--Blue Sky--

เนื้อเรื่อง

ธีมหลักของเรื่องนี้คือ "เพื่อน" ค่ะ เราลองแต่งเรื่องที่เพื่อนแอบรักเพื่อนดู แต่ม่ะเหมือนเรื่องเพื่อนสนิทหรอกน้า... ถ้าชอบก้อให้คะแนนด้วยนะจ๊ะ

-------------------------------------------------------------------

บทนำ

เกือบเที่ยงของวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ เด็กหนุ่มที่ได้รับฉายาจากชมรมหนังสือพิมพ์ว่า "เจ้าชายดอกไม้ไฟ" เดินออกมาจากห้องพักอาจารย์คณะนิเทศศาสตร์ด้วยสีหน้าครุ่นคิดและเป็นกังวล ทั้งที่ก่อนเข้าไป เขายังมีสีหน้าท้าทายไม่เกรงกลัวอยู่แท้ๆ
เด็กหนุ่มโดนอาจารย์เทศนาสั่งสอนเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าเรียนและคะแนนสอบย่อยที่แย่มาก จนไม่น่าเชื่อว่าจะใช้สมองทำ แต่การฟังอาจารย์ดุด่าว่ากล่าวอยู่นานครึ่งชั่วโมงไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ท่าทีเขาเปลี่ยนไป แต่เป็นเรื่องที่อาจารย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะไล่เขาออกมาต่างหาก
"เฮ้ย โซระลงมาแล้วเว้ย"
เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งเหล่สาวอยู่ที่บันไดหน้าตึกตะโกนขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มลงมาจากชั้นบน โซระลากเท้าอย่างหมดแรงมาทิ้งตัวลงข้างเพื่อนๆ กลุ่มป๊อปปูลาร์ของเขาพลางถอนหายใจ
"อะไรวะ โดนอาจารย์ด่าจนสำนึกเลยรึไง"
เพื่อนที่โซระสนิทที่สุดแซวด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่โซระไม่ได้นึกขำสักนิด
"เปล่า"
"แล้วเป็นอะไรล่ะ ทำหน้าอย่างกับกำลังจะตายงั้นแหละเพื่อน"
"อาจารย์จะให้ฉันทำรายงานคู่กับคัตสึรางิ* ทั้งเทอมน่ะสิ" *(ออกเสียงว่า คัด-สึ-รา-หงิ)
โซระครางแล้วทึ้งผมตัวเอง ก่อนจะซบหน้าลงบนฝ่ามืออย่างสิ้นหวัง มาซามุเนะตบหลังเพื่อนเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
"เออ งี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นนั่นแหละ แกมันน่าสงสารจริงๆ เลยว่ะ"
"คัตสึรางิ ใครอ่ะมาซามุเนะ"
เทรุถอนสายตาจากรุ่นพี่ปี 4 ที่สวมกระโปรงสั้นหันมาถามมาซามุเนะด้วยความสงสัย
"ก็ยัยผู้หญิงที่อยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ ที่ชอบหอบหนังสือไปไหนมาไหนเป็นตั้งๆ ไง ฉันกับโซระเคยเรียน ม.ปลาย ที่เดียวกับยัยนั่นแหละ เพื่อนในห้องชอบเรียกว่าอะไรนะโซระ ยัยเด็กสติแตกใช่เปล่า"
"ทำไมต้องยัยเด็กสติแตกด้วยวะ"
"ก็วันๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเรียนนี่หว่า เพื่อนก็แทบจะไม่มี สงสัยจะกลัวไม่ได้ท็อป แถมตอนนู้นยังเคยใส่แว่นด้วยนะ ตอนนี้มีแฟนแล้วเลยเปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์เอาใจแฟน"
พูดจบมาซามุเนะก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น โดยเพื่อนอีกสามคนร่วมหัวเราะไปด้วย แต่โซระก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือและไม่ได้หัวเราะ เขากำลังคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ เพราะต้องมาทำรายงานคู่กับคนที่ไม่อยากเจอหน้าตั้งหนึ่งเทอมเต็มๆ
"แฟนที่ชื่อฟุคายะ ไทจิน่ะเหรอ ฉันได้ยินมาว่าเลิกกันแล้วนะ"
พอได้ยินโคยะพูดอย่างนั้นโซระก็หูผึ่งทันที เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องโคยะตาแทบถลนเหมือนเพื่อนเพิ่งพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ออกมา
"แกพูดอะไรน่ะโคยะ ใครเลิกกัน"
"ก็คู่ทำรายงานของแกชื่อคัตสึรางิ อาโออิไม่ใช่เหรอ ฉันก็พูดถึงคนนี้แหละ เพื่อนฉันที่เรียนรัฐศาสตร์บอกว่าฟุคายะเพิ่งบอกเลิกไปเมื่อวานนี้เอง"
แต่โซระไม่ได้ใส่ใจคำนินทาของเพื่อนๆ ที่พูดถึงยัยเด็กสติแตกเลย ริมฝีปากของเขาเริ่มคลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย ความคิดที่ว่าตัวเองโชคร้ายก็หายไปหมดสิ้น แล้วเขาก็พูดอย่างชั่วร้ายว่า
"เออ สมควรอยู่หรอก ไม่เห็นจะเข้ากันสักนิด ผู้ชายอุตส่าห์เป็นถึงหนุ่มฮอตของรัฐศาสตร์ ดันมาคบกับยัยเด็กสติแตกซะได้"
"งั้นแกต้องระวังตัวให้ดีนะโซระ ยัยนั่นอาจกำลังหาคนมาดามอกอยู่ก็ได้ ถ้าชอบแกเข้าล่ะยุ่งเลย ผู้หญิงหงิมๆ สลัดทิ้งยากนะจะบอกให้"
"แต่ฉันว่าไม่ว่ะ ดูท่าทางยัยนั่นไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆ หรอก"
เมื่อความคิดเห็นขัดแย้งกัน ปีศาจการพนันในตัวมาซามุเนะก็ร้องอย่างหิวกระหาย เขาจึงเสนอว่า
"งั้นมาพนันกันมั้ยล่ะ ว่าคัตสึรางิ อาโออิจะชอบคิเคียวซากิ โซระรึเปล่า ฉันรับพนันเอง"
"เอางั้นก็ได้ ฉันลงห้าพันเยนว่าไม่มีทาง"
"ฉันพนันว่าชอบ"
"ฉันว่าไม่ว่ะ"
"อืม... เริ่มต้นที่ห้าพัน มิยาบิกับฉันพนันว่าชอบ เทรุกับโคยะพนันว่าไม่... เออ แต่เรื่องนี้แกห้ามพนันนะโซระ"
มาซามุเนะล้วงเอาปากกากับกระดาษออกมาจดยิกๆ ก่อนจะหันไปเตือนโซระ
"แล้วทำไมพวกแกต้องเอาเรื่องฉันมาพนันด้วยล่ะ"
"ลงพนันคืองานอดิเรกของพวกเรา ลืมไปแล้วรึไง"
"พวกแกนี่มันจริงๆ เลยนะ"
โซระแย่งลูกบาสมาจากมือเทรุและทุ่มใส่เพื่อนทีละคน ต่อจากนั้นทั้งห้าคนก็กอดคอกันไปหาเงินใช้กันเล็กๆ น้อยๆ โดยการแข่งพนันบาสที่โรงยิมกับรุ่นพี่ปี 3