คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1: Why...?
Chapter 1 Why…?
เด็กหนุ่มทวนชื่อคนตรงหน้าอย่างลืมตัว โออิคาวะ โทโอรุ ไอดอลดาวรุ่งมาแรงที่แต่ละซิงเกิ้ลของเขามักจะมีรีวิวการดูเกินหนึ่งล้านวิวเสมอ ซึ่งผลงานของเขาประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นคือเพลงที่คาเงยามะเป็นคนแต่งทั้งสิ้น และมันจะตามมาด้วยการที่เจ้าตัวมักจะมาระรานคาเงยามะบ่อยๆ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาเรียนที่โรงเรียนดนตรีที่มีชื่อเสียงด้วยกัน ในตอนแรกๆคาเงยามะรบเร้าให้โออิคาวะสอนการแต่งเพลงให้แต่ก็ถูกปฏิเสธและเจ้าตัวก็ให้เหตุผลว่า’นายมันน่าหมั่นไส้’ ซึ่งในตอนนั้นโออิคาวะเป็นที่หนึ่งในการแต่งเพลงรวมถึงการร้องด้วย
แต่ก็นะ คนแบบโออิคาวะถ้าจะเลือกก็คงจะเป็นไอดอลนั่นแหละ นอกจากจะมีความสามารถมากแล้ว หน้าตาของเขาก็เรียกได้เต็มปากเลยว่า’หล่อราวเทพเทวดา’ เป็นอีกเรื่องที่คาเงยามะหมั่นไส้... ถ้าถามว่าคาเงยามะร้องเพลงเพราะมั้ย หลายๆคนบอกเขามาว่าเขาร้องเพลงค่อนข้างดีเลย แต่ก็มีโออิคาวะเนี่ยแหละที่บอกว่าไม่ คาเงยามะเลยเลือกจะอยู่กลางๆของคำว่า’เพราะ’ และ’ไม่เพราะ’
“เฮ้อ...ให้ตายสิ เกือบเข้าไม่ทันแน่ะ เจ้าเด็กบ้านี่” ดุเหมือนคนที่กำลังถูกนินทาจะรู้ตัวเลยพูดออกมาขัดบรรยากาศเงียบๆแซมมาคุหน่อยๆ เพื่อไม่ให้ลิฟต์ตัวนี้เงียบเหงา
“คุณจะมาโทษผมแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ” คาเงยามะสวนกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่น้ำเสียงมีความหงุดหงิดติดมาด้วยนิดหน่อย มันก็ธรรมดาที่จะต้องปกป้องตัวเองจากข้อครหาแปลกๆอยู่แล้วนี่
โออิคาวะส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจที่ถูกพูดขัด แต่ก็ยังไม่วายหันมาหยิกแก้มเด็กหนุ่มอยู่ดี คาเงยามะพยายามดึงมือหนาของอีกฝ่ายออกสุดพลังแต่ก็ทำให้ถูกหยิกแรงมากขึ้น เลยตัดสินใจว่าให้อีกฝ่ายหยิกจนเบื่อไปเลย ยังไงก็โดนแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวตอนจะกลับบ้านก็โดนอีกเชื่อเขาสิ...
เขาไม่ชอบเด็กคนนี้...
โออิคาวะ โทโอรุพยายามเก็บความรู้สึกมากมายที่เข้ามาปั่นป่วนให้เขารู้สึกสับสนให้มากที่สุด บอกกับตัวเองว่าไม่ได้สนใจเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อย อย่างที่รู้ๆกันว่าโออิคาวะคือไอดอลที่น่าจับตามองมากที่สุดในตอนนี้ หลายๆคนคิดว่าเขาเป็นประเภทได้แล้วทิ้ง แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เขาก็แค่มักจะโดนนัดไปโน่นไปนี่บ่อยๆก็เท่านั้น และส่วนมากก็มักจะเป็นดาราสาวสวยหรือไม่ก็นักร้องสาวนั่นล่ะ
แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขา...อยากอยู่ใกล้ๆเด็กบ้าคนนี้ เพราะอะไรโออิคาวะก็ไม่รู้หรอก อาจเป็นเพราะเคยเรียนด้วยกันหรือเป็นเพราะอีกฝ่ายเคยมาตื๊อเขาบ่อยๆ พออยู่ด้วยกันเลยรู้สึกสบายใจแบบแปลกๆ แต่โออิคาวะ โทโอรุเป็นคนดื้อเข้าขั้นและชอบโกหก ปากแข็ง ไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกหรือก็คือ การโกหกตัวเองดีๆนี่เอง... เวลารู้สึกหรือคิดอะไรเกี่ยวกับเด็กคนนี้ เขาก็มักเฉไฉและไม่ยอมท่าเดียว ทำให้ต้องมาทะเลาะกับตัวเองในใจเหมือนคนบ้า และสุดท้ายมักจะลงด้วยการที่โออิคาวะหยิกแก้มอีกฝ่ายอยู่เรื่อย
“จะว่าไปแล้ว วันนี้โออิคาวะซังมีคิวอัดเพลงที่ผมแต่งสินะครับ?” คาเงยามะพูดขึ้นพลางก้าวขาไปที่ห้องทำงานของตนโดยที่มีโออิคาวะตามหลังมาด้วย เมื่อโออิคคาวะได้ยินตารางงานของตนจึงพยักหน้ารับนิดหน่อย “อ่าฮะ เกือบลืมไปเลยแฮะ...”
“ไม่ใช่ว่าคุณจะลืมเนื้อเพลงกับจังหวะหมดแล้วนะครับ ผมหวังว่าคุณจะพกเนื้อเพลงมาด้วย” คาเงยามะพูด เล่นเอาชายหนุ่มผมสีน้ำตาคิ้วกระตุกแล้วรีบสวนด้วยความหงุดหงิด “โออิคาวะซังน่ะ ไม่ลืมอะไรง่ายๆหรอกน่า!! เนื้อเพลงก็เอามาเฟ้ย” โออิคาวะว่าแล้วชูแผ่นกระดาษที่หยิบออกมาจากกระเป๋าสะพายฟาดลงบนศีรษะร่างเล็กกว่าเต็มแรง แต่มันคงไม่เจ็บหรอก กะอีแค่แผ่นกระดาษสามสี่แผ่นเนี่ย
คาเงยามะได้แต่ลูบศีรษะตัวเองป้อยๆแล้วทำหน้ามุ่ย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจแล้วเข้าห้องทำงานไปเพื่อจะได้ไม่ต้องรอฟังคำบ่นของไอดอลเจ้าอารมณ์ที่จะมาขัดเวลาทำงานของเขาไปมากกว่านี้(ง่ายๆเลยคือคาเงยามะรู้สึกรำคาญนิหน่อยน่ะนะ)
ทางด้านโออิคาวะได้แต่เดินพ่นลมหายใจระบายความหงุดหงิด ทำไมเจ้าเด็กบ้านั่นถึงกล้าดีแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้น โออิคาวะก็ไม่อยากจะยอมรับว่า...เขาอยากให้คาเงยามะมาดูตอนที่เขาอัดเพลงด้วย มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คาเงยามะจะต้องมาดูเขาอัดเพลง เพราะคาเงยามะจะมาดูนักร้องที่ตนแต่งเพลงให้ทุกๆครั้ง ไม่ว่าจะเป็น’ใคร’ คาเงยามะใส่ใจทุกเพลงที่ตนแต่งขึ้นและดูว่ามันติดขัดต้องนำไปแก้ไขหรือเปล่า แต่ทำไมโออิคาวะถึงได้รู้สึกหงุดหงิดจังนะ?
ไม่อยากให้คาเงยามะจ้องมองใคร
ไม่อยากให้คาเงยามะเอาใจใส่กับใคร
ไม่อยากให้คาเงยามะทำงานกับใคร
ไม่อยากให้คาเงยามะแต่งเพลงให้ใคร
เขาอยากให้เด็กนั่น เป็น’ของ’เขาแค่คนเดียว
ทำไม...?
หรือว่า...เขาจะหลงเจ้าเด็กนั่นซะแล้ว?
“บ้าชะมัด...”
กรี๊ดดดดดดดด ในที่สุดก็ปั่นตอนที่1จบแล้ว!!! ก็เข้าใจว่าบทนำมันสั้นมากเลยไม่มีคนเม้นท์ กระซิก(?)
แต่ยังรออยู่ค่ะ กร๊ากกก(ด้านได้ก็ทนไป...) แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!(ไม่มีใครอยากเจอแกหรอก----)
ความคิดเห็น