คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : chapter 36
พี่มาร์คมาส่งผมถึงหน้าห้องเรียนเลยครับ
เราทานข้าวกันเสร็จ ผมก็เล่าเรื่องพี่จินยองกับยูคยอมให้ฟัง
เขาก็เเค่ยิ้มเเล้วพูดว่า คู่นี้อีกไม่นานหรอก เเต่คู่ทูเเจยังไม่รู้เลย
“พี่ไปแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะครับ” พี่มาร์คลูบหัวผมเบาๆ แม่งให้ฟีลแบบพ่อมาส่งลูกหน้าประตูห้องเรียนอ่ะ
คิดภาพตามนะครับ ภาพในโรงเรียนอนุบาลที่เด็กน้อยอนุบาลมีเป้สะพายหลัง และคุณพ่อมาส่งเข้าเรียนวันแรก
มันแบบนี้เลยครับ
"เเบมเเบม มาเเล้วหรอ" ยองเเจกวักมือเรียกผมที่พึ่งเปิดประตูเข้ามา
ยองแจเอากระเป๋าที่จองที่ไว้ให้ผมลง ผมเลยต้องเดินไปนั่งแล้วยื่นแก้วอเมริกาโน่ที่ยองแจฝากซื้อไปให้
ภายในห้องมีโต๊ะอยู่ประมาณ
50 ตัว เเต่เซคนี้เหมือนจะมีคนเรียนเเค่ 30 คนเองครับ วันนี้ผมมาเรียนวิชาคณิตศาสตร์วิศวกรรม ซึ่งเป็นคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ผมชอบในตอนมัธยมนะ
เเต่พอมาอยู่มหาลัย ก็ไม่รู้สินะ
"เเบมเเบม พรุ่งนี้เรียนวิชาภาษาอังกฤษ
เเบมต้องช่วยเเจด้วยนะ เเจไม่เก่งอังกฤษ"
"ได้สิ เดี๋ยวเราช่วยติวให้ เเล้วนั้นอะไรอ่ะ"
ผมชี้ไปที่ถุงกระดาษที่ภายในถุงอัดเเน่นไปด้วยชีท สภาพเก่าๆเหมือนผ่านสงครามโลกมา
ซึ่งมันไม่จริงหรอกครับ ผมเปรียบเทียบไปยังงั้นเพื่อยืนยันว่ามันเก่าจริงๆ แล้วนี่ยังใส่ถุงกระดาษมากอีก
ดีเท่าไหร่เเล้วที่ถุงไม่ขาด
"พี่รหัสให้มาน่ะ อันนี้ของเทอมหนึ่งเเค่บางส่วน" ยองแจยกขึ้นมาวางบนโต๊ะให้ผมดู
มันเยอะมากจริงๆ สงสัยพี่รหัสยองแจคนนี้ต้องขยันเรียนมากแน่ๆ แล้วดูจะรักน้องมาก
ถึงขนาดเก็บชีทไว้ให้เยอะแยะขนาดนี้ ถึงสภาพมันจะเก่าไปหน่อย แต่ดูจากการจดที่เป็นระเบียบแล้ว
ถ้ายืมของยองแจอ่าน น่าจะโอเคอยู่นะตอนสอบ
"เเล้วพี่รหัสเเจเป็นใครหล่ะ" ผมถามเพราะผมยังไม่รู้เลยว่าสรุปแล้วพี่รหัสยองแจคือใคร
ทำไมเขาดีแบบนี้
"ก็...พี่....>///<" พูดแล้วเขินแบบนี้อย่าบอกนะว่า......
"พี่เเจบอมหรอเเจ" ผมถามด้วยความตื่นเต้น
นี่เพื่อนผมได้เข้าใกล้คนที่ชอบมากขึ้นเเล้วใช่มั้ย
"อืม >///<"
"นี่เรายังไม่ได้ถามเลยนะ
ว่าช่วงรับน้องพี่เเจบอมกับเเจไปถึงขั้นไหนเเล้ว" สงสัยจริงๆนะ
คือช่วงรับน้องผมเจอหน้ายองแจน้อยมากอ่ะ หรือเพราะผมกับพี่มาร์คเราตัวติดกันมากไป ผมเลยไม่เจอหน้ายองแจเลย
"จะถึงขั้นไหนอ่ะ ก็เเค่กล้าพูดกับพี่เขามากขึ้นนิดนึง
เเล้วก็ตอนนี้เรามีไลน์เเล้วก็เบอร์โทรเขาเเล้วด้วย" ไม่ธรรมดาจริงๆเพื่อนคนนี้
มีทั้งเบอร์ ทั้งไลน์พี่เขา ร้ายนะเราอ่ะ
"ชนะเลิศมากเลยเพื่อนฉัน เเล้วนี่คุยกันยัง"
"ยังไม่กล้าทักไปเลย"
"โหยยย ทำไมอ่ะเเจ ทักไปสิ"
"เราไม่รู้จะคุยกับเขาเรื่องอะไร เเล้วจะเริ่่มยังไงดี"
"งั้นเอางี้ เอาโทรศัพท์เเจมา"
"เอาไปทำไม"
"เอาเถอะน่า" ผมเข้าโปรเเกรมเเชทไอคอนเขียวทันที
กดเข้าไปที่ชื่อของพี่เเจบอม เเล้วคิดทบทวนคำพูดที่จะถาม
พี่เเจบอมครับ
Yongjae_96
ผมรอเขาตอบกลับมา
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่นาที เพราะไม่เคยคุยกับเขา
ไม่รู้ว่าเขาจะตอบช้าหรือเร็ว
"เห็นมั้ยพี่เขาไม่ตอบ เก็บเถอะเเบม"
"ไม่ ยองเเจ นายจะยอมเเพ้ไม่ได้ พี่เขาอาจจะไม่ได้หยิบมือถือขึ้นมาดู
รอเเป๊บนึงสิ"
ติ๊ง!
????
NJB
คือยองเเจจะถามพี่ว่า
พี่มีชีท Math 1 รึเปล่าครับ
Yongjae_96
ไม่เเน่ใจว่าใส่ลงไปในถุงรึยังยังไงเราก็ลองหาดู
ถ้าไม่มี
เดี๋ยวพี่กลับไปหาที่ห้องให้
NJB
ขอบคุณครับ เเล้วนี่เรียนอยู่รึเปล่า
ผมรบกวนพี่รึเปล่า
Yongjae_96
ไม่หล่ะ
NJB
คือไม่มีเรียนหรือไม่รบกวนว่ะ
เเต่น่าจะอย่างหลัง เพราะพี่มาร์คกับพี่จินยองก็เรียนเช้า เเสดงว่าไม่รบกวนสินะ
ขอบคุณนะครับ
ยองเเจไปเรียนก่อนนะครับ
Yongjae_96
อืม
ตั้งใจเรียนหล่ะ
NJB
ครับ
Yongjae_96
"เเค่นี้ก็เรียบร้อย เขาบอกให้นายตั้งใจเรียนด้วยยองเเจ
นี่วันหลังก็หาเรื่องคุยไป ถามการบ้านหรืออะไรก็ว่าไป
ถ้าเขาติวให้จะถือว่าเเจได้ใกล้ชิดเขาไปอีกหนึ่งขั้นนะ พยายามคุยในนี้ก่อน"
"เเต่เราเขินนี่ เวลาจะพิมพ์ส่งทีไร
มันมักจะมีคำพูดที่เราอยากพิมพ์ไปหาเขามากมายเต็มไปหมด
เเต่ก็ไม่กล้าส่งกลัวเขาจะรำคาญ"
"ไม่หรอก นายก็คุยครั้งละ 4-5 ประโยคพอ เเต่อย่าเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาอยู่ฝ่ายเดียวนะ พยายามทิ้งห่างบ้าง
รอให้เขาทักมาบ้าง"
"เเล้วถ้าเขาไม่ทักมาหล่ะ"
"ก็รอไง รอจนกว่าจะทัก"
"รอนานเเค่ไหน"
"ถ้าเกินเดือน ก็เลิกรอไปเถอะยองเเจ เเล้วหาคนใหม่เเทน"
"ไม่นะ เเจชอบของเเจมานาน"
"มั่วแต่ชอบแล้วเก็บไว้ในใจ ก็ได้แค่แอบชอบนั้นแหละ หัดรุกซะบ้างสิยองเเจ
เอาความกล้าในตัวออกมาให้หมด เอาออกมา" คือชีวิตผมก็ไม่เคยทำนะ แต่ทำไมแนะนำคนอื่นดีจังว่ะ
ฮ่าๆๆๆ ผมเอาไปลองใช้บ้างดีมั้ย แต่ผมไม่เคยแอบชอบใครแบบจริงจังไง รู้ตัวอีกที
ก็ได้พี่มาร์คเป็นแฟนแล้ว คิคิ
"เเต่ว่า...."
"ไม่มีเเต่ทั้งนั้นเเหละ วันนี้พี่เขาเลิกสี่โมง
เดี๋ยวเราสองคนจะไปรอเขาที่ใต้ตึกกัน พี่มาร์คนัดเราไว้
ยังไงเขาต้องลงมาพร้อมเพื่อน ตอนนี้เเจก็ลองชวนเขาคุย ถามเรื่องสายรหัส
เดี๋ยวเราไลน์ไปบอกพี่มาร์คให้พาเพื่อนมา"
"เเบม ถ้าพี่เขาเห็นเราเป็นเเค่น้องชายหล่ะ"
"เเจก็เเค่ได้พี่ชายเพิ่มไง อย่าคิดมากสิ
ความรักมันไม่ต้องจบลงที่คำว่าเเฟนก็ได้นะยองเเจ"
"อืม เราจะเชื่อเเบม สู้!!!"
"ดีมาก"
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเเล้วไลน์หาพี่มาร์คทันที
บอกจุดประสงค์เเละเเผนการกับเขา เขาจะได้รู้ว่าควรจะช่วยยองเเจยังไงดี
พี่มาร์คคค
มาร์คคึ
Bambam
ว่าไงครับ
ต้วนน้อย
เรียนอยู่ป่ะเนี่ย
Bambam
นั่งหลับเเล้วครับคุณ
ง่วงอ่ะ
ต้วนน้อย
ทำไมไม่ตั้งใจเรียน มาหลับได้ไงในห้องเรียน
พ่อเเม่ส่งมาเรียนนะ
ไม่ใช่ส่งมานอน
Bambam
เค้าเเค่ล้อตัวเองเล่น
เขาตั้งใจเรียนอยู่
ต้วนน้อย
ตั้งใจเรียนเเล้วตอบเเบมได้ไง
Bambam
ก็กลัวตัวเองจะงอนที่เค้าไม่ตอบ
ต้วนน้อย
งั้นไปเรียนไป
Bambam
ไม่ตั้งใจสัก
10 นาที
ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
เนอะ
ต้วนน้อย
มีอะไรให้ช่วยหน่อย
Bambam
ว่ามาเลยครับ
ต้วนน้อยเต็มใจช่วยเหลือคุณเเบมเเบม
ต้วนน้อย
วันนี้หลังเลิกเรียนเจอกันใต้ตึก
พาพี่เเจบอมมาด้วยให้ได้นะ
เราจะช่วยยองเเจกัน
Bambam
โอเคครับ
รับทราบ พร้อมปฏิบัติตาม
ต้วนน้อย
ดีมาก ไปเรียนได้เเล้ว
เเบมก็จะเรียนเหมือนกัน
เข้าใจมั้ยต้วนน้อย
Bambam
ครับ
เข้าใจเเล้วครับตัวเล็ก
ต้วนน้อย
มาตัวเล็กอะไรเล่า
เดี๋ยวนี้ตั้งชื่อให้ผมด้วยรึไง
ตัวเล็กกับต้วนน้อย
ดูเป็นเด็กกันจังนะ
Bambam
"มีความสุขมากเลยสินะ"
"ทำไม อิจฉาหล่ะสิ ถ้าไม่อยากอิจฉาเรา ก็รีบๆจีบพี่เเจบอมนะ"
"จีบอะไรเล่า! >//<"
"ฮ่าๆๆ เรียนเถอะ"
ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอน
ด้วยเนื้อหาในวันนี้จะเป็นเรื่องระบบพิกัดเชิงขั้ว ซึ่งผมโคตรงงเลยครับ
สงสัยเรียนเสร็จต้องกลับไปอ่านซะเเล้ว
ดูขยันเนอะ ฮ่าๆๆ
เปล่าหรอก ผมไม่อยากให้มันคาใจไปจนถึงวันสอบ ถ้าเขาใจตั้งเเต่วันนี้
พอใกล้ๆสอบอ่านอีกรอบมันจะได้เร็วขึ้น
สามชั่วโมงจบไป
พวกผมอย่างกับใบไม้ร่วงโรย สามชั่วโมงกับหนึ่งวิชาเป็นอะไรที่สูบพลังผมมากเลยหล่ะ
"เหนื่อยอ่ะเเบมมม" ผมหันไปมองคนข้างๆ
ที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียบร้อยเเล้ว ยองเเจทำหน้าง่วงตลอดเวลา
เเต่มือก็ยังคงจดไม่หยุด ผมว่าผมควรจะขอเลคเชอร์ยองเเจไปดู เพื่อผมจดพลาดไป
"ไปกินข้าวกันก่อนมั้ย เเล้วก็ไปหาที่นั่งรอ เเบบพวกร้านเค้ก ร้านกาเเฟ
ของหวานน่าจะช่วยพวกเราได้" ยองเเจตาวาวทันที เเล้วรีบเก็บกระเป๋า
ฉุดมือผมให้รีบลงลิฟต์
ผมโทรหาพี่มาร์คหลังจากที่เราเดินลงจากตึก
เพราะเขาบอกจะพาเราไปกินข้าวกัน เเละจะพาเพื่อนๆเขามาด้วย
"เเบมทางนี้" ผมกดวางสายทันที
ที่เห็นพี่มาร์คโบกมือให้
"รอนานป่ะ"
"ไม่นาน พึ่งลงมาเหมือนกัน"
"งั้นเราจะไปกันยังไง เเบมไม่มีรถนะ ยองเเจเอารถมาป่ะ"
"ไม่อ่ะ เมื่อเช้าพี่อูยองมาส่ง"
"งั้นเอางี้ เนียร์ บีไอ เเบมไปกับฉัน เเจบอมนายเอาน้องรหัสนายไปด้วย
ส่วนไอ้เเจ็คสัน ป่านนี้คงวิ่งไปตึกไอ้เทาเเล้ว"
"ไม่เอานะเเบม เราไม่กล้าไปกับพี่เเจบอมสองคน" ยองเเจกระซิบผมเสียงเบา
ผมเลยเหล่ตาไปมองพี่เเจบอม เห็นเขานิ่งๆ ไม่ได้อะไรกับการที่พี่มาร์คบอกให้พายองแจไปด้วย
"พี่เเจบอมเขายังไม่เรื่องเยอะเลยเเจ ถ้านายบอกว่าไม่อยากไปกับเขา
พี่เขาจะคิดยังไงเล่า ไปเถอะ" ผมกระซิบกลับเสียงเบา
"เเต่ว่า...."
"มีอะไรรึเปล่า" พี่เเจบอมเป็นคนถามขึ้นมา
เขาคงเห็นผมกับยองเเจกระซิบกันเเละเหล่มองไปทางเขานานเเล้ว
"อ่อ ไม่มีไรหรอกฮะ ยองเเจเขาจะฝากชีทไว้ที่ผม เเต่กลัวพี่เเจบอมว่า"
"เอาไปไว้ที่รถฉันก่อนก็ได้นะยองเเจ"
"ก็ไดครับ"
"โอเค งั้นเเยกย้าย" พี่จินยองพูดขึ้น เเล้วฉุดมือผมให้เดินตาม
ทำเอาพี่มาร์ครีบวิ่งมาเเล้วเเทรกกลางทันที
"ไปดูเเลน้องตัวเองสิไอ้มาร์ค มายุ่งกับน้องคนอื่นทำไม"
"น้องมึง เเต่เเฟนกูนี่ครับ ทำอะไรให้มันน้อยๆหน่อย"
"หวงจังเลยนะคนนี้ มึงจะเป็นเเบบนี้ได้อีกกี่วันกันเชียว"
ผมมองหน้าพี่มาร์คทันทีที่พี่จินยองพูดเเบบนั้น เเสดงว่ากับคนอื่นก็ทำเเบบนี้หรอ
"อย่ามองอย่างงั้นสิ กับคนอื่นก็เเค่เล่นๆเฉยๆ
เเต่กับเเบมพี่จริงจังมากเลยนะครับ"
"ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ทำไมต้องร้อนตัว"
"เเต่สายตาเเบมมันสื่ออกมาอย่างนั้นนี่ครับ"
"ไม่รู้ไม่สน"
ผมเดินจับมือพี่จินยองโดยที่ไม่สนใจคนที่เเทรกกลางอย่างพี่มาร์คสักเท่าไหร่
จนเขาเป็นฝ่ายยอมเเพ้เเละเดินไปคุยกับฮันบินเอง
"เเบมอยากกินร้านไหน" เขาหันมาถามผมที่นั่งอยู่เบาะหลัง
โดยมีพี่จินยองนั่งอยู่ข้างๆ เพราะพี่มาร์คไม่ให้ฮันบินใกล้ผม เบื่อจังเกิดมาหน้าตาดีเเล้วมีเเต่คนอยากเข้าใกล้
*ยักไหล่เเรง ทำใจหน่อยนะพี่มาร์ค (ตบไหล่)
"อะไรก็ได้ พี่มาร์คมีเรียนบ่ายไม่ใช่รึไง"
"อาจารย์ยกคลาสไปเเล้ว"
"งั้นกินเนื้อย่างกัน อยากกิน" พี่มาร์คพยักหน้ารับ เเล้วขับรถออกไป
ผมเลยโทรบอกยองเเจให้บอกพี่เเจบอมขับตามมา ทีนี้เขาจะได้คุยกัน ฮี่ๆๆ
เเต่เดี๋ยวก่อน พี่จินยองก็มา อย่างงี้ก็ต้องมีเพื่อนรักของผมด้วยสิ
"ฮัลโหลลลลลล"
(มีอะไรเเบม)
"จะชวนไปกินเนื้อย่าง ไปป่าว"
(ตอนนี้เนี่ยนะ)
"อืมมม ไปด้วยกันสิ"
(เเสดงว่ามีคนอื่นไปด้วย)
"เยส!!!"
(พี่มาร์ค ยองเเจ อีกหล่ะสิ)
"ใช่ เเต่มีคนอื่นอีกนะ พี่เเจบอม ฮันบิน เเล้วก็....."
ผมเอาโทรศัพท์ตัวเองเเนบหูพี่จินยอง
"อะไรเเบม"
(..........)
"ฮ่าๆๆๆๆ ตายคาโทรศัพท์เเล้วหรอ จะมามั้ย"
(เดี๋ยวดูก่อน)
"จะมาก็มาเถอะ อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย"
(ใครเล่นตัว ป่าวซะหน่อย เเค่นี้เเหละ)
"ไม่ต้องรีบตามมานะ ค่อยๆขับรถหล่ะ พี่จินยองไม่หายไปไหนหรอก"
(เเบมเเบม!!!!)
"พี่มาร์คยูคมันทำเสียงโหดใส่เเบมอ่ะ"
"บอกยูคว่า มันมาถึงเมื่อไหร่โดนต่อยเเน่"
"ได้ยินเเล้วใช่ป่ะ เเบร่" ผมรีบกดวางสายก่อนที่จะโดนยูคยอมมันด่า
"ยูคยอมจะมาหรอ" พี่จินยองหันมาถามผม
เมื่อเห็นว่าผมเก็บโทรศัพทืใส่กระเป๋าเรียบร้อย
"ใช่ครับ ยังไงพี่ก็กลับทางเดียวกับมัน มันมาด้วย พี่จะได้กลับกันมัน"
"เออเนียร์
ฉันว่านายกับเเจบอมย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับพวกฉันสิ เวลาทำงานกลุ่ม
จะได้ไม่ต้องเดินทางด้วย"
"ขอถามเเจบอมก่อนหล่ะกัน"
"อยู่ข้างห้องเเบมเลยน้า ถ้าพี่ย้ายมาอ่ะ"
"อยู่ห้องเเบมเลยก็ได้ เพราะเดี๋ยวฉันจะย้ายเเบมมาห้องตัวเอง"
"ใครบอกว่าผมจะย้ายไปอยู่กับพี่"
"พี่นี่เเหละ"
"ตลกเถอะ ทำไมเเบมต้องไปอยู่กับพี่ด้วย บ้านเเบมก็มี ห้องเเบมก็มี"
"เดี๋ยวก็รู้"
เราทานกันเสร็จเรียบร้อยเเล้วหล่ะครับ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเหมือนเเบ่งออกกันอย่างชัดเจน ผม
พี่มาร์คเเละฮันบินเรานั่งคุยกันในหลายๆเรื่อง จนผมกับพี่มาร์ครู้ว่า
ฮันบินเเอบชอบพี่จินฮวานอยู่
เเต่เหมือนจะมีคู่เเข่งอย่างจุนฮเวที่ดูจะรุกพี่จินฮวานหนักเหมือนกัน
"เดี๋ยวพี่ไปส่งบีไอที่บ้านเเล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งเเบมนะ"
"เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่มาร์ค ผมว่าจะเดินดูของต่ออ่ะ พี่ไปส่งเเบมก็ได้"
"เอางั้นหรอ งั้นก็เเยกย้ายหล่ะกัน"
"ขอบคุณสำหรับมื้อกลางวันนะครับ" ฮันบินยิ้มให้พี่มาร์ค
เเล้วเดินไปทางบันไดเลื่อน ตอนนี้เลยเหลือเเค่ 6 คน
"อืม ป่ะเเบมเรากลับกันดีกว่า" พี่มาร์คหันมาดึงมือผมไปกุมแล้วจะพาเดินออกจากบริเวณหน้าร้าน
"เเบมเราไปด้วย"
ยองเเจที่เห็นผมกับพี่มาร์คกำลังจะกลับรีบตะโกนเรียกผมไว้
"เรากับพี่มาร์คจะไปดูของเข้าบ้าน
เเจจะไปกับเราหรอ เรากลับดึกนะ" โกหกอีกแวไอ้แบม
ทำไมช่วงนี้ผิดศีลบ่อยจังเลยว่ะ
"พี่อูยองไม่มารับอ่ะ เเบมจะให้เรากลับเเท็กซี่หรอ" ทำหน้าทำตาซะน่าสงสารเชียว
เเต่ว่าผมไม่ใจอ่อนหรอกนะ
"เเล้วทำไงดีอ่ะพี่มาร์ค
เราไม่รู้จะกลับกันกี่โมงด้วยอ่ะ"
"งั้นเราไปส่งยองเเจก่อนดีป่ะ"
"ไม่ต้องหรอก พวกนายไปทำธุระเถอะ เดี๋ยวยองเเจฉันไปส่งให้ มาสิยองเเจ"
พี่เเจบอมพูดขึ้นมา เเล้วเดินนำยองเเจไปทางที่จอดรถ ทำให้ผมกับพี่เเอบยิ้มกันสองคน
ก็ในเมื่อตรงนี้มีเเค่
4 คนที่เหลืออยู่ เพราะพี่จินยองกลับกับยูคยอมไปเเล้ว
ฮันบินเดินห้างต่อ ผมกับพี่มาร์คก็จะไปทำธุระ
ก็จะเหลือเเค่พี่เเจบอมนั้นเเหละที่ว่าง ถ้าพี่เขาไม่ไปส่งก็ดูจะเเล้งน้ำใจไปหน่อย
"พี่ว่าคู่ไหนจะเป็นเเฟนกันก่อน" ผมถามพี่มาร์คที่เดินจับมือผม
เเล้วพามาเดินริมถนน
"ไม่รู้สิ พี่ว่ามันอยู่ที่สถานการณ์เเล้วก็ความรู้สึกนะ อย่างเเจบอม
ยังไม่ชัดเจนว่าชอบยองเเจรึเปล่า หรือเอ็นดูในฐานะน้องรหัส ส่วนจูเนียร์
คู่นี้ก็ไม่เเน่ เพราะเดาอารมณ์จูเนียร์ยากเหมือนกัน"
"เฮ้ออออ เเต่ยังไงเเบมก็อยากให้สมหวังทั้งสองคู่เลยนะ"
"ยุ่งเเต่เรื่องคนอื่น เรามาเติมความหวานคู่เราบ้างเถอะครับ ตัวเล็ก"
"ทำไมต้องใช้คำว่า ตัวเล็กอ่ะ
คู่อื่นเขาเรียกเเฟนว่าตัวเล็กเยอะเเยะไปหมดเลยอ่ะ มันซ้ำอ่ะ"
"เเล้วอยากให้เรียกอะไรดีหล่ะ"
"พี่ก็คิดสิ" พี่มาร์คหันมามองหน้าผมตรงๆ มองสำรวจตั้งเเต่หัวจรดเท้า
ก่อนจะยิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น
"พี่รู้เเล้ว ว่าพี่จะเรียกเเบมว่าอะไร"
"เรียกว่าอะไร เอาดีๆนะ"
"เเฝด"
"ห้ะ!! ทำไมต้องเรียกเเฝด เราไม่เห็นจะเหมือนกันเลยนะ"
"ไม่รู้สิ มันเหมือนกับว่า เมื่อกี้ที่พี่ยืนมองเเบม
เหมือนพี่เดินผ่านกระจกอ่ะ เราดูคล้ายๆกัน"
"งั้นหรอ งั้นผมก็หล่อ เเละเพอร์เฟ็คมากเลยอ่ะดิ คิคิ"
ผมหัวเราะออกมาเสียงเบา เเล้วอมยิ้มน้อยๆให้กับเขา เรียกผมว่าเเฝดก็ดีเหมือนกันนะ
รู้สึกภูมิใจที่หล่อเหมือนพี่มาร์ค
"งั้นเราไปเเปลงโฉมให้เหมือนกันมากกว่าเดิมดีกว่า เเฝด"
"ไปสิครับ ต้วนน้อย"
------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้อาจจะไม่ได้หวานมาก เป็นอะไรที่เเบบเรื่อยๆ คบกันเรื่อยๆ ดูกันไปเรื่อยๆเนอะ
เพราะสองคนนี้เขาอยากให้เพื่อนสมหวังด้วยเเหละ เขาเลยจะดูหวานใส่กันเเค่บางช่วง
ทอควันนี้ไม่รู้จะพิมพ์ไรดี คือง่วงเเล้วอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ไปนอนเเล้วนะทุกคน
ความคิดเห็น