คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : โต้กลับ
ชายหนุ่มผมสีดำที่ตามหาห้องบรรทมขององค์หญิงในปราสาทอันแสนกว้างใหญ่ แถมยังหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจออีก
"..หวังว่ายัยองค์หญิงคงไม่ทำอะไรไม่เข้าท่านะ.."
ฮาฟที่เริ่มรู้สึกเป็นห่วง อนนะ บ่นพึมพำ
........................................................................................................................................................
หลังจากนั้น 3 ชั่วโมง
สุดท้าย ฮาฟก็ถอดใจและเดินกลับห้องพักของตนเอง..ชายหนุ่มต้องการที่จะพักผ่อนเร็วๆเพื่อที่จะรับมือกับอีกศึกใหญ่ในวันพรุ่งนี้..
...
พอฮาฟเปิดประตูเข้าไปในห้องพักอัศวินที่พึ่งจะเคยได้ใช้งาน...อนนะที่ดักอยู่หลังประตูก็ได้ดันหลังของชายหนุ่มให้ตรงไปที่เตียงก่อนจะผลักฮาฟลงไปนอนบนเตียงพร้อมกับแช่แข็งประตูทำให้เปิดออกไปได้อีกยากด้วย..
"ทำอะไรของเธอเนี่ย อนนะ" ชายหนุ่มที่เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ บรรยากาศของอนนะเริ่มจะแปลกๆขึ้นมาบรรยากาศของเธอให้ความรู้สึกเย้ายวนเป็นพิเศษ ฮาฟที่พยายามเบือนสายตาหนีเลื่อนสายตาไปที่มุมห้อง..ก่อนที่ชายหนุ่มจะอ้าปากค้าง
"องค์หญิง!!!!"
ใช่แล้ว องค์หญิงแคทซิโอเปียในชุดนอนที่เป็นเสื้อเดรสสีขาวบางๆ บางซะจนเผยให้เห็นชุดชั้นในสีดำลายลูกไม้ที่เธอได้สวมอยู่
(นี่มันอะไรฟะเนี้ยๆๆๆๆๆ)
หัวใจของชายหนุ่มเริ่มเต้นอย่างถี่รัว สตรีในชุดยูกาตะสีขาวตรงหน้าก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอ ยูกาตะที่สวมอยู่ย้วยลงมาเผยให้เห็นถึงหัวไหล่ขาวเนียนจนน่ากัดของเธอ องค์หญิงที่ยืนกล้าๆกลัวอยู่ที่ปลายเตียงจนถึงตอนนี้ก็เริ่มรุกคืบเข้ามาด้วยเช่นกัน ปลายนิ้วเรียวสวยค่อยสัมผัสลงที่ปลายเตียงก่อนที่แคทซิโอเปียจะค่อยๆคลานเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างช้าๆ.. อุณหภูมิในร่างกายของทั้งสามกำลังเพิ่มสูงขึ้น..
...และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"เดี๋ยววววววว!!!!สต็อปปปปป!!!" ฮาฟที่เริ่มจะทนไม่ไหวลุกพรวดออกจากที่นอน
"นี่พวกเธอเล่นอะไรกันเนี้ยยยยย อธิบายมาเลยนะะะะ องค์หญิงก็ด้วย เข้ามาในห้องของผู้ชายได้ยังไงกัน!!!"
ใบหน้าของชายหนุ่มแดงไปจนถึงใบหู
"มันก็...เป็นเรื่องของผู้หญิงยังไงล่ะ"
อนนะเริ่มอธิบาย พร้อมกันค่อยๆทิ้งตัวลงบนเตียง
"ถ้านับตามสถานะตอนนี้แล้ว ฮาฟ เจ้ากับข้าก็เป็นดังสามีภรรยากันใช่ไหมล่ะ การที่ข้ากับเจ้าจะมีความสัมพันธ์อะไรกันมันก็เป็นเรื่องปกติทิใช่หรือ.."
สตรีสีหิมะที่ชุดยูกาตะเปิดให้เห็นเนินอกและหัวไหล่กำลังเผยมือออกในเชิงเชื้อเชิญฮาฟ
(สามีภรรยาาา!!!...////)
"กะ...ก็เข้าใจอยู่นะ อนนะะะ...ละ..แล้ว องค์หญิงล่ะ"
"ก็กำลังจะเข้าเรื่องนี่แหละ...องค์หญิงน่ะก็ทรงสนใจในตัวเจ้าเรื่องนี้เจ้ารู้ใช่ไหม.."
อนนะหรี่ตาลง ส่วนฮาฟก็พยักหน้าตอบ
"ตัวข้าและองค์หญิงกำลังแข่งขันกัน ค่ำคืนนี้ข้าอยากจะให้ของตอบแทนแก่เจ้า..ข้าคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของคนที่จะเป็นภรรยา เพราะในพรุ่งนี้เจ้าต้องออกไปเสี่ยงอันตรายอีก..ส่วนองค์หญิงก็ทรงไม่ยอมและบอกข้าว่าจะไม่ยอมแพ้แน่นอนข้าก็เลยท้าแข่งกับองค์หญิง ว่าในค่ำคืนนี้ข้าจะปล่อยให้เธอทำตามใจได้เลยและหากว่าเจ้าเกิดมีความสนใจในตัวองค์หญิงแม้เพียงสักนิดล่ะก็..ข้าจะยินยอมให้นางได้เคียงคู่ท่านด้วยเช่นกัน..เรื่องก็มีแต่เท่านี้แหละ"
(.............................................................)
ใบ้กิน..คงจะเป็นคำพูดที่อธิบายท่าทางของฮาฟตอนนี้
“ฮะ…”
.........
องค์หญิงที่กำลังอยู่ในท่าทางเขินอายกำลังนั่งอยู่บนเตียงข้างๆอนนะ
หากเป็นชายอื่นล่ะก็ คงได้กระโจนเข้าหาเธอทั้งสองไปแล้ว องค์หญิงแคทซิโอเปียที่มีร่างกายอันงดงาม ส่วนเว้าส่วนโค้งเข้ากันได้อย่างพอดีราวกับเป็นงานศิลปะชั้นเยี่ยม อนนะที่แม้ความงามจะเทียบองค์หญิงไม่ได้แต่ว่าตัวเธอก็ถือเป็นคนที่สวยในระดับหนึ่ง แถมยังดูเป็นคนรู้งาน..??ในหลายๆความหมายด้วย
"มะ..มัวแต่ให้ผู้หญิงเค้ารออยู่ในสภาพนี้มันเสียมารยาทนะ"
แคทซิโอเปียพูดออกไปด้วยใบหน้าแดงแจ๋
ตัวฮาฟถึงจะพอสนใจในคำเชิญชวนของอนนะอยู่ก็เถอะ..แต่ชายหนุ่มตอนนี้เองไม่กล้าที่จะมองแคทซิโอเปียตรงๆเลยเช่นกัน ทั้งความเกรงใจต่อผู้หญิงที่ตนเองรักและความหวั่นใจกลัวที่จะลุ่มหลงไปกับความงดงามขององค์หญิงตรงหน้า อีกทั้ง...เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว
อีกตัวตนของเขากำลังส่งเสียงคำรามและกระชากโซ่ดังสนั่นทำให้ฮาฟเริ่มเกิดอาการปวดหัว บางทีก็รู้สึกว่าร่างกายมันขยับไปเองด้วย
(ปล่อยข้าออกไปนะโว้ยยยย!!!ไอ้คนไม่มีน้ำยาที่น่าอิจฉานี่!!!!ไอ้ฝันกลางวัน!!!ที่ตรงนั้นต้องเป็นที่ของข้าสิ!!!!แล้วก็อีกอย่างนึง!!มององค์หญิงคนนั้นบ่อยๆหน่อยสิโว้ยยย!!!สตรีของเจ้าน่ะข้าไม่ได้อยากเห็น!!!!!!)
(วันนี้เป็นครั้งแรก..ที่รู้สึกว่าไอ่เจ้าของร่างตัวจริงนี่น่ารำคาญชะมัด..) ฮาฟบ่นอยู่ในใจ
เอายังไงดี...
ฮาฟที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้ว..
จะปฏิเสธแล้ววิ่งออกห้องดีไหม..จะปล่อยเลยตามเลยดีไหม..แต่กับองค์หญิงน่ะไม่ได้เด็ดขาด..แต่ถ้ารับคำเชิญของอนนะแล้วองค์หญิงข้างๆล่ะ นี่เราควรจะทำยังไงดีเนี้ยยยยยย!!!!!!
ฮาฟถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่..ชายหนุ่มได้ตัดสินใจแล้ว
ฮาฟเดินกลับเข้าไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนตรงกลางระหว่างหญิงสาวทั้งสอง ก่อนจะดึงยูกาตะของอนนะขึ้นไปสวมตามเดิม ส่วนองค์หญิงก็เอาผ้าห่มข้างๆคลุมเอาไว้ สร้างความมึนงงให้กับหญิงสาวทั้งสองเล็กน้อย
"คืนนี้ฉันอยากแค่พักผ่อนน่ะ ขอโทษด้วยนะ ศึกใหญ่ที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้ ระยะเวลาของสงครามคงกินเวลามากแน่ๆ เอาไว้ผ่านพ้นสงครามครั้งนี้ไปก่อนจะได้ไหม หากผ่านพ้นศึกนี้ไปได้ฉันจะตามใจพวกเธอเอง คืนนี้พักผ่อนซะเถอะ"
ฮาฟดึงอนนะที่อยู่ด้านขวาเข้ามากอดพร้อมกับลูบหัวเบาๆเธอทำแก้มป่องท่าทางงอนๆอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจและขยับตัวเข้ามากอดฮาฟอย่างที่เคยตามปกติ
"ขี้โกงง่ะะะ อย่ามาเมินข้านะ" องค์หญิงที่อยู่ทางด้านซ้ายขยับเข้ามากอดฮาฟเอาไว้เช่นกัน สัมผัสที่ต่างออกไป.. A- กับ B+ น่ะนะ
ฮาฟได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นก็ปล่อยวาง
ทั้งสามได้นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น.....
..............................................................................................................................................................................
รุ่งสางของอีกวัน
องค์ราชาดรักม่ายืนตระหง่าอยู่บนชั้นบนสุดของพระราชวัง ทิวทัศน์เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยบ้านเมืองรายล้อมอย่างแน่นหนาพื้น ที่ไกลๆภายนอกกำแพงเมืองหลวง เหล่าอัศวินและทหารกำลังจัดทัพ มองจากที่ตรงนี้ก็ดูคล้ายฝูงมดที่จัดแถวกันเป็นระเบียบ(ฮ่า) และที่ไกลกว่านั้นที่สุดสายตา มองเห็นเหล่าเรือขนส่งสินค้าลอยฟ้าเหมือนดังฝูงนกอพยพเช่นกัน.. -ที่ราบสูงดิมิเตอร์- ในอีกไม่ช้าสงครามก็กำลังจะเริ่มแล้ว
ฮาฟตอนนี้กำลังยืนในแถวๆนึงของเหล่าอัศวิน เหล่าทหารและอัศวินของเหล่าภาคีย์รวมทั้งสิ้น 300000 นาย เข้าแถวเรียงราบอยู่ด้านนอกกำแพงเมือง
(อีกไม่นานแล้วสินะ..)
ฮาฟเงยหน้ามองฝูงเรือขนส่งสินค้าที่สุดขอบสายตาพร้อมกับถอนหายใจ สองมือของชายหนุ่มยังคงสั่นไหว ชายหนุ่มหันมองไปทางเมืองหลวง ด้านหลังกำแพงนั้นคือหน่วยเสบียงและหน่วยพยาบาล ที่แคทซิโอเปียและอนนะประจำอยู่
(จะต้องรอดกลับไปให้ได้)
...............................................................................................................................................................
และแล้วกองทัพของเผ่าดีเวียร์ก็เดินทางมาถึง -อาม่อน- ผู้นำทัพของศัตรู ราชาองค์ใหม่แห่งเผ่าดีเวียร์ได้ยืนอยู่ที่เรือขนส่งสินค้าลำหน้าสุด เมื่อมองเห็นกองทัพของเหล่ามนุษย์ตั้งกองกำลังรอตั้งรับอยู่ก็ได้แสยะยิ้มออกมา..
"ก็ว่า..ไม่ว่าจะเคลื่อนผ่านเมืองไหนหรือแม้จะข้ามผ่านเป็นประเทศก็ไม่เจอทหาร ที่แท้มารวมพลอยู่ที่ตรงนีั้นี่เอง..ตอนแรกพวกข้าหวังจะบุกมาฆ่าแบบไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ..แต่นี่จัดกองกำลังรอตั้งรับไว้ถึงขนาดนี้ ไอ้เจ้าเด็กที่ฝากรอยแผลไว้กับข้า เป็นเพราะแกสินะ..แต่มันก็แค่นั้นแหละ!!"
อาม่อนฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาที่เป็นเหมือนดังสัตว์ร้ายสะท้อนแสงสีแดงออกมา
"เหล่าทหาร!!!! บุกโจมตี!!!!!!!"
อาม่อนประกาศลั่น เหล่าเรือขนส่งสินค้าที่บรรทุกเหล่าทหารในชุดเกราะแร่คานาช แปรขบวนเป็นหน้ากระดานก่อนที่เหล่านักรบคลั่งนับแสนจะกระโจนลงมา..ห่าฝนสีดำแห่งความตายกำลังสาดเทลงมาจากฟากฟ้า ...
ต่อหน้าเหล่าทหารเผ่ามนุษย์ที่กำลังสั่นกลัวอยู่นั้น
องค์ราชาดรักม่าที่อยู่ด้านหน้าสุดที่กำลังควบม้าอยู่ก็เผยยิ้มออกมา
"เป็นไปตามแผน..สินะ"
"เอาเลยยยยยย!!!!!!!"
องค์ราชาดรักม่าตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ทำเอาเหล่าทหารทั้งฝ่ายมนุษย์และฝ่ายดีเวียร์เกิดอาการมึนงงไปชั่วขณะ สิ้นเสียงตะโกนนั้น..
วูป!!!!!!
ที่พื้นข้างใต้ของกองเรือก็ปรากฏวงกลมสีฟ้าหลายร้อยวงส่องสว่างจ้าทั่วทั้งที่ราบสูงแห่งนี้ หลังจากวงแหวนเหล่านั้นถูกเปิดใช้งาน ยานขนส่งสินค้าที่เผ่าดีเวียร์ใช้ก็ถูกดึงลงมาสู่พื้นด้วยแรงดึงดูดมหาศาล
ตูม!!!!!
เมื่อเรือลำใหญ่ยักษ์ได้ตกกระแทกพื้นก็เกิดระเบิดขึ้น เรือขนส่งสินค้าทุกลำถูกดึงดูดลงไปกระแทกพื้นและระเบิดจนหมด เหล่าทหารที่กระโดดลงมาเมื่อครู่ไม่ถูกเรือทับตายก็ตายเพราะแรงระเบิด แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยเลยที่รอดออกมาได้
ปัญญาและการรังสรรค์ กำลังจ้องมองผลงานของตนเองจากบนกำแพงเมืองหลวง เสียงระเบิดของเรือขนส่งสินค้ายังดังขึ้นให้ได้ยินเป็นระยะๆ
"อย่าหาว่าข้าสอดมือเข้าไปยุ่งกับศึกของพวกสิ่งมีชีวิตเลยนะ..พวกแกเริ่มใช้ผลงานของข้าในการบุกโจมตีก่อนเอง นั่นน่ะคือแม่เหล็กเฉพาะที่มีแรงดึงดูดมหาศาล ที่จะดึงดูดเฉพาะโลหะพิเศษตรงห้องเครื่องของเรือเท่านั้น ถือว่าข้ายึดคืนของๆข้าคืนก็แล้วกัน.."
ทั้งเหล่าทหารและฮาฟต่างเบิกตากว้าง พลางจ้องมองการสังหารหมู่ในครั้งนี้
"นะ..นี่น่ะเหรอ..พลังของชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า"
ระหว่างที่กองกำลังของตนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น องค์ราชาดรักม่าก็ชักดาบของตนเองขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปทางกองทัพของศัตรูที่กำลังกระเสือกกระสนออกมาจากซากของเรือเหาะ
"จังหวะนี้แหละ!!!!บุกเข้าไปเลย!!!!!!"
องค์ราชาดรักม่าประกาศลั่น ส้นเสียงนั้น กองทัพทางฝั่งของมนุษย์ก็ได้ยกทัพบุกเข้าหากองทัพของศัตรูต่างเผ่าพันธ์
การโต้กลับ ได้เริ่มขึ้นแล้ว!!!ทางฝั่งของเผ่าดีเวียร์ที่รอดตาย หลังจากกระเสือกกระสนออกมาจากซากเรือขนส่งสินค้าได้แล้วก็พุ่งเข้าใส่กองทัพของเผ่ามนุษย์ด้วยเช่นกัน
ฮาฟวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ ด้วยความเร็วของเขาทำให้ชายหนุ่มได้เข้าสู่สนามรบเป็นคนแรกๆ ดาบคาตานะในมือได้ฟาดฟันเหล่าทหารต่างเผ่าพันธ์
กำลังรบของทางฝั่งมนุษย์มีสามแสนนาย ส่วนทางฝั่งดีเวียร์เหลืออยู่เพียงแค่แปดหมื่นนาย หากวัดกันที่จำนวน ชัยชนะคงตกเป็นของเผ่ามนุษย์แต่ว่าทางฝั่งดีเวียร์ยังมีชุดเกราะแร่คานาชอยู่แถมยังมีข้อได้เปรียบทางกายภาพ เสียงโลหะปะทะกันดังขึ้นระงมเมื่อทั้งสองกองทัพเข้าปะทะกัน กลิ่นเลือดและเสียงกรีดร้องก็เริ่มปรากฏขึ้น
กึ๊ง!!!
ภายใต้ซากเรือขนส่งสิ้นค้า มีเสียงกระแทกจนโลหะส่วนนั้นนูนปูดขึ้นมา
ตูม!!!
-กายาแห่งบรรพการ- ทะลวงซากเรือที่ทับตนอยู่ออกมาก่อนจะฉีกยิ้ม ชิ้นส่วนร่างกายแห่งพระเจ้าได้ยกโลหะชิ้นใหญ่ยักษ์ขึ้นก่อนจะออกแรงขว้างโลหะชิ้นนั้นมาทางกองทัพของฝั่งมนุษย์
ตึง!!!!!
เหล่าทหารโชคร้ายที่ได้แต่เงยหน้ามองเงาสีดำที่พุ่งเข้ามาหาตน รู้ตัวอีกทีแผ่นโลหะนั้นก็สังหารทหารเผ่ามนุษย์ไปสองร้อยกว่านายแล้ว
"การรังสรรค์!!!!!!!"
ชิ้นส่วนกายาแห่งบรรพการคำรามลั่นสนามรบ ก่อนจะกระโดดจากจุดนั้นระยะห่างประมาณ5กิโลเมตร ส่งตัวเองมาถึงด้านบนของกำแพงเมืองหลวง แต่ก็ต้องกระแทกกับม่านพลังที่มองไม่เห็นและต้องถ่อยร่นออกไปเล็กน้อย
"มาให้เชือดถึงที่ก็ดีเหมือนกันกายาเอ๋ย ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงค้นหาเจ้า"
แผ่นกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็กปรากฏขึ้นรอบตัวของ-ปัญญาและการรังสรรค์- ชุดเกราะที่ดูล้ำสมัยจนเกินจินตานาการปรากฏขึ้น ชิ้นส่วนของพระเจ้าส่วมใส่สิ่งนั้น เกราะของหุ่นรบสีเงินที่มีสิ่งที่คล้ายจรวดเป็นไอพ่นอยู่ที่ด้านหลัง เกราะม่านหลังถูกกางขึ้นรอบตัวผู้ใช้ ที่ส่วนหัวมีแว่นอิเล็กทรอนิกส์หนึ่งข้างที่คอยประมวลผลการต่อสู้อยู่ ชุดเกราะนี้มีฟังก์ชั่นนาโมแมสชีนที่สามารถสร้างอาวุธได้ทันทีอีกด้วย
"กับไอ่โง่ที่มีแค่พลังน่ะข้าจะสั่งสอนมันเอง.."
-ปัญญาและการรังสรรค์- สร้างประตูมิติขึ้นมาข้างหน้าตนและกระโจนเข้าไป อีกฝากของประตูก็คือ-กายาแห่งบรรพการ- จากนั้นชิ้นส่วนแห่งเทพทั้งสองก็ได้หายเข้าไปในประตูมิติอีกบานนึงที่-ปัญญาและการรังสรรค์-สร้างขึ้นมา อีกฝากของประตูคืออีกฝากฝั่งหนึ่งของที่ราบสูงดิมิเตอร์อยู่ห่างจากจุดที่เป็นสนามรบ20กิโลเมตร
-ปัญญาและการรังสรรค์-เริ่มการต่อสู้โดยการยิงลำแสงพลังงานจากปากกระบอกปืนที่อยู่ๆก็ปรากฏขึ้นมาจากไอละออง ระดับความรุนแรงของกระสุนที่ยิงออกไปนั้นเทียบเท่ากับโหมดทำลายล้างของดาบเล่มที่สร้างให้กับฮาฟ!!
ตูมๆๆๆ!!!!!!!
กายาแห่งบรรพการยืนรับลำแสงเหล่านั้นอย่างไม่เกรงกลัว พื้นที่ตรงนั้นระเบิดขึ้นและส่งกลุ่มฝุ่นควันฟุ้งออกมา กายาแห่งบรรพการ โบกมือไล่กลุ่มควันเหล่านั้นออกไป ร่างกายที่สูงใหญ่นั้นแทบไม่ได้รับความเสียหาย มีเพียงรอยไหม้เล็กๆเท่านั้น ก่อนที่ร่างใหญ่โตนั้นจะหายไปอย่างรวดเร็ว และโผล่มาที่ด้านข้างของปัญญาและการรังสรรค์พร้อมกับซัดหมัดตรงเข้ามา ร่างกายที่ไม่ควรจะเคลื่อนไหวได้ทันของปัญญาและการรังสรรค์ หันหน้ามาพร้อมกับยกโล่ป้องกันขึ้นมาป้องกันไว้
ตูม!!!!
เกราะพลังงานภายนอกแตกกระจายในพริบตาแต่เกราะที่ได้ยกขึ้นมาป้องกันนั้นสามารถต้านทานไว้ได้ แค่พลังหมัดธรรมดา กลับทำให้พื้นดินด้านหลังของปัญญาและการรังสรรค์แตกกระจาย ก่อนที่จะถูกซ้ำปัญญาและการรังสรรค์สร้างประตูมิติและกระโดดถอยเข้าไปเพื่อเว้นระยะห่างออกมาก่อน
"เห๋...ของเล่นของแกน่าสนใจดีนี่นา การรังสรรค์!!! ถึงจะน่ารำคาญก็เถอะ แต่ก็น่าเสียงดายนะ นอกจากพลังของข้าน่ะ อย่างอื่นก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
กายาแห่งบรรพการ ขยับตัวให้มีเสียงดังกร๊อกแกร๊ก เสมือนเมื่อครู่เป็นแค่การยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย
"เอาล่ะ เรามาต่อกันเถอะ"....
ปัญญาและการรังสรรค์เริ่มมีเหงื่อไหล่ออกมา (หมัดเมื่อกี้..ถ้าโดนเต็มๆคงไม่รอดแน่ๆ แต่ว่านะ)
หึ..
ปัญญาและการรังสรรค์แสยะยิ้มออกมา
"นอกจากพลังของแกอย่างอื่นก็ทำอะไรแกไม่ได้สินะ ได้เลย ถ้างั้นถ้าเกิดว่าแกต้องสู้กับตัวเองจริงๆล่ะจะเป็นยังไง!!!"
ชุดเกราะของปัญญาและการรังสรรค์เกิดการเปลี่ยนรูปแบบขึ้น เกราะที่ส่วนท่อนแขนและมือขยายใหญ่ขึ้นเพิ่มสิ่งที่เหมือนโล่ขึ้นมาหลายชิ้นรอบตัวผู้ใช้งาน พร้อมกับปลดโล่พลังงานด้านนอกออก
กายาแห่งบรรพการแสยะยิ้ม จากนั้นทั้งสองก็กระโจนเข้าหากัน แรงปะทะระเบิดออกจากจุดศูนย์กลางเปิดวงกว้าง แรงปะทะนั้นส่งมาไกลถึงสนามรบ ฮาฟที่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างและหันไปมองทางนั้น แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อ คมดาบเล่มหนึ่งก็ถูกฟาดลงมาใส่ชายหนุ่ม ฮาฟยกคาตานะในมือขึ้นรับไว้ได้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะถูกหน้าขาที่สวมเกราะอยู่ซัดเข้าที่กลางลำตัว จนชายหนุ่มปลิวกระเด็นไปหลายเมตร
"อั๊ค!!"
ร่างนั้นแสยะยิ้ม
"ในที่สุดก็เจอแกสักที"
ฮาฟยันตัวลุกยืนขึ้นมา ชายหนุ่มจ้องไปทางชายผมสีแดงที่เขาจำได้ดี
"อาม่อน.."
องค์ราชาองค์ใหม่แห่งเผ่าดีเวียร์กระโจนเข้าใส่ฮาฟอีกครั้ง ชายหนุ่มตั้งรับตามเคยทว่าครั้งนี้ก่อนที่คมดาบจะปะทะกันอาม่อนหมุนตัวไปทางด้านหลังของฮาฟพร้อมกับฟันเข้ากลางหลังของชายหนุ่มจนเป็นแผลยาว
ฉั๊วะ!!
อึก!!
"หึๆๆ ไอ้เด็กเวร แกจะต้องชดใช้ ที่ทำให้แผนการของข้าพังไม่เป็นท่าแบบนี้!!!ข้าจะเด็ดหัวที่น่ารังเกียจนั่นออกมาด้วยมือของข้าเอง!!!"
อาม่อนกระโจนเข้าหาฮาฟอีกครั้ง เชิงดาบของราชาต่างเผ่าพันธ์นั้นเหนือขั้นกว่าที่ปะทะกันรอบที่แล้วมาก ผ่านไปไม่นานฮาฟก็อยู่ในสภาพที่มีแผลทั่วทั้งตัว
"หึๆดาบของเจ้าเป็นดาบที่ดีนะ แต่ดันไปอยู่กับคนอย่างเจ้า ช่างไร้ค่าช่างเสียของเสียจริง!!!!"
อาม่อนเข้าประชิดตัวฮาฟอย่างรวดเร็วพร้อมกับสะบัดดาบขึ้นอย่างรุนแรงดาบในมือของราชาต่างเผ่าพันธ์แตกกระจายเมื่อปะทะแลกกันกับดาบคาตานะสีดำของฮาฟที่หลุดปลิวออกจากมือ อาม่อนหมุนตัวศอกกลับมาใส่ฮาฟแต่ชายหนุ่มตั้งแขนตั้งรับไว้ได้ ราชาต่างเผ่าพันธ์ชัดหมัดอีกข้างเข้ามาตรงหน้าฮาฟ ชายหนุ่มเอียงคอหลบก่อนที่อาม่อนจะชักแขนข้างที่ชกออกไปนั้นกลับมาในท่าศอกเข้าที่คิ้วของฮาฟจนชายหนุ่นเสียหลักก่อนที่ฮาฟจะถูกถีบกระเด็นอีกครั้ง
อั๊กกก!!
ฮาฟปลิวกระเด็นไปอีกหลายเมตร อาม่อนรับดาบคาตานะที่หมุนคว้างกลางอากาศนั้นไว้และต้องตกใจเพราะน้ำหนักของมันจนทำดาบนั้นร่วงลงพื้นแม้จะถืออยู่ก็ตาม
"ดาบนี่..มันอะไรกัน"
ชายหนุ่มนัยย์ตาสีฟ้ายันตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"หนักดีใช่ไหมล่ะ.." ฮาฟแสยะยิ้ม
(ไอ้เจ้าเด็กนี่..มันมีพละกำลังขนาดไหนกันนะ หึ แต่ว่ามันก็ไม่สำคัญหรอก!!!)
อาม่อนเหวี่ยงดาบคาตานะของฮาฟโยนใส่ชายหนุ่ม ฮาฟเอี้ยวตัวหลบได้ทว่าอาม่อนนั้นไม่ปล่อยให้ฮาฟได้ตั้งตัว องค์ราชาแห่งเผ่าดีเวียร์ประชิดตัวเข้ามาพร้อมกับกวัดแกว่งดาบในมือที่พึ่งหยิบมาจากศพของทหารแถวนั้นโจมตีอย่างถี่รัว ฮาฟถอยก้าวออกมาหนึ่งจังหวะหลบคมดาบที่ฟาดตรงลงมา จากนั้นก็เอี้ยวตัวหลบซ้ายขวา..เหมือนว่าฮาฟจะอ่านจังหวะการเคลื่อนไหวของอาม่อนออกแล้ว
(เอาล่ะ) ฮาฟตั้งท่าเตรียมโต้กลับ ชายหนุ่มเบี่ยงคมดาบของอาม่อนที่โจมตีเข้ามาออกไปด้านข้างก่อนจะกระแทกหมัดลงไปที่ข้อมือของอาม่อนจนดาบหลุดมือ เมื่อเสียจังหวะอาม่อนกระโดดถอยออกมาเล็กน้อยแต่ฮาฟไม่ยอมให้อีกฝั่งได้ตั้งหลักแน่ ชายหนุ่มกระโดดเข้าประชิดตัวตามไปติดๆ แต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นกับดัก อาม่อนแสยะยิ้ม ราชาต่างเผ่าพันธ์หลบการโจมตีของฮาฟได้อย่างง่ายได้จากนั้นก็ได้ชักมีดสั้นที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังออกมา
ในจังหวะที่ฮาฟกำลังซัดหมัดเข้ามานั้น อาม่อนได้ขยับตัวหลบอย่างง่ายดายจากนั้นก็ฟาดมีดสั้นในมือนั้นฟันเข้าที่กลางลำตัวของฮาฟ
ฉั๊วะ!!!
"อึก.."
เลือดของชายหนุ่มสาดกระเช็น และในจังหวะที่ฮาฟหยุดชะงัก อาม่อนก็ได้ถีบเข้าที่กลางลำตัวของชายหนุ่มจนปลิวกระเด็นเป็นรอบที่สามกลิ้งถไลไปกับพื้น…
....
สถานการณ์ในสนามรบตอนนี้เรียกได้ว่าสูสี แม้ทางฝั่งของเผ่าดีเวียร์กำลังพลจะมีน้อยกว่าแต่ก็ไม่ใช่ข้อเสียเปรียบอะไร เป็นผลจากความต่างชั้นของเผ่าพันธ์และแร่คานาช หากยังเป็นแบบนี้คงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์สงครามคงจะรู้ผล เพราะมหาสงครามครั้งแรกประชากรของโลกใบนี้จึงลดลงอย่างมากจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่สงครามระดับทวีปจะใช้กำลังรบเพียงแค่หลักแสน
และในอีกฝากของสนามรบ สิ่งที่สามารถทำให้มหาสงครามสิ้นสุดในชั่วพริบตาก็กำลังห้ำหั่นกันอยู่
กายาแห่งบรรพกายังคงซัดหมัดใส่ปัญญาและการรังสรรค์
ปัญญาและการรังสรรค์ ใช้โล่ที่ลอยอยู่รอบตัวนั้นเข้ารับการโจมตีไว้ แต่พอเข้าปะทะโล่นั้นกลับแตกสลายไปในการโจมตีเดียว...ทว่าก็สามารถหยุดไว้ได้ เกราะแขนที่เพิ่มขนาดของปัญญาและการรังสรรค์ก็ส่องสว่างขึ้นมา พร้อมกันนั้น ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้าร่างเล็กก็ได้ซัดกำปั้นข้างนั้นเข้าเต็มๆใบหน้าของชิ้นส่วนกายา
ตูม!!!!
แรงปะทะระเบิดออกมาเป็นวงกว้าง ร่างสูงใหญ่ของกายาแห่งบรรพการ ปลิวกระเด็นไปหลายสิบเมตร
ชิ้นส่วนร่างกายของพระเจ้ายันตัวลุกขึ้นและสบัดหัวด้วยความมึนงง
"เมื่อกี้มันอะไรกัน.."
ปัญญาและการรังสรรค์ลอยเข้ามาด้วยไอพ่นของชุดเกราะก้มลงมองชิ้นส่วนกายาแห่งบรรพกาลอย่างเหยียดหยาม
"รู้สึกยังไงบ้างล่ะ หมัดของตัวแกเองน่ะ...โล่ที่แกทำลายไปเมื่อครู่มันจะกักเก็บแรงปะทะที่ได้รับและเปลี่ยนแรงปะทะนั้นให้เป็นพลังงานส่งมาที่เกราะแขนนี่และกระแทกกลับไปยังไงล่ะ"
(เอาล่ะ..การเคลื่อนไหวของมันก็ตรวจจับด้วยเซ็นเซอร์ ระบบค้นหาทิศทางอัตโนมัติ ป้องกันความเสียหายที่ได้รับและสะท้อนกลับใส่มันเอง เท่านี้ล่ะก็)
"จบแล้วสินะ กายาแห่งบรรพกาล"
............................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น