ฮาฟ กับ 12 ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #27 : หัวใจ ที่กลับมาเต้นอีกครั้ง

ข้าเป็นถึงนักวิจัยเวทย์มนต์ ข้าเป็นดั่งทัพหน้าในสนามรบ ข้าคือผู้ที่แข็งเกร่งอันดับต้นๆของเผ่าพันธ์ุ แต่แล้วทำไมกัน!!!

ตูม!!!!!

เสียงกำปั้นกระแทกใบหน้าดังลั่น ริดแวนที่เป็นเผ่าเซเลนเทียร์ที่มีร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ถูกฮาฟซัดหมัดขวาตรงเข้าเต็มหน้า ปลิวลงมากระแทกพื้นหิมะซะฟุ้งกระจาย และแน่นิ่งไป พร้อมกับฮาฟที่ร่วงหล่นลงมาด้วยเช่นกัน 

รู้สึกชายหนุ่มจะหมดแรงเสียแล้ว ก่อนที่ฮาฟจะถึงพื้น อนนะ ได้สร้างหิมะกองหนาขึ้นมารองรับฮาฟไว้

เธอยันตัวขึ้นพร้อมวิ่งเข้าไปหาฮาฟที่นอนนิ่งอยู่ ทรุดเข่าลงและเขย่าตัวฮาฟ

"ท่านอัศวิน ท่านอัศวิน!!" 

เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำเอาฮาฟที่แสดงอาการเหนื่อยล้าอยู่แต่สติยังอยู่ครบ หัวเราะออกมา

"อุบ..ฮ่าๆๆๆ โอ้ยให้ตายสิ นึกว่าจะแพ้ซะแล้ว ขอบใจเธอมากเลยนะ เก่งมากๆเลย ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

"งื้ออ.." อนนะ พยักหน้ารับคำขอบคุณพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า

"ของแค่นี้น่ะแค่นอนสักตื่นก็หายแล้ว..แต่เจ้าบ้านั่น..มันหมดฤทธิ์หรือยัง... อะ..." 

ฟุบ..

อนนะ โผเข้ากอดฮาฟโดยที่ไม่สนใจความร้อน ฮาฟที่กำลังตั้งท่าจะโว้ยวายเพราะกลัวอนนะที่ตัวเย็นเป็นน้ำแข็งจะรู้สึกร้อน แต่ทว่าครั้งนี้ สัมผัสมันต่างออกไป ทำให้ฮาฟชะงัก...

ตัวเธอไม่ค่อยเย็นแล้วหนิ..

อนนะที่รับรู้ถึงความประหลาดเช่นกันก็คลายอ้อมแขนที่กอดฮาฟออกอยู่ๆวงเวทย์น้ำแข็งขนาดเล็กก็หมุนวนขึ้นมาและปรากฏออกมาจากตำแหน่งหัวใจของอนนะ มันหยุดชะงักและแตกสลายไป ทั้งสองเบิกตากว้างทั้งฮาฟและอนนะต่างได้ยินเสียงของหัวใจที่ดังเพิ่มขึ้นมาอย่างชัดเจน

นั่นทำให้อนนะตกใจมาก เธอลองสร้างเกล็ดหิมะเล็กๆขึ้นมา ปรากฏว่าเวทย์มนต์ของเธอสามารถใช้ได้อย่างปกติ แต่หัวใจของเธอ...มันกลับมาเต้นอีกครั้ง ทุกความรู้สึก ความปวดร้าว เรื่องราวต่างๆที่ทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตต่อไป มันได้พังทลายลงไปแล้ว เธอได้รับรู้ รู้สึกมีความสุข ได้ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อรักษาชีวิต ได้ปกป้องใครสักคน และได้ตกหลุมรักอีกครั้งนึง....หลากหลายความรู้สึกที่เธอสูญเสียไป เธอได้มันกลับคืนมาแล้ว...

หยดน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมามองฮาฟที่กำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน 

"อะไรกัน..ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเลย..รู้สึก..มีชีวิตอีกครั้ง.."

ฮาฟค่อยๆดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้ง อนนะได้ซบลงในอ้อมแขนของฮาฟและร้องไห้โฮออกมา

"ยินดีที่ได้กลับมามีขีวีต"

เขาลูบหัวหญิงสาวตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างเบามือ....

หลังจากที่อนนะ สงบลงแล้ว ฮาฟยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากโดยที่มีหญิงสาวข้างๆคอยประคองเขาขึ้นมา

ทั้งสองเดินเข้าไปหา ริดแวน ที่นอนหมดสภาพอยู่ 

โดยที่ไม่รอช้า อนนะสร้างแท่งน้ำแข็งแหลมขึ้นมาเตรียมจะพุ่งเข้าเสียบ ริดแวนทันที 

"ไม่เอาน่า อนนะ " ฮาฟปรามเอาไว้

"ทำไมล่ะ..ขืนปล่อยไว้ พอเจ้านี่ได้สติ มีหวังคงหาทางมาแก้แค้นพวกเราแน่.."

ฮาฟแสดงสีหน้าหนักใจ

"นั่นก็ไม่แน่..แต่ว่า ถ้าปล่อยให้เธอฆ่าเซเลนเทียร์นี่..ความเป็นมนุษย์ที่เธอพึ่งจะได้รับคืนมา มันก็จะลดน้อยลงน่ะสิ ฉันยอมไม่ได้หรอก"

อนนะที่ได้ยินดังนั้นจึงสลายแท่งน้ำแข็งนั้นไปด้วยอารมณ์ขัดใจนิดๆ

"แต่ว่า..เราทำข้อตกลงกับหมอนี่ได้หนิ นี่อนนะ ช่วยสร้างผลึกน้ำแข็งที่เธอใช้สลักข้อความเมื่อตอนนั้นหน่อยสิ"

หญิงสาวทำหน้างงๆ พร้อมกับสร้างแผ่นผลึกน้ำแข็งขึ้นมาตามที่ฮาฟบอก ชายหนุ่มเรียกดาบของเขาขึ้นมา ทว่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดาบของเขานั้นได้พังไปแบบสมบูรณ์แล้ว อนนะเลยยื่นแท่งน้ำแข็งแหลมขนาดพอดีมือให้กับฮาฟ ชายหนุ่มใช้มันสลักข้อความฝากถึงริดแวนตั้งไว้ จากนั้น ฮาฟและอนนะก็ได้เดินจากไปจากจุดนั้น ขึ้นไปยังภูเขาหิมะ 

..............................................................................

..............

.....

ค๊อก ! 

ฮาฟ กระอักลิ่มเลือดออกมา ถึงแม้ว่าบาดแผลทางกายภาพเริ่มที่จะฟื้นตัวแล้ว แต่บาดแผลจากคำสาปและพิษยังคงไม่หายไป

ร่างกายฮาฟ จึงฟื้นฟูได้อย่างยากลำบาก 

อนนะที่นั่งอยู่ข้างๆกำลังทำสีหน้าลำบากใจ ปน จะร้องไห้

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในซอกหินในภูเขาหิมะ เป็นที่ๆเดียวกันกับที่อนนะรักษาฮาฟ 

ชายหนุ่มค่อยๆเยียวยารักษาตัวเองด้วยเวทย์ -แสงจันทร์อันอ่อนโยน- อาการของฮาฟค่อยๆคงที่ จนเวลาผ่านเลยไปถึงช่วงกลางคืน

ฮาฟตอนนี้ได้หลับไปแล้ว เหลือเพียงอนนะที่สายตายังคงจับจ้องฮาฟด้วยความเป็นห่วง เธอค่อยๆล้มตัวลงมาและโอบกอดฮาฟเบาๆ

"อย่างน้อยๆขอแค่ให้ข้า..ได้มอบความอบอุ่นให้แก่ท่านเถอะ ฮาฟ.."

...............

.........................

......................................

และแล้วรุ่งสางก็ได้มาเยือน

ฮาฟ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ 

..."อืม..ยังปวดหัวอยู่นิดนึงแฮะ.."  ฮาฟบ่นพึมพำขณะก้มลงมองวัตถุที่กำลังทับเขาอยู่ถึงแม้ว่าจะไม่รู้สึกหนัก

อนนะๆกำลังซบหลับอยู่บนหน้าอกของเขา ชายหนุ่มยิ้มนิดๆพร้อมกับลูบศีรษะของเธอเบาๆอย่างเอนดู

"นี่ อนนะ..ตื่นได้แล้ว.."

ฮาฟจิ้มนิ้วลงไปบนแก้มของเธอเพื่อปลุกให้ตื่นหญิงสาวส่งเสียงคราง งื้อออ เบาๆออกมา 

"ฮาฟ..บาดแผลเป็นไงบ้าง.." 

หญิงสาวขยี้ตาและถามอย่างงัวเงีย 

"อ่า ไม่เป็นไรแล้วล่ะ "

ฮาฟสวมกอดหญิงสาวตัวเล็กตอบ พร้อมกับประทับริมฝีปากลงไปที่ศีรษะของอนนะ ทำเอาเธอเขินตัวม้วนก้มหน้ามุดอยู่ตรงแผ่นอกของฮาฟทำให้ฮาฟยิ่งอยากแกล้งเธอเข้าไปอีก แต่ว่าตอนนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่

ฮาฟถอนหายใจพร้อมรอยยิ้ม 

"ไปกันได้แล้วล่ะ กลับไปที่หมู่บ้านกัน"

"ห่ะ..ทำไมต้องกลับไปด้วย.."

ฮาฟจับตัวเธอลุกขึ้นยืน ..

"ต้องกลับไปสิ เพื่อจบภารกิจนี้..เพื่อที่จะกลับบ้าน  รู้ไหมฉันคิดหัวแทบระเบิดเลยนะว่า หลังฉันจบภารกิจนี้แล้วเธอจะอยู่ยังไง หลังจากโดนคนในหมู่บ้านขับไล่ เพราะภูมิประเทศอื่นอากาศไม่ได้หนาวเย็นแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นปัญหาแล้ว เพราะงั้น"

ฮาฟคุกเข่าข้างนึงลงตรงหน้าอนนะ

"เธอ..จะไปอยู่ด้วยกันกับฉันได้หรือเปล่า"

หัวใจของทั้งคู่สั่นรัว น้ำตาของอนนะ ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเศร้าเสียใจ เป็นหยาดน้ำตาแห่งความสุข 

หญิงสาวร่างเล็กโผเขากอดฮาฟ 

"อืม ได้สิ ไม่ว่าจะเป็นดินแดนที่ต้องทุกข์ทรมาณขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นดินแดนที่หนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจ ข้าก็พร้อมจะก้าวไปกับท่าน"

ฮาฟนั้นรักอนนะเรื่องนั้นชัดเจน

 แต่เขาก็ไม่ได้รู้เลยว่าหญิงสาวเจ้าอารมณ์ที่พระราชวังของเมืองหลวงเเซงชัวรี่นั้น แค่เขาไม่อยู่อาทิตย์เดียวเธอก็แทบจะเทเลพอร์ตตามเขามาวันละสิบยี่สิบครั้งได้ ชายหนุ่มไม่ได้รู้ว่า หลังจากนี้จะกลายเป็นเรื่องวุ่นวาย หรือร้ายแรงขนาดไหน หลังจากใช้ชีวิตโดยไร้จุดหมายมาตลอดตอนนี้สิ่งที่เขา ปรารถนาเพียงเดียวคือ การทำให้หญิงสาวตัวเล็กในอ้อมกอดนี้มีความสุขก็เพียงเท่านั้น

............................................................
...........................................................................
...............................................................................................
.............................................................................................................