คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยกที่0: คลื่นใต้น้ำ...
ยกที่0: คลื่นใต้น้ำ...
ย้อนกลับไปหลังวันจบ...
ผมนั่งมองกล่องสลับกับกรรไกร เพิ่งจะมาแกะหลังจากวันที่วิชให้เดือนกว่าๆได้
ผมแกะกล่องที่วิชให้มา...มองดูสิ่งที่อยู่ในมือ...
“หมีหรือหมาวะเนี่ย...หึ!” แค่เห็นก็พอจะรู้ว่าคนทำมันตั้งใจขนาดนั้น...แต่มันตั้งใจได้เท่าครึ่งที่ผมตั้งใจและตั้งหน้าตั้งตา ‘รอ’ มันมั้ย?!
อุตส่าห์ส่งของขวัญวันจบมาให้’คนรู้จัก’ ...
ต้องขอบคุณเพื่อไม่ให้เสียมารยาท...
‘ขอบคุณนะสำหรับของขวัญ’
ผมนั่งกดlumiaในมือกดส่งข้อความไปหาเบอร์โทรเบอร์หนึ่ง เบอร์ที่’ในอดีต’ผมคุ้นเคย...
ยังไม่พอ...ถึงจะแค่ทำตามมารยาท แต่สันดานฝ่ายชั่วมันบอกยังไม่พอ!!!
ใจข้างในผมบอก...มันยังไม่พอ...ผมไม่ได้อยากให้มันดูดีแบบนี้! มึงจำสิ่งที่มันทำกับมึงไม่ได้เหรอเม่น!!!
ไวเท่าความคิด! ผมหยิบ’ของขวัญ’ที่ได้มาแล้วออกจากห้อง จุดมุ่งหมายคือบ้านของ’แตงกวา’!
ผมมองดูโทรศัพท์ที่กำลังส่งข้อความอีกครั้ง...แต่ครั้งนี้มีภาพส่งไปด้วย
“หึ!” แค่นี้มันยังไม่พอ...
สำหรับเวลาและความรู้สึกที่ผมเสียไป...ยังไงมันก็ไม่พอ!!!
สำหรับกูแล้ว...มันยังไม่พอหรอกนะ การ์ด!!!!!
......................................
......................
‘ขอบคุณนะสำหรับของขวัญ’
ในตอนที่ให้ ไม่ได้หวังว่ามันจะมีอะไรตอบกลับมา...เพิ่งแกะหรือเพิ่งกล้าส่งข้อความมานี่มันผ่านไปเป็นเดือนแล้วนะจากวันที่ให้ไป...
ผมมองข้อความที่ส่งมาจากเบอร์ที่คุ้นเคย...ทุกวันนี้ยังเป็นเบอร์ที่ผมจำได้แม่นอยู่เสมอ...เบอร์ที่อยากโทรหาอยู่ทุกวัน
อยากโทรหาอยู่ทุกวัน...แต่ทำไมผมถึงไม่โทร...
ผมอ่านวนไปวนมา...หลายต่อหลายรอบ...
บางที...นี่อาจเป็นโอกาสดี ที่จะทำให้เราได้กลับมาคุยกัน...ถึงมันจะได้เพียงแค่’เพื่อนร่วมโลก’สำหรับเม่นก็ตาม...
ตาผมมองวนไปมาบนแป้นตัวอักษร...จะตอบกลับยังไงดี...
แต่ยังไม่ทันที่จะได้กดหรือได้คิด ก็มีข้อความที่สองส่งมาจากเบอร์เดิมอีกครั้ง
“...” มันไม่ใช่อารมณ์จะสบถ หรืออารมณ์จะเสียใจ...ผมชะงัก...ชะงักตั้งแต่มือไปถึงความรู้สึกเมื่อเห็นสิ่งที่อีกฝ่ายส่งมา
‘แตงกวาชอบมากเลย! ^^’
ไม่พูดเปล่า...ซ้ำยังแนบรูป’แตงกวา’ลูกรักของบ้านตัวม. คาบ 'ของขวัญ'ซึ่งก็คือตุ๊กตา(ที่ผมลงทุนลงแรงทำด้วยใจ)พร้อมหันมามองกล้องราวกับจะเยาะเย้ยผม!
สงสัยจะชอบจริง!
...เล่นแบบนี้เลยเหรอเนี่ย...
“หึ!” ไม่แปลกใจ...ก็ผมผิดจริงๆ สำหรับสามปีที่ผ่านมา...ผมไร้ข้อแก้ตัว!
...แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะต้องอยู่เฉยๆซะหน่อย!!!!
ไม่ได้แปลว่ากูจะยอมเฉยๆหรอกนะ เม่น!!!
....................................
....................................
“ส่งไปแบบนี้จริงๆดิ?!” มีนพูด ตายังคงมองข้อความในมือถือผม
“อือ...มึงเห็นอยู่นี่...”
“เห้ย! มันอุตส่าห์ทำ...เอาไปทำอย่างอื่นแทนยังดีกว่า บริจาคเงี๊ยะ!”
“แล้วมึงจะเดือดร้อนทำไม...เป้นไรป่ะ เข้าข้างมันจัง?” ผมถาม เห็นไอมีนถอนหายใจเบาๆ
“คือ...ก็นะ กูอยู่แต่กับมึง...กูก็รู้แต่ว่าสิ่งที่พวกมึงทำคืออะไร กูรู้ความรู้สึกมึง แต่กูไม่รู้ความรู้สึกมัน...มันอาจมีเหตุผลที่ต้องทำก็ได้นะเม่น”
“...งั้นถ้ามันกลับมามึงจะฟังเหตุผลมันมั้ย?” ผมถามพลางเอนหลังพิงพนักโซฟา
“ขอกูต่อยซักหมัดแล้วค่อยฟังเหตุผล = =” เออ เผื่อกูด้วยก็ดีนะมีน
“แล้วถ้ามันมีเหตุผลที่ดีพอ มึงจะให้กูกลับไปหามันมั้ย?” ผมถามอีก
“ไม่! กูไม่ยอมอ่ะ เอาจริง! มันทำมึงไว้เยอะ!!! กูทำใจเห็นมึงกลับไปหามันไม่ได้จริงๆว่ะ!!!!!” สรุปคนโดนทิ้งนี่ผมหรือไอมีน?
“ต่อให้มันมีเหตุผลที่ดีพออ่ะนะ?...มึงหาเหตุผลดีๆให้ตัวเองก่อนมั้ยมีน แล้วค่อยมาเตือนสติกู”
ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าหน่อย...ผมเคยคิดแบบมันมาเป็นพันรอบ...จนเหนื่อยจะคิดแล้ว...
“มึงเก็บของรึยัง...กูเก็บเสร็จแล้วนะ” มีนถามผมแล้วหยิบส้มเข้าปาก
“อือ...ของมีนิดเดียวเอง เห้ออออออ!!! ไวจังวะ...ต้องไปเชียงใหม่แล้วเหรอเนี่ย...”
ผมคงคิดถึงบ้าน...
....................................
...................................
“ส่งมางี้จริงดิ?” วิชถามผม แล้วยื่นไอโฟนกลับมาให้
“อือ...เห็นแล้วนี่” ผมตอบ...ไม่น่าเชื่อว่าแค่ข้อความกับรูปแค่รูปเดียว มันทำผมช็อกมาสามวันเต็มๆ และคงจะเป็นงี้ต่อไปอีกนาน
“ก็มึงไปทำเขาก่อน...” วิชพูดก่อนยกกาแฟเย็นตรงหน้าขึ้นมาดูด “ทำไว้เยอะด้วย....”
“รู้ตัวน่ะ...รู้ตัวด้วยว่าโง่ที่ทำแบบนั้น...” ด่าตัวเองเป็นพันรอบก็ยังไม่พอจริงๆ...
“แล้วจะทำไงต่อ” วิชถาม
“ไม่รู้ว่ะ...”
“...ดีแค่รู้ตัวว่าโง่นะมึงอ่ะ...” จะพูดอะไรก็เอาเถอะ...
“...ตารางเรียนของมหาลัยมึงออกยัง” ผมถาม...
“เหอะ...แต่ใกล้ละ กูเพิ่งไปปฐมนิเทศมาเมื่อวานเนี่ย” วิชตอบ “มีไรวะ?”
“หาวันว่างซักหนึ่งอาทิตย์ให้กูหน่อย...ไม่ต้องรีบ แต่ขอภายในปีนี้!!!”
เชียงใหม่กับกรุงเทพฯห่างกันกี่กิโลนะ...สงสัยต้องเริ่มศึกษาทางซะแล้ว...
*****************************
มีใครอ่านเรื่องUnloveก่อนDormlismมั้ยเนี่ย
=w=
ฝากการ์ดเม่นด้วยนะจ้ะ =w=
เรื่องที่สอง =3= ต้องกินข้าวไข่เจียวฉลอง เพราะไม่มีตังค์ซื้ออย่างอื่น 555555
รักคนอ่านนะ =3=
ความคิดเห็น