นิดา

ลำดับตอนที่ #11 : 11

ยามเย็นที่บ้านวัชราธรณ์ นิดานุชช่วยป้าบัวทำกับข้าวอยู่ในครัวอย่างตั้งใจ
"ชลิตขาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" เสียงของ 'โฉมพิลัย' คนรักของชลิต เธอวิ่งเข้ามากอดเเละหอมเเก้มชลิตเเบบธรรมเนียมฝรั่งจนชลิตตกใจ
"คิดถึงจังเลย"
"โฉมครับ โฉม"
"คิดถึงจังเลย ไปอังกฤษมาตั้ง3ปี" โฉมพิลัยกอดชลิตด้วยความดีใจ
"โฉมครับ คุณกลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผมล่ะครับ ไป ไปนั่งก่อนนะครับ"
"ป้าบัวคครับ เอาน้ำมาให้โฉมหน่อยครับ"
ชลิตตะโกนบอกป้าบัว เเล้วพาโฉมพิลัยไปนั่งบนโซฟา โฉมพิลัยกอดชลิตเเน่นจนชลิตขยับเขยื้อนไม่ได้
"คุณหนูคะ เดี๋ยวคุณหนูช่วยเอาน้ำไปให้คุณโฉมหน่อยนะคะ เดี๋ยวป้าทำเเกงก่อน"
นิดานุชเดินถือถาดสีน้ำตาล มีเเก้วน้ำวางอยู่ เธอถือด้วยความระมัดระวัง เธอเดินเข่าเอาน้ำวางไว้ที่โต๊ะรับเเขก โฉมพิลัยเห็นหน้าเธอแล้วก็รีบถามชลิตด้วยความสงสัยทันที
"ชลิตขา นี่คนใชใหม่หรอคะ ปกติเห็นเเต่ป้าบัว"
"ไม่ใช่หรอกครับโฉม ลูกเมียน้อยพ่อผมเองเเหละ"
"ว้าย จริงหรอคะ หน้าตาไม่เห็นเหมือนคุณเลย"
นิดานุชได้ยินคำถากถางเธอจากชลิตเเละโฉมพิลัย เธอจึงรีบลุกเเละเดินหนีไปทันที
นิดานุชนั่งลงเเละร้องไห้ที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัว ป้าบัวเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่จึงเข้ามาปลอบด้วยความสงสาร
"โถ คุณหนูข้างป้าเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"
นิดานุชกอดป้าบัวเเล้วสะอื้นไห้ บ้านหลังนี้มีเพียงป้าบัวคนเดียวที่รักเเละเข้าใจเธอ

เช้าวันต่อมา ชลิตเเละโฉมพิลัยเดินลงมาจากห้องพร้อมกันอย่างมีความสุข ป้าบัวพาผ้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้างงงวย
''ป้าบัวพาใครมาน่ะครับ"
ป้าบัวพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา อายุวัยกลางคน ใส่เสื้อยืดสีขาวับกางเกงห้าส่วนสีดำ ใบหน้าเเละเเววตาดูเหมือนไม่ใช่คนดีเอาซะเลย
"ชลิตขา นี่นังจิ๋ม คนใช้ของโฉมเองล่ะค่ะ  โฉมเเค่อยากมีคนใช้ประจำตัวซักคนเเต่ค่าจ้างโฉมจ่ายเองก็ได้นะคะ"
โฉมพิลัยควงเเขนชลิตเเละส่งสายตาอ้อนวอน ชลิตยิ้มกลับ พร้อมตอบเธอไปว่า
"ไม่เป็นไรครับโฉม เดี๋ยวผมจ่ายให้"
"จิ๋มขอกราบขอบพระคุณคุณผู้ชายมากๆเลยะนะคะ" จิ๋มถอนสายบัวขอบคุณชลิตด้วยความนอบน้อมปนเสเเสร้ง
"ไปกินข้าวกันเถอะครับโฉม เดี๋ยวจะสายนะ"
ชลิตทานข้าวเสร็จ เขาเดินมาหานิดานุชที่สวนหน้าบ้าน นิดานุชยืนรดน้ำต้นไม้ยู่ เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงดุดันจนเธอตกใจ
"นิดา" นิดานุชสะดุ้ง เธอหันหน้ามาหาเขา
"เอาชุดนักเรียนกับเอกสารของเธอมาด้วยรึเปล่า"
นิดานุชพยักหน้าตอบด้วยความกลัว
"ไปเปลี่ยนชุด พี่จะพาไปสมัครเรียน"
ด้วยความกลัวนิดานุชจึงพยักหน้ารับเเละรีบไปเปลี่ยนชุดนักเรียนทันที
ชลิตนั่งรอเธออยู่ที่โซฟารับเเขก ไม่นานนิดานุชก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อนักเรียนสีขาว กระโปรงสีกรมท่าที่ยาวจนถึงหน้าเเข้ง เธอถักเปียก้างปลาดูสวยงามด้วยผมยาวสลวยเเละติดโบว์สีดำ ดูเรียบร้อยพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลในมือ
ชลิตเดินออกจากบ้านด้วยความเร็ว เธอจึงรีบเดินไปห่างๆด้วยความกลัว
เขาขับรถมาไม่นานก็มาถึงโรงเรียนสอนคนพิการเเห่งหนึ่ง ชลิตจูงมือเธอเข้าไปสมัคร นิดานุชได้เเต่คิดประท้วงในใจ
'ทำไมต้องพี่พาน้องมาเรียนที่นี่ด้วย น้องไม่ได้เป็นใบ้ซะหน่อย'
ระหว่างทางกลับเธออยากจะขอร้องให้ผู้เป็นพี่ของเธอพาเธอไปเรียนโรงเรียนปกติ เเต่เะอก็ไม่กล้า เพราะชลิตเป็นพี่ชายที่น่ากลัวมาก ตาสีดำของเขาที่เเสนจะดุเเละน่าเกรงขาม เเต่หากมองดีๆ ก็ทำให้หญิงหลายๆคนใจละลายได้เหมือนกัน

ไม่มีใครู้เลยว่าโฉมพิลัยเเละจิ๋มคุยอะไรกันระหว่างที่ชลิตพานิดานุชไปสมัครเรียน เเต่สองบ่าวนายคู่นี้ไม่มีใครคาดเดาเขาได้จริงๆ
"นี่นังจิ๋ม เเกรู้มั้ย เด็กผู้หญิงที่ชลิตพาไปสมัครเรียน เป็นใคร"โฉมพิลัยนั่งลงบนเตียง สาวใช้จิ๋มก็นั่งลงไปที่พื้นพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย
"ใครหรอคะคุณโฉมของจิ๋ม"
"อีเด็กคนนั้น มันเป็นน้องสาวของชลิตนั่นเเหละ เเต่ไม่ใช้น้องเเท้หรอก นั่นน่ะ ลูกเมียน้อย"
"555" 
"นึกว่าใคร ก็เเค่ลูกเมียน้อย"จิ๋มพูดด้วยวาจาถากถาง
"เเกรู้มั้ยว่าขลิต เกลียดมันทั้งเเม่ทั้งลูกเลยนะ"
"อ้าวเเล้วเอามาเลี้ยงทำไมล่ะค่ะ"
"ก็พ่อของชลิตขอไว้ก่อนตายน่ะสิ ไม่งั้น อีใบ้นี่ ไม่มีทางได้มาเหยียบบ้านนี้หรอก ฉันเห็นมันเเล้วหมั่นไส้"
"งั้นเราสองคนก็ร่วมมือกันกลั่นเเกล้งมันสิคะ มันจะได้อยู่ไม่ได้ คุณชลิตกับคุณโฉมจะได้อยู่อย่างสบายใจไงคะ"
"ดีเลยนังจิ๋ม เอาให้มันตายทั้งเป็นไปเลยนะ"
''555555" สองนายบ่าวหัวะเราะคิกคักกันด้วยความสะใจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะทำอะไร เพราะเธอเป็นเสือซ่อนลาย ภายนอกดูร้าย เเต่ไม่มีใครเคยเดาใจเธอได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่