คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การฝึกที่เหมือนไม่ได้ฝึก??
เวทย์มนต์ คือของขวัญจากเทพบรรพกาลที่มอบให้กับทุกๆชีวิตบนโลกแห่งนี้ ทุกชีวิตสามารถใช้เวทย์มนต์ได้หากผ่านการเรียนรู้และฝึกฝนในแต่ละคน จะมีธาตุประจำตัวแตกต่างกันออกไป เช่น ดิน น้ำ ลม ไฟ ความมืด แสงสว่าง พฤกษา น้ำแข็ง และอื่นๆ โดยปกติแล้ว ผู้คนก็จะใช้เวทย์มนต์ได้เฉพาะธาตุประจำตัวของตนเท่านั้น แต่ก็ยังมีบางพวกที่มีพรสวรรค์ติดตัว ที่เรียกว่า อัจฉริยะภาพทางเวทย์มนต์ คนกลุ่มนี้จะสามารถใช้เวทย์มนต์ได้2ธาตุ นั่นเป็นข้อจำกัดของมนุษย์
แต่ในพวกที่เชี่ยวชาญเวทย์มนต์อย่าง เผ่าเซเลนเทียร์นั้น บางตนสามารถใช้เวทย์มนต์ได้ทุกธาตุที่มี ...มันเป็นเรื่องปกติของเผ่าพันธ์มนุษย์ที่ต้องศึกษาเล่าเรียนเกี่ยวกับเวทย์มนต์ อย่างน้อยๆต้องครึ่งปี ถึงจะเริ่มใช้เวทย์มนต์ได้อย่างเป็นรูปเป็นร่าง
แต่ทว่า..........
- ณ ที่ราบในป่าชานเมือง แซงชัวรี่ ลานฝึกซ้อมของวันไดรฟ์ -
"ลูกบอลเพลิง!!"
ตูม!!
ลูกไฟลูกหนึ่งถูกยิงเข้าใส่เป้าหมายที่ตั้งไว้อย่างแม่นยำ พร้อมกับเสียงปรบมือของอัศวินชุดเกราะสีแดงที่ยืนมองอยู่ห่างๆ
"ข้าไม่คิดว่าเจ้าใช้เวทย์มนต์ได้ด้วยนะเนี้ย มีธาตุประจำตัวเป็นธาตุไฟสินะ" อัศวินที่ตอนนี้ถูกเรียกว่าอาจารย์(แบบไม่เต็มใจ) กล่าว
เมื่อวันก่อน ฮาฟ ต้องวิ่งกลับมาหา อัศวินนามวันไดรฟ์ ที่เทเลพอร์ตเขามาที่เมืองหลวง-แซงชัวรี่- ให้ช่วยเทเลพอร์ตเขากลับไปยังเมือง-เนฮาเลม-
..หลังจากได้ร่ำลาลุงเวลม่าและเก็บข้าวของที่บ้านพักคนงานแล้ว เขาก็ได้เปลี่ยนมาอาศัยชั่วคราวอยู่กับ อาจารย์วันไดรฟ์ที่เมืองหลวง -แซงชัวรี่- ....
กลับมาที่ปัจจุบัน
"ผมไม่รู้หรอกไอ้ธาตุประจำตัวผมมันคืออะไร ผมแค่เห็นมาจากเจ้าผ้าคลุมในตลาด ผมเลยทำตามแค่นั้นเอง" วันไดรฟ์เลิกคิ้วขึ้นแบบงงๆ พูดจบ ฮาฟ ก็เดินไปหยิบไม้กวาดที่พิงอยู่ข้างๆต้นไม้ขึ้นมา
"หอกเปลวเพลิง"
ฟูม.
สิ้นสุดคำร่ายของชายหนุ่ม ไม้กวาดด้ามนั้นก็เปลี่ยนสภาพเป็นหอกที่ลุกไหม้สีแดงเหมือนกับของชายสวมผ้าคลุมที่ตลาดฮาฟหมุนหอกนั้นเล่นสองสามครั้งก่อนที่หอกนั้นจะคืนสภาพเป็นไม้กวาดดังเดิม..นั่นทำให้อัศวินวัยกลางคนเบิกตากว้าง..
(แค่เห็นก็ทำได้แล้วงั้นเหรอ??)
เพื่อพิสูจน์ความคิดนั้น วันไดรฟ์เลยตัดสินใจแสดงเวทย์มนต์สักบทของเขาให้กับฮาฟ
"นี่เจ้าหนู เจ้าบอกว่าแค่เห็นก็ทำตามได้แล้วใช่ไหม เอาอย่างงี้เจ้าลองต่อยข้าดูสักหมัดสิ เอาเลยข้าไม่ถือ มีเวทย์บทนึงที่ข้าอยากจะแสดงให้ดู"
"หา??ผมหมัดหนักนะครับ เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวหรอก"
ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ฮาฟก็กำลังถกแขนเสื้อตัวเองขึ้นพร้อมหักข้อมือเหมือนรอเวลานี้มานาน..
(ดูเหมือนเจ้าหนุ่มนี่คงหมั่นไส้ข้าเอาเรื่องเลยนะ…)
"เอาเลยสิ ชกมาเลย"วันไดรฟ์กวักมือท้าทาย
"งั้นไม่เกรงใจแล้วนะลุง!!"
ฟุบ! ชายหนุ่มถีบตัวจากจุดเดิมที่ยืนอยู่ พุ่งเข้าประชิดอัศวินในชุดเกราะสีแดงอย่างรวดเร็ว
วูบ... ฮาฟจัดการซัดหมัดตรง เข้าไปที่หน้าของวันไดรฟ์ แต่ทว่า..หมัดของเขานั้นทะลุผ่านร่างของอัศวินไปเสียดื้อๆ "เอ๋??"...ฮาฟแสดงสีหน้าตกใจขึ้นมา เมื่อร่างของอัศวินคนนั้นได้สลายกลายเป็นควันจางๆไป ทันใดนั้น วันไดรฟ์ที่หายไป
ก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเขา พร้อมกับคืนหมัดตรงๆให้เขาหนึ่งครั้ง
ผลั๊ก..
หมัดนั้นเข้าเป้าอย่างแม่นยำ ร่างของฮาฟเซถลาออกไปตามแรงชก พละกำลังของอัศวินที่มีระดับ4 ช่างแตกต่างกับ พวกจอมเวทย์ในตลาดอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนว่ายศอัศวินระดับ4นั้นไม่ได้มีไว้แค่ประดับเล่นๆ
แต่แล้ว ร่างของฮาฟที่ปลิวออกไปก็สลายกลายเป็นควันเช่นเดียวกัน
"อะไรกัน"
วันไดรฟ์อุทานขึ้นด้วยความทึ่งและตกใจ (เวทย์มนต์แบบเดียวกับเรา???)
"ผมอยู่นี่ครับจารย์"
อัศวินหันหน้าไปตามเสียงเรียก ร่างของฮาฟตอนนี้กำลังโบกมือให้เขาอยู่ด้านบนต้นไม้ใกล้ๆ
"หึๆ รู้สึกว่า ข้าอาจจะเจออะไรที่สุดยอดมากๆเข้าแล้วก็ได้.." อัศวินวัยกลางคนหัวเราะหน้าเครียดพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งใต้ต้นไม้ที่ฮาฟอยู่ด้านบน สักพักชายหนุ่มขี้เล่นก็กระโดดลงมานั่งข้างๆด้วย
"เจ้าอาจจะไม่รู้ตัว เวทย์มนต์เมื่อกี้คือ -อำพรางลวงตา- เป็นเวทย์พื้นฐานของธาตุความมืดมันจะสร้างร่างลวงตาขึ้นมาโดยควบคุมการเคลื่นไหวของร่างนั้นผ่านจินตนาการ และผลของเวทย์มนต์จะทำให้ศัตรูระบุตำแหน่งตัวผู้ใช้ไม่ได้ ก็คล้ายกันกับล่องหนนั่นแหละ " วันไดรฟ์อธิบาย
"ลุงใช้เวทย์ความมืดหรอกเหรอ เห็นชุดเกราะสีแดงนึว่าจะใช้พวกไฟอะไรแบบนั้นซะอีก"
(ช่างไม่รู้อะไรเลยสินะ) วันไดรฟ์ถอนหายใจ พร้อมอธิบายต่อ
"ปกติแล้วคนเราจะต้องศึกษาเวทย์มนต์มาก่อนแถมต้องฝึกฝนการใช้งานมันด้วย ถึงจะใช้เวทย์ออกมาให้เป็นรูปเป็นร่างได้ หึๆ แล้วก็นะ คนธรรมดาทั่วไปเค้าใช้ได้แค่ธาตุประจำตัวแค่อย่างเดียวเท่านั้น แต่เจ้าเมื่อครู่ยังใช้ธาตุไฟอยู่แท้ๆแต่พอเห็นเวทย์มนต์ของข้ากลับทำตามได้หน้าตาเฉย ทีนี้รู้หรือยังว่าเจ้ามันเป็นสัตว์ประหลาดขนาดไหน.."
แม้จะได้รับคำชมจากอัศวิน แต่ ฮาฟยังคงทำหน้ามึนๆต่อไป เพราะสำหรับเขานั้น การใช้เวทย์มันดูเป็นอะไรที่เรียบง่ายเอามากๆ เหมือนกับเห็นคนเราแสดงท่าทาง แล้วก็ออกท่าทางตามที่ได้เห็นก็เท่านั้น…
(มันทำยากตรงไหนฟ่ะ) ฮาฟขมวดคิ้วงงๆ
"..ผมเห็นน่ะครับ ทั้งกระแสการไหลของเวทย์มนต์และสีสันของมัน.." ชายหนุ่มเริ่มอธิบาย
"หืม??"
"ก็อย่างเมื่อกี้ผมเห็นกระแสเวทย์มนต์ที่ลุงปล่อยออกมาทั้งรูปแบบการไหลของเวทย์มนต์ในร่างกายและปริมาณแล้วก็สีด้วยไหนจะวิธีการใช้อีกผมก็แค่ลองทำตามดูแค่นั้นเอง"
คำตอบเรียบง่ายของฮาฟ ทำเอาอัศวินข้างๆทำหน้าเหวออกมา
"เจ้าทำได้ยังไงกัน.."
"จิตนาการครับ"
"…ไอ้สัตว์ประหลาดเอ้ย"
"อ่าวเฮ้ยลุง..ผมเป็นคนเฟ้ย"
"ฮ่าๆๆๆ ถ้าดูจากแค่รูปลักษณ์น่ะนะ เอาล่ะข้ารู้แล้วว่าควรจะฝึกเจ้ายังไงดี"
วันไดรฟ์หัวเราะและถีบตัวลุกขึ้นยืน
"การสอบเข้าน่ะมีด้วยกันสองขั้นตอน สอบข้อเขียน แล้วก็ สอบปฏิบัติ ก่อนอื่นต้องสอบข้อเขียนเป็นอันดับแรก จากนั้น ก็ไปต่อที่สอบปฏิบัติ ซึ่งเป็นตัววัดผล ข้อสอบปฏิบัติความยากง่ายจะขึ้นอยู่กับคะแนนของสอบข้อเขียน ถ้าเจ้าทำข้อเขียนได้มาก เวลาสอบปฏิบัติข้อสอบก็จะง่ายอย่างเหลือเชื่อ แต่ถ้าข้อเขียนได้น้อย สอบปฏิบัติก็จะโหดหินมากขึ้นตาม จะได้เป็นอัศวิน หรือไม่ ขึ้นอยู่กับ การสอบปฏิบัติ ผ่านก็ได้เป็น ไม่ผ่านก็กลับบ้าน ข้าคิดว่าอย่างเจ้าน่ะสอบข้อเขียนก็ส่งกระดาษเปล่าไปเถอะ แล้วก็ไปซัดกับผู้คุมสอบปฏิบัติดีกว่า"
อัศวินวัยกลางคนอธิบาย
"หา ???? อะไรล่ะนั่น..ซัดผู้คุมสอบ???"
"เอาเถอะน่า ข้าจะสอนแต่วิชาต่อสู้ให้กับเจ้า เรื่องสอบข้อเขียนน่ะลืมๆไปเถอะ พวกที่อ่านกันมาเป็นปีๆยังสอบไม่ผ่านเลย แล้วคนความจำเสื่อมอย่างเจ้าจะเหลือเหรอสู้ให้เจ้าไปทุ่มตรงสอบปฏิบัติไปเลยง่ายกว่าเยอะ ปกติคนที่ได้ข้อเขียนศูนย์คะแนนจะมีบททดสอบเหมือนกัน คือต้องปะทะกับอัศวินผู้คุมสอบน่ะนะ"
พูดจบวันไดรฟ์ก็เดินตรงไปที่ลานกว้างกลางสนามฝึก บรรยากาศสบายๆเมื่อครู่อยู่ๆก็หนักอึ้งขึ้นมา จนฮาฟสัมผัสได้
"แล้วผมต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ??" ฮาฟลุกขึ้นและเดินตามอัศวินไปด้วยท่าทางระมัดระวัง
"ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่มาลองสู้ตัวต่อตัวกับข้าก่อนก็พอ" วันไดรฟ์พูดพร้อมกับยืดเส้นยืดสาย
แม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่ฮาฟที่ตอนนี้พกความมั่นใจมาเต็มร้อย ทุกๆสิ่งที่ผ่านมาสำหรับเขานั้นดูเป็นเรื่องง่ายดายไปเสียหมด
(ให้สู้กับคนรุ่นลุงเหรอ..ฮ่า…)
ตอนนี้ชายหนุ่มใจกล้ากำลังยกแขนขึ้นและตั้งกาดพร้อมโจมตี
"งั้น ไม่เกรงใจแล้วนะครับ" ทันทีที่พูดจบ ฮาฟถีบตัวเข้าหาอัศวินอย่างรวดเร็ว ฮาฟซัดหมัดตรงเข้าไปที่วันไดรฟ์เหมือนก่อนหน้านี้
กรึก!
แต่ผลลัพธ์ที่ตามมานั้นต่างจากเดิม อัศวินระดับ4 จับข้อมือของฮาฟบิดจนกระดูกลั่นพร้อมกับเหวี่ยงชายหนุ่มลงกับพื้น เหมือนกับว่าเขาไม่มีน้ำหนัก..
โครม!
"โอ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวลุงเดี๋ยววววขอเวลานอกกกกกกกก ปล่อยก่อนๆๆๆ โอ้ยยยยยยย"
ฮาฟดิ้นครวดๆอยู่บนพื้น วันไดรฟ์หัวเราะก่อนจะปล่อยข้อมือของฮาฟให้เป็นอิสระ
"ฮ่าๆๆๆๆ อัศวินระดับ4 ไม่ได้ได้มาง่ายๆนะ พวกที่จะทดสอบเจ้าในสอบปฏิบัติ ก็มีระดับพอๆกับข้า เข้าใจแล้วใช่ไหม"
วันไดรฟ์ช่วยดึงแขนฮาฟให้ลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มปัดฝุ่นบนเสื้อสักพักและเข้าสู่ท่าพร้อมโจมตีอีกครั้ง
"งั้นขออีกทีครับบบ!!"
..........................................................................................................................................................
ตึง!..
โครม!..
ผั๊ว!!
ผลั๊ก!! ..
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฮาฟกระโจนเข้าใส่อัศวินวัยกลางคน แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับมานั้นคือฮาฟโดนซัดจนหมอบทุกครั้ง...
"แฮก...แฮก..ยังหรอกน่า!!"
ชายหนุ่มที่ยังไม่ถอดใจเช็ดริทฝีปากที่มีเลือดซึม และ ยังคงวิ่งเข้าใส่อัศวินระดับ4 ต่อไป
ฮาฟกระหน่ำชกไปที่วันไดรฟ์ทางซ้ายบ้าง หมัดเสยบ้าง หมัดขวาบ้าง แต่หมัดที่ไร้การฝึกซ้อมและขาดกระบวนท่าที่ถูกต้องถูกอ่านออกจนหมด อัศวินวัยกลางคนหลบหมัดเหล่านั้นอย่างง่ายดาย
"เลิกเล่นได้แล้วมั้ง"
ตูม!! วันไดรฟ์หมุนตัวเตะเข้าที่ชายโครงของฮาฟอย่างจังจนตัวงอ แต่ร่างของฮาฟกลับพลันสลายการเป็นกลุ่มควันไป
!!!!!
(อำพรางลวงตางั้นสินะ)
ผลั๊ก!
อัศวินชุดเกราะสีแดงเหวี่ยงแขนกลับไปด้านหลังอย่างแรง ฮาฟที่กำลังลอบโจมตีจากด้านหลังในสถานะล่องหนโดนผ่ามือพร้อมชุดเกราะกระแทกเข้าอย่างจัง ทำให้ชายหนุ่มล้มกลิ้งลงไปกับพื้นอีกครั้ง
"ชิ โถ่เว้ยยย!!!" ชายหนุ่มหัวรั้นยังคงลุกขึ้นและวิ่งเข้าหาอัศวินอย่างไม่เข็ดหลาบ
ตูม! หมัดของวันไดรฟ์ ได้พุ่งสวนทางเข้ามาและปะทะเข้ากับหน้าของชายหนุ่มอย่างจัง จนฮาฟหน้าหงาย
ตึง..
คราวนี้ชายหนุ่มได้นอนแผ่ไปกับพื้นอย่างหมดแรง
.. แฮก.. แฮก..แฮก.. ฃ
แพ้ราบคาบ.. คำๆนี้ปรากฏอยู่ในหัวของชายหนุ่มอย่างชัดเจน
(อย่าว่าแต่ชนะเลย แค่แตะตัวยังลำบากแล้ว)..ชายหนุ่มคิดในใจ ฮาฟค่อยยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเข่าด้วยท่าทางสุภาพ และ สงบต่างจากทุกครั้ง ตอนนี้เขาตระหนักรู้แล้วว่าโลกนี้ยังกว้างใหญ่ ฮาฟสูดหายใจเข้าออกช้าๆและก้มศีรษะลง อัศวินวัยกลางคนที่เห็นดังนั้นยิ้มให้อย่างเอ็นดู
"ได้โปรด ช่วยสอนผมให้เก่งขึ้นด้วยเถอะครับ"
"เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ แล้วไปพักซะ จากวัันนี้ไปข้าจะฝึกฝนให้เอง"
อัศวินวัยกลางคนกล่าวอย่างเป็นมิตร พร้อมกับยื่นมือให้ฮาฟ ....แปล๊ป!!! ความเจ็บปวดที่อยู่ๆก็แล่นเข้ามาที่มือของวันไดรฟ์ทำให้เขาชักมือกลับ
"เป็นอะไรเหรอครับ" ชายหนุ่มที่เห็นดังนั้นถามขึ้น
"อ่า ปวดๆมือน่ะ แต่ไม่ใช่ปัญหาหรอก รีบๆลุกขึ้นมาได้แล้ว พักสักนิด เดี๋ยวจะสอนกระบวนท่าให้"
อัศวินชุดเกราะสีแดงออกคำสั่ง และฮาฟก็ปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของชายหนุ่มและอาการบาดเจ็บได้หายไปจนเกือบหมดแล้ว อัศวินวัยกลางคนเหลือบมองชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนและวิ่งไปที่ใต้ต้นไม้พร้อมกับล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจวันไดรฟ์ที่เห็นว่าพ้นระยะสายตาของเจ้าลูกศิษย์แล้ว ก็ค่อยๆถอดเกราะบริเวณท่อนแขนและมือออก
"หึๆ ว่าแล้วเหมือนกับชกอะไรที่แข็งมากๆยังไงยังงั้น"
อัศวินวัยกลางคนบ่นกับตัวเองพร้อมกับจ้องฝ่ามือของตนที่สั่นระริกและหลังมือเต็มไปด้วยรอยช้ำ
(ข้าคงเริ่มจะแก่ตัวลงแล้วล่ะมั้ง)
"เอาล่ะ มาวางตารางฝึกให้เจ้าเด็กนี่กันดีกว่า ข้าเองก็อยากรู้ ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี่จะพัฒนาไปได้ไกลสักแค่ไหน.."
.................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น