นิดา

ลำดับตอนที่ #10 : 10

วันที่2ในบ้านวัชราธรณ์ เธอเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยการตื่นมาใส่บาตร จ แม้เธอก็รู้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม
นิดานุชเดินเข้ามาในรัวด้วยหน้าตาเศร้าซึม
"อ้าว คุณหนู  เป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนนอนหลับมั้ย "
นิดานุชส่ายหน้าตอบด้วยความทุกข์ 
"โอ๋ ไม่เป็นไรนะคะ มานอนวันแรก ก็ยังนอนไม่ค่อยหลับแบบนี้ล่ะค่ะ เดี่๋ยวก็ชินนะคะ มาๆ มาทานข้าวเช้าดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะปวดท้องนะคะ"
นิดาได้ยินคำพูดของป้าบัวก็รู้สึกเหมือนมีแม่คอยดูแลเธออีกคนหนึ่ง เธอจึงยิ้มออกมาด้วยความหวัง
นิดานุชนั่งกินข้าวกับป้าบัวอย่างมีความสุข แต่ชลิตดันเข้ามาก่อน
"นิดา"
นิดานุชเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอเกือบหลุดปากตอบออกมา แต่ยังดีที่เธอมีสติพอ
"เมื่อวานฉันลืมบอกเธอไป แกจะต้องช่วยป้าบัวทำงานทุกอย่าง  เข้าใจมั้ย"
นิดานุชพยักหน้ารับ แต่ป้าบัวดันท้วงขึ้นมาก่อน
"คุณชลิต คุณหนูเป็นน้องสาวคุณชลิตนะคะ จะให้มาทำงานบ้านเหมือนคนใช้ได้ยังไงคะ"
ป้าบัวพูดไม่ทันจบ นิดาก็ไปจับแขนป้าบัวไว้ พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ
'หนูทำได้ค่ะป้าบัว หนูไม่มีทางผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชลิตนะคะ' นิดาได้แต่บอกป้าบัวในใจ
"นิดา จะทำหรือไม่ทำ"
ชลิตพูดด้วยน้ำเสียงตอกย้ำ นิดานุชจึงรีบพยักหน้าทันที
"ดี พูดง่ายๆแบบนี้แหละดี" ชลิตแสยะยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินออกไปอย่างมีความสุข 
"โถ คุณหนูของป้าบัว" ป้าบัวยื่นมือไปจับแขนนิดานุชไว้เป็นการปลอบใจ แต่นิดานุชกลับยิ้มรับ'ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้หนูทำได้'
'แกเตรียมตัวเจ็บไว้ได้เลย'

นิดานุชนั่งถูพื้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย ชลิตเดินลงมาจากชั้นบน เขาเห็นเธอกำลังถูพื้นอยู่ เขาก็ยังไม่วายที่จะรังเเกเธอ
ชลิตเดินมาหาเธอ เขาเเกล้งโยนเหรียญสิบไปที่ด้านข้างของนิดานุช เพื่อให้เธอเก็บให้
''นิดา ฉันทำเหรียญตก เก็บเหรียญให้ฉันหน่อยสิ"
นิดานุชยื่นมือข้างหนึ่งออกไปหยิบเหรียญให้ชลิต พี่ชายของเธอก็เหยียบที่มืออีกข้างหนึ่งของเธอเข้าไปเต็มๆ
นิดานุชหันมา เห็นพี่ชายของเธอเหยียบมือเธออยู่ เเละเขาก็เหยียบเเรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกั้บรอยยิ้ม
นิดานุชได้เเต่น้ำตาไฟล เขาพยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้ชลิตเอาเท้าของเขาออกจากมือเธอ เพราะเธอรู็ว่้าถ้าเธอเอามืออีกข้างหนึ่งไปดึงขาของชลิตออก มันก็ไม่เป็นผลอย่างเเน่นอน
ขลิตจึงเหยียบเธอเเรงขึ้นอีกด้วยความหมั่นไส้ จนมือของนิดานุชเเดง เเต่ก็มีเสียงของคนคนหนึ่งดังชึ้นมาก่อน
"ทำอะไรกันน่ะ" เสียงของวัฒนาที่เดินเข้ามาในบ้าน ชลิตจึงรีบยกเท้าของเขาออกทันที
"ทำอะไรกันสองคนนี้" นิดานุชรีบลุกขึ้นมายกมือไหว้วัฒนา เธอรีบปาดน้ำตาที่ข้างเเก้มของเธอ
"นี่ไอหมอ มาทำไมวะ หรือจะมากินข้าวฟรีที่บ้านฉันอีก"
"ไอบ้า ฉันเป็นเพื่อนเเก จะมาหาบ้างไม่ได้หรอวะ เออ ไอชลิต นี่ใครอ่ะ"
วัฒณาพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าของนิดานุชพร้อมกับรอยยิ้ม เเต่นิดาไม่กล้าสบตาเขา
"อ๋อ นี่นิดา ลูกเมียน้อยพ่อฉันเอง"
 ชลิตพูดด้วยน้ำเสียงกระเเทกเเดกดัน นิดานุชได้เเต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมชองเธอ
"ไอชลิต ทำไมเเกต้องพูดเเบบนี้ด้วยวะ น้องเค้าเสียใจนะเว้ย"
"ไม่เห็นจะต้องสนใจเลย ขยะ"
ชลิตเดินหนีไปด้วยความโมโห 
"น้องนิดาอย่าไปสนใจนะครับ ไอนี่มันปากปีจอตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วเเหละ" วัฒณาพยายามปลอบใจนิดานุช เเต่เหมือนมันจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เขาเหลือบไปเห็นมือซ้ายของเธอแดง จึงถามด้วยความเป็นห่วง
"น้องนิดา ไปทำอะไรมาครับ ทำไมมือแดงเเบบนี้"
 วัฒนายกมือของนิดาขึ้นมาดูด้วยความสงสัย "มานี่ เดี๋ยวพี่ทำเเผลให้"
วัฒณาพานิดานุชไปทำเเผลห้องครัว ชลิตผ่านมาเห็นเข้า จึงเดินเข้าไปถากถาง
"กระเเนะกระเเหนผู้ชายดีจังนะ สงสัยเลือดเเม่จะเเรง"
ชลิตพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง วัฒณาโกรธจัด จึงรีบเดินไปหาชลิตทันที
"นี่ไอชงลิต" วัฒณาดึงไหล่ชลิตให้หันมา
"อะไรไอหมอ นี่เเกมีอะไรก็ว่ามา อย่าเยอะ"
"ทำไมเเกพูดกับน้องเเกอย่างนั้นวะ เเกไปกินรังเเตนมาจากไหน ถึงมาฟาดงวงฟาดงาเเบบนี้"
"เเกอย่ามาพูดว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องฉัน ฉันรังเกียจ"
"นี่เเกรื้อฟื้นอดีตมาทำไมวะ น้องเค้าไม่เกี่ยวนะเว้ย เเล้วเเม่เลี้ยงเเกเค้าก็ไม่ผิดด้วย"
"ผิด มันมาเเทนที่เเม่ฉัน ฉันเกลียดมัน"
ชลิตโกรธจัด เขาเดินหนีไปในห้องทำงานของเขา เเต่วัฒณาก็ตามไปติดๆ
"ไอชลิต"
"อะไร"
"ถามจริงๆเถอะว่ะ ที่เเกเอานิดามาเลี้ยง เพราะอะไร"
"พ่อขอ"
"เเค่เนี๊ยะ"
"เเกคิดว่ามันมีความสุขหรอ ที่ต้องคอยดูเเลลูกเมียน้อย น้องเเท้ๆก็ไม่ใช่"
"เเต่นิดาก็มีเลือดพ่อเเกนี่หว่า ก็ถือว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดป้ะวะ"
"หยุดพูดมากได้เเล้วไอหมอ เเกมาทำไม หิวข้าวรึไง ถ้าจะมากินข้าวฟรี นู่น ในครัว"
"ฉันเอานี่มาให้"
วัฒณาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมา สายเป็นสีดำ มีจี้ทองคำรูปหัวใจดวงเล็ํกๆห้อยอยู่ เเม้จะเป็นจี้เล็กๆ เเต่สวยงามเลอค่ายิ่งนัก" พ่อเเกฝากฉันเอาไว้ บอกว่าให้เเกสวมให้นิดา"
ชลิตดึงสร้อยออกมาจากมือวัฒณาอย่างเร็ว "ฉันไม่ให้ เป็นเเค่ลูกเมียน้อย ไม่มีวาสนาได้ใส่สร้อยเส้นนี้หรอก"
"เออ ตามใจเเก ฉันขี้เกียจเถียงกับเเกเเละ ถ้าเเกเป็นคนไข้นะ ฉันจะเเกล้งดึงสายออกซิเจนเเกออกให้ดู"
"อีกเเละๆ ประโยคนี้อีกเเละ ถุ้ย"
"กลับดีกว่า นี่เเก อย่าลืมเอาหมาออกจากปากนะ5555"
"เดี๋ยวเถอะไอหมอ ไปเลย ฉันส่งเเค่นี้เเหละ"
"ฉันไปเเล้วนะ" วัฒณาโบกมือชลิตเเล้วเดินลงไป นิดานุชยืนรอวัฒณาอยู่ที่หน้าบันได 
"อ้าวนิดา พี่จะกลับเเล้วนะ"
นิดานุชยื่นกระดาษสีชมพูให้วัฒณา เธอเขียนไว้ว่า 'ขอบคุณนะคะพี่หมอ'
วัฒณายิ้ม "ไม่เป็นไรหรอกนิดา เออ เเล้วทำไมต้องเขียนใส่กระดาษมาให้พี่ล่ะ พูดกับพี่ตรงๆก็ได้หนิ"
นิดานุชก้มหน้า ฃลิตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาจึงเดินลงมาบอกความจริง
"ก็คนมันเป็นใบ้ จะพูดได้ยังไงวะไอหมอ"
"นิดานี่นิดาเป็นใบ้หรอ" นิดานุชพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
โทรศัพท์ของวัฒณาดังขึ้น 
"นิดาพี่ต้องไปเเล้วนะ ดูเเลตัวเองดีๆนะ" นิดานุชพยักหน้ารับเเละยกมือไหว้วัฒณาด้งบความเคารพ
วัฒณาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว นิดานุชหันหลังไปเพราะกำลังจะเดินกลับห้องนอนของเธอ เเต่ก็มีเสียงชลิตดังขึ้นมาก่อน
"สำออย" นิดานุชหันกลับมา ชลิตทำเป็นไม่สนใจเเละกำลังจะเดินกลับ เเต่นิดาดึงมือชลิตเอาไว้ก่อน
"อะไร"ชลิตพูดด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก นิดานุชหยิบเหรียญสิบที่ชลิตให้เธอเก็บใส่มือชลิตก่อนจะเดินออกไป
ชลิตเก็บเหรียญใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
นิดานุชนั่งลงไปที่เสื่อเก่าๆทีี่เธอใช้นอน เธอเเสนจะทุกข์ใจ อยากกลับบ้าน ชลิตทำกับเธอเหมือนเป็นนักโทษที่ถูกคุมขัง เธอกอดเข่าร้องไห้เก็บความช้ำอยู่คนเดียว ไม่สามรถทำอะไรไม่ได้เลย