นิดา

ลำดับตอนที่ #4 : 4

รถลงจอดที่หน้าวัดดวงดี เขากำลังมองหาใครสักคนเพื่อถามทางเขาเดินตรงไปที่หน้าประตูวัด เเต่ทันใดนั้น
"ขอโทษค่ะ"
มีหญิงสาวคนหนึ่ง อายุประมาณม.ปลาย เธอใส่เสื้อเเละกระโปรงสีขาว มัดผมหางม้าดูเรียบร้อย เเละผ้าคลุมศีระษะลูกไม้ตวัดชายไปข้างหลังด้านหนึ่ง เธอโดนนชนชลิต ปิ่นโตที่เธอถือออกจากวัดมาจึงหล่นตกพื้นไป
"เดี๋ยวผมช่วยเก็บครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ทั้งสองก้มลงไปเก็บปิ่นโตพร้อมกัน หญิงสาวหยิบปิ่นโตได้ก่อน ชลิตจึงเผลอไปจับมือเธอเข้า เธอตกใจมาก จึงสะบัดมืออก เเละลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษนะคะเป็นอะไรมากมั้ยคะ" หญิงสาวรีบถามเขาทันที
เมื่อชลิตยืนขึ้นมา ทั้งสองคนสบตากัน ผ้าโพกหัวของหญิงสาวหลุดออกไปข้างหลัง ชลิตเห็นหน้าหญิงสาวคนนี้เเล้วเกิดอาการตกใจ
เพราะหญิงคนนี้หน้าตาสวยมาก ดูงามไปหมด เเต่ที่เขาตกใจ เพราะหญิงสาวคนนี้หน้าเหมือนม่านฟ้ามาก
ชลิตอึ้งไปชั่วครู่หนึ่ง เสียงของหญิงสาวเรียกเขา เขาจึงสะดุ้งตกใจ
"ขอโทษนะคะ เป็นอะไรรึเปล่า"
"ครับ ไม่เป็นอะไรครับ"
"ขอโทษจริงๆนะคะ หนูขอตัวนะคะ"
หญิงสาวดึงผ้าโพกหัวขึ้น เดินออกไปข้างนอก เเต่ชลิตดึงเเขนเธอไว้ก่อน
"น้องครบ"
ว้าย หญิงสาวตกใจสะบัดมืออก เพราะหญิงสาวคนนี้มีกิริยามารยาทที่เรียบร้อยมาก
"มีอะไรคะ"เธอหันหลังมาถามชลิตด้วยความสงสัย
"น้องรู้จักบ้านน้าม่านฟ้ารึเปล่าครับ"
"รู้จักค่ะ"
"งั้นน้องพาพี่ไปหน่อยได้มั้ยครับ พี่หลงทาง"
"ได้ค่ะ ตามมาเลยค่ะ"
หญิงสาวเดินนำทางชลิตไปด้วยอาการดูหวาดกลัว ชลิตจึงเดินตามเธออย่างห่างๆ หญิงสาวเดินมาหยุดที่บ้านไม้หลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้เรือนไทยโบราณ เเต่มีกาเเกลอยู่บนหลังคาหน้าจั่วตามเเบบฉบับของภาคเหนือ 
"รอซักครู่นะคะ" 
หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้าน ชลิตจึงไปนั่งรออยูที่ชิงช้าไม้สีน้ำตาล ระหว่างนั้นเขาก็เเสยะยิ้มอย่างมีความสุข
'ถึงตาผมบ้างเเล้วนะม่านฟ้า' ชลิตคิดในใจ
"เเม่จ๋า มีผูชายคนนึงมาหาเเม่ ใครก็ไม่รู้"
หญิงสาวคนนั้นเดินเข้าไปหาหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังนั้งถักผ้าพันคออยู่ในบ้าน
"หรอลก เค้าบอกรึเปล่าว่าชื่ออะไร"
"ไม่ได้บอกค่ะ ใครก็ไม่รู้ หน้าตาไม่คุ้นเลย ท่าทางจะมาจากรุงเทพนะคะ"
"งั้นเดี๋ยวเเม่ออกไปดูก่อนนะลูก"
"ค่ะ" หญิงชราจึงเดินลงไปข้างล่าง เมื่อลงไปชลิตก็หันหน้ามาพอดี ทั้งสองสบตากัน ม่านฟ้าตกใจมาก ที่ได้เจอชลิตอีกครั้ง เเม้ว่าจะไม่ได้เจอกันหลายสิบปี เเต่เธอก็ไม่้คยลืมเขาเลย
"ชลิต สวัสดีจะ"เชิญข้างในก่อนสิ
ชลิตยกมือไว้เเบบไม่เต็มใจ ก่อนที่จะตามหญิงชราไปนั่งที่เก้าอี้ใต้ถุนบ้าน
"มาหาน้ามีอะไรหรอจ๊ะ" หญิงชรายิ้มให้ เเต่ชลิตก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่อีกตามเคย
"คือผมมาทำตามคำสั่งของคณรพ่อที่คุณพ่อให้ไว้ก่อนตายน่ะครับ"
"ว่าไงนะ คุณพี่ตายเเล้ว" ม่านฟ้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ
'เสเเสร้ง' ชลิตคิดในใจ
"เเละอีกอย่าง คุณพ่อสั่งไว้ว่า ให้มารับตัวนิดาไปอยู่ด้วยครับ"
"อะไรนะ ชลิตจะพานิดาไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพหรอลูก"
'ใครลูกเเก' ชลิตคิดในใจด้วยความโกรธ
"พ่อชลิต น้องยังเรียนไม่จบม.6เลย รออีกซักปีได้มั้ย น้าไม่อยากให้น้องย้ายโรงเรียนกะทันหันน่ะ"
"คงจะไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณพ่อสังไว้ ถ้าไม่ทำตาม คุณพ่อจะตายตาไม่หลับ"
"งั้นชลิตคุยกับน้องหน่อยละกันนะ นิดา ลงมานี่หน่อยสิลูก"
"ค่ะ เเม่"  เสียงของนิดานุชตอบกลับมา ชลิตฟังเเล้วรู้สึกเเปลกใจ เหมือนเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน
นิดานุชเดินลงมาจากบ้าน ชลิตเห็นเเล้วถึงกับอึ้ง เพราะหญิงสาวที่พาเธอมาที่นี่ ก็คือน้องสาวต่างมารดาของเขานั่นเอง
"มีอะไรหรอคะ" นิดานุชทำหน้าสงสัย
"นี่คือพี่ชลิต ลูกชายของคุณพ่อ ไหว้พี่เค้าสิลูก"
"สวัสดีค่ะ"นิดานุชยกมือไหว้ชลิต เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็มีอาการตกใจเช่นกันเพราะชลิตก็คือผูชายคนเมื่อเช้านั่นเอง
นิดานุชรวบกระโปรงสียาวที่ยาวถึงหน้าเเข้งลงไปนั่งกับพื้นอย่างเรียบร้อย
'เสเเสร้งถอดกันมาไม่ผิดเลยนะเเม่ลูกคู่นี้' ชลิตต่อว่านิดานุชในใจ นิดานุชเผลอไปสบตาอันดุร้ายของชลิต เธอรีบหลบสายตาทันที
"พี่เค้าจะมารับหนูไปอยู่ดวยที่กรุงเทพนะนิดา"
"ไม่เอาค่ะเเม่ หนูไม่ไป หนูจะอยู่กับเเม่" นิดานุชเข้าไปกอดขาม่านฟ้า พ
ร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
'เเล้วเเกคิดว่าฉันอยากให้เเกาอยู่กับฉันมากนักรึไง' ชลิตคิดในใจ
"ไปเถอะลูก นี่เป็นคำขอที่คุณพ่อขอไว้ก่อนจะจากเราไปนะลูก"
ม่านฟ้าเอื้อมมือไปลูบผมของนิดาเบาๆ
"แล้วพ่อชลิตจะพักที่นี่ก่อนซักคืนมั้ยจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรครับ พอดีพรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัทน่ะครับ"
"นิดา งั้นหนูรีบไปเก็บของเถอะลูก"
"ค่ะ"นืิดานุชทำหน้าบึ้ง ก่อนที่จะเดินขึ้นไปเก็บของบนห้องนอน
"งั้นน้าขอตัวไปช่วยน้องเก็บของก่อนนะพ่อชลิต"
"ครับ" 'ไปไกลๆเถอะ' ชลิตไล่ม่านฟ้าในใจ