[Short Fic] INFINITE -HoJong-

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                    Special Christmas


วันนี้และค่ำคืนนี้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะวันนี้คือวันคริสต์มาสท้องถนนที่ปกติเคยว่างปล่าวแต่ตอนนี้กับถูกแต่งแต้มไปด้วยไฟหลากสีสรร ต้นคริส์มาสมากมายถูกตั้งเรียงรายยาวเป็นแถว

'อีโฮวอน' เดินเลียบชายฟุตบาทแถวย่านเมียงดง วันนี้เค้าใส่เสื้อโค้ตสีแดงให้เข้ากับบรรยากาศของคริสต์มาสอีฟ โฮวอนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ก็ใกล้จะสามทุ่มแล้ว ไอ้ซองกยูจะมาหรือยังนะ....


"เอ่อขอโทษนะคะ...ช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ" เสียงใสแทรกขึ้นมาจากทางด้านข้างของโฮวอน โฮวอนค่อยๆหันมาอย่างช้าๆ ผู้หญิงน่าตาน่ารักๆกับผู้ชายอีกคน ซึ่งก็น่าจะคู่รักกันนั่นแหละ...


"อ่อได้ครับ..." โฮวอนยื่นมือไปรับกล้องตัวเล็กขนาดพอมือมาจากหญิงสาวก่อนจะทำหน้าที่เป็นตากล้องจำเป็น....


"ขอบคุณนะคะ^^" หญิงสาวโค้งให้เล็กน้อยกับโฮวอนก่อนจะหันไปยิ้มเดินจูงมือกับแฟนพากันเดินออกไป

ทำไมรู้สึกอิจฉาเบาๆ...

โฮวอนก้มลงมองมือที่ว่างปล่าวของตัวเอง...

       

     อยากมีคนมากุมมือเหมือนคนอื่นบ้างจัง...

โฮวอนได้แต่ตัดพ้อตัวเองทำได้เพียงแค่คลี่ยิ้มออกมาบางๆ...

     ผมไม่เคยรู้สึกเหงาเลยนะถึงแม้ว่าผมจะไม่มีคู่ ู่เหมือนคนอื่นเค้า...แค่ได้มองคนๆนึงมันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้ว


โฮวอนก้าวไปอย่างช้าๆจนถึงที่จุดหมายที่นัดกับซองกยูไว้

แต่ทำไมไม่มาสักทีนะ...?

โฮวอนทิ้งตัวนั่งลงบนขอบอ่างน้ำพุที่ตกแต่งไปด้วยไฟมากมาย...โฮวอนทอดมองไปรอบๆแถวที่เขานั่งคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่มันเลยดูเงียบสงบดี

ครืดด...

เสียงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นดึงสายตาโฮวอนให้กลับมามองที่กระเป๋าตัวเอง


"ถึงไหนแล้ว ฉันถึงนานแล้วนะ" โฮวอนกรอกเสียงลงไปทันทีที่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือซองกยู

"ไอ่โฮฉันขอโทษทีหว่ะ..ไปไม่ได้แล้วอ้ะปวดท้องมาก..ขอโทษนะเว้ย"

     โฮวอนคลี่ยิ้มออกมาบางๆ วันนี้คงต้องอโลนอีกแล้วสินะ...

"เออๆไม่เป็นไรไปพักผ่อนเถอะ"

    โฮวอนกดตัดสายทิ้งก่อนจะเหลือบไปเห็นบุคคลที่แสนคุ้นเคยที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองไม่ใกล้ไม่ไกล โฮวอนจ้องมองเจ้าของเสื้อโค้ทสีครีม เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่แสนจะคุ้นเคย จะใช่มั้ยนะ....

"ซองจง.." โฮวอนตัดสินใจเอ่ยปากทักเจ้าของโค้ทสีครีม เจ้าตัวหันมาใบหน้าที่ได้เจอโฮวอนยิ้มออกมาจนเห็นซี่ฟัน ตากลมโตขึ้นอย่างตกใจไม่นึกว่าจะมาเจอโฮวอนที่นี่

นั่นซองจง...รุ่นน้องผมเองแหล่ะ

"โฮวอนฮยอง!มาได้ไงอ้ะ ฮยองมาคนเดียวป้ะฮะ ไปเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อนสิฮะ เมื่อกี้ฮยอนโทรมาบอกว่ามาไม่ได้แล้ว ผมเซ็งเลย" ซองจงทำปากยู่พลางอมลมไว้ในปากจนแก้มพองออกมาอย่างน่ารัก

    ทำอย่างนี้ไม่คิดว่าคนเห็นจะใจสั่นเลยหรออีซองจง....

"ได้สิ พี่ก็ไอ้กยูทิ้งเหมือนกัน..ป่ะ"

โฮวอนว่าพลางเดินนำหน้าซองจงไป ร่างบางก้าวตามโฮวอนไปช้าๆแต่คนพี่ก็เดินเร็วเหลือเกิน ซองจงจึงเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นจะได้เดินข้างๆฮยองของเขาได้สะดวก


"ฮยองงงผมอยากกินไอติมม><" ซองจงเกาะแขนของโฮวอนที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ท

"นี่!ไอ้เด็กบ๊องหนาวจะแข็งเป็นน้ำแข็งอยูแล้วนะ"

โฮวอนใช้มืออีกข้างที่ว่างทำเป็นกำปั้นน้อยๆทุบลงไปบนเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนั่น คนโดนทุบทำหน้ายับอะไรเล่า!ก็เค้าอยากกินนี่ ไม่รู้แหล่ะจะกิน!

ซองจงก้าวฉับๆไปยังร้านขายไอศกรีมสั่งสิ่งที่ปารถนาเสร็จสรรพก่อนจะหันกลับมาพร้อมไอติมสองโคนในมือ ซองจงยื่นไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่ให้กับโฮวอน

โฮวอนเบ้ปากใส่คนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้

"ไม่กินไม่เอาเบื่อเด็กดื้อ"

โฮวอนว่าพลางเสมองไปทางอื่น คนตัวเล็กก้มหน้าลงแก้มพองอย่างน้อยใจ เค้าอุตส่าห์ซื้อมาให้กินเลยนะ

โฮวอนเห็นท่าทีของคนน้องที่นิ่งไปจึงรีบดึงไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่มาถือไว้

"กินก็ได้ๆ...เลิกนอยสิ"

ซองจงฉีกยิ้มกว้างเมื่อโฮวอนดึงไอศกรีมไปกิน

 

    ทำไมน่ารักจังนะ....


"ถ้าหนาวแล้วสั่นจะเคาะให้หัวแบนเลย..." โฮวอนบ่นคนน้องพลางกัดไอติมไปด้วย

คนน้องยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวกับการแสดงออกของคนพี่


ทั้งสองคนเดินคู่ขนานกันไปเรื่อยๆจนถึงต้นคริสต์ต้นใหญ่ผู้คนมากมายอยู่บริเวณนั้นค่อนข้างเยอะเพราะเป็นตัวเอกของงาน อีโฮวอนลอบมองคนน้องอยู่เป็นระยะๆ ซองจงเอาแต่ก้มกินไอติมงุดๆอยู่ตรงหน้า เลยไม่ได้สังเกตว่ามีคนแอบมองเขาทุกอริยาบถ



ผมคิดมาตลอดว่า
.
.
.
. 

การสารภาพรักก็เหมือนกับการกินไอติมถ้าไม่รีบกินก็คงจะละลาย...ไม่รีบสารภาพก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว...


แต่ถ้าผมสารภาพไปแล้วน้องเค้าไม่ได้รู้สึกไม่ได้คิดแบบที่ผมคิดหล่ะ?


ผมเจ็บนะ
.

.

.


.


.

เจ็บจริงๆนะ...

"ผมกินไอติมเลอะหรอฮะ?"
ซองจงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยมือบางก็พลางเช็ดปากตัวเองไปด้วย

"มะ..ไม่มี" โฮวอนพูดตะกุกตะกักเพราะตอนนี้ระยะห่างเขากับซองจงไม่ถึงคืบเลยด้วยซ้ำ....


"อ้าวแล้วอะไรติดผมอ้ะ"

ซองจงจ้องตาแป๊วกลับใส่โฮวอน

"ติดนะ"

"...."



"ติดใจ..."

โฮวอนหลบสายตาหันหลังให้คนน้องในใจสั่นรัวราวกับว่ากำลังจะเด้งหลุดออกมา

เมื่อกี้เขาเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย...น่าอายชะมัด

เสียงกลั้นขำจากคนด้านหลังทำเอาโฮวอนกระตุกเล็กน้อย

ทำไมซองจงขำหล่ะ? น่าอายหนักกว่าเดิมอีก...

มือบางของคนน้องแตะลงบ่นไหล่กว้างของอีกฝ่ายก่อนจะหมุนตัวให้โฮวอนกลับมาประจันหน้ากัน ใบหน้าของโฮวอนที่ตอนนี้ถึงแม้ตัวของซองจงเองจะมองไม่ค่อยเห็นชัดเท่าไร...แต่รู้สึกว่ามันแดงแข่งกับสีไฟจังเลย

"ผมว่าพี่มุกพี่หวานกว่าไอติมอีกนะ ผมชอบมันนะฮะ^^" ซองจงฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนพี่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

โฮวอนที่ได้ยินเสียงเมื่อครู่เงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า ดวงตาสีดำเป็นประกายวิบวับสะท้อนแสงไฟของซองจงนั้นทำเอาโฮวอนไปไม่เป็นเลยทีเดียว


"ซองจงนะ..นายคิดเหมือนฮยองมั้ย?" โฮวอนเอ่ยปากถามในสิ่งที่เขาอยากถามมันออกไปมากที่สุดก่อนจะไม่มีโอกาส



"...."


ไม่มีคำตอบรับใดๆจากซองจงรอยยิ้มเมื่อครู่ที่ถูกแต้มไว้บนหน้าใสๆนั่นหายไปเหลือเพียงความเงียบ


"ว่าแล้วเชียว..." โฮวอนแกล้งยิ้มออกมาทำเหมือนว้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่ดวงตาสีดำสนิทของตัวเองร้อนผ่าว


"ใครบอกฮยองกันว่าผมไม่คิด..."

โฮวอนชะงักไปครู่นึงก่อนจะหันหน้ากลับมาโฟกัสไปที่ซองจง

"แสดงวะ..ว่า"


"..."


"นายคิดเหมือนฮยองใช่มั้ย?..."


"....."


"เงียบอย่างนี้แปลว่าใช่นะ!"

โฮวอนยิ้มออกมาเห็นฟันครบทุกซี่ ซองจงคิดเหมือนเค้าใช่มั้ย!!

"ผมว่าปีนี้ซานต้าให้ความสุขกับผมเยอะเลย^_^"

ซองจงว่าพลางแหงนขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะหันหน้ากลับลงเพราะรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆมาจับที่มือเขา


"จับได้ใช่มั้ย..."

โฮวอนมองหน้าคนน้องก่อนจะกระชับให้แน่นขึ้นไปอีก

"ได้สิฮะซานต้าโฮ^_^" ซองจงหัวเราะให้กับซานต้าส่วนตัวของเค้า

"จับแล้วไม่ปล่อยนะ"


"...."


"จะจับอย่างนี้ตลอดไปเลย"


 ทั้งสองหันมาสบตากันชั่วครู่ ผมว่าจริงนะที่ว่าดวงตาสามารถบอกทุกความรู้สึกได้

"รักนะไอ้เด็กดื้อ" อีโฮวอนเอามือป้องปากตะโกนออกมา ทำเอาคนรอยข้างหันมามองเป็นตาเดียว อีซองใช้มือทำกำปั้นเล็กๆทุบลงไปที่ไหล่กว้างคนพี่เบาๆ ใบหน้าสวยที่แดงแข่งกับชุดซานต้าโฮมันชั่งน่ารักจริงๆ



"รักมากกว่าอีกซานต้าโฮ" ซองจงก้มลงกระซิบที่ข้างหูของคนพี่ก่อนะจ้องหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข



    ผมไม่เคยเชื่อเลยว่าผมจะได้ของขวัญจากซานต้า....แต่วันนี้ผมได้มันมาแล้ว

  

         ขอบคุณคริสต์มาส ขอบคุณซานต้า ของขวัญชิ้นนี้ผมจะดูแลรักษาอย่างดี ด้วยชีวิตของผมเลย

// F I N //