คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : chapter41
Bambam Part
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ตอนแรกคิดว่าตัวเองยังอยู่ในห้องๆนั้นเหมือนเดิม แต่มันกลับไม่ใช่ เพราะมือของใครบางคนที่กุมมือผมอยู่และนั่งหลับอยู่ข้างๆ ทำให้ผมรู้ได้ว่าที่นี่มันน่าจะไม่ใช่ห้องแล็ปนั้น
ผมนอนมองพี่มาร์คที่หลับเหมือนเด็ก มือของพี่มาร์คยังจับผมไว้ไม่ปล่อย ถึงมันจะไม่ได้แน่นจนอึดอัด แต่มันส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นมาให้กับผม ชุดที่พี่มาร์คใส่อยู่ มันคือชุดเมื่อวานที่ผมเจอพี่มาร์ค
พี่มาร์คเป็นคนเข้าไปช่วยผมงั้นหรอ พี่มาร์ครู้ได้ยังไง หรือว่าพี่มาร์คแค่รู้ตอนที่ผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลกันแน่นะ
ก๊อกๆๆ
นางพยาบาลคนสวยเปิดประตูเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้ผม
“ผมกลับบ้านได้ยังครับ”
“เดี๋ยวดิฉันตามคุณหมอมาให้ตรวจคุณอีกทีนะคะ ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง วันนี้ก็กลับบ้านได้แล้วคะ”
“เอ่อ...คุณพยาบาลฮะ อย่าพึ่งตามหมอนะครับ เดี๋ยวผมบอกอีกที แต่ช่วยหยิบผ้าห่มมาห่มให้เขาหน่อยได้มั้ยครับ”
“^___^ แฟนน้องน่ารักดีนะคะ”
“เอ๊??”
“คุณคงนี้เขาเป็นคนอุ้มคุณเข้ามา แล้วก็ดูจะเป็นห่วงคุณมากๆเลยหล่ะคะ”
“หรอครับ”
“น่าอิจฉาจังเลยนะคะ ^___^”
คุณพยาบาลพูดกับผมแค่นั้นก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวให้พี่มาร์คแล้วก็เดินออกไป ผมมองใบหน้าของพี่มาร์คที่ยังคงหลับอยู่ ถ้าผมฟังไม่ผิด พี่มาร์คเป็นคนอุ้มผมมาที่นี้หรอ พี่มาร์คเป็นคนช่วยผมใช่มั้ย ผมเอื้อมมืออีกข้างที่พี่มาร์คไม่ได้จับ ไปลูบแก้มเนียนๆของพี่มาร์คอย่างเบามือ
คิดถึงจัง
พี่มาร์คลืมตาตื่นขึ้นมา ผมเลยส่งยิ้มให้กับพี่เค้า
“ปวดคอมั้ยพี่มาร์ค ^_____^”
“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ปลุกพี่ นายเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวรึเปล่า หรือเจ็บตรงไหนรึเปล่าแบม ให้พี่ไปตามหมอให้นายเอามั้ย”
“พี่มาร์ค หยุด!!! ใจเย็นๆ อย่าเว่อร์ให้มาก”
“ก็พี่..... เป็นห่วงแบมนิ่”
“เป็นห่วงแบมมากเลยหรอ”
“อืม ห่วง ห่วงมากเลย ใครใช่ให้เราวิ่งไปที่นั้นกัน”
“ก็แบมแค่อยากหนีพี่มาร์คนิ่”
“หนีพี่ แบมจะหนีพี่ทำไม”
“แบมยังไม่อยากเจอหน้าพี่นิ่”
“ทำไมถึงไม่อยากเจอหน้าพี่”
“ทำไมพี่ต้องเอาคำตอบที่แบมตอบมาถามต่อด้วยฮะ กวนหรอ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบมา ว่าทำไมถึงไม่อยากเจอหน้าพี่”
“แบม...แบมแค่สับสน”
“สับสนเรื่อง??”
“แบมควรจะปล่อยพี่มาร์คไปดี หรือจะแย่งพี่มาร์คคืนมาดี แต่พี่มาร์คคงอยากให้แบมปล่อยพี่มาร์คใช่มั้ย”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“เพราะพี่เจอคนที่เหมาะสมกับพี่ เจอคนที่ดีกว่าผม”
“แล้ว??”
“ผมควรจะถอยออกมา”
“แบมพูดถูกว่า มีคนที่ดีกว่าแบม แบมไม่ใช่คนดีที่สุดในชีวิตหรอกนะ พี่เจอคนดีๆมาเยอะ นิสัยดีกว่าแบม น่ารักกว่าแบม........”
“หยุด!!! ไม่ต้องพูดแล้วไม่อยากฟัง ถ้าพี่จะบอกเลิกแบม ก็แค่เดินออกไปก็พอ ไม่ต้องเอาเหตุผล 108 มาพูดหรอก สุดท้ายมันก็จบที่คำว่า เลิก อยู่ดี”
ไม่อยากจะร้องไห้ อยากจะเข้มแข็ง แต่แค่คิดถึง คำว่า เลิก ขอบตาของผมมันก็ร้อนขึ้นมา ผมจะร้องไห้ให้กับคนที่กำลังจะทิ้งผมไปทำไมกัน คนที่จะจากนายไปมันคุ้มค่ากับน้ำตาผมหรอ
“งั้นถ้าพี่เดินออกไป มันจะหมายถึงว่า เราเลิกกันใช่มั้ย”
“.......”
พี่มาร์คปล่อยมือที่กำลังกุมมือผมไว้ออก เขาหันหลังให้กับผม ก่อนจะก้าวขาออกไป
พี่มาร์คกำลังจะทิ้งผมไปแล้วใช่มั้ย ผมกำลังจะโดนบอกเลิก กำลังจะโดนทิ้งอย่างที่พี่ผู้หญิงพวกนั้นพูด ผมกำลังเป็นเด็กน่าสมเพชที่ถูกทิ้ง
ปัง!!!
ฮืออออออออออออออออออ
กำแพงน้ำตาที่ซ่อนไว้ กำลังทลายลงมา ผมชันเข่าตัวเองขึ้นมากอด ผมก้มหน้าลงร้องไห้กับตัวเองคนเดียว
ผมเสียพี่มาร์คไปแล้วสินะ ผมเสียเขาไปแล้วจริงๆ
“น้องชื่ออะไรครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นมา เมื่อได้ยินประโยคคำถามที่แสนจะเบสิก น้ำตาที่ไหลอย่างหนักจนผมแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าคนถาม แต่น้ำเสียงของเขา ผมจำได้
“พี่มาร์ค”
“น้องรู้จักพี่ด้วยหรอครับ”
“พี่มาร์ค ฮึก....กลับมาทำไม”
“พี่ไม่ได้กลับมา น้องพูดอะไรอยู่ ช่วยตอบคำถามพี่หน่อยสิครับ น้องชื่ออะไร”
“ชื่อ...ฮึก..แบมแบม”
“ชื่อน่ารักจัง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้องแบมแบม”
“พี่เล่นอะไรของพี่เนี่ย ฮึก”
“พี่อยากรู้จักน้องแบมให้มากกว่านี้อีก พี่ขอ.....”
“ขออะไรพี่มาร์ค ฮึก พี่มาร์คจะขออะไรแบม”
“ขอจีบน้องแบมได้มั้ย”
“ไม่ได้!!!”
“........”
“แบมมีแฟนแล้วครับ แบมรักเขามาก แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปเดินโง่ที่ไหน ถึงไม่มารับแบมสักที”
“แฟนน้องแบม ที่โง่ๆชื่ออะไรหรอครับ”
“ชื่อ มาร์ค”
“ชื่อเหมือนพี่เลยนะครับ”
“อืม แล้วยังหน้าโง่เหมือนพี่ด้วย”
“แต่พี่เห็นน้องแบมร้องไห้ ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วหรอ”
“ไอ้แฟนบ้านั้นมันเลิกกับแบมคนเดียวต่างหาก แบมไม่ได้อยากเลิกซะหน่อย”
“หรอครับ”
“อืม”
“งั้นพี่จะไม่เสียเวลาจีบใหม่หล่ะกัน เป็นแฟนกันเหมือนเดิม กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย แบม”
“ไม่เล่นเป็นอีกคนแล้วรึไง”
“ไม่แล้วหล่ะ ให้เล่นเป็นคนไหนๆ แต่สุดท้ายแบมก็รักมาร์ค อยู่ดีป่ะ”
“มั่นหน้าอีกแล้ว”
“คิดถึงจัง”
อยู่ๆพี่มาร์คก็ดึงผมเข้าไปกอด หน้าของพี่มาร์คซบลงบนไหล่ผม เขากอดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องตีไหล่เบาๆ
“อย่ากอดแน่นสิ หายใจไม่ออก”
“ก็คนมันคิดถึงอ่ะ”
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่มาร์คกดจมูกลงที่แก้มผม ก่อนจะหอมซะฟอดใหญ่ เขามองหน้าผม แล้วยิ้มออกมา ก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มอีกข้าง
“เดี๋ยวก่อน!!!”
ผมดันหน้าเขาให้ออกห่างจากแก้มผม พี่มาร์คทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ก่อนจะจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“พี่ซูจีหล่ะ พี่ซูจีเป็นอะไรกับพี่มาร์ค”
“เพื่อน”
“แค่เพื่อนนะหรอ โกหก!! พูดมาเถอะ ว่าไม่ใช่เพื่อน แบมไม่โกรธหรอก แบมรู้ว่าแบมสู้พี่เขาไม่ได้”
“จริงหรอ ที่จะไม่โกรธ”
“อืม”
“ฟังดีๆนะ”
“อืม”
“ซูจีกับพี่ เราเป็น...........”
“แฟนกัน”
Mark Part
โอ้ยยยยยย คุณพระ ซูจีนี่มาได้จังหวะตลอด จังหวะผมจะซวยเนี่ยแหละ
แบมแบมดันตัวผมออก ก่อนจะวิ่งไปหาซูจีแทน
“งั้นพี่ซูจี ช่วยเอาแฟนพี่กลับไปด้วยนะครับ”
“พี่ก็กำลังจะมาตามกลับไปอยู่พอดี”
โถ่ แม่คุณณณณณณณณณณ เล่นตามน้องไปอีก ไอ้มาร์คเอ๊ยยยยย วันนี้จะได้ง้อแบมมั้ยเนี่ย
“ไปกันเถอะมาร์ค”
“เดี๋ยว!!!!!”
เยส น้องแบมร้องห้ามแบบนี้ แสดงว่าไม่ยอมใช่มั้ย ไม่ยอมให้พี่ไปใช่มั้ย
เพียะ!!!!
“สำหรับที่มีคนอื่น”
เพียะ!!!!
“สำหรับที่ทำให้รู้สึกดีๆ”
“.....”
“มันไม่ง่ายนะเว้ย ที่จะรู้สึกดีๆกับใครสักคนที่เกินกว่าพี่น้อง หรือเพื่อนอ่ะ พี่ทำแบบนี้กับแบมได้ไงว่ะ มาหลอกให้รัก แล้วก็ไปมีคนอื่น ทั้งๆที่ผมไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าเปิดโอกาสนะ ผมอยากให้พี่พิสูจน์ตัวเอง ทำให้ผมมั่นใจว่า พี่รักผมจริง แต่ดูสิ่งที่พี่ทำกับผมดิ่ พี่ไปมีคนอื่น ผมมันโง่มากเลยใช่มั้ย ห้ะ!!!”
“แบม ใจเย็นก่อน ฟังพี่พูดนะ”
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับพี่ซูจี ขอโทษหล่ะกันที่ทำร้ายแฟนพี่ต่อหน้า แต่ผู้ชายคนนี้มันแฟนเก่าผม”
“โอ้ยยยยยยย พอเถอะ เลิก!!! เลิกเล่นได้แล้ว ฉันสงสารมาร์ค”
“ห้ะ!!!!”
“ไม่ต้องงง แบม พวกนายอ่ะ ออกมาได้แล้ว”
ทุกคนต่างทยอยออกมาจากที่ซ่อนของตัวเอง แบมแบมยืนตาโต ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ใครก็ได้ช่วยเล่าให้แบมฟังหน่อย ว่านี่มันเรื่องอะไร”
“เดี๋ยวพี่เล่าเอง คือเรื่องมันเป็นแบบนี้............”
จินยองเล่าเรื่องทั้งหมดให้แบมฟัง ตั้งแต่วางแผนจะพิสูจน์ความรักของพวกผมสองคน เรื่องที่ร้านพิซซ่า รวมทั้งเรื่องที่เราไปตามแบมแบมเมื่อคืนกันด้วย
“จริงหรอ”
“จริงจ๊ะ”
“..........”
“..........”
“ฉันว่าพวกเราออกไปข้างนอกเถอะ ปล่อยสองคนเขาคุยกันเถอะ”
แจบอมเดินนำคนอื่นๆออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แค่ผมกับแบม ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ
“พี่มาร์ค....แบมขอโทษ”
แบมแบมเดินเข้ามาหาผม น้องอยู่ห้างจากผมเพียงแค่ 1 ก้าว
“เจ็บรึเปล่า”
น้องจับแก้มผมทั้งสองข้างแล้วลูบมันเบาๆ
“ขอโทษ...ขอโทษ......ขอโทษ......ขอโทษ.....ฮึก.....ขอโทษ”
“พอได้แล้วแบม เลิกขอโทษได้แล้ว พี่ไม่ได้โกรธอะไรแบมเลย”
“ขอโทษ...ฮึก....ขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่มาร์ค”
“พี่ไม่โกรธ”
“ขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บตัว”
“ไม่เป็นไร”
“ขอโทษที่งี่เง่า”
“พึ่งรู้ตัวรึไง”
“.........”
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะครับคนดี พี่มาร์คไม่ได้โกรธอะไรแบมเลย ดีแล้วที่แบมไม่เชื่อใจพี่ เพราะมันทำให้พี่ได้พิสูจน์ว่า พี่รักแบมแค่คนเดียว ที่แบมตบพี่ พี่ก็ไม่โกรธแบมหรอกนะ เพราะพี่รู้ว่าแบมรักพี่มาก แบมเลยเสียใจมาก”
“ทำไมพี่มาร์คต้องเข้าใจแบมขนาดนี้ ทำไมต้องป็นดีกับแบมขนาดนี้”
“เพราะพี่รักแบมมากไง พี่ทำได้ทุกอย่างเพื่อแบม ให้แบมมั่นใจในความรักของพี่ เชื่อจะพี่เถอะนะครับ พี่รักแบมแค่คนเดียว”
-------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น