ฮาฟ กับ 12 ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #5 : ช่วงเวลาพัก

"ฮ้าววววววววววววว"

แสงอันอบอุ่นยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาตามหน้าต่างกระทบกับใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่ม ปลุกให้ชายขี้เซาตื่นจากห้วงนิทรา ฮาฟดีดตัวเองขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจบนเตียง พร้อมกับค่อยๆปรับสภาพร่างกายให้ตื่นตัวเต็มที่ 

(กี่โมงแล้วฟ่ะเนี้ย)

นึกได้ดังนั้น ฮาฟจึงกวาดสายตามองไปรอบๆจนเห็นนาฟิกาที่แขวนอยู่บนผนังปลายเตียง 

ที่เข็มสั้นของนาฟิกาชี้เลข 7 พอดิบพอดี

"7โมงเช้าเหรอ...7โมงเช้าาาาา!!!!ไม่ต้องได้ฝึกกันพอดี!!!!"

ด้วยความเคยชินจากวันก่อนๆที่ต้องตื่นไปฝึกตั้งแต่ตี5

ฮาฟถีบตัวลงจากเตียงอย่างร้อนรน แต่ขณะที่เขากำลังจะออกจากห้องนั้น..

คร๊อกกกกกกกก..

เสียงกรนอันแสนคุ้นเคยดังออกมาจากผ้าม่านที่กั้นระหว่างเตียงของฮาฟกับเตียงข้างๆ ชายหนุ่มขมวดคิ้วหันไปทางเสียงนั้น ด้วยความอยากเช็คให้แน่ใจ ฮาฟสาวเท้าเข้าไปหาและกระชากผ้าม่านเปิดดู...

พรึบ!

อัศวินระดับ4 อาจารย์ของเขา วันไดรฟ์ ในเสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้สวมเกราะ กำลังนอนกรนสบายใจเฉิบ อยู่บนเตียงผู้ป่วย

ใช่แล้ว เมื่อวานหลังจากที่ทั้งคู่สู้ตัวต่อตัวเสร็จทั้งคู่ก็พากันมารักษาตัวที่ศูนย์พยาบาลแห่งหนึ่งของเมืองหลวง-แซงชัวรี่- 

รู้สึกว่า วันไดรฟ์จะใช้เส้นสายของอัศวินระดับ4 ทำให้ทั้งชายหนุ่มและอัศวิน ได้นอนพักรักษาสบายๆที่เตียงผู้ป่วย.

.....

(นอกจากจะมากินที่เตียงชาวบ้านเค้าแล้ว ยังจะมานอนสบายใจอีก ถึงจะไม่มีคนอื่นก็เถอะ..ไม่ฝ่งไม่ฝึกกันแล้วใช่ไหม..)

"อาจารย์ครับบบบ!!! "  

ฮาฟตะโกนเรียกอาจารย์ของเขาสุดเสียงทำให้อัศวินสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมาทันที

"แหกปากโวยวายอะไรแต่เช้าห่ะ เจ้าสัตว์ประหลาด"  

วันไดรฟ์จ้องลูกศิษย์กวนประสาทอย่างหงุดหงิด

"สัตว์ประหลาดดบ้านลุงหล่อขนาดนี้เลยเหรอ.."

"เหอะ..ขออ้วกทีได้ปะ"

"จะฟัดกันอีกสักยกไหมล่ะครับ..."

"หึ..ชนะ ครั้งเดียวอย่ามาเหลิงไปหน่อยเลยเจ้าลูกศิษย์ เวทย์มนต์ข้าไม่ได้มีแค่ -อำพรางลวงตา- หรอกนะ แต่ข้ากลัวว่าถ้าใช้เยอะเจ้าก็ก็อปเยอะ เลยสู้ได้ไม่เต็มที่สู้แบบกั๊กของหรอกน่า.."

"แพ้ก็คือแพ้ดิ จารย์..."

"หรือจะเอาห่ะศิษย์..."

ปึง..

"ทำอะไรกันคะ! เสียงดังเชียว"  

พยาบาลสาวคนนึงเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามา ถึงจะเรียกว่าพยาบาลแต่ชุดที่เธอสวมอยู่ก็คือชุดแม่ชี ภาพแรกที่หญิงสาวเห็นเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็คือ ผู้(แกล้ง)ป่วยสองคนกำลังดึงคอเสื้อกันแบบพร้อมจะเปิดมวยกันเป็นรอบๆ  

แต่ก็ปิดท้ายลงด้วยการถูกพยาบาลสาวลากหูกลับมานอนบนเตียง.....

"ให้ตายสิ กระดูกคางร้าวแท้ๆยังจะโวยวายได้อีกนะคะ คุณวันไดรฟ์" 

พยาบา..เอ???ซิสเตอร์สาวที่ทำหน้าที่พยาบาลทั้งสองคนตั้งแต่เมื่อคืน นามเรนเดียร์ ใช้มือค่อยๆแตะที่คางของวันไดรฟ์ที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับใช้เวทย์รักษา -แสงจันทร์อันอ่อนโยน- 

เป็นเวทย์ธาตุแสงสว่างที่มีคุณสมบัติรักษาในระดับต่ำที่คอยเยียวยาอาการบาดเจ็บของร่างกายในระดับนึงได้ 

ฝ่ามือของซิสเตอร์ที่แตะคางของวันไดรฟ์อยู่นั้น ส่องแสงคลายแสงจันทร์ออกมาอัศวินวัยกลางคนหลับตาลงอย่างสบายอารมณ์

"ดูมีความสุขจังนะลุง.."  

ชายหนุ่มแขวะวันไดรฟ์ที่กำลังทำหน้าเคลิ้มไปกับสัมผัสของซิสเตอร์สาวผมทอง 

อัศวินที่กำลังทำการรักษาอยู่นั้นยังพูดไม่ได้จึงทำได้เพียง ชูนิ้วกลางตอบฮาฟกลับไปเพียงเท่านั้น...

"นี่ลุงสรุปวันนี้ไม่มีฝึกใช่ไหม"  

วันไดรฟ์ชูมือท่ากดไลท์ตอบกลับมา

"งั้นผมออกไปเที่ยวนะ แล้วก็ผมหายดีแล้วนะคุณเรนเดียร์ ไม่ต้องห่วง" 

ซิสเตอร์พยักหน้ารับ

วันไดรฟ์ก็โบกมือเป็นนัยย์ๆประมาณว่า จะไปไหนก็ไป อะไรทำนองนั้น

ฮาฟที่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมจึงเดินไปเปิดประตูและออกจากห้อง 

................................................................................................................................................................................................

เรนเดียร์ที่ทำการรักษาเสร็จแล้วกำลังเก็บที่นอนของฮาฟให้เป็นระเบียบ...

ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยหนิคะ ถึงจะบอกว่าสอนวิชาก็เถอะ แต่ทำไมต้องถึงขั้นกระดูกร้าวด้วยล่ะคะ"

ซิสเตอร์สาวบ่นพึมพำ
 

"ฮะๆ จะให้ข้าบอกเหตุผลจริงๆงั้นเหรอ...งั้นพอบอกไปแล้วก็อย่าหัวเราะก็แล้วกัน....

อัศวินเปลี่ยนสีหน้าจากที่ยิ้มแย้ม เป็นยิ้มแบบ หม่นหมอง นั่นทำให้ซิสเตอร์เรนเดียร์เข้ามานั่งฟังอย่างตั้งใจ

"เจ้าเด็กนั่นหน้าเหมือนกับน้องชายข้าน่ะ"

อุ๊ป..

ซิสเตอร์สาวหลุดหัวเราะออกมา..

"ไหนว่าไม่ขำไง"

"ขะ ขอ โทษค่ะะ ฮ่ะๆๆ เชิญเล่าต่อเลยค่ะ ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ"

"เหอะะ เล่าก็เล่า มันไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังหรอกนะ"

อัศวินถอยหายใจ 

...

"น้องชายข้าน่ะเสียไปนานแล้วล่ะ ตั้งแต่สมัยเข้ามาทำงานในภาคีย์แรกๆ พวกข้าได้รับภารกิจนึงเป็นภารกิจง่ายๆ

แต่ข้าไม่รู้เลยว่า ระหว่างภารกิจ จะได้พบกับสิ่งๆนั้น -ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า- ต่อหน้าพลังที่ไม่อาจต่อกรนั้น..พวกข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักนิดน้องของข้าเลย...ขอแลกชีวิตตนเองกับคนอื่นๆ หึ.."

อัศวินสูงวัยยกมือกุมหน้าผาก 

"ข้าได้แต่วิ่งหนีตอนที่มันสังหารน้องข้า เสียงกรีดร้องนั่นข้ายังจดจำมันได้ดี ไม่มีวันลืม ... ตอนที่เจอเจ้าหนูนั่นที่ตลาด ข้าเห็นภาพซ้อนระหว่างน้องชายข้ากับเจ้าหนูนั่น จริงๆข้าอาจจะแค่ อยากชดใช้ความผิดที่ข้าเคยปล่อยให้น้องชายข้าตายแค่นั้นก็ได้.. หรือข้าอาจจะหวังนิดๆว่าเป็นวิญาณของน้องข้าที่กลับมาเกิดก็เป็นได้ อะไรแบบนั้น..ฟังดูน่าตลกดีนะ"

อัศวินยิ้มปลงๆ โดยมีซิสเตอร์สาวที่ค่อยๆกอดจากด้านหลังเพื่อปลอบใจ วันไดรฟ์สะดุ้งเล็กน้อยจากสัมผัสที่อบอุ่น

"ไม่เป็นไรแล้วนะคะ..เรื่องมันผ่านไปแล้ว อดีตก็คืออดีตค่ะ แต่ตอนนี้คุณคืออัศวินระดับ4ที่ปัจจุบันทั้งแข็งแกร่งและสง่างามไม่ใช่เหรอคะ??"

อัศวินหันไปสบตากับซิสเตอร์สาว ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเธอนั้นกำลังประกายสีแดงระเรื่อ นั่นทำให้ชายโสดวัย 40 ปีนั้นใจเต้นรัว

"นี่เจ้า.."

"จำได้ไหมคะ..หมู่บ้านที่ถูกฝูงสัตว์ร้ายระดับ 5 ฝูงไวเวิร์นขนาดใหญ่(มังกรบินประเภท2ขา) เข้าโจมตี ในตอนนั้น ถ้าเกิดว่าไม่ได้ชุดเกราะสีแดงคาดทองนั้นเข้ามาช่วยไว้ล่ะก็ ฉันคงจะเหลือแต่ขี้เถ้าไปแล้ว.."

เรนเดียร์หลับตาลงพร้อมกับทิ้งตัวไปพิงอัศวินวัยกลางคนอย่างผ่อนคลาย

"ฉันหลงไหลมาโดยตลอดเลยล่ะค่ะ แล้วก็รู้สึกขอบคุณจริงๆที่ทำให้ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่ในแบบที่ฉันอยากจะเป็นค่ะ"

"เจ้า...หรือว่าเด็กที่โบสถ์เมื่อตอนนั้น.."

เมื่อได้ฟังเรื่องที่เรนเดียร์เล่าวันไดรฟ์ก็ทำท่าเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ตอนนี้อัศวินวัยกลางคนก็ได้ถูกสายตาของซิสเตอร์สาวดึงดูดเอาไว้ดั่งต้องมนต์สะกด วันไดรฟ์ค่อยๆเลื่อนมือเข้าไปและสัมผัสแก้มอันอ่อนนุ่มของเรนเดียร์ ทั้งคู่ค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาหากันและกันช้าๆ...

ปัง!!! 

"ลุง!! ผมลืมว่าไม่มีเงินติดตัวสักกะบาท ผมขอ ยื..."

ฮาฟที่อยู่ๆก็เปิดประตูพรวดเข้ามา มองค้างไปที่อาจารย์ของเขา แล้วห้องทั้งห้องก็เข้าสู่สภาวะ นิ่งค้างอยู่แบบนั้น..

"อะ"... 

ชายหนุ่มหลุดอุทานออกมา 

"อะบ้า!! อะบอ!! อะไรของแกห่ะะะะะะ!!!! เปิดเข้ามาไม่ได้ดูจังหวะอะไรเล้ยยยยยยย ประตูมีก็หัดเคาะซะบ้างเซ่!!!!"

"เอ้า!!! ก็ใครมันจะไปรู้ฟ่ะะ!!"
 

วันไดรฟ์ตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ไม่รู้ว่าจากเพราะที่ฮาฟทำลายบรรยากาศ หรือ เพราะเขิน...เรนเดียร์ที่รู้สึกตัวก็กระโดดพรวดออกจากอัศวินวัยกลางคนทันที ก่อนจะนั่งลงไปก้มงุดๆบ่นพึมพำๆอยู่ตรงข้างที่นอนผู้ป่วยด้านหลัง

"แล้วอีกอย่างงง!!! ลุงมีรสนิยมผู้หญิงรุ่นลูกสาวเหรอออ หัดดูอายุบ้างเซ่!!!!"

"เธออายุ 19 แล้วโว้ยยย!!!! เค้าเรียกว่าวัยพร้อมออกเรือนแล้วตางหาก!!!"

"พอเถอะค่ะะะะะะ!เล่นเถียงกับแบบไม่เกรงใจเลยนะค้าาาาาา!!!! ชั้นก็อยู่ตรงนี้นะะะะะ!!"

ก่อนที่ชายฉกรรจ์ ทั้งสองจะเถียงกันต่อ เรนเดียร์ได้รวบรวมความกล้าตะโกนแทรกกลางระหว่างทั้งสอง ก่อนที่ตนเองนั้นจะเสียหาย??ไปมากกว่านี้

.

.

.

.

ดูท่าวันนี้ คงจะเป็นวันพักผ่อนที่แสนจะวุ่นวายอีกหนึ่งวัน