คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ยกที่9: วันที่หนึ่ง(100per.)
ยกที่9: วันที่หนึ่ง
ผมปิดประตูโดยไม่ลืมที่จะล็อกกลอนให้คนที่อยู่ในห้อง...
เสียงร้องไห้ของเม่นแว่วๆอยู่อีกฝากของบานประตู...
ผมยืนอยู่ที่เดิม ฟังเสียงของเม่นที่ค่อยๆหายไป...
“มายืนทำอะไรหน้าห้องวะการ์ด?” ผมหันไปมองโด้ที่เดินตรงมาที่ผม “มึงเอาแฮงค์มั้ย กูกำลังจะไปซื้อมาให้ไอตี้ เมื่อคืนพวกแม่มอ้วกทุกๆครึ่งชั่วโมง กูนี่แทบหลับคาประตูห้องส้วม ต้องคอยมานั่งลูบหลังให้มัน กูล่ะเพลีย”
“ไม่เป็นไร...ขอบใจมากโด้” ผมยิ้มตอบขำๆ นึกถึงเมื่อคืนที่ตี้กระดกเหล้าหลังจากรู้ว่าผู้ชายที่ไปยืนเต๊าะอยู่นานสองนานเป็นพวกเดียวกับตัวเอง!
“อ่อ เออๆ ถ้าจะเอาอะไรก็โทรบอกนะ” โด้พูดพลางทำท่ายกหูโทรศัพท์ประกอบ “เออ...แล้วไม่เข้าห้องวะ มายืนยิ้มอะไรตรงนี้คนเดียว” โด้ถาม
ผมลูบปากตัวเองไปมา...ชัดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย...
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมพูด “แค่เพิ่งดูละครสนุกๆมาเท่านั้นเอง...”
ไม่รู้คนข้างในห้องดูละครไทยมากเกินไปรึเปล่า...ผมไม่โง่ขนาดนั้นนะครับ!!! ผมถอนหายใจหน่อยๆ เมื่อคืนผมแอบหวังซักนิดว่าเม่นจะเคลิ้มไปตามที่ผมคิดไว้ แต่ผิดคาด! ผมกะไว้ว่าถ้ามันจะปฏิเสธหรือขัดขืน มากสุดก็คงแค่ผลัก และแน่นอนว่าผมก็จะยอมหยุดแต่โดยดี
แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเข่าเข้ากลางลำตัวกันดื้อๆแบบนี้!!!
แน่นิ่ง...ผมนี่แหละจุกจนแน่นิ่ง! สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือผมจุกจนแทบจะร้องไห้!!!
เห้อ...ไม่คิดเลยว่าตื่นมาจะได้ดูละครไทยตั้งแต่เช้าตรู่...
แต่เอาเถอะ มันก็สนุกดี...บอกตรงๆว่าเมื่อกี้ผมแทบจะหลุดขำออกมา ผมเห็นหน้าไอเม่นดูจะได้ใจมากไปหน่อย...ผมจะยอมเล่นตามน้ำไปกับมันแค่วันนี้เท่านั้น!!!
“โด้” ผมเรียกไอโด้ที่กำลังจะออกนอกบ้าน โด้เลิกคิ้วสูง
“ว่า?”
“กูไปด้วยดิ” ผมบอก “มีของที่อยากได้ว่ะ”
ผมควรซื้ออะไรให้นางเอกดีหว่า?
....
...
..
.
“มีนเห็นเม่นมั้ย” ผมถามมีนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก มีไอวิชที่นั่งทำหน้าเจื่อนๆกำลังนวดขาให้อยู่ข้างๆ
“ไปขี่ม้าเล่นกับพวกป้ออ่ะ” มีนตอบผมก่อนหยิบเลย์เข้าปาก แล้วส่งถุงเลย์ให้วิชวาง ก่อนบอกให้วิชไปเอาน้ำมาให้...เบ๊ก็ไม่ปาน = =
“แล้วมึงไม่ไปด้วยวะ?” ผมถาม เห็นไอมีนทำหน้าเอือมๆเหมือนไม่อยากจะได้ยินคำถามนี้
“กูโคตรอยากไป แต่แค่เดินกูยังไม่มีแรงเลยบอกตรงๆ เจ็บตูดอีกตังหาก...ฝีมือเพื่อนมึงเลยการ์ด!” ไม่พูดเปล่า มือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วน้ำส่งตรงเข้าไปโบกหัวไอวิชที่นั่งข้างๆตัวมันทันที
ผมซี้ดปากเบาๆก่อนโบกมือขอตัวออกมา...ไม่อยากจะเห็นสายตาขอความช่วยเหลือของไอวิชนานไปกว่านี้จริงๆ
ทำเองก็รับผิดชอบเองนะเพื่อนนะ
ผมเดินมาจนถึงสนามหญ้าที่เพื่อนๆกำลังขี่ม้าเล่นอย่างสนุกสนาน ทุกคนเคยขี่ม้าเพราะพ่อของไอโด้นี่แหละครับที่สอน ส่วนผมกับวิชนี่ได้พ่อวิชพาไปขี่บ่อยๆตอนเราอยู่ม.ต้น
ทำไมถึงอยากขี่ม้าเป็นนะ...จำได้ว่าตอนม.3 ไอบาสชวนคนในล็อกดู ‘SPIRIT สปิริต ม้าแสนรู้’ครับ เหมือนจะไร้สาระแต่ทุกคนก็ดูจนจบ และโดยไม่ได้พูดกันแต่ทุกคนสัมผัสได้ว่าต่างก็อยากจะได้ใกล้ชิดกับสัตว์ประเภทนี้ ต่างคนต่างก็หาวิธีให้ได้เรียนให้ได้ขี่ ผลก็เลยเป็นว่าคนส่วนใหญ่ในล็อกเลยขี่ม้าเป็น
ผมมองเม่นที่หัวเราะร่า...แน่นอนว่ามันยังไม่เห็นผม...
ถ้าไอที่ผมกับมันได้กันเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงล่ะก็นะ...ก้นมันคงเสริมใยเหล็กหลายชั้นน่าดู
ผมยืนหัวเราะอยู่คนเดียว ก่อนหันหลังเดินกลับบ้าน...อย่าไปขัดจังหวะความสนุกเม่นตอนนี้เลยดีกว่า เพราะหลังจากนี้ความสนุกมันจะโอนมาให้ผมแทน!
...
..
.
“เป็นไงพวกมึง สนุกป่ะ?” เสียงโด้พูดทักกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินเข้าบ้าน ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือการ์ตูนตรงหน้ามาสบตากับเม่นพอดี หึ! เสี้ยววิหนึ่งก่อนที่มันจะทำหน้าบึ้ง ผมว่าผมเห็นมันทำหน้าเหมือนตกใจ
“สนุกป่ะเม่น =3=” ไอมีนถาม...มันก็ถามตามปกติที่มันอยากรู้ล่ะนะครับ แต่โคตรจะโดนใจผมเลยบอกตรง!
“...กะ ก็ดี...” เม่นตอบ แอบตะกุกตะกักนะกูว่า เมื่อกี้ที่ผมเห็น มันสนุกเกินว่าจะใช้คำว่าสนุกซะด้วยซ้ำ(งงมั้ย...แปลว่ามันดูสนุกเรือหายไงครับ)
ผมลุกขึ้นเดินตามเม่นกลับเข้าห้อง...เห็นมันเดินช้าๆไปนั่งที่เตียง มือลูบสะโพกตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าเจ็บสะโพกนี่เพราะอะไรกันแน่...น่าจะขี่ม้าแบบหักโหมเกินไปล่ะมั้ง
“ไหวมั้ย กินยาแก้ปวดป่ะ” ผมถาม...พยายามทำหน้าให้ดูเป็นห่วงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ท้งที่ข้างในใจผมตอนนี้อยากหัวเราะแล้วลงไปกลิ้งกับพื้นด้วยซ้ำ
“อย่าเข้ามาใกล้กูนะ!!!” โว้ว!!! ผมอยากให้พวกคุณเห็นหน้าไอเม่นตอนนี้มากครับ ผมบรรยายเป็นภาษาคนไม่ถูกเลยทีเดียว
“เห้อ...” ผมถอนหายใจดังๆ เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าสะดุ้งหน่อยๆ “กูขอโทษจริงๆเม่น กูไม่รู้ตัวจริงๆว่ากูทำอะไรลงไป...แต่...”
“แต่?” ไอเม่นหันมาถามผม “มึงยังสงสัยอะไรอีกการ์ด มึงทำกับกูขนาดนี้มึงยังสงสัยอะไรอีก!!!”
สงสัยทุกเรื่องเลยว่ะแหนม...สงสัยตั้งแต่สมองมึงทำด้วยอะไรไปยันสงสัยว่าละครไทยเรื่องสุดท้ายที่มึงดูใครเป็นผู้กำกับเลยล่ะ!!!
“แต่อะไรการ์ด!!!!” เม่นขึ้นเสียง...ชักจะน่ากลัวจริงๆละว่ะ
“แต่...กูก็เห็นมึงควบม้าสนุกดี ดูปกติ...ยังกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยว่ะ...” ผมพูดพึมพำ สะดุ้งหน่อยๆตอนที่ไอแหนมมันหันมามองตาเขียวดังควับ!!!
“มึงออกไปเลย กูเห็นหน้ามึงแล้วหงุดหงิด!!!” ผมพยักหน้าหน่อยๆ ก่อนเดินออกมาจากห้อง...
ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะไอแหนม...ผมมองถุงเซเว่นในมือที่ถือมาตั้งแต่เมื่อกี้...
รอให้ถึงทีกูนะมึง...หึ!!!
ผมเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น ก็เห็นไอวิชที่เดินถือถุงขนมสองสามถุงออกมาจากห้องครัว มันยกถุงขนมโบกไปมาหน่อยๆเป็นเชิงชวน
“ไปนั่งเล่นหน้าบ้านกะกูป่ะ” วิชถาม
“ไปดิ...กูว่างยันเที่ยงคืนเลยว่ะ” พักสมองหน่อยก็ดี ราตรีนี้ยังอีกยาว!!!
ผมกับวิชนั่งมองดาวที่ไม่ค่อยมีให้เห็นในตัวเมือนเท่าไหร่กันสองคน ขุดเรื่องสมัยยังเด็กขึ้นมาให้ขำกันบ้าง เผากันเองบ้าง
“แล้วหลังจากนี้จะทำไง” วิชถาม ผมหัวเราะหน่อยๆ “หัวเราะทำไมวะ?”
“เปล่า...กูว่าแล้วว่ามึงต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด” ผมขำ...”กูว่าจะพาเม่นไปเจอพ่อกับแม่กูว่ะ”
“มึงแม่ม...เชี่ย...” ไอวิชพึมพำ ผมไม่เถียงเลยจริงๆ ผมยอมรับคำนี้จริงๆ
“...” ผมมองแก้วชาในมือที่ก่อนหน้านี้ยังร้อนจนแทบจับไม่ได้ แต่ตอนนี้เย็นจนผมกำมันแน่นได้สบายๆ
“หักดิบเกินไป...จะให้เม่นไปเจอพวกท่านเลยเนี่ยนะ มึงคิดอะไรอยู่วะการ์ด” วิชถามผม ถามทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“คิดดีแล้ว...กูคิดดีแล้ววิช มันเป็นทางออกเดียวสำหรับพวกกูแล้ว...” ผมพึมพำกับตัวเอง และดูท่าไอวิชก็คงได้ยิน
“โดนตัดออกจากกองมรดกจะทำไงวะนั่น หึๆ” ไอวิชขำหน่อยๆ ก่อนหยุดขำเมื่อหันมาสบตากับผม “เอาจริงดิเนี่ย?”
“กูคิดเผื่อไว้ทุกทางแหละ หึๆ” ผมว่า
“อย่ายิ้มอย่างนั้น” ไอวิชพูดพลางเอาแก้วนมที่มันถือดันหน้าผมเบาๆ “ยิ้มมึงแม่ม...ยิ้มโคตรชั่ว...”
เพื่อให้ได้เม่นมา เพื่อให้ได้อยู่กับเม่น...ผมยอมทำทุกอย่าง ผมยอมทุกอย่าง...จริงๆ
“เที่ยงคืนแล้วว่ะ” ผมพูดพลางมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาเจอผู้มาใหม่ “อ้าว! ไผ่ เมื่อกลางวันมึงกับบาสหายไปไหนมาวะ”
“พาไอบาสไปเอาเงินมาว่ะ...ไอบาสแม่มดวงดีสึด ซื้อหวยสองครั้งก็ถูกทั้งสองครั้ง ไม่รู้มันไหว้อะไรมา” ไอไผ่บ่น ดูไม่จริงจังเท่าไหร่
“เหอะๆ ไหว้ผัวมันนี่แหละ” ไอวิชพูดพอให้ผมได้ยิน แต่ดูท่าไผ่คงไม่ได้ยิน...อ้อ!!! ชาเฮียเก่งที่ไอวิชเล่า...
ผมอมยิ้มๆหน่อยๆก่อนขอตัวเดินออกมา...อย่าอยู่นานเลย ยิ่งเห็นหน้าไอไผ่ ผมยิ่งฮา!!!
ผมเปิดประตูห้องเบาๆ ก็ได้ยินเสียงไอเม่นหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว...เหอๆ อ่านการ์ตูนอย่างสุขใจเชียวนะมึง...
แล้วก็ตามคาดเลยครับ! พอเห็นผมปุ๊บ น้ำตาเป็นโอ่งของไอเม่นก็เริ่มหลั่งรินทันที!!!
“เดี๋ยว!!!” ผมยกมือขึ้นห้ามก่อนจะเกิดดราม่า ดูมันอึ้งหน่อยๆก่อนจะเริ่มเบะปากอีกรอบ “กูไปซื้อของมาให้...” ผมชูถุงในมือขึ้นแล้วส่งให้คนตรงหน้า
“อะไร?” อย่าเพิ่งถามเม่น ลองเปิดดูก่อน มึงหายงงแน่!
ผมมองคนตรงหน้าหยิบของทีละชิ้นออกจากถุง หน้าตาดูเหมือนเห็นผีขึ้นทุกทีๆ
“เมื่อวานซื้อน้ำมะเขือเทศมาแล้วไม่ได้กินใช่อ้ะ? เลยไปซื้อมาให้...วันหลังของกินอ่ะ อย่าเอามาทาขาทาผ้าปูนะ มันไม่ดี ของกินมีไว้กิน ไม่ได้มีไว้เล่น!” ผมพูด อยากขำชิบ ตอนที่ไอเม่นทำหน้าตกใจจนสีซีด
“...” อ่ะ ตกใจล่ะสิมึง
“อ่ะ ครีมอาบน้ำ ซื้อถูกใช่มะ กูจำได้ว่ามึงใช้กลิ่นนี้นะ...แพงนะมึง กว่ากูจะไปหามาได้ เซเว่นไม่มีขายนะ วันหลังอย่าเอามาเล่น จะเล่นก็เอามาเล่นในอ่างกะกูนี่!” ผมพูดพลางชูถุงTOPให้ดู ผมไปไกลนะครับ ขอบอก ไปยันตัวเมือง!
“...” อ่ะ พูดไม่ออกล่ะสิ ไม่จบแค่นี้นะครับ
“อ่อ อันนี้...สำคัญนะรู้ป่ะ ขนาดกูมันหายากน้า เอามาเล่นแบบนี้เสียดายของนะมึง = = อ่ะ เงียบทำไม...อ๋อ กูลืมซื้อยาหม่องมาให้ใช่มะ แต่ไม่ต้องก็ได้ม้างงง แค่ป้ายตานี่คงไม่ถึงขนาดหมดกระปุกหรอใช่ป่ะ?!” ผมมอง
หึๆๆๆๆๆๆ 5555555555555555555555555555555
ผมโคตรอยากให้คุณเห็นหน้าไอแหนมตอนนี้ชิบเลยว่ะ พูดเลย!!!
ยิ่งกว่าเห็นผีอีกครับ!!!
...ถ้าเม่นเดินหนึ่งก้าว...ผมจะนำเม่นไปอย่างน้อยหนึ่งก้าวเสมอ...
เพราะบางครั้งผมก็ไม่รู่ ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่...
“เชี่ยการ์ด...มึงแม่ม...” เม่นทำหน้าเซ็งแบบสุด จนผมหัวเราะออกมา
“พลาดสุดๆเลยว่ะเม่น...เพราะถ้าเป็นรอยที่กูทำนะ กูไม่ทำตรงที่ที่คนอื่นเห็นหรอก กูหวงของกู กูเก็บไว้เห็นคนเดียวพอ!!!” ผมว่า
และถ้าเป็นรอยที่ผมทำ...มันจะเยอะกว่านี้แน่นอน ผมกล้าพูด!!!
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะอาบน้ำ หางตาเห็นไอเม่นกำลังเจาะน้ำมะเขือเทศกิน...มือจับหลอดนะครับ แต่ตานี่เขียวปั๊ด!
ผมเหลือเวลาก่อนจะพามันกลับบ้านแค่สามวันเท่านั้น...ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่...
ถ้ามันหมดทางเลือกจริงๆ...สงสัยต้องใช้วิธีสกปรกซะล่ะมั้ง...
เห้อ...ไม่คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้...
แต่เหนื่อยแบบนี้...ก็มีความสุขดีนะครับ...
********************************************
ขอโทษแรงๆและงามๆ!!!! ไม่ว่างแบบสุด!!!!!
ปิดเทอมเมื่อวาน จะลงทุกวันให้สะใจ =w= ขอโทษอีกครั้งนะคะที่หายไป ขอโทษแบบขอโทษจริงๆ คือใจคิดถึงและอยากลงมาก แต่ไม่ว่าง T^T ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว มีโอกาสได้ลงซักที จะลงทุกวันเลย >3< ยังไม่เอือมกันใช่มั้ยคะ ขอโทษจริงๆค่ะ คะแนนตัวเมเจอร์เราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เราเครียดมาก เลยต้องหยุดสิ่งบันเทิงใจทั้งหลายมาทุ่มให้การเรียนช่วงหนึ่ง(ทรมานมาก) ตอนนี้เป็นอิสระแล้ว!!!!!
อ่า...ตอนนี้อาจสั้นไปนิด เพราะว่าเป็นฝ่ายการ์ดเล่าค่ะ ตอนหน้าเตรียมฮาได้เลย เพราะเดอะแก๊งค์จะซ่าให้ทุกคนได้หายคิดถึงแน่นอน =w=
ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ ได้อ่านแล้วเม้นกันนิดเม้นกันหน่อย ให้รู้ว่ายังตามอ่านกันอยู่ จะดีใจมากเลยค่ะ ตอนนี้คือรู้สึกผิดจริงๆ ขอโทษนะ เค้าจะไม่หายไปอีกแล้ว T^T
ความคิดเห็น