[Fanfic Ib] Another End

ข้อมูลเบื้องต้น

ไรท์ชื่อเอ็มจ้าาาา
พอดีบ้านอยู่หลังเขาฟิคเลยมาเอาป่านนี้
ขอโทษนะคะะะ=w=
ปล.ชอบรูปด้างบนจัง 
ปล.2ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ

Thank you

B B

เนื้อเรื่อง

Fanfic Ib: Another End

นี่ คุณคะ..

ถ้ามีคนสองคนที่สำคัญกับคุณมาก

แต่คุณเลือกได้แค่คนดียวเท่านั้น

“ฉากจบ” ที่คุณจะเลือกคืออะไรหรอคะ?

........................................................................

            “!!!” ร่างเล็กบอบบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาสีแดงทับทิมเบิกกว้าง เส้นผมสีน้ำตาลสยายไปข้างหลัง ใบหน้าขาวนวลบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว

            ..เธอฝันร้าย

            อีฟมองไปรอบๆ เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง บนตัวของเธอมีเสื้อโค้ทขาดๆสีเขียวแก่คลุมอยู่ อีพรู้ดีว่ามันเป็นของใคร มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่กับเธอมาตลอดตั้งแต่เข้ามาในแกลเลอรี่สยองขวัญนี่

            “อีฟ อรุณสวัสดิ์..รู้สึกเป็นไงบ้าง?” ชายหนุ่มผมสีม่วงอ่อนแซมดำวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยอาการกึ่งลนลาน เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว น้ำเสียงและการพูดของเขาเหมือนผู้หญิงไม่มีผิด

            “เหมือนจะฝันร้ายน่ะค่ะ แกร์รี่”

            “งั้นหรอ..”แกร์รี่ตอบ “คงจะแย่มากสินะ เห็นละเมอด้วยนี่นา บางทีอาจจะดีแล้วล่ะที่อีฟตื่นมาน่ะ”แกร์รี่ยิ้มให้อีฟบางๆ

            “จริงสิ! ลองดูในกระเป๋าเสื้อฉันสิ”อีฟจึงล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทตามที่แกร์รี่บอก

            ในนั้นมีลูกอมสีเหลืองสดใสอยู่

            “ฉันให้นะ”แกร์รี่ยิ้มอีกครั้ง ทำให้อีฟอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

            “ขอบคุณค่ะ”

            “ฉันชื่อแมรี่”เด็กสาวผมทองชี้ไปที่ตัวเอง ดวงตาสีฟ้าสดใสส่อประกายความตื่นเต้นและดีใจ แกร์รี่เองก็ดีใจไม่แพ้กันที่ได้เจอ คน ที่หลงเข้ามาแบบเดียวกัน

            “ยินดีที่ได้รู้จักนะ แมรี่” แกร์รี่ว่า

            “ค่ะ!” แมรี่ขานรับอย่างร่าเริงก่อนจะเดินเข้ามาหาอีฟ

            “ยินดีที่ได้รู้จักนะอีฟ!”

            “เช่นกันจ๊ะ”

            “เอาล่ะไปกันต่อเถอะ”แกร์รี่พูดแล้วเดินนำหน้าเด็กทั้งสองไป เป้าหมายของทั้งสามคือการหาทางออกจากแกลเลอรี่แห่งนี้

            อีฟ แกร์รี่และแมรี่เดินต่อไปเรื่อยๆผ่านรูป “การทะเลาะวิวาท” จนกระทั้งมาถึงโถงทางเดินแห่งหนึ่ง เบื้องหน้าพวกเขาคือแจกันสีเทาที่มีน้ำอยู่เต็ม อีฟและแกร์รี่ไม่รอช้าจุ่มดอกกุหลาบสีแดงและสีน้ำเงินของตนลงไปเพื่อให้มันได้รับน้ำทันที เมื่อกุหลาบของทั้งสองบานสะพรั่งแกร์รี่ก็หันไปถามแมรี่ว่า..

            “ทั้งอีฟและฉันต่างก็มีดอกกุหลาบกันทั้งคู่ แล้วเธอล่ะมีมั้ย?”

            “มีสิ! สีเหลืองน่ะ” แมรี่ว่าก่อนจะนำมันออกมาให้ทั้งคู่ดู

            “งั้นก็ระวังอย่าทำหายล่ะ อย่าเอาไปให้ใครนะ แล้วก็...” ยังไม่ทันพูดจบแมรี่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

            “ว้าว! กุหลาบของอีฟเป็นสีแดงหรอ!!ของฉันเป็นสีเหลือง ฉันชอบสีแดง สีเหลืองแล้วก็สีชมพู โอ๊ะ!สีฟ้าด้วยยยย!!”แมรี่ร้องอย่างตื่นเต้น

            “นี่ฟังกันบ้างสิ”แกร์รี่พูดอย่างเหนื่อยใจ “ยังไงตาม ไปกันต่อเถอะ”

........................................................................

หากแกร์รี่ไม่สามารถหนีออกมาจากห้องนั้นได้ แมรี่ก็จะเอากุหลาบของแกร์รี่ไปแล้วจากนั้น.... จากนั้น... จากนั้นก็....

กลับกัน...หากแกร์รี่หนีออกมาได้ หากเธอเข้าไปในห้องนั้นแล้วเผารูปของแมรี่ เธอและเขาจะออกมาได้และได้ให้สัญญากันไว้ว่าจะกลับมาเจอกันอีก

นั่นคือGOOD ENDนี่เธอต้องการไม่ใช่หรอ???

แต่ว่าแบบนั้นมันโหดร้ายกับแมรี่นี่นา.. แมรี่ก็แค่อยากจะออกมาใช้ชีวิต เท่านั้นเอง..

ฉากจบที่สวยงามของเธอก็เป็นแค่ตอนจบที่โหดร้ายสำหรับแมรี่

ถ้ารอยยิ้มของหนึ่งคนจะต้องพรากมาจากรอยยิ้มของอีกคน

แล้วเธอจะ”เลือก”อะไรล่ะ?

........................................................................

                “....ฉันชอบสีแดงนะ แต่...ฉันชอบสีฟ้ามากกว่า นี่ แกร์รี่ เอากุหลาบของนายมาให้ฉันแล้วฉันจะให้กุหลาบอีฟคืนนะ ดีมั้ย?”

            อีฟมองกุหลาบสีแดงในมือแมรี่และใบหน้าเป็นกังวลของแกร์รี่

            “เร็วสิ สีฟ้าน่ะสีโปรดของฉันเลยนะ...เอามาซะ!!”แมรี่เร่ง

            “เข้าใจแล้ว..”แกร์รี่ยื่นดอกกุหลาบสีน้ำเงินออกไป แมรี่ฉวยมันอย่างรวดเร็วแล้วโยนกุหลาบของอีฟคืนให้ ก่อนจะวิ่งหายไปอีกทาง

            “แกร์รี่...หนูขอโทษ”อีฟกำกุหลาบไว้ในมือ เอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

            “ไม่เป็นไร...ไว้ค่อยแย่งคืนก็ได้”

          “...รัก”

            “อึก!!”แกร์รี่ร้อง เจ็บปวดไปทั่วร่างราวกับถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

            “แกร์รี่!”อีฟเข้าไปประคอง

            “ม..ไม่เป็นไร”

            “...ไม่รัก”

            “อั่ก!!”คราวนี้แกร์รี่ทรุดตัวลงกับพื้น

            “แกร์รี่เป็นอะไรรึเปล่า!”

            “ไม่...เป็น..ไร ไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป”แกร์รี่พยายามฝืนยิ้มให้อีฟ

            “สัญญาแล้วนะคะ”อีฟว่าก่อนวิ่งต่อไป

            “...รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก...” แมรี่เด็ดดอกกุหลาบสีฟ้าพลางเอ่ยไปพลาง กลีบกุหลาบค่อยๆร่วงลงพื้นจนเหลือแค่ไม่กี่กลีบ

            “แมรี่!!!”อีฟตะโกนเรียก

            “อีฟ? เธอมาก็ดีแล้ว ดูสิ...”

                        เพียะ!!!!

            มือเล็กๆปะทะเข้าที่ใบหน้าของแมรี่อย่างจัง ดวงตาสีฟ้าสดใสเบิกกว้าง แมรี่หันควับกลับไปหาเด็กสาวผมสีน้ำตาลอย่างรวดเร็ว

            ฟุ่บ

            “ฉันขอโทษนะแมรี่...”ก่อนที่แมรี่จะได้พูดอะไร อีฟก็กอดร่างของเธอไว้

            “อะ..”

            “ที่จริงแมรี่ก็แค่เหงาใช่มั้ย แมรี่ก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ฉันเชื่อนะว่าที่จริงแมรี่ไม่ได้เป็นคนไม่ดีน่ะ”อีฟเอ่ยเบาๆเหมือนคุณแม่พูดกับลูกสาว

            “ฮึก...อีฟ ....อีฟ..อีฟ ฉัน....ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ..”

            “อึก..อีฟ” แกร์รี่ค่อยๆปรือตาขึ้นมา ยังรู้สึกเจ็บอยู่แต่เขายังไม่ตาย

            “...” ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือแมรี่ที่ยืนนิ่งเงียบ

            “แมรี่!!?” แกร์รี่ร้อง ยกมือตั้งการ์ดป้องกันเมื่อเห็นแมรี่ยกมือขึ้นมา

            ฟุ่บ..

            ไม่รู้สึกว่ามีเกรียงแหลมๆมาจิ้มหรือเจ็บเหมือนโดนฉีกเป็นชิ้นๆ นั่นทำให้แกร์รี่ลืมตาขึ้นมาดู สิ่งอยู่ตรงหน้าเขาคือ.....รูปวาดสีเทียนของแมรี่ ที่มีแกร์รี่อยู่ทางซ้าย แมรี่อยู่ทางขวาและอีฟอยู่ตรงกลาง ครั้งหนึ่งมันคงเคยโดนฉีกด้วยฝีมือคนถือ แต่ตอนนี้มันถูกซ่อมแซมด้วยเทปใสที่ติดรอยแยกระหว่างรูปนั้น

            และบนภาพนั้น...

            “...หนูขอโทษ”แมรี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นครือ

            ..บนภาพนั้น..

            คือดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่เหลือก้านกับกลีบหนึ่งกลีบ ส่วนกลีบที่เหลือถูกมัดให้ติดกันด้วยริบบิ้น

            แมรี่รู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นที่สัมผัสแก้มเนียนใสของเธอ

            “ไม่เป็นไรหรอก”แกร์รี่ยิ้มแล้วรับกุหลาบมาจากแมรี่

            “คือว่า..”แมรี่ทำท่าทางอึกอักเมื่อแกร์รี่กับอีฟมากอยู่หน้ารูปภาพรูปใหญ่

            “คือว่า..ถ้ายังไงก็มาเยี่ยมฉันสักครั้ง...นานๆครั้ง...เอ่อ”แมรี่เงยหน้าขึ้นทำให้เห็นดวงตาสีฟ้าที่มีของเหลวใสรื้นอยู่เต็มขอบตา

            “ฮึก มาเยี่ยมฉันบ้างนะ...มาบ่อยๆนะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่ห่างจากอีฟกับแกร์รี่ ฉันอยากเจอพวกเธอ ฮึก ได้ไหม...ได้รึเปล่า” แมรี่ก้มหน้าร้องไห้ ไหล่เล็กสั่นสะท้านด้วยแรงที่เจ้าตัวสะอื้น

            แม้เป็นงานศิลปะแต่เธอก็มีหัวใจ

            แม้เป็นงานศิลปะแต่เธอก็เสียใจเป็น

            แม้เป็นงานศิลปะแต่เธอก็ร้องไห้ได้

            แม้เป็นงานศิลปะแต่เธอก็โดดเดี่ยวและเหงามาก

            อีฟเดินออกมาและยื่นบางสิ่งให้แมรี่

            “แน่นอนอยู่แล้วแมรี่ เราจะมาหาจนเธอเบื่อเลยล่ะ!”อีฟหัวเราะ

            “ใช่แล้วล่ะ”แกร์รี่ลูบผมสีทองของแมรี่อย่างเอ็นดู

            “ฮึก..ขอบคุณนะ”

            ในมือของแมรี่ก็คือ..

            ผ้าเช็ดหน้าและลูกอมสีเหลือง

            ฟึ่บ

            “อ๊ะ ฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะ..แย่แล้ว คุณพ่อกะคุณแม่ต้องโกรธมากแน่” เมื่อผ่านรูปภาพออกมา อีฟก็ไม่สามารถจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย

            อีฟเดินต่อไปเรื่อยๆจนไปเจอชายคนหนึ่งกำลังดูรูปปั้นอยู่

            “หืม?มีอะไรจ๊ะ สาวน้อย”ชายหนุ่มท่าทางใจดี ผู้มีเรือนผมสีม่วงแซมดำและเป็นเจ้าของดวงตาสีม่วงงดงาม ถามด้วยน้ำเสียงคล้ายผู้หญิง

            “...อะ..”อีฟพยายามจะถามบางอย่าง

            “โทษทีนะแต่ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะอีฟ”เขาว่าก่อนจะเดินออกไป

            “อีฟ? แล้วฉันรู้จักชื่อนี้ได้ยังไง ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย หืม อะไรเนี่ย”เขาล้วงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท

            สิ่งที่อยู่ในนั้นคือ....กลีบกุหลาบสีแดง

            “เดี๋ยวนะ..”เขาหันกลับไป “เธอ..เป็นเธอจริงๆด้วย! อีฟ อีฟ! ฉันนึกออกแล้ว ทั้งเรื่องโลกนั่น สัตว์ประหลาดพวกนั้นแล้วก็แมรี่ อีฟเธอจำได้ไหม นึกให้ออกสิ ขอร้องล่ะ จำฉันให้ได้”

            “...”อีฟมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์

            “แกร์รี่!!ดีจังที่คุณไม่เป็นไร”

            “ฉันก็เหมือนกัน...”แกร์รี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายผู้หญิงเช่นเคย

            “อีฟ”เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขัดการสนทนาของทั้งคู่

            “ลูกหายไปไหนมาน่ะ แม่เดินหาลูกซะทั่วเลยนะ”แม่ของอีฟนั่นเองที่เป็นคนพูด”แล้วนั่นเพื่อนของลูกหรอจ๊ะ”เธอมองแกร์รี่

            “อ่า..ครับ”แกร์รี่ตอบยิ้มๆ

            “แหม ดีจังนะ...จริงสิ แม่มีเซอร์ไพรส์ลูกด้วยนะ”แม่ของอีฟยิ้ม

            “อะไรหรอคะ?”อีฟถามอย่างตื่นเต้น

            “ทาดา~นี่ไงจ๊ะ”แม่ของอีฟยกบางอย่างให้ดู เป็นวัตถุทรงสี่เหลี่ยมในห่อกระดาษสีน้ำตาล

            “มันคืออะไรคะ??”อีฟถามต่อ

            “วันนี้ที่หอศิลป์มีการประมูลผลงานของเกรทิน่า และพ่อกับแม่ก็ได้รูปนี้มาไงล่ะจ๊ะ เปิดดูได้นะ”แม่ของอีฟมองอีฟและแกร์รี่อย่างเอ็นดู

            “...”อีฟและแกร์รี่ค่อยๆแกะห่อออกดูอย่างระมัดระวังและตื่นเต้น

            “นี่มัน...”อีฟอุทาน

            เด็กสาวผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าสดใสในชุดสีเขียวแก่ รอบรูปภาพมีดอกกุหลาบสีเหลืองสดใสพันอยู่

            “แมรี่!!”อีฟกับแกร์รี่ร้องพร้อมกัน

            “ถูกต้องจ้ะ แหม~เก่งกันจริง”แม่ของอีฟอมยิ้ม

            “.....”ทั้งสองคนยังนิ่งค้าง

            “เป็นอะไรไปจ๊ะ ไม่ชอบหรอ”แม่ของอีฟถามเมื่อเห็นทั้งสองยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

            “เปล่าค่ะ”อีฟตอบ “ชอบมากเลยค่ะ”

            “แม่ดีใจที่ลูกชอบนะ”

            “จริงสิ เราไปกินมาการองกันไหมครับ”แกร์รี่เสนอ “ผมรู้จักร้านดีๆ จะแนะนำให้นะครับ”

            “นั่นสินะ ว่าไงจ๊ะอีฟ”แม่ของอีฟถาม

            “ค่ะ!”อีฟขานรับอย่างร่าเริง

            เด็กสาวผมทองในภาพหรือก็คือแมรี่.....อีฟแอบเห็นเธอยิ้มขึ้นมานิดหน่อยด้วย

 

END // ANOTHER END

Talk กลิ้ง’s Zone::

“แหมกว่าจะเขียนจบ เรานี่ก็เก่งน้า~”//ไรท์

“นายหัวสาหร่าย ห้ามคิดไม่ซื่อกับอีฟของฉันนะ!”โผล่มาจากรูปแล้วดึงผมแกร์รี่//แมรี่

“โอ๊ย เจ็บๆๆๆ!ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะ”หน้าแดง//แกร์รี่

“แมรี่ เธอจะทำอาร้ายยยยย~!”ดึงมือแมรี่ออก//ไรท์

“แกร์รี่ เป็นไรไหม”เข้าไปดู//อีฟ

“...”ตีมือแมรี่โทษฐานประทุษร้ายสาหร่ายพันธุ์หายาก#ผิด//ไรท์

“ห้ามเข้าใกล้อีฟน้า!!”//แมรี่

“โอ๊ยยยยย”//แกร์รี่

“แมรี่~~~!”//อีฟ

“จบเห๊อะ”ปิดม่าน//ไรท์