นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
388
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
388
หมวด : รักหวานแหวว
อัปเดตล่าสุด : 20 ก.พ. 49 / 16:20 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
1
“เตรียมตัวพร้อมแล้วนะ ยองแฮ”
“ค่ะ ว่าแต่แม่คะ...จะต้องไปอยู่กับป้าจริงๆหรอ”
“จ้ะ ไปได้แล้ว”
ฉันชื่ออึมยองแฮพ่อตั้งให้ก่อนที่ท่านจะตายด้วยโรคมะเร็ง...แม่ฉันบอกว่าทั้งพ่อและแม่อยากได้ลูกสาวมาก ตอนนี้ฉันกำลังจะย้ายไปอยู่ที่อินชอนเมืองนี้เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมาอยู่กับป้ามหาโหดที่นั่น
- -บ้านตระกูลฮาน- -
“สวัสดีจ้ะ ฮานชองจุงไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ”
แม่ทักป้าชองจุง เมื่อเราเดินเข้าไปในบ้าน ว้าว...ทั้งห้องน้ำ ห้องครัว ห้องอาบน้ำ และของใช้อื่นๆดีไปหมด
“สวัสดี...ยองมี สวยขึ้นมากเลยนะ แล้วนั่น...”
ป้าชองจุงเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังหลบอยู่ข้างหลังแม่ พลางขมวดคิ้ว
“นี่...อึมยองแฮไง ที่เธอเคยเลี้ยงตอนเด็กๆน่ะ”
“ยัยจอมซนนั่นน่ะหรอ ”
หา...ป้าเรียกฉันว่ายังไงนะ ยัย...ยัยจอมซนน่ะหรอ
“สะ...สวัสดีค่ะ คุณป้า”
“อ้อ...โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”
ป้ามองมาที่พวกเราพลางขยับแว่นขึ้นลง ฉันยิ้มเจื่อนๆ ป้าเนี่ยไม่เปลี่ยนเลย ยังใส่แว่นแล้วแต่งชุดแบบนี้เหมือนเดิม.....
“หลบอะไรอยู่หรอยองแฮ”
“ปะ...ป่าวคะ”
“ทำไม...กลัวป้ารึ”
ถ้าฉันตอบแบบเมื่อก่อนนะ...
ฉากตอนเด็ก
เมื่อยองแฮอายุห้าขวบ
“ป้าง่ะ ทำไมไม่ซื้อเค้กให้หนู”
“ป้าทำงานอยู่เลยไม่มีเวลาไปซื้อ”
“ฮือๆ...ไหนป้าบอกจะซื้อเค้กให้หนูกินในวันเกิดไง”
“ทำไม...ยองแฮโกรธป้ารึเปล่า”
“หนูโกรธคุณป้ามากเลย วันเกิดป้าก็ไม่ยอมซื้ออะไรให้หนู เวลาหนูขออะไรป้าก็บอกว่ามันไร้สาระ”
“แล้วไอกางเกงในลายหมีพูไซส์เล็กที่เธอบอกว่าจะเอาไปให้บาร์บี้ใส่น่ะ มันไม่ไร้สาระเรอะ...”
“ฮือๆๆ...ก็หนูอยากได้นี่นา”
“ไปเลย ฉันไม่อยากคุยกับเด็กนิสัยเสียอย่างเธอแล้ว”
“ฮือๆๆ...ป้าใจร้าย ป้าใจดำ”
“...”
“ฮือ...ยัยแก่หนังเ^_^่ยว”
“อึมยองแฮ!!!!”
แล้วป้าก็จับฉันฟาดก้นด้วยไม้เรียว 30 ครั้ง จนก้นฉันบวมเป่งไม่สามารถเดินมาโรงเรียนได้หนึ่งอาทิตย์
จบฉากตอนเด็ก
“เปล่าคะ”
“อ้อ...ป้าจัดห้องให้เธออยู่แล้วนะ ย้ายไปอยู่ห้องใต้หลังคานะ”
หา...ห้อง...ใต้หลังคา งั้นเรอะ
“ห้อง...ใต้หลังคาหรอคะ”
“ใช่ เก็บกระเป๋าได้แล้ว ฉันจะคุยกับยองมี”
ป้าขา ไม่มีห้องอื่นแล้วหรอคะ ห้องนั้นก่อนที่หนูจะย้ายไปอยู่ที่อันยางป้าใช้มันเป็นห้องเก็บของไม่ใช่หรอคะ...ทำไมป้าถึงใจดำกับหนูนักล่ะ
ฮ้าว...เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสจัง เมื่อคืนกว่าฉันจะนอนตั้งเที่ยงคืนใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเก็บของไร้สาระ เฮอะ...
ตึกๆ
ฉันเดินลงบันไดเพื่อจะไปล้างหน้า
“อ้อ...ยองแฮ สนิทกับป้ารึยังจ้ะ”
แม่เดินเข้าไปในห้องครัวแล้วเริ่มพูดต่อ...
“ป้าหาที่ให้ลูกเรียนเรียบร้อยแล้วนะ”
“ที่ไหนหรอคะ”
“เห็นชองจุงบอกว่าน่าจะให้ลูกเรียนที่โรงเรียนแด...อืม...แดวอนจ้ะ”
“แดวอนหรอคะ”
โรงเรียนนี้ฉันเคยได้ยินมาบ้าง เห็นเค้าลงในนิตยสารโรงเรียนติดอันดับหนึ่งในสิบของเกาหลีด้วย
“จ้ะ...อีกสองวันแม่จะพาลูกไปนะ”
“ค่ะ”
“แต่งตัวเสร็จรึยังยองแฮ”
“ค่ะ เรียบร้อยแล้ว”
วันนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้าหลังจากที่ได้นอนเต็มอิ่มมาสองวัน ฉันจัดการสวมเนกไทของโรงเรียน และรองเท้าสีน้ำตาลวิ่งมาหาป้า
“อืม...เรียบร้อย ไหนหันหลังซิ”
ป้ากอดอกแล้วหันมามองฉันที่กำลังให้ป้าตรวจเครื่องแบบอยู่
“ยองแฮปล่อยผมซิ”
“ทำไมล่ะคะ”
พรืด...ป้าดึงที่รัดผมฉันออก อ๊าก...กกกฉันใช้เวลาตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าจะรัดผมได้นะ
“อืม...สวยแล้ว ไปได้แล้วจ้ะ”
- -โรงเรียนแดวอน- -
“ยองแฮ เธอเรียนอยู่ตึกที่สาม ชั้น4 ปี 2 ห้อง 3 นะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
ฉันก้มหัวสวัสดีคุณป้า แล้วเริ่มหมุนตัวเดินหน้าไปในโรงเรียน อึ๋ย...เด็กนักเรียนนี้ดูแปลกๆแฮะ มีแต่คนย้อมผมเกือบทั้งนั้นเลย ทั้งสีส้ม สีม่วง สีแดงแม้แต่สีผมคนแก่ สีเทามันยังไม่เว้น ฉันเริ่มหันซ้ายหันขวาว่าแต่ไอ้ตึกสามเนี่ยมันอยู่ตรงไหนกันนะ
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ตึกสามอยู่ตรงไหนหรอคะ”
ฉันเดินเข้าไปถามผู้ชายคนหนึ่ง เขาหันมามองหน้าฉันแล้วยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“เดินผ่านไปอีกสองตึกทางฝั่งซ้ายก็จะถึง”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันเริ่มเดินต่อ...ผ่านไปแล้วตึกนึง
ตึกที่สองผ่านไป...
ตึกที่สาม เอ...ไม่เห็นมีเลยนี่ มีแต่สนามบาสอันกว้างขวาง ผู้ชายคนนั้นโกหกฉันรึเปล่าเนี่ยฉันไม่ได้ถามเขาว่าสนามบาสอยู่ตรงไหน อ๊าก...ก อยากจะบ้าตาย
โป๊ก!!! มีลูกกลมๆใหญ่ๆมาโดนหัวฉัน เจ็บชะมัด หัวช้า...นนนน นั่นมัน...ลูกบาสนี่นา ฉันหันไปทางสนามบาสทันที พวกผู้ชายกลุ่มที่เล่นบาสนั้นเอามือกุมท้องตัวเองเพื่อกลั้นหัวเราะ พวกนายตายแน่...ฉันเดินไปยังผู้ชายกลุ่มนั้นทันที
“นี่...พวกนายเล่นบาสโดนหัวคนอื่นแล้วยังไม่ขอโทษอีกเรอะ ห๊า...”
ฉันตะโกนแผดเสียงใส่ไอคนพวกนั้น
“ทำไมล่ะครับ อ๊าก...ผมไม่สามารถบงการได้นี่ว่าลูกบาสที่ผมเล่นอยู่จะไปโดนหัวใครได้ เอิ๊ก...แล้วเจ๊ไม่มีตารึไงถึงไม่หลบเอง”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ผู้ชายพวกนั้นหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำว่า..เจ๊..จากปากนายหัวไหม้(เนื่องจากสีผมของหมอนั่นมันดำมาก จนออกอุบาทว์)
“พวกนายจะขอโทษไหม!!”
“ไม่ครับเจ๊”
“ได้ พวกนายไม่ขอโทษใช่ไหม”
ฉันเดินไปหาผู้ชายที่กำลังถือบาสอยู่แล้วแย่งมันออกจากมือ
พลั่ก!!!ฉันทุ่มลูกบาสไปยังเท้าของนายหัวไหม้ทันที
“อ๊าก...กกก”
นายนั่นร้องพลางจับเท้าของตัวเอง สมน้ำหน้า
“เจ๊หยุดเดินเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะไปตีเจ๊นะ”
ฉันไม่สนใจเสียงของนายหัวไหม้แล้วเริ่มเดินต่อ
“นี่”
ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตามฉันมาแล้วจับแขนฉัน
“หยุดนะ นายหัวไหม้ ไอเศษสวะ นายมาจับแขนฉันทำไม”
ฉันหันหลังกลับไป มันไม่ใช่นายหัวใหม้นี่นา...ฉันอ่านป้ายชื่อบนเสื้อเขา...จาง...ฮุน...อัน
“นี่...เธอจะไม่ขอโทษเพื่อนฉันใช่ไหม หา”
นายนั่นตวาดใส่ฉัน
“ไม่...ทีเพื่อนนายไม่เห็นขอโทษฉันเลย”
“นี่...เธอ”
“ปล่อยฉัน”
“ไปขอโทษเพื่อนฉัน”
“ไม่...ปล่อย”
“เธอจะไปไหม”
“ฉันบอกแล้วว่า...ไม่!!!”
“ดี”
- -ขอให้นักเรียนทุกคน ขึ้นห้องเรียนในเวลานี้ค่ะ- -
เสียงดังออกมาจากลำโพง ตอนนี้แปดโมงแล้วนี่นา
“ปล่อยฉันนะ ฉันต้องขึ้นห้อง”
“ฉันก็ต้องขึ้นเหมือนกัน”
“นายก็ปล่อยฉันซี่”
ฉันพยายามสะบัดแขนออก แต่มันก็ไม่ได้ผล
“ไปขอโทษ...”
“นายจะเอาอะไรนักหนา หา...ถ้าฉันไปขอโทษเพื่อนนายจะหายจากอาการเท้าบวมเรอะ!!!!!”
นักเรียนบนอาคารมองลงมา เพราะเสียงตะโกนของฉัน
“นี่...เธอพูดเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง ยัยลำโพง”
“ไม่!!!!จนกว่านายจะปล่อยฉัน!!”
“งั้น...เธอมานี่”
หมอนั่นลากฉันมาหลังโรงเรียน อ๊าก...กนายจะปล้ำฉันเรอะ
“เธอเป็นใคร”
“...”
“ไอ้ซุนฮา มันไปทำอะไรให้เธอ”
“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย”
“ไอซุนฮา มันไปทำอะไรให้เธอ...”
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ แล้วฟังคำตอบจากฉัน
“ถ้านายจะพาฉันมาเพื่อมาสูบบุหรี่ล่ะก็ ฉันไปก่อนนะ”
“ไอ้ซุนฮา มันไปทำอะไรให้เธอ หา”
“มันโยนบาสมาโดนหัวฉัน เข้าใจรึยัง”
“เฮอะ...แค่เนี้ยเธอถึงต้องทุ่มบาสใส่หัวมัน”
แค่เนี้ยงั้นหรอ...นายลองมาโดนแบบฉันเอาไหม
“แค่เนี้ยงั้นหรอ งั้นฉันก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงเลยน่ะสิ”
“ไม่ได้รุนแรงงั้นเรอะ...ถ้าตีนมันบวมขึ้นมามันจะลงแข่งได้ยังไงฮะ”
“มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เธอนี่มัน...เห็นแก่ตัวชะมัด”
“ฉันไปเรียนก่อนละกัน”
“เดี๋ยวก่อน เธอเป็นใคร”
ถามทำไมเนี่ย นายจะมาฆ่าฉันรึไง
“...เป็นคน”
“เธอจะมาเล่นอะไรเนี่ย เธอเป็นใคร”
“ฉัน...เป็น...คน”
“เธอจะบอกดีๆไหม ห๊า...”
“อึมยองแฮ”
“เธอยู่ชั้นไหน”
“นายจะถามทำไม”
“บอกฉันมา”
“...”
“เธอจะเข้าเรียนไหม”
“ปีสองห้องสาม”
“อาคาร?”
“นายจะมายุ่งอะไรเกี่ยวกับฉัน หา...นายจะมาฆ่าฉันรึไง”
“จะบอกไหม”
“อาคารสามพอใจรึยัง”
2
“ขอโทษค่ะ อาจารย์”
ฉันเดินเข้าไปในห้อง
“ทำไมมาช้า อึมยองแฮ”
อาจารย์หยุดเขียนกระดานแล้วหันมามองฉัน
“เกิดเรื่องนิดหน่อยครับ”
จางฮุนอันตอบแทนฉัน
ฉากหลังโรงเรียนเมื่อกี้
“เธอรู้จักฉันไหม”
“นายเป็นดารารึไง ขอโทษนะฉันไม่มีเวลาว่าง ฉันต้องขึ้นห้อง”
“ฉันจะทำโทษเธอ”
“...”
“ฉันจะให้เธอไม่ได้เรียนวันนี้”
“นายเป็นแม่ฉันรึไง รู้ไหมฉันเพิ่งมาเหยียบโรงเรียนที่ได้ลงถึงนิตยสารหนึ่งในสิบของเกาหลี คือที่นี่ เห็นเขาบอกว่าโรงเรียนนี้ดีนักหนา เฮอะ...ที่แท้ก็ไม่ได้เรื่อง!!!!”
“เธอเพิ่งมาเรียนที่นี่สินะ ยัยซากเน่า”
“ไอ้เศษสวะ นายอย่ามาด่าฉันนะ”
“ฉันจะปล่อยเธอไปวันนึง ไปได้แล้ว”
“นายก็ปล่อยแขนฉันสิ”
“ฉันจะไปส่งเธอ”
“นายไม่ไปเรียนรึไง”
“เร็ว ลุกขึ้น”
“นายจะไปส่งฉันทำไม”
“ถ้าเธอถูกครูด่าในวันที่เพิ่งมาโรงเรียนวันแรก ฉันรับรองพ่อฉันไล่เธอออกแน่”
“พ่อนายมีสิทธิ์อะไรถึงมาไล่ฉันออก”
“...”
จบฉาก
“มีเรื่องเรอะ แล้วนายมาทำอะไรจางฮุนอัน”
อาจารย์เริ่มถามต่อ
“มาส่งนักเรียนใหม่”
“นายคิดว่านายเป็นใครกันหา...เฮอะ...อย่างนี้นักเรียนหญิงแทบทุกคนคงอยากจะมาเรียนที่นี่ล่ะสิท่า พ่อนายคงจะภูมิใจ”
“ผมไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่ฮุนอัน”
ผู้หญิงในห้องพูดขึ้นมา
“มีอะไร”
“คือ...”
“...”
เธอยื่นช็อกโกแล็ตให้อีตาฮุนอัน
“ฮันจูยอง!!!!!”
อาจารย์ปาช็อกใส่เธอ โหดจังแฮะ
“รับไว้เถอะค่ะ”
“...”
“นะคะ...”
“ขอบคุณ”
ฮุนอันรับช็อกโกแล็ตแล้วเดินไป
“อึมยองแฮ เธอเพิ่งมาเรียนวันนี้ใช่ไหม”
“ค่ะ”
“มาวันแรกด้วย ทำไมถึงมาสาย”
“...”
“อ้อ...คงเพราะเจ้าฮุนอันนะสิ ไม่เป็นไรฉันไม่ไปฟ้องอาจารย์ใหญ่หรอก”
“...”
“นักเรียนทุกคน นี่เพื่อนร่วมห้องคนใหม่ อึมยองแฮ”
สายตาของทั้งห้องมองมาทางฉันทันที
“มีที่ไหนว่างไหม”
....
“คังซองฮาน!!!!!”
“ครับ”
“เธอมีที่ว่างข้างๆเธอไม่ใช่รึไง”
“...”
“อึมยองแฮ เธอไปนั่งข้างๆเจ้านั่น”
อาจารย์ชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง เขาหันหน้ามามองฉันทันที
“เฮอะ....ทำไมเธอต้องมานั่งตรงนี้ด้วยเนี่ย ฮะ....”
อะไรกัน...นี่คือประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของหนุ่มหล่อลากดิน
“นายคิดว่าฉันอยากนั่งใกล้นายรึไง หา...”
“ก็ใช่น่ะสิ...เธอก็เป็นเหมือนพวกผู้หญิงพวกนั้นใช่มั้ยล่ะ”
หมอนั่นชี้ไปที่พวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังมองมาทางฉันด้วยสายตาอาฆาต
“นาย...นายพูดอะไรกัน”
“น่ารำคาญชะมัด”
“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย”
“เฮอะ...โลกนี้ช่างน่าสมเพชจริงๆ”
เขาหมายความว่ายังไงกันเนี่ย น่าสมเพชหรอด่าคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเนี่ยนะ
“นายรู้ไหม...ตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันเพิ่งรู้จักกับคนนิสัยแย่ๆอย่างนายครั้งแรก”
“...”
“แล้วคิดว่าฉันอยากนั่งใกล้นายมากรึไง”
“...”
“เฮอะ...นายมันปีศาจ”
“ปีศาจ?”
เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“ไม่มีคนบอกนายหรือไง สายตานายน่ะแข็งกร้าวและเย็นชามาก”
“...”
ปึง!!!...ฉันนั่งเก้าอี้ข้างๆหมอนั่นอย่างแรง
........
“ทำไม...ทำไม”
.........
“ฉันจะไปฆ่ามัน”
.......
“เฮอะ...ฉันอยากจะบ้า”
......
ระหว่างเรียนหมอนั่นพึมพำออกมา เสียงของเขาเบามาก เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“นี่...นาย”
“...”
“นี่”
ฉันสะกิดเรียกอีกครั้ง
“มีอะไร”
เขายังคงนอนค้างอยู่ในท่าเดิม
“นายไม่ได้หลับรึไง”
“...”
“นี่ตื่นได้แล้ว”
ฉันเขย่าตัวเขาเพื่อให้ลุกขึ้น
“เป็นอะไรมั้ย”
“...”
“อย่ามายุ่ง”
คนเค้าอุตส่าห์สงสารนายนะ ทำไมต้องตอบกลับอย่างเย็นชาด้วยล่ะ เชอะ...ไม่ถามแล้วก็ได้
ปี๊นๆ....
ป้าบีบแตรรถ เมื่อเห็นฉันเดินออกมา...ฉันเดินเข้าไปเปิดประตูหลังรถ
“สวัสดีค่ะ คุณป้า”
“วันนี้เรียนสนุกไหม”
ป้าถามพลางขับรถออกจากโรงเรียน
“ค่ะ”
“เดี๋ยววันนี้ ป้าจะพายองแฮไปรู้จักกับหลานป้านะ เขาเพิ่งมาอยู่น่ะ”
“ใครหรอคะ”
“เดี๋ยวก็เห็นเองแหละ”
ป้าขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้าน ฉันเห็นเด็กผู้ชายสองคนกำลังเล่นกัน เด็กคนหนึ่งอายุซักประมาณเจ็ดขวบ อีกคนก็น่าจะอายุน่าจะเท่าฉันนะ
“สวัสดีครับคุณป้าชองจุง”
ทั้งสองคนพูดพร้อมกันเมื่อเห็นคุณป้าเดินออกมา
“ฮุนอัน ฮุนฮยองจ้ะ นี่อึมยองแฮ”
“...”
“ยองแฮจ้ะ นี่จางฮุนฮยองกับจางฮุนอัน”
จาง...ฮุน...อันงั้นเรอะ ชื่อคุ้นๆแฮะ ใครนะ
“พี่อายุเท่าไหร่หรอ”
เด็กผู้ชายคนนึงดึงมือฉันเข้าไปหาเขา
“สิบเจ็ดจ้ะ”
“งั้นก็อายุเท่ากันกับฮุนอันเลยน่ะสิ”
“แล้วหนูอายุเท่าไหร่หรอ”
ฉันคุกเข่าถามเด็กที่น่าจะมีชื่อว่า...จางฮุนฮยอง...พลางยิ้ม
“ผมหรอฮะ พี่คิดว่าผมอายุเท่าไหร่ละ”
“เจ็ดขวบจ้ะ”
“ก๊ากๆๆๆ ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะดังมาจากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันรวมทั้งคุณป้า
“ฮุนฮยอง นายอายุเจ็ดขวบหรอ ฮะๆ”
“...”
“นี่เธอน่ะ บ๊องรึเปล่าคิดได้ยังไงว่าเจ้านี่มันอายุเจ็ดขวบ”
“แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่าว่าใครอายุเท่าไหร่ ฉันไม่ใช่พระเจ้านะ”
“ผมอายุสิบเอ็ดฮะ..ไม่ใช่เจ็ดขวบ”
“...สามคนเข้าบ้านได้แล้ว”
คุณป้าเดินเข้าไปในบ้านแล้วฝืนหัวเราะโดยมีฉัน ตัวเล็กและนายจอมกวนเดินเข้าไปด้วย
“นี่...พี่มาเล่นด้วยกันหน่อยสิ”
ฮุนฮยองจับชายเสื้อของฉันเขย่าไปมา
“ทำไมไม่ไปเล่นกับพี่ของหนูล่ะ”
“เค้ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนฮะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่เล่นเป็นเพื่อนหนูก็ได้ หนูชื่ออะไรจ้ะ”
“จางฮุนฮยองฮะ”
“พี่ชื่ออึมยองแฮ...เรามาเล่นอะไรกันดี”
“วิ่งไล่จับ”
“รออยู่ที่นั่นนะเว้ย!!!!!! ถ้าพลาดอีกทีแกตายแน่!!!”
เสียงพูดคุยโทรศัพท์ดังลั่นบ้าน ขัดเวลาเล่นวิ่งไล่จับของพวกเรา
“ไม่!! ฉันไม่ชอบ! ก็บอกแล้วไง...ว่าไงนะ!!!!!! ก็ได้! แกหามาให้ด้วยละกัน”
“พี่ฮะจับได้แล้ว”
ฮุนฮยองวิ่งมาอยู่ข้างหน้าฉัน
“อะไรนะ”
“จับได้แล้ว”
“อะไรนะ!!”
“สามสิบนาทีค่อยไป!!!!”
“ผมจับพี่ได้แล้วฮะ”
“ว่ายังไงนะ!!เห็นฉันเป็นคนโกหกเรอะ!!!! เฮ้ย”
ฉันเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาจากนายจอมกวนทันทีแล้วกรอกหูใส่ทางปลายสาย
“นี่...นายหยุดคุยโทรศัพท์กันซักพักได้ไหม!!!!!!!!!!!คนในบ้านกำลังทำธุระอยู่นะ”
“ธุระของเธอคือการเล่นวิ่งไล่จับเรอะ”
ฮุนอันพูดแทรกระหว่างโทรศัพท์
“ฮ่าๆๆๆเจ๊เล่นวิ่งไล่จับด้วยหรอ เจ๊อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“ใครเป็นเจ๊นายกันยะ กรุณาสงบเสียงหน่อยได้ไหม”
สำเนียงพวกนี้มันคล้ายๆนายหัวไหม้เลยนะ
“เอามานะ”
ฮุนอันแย่งมือถือที่อยู่ในมือฉันไปทันที แล้วใส่มันลงไปในกระเป๋ากางเกง
“เธอกำลังทำให้เพื่อนฉันมันเข้าใจผิดรู้ไหม!!!”
“เรื่องอะไรกันล่ะ!!”
“อีกสิบนาที ไม่ทันแล้ว”
“ฉันไปเล่นต่อนะ”
ฉันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น
“ไม่ได้เธอต้องไปกับฉัน”
นายฮุนอันจับข้อมือข้างซ้ายของฉันไว้
“นายจะพาฉันไปไหนกัน กรี๊ด!!!!ช่วยด้วย!!!!”
“เงียบนะ ฉันไม่พาเธอไปทำอันตรายหรอกน่า”
“นาย...นายจะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ เอ้าขึ้นรถ”
ฮุนอันดันฉันให้เข้าไปในรถ BMW สีดำคันหนึ่ง
“ฉันไม่ไป...ปล่อยนะ”
แล้วเขาก็ขับรถออกไปในจากบ้าน
“อ๊าก...กกกคุณแม่ ป้า ฮุนฮยอง ช่วยฉันด้วย!!!”
“เธอจะตะโกนหาพระแสงอะไร!! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก!!!”
“แล้วนายจะพาฉันไปไหน!”
“ร้านเหล้า!!”
“ว่า...ว่าไงนะ”
“หยุดพล่ามได้แล้ว!!!”
- -ร้านเหล้า- -
“เฮ้...โต๊ะนี้เว้ย!!”
ผู้ชายกลุ่มหนึ่งตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นฮุนอันเดินเข้ามาในร้าน หมับ...เขาจับข้อมือฉันแล้วพามายังที่โต๊ะเบอร์ 08 ไม่น่าเชื่อบนโต๊ะมีแต่เหล้ากระจัดกระจายอยู่ บุหรี่
“...เฮ้ยนั่นใครวะ”
ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาฉันพลางมองด้วยความสดใส พลั่ก...ฮุนอันผลักฉันให้ไปอยู่ข้างหน้าเขา
“ยัยนี่เป็นแฟนฉัน”
หา...เขาพูดอะไร ฉันเป็นแฟนนายตั้งตาเมื่อไหร่กันยะ ผู้ชายที่เข้ามาทักฉันตกตะลึง คนที่อยู่บนโต๊ะอ้าปากค้าง ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้ อะ...อะไรกัน
“เด...เดี๋ยวก่อนสิ ใครบอ...”
“ฮุนอัน...นายทำได้แล้วหรอ”
คนในกลุ่มถามขึ้นมา ทำอะไรน่ะ....
“ใช่...พอใจรึยัง”
“พี่สาวฮะ เฮ้ย...เดี๋ยวก่อนจางฮุนอันนี่มันผู้หญิงที่เอาบาสทุ่มใส่เท้าฉันนี่ ยัยนี่เป็นแฟนนายงั้นเรอะ”
อ้อ....ฉันจำไอพวกนี้ได้แล้ว ทั้งนายหัวไหม้ ผู้ชายกลุ่มนี้ และ จางฮุนอัน ฉันลืมได้ยังไงนะ
“เฮ้ย ซุนฮา ใช่ยัยนี่เรอะ ที่ทุ่มบาสใส่แก”
ฮุนอันนายก็จำฉันไม่ได้เรอะ
“ใช่เลยล่ะ ถึงจะผูกผมก็ใช่แน่ๆ”
“ตกลงนี่ใช่แฟนนายรึเปล่าเนี่ย”
“ไม่..ม่ใช่...”
ทำไมไม่มีคนฟังฉันเลยนะ
“ใช่แล้ว ยัยคนที่ทุ่มบาสใส่แกนั่นแหละ อืม...”
“พี่นั่งก่อนก็ได้ ถึงผมจะโกรธพี่ที่ทุ่มบาสใส่ขาผมแต่ผมก็ขอบคุณพี่ที่ช่วยไอฮุนอันได้”
ใครเป็นพี่นายกันยะ
“ฉันอายุเท่ากับพวกนายนะ เห็นหน้าฉันแก่ขนาดนั้นรึไง”
ทุกคนหันมามองฉันทันที ทำสายตาประมาณว่า...ยัยนี่อายุเท่ากับพวกเราจริงหรือเปล่าเนี่ย...
“พี่เก่งมากเลยนะ”
เรื่องอะไรยะ ชมตั้งแต่ฉันมาแล้ว
“ใครเป็นพี่นายกันหา...”
“เอ่อ...ผมชื่อเชซุนฮา แฟนของฮุนอันชื่ออะไรเนี่ย”
“ฉันบอกแล้วไงว่า...”
“ยัยนี่ชื่อยัย...”
ฮุนอันรีบแทรกฉันทันที เขาทำท่าคิดก่อนจะพูดออกมาว่า...
“ยัยกิ้งก่า”
อ๊าก...กก ไอบ้าคิดชื่อที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน นั่นมันชื่อสับปะหลาดหน้าโคตรอัปลักษณ์จากเรื่องกิงกะ กิงก้านะ
“ว้ากๆๆก๊ากฮ่าๆๆ”
คนในกลุ่มเริ่มหัวเราะ
“นาย...นาย”
“...”
เขาหันมายิ้มให้ฉัน ออกไปนายตายแน่ ไอบ้าจางฮุนอัน
“เย้...กิ้งก่าของเราเอาจางฮุนอันอยู่หมัดแล้ว”
“นี่ทำไมพวกนายต้องชมฉันอยู่เรื่อยเลย”
ฉันคลายความสงสัยออกมาไม่ได้แล้วเริ่มถามต่อ
“หมอนี่ไปทำวีรกรรมมาที่ไหน”
“เป็นแฟนกันยังไม่รู้อีกหรอ”
นายหัวไหม้เข้ามาสะกิดไหล่ฉัน
“มีอะไร”
“ก็จางฮุนอันน่ะเคยโดน...”
“พอได้แล้ว”
“นี่...เล่าต่อสิ”
“พอหยุด!!”
“ฉันยังฟังไม่จบเลยนะ”
นายหัวไหม้ลังเลคำพูดที่สลับไปสลับมาของฉันกับฮุนอัน
“ฮุนอันมันเคยโดน”
“บอกว่าพอไงเล่า!!!!!!!!!”
ทุกคนในร้านหันมามองเราเป็นตาเดียว
“บ้าชิบ!!!!!!”
เสียงตะโกนดังครั้งที่สองทำให้ทุกคนหันกลับไป
“จางฮุนอัน...นายเป็นอะไร”
“...เป็นคน”
“...”
“กลับบ้านได้แล้ว ยัยกิ้งก่า”
“ฟังดีๆนะ ฉันชื่อ อึมยองแฮ!!!!”
“เถอะน่า”
3
“ฉันกลับก่อนละ”
แล้วฮุนอันก็ลากฉันไปในรถ
“นี่ใคร...ใครเป็นแฟนนายกัน”
“...”
“เพื่อนนายกำลังเข้าใจผิดนะ”
“...”
“นี่ จางฮุนอัน”
“...”
ระหว่างทางกลับบ้านอีตาฮุนอันไม่พูดไม่จา และถ้าใครขับรถปาดหน้าเขาละก็...ไอเลวพวกนี้ เมื่อไหร่มันจะตายซะที...นั่นแหละ เขาจะสบถออกมาอยู่หลายครั้ง
- -บ้านตระกูลฮัน--
“พี่ไปไหนมาฮะ”
ฮุนฮยองดึงมือฉัน
“อ้อ...พี่ไปธุระมาน่ะ”
“ทำไมพี่ต้องไปกับฮุนอันด้วยล่ะ”
“นี่...ต้องเรียกจางฮุนอันว่าพี่ไม่ใช่หรอ”
“ไม่จำเป็น”
สายตาของฮุนฮยองดูเศร้ามาก
“ทำไมล่ะจ้ะ”
“เพราะว่าหมอนั่นมันไม่ใช่พี่ผม”
“ยังไงล่ะ”
“ช่างเถอะฮะ...พี่เรามาเล่นซ่อนแอบกันนะ”
“แต่นี่มันสองทุ่มแล้วนะ”
ฉันมองดูนาฬิกา พลางหันมาพูดกับฮุนฮยองต่อ
“งั้นพี่เข้ามาเล่นในห้องผมล่ะกันนะ”
“ได้จ้ะ”
“นี่...ฮุนฮยองนายจะเล่นเบาๆหน่อยไม่ได้รึไง!!”
“ก็นอนไปสิ”
“ใครจะหลับลงล่ะ”
ตอนกลางคืนฉันเข้ามาเล่นทายคำถามกับฮุนฮยองในห้อง ฉันยังไม่รู้เลยว่าคิดถูกรึเปล่าถึงต้องมาในห้องของอีตาฮุนอัน
“นี่...ยัยกิ้งก่าเธอด้วยถามเบาๆหน่อยสิ”
ฮุนอันเอาหมอนข้างปาใส่หัวฉัน นายนี่เมื่อไหร่จะเลิกกวนประสาทสักที
“นายเอาชื่อกิ้งก่ามาจากไหนเนี่ย”
“ทำไมล่ะ กิ้งก่า ยัยกิ้งก่า!!!!”
“นายอย่าเอาชื่อสับปะหลาดจาก กิงกะ กิงก้ามาล้อฉันเล่นนะ”
“หืม...เรื่องอะไรนะ”
ผลงานอื่นๆ ของ nik_nim ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ nik_nim
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น