Hospital -*-

Prologue  

00:30 น. โรงพยาบาลพฤษาบดี

       กลางดึกคืนหนึ่ง ผู้อำนวยการโรงพยาบาล"มาโนชญ์"กำลังทำการผ่าตัดก้อนเนื้อในเส้นเลือดหัวใจของนายกรัฐมนตรี สีหน้าของเขาในยามนี้เต็มไปด้วยความกังวลและความกดดัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจนผู้ช่วยพยาบาลต้องคอยซับเหงื่อเป็นระยะๆ
"ผอ.คะ เลือดจากเส้นใหญ่ไหลไม่หยุดเลยค่ะ"ผู้ช่วยพยาบาลท่านนึงหันพูดกับเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ผมขอคีบหนีบหน่อยครับ ผมเจอสาเหตุการไหลของเลือดแล้ว"มาโนชญ์หันไปพูดกับผู้ช่วยพยาบาลอีกท่าน เธอส่งคีบหนีบให้มาโนชญ์ก่อนหันไปหยิบกระดาษเอนกประสงค์เพื่อซับเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดของท่านนายก การผ่าตัดยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยอย่างไม่รู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่
       เวลาผ่านร่วม 2 ชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับมาโนชญ์ที่เดินออกมา ทันทีที่บรรดาญาติๆของท่านนายกเห็นมาโนชญ์ พวกเขาก็กรูเข้ามาที่มาโนชญ์เพื่อถามไถ่อาการของท่านนายก
"คุณพ่อฉันเป็นยังไงบ้างคะ?"หญิงสาวท่านหนึ่ง ดูจากคำพูดน่าจะเป็นบุตรสาวของท่านนายก เธอถามมาโนชญ์ถึงอาการของคุณพ่อของเธอ
"ท่านนายก.."มาโนชญ์อ้ำอึ้งก่อนจะตอบไปว่า "ปลอดภัยแล้วครับ"สิ้นสุดคำพูดของมาโนชญ์ทุกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดก็กระโดดกอกกันด้วยความดีใจที่คนรักของพวกเขาปลอดภัย มาโนชญ์มองภาพตรงหน้าพร้อมส่งยิิ้มน้อยๆให้กับญาติของนายก
"เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ"มาโนชญ์หันไปกล่าวกับญาติๆของท่านนายกเล็กน้่อย ก่อนจะแยกตัวออกมา
       มาโนชญ์ค่อยๆก้าวไปตามทางเดินของโรงพยาบาลซึ่งยามนี้มีเพียงแสงไฟสลัวลอดมาจากห้องของคนไข้บางห้องเท่านั้น ถึงแม้มาโนชญ์จะเคยอยู่ดึกจากการผ่าตัดเคสใหญ่ๆมาแล้ว แต่บรรยากาศที่โรงพยาบาลในตอนนี้มันก็สร้างความกลัวในใจของมาโนชญ์ได้ไม่น้อย มาโนชญ์จึงตัดสินใจเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อไปถึงห้องทำงานของตัวเองให้เร็วที่สุด ทันทีที่มาโนชญ์มาถึงหน้าประตูห้องทำงาน เขาก็ต้องพบกับช่อดอกไม้ปริศนาที่วางอยู่หน้าห้อง เขาค่อยๆก้มไปหยิบช่อดอกไม้ก่อนจะหยิบการ์ดที่ดอกไม้ออกมาอ่าน
"ครบรอบ5ปีที่เราคบกันมาแล้วนะคะ ขอให้ผอ.มีความสุขมากๆนะคะ"ลงชื่อ "วิศนี"
มาโนชญ์อ่านข้อความในการ์ดก่อนอมยิ้มออกมา เขามองไปรอบๆตัวเพื่อหาเจ้าของของช่อดอกไม้ช่อนี้ เมื่อเห็นว่าคนที่นำช่อดอกไม้มาวางไม่อยู่ตรงนั้นแล้วมาโนชญ์จึงตัดสินใจเปิดประตูห้องทำงานของตัวเองก่อนก้าวเข้าไปในห้อง ประตูห้องทำงานปิดลงพร้อมกับไฟในห้องทำงานสว่างขึ้น
มาโนชญ์ถอดเสื้อกาวด์ออกพร้อมเดินไปที่เก้าอี้ทำงานคู่ใจก่อนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความอ่อนเพลีย เขาส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความง่วงออกไปจากตัว เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกาแฟ และมาโนชญ์ก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาเห็นกาแฟวางอยู่หนึ่งแก้วพร้อมกับกระดาษโน๊ตหนึ่งแผ่น
"กาแฟสำหรับผอ.ค่ะ"ลงชื่อ"วิศนี"
มาโนชญ์หยิบการะดาษโน๊ตออกมากอ่านก่่อนแค่นหัวเราะ เขาคิดในใจว่าทำไม"วิศนี"ถึงรู้ใจเขาไปซะทุกเรื่อง มาโนชญ์เดินถือแก้วกาแฟมาที่โต๊ะทำงาน เขานั่งลงพร้อมจิบกาแฟ เขามองไปรอบๆโต๊ะก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดอยู่ที่รูปคู่กับลูกสาวคนเดียวของเขา"มัศยา" มาโนชญ์มองรูปนั้นด้วยแววตาชื่นชมและกังวล มาโนชญ์รู้ดีว่าหลังจาก"คุณหญิงสุดา"เสียชีวิตได้ไม่นาน ความสัมพันธ์ลับๆของเขากับพยาบาล
"วิศนี"ก็เริ่มขึ้นโดยที่ลูกสาวของเขาไม่รู้
เขาได้แต่หวังว่าในวันที่มัศยารู้ความจริง เธอจะเข้าใจเรื่องของเขาและวิศนี
       หลังจากดื่มกาแฟหมดมาโนชญ์ก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้คู่ใจอีกครั้ง เขาดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือซึ่งนาฬิกาบอกว่า 4:30 น เขาเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อไล่ความง่วงอีกครั้ง แม้ว่ามาโนชญ์จะดื่มกาแฟไปแล้วแก้วนึงแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาตาสว่างซักเท่าไหร่ ด้วยความง่วงมาโนชญ์จึงหลับตาลงเพื่อพักสายตา ในตอนนั้นเขาไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังเปิดประตูห้องของเขาก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง มือของใครคนนั้นสวมถุงมือมิดชิดพร้อมกับถือเชือกเส้นใหญ่เข้ามา เท้าของคนๆนั้นค่อยๆก้าวมาที่บริเวณโต๊ะของมาโนชญ์ มือคู่นั่นดึงเชือกดูน่ากลัว เมื่อคนๆนั้นเดินมาถึงเก้าอี้ทำงานของมาโนชญ์ มันค่อยๆเอาเชือกคล้องรอบคอของมาโนชญ์โดยที่ไม่ให้เจ้าตัวรู้ เมื่อเห็นว่าเชือกคล้องรอบคอมาโนชญ์มันจึงออกแรงดึงสุดกำลัง มาโนชญ์ลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ เขาพยายามดึงเชือกที่พันอยู่รอบคอออกแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะแรงของคนที่ดึงเชือกเยอะกว่า มาโนชญ์ดิ้นเพื่อให้เชือกหลุดออกจากคอ แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ เชือกก็ยิ่งรัดมากขึ้นเท่านั้น มาโนชญ์เริ่มตาเหลือกและลิ้นจุกปาก มาโนชญ์ออกแรงดิ้นขึ้นอีกเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการแต่อากาศที่หายใจได้ก็เหลือน้อยลงเต็มที ก่อนจะหมดลมหายใจมาโนชญ์หันไปคว้ากรรไกรจะลิิ้นชักก่อนจะแท่งไปที่แขนของคนร้าย เลือดสีแดงสดค่อยๆซึ้มออกจากเสือแขนยาวสีดำก่อนจะหยดลงพื้น คนร้ายปล่อยเชือกที่พันรอบคอมาโนชญ์ออกก่อนเอามือไปกุมเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด เมื่อเชือกหลุดออกจากคอมาโนชญ์ เขาก็ไอออกมาหลังจากขาดอาดกาศหายใจมานาน เขาลุกออกจากเก้าอี้ทำงานก่อนจะพยายามก้าวขาไปที่ประตูห้องแต่เมื่อมันเห็นมาโนชญ์กำลังจะก้าวขามันก็จัดแจงดึงขามาโนชญ์ นั่นทำให้เขาล้มลง เมื่อเห็นดังนั้นมันกระโดดขึ้นคร่อมมาโนชญ์ก่อนหันไปหยิบเชือกที่ตกอยู่และหันมารัดคอมาโนชญ์เหมือนเดิม คราวนี้มันออกแรงดึงมากกว่าเดิม มาโนชญ์ที่อ่อนที่แรงเต็มที่จึงไม่แรงที่จะสู้อีกต่อไป ร่างของมาโนชญ์เกรึงกระตุดหนึ่งครั้งก่่นจะแน่นิ่งไป เมื่อคนร้ายเห็นดังนั้นมาจึงนำเชือกที่พันรอบคอของมาโนชญ์ออกก่อนจะเอานิ้วชี้ไปอังที่รู่จมูกเพื่อเช็กดูว่ามาโนชญ์หมดลมหายใจแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่าไม่มีลมหายใจออกมาจากรูจมูกอีกมันจึงค่อยลุกขึ้นก่อนเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆก่อนจะปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณของมาโนชญ์นอนอยู่ตรงนั้นรอจนกว่าจะมีคนมาพบ

--------End Of Prologue--------

 

S' Lurpee