death flag ขีดเส้นชีวิต พลิกลิขิตชะตา

      ความตายที่คืบคลานเข้ามาหาร่างที่กำลังกายใจอย่างรวยริน ความเจ็บปวดมากเกินกว่าที่ตัวเขาเคยคาดคิดเอาไว้ ดวงตาสีดำหม่นที่มองรอบตัวไม่ชัด บัดนี้กลับมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

      เสียงฝีเท้าบางเบาที่เดินเข้ามาใกล้ผ่านสายฝนที่ตกกระทบร่างไม่หยุด ไม่ได้ทำให้เขาละความสนใจจากความเจ็บปวดทรมาณที่เขากำลังเผชิญอยู่ได้เลย

      ไม่อยากตาย...

      หยาดน้ำตาที่ถูกกลืนหายไปกับสายฝน เฉกเช่นเดียวกับเลือดที่กำลังไหลริน ฝีเท้าที่เข้ามาใกล้หยุดชะงักลงแล้ว

      "ขอโทษ..."

      เสียงทุ้มต่ำที่เขาไม่ได้ยินมาหลายสิบปี กลับปลุกตัวเขาที่กำลังตายลงขึ้นมาใหม่ แม้ร่างกายไม่อาจขยับได้อีก แม้ดวงตาจะมองไม่เห็น แต่เขาจดจำเสียงของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนไม่รู้ลืม

"ถ้าผมอยู่ในอันตรายคุณจะมาช่วยผมหรอ"

"แน่นอน เด็กน้อยของฉัน ฉันสัญญา"

"สัญญาแล้วนะครับ คุณต้องกลับมาทำตามสัญญาด้วยนะ!"

      ความทรงจำวัยเด็กที่ย้อนกลับมา ภาพของเด็กน้อยที่เคยยิ้มแย้มสดใส กับชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเกี่ยวก้อยสัญญากันอย่างบริสุทธิ์ใจ

"คุณเมธาเขาตายแล้ว"

"โกหก! ก็เขายังสัญญากับผมอยู่เลยว่าจะกลับมา! คุณลุงโกหก!"

"ตั้งสติสักทีเอเมลรอล! เมธาเขาตายแล้ว!"

"โกหก... ฮึก.. ทุกคนโกหก"

       เสียงร่ำไห้คร่ำครวญถึงใครบางคนที่จากไปอย่างไม่หวนคืนโดยที่เขาไม่ทันได้บอกลา ไม่เห็นแม้แต่ศพให้ได้พบเจอ ไม่มีแม้แต่หลุมที่จะฝังไว้ให้

"เอเมลรอลพอได้แล้ว!"

"ยังหรอกน่า! ต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้!"

"แต่นายจะตายเอานะ!"

       ภาพของวัยรุ่นที่กำลังฝืนร่างกายตัวเองจนบาดเจ็บสาหัสโดยไม่ฟังแม้แต่คำห้ามปราบของเพื่อน จนสุดท้ายก็ไม่อาจทำสิ่งที่ตัวเองต้องการได้สำเร็จ

"ขอโทษนะคะ... ช่วยตายไปทีได้ไหม?"

"เธอ...--!?"

"เพราะคุณ เขาถึงไม่เคยหันมามองฉัน ถึงแม้ฉันจะแย่งดวงตานั้นมาจากคุณแล้วก็ตาม!"

      เสียงของหญิงสาวกับภาพอันเลือนลาง ก่อนที่ความเจ็บแปร๊บจะสาดซัดเข้าที่ท้อง แขน มือ และลำตัวส่วนต่างๆ ชั่วพริบตาที่เขาไม่คาดคิดว่าคนรักของเพื่อนจะเป็นคนที่พรากดวงตาของเขา และเป็นคนที่พรากช่วงเวลาชีวิตที่เหลือทั้งหมดของเขาไป

      มือหนาจากการฝึกฝนจนหยาบกร้าน พยายามยกขึ้นเพื่อสัมผัสกับร่างกายของบุคคลข้างตัวก่อนที่จะถูกมือหนาแสนอบอุ่นของอีกฝ่ายกอบกุมเอาไว้อย่างเบามือ รอยยิ้มผุดพรายจากใบหน้าของคนที่ร่างกายเย็นเยียบราวกับศพที่ยังยื้อชีวิตอยู่ น้ำเสียงสะอื้นอย่างสิ้นหวังของอีกฝ่ายที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต

       อย่างน้อย...อีกฝ่ายก็กลับมาหาเขาแล้วจริงๆ...

      "พี่...เมธ...ผม..ข..อ..โท..."

       ไม่อาจเอ่ยได้จบประโยค มือของเอเมรอลก็ทิ้งตัวตกลงไปที่พื้น เสียงลมหายใจได้ขาดหายไปในเสี้ยววินาทีนั้น ทิ้งอีกบุคคลที่เฝ้าตามหาเขาให้กรีดร้องอย่างน่าเวทนาอยู่ท่ามกลางสายฝนของถนนยามค่ำคืน

      ความเจ็บปวดของเขาที่คิดว่าอีกฝ่ายตาย 

      ความเจ็บปวดของอีกฝ่ายที่เห็นเขาตาย  

      เขาหวังแค่ให้เรื่องราวมันจบเพียงเท่านี้

.

.

.

      "เฮือก!!"

      ร่างเล็กของเด็กชายผมสีม่วงแวววาวลุกพรวดจากเตียงไม้อย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีเขียวสุกสว่างเหลือบตามองรอบตัวด้วยความแตกตื่นและตกใจ เหงื่อผุดพรายขึ้นทั่วใบหน้าและลำตัว เด็กน้อยสำรวจร่างกายตัวเองอย่างร้อนรน

      ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมาณเจียนตายแล้ว

      ไม่รู้สึกหนักตัวแล้วด้วย

      เขา...มองเห็น!?

      หยาดน้ำตาหยดรินไหลอย่างไม่คาดคิด ไม่คาดว่าดวงตาที่เขาไม่คิดว่าจะได้กลับมามองเห็นรอบตัวอีกแล้วจะกลับมามองเห็นอีกจริงๆ 

      ร่างเล็กที่ดูบอบบางแทบปลิวตามลมขยับตัวลงจากเตียงก่อนที่ตัวเขาจะเซถลาเพราะเสียศูนย์อย่างไม่ทันตั้งตัว

       อึ๊ก--!

       .

      ไม่เจ็บ..?

      "เอเมล..? เป็นอะไรไป ฝันร้ายหรอ?"

      เสียงที่คุ้นเคยราวกับเป็นเสียงเดียวกับเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินทำให้ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนที่เขาจะหันไปมองอีกฝ่ายที่เข้ามารับตัวเขาเอาไว้

      ดวงตาสีทับทิมแดงสบตากับเขาอย่างกังวลและห่วงใยเฉกเช่นเคยที่เขาเคยเห็น ผมสีเงินสว่างพลิ้วลาดกับไหล่หนาตัดกับชุดสีดำสนิทที่ราวกับบาทหลวงจากโบสถ์ที่สวรรค์ส่งมา มือหนาแสนอบอุ่นลูบไล้ผ่านแก้มเนียนที่เปรอะเปื้อนน้ำตา ก่อนที่เขาจะเช็ดมันออกอย่างเบามือ

      "พี่...เมธา...?"

      รอยยิ้มบางเบาผุดพรายออกมาจากใบหน้างดงามนั้นหลังเด็กน้อยที่เขาเอื้อมแขนกอดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายหล่นกระแทกพื้นเอ่ยชื่อเชาออกมา

      "ร้องไห้ทำไมกันหืม"

????????????????????????????????????????????????????????????????