คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : chapter 37
"เเฝดครับ เเฟนครับอยากกลับบ้านยัง"
พี่มาร์คถามขึ้นมาตอนเราเดินออกจากร้านทำผม พี่มาร์คกับผมเปลี่ยนสีผมกันครับ
เเต่ผมว่านะ จากที่มองในกระจก ผมว่า ผมโคตรหล่อเลยว่ะ หล่อกว่าพี่มาร์คอีก
"พี่มาร์ค เเบมอยากได้รองเท้าอ่ะ"
"มีเยอะเเล้วไม่ใช่รึไง"
"ก็อยากมีสักคู่"
"สองคู่เลยเป็นไง คนละคู่กับพี่"
"เรามีรองเท้าคู่กันเเล้วไม่ใช่หรอ"
"งั้นเอาเป็น....นาฬิกามั้ย"
"นาฬิกาหรอ?? เเบมไม่ชอบใส่อ่ะ"
"ไปลองดูก่อนดีกว่า ค่อยตัดสินใจ"
"ก็ได้ๆ"
ผมเดินตามพี่มาร์คมาร้านนาฬิกาจากที่ตอนเเรกกะว่าจะถล่มร้านรองเท้าให้พี่มาร์คกระเป๋าฉีกซะหน่อย
เเต่ก็ยอมเดินตามเขามาร้านนาฬิกาเเต่โดนดี จะซื้อหรือไม่ซื้อ ค่อยว่ากันอีกที
ยังไงก็ไม่ใช่เงินผมอยู่เเล้ว จะเเคร์ไปไย
"ชอบเเบบนี้ป่ะ"
"ไม่!"
"อ่าา เเล้วเเบบนี้อ่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ ล้มเลิกความคิดเถอะ เเบมไม่ใส่อ่ะ" ผมเกาะเเขนเขาไว้
เเล้วใช้อีกมือนึงวางนาฬิกาลง
"ไปร้านอื่นกันดีกว่า" ทำตาปิ๊งๆ กระพริบตาปริบๆ เชื่อสิว่าสยบ
"ไปไหน" ผมไม่รู้หรอกว่าจะไปไหน เเต่ที่เเน่ๆไม่เอานาฬิกาเเน่นอน
"พี่มาร์คอยากได้หูฟังอ่ะ ไปซื้อหูฟังกัน" ผมมองไปร้านฝั่งตรงข้าม
เลยเห็นว่าหูฟังดูน่าสนใจที่สุดเเล้วในตอนนี้ ผมเลยเดินเข้าไปในร้าน พี่มาร์คก็เลยเดินตามเข้ามาอย่างว่าง่าย
ผมพาไปไหนก็ไป เดินตามต้อยๆเหมือนลูกเจี๊ยบตามเเม่ไก่เลย
"สีอะไรดีอ่ะ พี่มาร์ค"
"เเบมชอบสีอะไรหล่ะ" พอเห็นผมนั่งยองๆ ก็นั่งตามผม ขี้เลียนเเบบจริงๆเลยว่ะ
"เเต่ตอนนี้เเบมก็อยากได้ลำโพงด้วยอ่ะ"
"ก็ซื้อไปสิ"
"ออกตังค์ให้ป่ะ พี่ต้วน"
"ครับ เเฝด"
"ป๋าจัง ชอบๆๆ" พี่มาร์คยีหัวผมจงยุ่งไปหมด
เเล้วเขาก็จัดผมให้เป็นทรงอย่างเดิม ก็ไม่เข้าใจว่าจะยีทำไม
ทำหัวผมยุ่งเเล้วก็ต้องเป็นคนจัดให้อีก
"พี่ว่าเเบมน่าจะเอาข้างหน้าออกอีกอ่ะ ผมยาวเร็วเเล้วเดี๋ยวทิ่มตา"
"เดี๋ยวค่อยตัดใหม่ก็ได้ ถ้ายาวมากก็เซตดีๆหน่อย เเค่นี้มันก็ไม่ทิ่มตาเเบมเเล้วหล่ะ"
ผมตอบเเค่นั้นเเล้วก็มองหูฟังตรงหน้าที่มีหลายเเบบ หลาดเฉดสีเหลือเกิน
เลือกไม่ถูกจริงๆ
"เลือกได้ยัง พี่เมื่อยเเล้วอ่ะ"
"เเก่เเล้วก็งี้"
"เดี๋ยวตีเลยเเฝด"
"ฮ่าๆๆ พูดเล่น ต้วนน้อยของเค้าไม่เเก่หรอกเนอะ ฮะ....เฮ้ยยยผลักเขาทำไมอ่ะ"
"เมื่อยอ่ะ ขอนั่งตักหน่อยดิเเฝด"
"ขอดีๆไม่ได้รึไง ทำไมต้องผลักด้วยอ่ะ"
"ขอโทษ เจ็บมากป่ะ"
"เจ็บ เจ็บตูดมาก"
"ไหนเปิดให้เค้าดูหน่อยสิเเฝด เดี๋ยวเค้าเป่าให้"
"ตลกหรอพี่ต้วน"
"ก็เห็นว่าเจ็บก็เลยจะรักษาให้ไง รักษาฟรีไม่เสียตังค์"
เเต่เสียตัวใช่มั้ยหล่ะ คิดว่าไม่รู้รึไง ต้วนน้อยเอ๊ยย
รู้จักพี่เเบมน้อยไปหล่ะหนู
"เเบมเลือกได้เเล้วหล่ะ ของเเบมเอาหูฟังสายสีเเดงอ่ะ"
"ชอบสีเเดงหรอ เหมือนเค้าเลย"
"ป่าว เเบมชอบสีม่วง"
"งั้นหรอ"
"อืม ลุกได้เเล้วพี่มาร์ค เเบมหนัก" พี่มาร์คยืนขึ้น
เเล้วส่งมือมาฉุดผมให้ลุกตาม เเอบเนียนกอดผมด้วย
เเล้วก็ตีหน้าตายทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"เดี๋ยวพี่จ่ายตังค์ให้ ออกไปรอหน้าร้านไป"
"โอเค เเบมอยากกินเค้กร้านนั้นอ่ะ เราไปกินกันนะ"
"ได้ครับผม ไปรอที่ร้านก็ได้ เดี๋ยวพี่ตามไป"
"โอเค๊" ผมเดินเข้าไปนั่งร้านเค้กหามุมดีๆสักโต๊ะ
เเล้วรอพี่มาร์คมาก่อนค่อยสั่ง เพราะไม่รู้ว่าเขาชอบรสชาติไหนเป็นพิเศษ
เดี๋ยวไม่ถูกใจเขาอีก
"มาเเล้ว" พี่มาร์คมาถึงก็นั่งฝั่งตรงข้ามกับผม ถือถุงออกมาสองถุง
น่าจะเป็นลำโพงถุงนึงเเล้วก็หูฟังอีกถุงหล่ะมั้ง
"ขอดูหน่อย" ผมเเบมือไปขอดูถุงที่ใส่หูฟังที่ร้านใส่มาให้
จะดูว่าพี่มาร์คซื้ออะไรเพิ่มรึเปล่า
"ซื้อให้เเบมหรอ" ผมหยิบกล่องหูฟังสายสีม่วงขึ้นมาจากในถุง
มันเป็นหูฟังรุ่นเดียวกับผมเนี่ยเเหละ เเค่คนละสีกันเท่านั้นเอง
"ป่าว พี่ซื้อใช้เอง"
"พี่มาร์คชอบสีเเดงไม่ใช่รึไง"
"ก็เเบมใช้สีเเดงไปเเล้ว พี่ก็ใช้สีม่วงไงหล่ะ
เเบมชอบสีม่วงไม่ใช่หรอ"
"อะ...อืม" อะไรกัน ซื้อสีที่ผมชอบมาใช้เนี่ยนะ
เเล้วผมก็ใช้สีที่เขาชอบ ดูไม่รู้เลยว่าซื้อมาเเล้วจะสื่อถึงใคร
"สั่งเค้กยังอ่ะ"
"ยังเลย รอพี่มาร์คนั้นเเหละ"
"กินคนละครึ่งได้มั้ยอ่ะ พี่ไม่ค่อยชอบกินเค้กเท่าไหร่"
"ได้ครับ"
ผมกับพี่มาร์คสั่งเค้กชาเขียวมา
เเล้วก็น้ำปั่นคนละเเก้ว พี่มาร์คกินไปนิดเดียวเอง ที่เหลือเป็นผมที่กิน
เขาดูไม่ค่อยชอบเค้กจริงๆอ่ะเเหละ
"เเฝดเงยหน้าขึ้นสิ" ผมเงยหน้าขึ้นตามที่เขาบอก
ก่อนจะต้องกระพริบตาปริบๆ เมื่อพี่มาร์คกดถ่ายพอดีกับที่ผมกำลังตักเค้กเข้าปาก
"น่ารักอ่ะ"
"ไหนขอดูบ้างสิ" พี่มาร์คยื่นให้ผมดูรูปที่ถ่าย มันก็ออกมาดูโอเคเเหละ
เพราเบ้าหน้าผมดีไง คิคิ
"พี่มาร์คมาให้เเบมถ่ายบ้าง" ผมยึดมือถือเขามา เเล้วกดถ่ายเขา
พี่มาร์คยิ้มกว้างๆให้กับกล้อง รูปออกมาก็งั้นๆเเหละ หน้าตาพื้นๆก็เงี้ย
สู้ผมไม่ได้สักนิด
"เเต่งรูปๆ" พี่มาร์คยึดมือถือคืนเเล้วทำไรกับโทรศัพท์ไม่รู้
สักพักไลน์ผมก็เเจ้งเตือน พอกดเข้าไปดูก็เห็นรูปพี่มาร์คที่ผมถ่ายให้เมื่อกี้
"ส่งรูปพี่มาให้เเบมทำไมอ่ะ"
"เอาไว้กันหมามาจีบ"
"ก่อนจะบอกคนอื่นอ่ะ ของตัวเองเคลียร์หมดเเล้วหรอครับ ต้วนน้อย"
"ยังครับ พอดีว่าเยอะอ่ะ ไม่รู้ว่าคนไหนบ้าง"
"หน้าพี่มาร์คดูสะอาดไปนะครับ ถ้ามีรอยเเดงสักสองสามรอยก็คงจะดี"
"เปลี่ยนจากรอยเเดงที่หน้า มาเป็นที่คอน่าจะดีกว่ามั้งครับ
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"
"ไม่คิดเรื่องพวกนี้สักนาทีมันจะตายมั้ย"
"ไม่ดีหรอ คนอื่นจะได้รู้ไงว่าเค้ามีเจ้าของเเล้ว
อีกอย่างเค้าจะได้ฟินด้วย"
"เดี๋ยวต่อยให้ไปฟินต่อในโรงพยาบาลเลยดีมั้ยหล่ะ"
"อย่าโหดกับเค้ามากสิเเฝด"
"หึ!! ถ้าเเบมไม่โหดเเบมจะคุมพี่ได้มั้ยเล่า "
"เหมาะสมเเล้วที่จะมาเป็นสะใภ้บ้านต้วน"
พี่มาร์คปรบมือเหมือนกับภาคภูมิใจอะไรสักอย่าง
ทำอย่างกับผมได้รับเหรียญรางวัลยังไงอย่างนั้น
"เลิกเล่นได้เเล้ว ไปจ่ายตังค์ อยากกลับบ้านเเล้ว"
50%
"ไม่นอนที่คอนโดเค้าจริงๆหรอ เเฝดดดดดดด
เค้ากลับไปนอนคนก็เหง๊าเหงานะ"
"ทุกวันก็นอนคนเดียวได้นี่ครับ" ผมหันไปมองพี่มาร์คตรงๆ พี่มาร์คจอดรถอยู่หน้าบ้านผมมาเกือบครึ่งชั่วโมงเเล้ว
ผมยังไม่ได้ลงจากรถเลยเนี่ย ยื้อผมไว้อยู่นั้นเเหละ ไม่ให้เข้าบ้านสักที
"ก็วันนี้นอนคนเดียวไม่ได้อ่ะ ไปนอนที่ห้องด้วยกันเถอะนะ นะครับ
นะครับเเฝดของพี่ต้วน"
"ไปได้ไงเล่า ก็เเบมบอกพี่จินยองเเล้วว่ากลับมาทำธุระที่บ้าน"
"เนียร์ไม่รู้หรอกครับว่าเเบมไปนอนห้องพี่ ห้องพี่อ่ะกว๊างงกว้าง
ใหญ่มากด้วย เเอร์ก็เย็น เตียงก็นุ่ม สำคัญที่สุดคือ ไม่เคยมีใครได้เข้าด้วยน้าาา
เเบมคนเเรกเเละคนเดียว"
"ใครจ้างพี่มาโฆษณาคอนโดรึเปล่าเนี่ย
ห้องพี่กับห้องเเบมก็เหมือนกันนั้นเเหละ ยังไงวันนี้เเบมก็ต้องนอนบ้าน
พี่มาร์คกลับไปเถอะ ดึกเเล้ว ขับกลับดึกๆดื่นๆมันอันตราย"
"งั้นให้พี่นอนบ้านเเบมได้มั้ยหล่ะ"
"เฮ้ย! ไม่ได้ ถ้าพี่คุณรู้เรื่องใหญ่เเน่พี่มาร์ค"
"งั้นพี่ก็นอนในรถก็ได้ ไม่เป็นไร"
นั้นไง มาทำเป็นงอน คิดว่าน่ารักมากเลยงั้นดิ
น่ารักจนแบมอยากง้อเลยรึไง ถึงมันจะน่ารักมากแค่ไหนแต่ผมจะไม่มีวันให้พี่เข้าบ้านหรอก
ถ้าพี่คุณกลับมาแล้วรู้เรื่อง โดนแน่ๆ ทั้งผมและพี่มาร์คนั้นแหละ
โดยเฉพาะพี่มาร์คโดนตามไปกระทืบถึงบ้านแน่ๆ
"ทำไมดื้อเเบบนี้ กลับไปนอนคอนโดหรือไม่ก็บ้านพี่สิ ถ้าพี่มาร์คไม่กลับ เเบมจะโทรหาป๊าพี่"
"ป๊ากับมี๊ไปเมกา อีกสองอาทิตย์กลับ"
"งั้นเเบมจะไม่คุยกับพี่สามวัน"
"เเบมทำไม่ได้หรอก"
"จะลองดูมั้ยหล่ะ"
"บู๋วววววว"
"กลับบ้านไปได้เเล้วพี่มาร์ค"
"ไหนบอกจะไม่คุยกับพี่สามวัน"
"โอเค เล่นเเบบนี้ใช่มั้ย"
ปัง
ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ
อยากนอนในรถก็นอนไปเถอะ ตามสบายเลย อยากทำอะไรก็ทำ ดื้อนัก เป็นอะไรขึ้นมา
ไม่ต้องมาโทษแบมนะ
"คุณเเบมเเบมจะไม่ให้คุณคนนั้นเข้ามาจริงๆหรอคะ"
"เขาอยากนอนในรถก็ปล่อยไปเถอะครับ"
"เเต่ว่า คุณคนนั้น ยืนอยู่ข้างนอกรถนะคะ"
"ช่างเขาเถอะครับ เเบมขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ
รบกวนปิดบ้านให้ด้วยนะครับ" ผมก้าวเท้าขึ้นบันไดถึงขั้นที่สอง
ผมก็เปลี่ยนใจมาวิ่งเเทน เเล้วรีบเข้าห้องตัวเอง ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า
เตรียมจะนอน
23.00
น.
กลับไปเเล้วหล่ะมั้ง
ป่านนี้คงจะนอนคุยกับสาวที่ไหนสักคนหรือสองคนอยู่ หรือไม่ก็ออกไปเที่ยวเเล้ว
คนอย่างพี่มาร์คทนได้ไม่นานหรอกมั้งครับ
เเต่ผมคงจะลืมไป ว่าเขาบอกว่าเขารอผมมา 18 ปี
ตึกๆๆๆ
"ทำไมยังไม่กลับไปอีกหล่ะครับ"
พี่มาร์คหันมายิ้มเเล้วก็มองหน้าผมนิ่งๆก่อนที่เขาจะ......
"พี่มาร์ค พี่มาร์ค พี่มาร์คลืมตาขึ้นมานะ อย่าเล่นเเบบนี้นะพี่มาร์ค"
ผมรีบเข้าไปประคองร่างที่เอนเอียง เเละทำให้ผมล้มลงไปด้วย พยายามพยุงตัวเองขึ้น
เเล้วให้พี่มาร์คนอนบนตักผม เพราะผมคงเเบกเขาเข้าบ้านไม่ไหว
มีทางเดียวที่จะช่วยพี่มาร์คได้ คือ ทำให้เขาตื่น
"พี่มาร์คเเบมไม่เล่นนะเว้ยย ตัวพี่ใหญ่กว่าเเบม
เเล้วเเบมจะเเบกพี่ยังไงเล่า ตื่นขึ้นมา
ถ้าไม่ตื่นเเบมจะปล่อยให้พี่นอนกลางถนนนะ"
"พี่มาร์ค" ผมว่าผมจะเริ่มหมดความอดทนกับคนเเบบเขาเเล้วนะ
เอาเลยอยากสลบอยู่ตรงนี้ก็เชิญเลย ผมไม่ทนเเล้วนะเว้ย!! นอนมันที่พื้นเนี่ยเเหละ
ให้รถทับให้เเบนเป็นคางคกเลย พอ!!!
"ก็ได้ เเบมยอมก็ได้ แบมให้พี่เข้าไปนอนในบ้านก็ได้ ตื่นสิ"
"ถ้าไม่ตื่น เเบมจะไปเเล้วนะเว้ย"
"ให้นอนข้างในจริงๆใช่มั้ย ^_^" คนกะล่อนยังไง
ก็ยังคงเป็นเเบบนั้นเสมอต้นเสมอปลาย พี่มาร์คก็เช่นกัน โถ่เว้ยยยยยย
เสียรู้พี่มาร์คอีกจนได้
"เเกล้งกันนี่!!!" ผมผลักพี่มาร์คออกจากตักเเละลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"เดี๋ยวสิเเบม"
"ปล่อยเลย ไอ้คนกะล่อน กลับบ้านไปเลยไป๊" งอน งอนจนถึงที่สุด
ทำไมถึงชอบเอาความเป็นห่วงเป็นใยของคนอื่นมาล้อเล่นเเบบนี้ว่ะ
"ขอโทษ ก็กว่าเเบมจะออกมาจากบ้านเเบบนี้
รู้มั้ยว่าพี่ยืนตากยุงตากน้ำค้างนานเเค่ไหน
ถ้าพี่เป็นลมสลบขึ้นมาจริงๆก็คงจะไม่เเปลกอะไร"
"ความผิดเเบมใช่มั้ย"
"ก็ป่าว พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พี่ก็เเค่น้อยใจเเบมเฉยๆ"
"น้อยใจเเบม น้อยใจเเบมหรอ เเบมโกรธพี่ งอนพี่มันก็ถูกเเล้วป่าวว่ะ
ถ้าเเบมไม่ห่วงพี่เเบมจะออกมาดูพี่เเบบนี้มั้ยหล่ะ คิดบ้างสิ"
"ก็คิดไงว่าเเบมเป็นห่วง เเต่เเค่อยากได้ยินจากปากก็เท่านั้นเเหละครับ ^_^
ดึกเเล้ว เข้าบ้านกันเถอะ"
"ไม่ต้องมาเเตะต้องตัวเเบมเลย จะไปไหนก็ไป"
"ไล่คนอื่นดีจัง พอพี่ไปจริงๆเเน่ใจหรอว่าอยากให้ไป"
"ใช่ อยากให้ไป ไม่ต้องกลับมาได้ยิ่งดี"
"......"
"ไปสิ"
"ก็ได้ครับ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นเดินคอตกหรอกพี่มาร์ค
เเบมรู้ว่าพี่ไม่สลดกับคำพูดเเบมหรอก"
“.....” ยังอีก ยังจะทำเป็นเศร้าอีก มันไม่เนียนเลยด้วยซ้ำ
"กลับไปบ้านก็อาบน้ำ กินข้าว กินยาด้วยหล่ะกัน"
"เเล้วถ้าไปกลับบ้านตัวเอง เเต่เข้าบ้านเเบมหล่ะ" นั้นไง
จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็เป็นแบบนี้ ให้มันได้อย่างงี้สิ คยอย่างมาร์ค ต้วน
ที่ไหนรับซื้อคนอย่างพี่มาร์คบ้าง ผมจะเอาไปขาย
"พี่มาร์ค!! ออกมานี่เลยนะ ใครให้เข้าบ้านเเบม
ออกมาเลย"
"เเน่จริงก็จับพี่ให้ได้สิ เเบร่"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาลงให้ 1 ตอน เพราะเดี๋ยวจะไปปั่น special mb ต่อให้จบ
กลัวจะหายไปนาน เเล้วไม่มีใครรอเรา
จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะ สำหรับพี่มาร์คขี้อ่อย
เเล้วเจอกันใหม่
ความคิดเห็น