คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ยกที่10: วันที่สอง(บ้านท้ายสวน)
ยกที่10: วันที่สอง(บ้านท้ายสวน)
“เม่น พวกกูกะไอมีนไปเล่นที่บ้านท้ายสวนนะ” บาสพูดหลังจากเอาหนังสือการ์ตูนตีหัวผมเบาๆ “มึงออกไปกับพวกกูป่ะ อ่านแต่การ์ตูนอยู่ในห้องมันจะไปสนุกได้ไงวะ มาเที่ยวกับเพื่อนนะเห้ยย!!!”
“เออๆ เล่มนี้จบเดี๋ยวตามไป เคนะ?” ผมเลิกคิ้วถาม โดนไอบาสเอาหมอนที่อยู่ใกล้มือฟาดลงที่ตูดก่อนมันจะออกไป
“ตามมานะมึง!” ไม่วายหันมาสั่งอีกรอบเป็นการย้ำ นี่ผมดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย = =
ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าไอการ์ดผู้ฉลาดล้ำ(หน้าผม)มันรู้แผนของผมทุกอย่าง ผมก็ไม่ออกจากห้องเลยครับ อยู่อ่านการ์ตูนในห้องไม่ออกไปไหน เป็นการประท้วงในรูปแบบของผมอย่างนึงเลยล่ะ =w= และดูเหมือนเพื่อนๆจะไม่เข้าใจการประท้วงของผมเท่าไหร่ เลยมีแต่คนด่าผมว่าไอขี้เกียจกันหมด = = ผมล่ะน้อยจรัยยยย!!!
ส่วนไอการ์ด ตั้งแต่เมื่อเช้าจนตอนนี้บ่ายแก่ๆ มันยังไม่วางมือถือเลยอ่ะครับ ไม่มีการมาง้อที่ผมโกรธมันที่มันจับผิดผมได้(งงมั้ย)ซักนิด เอาเถอะครับ เห็นมันทำหน้าเครียดๆแล้วคุยโทรศัพท์ ไอเราจะไปกวนก็ไม่ใช่เรื่อง ผมค่อยโกรธต่อตอนมันคุยธุระเสร็จก็ได้ เห็นแก่การ์ตูนที่มึงซื้อมาเซ่นอีกชุดนะนี่ =w=
เมื่อตอนสายๆ ผมแอบฟังไอการ์ดคุยโทรศัพท์(เผือก)โดนการทำเป็นอ่านการ์ตูนตรงหน้า แต่สมาธิทั้งหมดอยู่ที่หู ที่มันเพ่งเรดาร์ไปที่ไอการ์ด!
‘อาอิงอรช่วยจัดการให้แล้วใช่มั้ยครับ...ไม่ทราบว่ามันขึ้นลงเยอะมั้ย ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยจัดการเรื่องที่การ์ดบอกไปด้วยนะครับ ลำพังการ์ดคนเดียวคงทำไม่ได้...ครับ...การ์ดเองก็...อาอิงอรซักครู่นะครับ...’
เห้ย!มันเงียบว่ะ หรือไม่ได้ยิน...ผมค่อยๆเหลือบไปมองไอการ์ดที่อยู่ๆบทสนทนาที่คุยอยู่ก็หรี่เสียงลงจนเหมือนหยุดไป แล้วก็...โป๊ะเช๊ะ! ตาสบตา รู้เรื่องเลยนะครัซ!!!
‘อ่านหน้าเดียวมาเกือบสิบนาทีละนะเม่น กูเปิดลำโพงให้ฟังมั้ย?’ การ์ดพูดยิ้มๆ
เหอะ!ใช่ว่าผมจะสนซะหน่อย ไม่ฟังก็ได้ไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว ผมเบ้ปากไล่หลังร่างสูงที่เดินออกไปคุยธุระต่อที่ระเบียง ผมไม่ใช่คนขี้เผือกซะหน่อย =.,=
แม่ม...ระเบียงห้องพี่ดี้ดันกว้างซะอีก ไม่ได้ยินอะไรเลยอ้ะ!!! =”=
กลับมาปัจจุบัน...
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที ไอการ์ดก็หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้...หายไปพร้อมๆกับแสงแดดที่เริ่มหมดลง บอกให้รู้ว่าเวลาตอนนี้คือตอนเย็นแล้ว ผมอ่านการ์ตูนเพลินจนลืมพวกบาสไปซะชิบ!
“การ์ด คนอื่นอ่ะ” ผมถามไอการ์ดที่เพิ่งวางโทรศัพท์ไปหมาดๆ เชื่อเขาเลยจริงๆ มันเป็นพวกโทรศัพท์แล้วเดินร่อน! จากระเบียงยันสวนหน้าบ้าน มืออีกข้างมึงน่าจะถือไม้กวาดไว้ด้วยนะการ์ด สบายป้าเดือนแม่บ้านไอโด้เขาล่ะ เดินขนาดนี้คงกวาดสะอาดทั้งบ้าน!!!
“ไอบาสบอกมึงว่าไปบ้านท้ายสวนนี่” ไอการ์ดว่า “หายโกรธกูแล้ว?”
“...” ชิบ!ลืมตัวคุยกับมันไปแล้ว
“เว่อร์ไปเม่น...หายงอนได้ละ” การ์ดพูดพร้อมลูบหัวผมหน่อยๆ “ไปกับกูป่ะ กูก็จะไปหาพวกนั้นเหมือนกัน”
“อือ” ผมพยักหน้ารับก่อนเดินตามไอการ์ดไปเงียบๆ
พวกผมเดินผ่านไร่ต้นอะไรของบ้านไอโด้ก็ไม่แน่ใจ รู้อยู่โซนเดียวแน่ๆคือโดมปลูกสตอเบอรี่ที่ผมชอบที่สุด เดินเลาะตามแนวรั้วที่เมื่อวานพวกผมมาขี่ม้าเล่นบริเวณนี้ ถ้าเลี้ยวซ้ายเมื่อสุดขอบรั้วนี้ไป ก็จะเป็นคอกม้า...
ถึงจุดนี้...ผมก็เริ่มสงสัย...
ไอตัวข้างหน้า มันจะพากูไปไหน!!!
“ไอการ์ด! มึงจะไปไหนเนี่ย?!!” ผมโวยพลางดึงเสื้อคนข้างหน้าให้หยุดเดิน
“บ้านท้ายสวนไง” การ์ดตอบ สีหน้าดูงงๆหน่อยๆ
...ไม่มั่นใจว่ามันงงที่ผมเรียกให้หยุด หรือมันงงทางกันแน่!!!
“แล้วมึงรู้ทางไปรึไง” ผมถาม เห็นพวกแม่ม วันๆก็เอาแต่นั่งเฝ้าผม ไม่ก็ไปซื้อของ ไม่ได้มีประสบการณ์ในไร่ไอโด้ต่างไปจากผมเลย
“เหอะ” ขุ่นพระ! มึงไม่คิดก่อนตอบบ้างวะเห้ย!!! พ่อแม่ น้องเม่นอยากจิไห้!
“แล้วมึงจะมั่นหน้ามาเดินนำทำไมเนี่ย!” ผมโวยหนัก
“กูไม่ได้นำ แต่มึงเดินตามกูเอง” ไอการ์ดตอบ
“ถ้างั้นมึงจะเดินไปไหนล่ะ =”=” ผมถามแบบไม่หวังคำตอบเท่าไหร่
“ไปท้ายสวนไง บ้านท้ายสวนก็ต้องอยู่ท้ายสวนดิ” โอ้โห! ยกนิ้วเชี่ยมไปเลย! ให้แก่ตรรกะมันเลยครับ ถ้าพื้นตรงนี้ไม่ใช่ดินแดงผมจะลงไปกราบงามๆซักที
ผมเร่งฝีเท้าเดินขึ้นมาอยู่ข้างการ์ด ได้ยินมันหัวเราะเบาๆ เราเดินมั่วบ้างเถียงกันบ้าง แต่ผลที่ออกมาคือหลง! ไอการ์ดควักไอโฟนขึ้นมาโทรออก ผมมองอย่างมีความหวัง ก่อนที่ความหวังจะหายไปทันตาเห็น เมื่อการ์ดหันมาพะงาบปากบอกผมว่า’ไม่มีสัญญาณ T_T’
“เพื่อนโด้รึเปล่า” ระหว่างที่ผมกับการ์ดเกือบจะกอดกันร้องไห้ ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น
“ครับ!!!” ผมกับการ์ดตอบบุคคลที่สามที่เดินยิ้มมาทางเรา...
“พี่ชื่อเบียร์ เป็นญาติไอโด้นี่แหละ อยู่บ้านท้ายสวน ห่างจากนี่ไปประมาณเกือบกิโลได้” พี่เบียร์ยิ้ม ผมกับการ์ดหันมามองหน้ากัน รอดละกู!!!
พวกเราเดินไปคุยไป ดีนะครับที่พี่เบียร์เพิ่งกลับจากไปที่ฟาร์มโคนมของตัวเองมาแล้วใช้ทางลัดกลับบ้าน เลยมาเจอพวกเรา ไม่งั้นล่ะแย่ และโชคดียิ่งกว่าคือ บ้านท้ายสวนที่พวกเพื่อนๆไป ก็คือบ้านท้ายสวนที่พี่เบียร์อยู่นี่เอง
พี่เบียร์เป็นลูกพี่ลูกน้องของโด้ครับ พี่แกไม่ค่อยชอบอยู่บ้านหลังใหญ่ แกเลยขอแยกตัวออกมาอยู่บ้านท้ายสวนคนเดียว
“พี่ชอบอยู่กลางต้นไม้เยอะๆว่ะ” พี่เบียร์พูดพลางฉีกยิ้มเป็นมิตร “บ้านใหญ่แม่มหลายห้องเกิ๊น พี่กับ’อาจักร’ พ่อไอโด้น่ะ นะ เคยกินเหล้าด้วยกันจนเมา...แม่ม หาห้องอาจักรไม่เจอว่ะ พี่ก็โคตรง่วง สองอาหลานเลยกอดคอกันหลับกลางทางเดินจนถึงเช้า เหอะๆ ดีนะป้าเดือนมาปลุกพวกเราก่อนอาสะใภ้ตื่นมาเจอ ไม่งั้นล่ะ พี่ไม่อยากจะคิด!”
555555555555555 ไม่อยากจะนึกภาพพ่อไอโด้ตอนเมาเลยครับ พ่อโด้เป็นผู้ชายตัวอ้วนสูงน่ะครับ แต่หน้าตาใจดีมาก ให้อารมณ์ซานตาครอสเลยล่ะ
“แล้วทำไมพี่เบียร์ถึงเดินกลับล่ะครับ ผมว่าสองกิโลนี่ก็ไกลอยู่นะ” การ์ดถามขึ้น ผมพยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ
“พี่ชอบร่อนว่ะ เดินไปแวะคุยกับคนงานไป ไม่ก็เดินเก็บผลไม้กินบ้างอะไรบ้าง สนุกดี” พี่เบียร์พูดพลางควานเข้าไปในกระเป๋า หยิบไฟฉายขึ้นมาส่องทางเดินข้างหน้า ที่เริ่มมืดจนมองไม่เห็น
พวกเราเดินจนมาถึงบ้านกลางป่าไผ่ เป็นบ้านไม้สองหลัง มีทางเดินเชื่อมต่อกันที่ชั้นหนึ่ง ดูอบอุ่นและน่าอยู่จนผมหยุดมองไม่ได้ ผมเห็นไฟเปิดไว้อยู่แค่หลังเดียวเท่านั้น ซึ่งหลังที่เปิดไฟนั้นใหญ่กว่าบ้านอีกหลังอยู่มาก
ยิ่งเดินใกล้เข้าไปเท่าไหร่ เสียงของพวกเพื่อนๆก็ยิ่งดังขึ้น พวกผมขำหน่อยๆตอนได้ยินเสียงไอตี้ตะโกนด่าไอบาส พอพวกผมเดินมาถึงก็เปิดประตูเข้าไปเจอตอนที่ไอตี้กำลังชี้หน้าด่าไอบาสที่ตอนนี้ลงไปขำกลิ้งอยู่ที่พื้นบ้าน ทำเอาพวกผมเหวอเบาๆ
...ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า เมื่อกี้ผมเห็นนิวมองมาทางพวกผมแปลกๆ...นิวมองอะไร...
“มึงระวังเหอะอีบาส กูจะเอาน้ำมันพรายป้ายอีไผ่ให้หัวใจมันเป็นของกู ร่างกายเป็นของกู ฟิชเจอริ่งแต่เพียงกู เซลฟี่แต่กับกู โฉนดที่ดินโอนให้กูหุ้นในบริษัทยกให้กู”
55555555555555555555555555 พร่อมอีงาม! ลอกพี่ดีดี้เขามาทั้งดุ้น!!!
“พวกมึง” ไอการ์ดเรียกเพื่อนๆ “ไหว้เจ้าของบ้านเค้าก่อน นี่พี่เบียร์ พวกมึงเจอยัง”
“ยังๆๆ สวัสดีค้าบบ” เสียงสวัสดีดังระงม พี่เบียร์หัวเราะหน่อยๆ บอกให้พวกเราทำตัวตามสบายก่อนขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าที่บ้านอีกหลัง
“เดี๋ยวพี่เอาPS4มาให้เล่น เห็นคนเยอะๆน่าจะเล่นกันสนุกอยู่” พี่เบียร์พูด ทำเอาพวกเฮด้วยความดีใจ PS4ผมกับมีนเล็งไว้นานละครับ แต่แม่ม...ราคาปวดหัวใจจริงๆ ได้เล่นแบบฟรีๆ ถือเป็นบุญแก่ชีวิต
ผมมองตามพี่เบียร์ที่เดินหายเข้าบ้านอีกหลังไป บ้านไอโด้มีแต่คนใจดี ผมล่ะช๊อบชอบบบ =w=
“ไอโด้อ่ะ” การ์ดถามขึ้น เออว่ะ ผมไม่เห็นมันตั้งแต่มา
“ไปเอาชุดหมูจุ่มกับไอเป้ละก็ไอซันว่ะ” ป่านตอบ
“เมื่อกี้กูเห็นไอเอ๊าะ ไอเติ้ลกะ ไอเกมส์เล่นอยู่กับเด็กที่ไหนไม่รู้อยู่ข้างบ้านว่ะ ใครวะ” ผมถามตามที่เห็นเมื่อครู่ ซึ่งการ์ดกับพี่เบียร์คงไม่ได้สังเกตเห็น เพราะตอนที่ผมเห็น สองคนนั้นกำลังคุยกันอย่างถูกคอ
“อ่อ ไอพุด เด็กจากสวนข้างๆอ่ะ พวกกุเจอมันมานั่งเล่นบอลอยู่คนเดียวใกล้ๆป่าไผ่เลยชวนมาเล่นด้วยกัน” ไอป้อเล่า
ผมเออออหน่อยๆก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆไอมีน ผมแอบเห็นการ์ด วิช เจ แชมป์และไผ่ชวนกันออกไปยืนคุยกันหน้าบ้าน ดูท่าทางสบายๆแต่พอจะดูออกว่าน่าจะคุยกันเรื่องเครียด...
ไม่นานนักพวกโด้ก็กลับมาถึงบ้าน ในขณะที่พวกเรากำลังช่วยกันก่อกองไฟหน้าบ้าน ไอเกมส์ ไอไผ่และไอเป้ช่วยกันต่อปลั๊กไฟและแบกทีวีมาหน้าบ้าน เตรียมพร้อมสำหรับการต้อนรับการเล่นPS4ของพี่เบียร์ ไอโด้ก็ถามขึ้นมา
“พวกมึงลงทุนแบกทีวีมาหน้าบ้านเลยเหรอวะ” โด้ถามขำๆ
“อ่ะ แน่นอน =w= กูจะเล่นPS4” ไอเกมส์ตอบ ผมเห็นไอโด้ทำหน้างงหน่อยๆ
“ใครเอามาวะ?” โด้ถาม
“ของพี่เบียร์ไง =w=” เกมส์ว่า
“พี่เบียร์...” โด้พูดพึมพำ เหม่อหน่อยๆก่อนลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปหยิบรูปที่ใส่กรอบไว้ออกมาให้พวกผมดู “คนนี้ป่ะ”
“เออๆ” พวกเราพยักหน้ารับ ผมเห็นไอโด้มองพวกผมนิ่ง ผมกับการ์ดหันมามองหน้ากัน...ชักจะไม่ดีซะแล้ว
ผมนึกถึงหน้านิวที่มองมาทางผม การ์ดและพี่เบียร์แปลกๆตอนเดินเข้าบ้าน...ถ้าเป็นนิว ก็ไม่ใช่เรื่องอื่นเลยนะครับ...
“พี่เบียร์ลูกพี่ลูกน้องกูอ่ะนะ...เสียไปตั้งแต่ต้นปีโน้นละ พี่แกโดนฟ้าผ่าตายเพราะไปดูวัวตอนฝนตกอ่ะ...กูร้องไห้แทบตาย กูโคตรรักพี่เขาเลย...วันนี้ที่กูชวนพวกมึงมาที่นี่ก็กะมาดูบ้านกะทำความสะอาดบ้านพี่เขานั่นแหละ” โด้พูดเสียงสั่น...
แต่คงสั่นไม่เท่าผมกับไอการ์ด...พวกกูเดินมากับผีไม่รู้เรื่องเชี่ยอัลไรเลยยยยย
“โดนเต็มๆ เห็นเป็นตัวเป็นตน!!!” ไอบาสพูด
แว้บนึง...ผมเห็นไอป่านยกมือขึ้นไหว้แล้วสวดมนต์เบาๆ
“พวกมึงเจอผ...” ไอโด้พูดสรุปยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงซาวด์แทรกเข้ามาก่อน
‘ผัวะ!!!!!!!!’ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงอะไรนะครับ เสียงฝ่ามือกระทบหัวเสียงที่พวกเราคุ้นเคยนี่เอง
“เจออะไรๆ เอ็งพูดให้จบนะโด้” พี่เบียร์ครับ!!! พี่เบียร์โผล่มาจากไหนไม่รู้ พวกผมตกใจจนถอยมารวมกัน
“โห่พี่! แค่ล้อเล่นเองงง” ไอโด้พูดยิ้มๆ มือลูบหัวที่เพิ่งโดนตบไปมา
“กูยืนฟังนานละ เล่าซะกูอยากวิ่งไปตายเลยไอสึด...พวกเอ็งก็บ้าจี้ไปกับมัน” พี่บ้านพูดว่ายิ้มๆ
“เกือบเชื่อละพี่” ผมพูด “เห็นไอนิวมองพี่แปลกๆผมก็นึกว่าพี่เป็น...จริงๆ” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางนิว
“ตอนไหน” นิวถามผมหน้างงๆ ก่อนนึกขึ้นได้เอง “อ๋ออออ...ตอนข้ามาบ้านใช่ป่ะ เราคุ้นๆหน้าพี่เบียร์เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนอ่ะ แล้วเพิ่งนึกได้ว่าพี่เบียร์เป็นคนอธิบายทางไปร้าน’เดิม’ ให้เรากับป่านตอนที่เราแวะถามคนในตัวเมืองอ่ะ บังเอิญมากเลยเนอะ ขอบคุณครับพี่” นิวพูดพลางยิ้มให้พี่เบียร์
“เออว่ะ...ใช่ๆ กูลืมไปเลย ขอบคุณครับพี่เบียร์” ไอป่านไหว้ มีเสียงด่าไอป่านขำๆ
“เชี่ยโด้แม่ม...กูใจหายใจคว่ำ” ไอเติ้ลพูดขึ้น “แล้วทำไมบ้านพี่เบียร์ดูเหมือนไม่มีคนอยู่เลยอ่ะ”
“พี่อยู่อีกหลัง หลังนี้ไว้เวลามีแขกหรือเพื่อนมาไง ไม่ชอบว่ะ อยู่บ้านหลังใหญ่ๆคนเดียว = = กินกันได้ยัง?” พี่เบียร์ถามขำๆ พวกเราเลยชวนกันเริ่มปาร์ตี้หมูจุ่มกับหมูกระทะทันที
จังหวะที่กำลังกินอยู่ ผมเห็นเอ๊าะชะเง้อมองไปมาอยู่เรื่อยๆจนน่าสงสัย และดูเหมือนว่ามัชีนที่นั่งข้างๆผมก็เห็นเหมือนกัน
“เอ๊าะ มองหาอะไรวะมึง” มีนถาม
“ไอพุด...กูเมื่อกี้กูเห็นมันวิ่งไปในป่าข้างๆบ้าน...เด็กเชี่ยไรไม่รู้วิ่งไวชิบหาย” ไอเอ๊าะพูด “มันน่าเอ็นดูนะเว้ย อายุแค่สิบสามเอง ช่วยแม่ทำสงทำสวน”
ผมพยักหน้าเออออฟังไอมีนกับไอเอ๊าะเล่าเรื่องที่พวกมันเล่นกับพุดวันนี้ มีไอเติ้ลกับคนอื่นแจมมาเล่าเป็นระยะๆ
“พุดเหรอ” พี่เบียร์ถาม ไอเอ๊าะพยักหน้ารับ
“พุดลูกคนคนงานสวนลุงเอกอ่ะพี่” ไอโด้พูด “เมื่อก่อนยังจำได้ว่าคนงานบ้านเราเคยอุ้มมาเล่นที่ไร่เราบ่อยๆ โตไวชิบ”
“...แต่ไอพุดมันตายไปแล้วนะ” บ้านนี้จะเล่นมุกซ้ำไปไหน = =
“บ้าละพี่...มุกซ้ำๆ” ไอโด้ขำ แต่พี่เบียร์มองหน้าไอโด้นิ่ง
“...จริงๆ เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง...พี่ยังเป็นเจ้าภาพงานศพมันอยู่เลย” พี่เบียร์พูด คราวนี้เสียงทั้งวงเริ่มเงียบ “โดนรถนักท่องเที่ยวชน...พูดแล้วเกลียดแม่ม ดันเป็นลูกคนใหญ่คนโตทำเชี่ยอะไรไม่ได้ สงสารแม่ไอพุดชิบหาย อีกฝ่ายเห็นว่าเป็นในป่าในเขาเลยขับซะไวไม่สนใจเชี่ยไรเลย พอขาลงเขารถเลยเสียหลัก ชนไอพุดที่กำลังเดินกลับจากเก็บของป่าพอดี...”
“...จริงป่ะพี่...” เอ๊าะคราง
“...อือ ชนต่อหน้าต่อตาพ่อแม่พุดกับพวกคนงานที่ไปด้วยนั่นแหละ ที่ฮาไม่ออกคือไอคนขับเผือกเป็นกลุ่มวัยรุ่นอายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ ตายเปล่าแท้ๆ” พี่เบียร์พูดก่อนยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก “ก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน มันยังมานั่งเล่นเกมส์กับพี่ที่บ้านอยู่เลย”
ผมไม่ได้เล่นกับพุด...ผมเลยไม่รู้ว่าเอ๊าะที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกยังไง แต่ผมฟังพี่เบียร์แล้วผมรู้สึก...เศร้าและหดหู่เกินจะบรรยายจริงๆ
ความประมาทของคนไม่กี่คน นำมาซึ่งความตายของเด็กดีๆคนตั้งหนึ่งคน...นี่ล่ะหนอ คนเรา...
“เขาก็มีความสุขดี...” นิวพูดเบาๆ ก่อนยิ้มให้พี่เบียร์ “น้องเขาแค่อยากมาเล่นด้วยครับ”
พวกผมมองหน้ากัน...น่าแปลกที่พวกเราไม่กลัวเท่าไหร่ เพื่อนหลายๆคนออกจะตกใจและสงสารพุดมากกว่า...
“แต่ถ้ามาหาพี่อีกที พี่ก็กลัวนะพุด” บาสพูดทำเอาพวกเราขำไปตามๆกัน...
...ขำส่งท้ายให้กับความไม่รู้ชะตากรรมในคืนนั้นของตัวพวกเราเอง...
เขาบอกว่าวิญญาณคนตาย...มักจะวนเวียนอยู่ในที่ที่ตนเองผูกพันสมัยยังมีชีวิตอยู่
คำให้การของมีน...
02.00 AM
เมื่อคืนเราลงมานอนรวมกันข้างล่างบ้านพี่เบียร์ครับ ผมนอนอยู่ตรงกลางระหว่างเม่นกับบาสครับ สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนเปิดประตูบ้าน...จำได้ว่าหันไปมองคือไอเอ๊าะเดินออกไปนอกบ้าน...พอเห็นอย่างนั้นผมเลยหลับต่อ จำได้ว่าคิดว่าไอเอ๊าะคงออกไปฉี่หน้าบ้าน ผมก็หลับต่อ ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับนานขนาดไหน รู้แต่ว่าโดนบาสสะกิดปลุกขึ้นมา...
คำให้การของบาส...
02.30 AM
นุ้งบาสนอนอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียง...เสียงเหมือนคนเตะบอลอยู่ข้างบ้านอ่ะครัซ เลยลุกขึ้นดูทางหน้าต่างที่อยู่บนหัว ก็เห็นไอเอ๊าะกำลังเตะบอลอยู่คนเดียว...ลุกขึ้นมาเตะบอลดึกดื่นๆที่น่าแปลกละนะครัซ แต่มันพูดกับใครไม่รู้ด้วยนี่ดิ...นุ้งบาสจะไม่ยอมเห็นเรื่องนี้คนเดียวแน่ๆ นุ้งบาสเลยปลุกนุ้งมีนกะนุ้งเม่นเลยครัซ ><
คำให้การของเม่น
02.40 AM
ไม่เป็นอันหลับอันนอนเลยครับ โดนไอบาสปลุกมาดูไอเอ๊าะเล่นบอลกับผี จำได้ว่านั่งแผ่เมตตาให้ทั้งไอเอ๊าะและน้องพุดกันอยู่สามหน่อ อนาถใจชิบหาย ไม่มีใครตื่นขึ้นมาซักคน พวกผมมองหน้ากันซักพักก็ล้มตัวลงนอน คลุมโปงให้มันหลับๆไป ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูหลังบ้าน...ใจงี้ร่วงไปอยู่ตาตุ่มเลยครับ...น้องพุดเข้ามาแล้วแน่ๆ
พี่เบียร์เล่าอยู่ว่าพุดชอบเข้าทางหลังบ้านบ่อยๆตอนมีชีวิตอยู่...
ตอนนั้นนี่แหละที่เพิ่งรู้ว่าไม่ได้ตื่นกันอยู่แค่สามคน...
คำให้การของปาร์ตี้
02.55 AM
อีนี่ลุกเลยจ้า! ทนฟังอีสามตัวข้างๆนั่งแผ่เมตตามานาน นี่ก็แผ่ตามด้วยนะ อยากหลับมาก แต่แบบ...กลัวจนหลับไม่ลง!!! พอได้ยินเสียงประตูหลังบ้านเปิดเท่านั้นแหละ สมองอันน้อยนิดมันสั่งให้เดินไปล็อคให้ว่องเลยจ้ะ ล็อคแม่มทุกกลอนประตูบานนั้นมี เอาให้เปิดไม่ได้!!!
ไม่รู้เหมือนกันว่าไม่คิดบ้างรึไงว่าเป็นการขังผีไว้กับคน...พอหันหลังเดินกลับมา ก็เจอกับไอเอ๊าะที่เดินกลับเข้ามาในบ้านพอดี...
“อีเอ๊าะ...มึงหลับหรือมึงตื่น”
จำได้ว่าคำถามที่โพล่งออกไปตอนเห็นหน้ามันคือคำถามนี้
คำให้การของเอ๊าะ
03.00 AM
“อีเอ๊าะ...มึงหลับหรือมึงตื่น” อยู่ๆไอตี้ก็ถามผม...
“ตื่นอยู่ดิ...เงียบๆหน่อยเดี๋ยวเพื่อนตื่น” ผมกระซิบ เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นเม่น มีนแล้วก็บาสลุกขึ้นมานั่งผมเลยเดินไปนั่งลงตรงพวกนั้นพร้อมไอตี้ที่น่าจะเดินกลับมาจากหลังบ้าน โดยไม่ลืมหันไปล็อกประตูหน้าบ้านก่อน
“มึงไปเล่นบอลกับใครหน้าบ้าน” มีนถาม
“เล่นคนเดียว เท้าว่างมันน่าเบื่อ” ผมตอบเอือมๆอยากหลับเต็มทน
“แล้วมึงคุยกับใคร” บาสถามต่อ
“คุยกะแฟนว่ะ แฟนกูทะเลาะกับเพื่อน โทรมาร้องไห้กับกูเนี่ย”ผมตอบก่อนหาวเบาๆ
“ไมพวกกูไม่เห็นมือถือวะ” มึงนี่เจ้าหนูจำไมกลับชาติมาเกิดเหรอบาส?
“กูใช้บลูทูธ กูนอนได้ยัง” ผมตอบ ท่ามกลางความมือ ผมเห็นพวกเพื่อนพยักหน้าและเตรียมตัวนอนต่อโดยไม่ลืมหันมาโบกหัวผมก่อนคนละทีสองที บ่นงึมงำว่าผมทำให้ตกใจ
เกือบจะได้นอนต่อแล้วครับ ถ้าไม่มีเสียงเคาะประตูหลัง...
คำให้การของของแชมป์
03.05 AM
น้องแชมป์อยากตาย...ขนาดมาเที่ยวยังเจอผี!!! ผมลุกขึ้นนั่งตอนได้ยินเสียงเคาะประตูหลัง มองหน้ากันกับพวกที่ตื่นท่ามกลางความมืด...
“นับเลขมั้ย18คน ไม่รวมพี่เบียร์ที่นอนอีกหลัง” เสียงไผ่พูดขึ้น “เริ่มจากกูนะ กูนอนริมสุด หนึ่ง...”
“สอง” ผมนับ
“สาม...” ไอวิชพูดงึมงำ
“สี่” เอ๊าะพูดต่อ
“ห้า...ห้าวววว” ดูท่ามึงคงง่วงมากอ่ะเจ
“...หก...”การ์ดนับ
“เจ็ดกับแปดจ้า กูนับให้อีโด้ด้วย หลับไม่รู้เรื่องเชี่ยไรเลยเนี่ย” โอเค งามกับโด้
“เก้าเม่นนะ”
“สิบมีนครัซ”
“สิบเอ็ดนุ้งบาสคัฟ”
”ซันสิบสอง”
“เป้สิบสามมมม”
“เติ้ลสิบสี่...กูหลับต่อนะ”
“เกมส์สิบห้าวววว”
“สิบ..เอ้อ...สิบหกป้อ”
“สิบเจ็ด”...
“นี่สิบแปดนิวนะ หาไอป่านที” นิวพูดขึ้น
“ป่านไม่ได้อยู่ข้างนิวเหรอ” เสียงมีนถาม
“สิบเจ็ดไม่ใช่ป่าน...ที่ป่านว่าง” อื้อหือ!!! ชัดเจนนนนนน ยังกะ พี่ติ๊ก ชีโร่ มาร้องเพลงอยู่ข้างๆหูเลยครับ
“...ตื่นเลยกู...” เสียงป้องัวเงียเหมือนคนเมา ผมเห็นเงาไอป้อลุกขึ้นมาเปิดไฟ...ละก็ 17คนจริงๆครับ แต่ที่นับ มัน18!!!
“อยู่นั่น” ไอวิชชี้ไปที่โซฟาอีกฟากของห้อง เห็นไอป่านนอนสลบไสลด้วยท่วงท่าที่ทุเรศที่สุดเท่าที่ผมเคยห็นมา
“แต่เสียงแม่มนับข้างๆกูเนี่ย” ไอป้อพูด พวกเราได้แต่มองหน้ากัน...
“แล้วใครเคาะประตู”...ไอตี้พูดขึ้น...
...
..
.
มันก็แค่คำถามไม่ต้องการคำตอบน่ะครับ...เป็นแค่คำถามที่ปลุกให้พวกเราตื่นเท่านั้นแหละ
เข้าใจมั้ย...ผมกำลังหมายความว่า ไม่มีใครกล้าหลับต่อนอกจากไอพวกที่หลับไปตั้งแต่ตอนนับเลขน่ะครับ
เวรจริงๆ มาเที่ยวแท้ๆ
อ้อ...เผื่ออยากรู้ นิวบอกว่าไม่ใช่ไอพุดแน่ๆล่ะครับ...
***************************************
ไปเก็บรวบรวมเรื่องผีมาค่ะ 555555
ไปตามอ่านในพันตะติ๊ปมา ช่วงนี้เขาฮิตเรื่องผีกันเหลือเกิน =w=
เราเลยได้เกาะกระเเสไปด้วย ก่อนจะมาแต่งเรื่องนี้ เคยคิดจะแต่งนิยายผีเหมือนกัน แต่สมองไม่แล่นพอจริงๆ
เป็นตอนที่แก้แล้วแต่งใหม่เยอะมากกกกกกก(ที่นานเพราะงี้) แบบไม่พอใจซักที อยากให้มันฮามากกว่าจะให้มันน่ากลัว 55555 ยังไงก็เม้นบอกกันด้วยนะว่าเป็นยังไง =w=
เห้อ...รู้สึกตัวอีกทีกลายเป็นว่ากิจกรรมเยอะจนกลับบ้านไม่ได้ เราได้กลับไปตอนปีใหม่ที่ผ่านมาค่ะ ตอนนี้รู้แล้วว่าคงได้กลับอีกที่ก็ปีใหม่ต่อไปเลย เราเศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไรไปสองสามวันเลย = =
แต่ตอนนี้โอเคเเล้วค่ะ เราว่าจะหาช่วงวันหยุดซักสองสามวันไปหาปู่ย่าตายายดู =w= กำลังวางแผนหาเงินซื้อตั๋วเครื่องบินอยู่ >< เชียงใหม่ไปสุราษแพงใช่ย่อย 5555
ยังไงก็รักและคิดถึงคนอ่านทุกคนนะจ้ะ >3< เม้นนิดจิตแจ่มใส =w=
ความคิดเห็น