คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ยกที่11: วันที่สาม(ครัวนุ้งบาส)(100 per.)
ยกที่11: วันที่สาม(ครัวนุ้งบาส)
“เม่น...เม่นตื่น...”
ใครมันมาปลุกตอนนี้วะเนี่ย...
“เม่น...เม่นตื่นดิ๊”
อื้อ...รำคาญจริง!!! ผมพลิกตัวไปซุกหลังการ์ดที่นอนอยู่ข้างๆ หนีต้นเสียงที่อยู่ข้างเตียงฝั่งตัวเองให้ไกลที่สุด
“ทำไงดีวะ แม่มไม่ยอมตื่น”
“หิ้วเลย!”
แปป...เหมือนได้ยินอะไรหิ้วๆ...
“หนึ่ง...สอง...สาม!!!”
“เห้ยยยย!!! อุ๊ฟฟฟฟฟฟ!!! อื้ออออออออ!!!” เสียงผมเองครับ ผมจะอธิบายให้ฟัง...
เสียง เห้ยยยย เนี่ย เสียงตกใจตอนอยู่ดีๆร่างผมก็ถูกไอเวลที่ไหนไม่รู้หิ้วปีกอย่างรวดเร็วไงครับ
เสียง อุ๊ฟฟฟฟฟฟ เนี่ย คือเสียงตอนที่โดนหนึ่งในไอพวกเวลเนี่ยปิดปากผมไงครับ
เสียง อื้ออออออออ เนี่ย คือเสียงผมด่าไอบาส ไอมีน ไอซันแล้วก็ไอเจทั้งๆที่ยังโดนปิดปากไงครับ!!!
“มึงมาปลุกกูทำเชี่ยไรเนี่ย!!!” ผมโวย มองหน้ามีน บาส ซัน และเจ ที่แบกผมตั้งแต่ห้องนอนมาจนถึงห้องครัว เพื่อเชี่ย?!! พอมาถึงก็เจออีงามกับนิวที่นั่งกินผลไม้กันอยู่ด้วย
“พ่องไอเม่น! พูดยังกะพวกกูไปปลุกมึงตอนตีสามตีสี่ เดี๋ยวปั๊ดโบกหัวทิ่ม!!!” ไม่พูดเปล่า ไอบาสพลักหัวผมเกือบเต็มแรง “นี่บ่ายสามไอห่าน บ่ายสาม!!! พอกลับมาจากบ้านพี่เบียร์ปุ๊บ มึงกะไอการ์ดก็กอดคอกันเดินเข้าห้องนอนปั๊บ ไม่สนเชี่ยไรเลย = =”
“ทำเป็นด่าไอเม่นเหอะไอบาส มึงกะไอไผ่แหละเข้าห้องก่อนใครเพื่อน ถ้าพวกกูไม่ไปปลุก มึงจะตื่นมะ กูถามตรงๆ ตอบตรง!” ไอมีนว่า เหอๆ ไอบาสทำพูดดี ที่แท้แม่มก็เพิ่งตื่นเหมือนผมนี่หว่า
“ไม่! ตอบตรง!!! =w=” โห๊ะ!ไอบาสตอบมาได้ไม่อายปาก พวกผมเลยโบกหัวมันไปค่าหมั่นไส้คนละทีสองที
“อ่ะ ครบองค์ละใช่มะ จะให้พวกกูทำอะไร” เจหันไปถามอีงาม “แม่มใช้ให้กูไปปลุกเพื่อนที่กำลังหลับ เริ่มจากเชี่ยมีนคนแรกกูก็โดนแช่งพ่อตั้งแต่ปลุกคนแรกยันปลุกไอเม่นคนสุดท้ายเลย = =” สงสารไอเจจนน้ำตาแทบไหลเลยครับ...เพราะผมก็แช่งพ่อมันจริงๆ =w=
“วันนี้แม่ครัวลาหยุด” งามพูดขึ้น “ไม่มีคนทำข้าวเย็นให้พวกเรากิน”
“ชิบหาย!!!” ไอบาสโวยเสียงดัง...ไม่ต่างกับพวกผมเท่าไหร่ วันนี้คือแบบ โคตรของโคตรหิวอ่ะครับ ไม่น่าล่ะกลับมาถึงปุ๊บบ้านเงียบเชียบยังกะป่าช้า หลับสบายเชียวล่ะ
“อ๋อยยยยยย ทำไงอ้ะ!!!” ไอมีนโวย “นี่กูกะฝากพุงกะอาหารของป้าแจ่มกับพี่น้อยเลยนะ”
“ไม่ต่างกันกับพวกกูเลยจ้า” งามตอบปลงๆ “ถึงเรียกพวกมึงมาช่วยกันทำนี่ไง”
“อ่อ งั้นทำไงก่อน” ผมถาม คือให้ช่วยน่ะพอไหวนะครับ แต่ให้มาเป็นคนทำนี่โหดร้ายแน่ๆ อาหารที่ออกมานี่แหละจะโหดร้าย! คราวนั้นที่ทำให้แมนกับเพื่อนแมนกินผมยังสงสัยว่าพวกพี่เขากินลงไปได้ยังไง...ความหิวจนหน้ามืดตามัวนี่โคตรน่ากลัว สามารถทำให้ลิ้นด้านชาไปด้วยได้
“ไปตลาด” บาสพูดขึ้น ทำเอาพวกผมหันไปมอง ทำไมผมเหมือนเห็นกลุ่มควันอะไรบางอย่างลอยออกมาจากตัวไอบาส = = “มื้อเย็นนี้...พี่จะเป็นหัวหน้าเชฟให้เองน้อง =w=”
(=(=(=(= =)=)=) หน้าพวกผม ณ วินาทีนั้น...
คุณเชื่อมะ...ผมแอบเห็นไอซันเสิร์ชหาเบอร์โรงพยาบาลในเชียงรายด้วยว่ะ
พวกผมคลำทางมาจนถึงตลาดในหมู่บ้าน กว่าจะถึง...เกินชั่วโมงน่ะครับ! ไม่รู้หายากหรือไอเจซึ่งเป็นคนอาสาขับรถมันหลงกันแน่ แต่เอาว่าพวกเรามาถึงก็แล้วกัน
“แยกกันซื้อเหรอวะ แล้วพวกกูต้องซื้ออะไรอ่ะ” ผมถามบาส ผมไม่มีความรู้เรื่องซื้ออะไรพวกนี้เลยนะเว้ยเห้ย! ปกติต้องมีแมนคอยช่วยอยู่ตลอด เล็กๆน้อยๆก็พอไหว แต่เคสนี้มันดูหนักเกินไปสำหรับผม
“เออ อยากแดกไรก็ซื้อมาละกัน แค่มีผักกับเนื้ออะไรก็ทำได้หมดแหละ” โอ้โห...ไอบาสมันมั่นครับ กูซื้อเนื้อหนูมาแม่ม อยากจะรู้มึงจะทำอะไรให้กูแดก = =
และพวกผมก็แยกกันเดินครับ...แบ่งออกเป็น ผมเจอีงาม มีนบาส แล้วก็นิวซัน
การเดินตลาด และเป็นคนซื้อเอง ไม่ได้เป็นคนเดินถือของให้แม่ๆ เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับพวกผมมากครับ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าแม่ค้าอ่ะบอกเลย!
“ซื้อผักมั้ยมึง” งามพูดขึ้น “กูว่าซื้อผักก่อนดีกว่า” พูดเสร็จอีงามก็ดึงพวกผมให้หยุดที่หน้าร้านผักร้านหนึ่ง ซึ่งมีคุณยายท่าทางใจดีเป็นคนขาย
“งั้นซื้ออะไรล่ะ” ไอเจถามพลางใช้นิ้วจิ้มหัวไชเท้าที่อยู่ตรงหน้า “กูอยากกินแค่ไข่เจียวละล่ะ จุดๆนี่น่ะนะ”
“ของมึงยังดีตั้งไข่เจียว กูอยากกินไข่ต้มตั้งแต่เห็นไอบาสเป็นเชฟใหญ่ละ = =” ผมว่า เหอๆ ครั้งล่าสุดที่กินอาหารฝีมือมันครับ...มาม่าต้ม มันทำตอนมานอนบ้านผมเมื่อปิดเทอมก่อน
มาม่าต้มใส่แยมบลูเบอรี่!!!! พร่อมมม! ผมกะไอมีนนี่หัวใจแทบวายตายตอนที่ยืนเฝ้าหน้าเตาแล้วเห็นมันเดินมาจากไหนไม่รู้พร้อมช้อนที่มีก้อนสีม่วงๆก้อนเท่าเขื่องมาที่เตาแล้วทิ้งไอก้อนนั้นลงหม้อมาม่าของพวกผม!!! พอกินไปเท่านั้นแหละครับ...ของหวานไม่ต้องมี กินยังกะพระฉัน คาวหวานในจานเดียว = =
มื้อนั้นมีอยู่คนเดียวที่ชมไอบาส...ไอมายด์...
...เป็นกระแสตอบรับที่ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะมันมาจากเด็กที่ใส่แยมสตอเบอรี่ลงในไส้อั่ว...พอๆกันทั้งคนทำทั้งคนชม!!!
กลับมาต่อกันที่ผักที่อยู่ตรงหน้าของพวกผม...
...คุณยายคนขายน่ารักครับ...
ไม่ว่าพวกผมจะหยิบจะจับอะไรแกก็ยิ้มมมมม พวกผมเห็นแกยิ้มก็วางไม่ลง ขนาดไอเจทำท่าจะแดกพริกขี้หนูเป็นกำแกยังยิ้มมมม จนอีงามทนไม่ได้ต้องเอาพริกขี้หนูที่ไอเจมันเกือบจะแดกไปเมื่อกี้ส่งให้ยาย
“เอาพริกด้วยละกันครับ ^^” อีงามว่า
“เอาไปทำไร รู้ยังเนี่ย” ผมถาม
“ไม่รู้แม่ม กูกลัวคนมาซื้อต่อจะติดเชื้อบ้าอีเจ” อีงามกระซิบบอกผม “อีกอย่างนะมึง ซื้อๆไปเหอะ เชฟใหญ่เขาเก่ง ได้ผักได้เนื้อก็ทำได้หมดแหละ!!!”
ผมกะไอเจได้ยินแบบนั้นก็หลุดขำขึ้นมาจนคุณยายถามหัวเราะอะไร...พวกผมได้แต่ยิ้มๆ ตอบกลับว่าไม่มีอะไร...
...เราสามคนมองหน้ากัน...
...เชฟใหญ่บ้านเราเก่งนี่เนอะ ซื้อๆไปเหอะ...มันทำได้หมดแหละ!!!
“อ่ะ...ครบละนะ พวกมึงซื้ออะไรมาบ้างเนี่ย” ไอบาสถาม หลังจากที่พวกเรากลับมารวมตัวกันที่หน้าตลาดเมื่อซื้อของเสร็จแล้ว
เชื่อมั้ยครับ...ไม่มีใครตอบ เราทุกคนมองหน้ากัน...ไม่ต้องพูดก็รู้วววว ว่าในถุงมันไม่ธรรมดา
“เชี่ยแม่ม...กูรู้สึกไม่ไว้ใจพวกมึงเลยว่ะ” ไอบาสเอื้อมมือไปคว้าถุงจากมือไอซัน
“เห้ยยยยยย!!! อย่าๆๆๆ อย่าเพิ่งดูตอนนี้ ไปดูที่บ้านๆ มันหนัก กูตอนนี้มือกูเสถียรดีละ มึงอย่าเพิ่งมาจับ เดี๋ยวไข่ข้างในมันแตก” ไอซันว่า...ผมเห็นนิวตกใจและปกป้องถุงไปกับไอซันด้วยครับ...
“ไม่ต้องหันมามองถุงพวกกู กูเหมือนไอซันเลย...มึงมายุ่งกะถุงกะมือกูตอนนี้มึงได้แดกผักซ้ำแน่” ไอเจออกตัวทัน ผมกับตี้ถอนหายใจเบาๆ
“เออ...แล้วไอมีนอ่ะ” ผมถาม “เห็นมันไปกับมึงนี่บาส”
“อ๋อ มันบอกว่าจะไปซื้อขนมอะไรของมันนี่แหละเดี๋ยวมาเจอกันที่นี่ อ่ะ มาพอดี” บาสพูด ไอมีนก็เดินมาทางพวกผมพอดี
“โทษที ให้รอนาน” มีนพูด
“ไปซื้ออะไรมาเหรอมีน” นิวถามมีน
ผมมองของในมือไอมีน...ไม่รู้คืออะไร เห็นแค่ว่าเป็นแท่งทรงกระบอกที่ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ และดูเหมือนมีนจะเห็นผมมองอยู่ มันหัวเราะหน่อยๆก่อนพูดพึมพำให้ผมพอได้ยิน...
“แค่ของกินเล่น...อยากให้เชฟใหญ่ทำให้กิน”
ขามาว่ายาก ขากลับวนหนักกว่าเดิมครับ...
...ไอเจผู้ขับรถมันวนไปมาหาพระแสงของ้าวทำไมไม่ทราบเหมือนกัน จนอีงามทนไม่ไหวต้องถามออกมา
“อีเจ มึงขับกลับดีๆ ขับกลับทางเดิมเป็นมั้ยเนี่ย...กูนั่งทนดูมึงวนไปมาหลายรอบละนะ” งามว่า ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก อย่าให้พูดครับ...มันจะอ้อก!!!(อ้อกคือคำแสดงอาการอ้วกที่เห็นภาพของผมเองครับ) มันวนรถจนผมชักจะมึนหัว...
“กูวนหาโรงพยาบาลกับร้านขายยา...แม่มหายากชิบหาย...” ไอเจตอบพึมพำพลางมองทางข้างหน้าไม่หันมาทางพวกผม
พวกผมพอได้ฟังคำตอบก็ได้แต่มองหน้ากัน...อีงามพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนทิ้งตัวลงนอนต่อ
...อภัยให้ครับ...เหตุผลมันดี...
....ไม่รู้ว่าหลังกินอาหารมื้อนี้พวกผมจะเป็นตายร้ายดียังไง...รู้สถานพยาบาลที่ใกล้ที่สุดไว้เป็นการดี...
“ซื้อยาไรวะ” ไอบาสถาม พวกผมมองหน้ามันปลงๆ...ไม่ได้รู้ตัวเล้ยยยย ไอเชฟใหญ่!
พอมาถึงบ้าน ไอบาสก็ดึงพวกผมตรงดิ่งไปห้องครัวทันทีครับ...ไม่รู้มันกลัวผัวมันหิวหรือกลัวของในถุงที่พวกผมซื้อมากันแน่ = =
“พวกมึงซื้ออะไรกันมา” บาสถาม พวกผมมองหน้ากัน ก่อนพยักเพยิดหน้าไปทางซันกับนิว
“กูก่อนใช่อ้ะ?” ซันถามหน้าเซ็ง คนที่เหลือได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ “ก็ได้วะ...”
ไอซันค่อยๆเปิดถุงทีละถุง...พวกมันดูเน้นเนื้อมากเลยครับ...แต่เนื้ออะไรนี่ดิ!
“อ่ะ กูบอกละน้า ว่าซื้อไม่เป็น...ไม่รู้จะซื้ออะไร แต่แม่มโชคดีว่ะ เพื่อนบาสกูเก่ง เนื้อเห้ไรมันก็ทำแดกได้หมด กูกับนิวเลยจัดเนื้อมาเต็มสตรีมให้มึงเลยเพื่อน” ไม่ว่าเปล่า...มันเริ่มบรรยายเนื้อแต่ละถุงทันทีครับ...
“อันนี้นะ เนื้อวัว…อ่ะ ถุงนี้นะ เนื้อสมัน นิวส่งถุงนั้นให้เราหน่อย…อ่ะ นี่เนื้องู” อื้อหือ...แต่ละอัน ไม่ได้นึกเกรงใจคนแดกเลยครับ กูจะอ้อก! ผมมองถุงเนื้ออีกถุงที่อยู่ใกล้ๆมือ ซึ่งไอซันยังไม่ได้บรรยายไอก้อนสีแดงๆนี่มันคือเนื้ออะไร อย่าได้คาดเดาจะดีกว่า “เนื้อควายนะ...ไอเนื้อที่อยู่ข้างมือไอเม่นอ่ะ =w=”
“โอ้โหไอเชี่ยยยยยย!!!!” พวกผมขว้างถุงเปล่าใส่ไอซัน ยังไม่นับอีงามที่เด็ดใบมะกรูดปาใส่ไอซันด้วยนะครับ มันนี่แม่ม สุดติ่งจริงๆครับ หมูไก่เป็ด อะไรธรรมดาๆไม่ซื้อ ซื้อแต่แบบ...โห้ยยยยย!!!
“ว่ากูคนเดียวไม่ได้นะครับ เนื้อพวกนี้ผ่านการตัดสินใจร่วมกันกับนิวด้วย” ซันพูดพลางผายมือไปทางนิวที่กำลังนั่งหัวเราะจนต้องปาดน้ำตา ก่อนหันมาทางพวกผม
“ก็เห็นบาสว่าทำได้ทุกอย่างอ่ะ เราเห็นเนื้อในตลาดมันเยอะดี มันดูตื่นตาตื่นใจอยากลองขึ้นมาก็เลยซื้อแค่นั้นเอง...แต่ที่ซื้อมานี่เลือกที่กินได้ที่สุดแล้วมานะ” นิวว่า ผมอยากถามมากอ่ะว่า มันยังมีที่กินไม่ได้อีกเหรอนิว = =
“คราวนี้ของพวกกูนะ...” ไอเจพูดพลางหยิบถุงขึ้นตั้งบนโต๊ะ “เห็อถอบ =w= ได้ยินมาว่าต้องเผาป่าหากันเลยนะเว้ย! รังผึ้ง =w= มีตัวอ่อนด้วยนะ ดูดิๆ” ไม่พูดเปล่าครับ มีหยิบตัวอ่อนในรังชูใส่หน้าไอบาสด้วย
ว่าแต่กลุ่มไอซัน กลุ่มกูก็ไม่ได้ต่างจากมันเลย...
“พวกมึงนี่แม่ม กะไม่แดกเองเลยใช่ป่ะ” ไอบาสพูดปลงๆ
“แปป...กูลืมไป ของกลุ่มกูมีไข่” ไอซันพูดขึ้นมา เอาวะ ไข่ต้มผมก็กินอ่ะ จังหวะนี้! “อ่ะ...มันต้องช่วยแน่ๆ...ไข่มดแดง” พร่อม!
“เดี๋ยวๆ พวกกูมีผัก...หัวไชเท้า พริกขี้หนู โหระพา มะกรูด ขิง ข่า หอมแดง ใบบัวบก ใบเตย ผักชี พริกชี้ฟ้า สะเดา ชะอม อ่ะ บ๋อแบ๋” ไอเจร่ายยาว ก่อนเขย่าถุงให้เห็นว่าหมดแล้ว
“แต่ละอย่างที่พวกมึงซื้อ...เข้ากั๊นเข้ากัน” ไอบาสพูดขำๆ “ทำๆไปเหอะ มันแดกกันได้หมดแหละ”
“แล้วเมื่อกี้มีนไปซื้อขนมอะไรมาเหรอ” นิวถามขึ้น
“เออ ทำไมต้องใช้กระดาษห่อวะ” ผมถาม เห็นไอมีนยิ้มไปแกะกระดาษห่อไป ก็เป็นกระบอกไม้ไผ่อันเล็กๆน่ารักๆ มันยกขึ้นส่องหน่อยๆ
“รถด่วน...กูอยากกินรถด่วนอ่ะเชฟใหญ่ ทำให้แดกหน่อย” มีนพูดพร้อมยื่นกระบอกไม้ไผ่ไปให้บาส “ซื้อมาเยอะด้วย...มึงต้องทำนะ ^^”
หึ! ไม่ต้องคิดเลยนะครับ...คืนนี้ผมจะขนหมอนไปนอนในห้องน้ำ!!!
“เม่น มึงดีกะไอการ์ดแล้วเหรอ” ไอซันถามผมในขณะที่มันกำลังแล่เนื้อควายอยู่
“ถามทำไมวะ” ผมถาม “อยู่มาตั้งกี่วันไม่ยักกะถาม”
“อยากรู้ แต่ไม่กล้าถามเหอะ...ใช่ว่าจะมีแค่กูที่อยากรู้ ไอห่านที่เงียบกันแม่มก็รอฟังกันหมดแหละ” ไอซันพูด ทำเอาผมหันไปมองเพื่อนคนอื่น...ตามคาดเลยครับ หันมาพยักหน้ากันหงึกหงักหัวแทบหลุด
“...คนมันก็เคยๆรักกันอยู่” ผมพูดตามที่คิด “เอาจริงๆกูก็แค่อยากให้มันบอกเหตุผลที่หายไปมาตรงๆ กูไม่ได้งี่เง่าขนาดที่ว่าใครมายุมาส่งคลิปอะไรแล้วกูจะเชื่อไปหมด...” ผมถอนหายใจยาว เสียงน้ำล้างผักของไอเจเงียบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ “ไอการ์ดเป็นคนฉลาดนะ...มันเป็นคนดีอ่ะ กูคงโตขึ้นมั้ง...หลายๆวันตั้งแต่มันกลับมากูถึงเริ่มคิด...คิดว่าถ้ากูงี่เง่าหรือกูจะโกรธไปเรื่อย ไม่ยอมให้มันได้ทำอะไรเลย วันใดวันหนึ่งที่ความอดทนของไอการ์ดหมดขึ้นมาจริงๆ กูจะต้องเสียคนดีๆคนหนึ่งไป...กูจินตการไม่ถูกว่ากูจะเป็นยังไงว่ะ หึๆ” ผมขำหน่อยๆ “ทุกวันนี้กูลืมตาตื่นมาเห็นมันนอนอยู่ข้างๆ กูก็รู้สึกดีนะ ไม่ได้รังเกียจไม่ได้อะไร...”
“ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว” มีนพูดขึ้นเบาๆ ผมไม่ได้หันไปมองว่ามีนทำหน้ายังไง หรือคนอื่นมองมาทางผมแบบไหน...
...แต่ผมสัมผัสได้...ว่าทุกคนกำลังยิ้ม...
กว่าจะทำอาหารเสร็จ...ก็ปาไปหนึ่งทุ่มได้ ส่วนชื่อเมนู...ไม่มีคนบัญญัติครับ เลยบรรยายไม่ถูก เอาเป็นว่าไอที่ซื้อมาได้เอามาทำกับข้าวทั้งหมดนั้นแหละ =w=
ที่ทึ่งสุดๆคือรถด่วนของไอมีนที่ว่าน่าจะจัดการยากที่สุด สุดท้ายแล้วไอเจเป็นคนจัดการทอดครับ อร่อยด้วยนะ หมดตั้งแต่ไอพวกที่เหลือยังไม่ลงมาเลยแหละ
ผมถามไอการ์ดที่วันนี้มานั่งกินข้าวข้างๆผม ว่ารู้ละว่าเป็นเนื้ออะไรแล้วยังกินลงมั้ย...
‘อร่อยดี...ดีกว่าไม่มีกิน...ตอนฝึกบางทีต้องอดข้าว จำได้ไม่ลืมเลยว่ะ หิวปากคอสั่นมันทรมานขนาดไหนแต่ก็ต้องทน ...กินๆไว้แหละดี เดี๋ยวกลับไปฝึกแล้วต้องอดอีกจะได้นึกถึงรสชาตินี้ไว้จะได้หายหิว’
มันตอบมาว่าอย่างนี้...
...ผมแอบได้ยินการ์ดคุยโทรศัพท์เมื่อวาน ว่าจะกลับเข้าไปฝึกในอีกห้าวัน...
...ผมมีเวลาให้เล่นตัวด้วยเหรอครับ...
“จริงๆมันก็กินได้นะ ถ้าไม่ไปนึกถึงภาพว่ากำลังกินอะไรอยู่อ่ะ” ไอวิชพูดตอนขึ้น ขณะที่พวกเรากำลังกินข้าว “มันก็อร่อยดี”
“อ่ะแน่นอน ฝีมือใครดูไว้ซะด้วย” ไอบาสพูดขึ้น...พวกผมที่เป็นลูกมือได้แต่เหลือบตามามองกันเอง
ไม่อยากยอมรับเลย แต่แม่มต้องยอมรับจริงๆว่ามันทำออกมาได้อ่ะครับ ไอของที่ซื้อมาแบบไรทิศทางแบบนี้ แต่ไอบาสก็ทำออกมากินได้อ้ะ!
“โดยเฉพาะผักที่กูหั่นใช่มะวิช” ไอมีนถาม
“กูกำลังจะถามเลยว่าใครหั่นผัก อร่อยจนกูแทบจะเอาไปปั่นดื่มแทนน้ำ!” เหอๆ ไม่ประจบเมียเลยนะวิชนะ...ไอวิชมันกำลังอยู่ในช่วงเร่งทำความดีครับ ไอมีนมันกำลังเหวี่ยงๆที่ไอวิชนอนหลับลึกยังกะคนตาย ขนาดไอมีนโดนไอเจลากออกจากห้องไป โวยวายขนาดไหนไอวิชก็ไม่ตื่น
‘รู้สึกฝากอนาคตไม่ได้ว่ะ เผือกอนาคตอยู่ด้วยกันแล้วโจรเจินขึ้นบ้าน กูตื่นอยู่คนเดียวมันไม่ยอมตื่นทำไงล่ะ?!’ ไอมีนพูดกับผมตอนทำกับข้าว...เออว่ะ ก็น่าเห็นด้วย งั้นก็ ไม่ต่างกันนนกับไอการ์ดเลยยย
ขนมหวานตบท้ายอาหารเย็นเป็นเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดที่ผม มีน นิวแล้วก็งามช่วยกันทำครับ ผลตอบรับดีโดยเฉพาะไอโด้ ที่ถึงขนาดสั่งให้งามทำให้กินทุกครั้งที่ไปอังกฤษ อีงามมันต้องใส่ยาเสน่ห์ลงไปในถ้วยของไอโด้ด้วยแน่ๆ = =
‘ยาเสน่ห์ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่เห็นหน้ากู แค่เป็นเพศผู้ก็รักก็หลงกูได้!!!’ มันว่างี้ ตอนพวกผมแซวครับ...ไม่น่าไปแซวให้เข้าทางมันเลย พับผ่าสิ!
ผมเดินไปหามีนที่ห้องหลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ไอการ์ดหายไปไหนไม่รู้...สงสัยจะออกไปคุยกับเพื่อนๆที่สวนนอกบ้าน มันชอบบ่นให้ผมออกไปบ้าง...
‘ดาวสวยนะ...สวยกว่าที่ระเบียงที่หอที่เราชอบนั่งดูกันตอนม.ต้นอีก’ การ์ดชอบพูดตอนตบหมอนก่อนทิ้งตัวลงนอน...ผมไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่...
ผมกับมีนชวนกันเดินมาที่ห้องนั่งเล่น...ก่อนหยุดเดินเพราะได้ยินบทสนทนาที่มีชื่อตัวเองอยู่
“จะกลับมะรืนนี้ตอนเช้าจริงๆดิวะ” เสียงไอเกมส์ถามขึ้น
“อือ...ต้องออกตั้งแต่เช้ามืดว่ะ ต้องพาเม่นไปที่บ้านพี่ชายก่อน คงพาเข้าไปที่บ้านเลยไม่ได้” การ์ดตอบ...ผมต้องไปไหน...
“กูสงสารพวกมึงจังว่ะ” ผมจำได้ว่าเป็นเสียงซัน...ผมกับมีนหันมามองหน้ากัน มีนเอื้อมมือมาบีบแขนผมเบาๆ
“ทำไงได้วะ เลือกเกิดไม่ได้นี่...แต่เลือกจะเป็นได้ พ่อกับแม่ ต่อให้ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอก แต่ถ้ากูปล่อยเม่นไป...กูกลัวเม่นจะไม่กลับมา...” การ์ดพูด “กูจะพยายามทำให้พ่อแม่เข้าใจ ซักวันพวกท่านคงใจอ่อน...”
ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพ่อแม่การ์ดคิดยังไง ผมโชคดีขนาดไหนนะ...ที่พ่อแม่เข้าใจและยอมรับผม ไม่ว่าผมจะรักใคร และเขาคนนั้นจะเป็นเพศไหน...
“มันอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็ได้” ไอการ์ดว่าพลางบิดขี้เกียจ...
“มันอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด...แต่อาจจะแย่กว่าที่คิด...” ผมหันไปพูดกับมีน หลังจากที่เราชวนกันกลับมานั่งคุยกันในห้องนอนของมีน
“อย่าคิดอย่างนั้นเม่น” มีนพึมพำเบาๆ...”พวกมึงมาถึงขนาดนี้...พวกมึงมาได้ตั้งขนาดนี้”
“มีน...กูรักการ์ดตั้งแต่ม.2 มึงจำได้มั้ย” ผมถามมีน มีนพยักหน้าเบาๆ “กูเครียดแทบตาย...เกิดมาไม่เคยชอบผู้ชาย หึๆ” ถึงตรงนี้ พวกผมหัวเราะเบาๆพร้อมกัน
“หึๆ จำได้ๆ มึงมาร้องไห้กับกูกับพี่แมน...ไอมายด์กอดมึงแน่นเลย กูเห็นแบบนั้นกูเลยร้องไห้ตามแม่ม 5555” มีนพูด พวกผมขำขึ้นมาดังๆ ภาพความทรงจำเก่าๆฉายเข้ามาในหัว
“จำได้มั้ยว่ามึงบอกกูว่าไม่ว่ากูจะเป็นอะไรมึงก็จะอยู่ข้างกู” ผมพูด น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
“จำได้ดิ แล้วมึงก็พูดเหมือนกันตอนกูเครียดเรื่องวิช” มีนตอบ
พวกเรายิ้มให้กัน...ไม่ว่าจะเจอเรื่องโหดร้ายขนาดไหน...ผมไม่เคยอยู่คนเดียวจริงๆซักที
ตอนม.ต้น ผมมีแมนมีการ์ดคอยจัดการทุกปัญหา...
พอโตมา...ผมก็มีมีนคอยปกป้อง มีแมนคอยเป็นห่วง
แล้วการ์ดล่ะ ผมเคยแก้ปัญหาอะไรให้การ์ดรึเปล่า
การ์ดเคยมีคนช่วยปกป้องมั้ย...
ผมรู้เรื่องของการ์ดน้อยกว่าที่ตัวเองคิดซะอีก...
“กูมัวแต่เป็นคนรับมาตลอดหกเจ็ดปีโดยไม่รู้ตัวเลยมีน” ผมพูดเบาๆ
ผมงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันวุ่นวาย มัยซับซ้อนไปหมด...แต่ในความวุ่นวายเหล่านั้น...
ผมกลับเป็นที่โชคดีที่สุด ผมเป็นคนที่สบายที่สุด...เพราะทุกคนที่รักผมเลือกที่จะไม่ให้ผมรู้อะไรเลย...
...ผมเคยคิดว่าผมคิดถูกแล้วที่โกรธการ์ด แต่มาวินาทีนี้ ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่แย่มากที่โกรธไอการ์ด...
ผมสงสารการ์ดครับ...แต่ในขณะเดียวกัน...ผมโคตรสงสารตัวเอง...
*****************************
มาต่อละนะจ้ะ =w= เรื่องนี่หน่วงเกิ๊น ไม่ถนัดแต่งแนวนี้เลย แต่ตอนแต่งรู้สึกสะใจตัวเองดีจัง
เราบนกับศาลช้างที่ม.ไว้เพราะของหาย ต้องกินมังสวิรัต หนึ่งอาทิตย์ = = มีใครพอแนะนำเมนูเจหรือเมนูมังที่ทำง่ายๆได้บ้างมั้ยคะ
มีใครได้เห็นน้องผู้ชายสวยๆที่แอดติดบริหารมช.บ้างคะ นางงามจนเราอยากยกมดลูกให้เลยจริงๆ = = เดี๋ยวรอเปิดเทอมจะไปส่อง 55555 ถึงจะอยู่กันคนละคณะก็เหอะนะ 5555 (ล้อเล่นนะลูก แต่ถ้าบังเอิญได้เจอก็คงดีไม่ใช่น้อย) =w=
เม้นนิดจิตแจ่มใสนะจ้ะ ^^
ความคิดเห็น