ฮาฟ กับ 12 ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า

     เทพบรรพกาล...สิ่งมีชีวิตที่กำเนิดขึ้นมาจากพลังงานมหาศาลในจักรวาล... 

เหล่าเทพบรรพกาลนั้นรังสรรค์จักรวาลให้เต็มไปด้วยดวงดาวมายมายจนไม่อาจนับได้ราวกับรู้ว่านั่น เป็นหน้าที่ของพวกตน ถึงแม้จะมีพลังมากมายถึงเพียงนั้น แต่เทพบรรพกาลเองก็ไม่ใช่ว่าจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ เพราะพลังงานมหาศาลในร่างกาย มันมากเกินกว่าจะควบคุมไว้ เมื่อเวลานานไปเหล่าเทพบรรพกาลต่างก็ค่อยๆ สูญสลายทีละตนๆ ส่งมอบพลังงานมหาศาลเหล่านั้นคืนให้กับจักรวาล เสมือนหมดหน้าที่

จนกระทั่ง เทพบรรพกาลตนสุดท้าย เมื่อรู้ว่าใกล้จะถึงเวลาของตน...เทพบรรพกาลก็ได้สร้างดาวเคราะห์ ดวงสุดท้ายขึ้นมา และขนานนามดาวเคราะห์ดวงนั้นว่า "โลก" ดาวเคราะห์เพียงหนึ่งเดียวที่ก่อเกิดชีวิต เทพบรรพกาล ได้สร้างสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายกันกับตน 

ออกมาเป็น 3 เผ่าพันธ์ุ 

     1.มนุษย์  มากสติปัญญา ชอบคิดค้นสิ่งใหม่ๆเสมอ ใช้เวทย์มนต์ได้ ตามธาตุกำเนิดของตัวเอง

     2.เซเลนเทียร์ เชี่ยวชาญเวทย์มนต์ ส่วนมากจะมีปีก สามารถบินได้ 

     3.ดีเวียร์ ร่างกายแข็งแกร่ง รวดเร็ว ว่องไว แต่ไม่ชำนาญเวทย์มนต์

เทพบรรพกาลได้มอบสภาพแวดล้อม แหล่งน้ำ พืชพันธ์ุ และสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เมื่อได้ทำการสร้างโลกจนเสร็จสมบูรณ์ เทพบรรพกาลองค์สุดท้าย ได้จำแลงร่างของตนลงมาอาศัยอยู่บนโลกและขึ้นปกครอง ในฐานะ พระเจ้า

     โลกทำเนินไปอย่างสงบเป็นเวลากว่า4,000ปี แต่ทว่า...เวลาของนั้นเทพพระเจ้าที่ปกครองพวกเขานั้นก็ได้มาถึง เทพบรรพกาลองค์นั้นหมดอายุขัย และ สูญสลายไป พลังแห่งเทพบรรพกาลได้ลอยขึ้นไป บนฝากฟ้า และแตกกระจายออกเป็น 12 ส่วน ปลิวหายไปตามส่วนต่างๆของโลก ....

ความเศร้าเสียใจจากการสูญเสียพระเจ้าของพวกเขากินเวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้น..หลังจากนั้นคำถามที่ว่า "แล้วใครควรที่จะเป็นผู้ปกครองโลกใบนี้" ...ก็เกิดขึ้นตามมา

     ทั้ง3เผ่าพันธ์ุที่เคยอยู่ด้วยกันอย่างปรองดอง บัดนี้ ...ได้หันคมดาบ อาวุธ และ เวทย์มนต์ เข้าหาซึ่งกันและกัน มหาสงครามระหว่างทั้ง3 เผ่าพันธ์ุได้เริ่มปะทุขึ้น...และกินเวลายาวนานกว่า 300 ปี สิ่งมีชีวิตบนพื้นโลกต่างฝ่ายต่างพลังทลายย่อยยับ มหาสงครามนั้้นได้แบ่งแยกพื้นโลกออกเป็น 3 ส่วน ที่เป็นที่อยู่อาศัยของ3เผ่าพันธ์ุ ได้แก่

     1.แผ่นดิน พื้นที่อยู่อาศัยของมนุษย์

     2.สรวงสวรรค์ ผืนแผ่นดินลอยฟ้า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ของเซเลนเทียร์

     3.แดนรกร้าง ดินแดนแห้งแล้งแห่งดีเวียร์

     ท่ามกลางไฟสงคราม เลือดและศพมากมายทับถมไปทั่วทั้งพื้นโลก ทว่า..มหาสงครามที่ยาวนานนั้นก็ได้สิ้นสุดลง สิ่งมีชีวิตปริศณาที่เรียกตนเองว่า  ชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า ได้ปรากฏขึ้นและได้ทำการโจมตีกองทัพของทั้ง 3 เผ่าพันธ์ุ... ว่ากันว่า ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว กองทัพของทั้ง3เผ่าพันธ์ุก็ถูกทำลายจนย่อยยับ....

     สงครามที่กำลังปะทุอยู่หยุดชะงักลงทั้ง3 เผ่าพันธ์ุได้มีความเห็นตรงกัน....การสู้รบกันเองนั้นเป็นเรื่องที่ไร้สาระ พวกเขาได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและน่าหวาดหวั่นมากพอๆกับเทพบรรพกาล

ทั้งสามเผ่าพันธ์ุได้ร่วมกันลงสัญญาสงบศึก และสงครามอันยาวนานนั้นก็ได้สิ้นสุดลง หลังจากเหตุการณ์นั้นโลกก็ค่อยๆพื้นตัวขึ้นทีละน้อย สงครามที่ยาวนานกว่า300ปี ทำให้ประชากรบนโลกนั้นลดลงเหลือเพียงแค่ 8%  

.........................................................................................................................................................................................................

"เป็นไงบ้างล่ะ ฮาฟ นิทาน ของโลกใบนี้น่ะ" 

เสียงคุณลุงสูงวัยที่ดูใจดีดังขึ้นขณะที่กำลังขนลังผลไม้ ข้างๆมีชายหนุ่มอายุราวๆ18ปี ก็กำลังแบกลังผลไม้เช่นกัน 

"ฟังดูเกินจริงไปยังไงไม่รู้ครับ.. ลุงไปเอาเรื่องเล่านี้มาจากไหนกัน.?? ถ้าไปฟังคนอื่นเล่ามาอีกทีล่ะก็ บอกเลยเป็นเรื่องแต่งแน่นอน!!"

"ฮ่าๆๆๆๆ  ก็นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะของชายสูงวัยดังขึ้น

สายลมจากทะเลพัดผ่านสู่หน้าผาที่ตั้งตระหง่า ศูนย์กลางการค้าขนาดใหญ่อีกแห่งของแผ่นดินมนุษย์ กลิ่นไอสดชื่นของทะเล พัดโชยเข้ามาสู่โซนประสาทของเหล่าผู้คนที่เดินกันอย่างชุกชม

....ใช่แล้ว.....  ณ ตอนนี้คือโลกอันแสนสงบสุข.....โลกภายหลังจากสงคราม....

"อยากให้โลก มันเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆจังเลยนะครับ"

ชายหนุ่มกล่าวลอยๆ พร้อมกับมองออกไปยังวิวทะเล 

"ข้าก็ได้แต่หวังให้มันเป็นเช่นนั้น.."

     แล้วบทสนทนาของ ชายสูงวัยตัวอ้วน ชายหนุ่มผมยาวมัดผมหางม้าด้านหลังก็จบลง...แม้ปัจจุบันจะเงียบสงบ เป็นยุคสมัยแห่งการฟื้นฟูโลกก็ตาม ความบาดหมางจากสงครามของทั้ง3เผ่าพันธ์ุนั้นยังคงไม่เลือนหายยังฟังรากอยู่ข้างในภายใต้จิตสำนึก อยู่ในจิตใจแฝงตัวอย่างเงียบเชียบอยู่แบบนั้น ความสูญเสียจากสงครามเป็นสิ่งที่ไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้ ความโศกเศร้า โกรธแค้น ความเจ็บปวด ยังไม่ได้หายไปไหน ความสงบสุขของโลกหลังสงครามนี้...จะยืนยาวได้สักเพียงไหนกันนะ.....