ฮาฟ กับ 12 ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #23 : วันเบาๆของชายหนุ่ม

หลังจากเห็นซากของแมงมุมยักษ์แน่นิ่งไปแล้ว ฮาฟเปลี่ยนดาบของเขาจาก-โหมดทำลาย-เข้าสู่โหมดปกติ ..

ขาของชายหนุ่มที่เริ่มล้าก็ทรุดนั่งลงกับพื้นฮาฟถอนหายใจยาวๆออกมา 

"เห้อออออ ในที่สุดดดก็เสร็จงานนนนนน ให้ตายเถอะ"

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงไปนอนแผ่กับพื้นหิมะ ที่ส่งกลิ่มไหม้??? โดยที่มีอนนะ ค่อยๆเดินมานั่งลงข้างๆ

"นี่..แล้วเจ้าจะเอายังไงต่อล่ะ.." 

น้ำเสียงนิ่งเรียบตามเดิมแต่ให้ความรู้สึกร่าเริงหน่อยๆ???ของอนนะเอ่ยถามชายหนุ่ม

"ไม่รู้สิ ก่อนอื่นเลยคงต้องลากซากไอ้แมงมุมนี่ลงไปยืนยันกับพวกชาวบ้านนั่นแหละ แล้วเธอล่ะจะเอายังไง.."

"ห่ะ.."

"ไม่ต้องมา ห่ะ เลย เหงาใช่ไหมล่ะทั้งๆที่ทำเพื่อหมู่บ้านนั้นมาตลอดแท้ๆ ไหนๆก็จบเรื่องแล้วทำไมไม่กลับไปอยู่กับพวกเขาล่ะ"

แววตาของอนนะสะท้อนความอ่อนโยนออกมาครู่หนึ่ง..

"เจ้าน่ะ..ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องของคนที่ตายไปแล้วหรอกนะ.."

อึก..

ฮาฟกัดฟันแน่น..ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นมานั่งหันหน้าเข้าหาเธอ พร้อมกับแสดงสีหน้าจริงจัง

"ตายไปแล้วที่ไหนกัน!! ก็ยังพูดได้ไม่ใช่เหรอ!! ก็ยังหายใจไม่ใช่เหรอ!! ก็ยังยิ้มได้ไม่ใช่เหรอ!!  จะเป็นมนุษย์หรืออะไรก็ช่าง เธอน่ะมีค่ากว่ามนุษย์หลายๆคนที่ฉันรู้จักซะอีก

ไม่ว่าจะเป็นอะไร ฉันจะรักให้ดู! จะทำให้ทุกคนยอมรับเธอให้ได้ เพราะงั้น.."

ฮาฟชะงักไปกับใบหน้าขาวซีดที่ขึ้นสีแดงเรื่อจางๆของอนนะ เธอก้มหน้างุดๆอย่างเขินอาย

"เจ้า..ตกหลุมรักข้าจริงๆงั้นเหรอ..ที่ตรงไหนกัน..."

เธอเม้มปากแน่น น่าทางเขินอายบวกกับแก้มที่ขึ้นสีนั่นทำให้ฮาฟเขินตามไปด้วย

"กะ กะ กะ ก็..รัก..แรกพบ..ล่ะมั้ง..เธอตรงกับสเป็กพอดีด้วยอะนะ.."

"ก้อนน้ำแข็งน่ะตอบรับเจ้าไม่ได้หรอกนะ"

อนนะหัวเราะเบาๆอย่างสนุกสนาน

"ข้าล้อเล่นหรอกน่า..แต่ถ้าตามความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้หรอก เจ้าก็รู้ ข้าน่ะสัมผัสเจ้าไม่ได้หรอกนะ...เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะ ไปทำหน้าที่ของเจ้าก่อนดีกว่า"

เธอชี้ไปที่ซากแมงมุมด้านหลังของฮาฟ

ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งๆเมื่อถูกตัดบท

"ก็ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะขึ้นมาหาใหม่นะ"

ฮาฟโบกมือลา ก่อนจะเดินตรงไปที่ซากแมงมุมยักษ์และทำการ-ย่างไฟ- เจ้าแมงมุมยักษ์ ที่ทำก็เพื่อทำลายพิษในตัวของโจโรคุโมะ และป้องกันการเกิดเชื้อโรคจากซากของมัน

เวลาผ่านไปสักพัก ฮาฟได้หอบร่างไหม้เกรี้ยมที่เหลือแต่เปลือกของโจโรคุโมะ ใช้-โหมดเคลื่อนที่-บินกลับไปที่หมู่บ้าน

...

เมื่อมาถึง ฮาฟโยนร่างของโจโรคุโมะทิ้งไว้ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านจะเข้ามาต้อนรับและแสดงสีหน้าตกใจกับซากแมงมุมที่กองอยู่ตรงหน้า

"มะ..มีสัตว์ประหลาดแบบนี้อยู่บนภูเขาจริงๆงั้นหรือ ท่านอัศวิน"

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าสู่กันตัวต่อตัวคงลำบากเอาการแน่ๆ ดีนะที่มีคนช่วยตอนที่สู้กับมันน่ะ"

"ผู้นั้นคือใครกัน??"

ฮาฟถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"ภูติหิมะสีขาวบนภูเขา"

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้ใหญ่บ้านหน้าซีดเผือก

"ปีศาจหิมะ ที่ยึดเอาร่างลูกสาวของหมอยาไปนั่นน่ะเหรอ!!!!"

คิ้วด้านขวาของฮาฟกระตุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด (นี่กะจะเชื่อทุกอย่างที่ได้ยินเลยใช่ไหม..)
 

"ขอผมอธิบายได้ไหม เธอคนนั้นน่ะไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไรเลยสักนิด พายุหิมะที่ปกคลุมทางขึ้นภูเขาน่ะ เป็นเพราะภูติหิมะตนนั้นแหละ เธอสร้างพายุหิมะนั่นเพราะว่า ต้องการจะกันคนในหมู่บ้านไม่ให้ขึ้นไปเป็นอาหารแมงมุมนี่น่ะสิ "

ฮาฟกอดอกพูดไปแบบนั้น

"ถ้าลุงไม่เชื่อพรุ่งนี้ขึ้นไปหาเธอกับผมไหมล่ะ ไปเห็นด้วยตาตัวเองว่าเธอคนนั้นไม่ได้ชั่วร้าย ไม่ใช่ปีศาจน่ะ"

ลุงผู้ใหญ่บ้านอ้ำอึ้งไปสักพัก... 

"ก็ได้..พรุ่งนี้ข้าจะไปกับท่าน"

หลังจากคุยกันเสร็จ ฮาฟก็กลับไปพักผ่อนในที่พักของตน เวลาผ่านเลยไปจนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน

ฮาฟเดินออกมาที่ทางเข้าของหมู่บ้านที่มีลุงผู้ใหญ่บ้านยืนรออยู่ บรรยากาศเย็นสดชื่นบวกกับทิวทัศน์ที่ย้อมไปด้วยสีขาวโพลนนั้น
ช่างทำให้รู้ตื่นตัวดีจริงๆ ทั้งคู่ออกเดินทางจากหมู่บ้านพร้อมๆกัน

"นี่ท่านอัศวิน ท่านหอบอะไรมาด้วยน่ะ..???"

ผู้ใหญ่บ้านถามด้วยความสงสัย

"ก็ มีกระดาษ ไม้ แล้วก็กาวน่ะ เอาไว้ทำกังหันลม"

"เอาไปทำไมกัน...."

ผู้ใหญ่บ้านเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ปล่อยผ่านไป

เมื่อถึงตีนเขา ฮาฟเปิดใช้งาน -โหมดเคลื่อนที่- และพาผู้ใหญ่บ้านบินขึ้นไปบนภูเขา 

"อ๊ากกกกกกกกกกก ท่านอัศวินนนนนนนน เอาข้าลงได้แล้ววววววววว!!!!"

ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่บ้านนั้นจะกลัวความสูง เมื่อบินขึ้นมาได้สักพักนึงแล้วฮาฟก็เลือกที่จะเดินขึ้นไปแทน

"มาแต่เช้าเลยนะ ท่านอัศวิน..แล้วนั่นพาใครมาด้วยเหรอ"

สตรีสีขาวที่เขาตั้งใจจะมาหา ได้มารอต้อนรับด้วยตัวเอง

"อ่า ตั้งใจจะเอาชุดมาเปลี่ยนให้เธอน่ะ"

ฮาฟยกกระเป๋าของเขาออกมาพร้อมกับหยิบเอายูกาตะสีเดียวกันกับที่อนนะ สวมอยู่ออกมา โดยมีผู้ใหญ่บ้านที่แสดงอาการเกร็งออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"อ่า นั่นท่านผู้ใหญ่บ้านไม่ใช่เหรอ ยินดีที่ได้พบค่ะ"

อนนะกล่าวทักทาย ท่าทีนั้นทำให้ผู้ใหญ่บ้าน แสดงสีหน้าแปลกใจออกมา 

"นี่เจ้า..ใช่ สึบาเมะ จริงๆงั้นเหรอ"

สตรีหิมะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

.."ข้าได้ทิ้งชื่อนั้นไปแล้วค่ะ ณ ตอนนี้ข้ามีนามว่า อนนะ ค่ะ"

เธอก้มหัวให้ผู้ใหญ่บ้านครั้งนึงก่อนจะไปรับยูกาตะตัวใหม่จากฮาฟเงียบๆ 

"นี่ ฉันมีอะไรมาฝากด้วยนะ นี่ไง"

อุปกรณ์ที่ใช้ทำกังหันลมกระดาษถูกชูขึ้นมาจากกระเป๋าของฮาฟ แววตาของอนนะ เป็นประกายขึ้นมาทันที 

"เจ้าเอามาให้ข้าเหรอ"

แววตาของหญิงสาวเปล่งประกายขึ้นมาแทบจะทันที

"ใช่น่ะสิ"

อนนะ รับอุปกรณ์เหล่านั้นจากฮาฟจากนั้นก็วิ่งไปหาที่นั่งพับกระดาษอย่างร่าเริง ทำให้ผู้ใหญ่บ้านยิ่งทำหน้าเชื่อไม่ลงเข้าไปใหญ่

"นี่ท่านอัศวิน..ช่วยอธิบายข้ามาทีได้หรือเปล่า"

ฮาฟถอนหายใจ ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง ทั้งสาเหตุของพายุหิมะ และ สิ่งที่อนนะทำ

"งั้นเหรอ..เป็นแบบนั้นเองเหรอ.. " 

คุณลุงสูงวัยนั่งลงกับพื้นหิมะพลางจ้องมองไปยังหญิงสาวสีขาวที่กำลังพับกระดาษอยู่ข้างหน้า

"อันไหนมันคือ..เรื่องจริงกัน.."

ท่านผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ พลางจ้องมองหญิงสาว พร้อมกับแววตาที่ราวกับจ้องมองเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังวิ่งอย่างร่าเริง 

...................