คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
Change ตอนที่ 5
#เปลี่ยนมน
“แบมแบม วันนี้เพื่อนเป็นไงบ้าง?” เสียงทุ้มเดิมๆ กับคำถามเดิมที่ทำให้ดวงตากลมโตมองผ่านคอนแทคเลนส์สีเทาใสแจ๋วต้องตวัดมองอย่างสังเกตุสังกา
“นี่พี่มาร์คถามถึงจินยองมาทั้งเดือนแล้วนะ.. แอบชอบเพื่อนผมปะเนี่ย?”
“ฮ่ะๆๆๆ ชอบอะไร ไม่ได้ชอบ” มาร์คหัวเราะจนตัวงอทำเอาคนเป็นน้องได้แต่ชักสีหน้าใส่อย่างหมั่นไส้
“หยั่มมาซึนนนน.. ไม่ชอบแล้วถามถึงทำไมบ่อยๆ ห๊ะ พี่มาร์ค? เพื่อนผมเค้ามีพ่อมีแม่นะ ถามถึงบ่อยๆ ให้แม่ไปขอเลย!!” แบมแบมแหวใส่เสียงสูงทำเอาคนเป็นพี่ยิ่งหัวเราะร่าชอบใจ แหม พอพูดถึงจินยองหน่อยไม่ได้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มจนปากจะฉีก นี่ติดโรคตีนกามาจากเพื่อนเค้าอีกสิเนี่ย ยิ้มทีเป็นริ้วๆ ขึ้นที่หางตากันเลยทีเดียว คนเรา = =”
“ถามถึงไม่ได้หรอ? หวงหรอ?”
“หวงดิ่ เพื่อนแบมเค้าเจ็บมาหลายปีแล้วพี่.. ถ้าพี่จะหลอกเค้าเล่นๆ นี่ไปไกลๆ เลย” เด็กไทยตาโตปิดโหมดล้อเลียนเปลี่ยนเป็นโหมดซีเรียสทำเอามาร์คตั้งตัวแทบไม่ทัน
“อ่า.. พี่ไม่ได้ไปหลอกน้องเค้า เป็นห่วงเฉยๆ น้องเค้าน่ารักดีอ่ะ เรียบร้อยๆ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ดิ่.. อย่าลีลาน่า ตกลงจินยองเป็นไงมั่ง? หายเฮิร์ทยัง??” มาร์คถามพลางจิบมาตินี่ในมือที่หนุ่มหล่อใจป้ำโต๊ะข้างๆ ซื้อเลี้ยงเค้า
“หายแล้วพี่.. พี่แจบอมของมันกลับมาหาแล้วอ่ะ”
“อ่าว ไหงงั้น”
“ก็แบบ.. พี่แจบอมเค้าทะเลาะกับแฟนไง ปกติเวลาไม่มีแฟนพี่เค้าก็ตัวติดจินยองอย่างกับอะไรดี อย่างเงี้ยไม่รู้มันจะตัดใจได้ไง พอพี่เค้าดีกับแฟนก็กลับไปเฮิร์ทอีก เป็นวงจรนรกสุดๆ” แบมแบมบ่นโอดครวญ เอาจริงๆ เค้ากับไอ้พี่อิมแจบอมที่เพื่อนชอบนักหนาเนี่ยก็ไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่ พี่แกชอบบอกให้จินยองเลิกคบเค้า.. เออ เค้ามันจน มันเป็นเด็กทำงานกลางคืนนี่หว่า.. แล้วไงวะ ก็หาเลี้ยงตัวเองได้ ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองซะหน่อย
“อ่อ.. หรอ..”
“ทำหน้าจ๋อยไมพี่? ไหนว่าไม่ได้ชอบ”
“เห้ย จ๋อยไร.. เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาแก่แดด” บ้องหัวน้องไป 1 ทีก่อนจะเดินนวยนาดไปหาโต๊ะแขกทั้งที่สมองดันคิดเรื่องเดิมวนๆ ซ้ำๆ
“ก็แบบ.. พี่แจบอมเค้าทะเลาะกับแฟนไง ปกติเวลาไม่มีแฟนพี่เค้าก็ตัวติดจินยองอย่างกับอะไรดี อย่างเงี้ยไม่รู้มันจะตัดใจได้ไง พอพี่เค้าดีกับแฟนก็กลับไปเฮิร์ทอีก เป็นวงจรนรกสุดๆ”
สุดท้ายขายาวๆ ก็พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าหอของเด็กน้อยบางคนอยู่ดี.. เออ ตะกี้ตอนจะออกจากร้านมีสาวสวยชวนเค้ากลับด้วย แทนที่จะไปกับเจ้าหล่อน.. เซ็งชะมัด.. แต่อยู่ๆ ดันเกิดอยากเห็นใบหน้าน่ารักนั่นอีกสักรอบ.. ก็แค่อยากรู้ว่าสบายดีแล้วรึเปล่า?
มือยาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกางเกงขึ้นมาแล้วกดปลดล้อคเพื่อเข้ารายชื่อเพื่อนที่บันทึกไว้
‘น้องน่ารัก’
อ่า.. เมมชื่อไว้ตลกดีแฮะ.. ตาคมเหลือบไปมองนาฬิกาที่หน้าจอแล้วก็ต้องถอนใจ.. 02.30 AM.. ใครมันจะไปตื่นอยู่วะ?ยกเว้นคนทำงานกลางคืนแบบเค้า ร่างสูงเปลี่ยนไปเปิดหน้าจอแอปพลิเคชั่นแชทขึ้นมาแทน แล้วจิ้มไปที่รูปของเจ้าของตากลมที่เค้าตั้งชื่อว่าน้องน่ารัก แล้วกดพิมพ์ประโยคสั้นๆ ไปนิดหน่อย
Mark: นอนยัง?
Mark: ฝันดีนะ
พิมพ์ไปแค่นั้นจริงๆ เพราะไม่รู้จะพิมพ์อะไร มันเป็นแค่ความติสในตัวเฉยๆ ที่พาร่างของตัวเองมายืนหัวโด่หน้าหออีกฝ่ายหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีธุระปะปังอะไรสักนิด แม้หลังๆ จะเสนอตัวแวะมาหาแทนแบมแบมช่วงเย็นก่อนไปทำงานบ่อยๆ ก็เหอะ แต่ตอนนี้มันโครตดึกแล้ว แล้วเค้าก็ไม่ได้คุยกับจินยองมา 2-3 วันแล้วด้วย เพราะงานที่คณะยุ่งหน่อยๆ เลยไม่ได้แวะไปดูหน้าดูตาอย่างที่ทำทุกที
แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.. ก็คนที่เค้าชอบกลับมาหาแล้วนี่..
คิดแล้วก็ส่ายหัวกับตัวเองพลางเดินกลับหลังหันเตรียมจะกลับบ้านกลับช่องกับเค้าบ้าง แต่เสียงเตือนจากแอปแชทที่เค้าพึ่งให้เมื่อครู่ดังขึ้นทำให้ร่างโปร่งต้องหยิบโทรศัพท์ที่เก็บเข้ากระเป๋ากางเกงไปแล้วออกมาอีกรอบ
Jinyong: ขอบคุณครับ พี่มาร์คก็ฝันดีนะ
Jinyong: *สติ๊กเกอร์แมวเหมียวล้มตัวลงนอน*
โห.. สติ๊กเกอร์แมวอย่างน่ารักเลย.. น้องน่ารักสมชื่อจริงๆ ร่างสูงยืนขำกับมือถือตัวเองสักพักก่อนที่นิ้วยาวจะกดเข้าชื่ออีกฝ่ายแล้วโทร.ออกไปโดยไม่ได้ผ่านการพิจารณาของสมองสักนิด เรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่ามือมันไปเอง จะให้โทษดินโทษฟ้าก็คงไม่ได้
“ฮัลโหล.. พี่มาร์ค..” เสียงหวานที่ส่งมาตามสายทำให้คนที่กดโทร.ออกยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ทำไมยังไม่นอนเนี่ย? ดึกแล้วรู้มั๊ย?” คนเป็นพี่ถามทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายทั้งส่งข้อความและโทร.ไปรบกวนคนที่ควรจะนอนไปได้แล้วเองแท้ๆ
“ทำนู่นทำนี่อ่า.. เลยพึ่งจะได้ปีนขึ้นเตียงเนี่ย.. พี่ก็ส่งข้อความมาเลย”
“นอนได้แล้วเด็กน้อย”
“อือ.. พี่มาร์คอยู่ไหนอ่ะ? ร้านหรอ?”
“ปละ.. เปล่าอ่ะ..”
“แล้วอยู่ไหนหรอครับ?”
“.......................................อยู่หน้าห้อง”
เกลียดมือตัวเองที่มันเผลอกดเบอร์น้อง.. เกลียดขาตัวเองที่พาขึ้นลิฟต์มายืนหน้าห้องอีกฝ่ายหน้าตาเฉย.. เกลียดลูกกะตาที่มันอยากมองทะลุผ่านประตูไปหาเจ้าของห้อง... และเกลียดที่สุดที่ปากตัวเองเผลอบอกออกไปแล้วว่ายืนโง่อยู่หน้าห้อง.... เกลียดดดดดด
“เห้ย!!”
เสียงอุทานอย่างตกใจแบบไม่มุ้งมิ้งจากปลายสาย พร้อมด้วยเสียงขลุกๆ ขลักๆ เหมือนของตก หรืออะไรสักอย่าง ทำให้มาร์คต้องนิ่งเงียบเงี่ยหูฟัง พอรู้ตัวอีกทีประตูห้องก็เปิดออกมา พร้อมกับเจ้าของใบหน้าน่ารักในชุดนอนลายปิกาจูสีเหลืองสดใสปรากฎกายขึ้นในสภาพที่ผมฟูยุ่งไร้ทิศทางแทบทำให้ร่างโปร่งขำออกมา
“อย่ามาหัวเราะนะ! พี่มาร์ค ทำไมมาดึกยังงี้อะ?” จินยองโวยพลางมองสภาพอีกฝ่าย.. เสื้อกล้ามสีดำแหวกไปถึงไหนถึงไหน กับกางเกงยีนส์ขาดๆ ที่โชว์ขาขาวๆ ของเจ้าตัวเป็นช่วงๆ ใบหน้าคมสวยของอีกฝ่ายถูกแต่งแต้มด้วยอายไลน์เนอร์สีดำที่ทำให้ดูโฉบเฉี่ยวมากขึ้น ไม่บอกก็รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไปทำงานมาแน่ๆ
“อ่า.. “ ไม่รู้จะตอบน้องยังไง
“...?” คนน่ารักก็ได้แต่เอียงคอมองหน้าหล่อๆ หรือจะพูดว่าหน้าสวยๆ ดีล่ะ? เอาเป็นว่าคนตรงหน้าดูดีมากก็แล้วกัน
“อ่า... จินยองงี่... หายเศร้ารึยัง?”
ตากลมเบิกกว้างมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ตอนนี้เลือกที่จะก้มมองพื้นแทนที่จะมองเค้า มาถึงหน้าห้องเพื่อถามคำถามนี้หรอ? แอบคิดเข้าข้างตัวเองเบาๆ ว่าคนตรงหน้าเป็นห่วงได้มั๊ยเนี่ย “หายแล้วครับ.. แบมฝากมาดูอีกหรอ?”
“ปละ.. เปล่า.. อ่า.. อืม ใช่ๆ แบมฝากมา” โกหกออกไปเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมาทำไม
หัวกลมๆ พยักขึ้นลงเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้
“พี่มาร์ค ค้างกับผมดีมั๊ยครับ?” พูดพลางเปิดประตูออกแล้วทำท่าเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้าห้อง ทำเอาคนถูกชวนได้แต่ทำตาโตเป็นไข่ห่าน ในความใจกล้าก๋ากั่นของอีกฝ่าย ถึงจะเคยมานั่งเล่นที่ห้องก็เหอะ แต่ช่วยผู้ชายค้างที่ห้องนี่มันไม่แรงไปหรอน้องน่ารัก??
ตกใจยังไม่ทันหายอีกฝ่ายก็พูดประโยคต่อมาที่ทำให้รู้สึกเซ็งหนังหน้าตัวเองอย่างบอกไม่ถูก “มันดึกแล้ว.. อันตรายนะครับพี่เดี๋ยวโดนฉุด ยิ่งสวยๆ อยู่”
ร่างสูงโปร่งอยากจะกรี้ด(?)ใส่คนตรงหน้าจริงๆ ใครจะมาฉุดเค้าวะ? ให้ตายสิ.. บางทีก็เซ็งใบหน้าร่างกายที่พระเจ้าให้มาซะเหลือเกิน ถึงจะสนุกกับการไถตัง(?)หนุ่มๆ แต่กับบางคนเค้าก็ไม่อยากโดนมองว่าสวยสักเท่าไหร่.. บางทีก็อยากจะดูแข็งแรง.. พึ่งพาได้บ้าง..
ร่างสูงถอนหายใจอ่อนก่อนเสียงทุ้มจะตอบน้องไป “พี่ขับรถมา.. น้องจินยองไปนอนเถอะ” มืออุ่นเอื้อมไปดันแผ่นหลังบางให้เข้าห้องไปคนเดียว ส่วนตัวเองก็ยังยืนอยู่นอกห้องอย่างนั้น
“แต่ว่า..”
“เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะส่งข้อความบอก” พูดเสร็จก็ตัดบทแล้วเดินจากมา มันก็ดีนะที่เห็นใบหน้าน่ารักนั้นดูสดใสขึ้นทันตา (แม้จะอยู่ในสภาพชุดนอนก็เหอะ) แต่ไอ้การที่อีกฝ่ายเห็นเค้าอ่อนแอขนาดกลัวโดนฉุดนี่มันขัดใจแปลกๆ แม้จะพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ได้ชอบน้องจินยองแบบนั้น.. คือไม่ได้คิดเกินเลยเลยจริงๆ แค่น้องเค้าน่ารัก... มาก.. แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้นั่งเศร้าอยู่คนเดียว.. ก็เท่านั้น.. แค่นั้นจริงๆ
และ.. ถ้าเป็นไปได้.. ก็อยากจะดูแลปกป้องไม่ให้ร้องไห้อีก
#เปลี่ยนมน
“วันนี้จะเข้าร้านปะวะ?” อูยองเพื่อนซี้หันมาถามทันทีที่อาจารย์บอกเลิกคลาส
“เข้าดิ่วะ ถามแปลกๆ ก็เข้าอยู่ทุกวัน มีไรอ่ะ?” หันไปถามเพื่อนงงๆ
“มีเพื่อนจะไปกินเหล้าร้าน เลยว่าจะไปพร้อมกัน.. เมิงเอารถมาปะ?”
“เอามาๆ ก็เรียกมันมาด้วยกัน ว่าแต่เพื่อนที่ไหนวะ? กูไม่รู้จักหรอ?”
“ไม่น่าจะนะ.. ชื่ออิมแจบอมอ่ะ เรียนคนละภาค.. แต่พอดีลงวิชาเลือกด้วยกันอ่ะ” อูยองตอบไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ทันสังเกตุว่าเพื่อนเค้าทำหน้าแปลกๆ ตั้งแต่ได้ยินชื่อ แจบอม แล้ว
“เออๆ งั้นรอเดี๋ยว.. โทร.เรียกมันแปปนึง”
ใบหน้าคมเบะปากลงเล็กน้อย พลางเก็บของ ร่างโปร่งแอบรู้สึกหมั่นไส้ชื่อแจบอมอยู่หน่อยๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นตัว.. ก็ใครล่ะใช้ให้เจ้าของชื่อนี้ทำน้องน่ารักเค้าร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร นี่ไม่รู้ว่าจะคนเดียวกันรึเปล่า แต่เค้าเป็นคนไม่ปัญญาอ่อนขนาดไล่อีกฝ่ายไม่ให้ไปด้วยหรอก ก็ลูกค้านี่นา ;)
“เออ.. ไม่ต้องพามันไปด้วยแล้วว่ะ มันจะไปรับแฟนก่อนแล้วค่อยพาแฟนไปด้วยกัน แมร่งค่อดพ่อพระ พาแฟนไปเที่ยวด้วย อดเหล่สาวกันพอดี” อูยองวางโทรศัพท์พลางหันมาสาธยายยืดยาวโดยไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนซี้ของตัวเองนั้นเหม่อลอยไปถึงไหนถึงไหนแล้ว
มือขาวยกขึ้นปัดๆ ผ่านหน้าเพื่อนเพื่อเรียกสติ
“มีไร?”
“เอ้า! ทำเสียงดุอีก.. เหม่อไรวะ? ไปได้แล้ว เดี๋ยวต้องเปลี่ยนชุดไม่ใช่หรอ? หรือจะใส่ชุดนักศึกษาขายเหล้าครับเพื่อน??” แซวมากเลยได้มือยาวๆ มาโบกหัวไป 1 ที
“พูดมาก”
“คิดถึงใครรึเปล๊าวววว?”
แค่อีกฝ่ายเอ่ยแซวอยู่ๆ ใบหน้าน่ารักที่ไม่ได้เจอมาหลายวันตั้งแต่โผล่ไปหากลางดึก ก็โผล่ขึ้นมาซะเฉยๆ ร่างโปร่งสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบเพื่อนตะกุกตะกัก
“คระ.. ใคร.. ไหน.. ไม่มี๊”
“เสียงสูงแสดงว่าโกหก!! บอกมานะต้วนอี้เอิน เมิงไปแอบชอบใครที่ไหน ผู้ชาย ผู้หญิง ระบุตัวให้ชัดเจนด้วยครัฟเพื่อน” อูยองเตรียมเค้นทันที เพื่อนเค้าไม่ชอบผู้ชายก็จริง แต่หลังๆ มันอ่อยเก่งขาย(เหล้า)เก่งมากๆ แถมลูกค้าผู้ชายติดกันตรึม เลยเริ่มไม่แน่ใจว่าเพื่อนมันจะเอาดีทางนี้เลยรึเปล่า
“ไอ้เหี้ย จะเรียกชื่อเต็มทำไม ไม่เรียกชื่อพ่อเลยล่ะ?”
“หยั่มมาเปลี่ยนเรื่อง!!”
“ก็บอกว่าไม่มี.. ไม่มีหรอกคนที่ชอบอ่ะ.. ถ้ามีจะบอก” เสียงทุ้มบอกพลางเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปลานจอดรถ ขณะที่เพื่อนได้แต่ทำหน้าสงสัยอยู่ข้างหลัง
ถ้าซื้อหวยก็คงถูกไปแล้ว นี่มันหวยล้อคปะเนี่ย.. ร่างโปร่งที่ยืนอิงอยู่กับเค้าน์เตอร์บาร์คิดในใจขณะที่ดวงตาเรียวคมก็จ้องไปที่โต๊ะของชายหญิงคู่นึงที่เจ้าของร้านพึ่งเดินผละออกมา
“นั่นเพื่อนเมิง?”
“เออ ก็อิมแจบอมไง เพื่อนที่เล่าให้ฟังเมื่อเย็นอ่ะ มันมากับแฟน เห็นว่าพึ่งงอนง้อกันได้หรืออะไรนี่แหละเลยพามาเที่ยวเล่นเอาใจแฟนซะหน่อย ชื่อนาอึน แมร่งน่ารักโครตๆ” พูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน ทำให้อีกฝ่ายต้องเหลือบตาไปมองหน้าฝ่ายหญิงให้ชัดๆ.. ก็อืม.. น่ารัก...
แล้วหรอ?
#เปลี่ยนมน
.....................................................................................................................................................................................................
ศ ส อา ไม่อัพฟิค คิดถึงเค้าม้ายยยยย?? สรุปตอนนี้พี่บีกลับไปคืนดีกะแฟนแร้วจ้ะ ทะเลาะกันแปปเดว อิอิ
ใครอยากบ่นในทวิตเตอร์ เล่นแท้กฟิค #เปลี่ยนมน กันนะจ๊ะ พรุ่งนี้น่าจะกลับบ้านดึก อาจจะไม่ได้อัพน้าาา >w<
ความคิดเห็น