่แมนกับเพื่อนๆจริงๆ ที่อุตส่าห์ตื่นมาช่วยกันลงชื่อจองหอให้พวกผมได้อยู่ห้องเดียวกัน ใครๆก็รู้ครับ สงครามจองหอในของมหาลัยนี้โหดหินขนาดไหน...เลยต้องขอยกหน้าที่เหล่านี้ให้แมนและผองเพื่อนผู้มีประสบการณ์จองหอในให้จัดการแทน
อ้อ! เผื่อคุณจะไม่รู้...ห้องนึงอยู่ได้สามคน ห้องผมก็มี ผม มีน แล้วก็ไอบาสอ่ะ =w=
‘ไม่ได้ยินเลยว่ะ’ ไอมีนหันมากระซิบบอกผม...ผมพยักหน้าหน่อยๆ
อย่าว่าแต่มึงเลย ไอ’ปอนด์’ ที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็ชะโงกหัวไปข้างหน้าแบบแปลกๆขึ้นทุกที ไม่มั่นใจว่ามันพยายามตั้งใจจะฟังเสียงของเพื่อนที่กำลังตอบ หรือดมกลิ่นของนัทตี้ ดาวคณะที่ที่ยืนอยู่ข้างหน้ามันกันแน่!!!
‘ไอสึดปอนด์! ทำห่านไรมึงเนี่ย!!! โรคจิตชิบหาย!!!!!’ แล้วในที่สุด’ทาม’ ที่ยืนถัดไปจากปอนด์ก็ทนไม่ไหว ผมนี่อยากฮามากอ่ะ แต่ฮาไม่ได้จริงๆ
เพื่อนทุกคนที่ยืนตรงนั้นได้แต่กลั้นขำ...โอ๊ย!!!ทรมานจะแย่ครับ ยิ่งไอปอนด์เถียงนะ!
‘เอ้า! ไอสึด!ข้างหน้าตอบกันเสียงยังกะมดตด ให้กูทำไงอ้ะ!!!’ อ๋อยยยย เข้าใจมึงนะ แต่ที่มึงทำมันดูโรคจิตมากอ่ะปอนด์
‘แล้วได้ยินมั้ย?’ ผมกระซิบถาม
‘ได้แต่กลิ่นนัทตี้ =w=’ ...............................
‘โรคจิตอ่ะปอนด์!!!!’ อันนี้นัทตี้หันมาบอกเองเลยครับ พร้อมสีหน้ารังเกียจเต็มขั้นจนพวกผมต้องหลุดขำกันออกมา
“ข้างหลังทำอะไรกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไม่มีอะไรครับ/ค่ะ!!!!”
จนได้!
นี่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้การรับน้องเข้าภาคสนุกครับ...คือมันมีเรื่องให้ฮาอยู่เรื่อยๆ ถึงแม้พี่ๆเขาจะเครียดก็เหอะนะ...
เขาตอบกันครบรึยังหว่า...
“พวกมึงไปกินข้าวที่ไหนวะ” ทามถามพวกผมหลังจากรุ่นพี่ปล่อยกลับแล้ว...นั่นสิ ไม่ได้คิด...
“ใต้หอเหอะ...วันนี้ขี้เกียจไปหลังม.ว่ะ” มีนพูด “ข้าวถูกดีด้วย อีกอย่างกูว่าได้ขึ้นไปอ่านหนังสือเลยด้วยว่ะอีกสองอาทิตย์ก็จะสอบปลายภาคละ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมีน หอพวกผมเป็นหอที่ข้าวอร่อยที่สุดแล้วครับ แมนมุ่งมั่นเรื่องนี้มากอ่ะถึงได้จองหอนี้ไว้ให้
ตั้งแต่มาอยู่มหาลัย(จะจบปี1ละเนี่ย) ผมเริ่มปรับตัวกับชีวิตภายนอกโรงเรียนประจำได้แล้วครับ...ยังไม่หลงแสงสีเสียงยังไม่สำลักอิสรภาพ ผมเองก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย =w=
พอกลับมาถึงหอพวกผมก็เก็บข้าวเก็บของแล้วลงมากินข้าว ก็เจอทาม ต่อ ปอนด์ อ้น แอทแทค และไนท์ นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“พวกมึงไปสั่งข้าวเลย พวกกูสั่งกันหมดละ” แอทแทคหันมาบอกพวกผม
“นี่กินตามสั่งกันหมดเลยเหรอวะ” ผมถาม
“มึงดูแถวร้านข้าวหมูแดงดิ...กูยอมแพ้ตั้งแต่เห็นแถวละ!” ผมหันไปมองแถวร้านข้าวหมูแดงที่แอทแทคพูด เหอะ! คะน้าหมูกรอบไข่ดาวละกันกู = =
ผมกับมีนเดินไปสั่งข้าวเสร็จก็กลับมาที่โต๊ะ เป็นจังหวะเดียวกับที่บาสและกุลเพื่อนคณะวิศวะที่อยู่ห้องข้างๆเดินเข้ามาในโรงอาหารพอดี
“บาส!กุล! นั่งนี่ๆ!” มีนเรียกทั้งสองคน
“เออ...กูว่าจะเล่าให้พวกมึงฟัง” บาสพูดระหว่างที่วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ
“...ไรวะ?” ผมถาม
“...ไผ่ถามมาว่าพรุ่งนี้กูอยู่ไหน กูก็ตอบไปว่าอยู่มหาลัย แต่พวกแม่มถามกลับมา...ว่าอยู่ตึกไหน” บาสพูดพลางเปิดบทสนทนาในไลน์ให้พวกผมดู “กูก็ตอบชื่อตึกไปนะ...แต่กูว่าไม่น่าถามว่ะ”
“มันจะมาเซอร์ไพรส์มึงป่ะ...”มีนพูดตายังคงอ่านบทสนทนนาอยู่ “ไมมันถามถึงพวกกูด้วยเนี่ย?...”
“ไอวิชจะมาเซอร์ไพรส์มึงด้วยเปล่า?” ผมพูดหยอกๆ
“อย่ามาเลย! มาตอนเตรียมตัวสอบ...เกะกะตายห่าน!!!” มันใจร้ายกับแฟนจังวะ = =
“ตึกจีโนม...ตอนเย็นๆพวกกูเข้าภาคที่ตึกจีโนม” ผมบอกบาส “ตอบไปก็ได้”
“งั้นกูตอบนะ...” บาสหันมาบอกผม
“อือ...สงเคราะห์การเซอร์ไพส์แฟนให้ไอวิชมันหน่อย” ผมพูดขำๆ ยิ่งได้ยินเสียงมีนด่า’กวนติง!’
มหาลัยนี้ทางงงจะตายห่าน...ถ้าบอกแค่ชื่อตึกแล้วมันมาได้ก็จัดว่าเทพละ ผมคิดขำๆ ขอทดสอบความเก่งของกลุ่มหัวหมอหน่อยเหอะ!!!
ผมมองเพื่อนๆที่นั่งคุยนั่งหยอกกัน ขำหน่อยๆตอนเห็นไอทามทำท่าจับนมไอกุล นั่นพวกมันทำอะไร 55555555555
มีความสุขกับทุกๆวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“หือ!”
“อะไรวะเม่น?” ไนท์ถามผมตอนกำลังยืนรอเอาข้าวที่สั่งไว้ “เห็นเมื่อกี้มึงพูด”
“อ๋อ! ไม่มีไร...ตาขวากระตุกว่ะ” ผมตอบ...
“ระวังนะ...เขาว่าจะโชคร้าย อ่ะ! กูแก้เคล็ดให้” ไนท์หยิกแขนผมแล้วพูดขำๆ
“เออ ถ้ามันช่วยนะ 5555555 อุตส่าห์เรียนวิทยาศาสตร์นะมึงอ่ะ!” ผมหัวเราะ...ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่...
...แต่ว่าครั้งนี้ผมรู้สึกคาใจแปลกๆ...
...ถ้าวิธีแก้เคล็ดของไอไนท์ได้ผลก็คงดี...
Card Part
“ได้เรื่องละ ตึกจีโนมว่ะ...ตอนเย็นๆมีนกับเม่นรับน้องอยู่ตึกจีโนม” ไอไผ่พูด สายตายังอยู่ที่หน้าจอ “...นี่จะไปจริงๆเหรอวะ”
“ไม่ไปก็ไม่รู้จะยังไงแล้วว่ะ เสบียงระหว่างเดินทางพร้อม น้ำมันพร้อมขนาดนี้” วิชพูดพลางชูถุงใส่เสบียงที่เพิ่งเข้าไปซื้อในเซเว่นในปั๊มเมื่อกี้
“นี่เอาจริงเหรอวะการ์ด กูไม่อยากนึกภาพตอนมีนเห็นหน้ามึงเลย ไอเม่นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก” ไผ่พูด ผมนึกถึงหน้าเม่น...เวลามันเจออะไรที่ไม่พอใจไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม มันชอบทำหน้านิ่งๆ...ต่างกับมีนที่พร้อมจะวีนอยู่ตลอดถ้าเป็นเรื่องของพี่น้องตัวเอง
“...กูมั่นใจแล้ว ไม่มั่นใจคงไม่ไปลากพวกมึงมาแบบนี้หรอก” ผมตอบ
“เออ ลากมาจริงๆอ่ะ...กูเพิ่งออกจากห้องสอบวิชาสุดท้ายมันก็ไปลากกูมาจากหน้าตึกเลย...แล้วก็มารับมึงที่หอเนี่ย” วิชพูดขำๆ
“โชคดีนะ กูสอบตัวสุดท้ายไปเมื่อวาน” ไผ่พึมพำ
“กูไปเชียงใหม่คนเดียวไม่เป็นว่ะ...ขอโทษ...” ผมพูด เห็นไผ่กับวิชมองหน้ากันขำๆ
“...ถือว่าไปเที่ยวกับเพื่อน ผลพลอยได้คือไปหาแฟนละกัน” ไผ่พูดยิ้มๆ “พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันมานานขนาดไหนแล้ววะ...เสียดาย ไอเจกับไอแชมป์ยังสอบไม่เสร็จ”
“อือ” วิชตอบก่อนตบไหล่ผมเบาๆ “มีคนไปเยอะๆแหละดี มีคนพลัดกันขับ แวะพักบ้างเที่ยวบ้างเป็นไรไป”
“ขอบใจว่ะ” ผมพูด รู้สึกรบกวนจริงๆครับ ผมไปลากไอวิชที่เพิ่งสอบเสร็จมาสดๆร้อนๆจริงๆ
“แต่...” วิชพูดขึ้น “พวกกูช่วยมึงอย่างเต็มที่มาตลอดนะการ์ด เม่นก็เพื่อนรักพวกกูเหมือนกัน อย่าทำให้พวกกูรู้สึกว่า พวกกู’ช่วยเพื่อนทำร้ายเพื่อน’ ถ้าครั้งนี้มึงทำเม่นเสียใจอีก...พวกกูจะไม่ยุ่งกับวงจรของมึงอีกแล้ว”
“อือ...ไอวิชพูดถูก มึงรู้ป่ะ ทุกวันนี้น้ำยังมาขอให้กูช่วยให้น้ำกลับไปคืนดีกับมึงอยู่เลย” ไผ่พูด “แต่กูไม่ให้เบอร์มึงไป...ไม่ใช่เพราะอยากช่วยมึงนะ แต่กูอยากให้มึงเคลียร์เรื่องเม่นก่อน...กูไม่อยากเห็นเม่นเสียใจ”
ผมมองวิชกับไผ่ ที่มองมาทางผม
...ผมทำให้ทุกคนเดือดร้อนไปขนาดไหนกันนะ...
...โดยเฉพาะเม่น มึงเจ็บขนาดไหนกันนะ...
...มึงเศร้าขนาดไหน...
...ร้องให้ขนาดไหน...
และการที่กูไปหามึงครั้งนี้...จะทำให้มึงกลับมาอ่อนแอหรือเข้มแข็งขึ้นกันแน่...
“ไม่หรอก” ผมพึมพำ “ต่อจากนี้พวกมึงจะไม่มีวันเห็นเม่นเสียใจ”
ผมจับตาซ้ายที่กระตุกหน่อยๆตอนกำลังขึ้นรถ... ถ้าจำไม่ผิด เขาถือเป็นลางดีใช่มั้ย...
ขอให้ได้ผลตามที่เชื่อก็แล้วกัน...
******************************************
เหตุผลการ์ดลึกซึ้งนะ =w=
ต้องอ่านไปเรื่อยๆ มันกำลังจะคลายปมไปทีละข้อๆ
555555555555
ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ
รักคนอ่าน =3=
ความคิดเห็น