ฮาฟ กับ 12 ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #3 : การฝึกที่เหมือนไม่ได้ฝึก??

เวทย์มนต์ คือของขวัญจากเทพบรรพกาลที่มอบให้กับทุกๆชีวิตบนโลกแห่งนี้ 

ทุกชีวิตสามารถใช้เวทย์มนต์ได้หากผ่านการเรียนรู้และฝึกฝน

ในแต่ละคน จะมีธาตุประจำตัวแตกต่างกันออกไป เช่น ดิน น้ำ ลม ไฟ ความมืด แสงสว่าง พฤกษา น้ำแข็ง และอื่นๆ 

โดยปกติแล้ว ผู้คนก็จะใช้เวทย์มนต์ได้เฉพาะธาตุประจำตัวของตนเท่านั้น แต่ก็ยังมีบางพวกที่มีพรสวรรค์ติดตัว ที่เรียกว่า 

อัจฉริยะภาพทางเวทย์มนต์ คนกลุ่มนี้จะสามารถใช้เวทย์มนต์ได้2ธาตุ นั่นเป็นข้อจำกัดของมนุษย์  

แต่พวกที่เชี่ยวชาญเวทย์มนต์อย่าง เผ่าเซเลนเทียร์ นั้น บางตนสามารถใช้เวทย์มนต์ได้ทุกธาตุที่มี ...มันเป็นเรื่องปกติของเผ่าพันธ์มนุษย์ที่ต้องศึกษาเล่าเรียน อย่างน้อยๆต้องครึ่งปี ถึงจะเริ่มใช้เวทย์มนต์ได้อย่างเป็นรูปเป็นร่าง

แต่ทว่า..........

- ณ ที่ราบในป่าชานเมือง แซงชัวรี่ ลานฝึกซ้อมของวันไดรฟ์ -

"ลูกบอลเพลิง!!"   

ตูม!!

ลูกไฟลูกหนึ่งถูกยิงเข้าใส่เป้าหมายที่ตั้งไว้อย่างแม่นยำ พร้อมกับเสียงปรบมือของอัศวินชุดเกราะสีแดงที่ยืนมองอยู่ห่างๆ

"ข้าไม่คิดว่าเจ้าใช้เวทย์มนต์ได้ด้วยนะเนี้ย มีธาตุประจำตัวเป็นธาตุไฟสินะ" 

อัศวินที่ตอนนี้ถูกเรียกว่าอาจารย์(แบบไม่เต็มใจ) กล่าว

..

ต้องขอย้อนความกันสักนิด

เมื่อวันก่อน ฮาฟ ต้องวิ่งกลับมาหา อัศวินนามวันไดรฟ์ ที่เทเลพอร์ตเขามาที่เมืองหลวง-แซงชัวรี่- 

ให้ช่วยเทเลพอร์ตเขากลับไปยังเมือง-เนฮาเลม-..

หลังจากได้ร่ำลาลุงเวลม่าและเก็บข้าวของที่บ้านพักคนงานแล้ว เขาก็ได้เปลี่ยนมาอาศัยชั่วคราวอยู่กับ 

อาจารย์วันไดรฟ์ในเมืองหลวง  -แซงชัวรี่-

..

..

กลับมาที่ปัจจุบัน​

"ผมไม่รู้หรอกไอ้ธาตุประจำตัวนั่นมันคืออะไร ผมแค่เห็นมาจากเจ้าผ้าคลุมในตลาด ผมเลยทำตามแค่นั้นเอง"

พูดจบ ฮาฟ ก็เดินไปหยิบไม้กวาดที่พิงอยู่ข้างๆต้นไม้ขึ้นมา

"หอกเปลวเพลิง"
 

ฟูม.

สิ้นสุดคำร่ายของชายหนุ่ม ไม้กวาดด้ามนั้นก็เปลี่ยนสภาพเป็นหอกที่ลุกไหม้สีแดงเหมือนกับของชายสวมผ้าคลุมที่ตลาด

ฮาฟหมุนหอกนั้นเล่นสองสามครั้งก่อนที่หอกนั้นจะคืนสภาพเป็นไม้กวาดดังเดิม..นั่นทำให้อัศวินวัยกลางคนเบิกตากว้าง.. 

(แค่เห็นก็ทำได้แล้วงั้นเหรอ??หึๆน่าสนใจ)

 เพื่อพิสูจน์ความคิดนั้น วันไดรฟ์เลยตัดสินใจแสดงเวทย์มนต์สักบทของเขาให้กับฮาฟ

"นี่เจ้าหนู เจ้าบอกว่าแค่เห็นก็ทำตามได้แล้วใช่ไหม เอาอย่างงี้เจ้าลองต่อยข้าดูสักหมัดสิ เอาเลยข้าไม่ถือ มีเวทย์บทนึงที่ข้าอยากจะแสดงให้ดู"

"หา??ผมหมัดหนักนะครับ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก"

ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ฮาฟก็กำลังถกแขนเสื้อตัวเองขึ้นเหมือนรอเวลานี้มานานเต็มแก่..

(ดูเหมือนเจ้าหนุ่มนี่คงหมั่นไส้ข้าเอาเรื่องเลยนะ ฮ่าๆๆ) 

"เอาเลยสิ ชกมาเลย"

วันไดรฟ์กวักมือท้าทาย

"งั้นไม่เกรงใจแล้วนะลุง!!" 

ฟุบ!  

ชายหนุ่มถีบตัวจากจุดเดิมที่ยืนอยู่ พุ่งเข้าประชิดอัศวินในชุดเกราะสีแดงอย่างรวดเร็ว

วูบ... ฮาฟจัดการซัดหมัดตรงๆเข้าไปที่หน้าของวันไดรฟ์ แต่ทว่า..หมัดของเขานั้นทะลุผ่านร่างของอัศวินไปเสียดื้อๆ "เอ๋??"...ฮาฟแสดงสีหน้าตกใจขึ้นมา เมื่อร่างของอัศวินคนนั้นได้สลายกลายเป็นควันจางๆไป ทันใดนั้น วันไดรฟ์ที่หายไป

ก็ปรากฏออกมาตรงหน้าเขาเสียดื้อๆ  พร้อมกับคืนหมัดตรงๆให้เขาหนึ่งครั้ง 

ผลั๊ก..  

หมัดนั้นเข้าเป้าอย่างแม่นยำ ร่างของฮาฟเซถลาออกไปตามแรงชก พละกำลังของอัศวินระดับ4 ช่างแตกต่างกับ 

พวกจอมเวทย์ในตลาดอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนว่ายศอัศวินระดับ4นั้นไม่ได้มีไว้เล่นๆ

แต่แล้ว ร่างของฮาฟที่ปลิวออกไปก็สลายกลายเป็นควันเช่นเดียวกัน 

"อะไรกัน"

 วันไดรฟ์อุทานขึ้นด้วยความทึ่งและตกใจ (เวทย์มนต์แบบเดียวกับเรา???)

"ผมอยู่นี่ครับจารย์"  

อัศวินหันหน้าไปตามเสียงเรียก ร่างของฮาฟตอนนี้กำลังโบกมือให้เขาอยู่บนต้นไม้ใกล้ๆ

"หึๆ รู้สึกว่า  ข้าอาจจะเจออะไรที่สุดยอดมากๆเข้าแล้วก็ได้.."

อัศวินวัยกลางคนหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งใต้ต้นไม้ที่ฮาฟอยู่ด้านบน สักพักชายหนุ่มขี้เล่นก็กระโดดลงมานั่งข้างๆด้วย

"เจ้าน่ะรู้ตัวไหมว่าเจ้าน่ะมีความสามารถมากแค่ไหน เวทย์มนต์เมื่อกี้คือ -อำพรางลวงตา- เป็นเวทย์พื้นฐานของธาตุความมืด

มันจะสร้างร่างลวงตาขึ้นมาโดยควบคุมร่างนั้นจากสมองโดยตรง และตัวผู้ใช้จะเข้าสู่สภาพล่องหน น่ะ"

"เอ้า ลุงใช้เวทย์ความมืดหรอกเหรอ เห็นชุดเกราะสีแดงนึว่าจะใช้พวกไฟอะไรแบบนั้นซะอีก"

(ช่างไม่รู้อะไรเลยสินะ) วันไดรฟ์ถอนหายใจ

"ปกติแล้วคนเราจะต้องศึกษาเวทย์มนต์มาก่อนแถมต้องฝึกฝนด้วย ถึงจะใช้เวทย์ออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้ หึๆ 

แล้วก็นะ คนธรรมดาทั่วไปเค้าใช้ได้แค่ธาตุประจำตัวแค่อย่างเดียวแค่นั้นเองแต่เจ้ากลับใช้เวทย์สายความืด

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังใช้เปลวไฟ ไหนยังจะเป็นเวทย์ที่พึ่งเคยเห็นครั้งแรกอีก ทีนี้รู้หรือยังว่าเจ้าสุดยอดยังไง"

แม้จะได้รับคำชมจากอัศวิน แต่

ฮาฟยังคงทำหน้ามึนๆต่อไป​ เพราะสำหรับเขานั้น​ การใช้เวทย์มันดูเป็นอะไรที่เรียบง่ายเอามากๆ

(มันทำยากตรงไหนฟ่ะ)

"ก็..ผมเห็นน่ะครับ ทั้งกระแสเวทย์มนต์และสีของมัน.."

ชายหนุ่มเริ่มอธิบาย

"หืม??" อัศวินวัยกลางทำหน้างงๆ

"ก็อย่างเมื่อกี้ผมเห็นกระแสเวทย์มนต์ที่ลุงปล่อยออกมาทั้งรูปแบบและปริมาณแล้วก็สีด้วยไหนจะวิธีการใช้อีก

ผมก็แค่ลองทำตามดูแค่นั้นเอง"

ฮาฟตอบเซ็งๆ(ก็มันมีแค่นั้นจริงๆนี่นา!!!) 

"เจ้าทำได้ยังไงกัน.."  

"ก็จิตนาการครับ"  

"หึๆไอ้สัตว์ประหลาดเอ้ย" 

"อ่าวเฮ้ยลุง..ผมเป็นคนเฟ้ย"  

"ฮ่าๆๆๆ เอาล่ะข้ารู้แล้วว่าควรจะฝึกเจ้ายังไง"

วันไดรฟ์หัวเราะและลุกขึ้นยืน

"ข้อสอบน่ะมันมีแค่สองอย่าง สอบข้อเขียน แล้วก็ สอบปฏิบัติ ก่อนอื่นต้องสอบข้อเขียนเป็นอันดับแรก

 แต่จากนั้น ก็ไปต่อที่สอบปฏิบัติ ที่จะยากง่ายขึ้นอยู่กับคะแนนของข้อเขียน ยิ่งข้อเขียนได้เยอะสอบปฏิบัติก็ง่าย

และหลักการผ่านก็แปลกประหลาดดี คะแนนข้อเขียนมีไว้แค่หาระดับความยากของสอบปฏิบัติ จะได้เป็นอัศวิน

หรือไม่ ขึ้นอยู่กับ การสอบปฏิบัติ ผ่านก็ได้เป็น ไม่ผ่านก็กลับบ้าน แค่นั้นเอง 

อย่างเจ้าน่ะสอบข้อเขียนก็ส่งกระดาษเปล่าไปเถอะ แล้วก็ไปซัดกับผู้คุมสอบปฏิบัติให้คว่ำดีกว่า"

อัศวินวัยกลางคนอธิบาย

"หา ???? อะไรล่ะนั่น..ซัดผู้คุมสอบ???"

"เอาเถอะน่า ข้าจะสอนแต่วิชาต่อสู้ให้กับเจ้า เรื่องสอบข้อเขียนน่ะลืมๆไปเถอะ พวกที่อ่านกันมาเป็นปีๆยังสอบไม่ผ่านเลย 

แล้วคนความจำเสื่อมอย่างเจ้าจะเหลือเหรอสู้ให้เจ้าไปทุ่มตรงสอบปฏิบัติไปเลยง่ายกว่าเยอะ"

พูดจบวันไดรฟ์ก็เดินตรงไปที่ลานกว้างกลางสนามฝึก

"นั่นสินะ" ฮาฟพยักหน้า

"แล้วผมต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ??"

ฮาฟลุกขึ้นยืนและเดินตามอัศวินวัยกลางคนไป

"ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่มาลองสู้ตัวต่อตัวกับข้าก่อนก็พอ"  

วันไดรฟ์​พูดพร้อมกับยืดเส้นยืดสาย​ 

แม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่ฮาฟที่ตอนนี้พกความมั่นใจมาเต็มร้อยว่าทุกๆสิ่งสำหรับเขาดูเป็นเรื่องง่ายๆไปเสียหมด​ 

(ให้สู้กับคนรุ่นลุงเหรอ..หึๆ)

ตอนนี้ชายหนุ่มใจกล้ากำลังยกแขนขึ้นและตั้งกาดพร้อมโจมตี

"งั้น ไม่เกรงใจแล้วนะครับ"

ทันทีที่พูดจบ ฮาฟถีบตัวเข้าหาอัศวินอย่างรวดเร็ว ฮาฟซัดหมัดตรงเข้าไปที่วันไดรฟ์เหมือนก่อนหน้านี้ 

กรึก!  

แต่ผลลัพธ์ที่ตามมานั้นต่างจากเดิม อัศวินระดับ4 จับข้อมือของฮาฟบิดจนกระดูกลั่นพร้อมกับเหวี่ยงชายหนุ่มลงกับพื้น เหมือนกับว่าเขาไม่มีน้ำหนัก..

โครม!

"โอ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวลุงเดี๋ยววววขอเวลานอกกกกกกกก ปล่อยก่อนๆๆๆ โอ้ยยยยยยย"  

ฮาฟดิ้นครวดๆอยู่บนพื้น วันไดรฟ์หัวเราะก่อนจะปล่อยข้อมือของฮาฟให้เป็นอิสระ 

"ฮ่าๆๆๆๆ อัศวินระดับ4 ไม่ได้ได้มาง่ายๆนะ พวกที่จะทดสอบเจ้าในสอบปฏิบัติ ก็มีระดับพอๆกับข้า เข้าใจแล้วใช่ไหม"

วันไดรฟ์ช่วยดึงแขนฮาฟให้ลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มปัดฝุ่นบนเสื้อสักพักและเข้าสู่ท่าพร้อมโจมตีอีกครั้ง

(แบบนี้ก็สวยเซ่!!!)

"งั้นขออีกทีครับบบ!!"

..........................................................................................................................................................

ตึง!..  

โครม!..

ผั๊ว!!

ผลั๊ก!! ..

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฮาฟกระโจนเข้าใส่อัศวินวัยกลางคน แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับมานั้น คือฮาฟโดนซัดจนหมอบทุกครั้ง...

"แฮก...แฮก..ยังหรอกน่า!!"

ชายหนุ่มที่ยังไม่ถอดใจเช็ดริทฝีปากที่มีเลือดซึม และ ยังคงวิ่งเข้าใส่อัศวินระดับ4 ต่อไป

ฮาฟกระหน่ำชกไปที่วันไดรฟ์ทางซ้ายบ้าง หมัดเสยบ้าง หมัดขวาบ้าง แต่หมัดที่ไร้การฝึกซ้อมและขาดกระบวนท่าที่ถูกต้องถูกอ่านออกจนหมด อัศวินวัยกลางคนหลบหมัดเหล่านั้นอย่างง่ายดาย

"เลิกเล่นได้แล้วมั้ง"  

ตูม!!

วันไดรฟ์หมุนตัวเตะเข้าที่ชายโครงของฮาฟอย่างจังจนตัวงอ แต่ร่างของฮาฟกลับพลันสลายการเป็นกลุ่มควันไป

 !!!!!(โอ้​ อำพรางลวงตางั้นสินะ)

ผลั๊ก!  

อัศวินชุดเกราะสีแดงเหวี่ยงแขนกลับไปด้านหลังอย่างแรง ฮาฟที่กำลังลอบโจมตีจากด้านหลังในสถาณะล่องหน

โดนผ่ามือพร้อมชุดเกราะกระแทกเข้าอย่างจัง ทำให้ชายหนุ่มล้มกลิ้งลงไปกับพื้นอีกครั้ง

"ชิ โถ่เว้ยยย!!!"  ชายหนุ่มหัวรั้นยังคงลุกขึ้นและวิ่งเข้าหาอัศวินอย่างไม่เข็ดหลาบ

ตูม!  หมัดของวันไดรฟ์ ได้พุ่งสวนทางเข้ามาและปะทะเข้ากับหน้าของชายหนุ่มอย่างจัง จนฮาฟหน้าหงาย

ตึง.. 

คราวนี้ชายหนุ่มได้นอนแผ่ไปกับพื้นอย่างหมดแรง

..  แฮก.. แฮก..แฮก..  

แพ้ราบคาบ.. คำๆนี้ปรากฏอยู่ในหัวของชายหนุ่มอย่างชัดเจน 

(อย่าว่าแต่ชนะเลย แค่แตะตัวยังลำบากแล้ว)..ชายหนุ่มคิดในใจ ฮาฟค่อยยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเข่าด้วยท่าทางสุภาพ และ สงบต่างจากทุกครั้ง ตอนนี้เขาตระหนักรู้แล้วว่าโลกนี้ยังกว้างใหญ่ ฮาฟสูดหายใจเข้าออกช้าๆและก้มศีรษะลง 

อัศวินวัยกลางคนที่เห็นดังนั้นยิ้มให้อย่างเอ็นดู

"ได้โปรด ช่วยสอนผมให้เก่งขึ้นด้วยเถอะครับ"

"ขอกันดีๆแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วไอ้ลูกศิษย์เอ้ย"

"เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ แล้วไปพักซะ"

อัศวินวัยกลางคนกล่าวอย่างเป็นมิตร พร้อมกับยื่นมือให้ฮาฟ ....แปล๊ป!!! ความเจ็บปวดที่อยู่ๆก็แล่นเข้ามาที่มือของวันไดรฟ์ทำให้เขาชักมือกลับ

"เป็นอะไรเหรอครับ" 

"อ่า ปวดๆมือน่ะ แต่ไม่ใช่ปัญหาหรอก รีบๆลุกขึ้นมาได้แล้ว พักสักนิด เดี๋ยวจะสอนกระบวนท่าให้"

อัศวินชุดเกราะสีแดงออกคำสั่ง และฮาฟก็ปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย 

รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของชายหนุ่มและอาการบาดเจ็บได้หายไปจนเกือบหมดแล้ว อัศวินวัยกลางคนเหลือบมอง

ชายหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนและวิ่งไปที่ใต้ต้นไม้พร้อมกับล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ

วันไดรฟ์ที่เห็นว่าพ้นระยะสายตาของเจ้าลูกศิษย์แล้ว ก็ค่อยๆถอดเกราะบริเวณท่อนแขนและมือออก 

"หึๆ ว่าแล้วเหมือนกับชกอะไรที่แข็งมากๆยังไงยังงั้น"  

อัศวินวัยกลางคนบ่นกับตัวเองพร้อมกับจ้องฝ่ามือของตนที่สั่นระริกและหลังมือเต็มไปด้วยรอยช้ำ 

(ข้าคงเริ่มจะแก่ไปแล้วล่ะมั้ง)

"เอาล่ะ มาวางตารางฝึกให้เจ้าเด็กนี่กันดีกว่า ข้าเองก็อยากรู้ ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี่จะพัฒนาไปได้แค่ไหน.."

.....................................................................................................................................................................................

............................................................................................................................................