คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : chapter40
มาร์คแกะเชือกที่ถูกมัดที่ข้อมือและผ้ามี่ปิดปากของคนตัวเล็กออก แววตาที่เจ็บปวดของมาร์คทำให้นิชคุณที่มองอยู่ ถอนหายใจเบาๆ เขารู้ดีว่ามาร์คกำลังโทษตัวเองที่ปกป้องคนรักไม่ได้
“มาร์ค นายอย่าโทษตัวเองสิ”
“...........”
“นายไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก ใช่มั้ย”
“.............”
“อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิดทั้งนั้นแหละ ที่แบมแบมเจอวันนี้ มันอาจจะเป็นเพราะโชคชะตาก็ได้ นายอย่ามัวแต่โทษตัวเอง มันไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นมาหรอก”
“ครับ”
มาร์คมองใบหน้าซีดของคนที่นอนอยู่บนตัก ใช้มือลูบข้อมือของอีกฝ่ายเบาๆ รอบข้อมือแบมแบมเป็นรอยแดงเพราะเชือกบาด มันทำให้มาร์ครู้สึกโกรธตัวเองเข้าไปอีก ถึงนิชคุณจะพูดอย่างนั้น มันก็อดไม่ได้ที่เขาจะคิดว่าตัวเองเป็นคนผิด
จริงๆแล้วเขาพึ่งมาจับได้ว่า ซูจีคือคนที่แจบอมและจินยอง ส่งมาเพื่อพิสูจน์ความรักของเขากับแบม ตอนแรกๆเขาก็ไม่สงสัยอะไรหรอก ถ้าไม่มาฉุดคิดได้ว่า คนอย่างแจบอมไม่น่าจะใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆ เขาเลยสังเกตมาตลอด
เขารู้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่ร้านพิซซ่า ที่อยู่ๆก็บังเอิญเจอ คนสามคนพร้อมกัน แล้ววันนั้น อยู่ๆมือของซูจีก็เอื้อมมากุมมือเขา ตอนที่แบมกับจินยองหายออกไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่แบมกลับมาเขาสังเกตเห็นแววตาของคนน้องดูแปลกๆ พอจะกลับอยู่ๆซูจีก็ยังจะมาให้สร้อยนั้นอีก มันดูบังเอิญเกินไป ที่ซูจีจะมีสร้อยนั้นพร้อมกันสองเส้น พอเขากลับมาดูมันอีกที สร้อยข้อมือบ้าๆนั้น มันมีตัวอักษร MS
กว่าจะเก็บหลักฐานทั้งหมดได้ แบมแบมก็ไม่ได้อยู่กับเขา เขาไม่ได้ดูแลแบมมาเป็นเดือนเพราะต้องหาหลักฐานเพื่อให้ทั้งแจบอม จินยอง ซูจี ยอมบอกว่ากำลังคิดจะทำอะไร เขาอยากให้มันจบไวที่สุด เขาจะไม่รอให้มันถึงวันแสดงละคร มาร์คอยากได้น้องกลับคืนมาสักที แต่เหมือนว่าเขาจะหานานเกินไปหน่อย
วันนั้นที่ห้องมันเละ เขารู้ว่าเป็นฝีมือแบมแน่ๆ มันเป็นวันที่มาร์คจับได้ว่าสามคนนั้นกำลังจะสร้างเรื่องให้เขาอีก เขาเลยขอให้ซูจีช่วยอะไรบางอย่าง มาร์คแค่คิดบ้าๆว่าอยากให้น้องหึง แล้วน้องก็หึงจริงๆ วันนั้นมาร์คส่งข้อความไปหาน้องเพื่อให้น้องมาหา มาร์ครู้ดีว่าน้องคงไม่มาหาหรอก แต่จะต้องแอบเข้ามาในห้องแน่ๆ มาร์คเลยวางแผนพาซูจีเข้าไปในห้อง แล้วน้องก็มาจริงๆ เขาสังเกตเห็นประตูที่เปิดแง้มไว้ ไม่ต้องเห็นเต็มๆหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร
ส่วนวันนี้เมื่อตอนกลางวันที่มาร์คไปเจอน้องแล้วน้องดันวิ่งหนีไป จริงๆๆแล้วเขากำลังจะตามไป แต่อาจารย์มาเรียกตัวก่อน เขาเลยคิดว่าแบมคงกลับขึ้นตึกเรียน แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างงั้น ถ้าจะโทษว่าใครทำให้แบมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ก็ต้องเป็นตัวเขาเอง
อีกด้านนึง
5 คนที่เหลือต่างเร่งฝีเท้ากลับไปที่ตึก ชั้นดาดฟ้า คือสถานที่ที่ซูจีโทรมาบอกว่าจับตัวการขังเอาไว้บนนั้น
“อ้าว มากันไวเหมือนกันนิ่เนอะ แบมแบมเป็นไงบ้างหล่ะ”
“มาร์คกำลังพาแบมไปที่โรงพยาบาล พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบมจะเป็นไงบ้าง”
จินยองเป็นฝ่ายตอบซูจี แต่ดวงตาดันจ้องมองไปที่ตัวการทั้งหมด ที่นั่งคุกเข่าลงกับพื้น มือถูกมัดไว้ด้านหลังและถูกมัดปากเหมือนกับแบมแบมเป๊ะ!! แต่อาจจะแถมตรงที่ถูกมัดข้อเท้าเอาไว้ด้วย
“พวกนี้ว่าไงกันบ้าง”
แจบอมเป็นฝ่ายถามซูจีที่ยืนกอดออกอย่างสบายใจ หน้าสวยเอียงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเล่าเรื่องราวให้กับคนที่มาใหม่ฟัง
“พวกนี้เป็น fc มาร์คน่ะ แค่มั่นไส้แบมแบมเฉยๆก็เลยจับตัวน้องนายไปซักถามอะไรนิดหน่อย”
“อย่างนั้นหรอ”
รอยยิ้มที่แสนเย็นชาปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของแจบอม เขาก็สุภาพบุรุษพอที่จะไม่ตรงเข้าไปทำร้ายบุคคลตรงหน้านั้นหรอก แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ทำอะไรเลย
“ทำไมพวกเธอจะต้องทำเพื่อนฉันด้วยฮะ”
เป็นยองแจที่อารมณ์เดือดสุดๆ จนแจ็คสันต้องดึงข้อมือไว้ ยองแจเวลาโกรธก็น่ากลัวไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงเลย
ส่วนยูคยอมที่ได้ฟังแบบนั้นก็เดินตรงไปที่ผู้หญิงทีละคนๆ เขามองหน้าพวกเธอนิ่งๆก่อนจะส่งยิ้มให้ แล้วกลับไปยืนที่เดิม ในหัวยูคยอมไม่เคยว่างเปล่าหรอกนะ โดยเฉพาะเรื่องแบมแบมน่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟน แต่ยังไงแบมแบมก็คือเพื่อนเขา คนที่ทำร้ายเพื่อนเขา ก็ไม่ต่างจากคนที่ทำร้ายเขา เพราะฉะนั้น 5 คนนี้ คงต้องก้มหน้ารับชะตากรรมที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า
“ขอบใจเธอมากนะซูจี รวมทั้งพวกเพื่อนของเธอด้วย กลับไปพักเถอะ”
“อืม ฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ขอหยุดซ้อม 1 วันนะคะ ประธาน ^_^”
“ได้สิ พักมัน 1 วัน ทั้งหมดเลย แต่ถ้าฉันมีเรื่องให้ช่วยก็รีบมาหน่อยหล่ะกัน”
“ได้สิ เพราะฉันรู้ว่า พรุ่งนี้ต้องมีเรื่องสนุกๆให้ฉันทำแน่ๆ”
ซูจีและกลุ่มเพื่อนของเธอเดินออกจากดาดฟ้า เพื่อกลับไปพัก ทิ้งให้ 5 หนุ่มที่เหลือ เผชิญหน้ากับผู้เคราะห์ร้ายที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่นัก
“พวกเราไม่ใช่กฎหมู่กับพวกเธอหรอกนะจ๊ะ สาวๆ”
แจ็คสัน ผู้ชายอารมณ์ดี พูดไป ยิ้มไปกับหญิงสาวทั้ง 5 คน ก่อนจะเดินไปแกะผ้าออก
“ช่วยด้วยยยยยยยยยย”
“ช่วยด้วยยยยยยย”
“ช่วยด้วยยยยยยยยย”
“เงียบน่า!!!”
เสียงของแจบอมทำให้ทั้งหมดต่างเงียบลง ไม่มีใครกล้าตะโกนอีก
“พวกแกจะทำอะไรฉัน ห้ะ!!!”
1 ใน 5 คนถามขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัว
“พวกเราไม่ทำอะไรเธอหรอก”
จินยองพูด พลางส่งยิ้มหวานที่ใครต่างหลงใหลให้กับคนที่ตั้งคำถาม
“เพราะเรายังไม่ได้ปรึกษากันต่างหาก หึ!!”
“หมดเวลาพูดของพวกเธอแล้ว”
ยองแจคว้าผ้าที่แจ็คสันพึ่งเอาออกมามัดให้กับคนแรก ยูคยอมเพื่อนที่แสนดีเลยเข้ามาช่วยอีกแรง
“ทุกคนมาตรงนี้หน่อย”
จินยองเรียกทั้งหมดมายืนรวมกันอยู่ที่มุมนึงของดาดฟ้า สายตาของผู้หญิงทั้งห้าคนต่างจับจ้อง คน 5 คนที่คุยกันอยู่ตรงมุม ถึงจะแสดงออกว่าไม่กลัว แต่จริงๆแล้วทุกคนต่างกลัวคนพวกนี้มาก
แจบอม ประธานนักเรียน ที่มีอำนาจใหญ่สุดในการปกครองนักเรียน เขาเป็น 1 คนที่มีสิทธิจะพิจารณาใครออกก็ได้
จินยอง รองประธานนักเรียนและประชาสัมพันธ์ แค่ตำแหน่งรองประธานก็น่ากลัวพออยู่แล้ว แต่มีตำแหน่งประชาสัมพันธ์นี่อีก มันยิ่งเพิ่มความน่ากลัวให้กับจินยองไม่น้อย
แจ็คสัน ประธานชมรมฟันดาบ ที่ชนะทุกครั้งที่มีการแข่ง เขาก็เป็น 1 คนที่เป็นที่รู้จักเป็นอย่างมากภายในโรงเรียน
ยองแจ หัวหน้าระดับชั้น เรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าสุดโหดเลยก็ว่าได้ คนทั้งระดับต่างหวาดกลัวเขา
ยูคยอม ดูเหมือนจะเป็นเพียงเด็กธรรมดาๆ ไม่มีตำแหน่งอะไรภายในโรงเรียน แต่นอกโรงเรียน พ่อแม่ของยูคยอมก็สามรถทำให้ครอบครัวใครสักคนล้มละลายได้เหมือนกัน
โรงพยาบาล
มาร์คนั่งรอแบมแบมอยู่หน้าห้องตรวจ คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันจนเป็นปม นิชคุณที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำได้เพียงแค่บีบไหล่มาร์คเบาๆ พูดอะไรไปตอนนี้มาร์คก็คงไม่ฟังหรอก
“คุณ เดี๋ยวแทคไปหาอะไรให้ทานนะ”
“อืม ฝากของมาร์คด้วยนะ”
“ได้สิ”
แทคยอนเดินออกไปจากหน้าห้องตรวจเพื่อไปหาอะไรให้คนทั้งสองคนกิน เขาไม่ได้สนิทอะไรกับมาร์คมากมาย รู้เรื่องมาร์คกับแบมจากนิชคุณมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยได้คุยกัน เขาเลยไม่รู้ว่าจะพูดกับมาร์คยังไงดี ปล่อยให้นิชคุณพูดน่ะ ดีแล้ว
ผัวะ
เสียงเปิดประตูของนางพยาบาลทำให้มาร์ครีบยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปถาม
“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้แค่ร่างกายอ่อนเพลียนะคะ ดิฉันมาตามพวกคุณเข้าไปพบคุณหมอข้างในนะคะ”
มาร์คและนิชคุณเดินตามนางพยาบาลเข้าไปด้านใน แบมแบมยังคงหลับอยู่บนเตียง หน้าที่ซีดในตอนแรก เหมือนจะมีสีขึ้นมานิดหน่อย
“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ แค่ร่างกายอ่อนเพลีย เกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอและการไม่ได้รับประทานอาหาร ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“ขอบคุณครับหมอ”
นิชคุณกล่าวขอบคุณหมออย่างสุภาพ ก่อนที่คุณหมดและนางพยาบาลจะเดินออกจาห้องไป
“แบม ไม่ได้เป็นไรมากหรอกมาร์ค เลิกเครียดได้แล้ว”
“......”
มาร์คไม่ตอบอะไร เพียงแต่กุมมือร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ เขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนตัวเล็ก ริมฝีปากที่เคยแดง ตอนนี้มันกลับซีด ใบหน้าที่ยามปกติจะดูสดใส ตอนนี้มันกลับซีดลง ถึงจะไม่มากเท่ากับตอนแรก แต่ก็ทำให้มาร์ครู้สึกผิดได้เหมือนเดิม
“คืนนี้นายนอนเฝ้าแบมหล่ะกัน เดี๋ยวพี่ไปบอกแจ็คสันให้ลาให้นาย”
“ขอบคุณครับ”
“พี่กลับก่อนนะ”
แอดดด
แทคยอนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับนมและแซนวิชในมือ ยื่นมันให้กับนิชคุณ ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่ายหน้าแล้ว มองไปทางน้องชายที่ยืนอยู่ข้างเตียง แทคยอนวางแซนวิชกับนมไว้บนหลังตู้เย็น ก่อนจะเดินเข้าไปหามาร์ค
“ครับ”
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่านายรู้สึกมากขนาดไหน แต่โทษตัวเองไปก็ป่าวประโยชน์ ถ้านายคิดจะดูแลใครสักคน จิตใจนายต้องเข้มแข็งให้ได้ก่อน อย่าอ่อนแอ อย่ามัวแต่โทษตัวเอง ฉันไปหล่ะ”
แทคยอนบีบไหล่มาร์คเบาๆ ก่อนจะเดินกุมมือนิชคุณออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่มาร์ค ที่ในหัวมีแต่คำว่า อย่าโทษตัวเอง เต็มไปหมด
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สามตอนใน 1 วัน 555555555555555555 ตอนนี้ดูสั้นๆๆเนอะ ต่อตอนที่ 4 เลยดีมั้ยยยยยยย
ความคิดเห็น