ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
"ชลิต ม่านฟ้า พ่อกลับมาเเล้ว" เสียงของเชษฐาที่กลับมาจากที่ทำงาาน
"อ้าวคุณ กลับมาเเล้วหรอคะ' ม่านฟ้ายิ้มพร้อมกับเดินมาหาสามีของตน
"เย้ คุณพ่อกลับมาเเล้ว" เสียงของชลิตที่กำลังวิ่งมาหาพ่อของตนอย่างรวดเร็ว จนเผลอไปชนม่านฟ้าเข้า
"โอ้ย" เสียงของม่านฟ้าที่ล้มลงไปนอนกับพื้น
"คุณ เป็นอะไรมากมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
เชษฐา เดินไปหาชิตที่กำลังยืนดูด้วยความตกใจ เขาเอามือไปตบที่เเก้มข้างซ้ายของชลิต จนชลิตล้มลงกับพื้น
"เเกก็รู้อยู่ว่าม่านฟ้ากำลังท้อง เเก้ตั้งใจจะทำให้ม่านฟ้าเเท้งลุกใช่มั้ย"
"ฮือๆ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับคุณพ่อ ทำไมคุณพ่อต้องตบหน้าผมด้วย"
"ยังจะมาโกหกอีกหรอ นิสัยไม่ดี"
เชษฐาดึงเเขนชลิตขึ้นมาจะตบหน้าชลิตอีกครั้ง เเต่ป้าบัวห้ามเอาไว้ก่อน
''อย่าค่ะคุณผู้ชาย"
"ป้าบัว ช่วยผมด้วย"
ชลิตรีบวิ่งไปกอดป้าบัวพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ
"ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณผู้ชาย อย่าตีคุณหนูเลยนะคะ"
"ก็ไอเจ้าชลิตมันตั้งใจจะทำให้ม่านฟ้าเเท้งลูก จะไม่ให้ตีได้ยังไงล่ะป้าบัว"
"ก็คุณชลิตก็บอกเเล้วหนิคะว่าไม่ได้ตั้งใจ เเละอีกอย่าง คุณม่านฟ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิคะ"
"ใช่ค่ะ ชลิตไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ"ม่านฟ้า พยายามอธิบายให้เชษฐาเข้าใจ
"คราวนี้ถือว่าเเกโชคดีนะ ถ้าเเกเเกล้งม่านฟ้าอีก ฉันจะตีเเกให้ไข้ขึ้นเลยคอยดู"
"ไม่" ชลิตตะโกนออกมาอย่างเสียงเมื่อตื่นจากฝันร้าย
ภาพในอดีตมันยังนเวียนอยู่ในความคิดของเขาเรื่อยมา มันทำให้เขาเกลียดนิดานุชมากขึ้นเสียอีก
''นิดานุช ต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะมีเเต่น้ำตา คอยดูเถอะ"
ชลิตเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร ภาพที่เข้ามาในความคิดเค้าตอนนี้คือภาพตอนที่เขา พ่อเเละเเม่ของเขานั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข เเต่ทันใดนั้น ก็มีอีกภาพหนึ่งเข้ามาเเทนที่ ม่านฟ้าเข้ามานั่งเเทนที่เเม่ของเขา มันยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น เขาบีบมือตัวเองเเน่น ภาพลวงตาที่เขาเห็นมันทำให้เขา ยิ่งเเค้น ชิงชังม่านฟ้าเเละนิดานุชมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใจของเขาตอนนี้เหมือนไฟที่บุกโชน ซ้ำยังไมีคนเอาน้ำมันมาสาดให้มันร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไฟที่จะเผานิดานุชให้ตายทั้งเป็น
"อ้าว คุณชลิต ลงมาเเล้วหรอคะ พอดีเลยค่ะ ป้ากำลังยกอาหารมาพอดี"
เสียงของป้าบัวที่กำลังเอาอาหารมาวางบนโต๊ะอาหารเรียกเขาพอดี ทำให้ภาพนั้นหายไป ชลิตจึงเดินมานั่งที่โตีะอาหาร
''วันนี้มีเเต่ของโปรดคุณชลิตทั้งนั้นเลยนะคะ"
ป้าบัวเห็นนิดานุชยืนอยู่ จึงเรียกเธอเข้ามา
"อ้าว คุณหนู มานั่งสิคะ จะได้ทานอาหารเย็นพร้อมกันเลย"
นิดานุชค่อยๆเดินมาเพราะกลัวชลิต เเต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อชลิตห้ามเธอเอาไว้
"ใครเชญเธอมิทราบ ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับเธอ ถ้าจะกิน ไปนั่งกินในครัวกับป้าบัวนู่น ออกไป"
"คุณชลิต ทำไมพูดกับน้องเเบบนั้นล่ะคะ"ป้าบัวพุดด้วยความตกใจ
"ฉันบอกให้ออกไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ" ชลิตยืนขึ้นเอามือทุบโตีะ ทำให้นิดานุชตกใจ เธอเดินออกไปพร้อมกับน้ำตา ป้าบัวจึงเดินตามไปด้วย
''คุณหนูคะ คุณหนู"
นิดานุชเดินเข้ามาในครัว เขานั่งลงไปร้องไห้อยู่ที่โต๊ะทานข้าว ป้าบัวเห็นเธอนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจจึงเข้ามาปลอบ
"อย่าเสียใจไปเลยนะคะคุณหนู สักวันคุณชลิตจะต้องเห็นความดีของคุณหนูนะคะ ไม่เอาอย่างร้องไห้"
ป้าบัวเอามือเช้ดน้ำตาที่เเก้มของนิดานุชพร้อมกอดเะอเพื่อเป็นการปลอบใจ
'อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่เเล้ว พี่ชลิตใจร้าย' นิดานุชคิดในใจ เธออยากจะออกไปจากบ้านนี้เเทบตาย
"คุณหนูต้องอดทนนะคะ คนเก่งของป้าบัว มาๆ มาทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวไปทานตอนดึกๆเดี๋ยวอ้วนหุ่นไม่สวยนะคะ"
หลังจากทานข้าวเสร็จ นิดานุชก็อาบน้ำ เธอทิ้งตัวลงบนเสื่อเก่าๆ
คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ทรมานเสียจริง เธอนอนไ่ม่หลับ ทั้งไม่คุ้นที่ เเละคิดถึงเเม่ ได้เเต่นอนร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาที่่เธอจะต้องเผชิญ
"อ้าวคุณ กลับมาเเล้วหรอคะ' ม่านฟ้ายิ้มพร้อมกับเดินมาหาสามีของตน
"เย้ คุณพ่อกลับมาเเล้ว" เสียงของชลิตที่กำลังวิ่งมาหาพ่อของตนอย่างรวดเร็ว จนเผลอไปชนม่านฟ้าเข้า
"โอ้ย" เสียงของม่านฟ้าที่ล้มลงไปนอนกับพื้น
"คุณ เป็นอะไรมากมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
เชษฐา เดินไปหาชิตที่กำลังยืนดูด้วยความตกใจ เขาเอามือไปตบที่เเก้มข้างซ้ายของชลิต จนชลิตล้มลงกับพื้น
"เเกก็รู้อยู่ว่าม่านฟ้ากำลังท้อง เเก้ตั้งใจจะทำให้ม่านฟ้าเเท้งลุกใช่มั้ย"
"ฮือๆ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับคุณพ่อ ทำไมคุณพ่อต้องตบหน้าผมด้วย"
"ยังจะมาโกหกอีกหรอ นิสัยไม่ดี"
เชษฐาดึงเเขนชลิตขึ้นมาจะตบหน้าชลิตอีกครั้ง เเต่ป้าบัวห้ามเอาไว้ก่อน
''อย่าค่ะคุณผู้ชาย"
"ป้าบัว ช่วยผมด้วย"
ชลิตรีบวิ่งไปกอดป้าบัวพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ
"ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณผู้ชาย อย่าตีคุณหนูเลยนะคะ"
"ก็ไอเจ้าชลิตมันตั้งใจจะทำให้ม่านฟ้าเเท้งลูก จะไม่ให้ตีได้ยังไงล่ะป้าบัว"
"ก็คุณชลิตก็บอกเเล้วหนิคะว่าไม่ได้ตั้งใจ เเละอีกอย่าง คุณม่านฟ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิคะ"
"ใช่ค่ะ ชลิตไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ"ม่านฟ้า พยายามอธิบายให้เชษฐาเข้าใจ
"คราวนี้ถือว่าเเกโชคดีนะ ถ้าเเกเเกล้งม่านฟ้าอีก ฉันจะตีเเกให้ไข้ขึ้นเลยคอยดู"
"ไม่" ชลิตตะโกนออกมาอย่างเสียงเมื่อตื่นจากฝันร้าย
ภาพในอดีตมันยังนเวียนอยู่ในความคิดของเขาเรื่อยมา มันทำให้เขาเกลียดนิดานุชมากขึ้นเสียอีก
''นิดานุช ต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะมีเเต่น้ำตา คอยดูเถอะ"
ชลิตเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร ภาพที่เข้ามาในความคิดเค้าตอนนี้คือภาพตอนที่เขา พ่อเเละเเม่ของเขานั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข เเต่ทันใดนั้น ก็มีอีกภาพหนึ่งเข้ามาเเทนที่ ม่านฟ้าเข้ามานั่งเเทนที่เเม่ของเขา มันยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น เขาบีบมือตัวเองเเน่น ภาพลวงตาที่เขาเห็นมันทำให้เขา ยิ่งเเค้น ชิงชังม่านฟ้าเเละนิดานุชมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใจของเขาตอนนี้เหมือนไฟที่บุกโชน ซ้ำยังไมีคนเอาน้ำมันมาสาดให้มันร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไฟที่จะเผานิดานุชให้ตายทั้งเป็น
"อ้าว คุณชลิต ลงมาเเล้วหรอคะ พอดีเลยค่ะ ป้ากำลังยกอาหารมาพอดี"
เสียงของป้าบัวที่กำลังเอาอาหารมาวางบนโต๊ะอาหารเรียกเขาพอดี ทำให้ภาพนั้นหายไป ชลิตจึงเดินมานั่งที่โตีะอาหาร
''วันนี้มีเเต่ของโปรดคุณชลิตทั้งนั้นเลยนะคะ"
ป้าบัวเห็นนิดานุชยืนอยู่ จึงเรียกเธอเข้ามา
"อ้าว คุณหนู มานั่งสิคะ จะได้ทานอาหารเย็นพร้อมกันเลย"
นิดานุชค่อยๆเดินมาเพราะกลัวชลิต เเต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อชลิตห้ามเธอเอาไว้
"ใครเชญเธอมิทราบ ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับเธอ ถ้าจะกิน ไปนั่งกินในครัวกับป้าบัวนู่น ออกไป"
"คุณชลิต ทำไมพูดกับน้องเเบบนั้นล่ะคะ"ป้าบัวพุดด้วยความตกใจ
"ฉันบอกให้ออกไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ" ชลิตยืนขึ้นเอามือทุบโตีะ ทำให้นิดานุชตกใจ เธอเดินออกไปพร้อมกับน้ำตา ป้าบัวจึงเดินตามไปด้วย
''คุณหนูคะ คุณหนู"
นิดานุชเดินเข้ามาในครัว เขานั่งลงไปร้องไห้อยู่ที่โต๊ะทานข้าว ป้าบัวเห็นเธอนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจจึงเข้ามาปลอบ
"อย่าเสียใจไปเลยนะคะคุณหนู สักวันคุณชลิตจะต้องเห็นความดีของคุณหนูนะคะ ไม่เอาอย่างร้องไห้"
ป้าบัวเอามือเช้ดน้ำตาที่เเก้มของนิดานุชพร้อมกอดเะอเพื่อเป็นการปลอบใจ
'อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่เเล้ว พี่ชลิตใจร้าย' นิดานุชคิดในใจ เธออยากจะออกไปจากบ้านนี้เเทบตาย
"คุณหนูต้องอดทนนะคะ คนเก่งของป้าบัว มาๆ มาทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวไปทานตอนดึกๆเดี๋ยวอ้วนหุ่นไม่สวยนะคะ"
หลังจากทานข้าวเสร็จ นิดานุชก็อาบน้ำ เธอทิ้งตัวลงบนเสื่อเก่าๆ
คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ทรมานเสียจริง เธอนอนไ่ม่หลับ ทั้งไม่คุ้นที่ เเละคิดถึงเเม่ ได้เเต่นอนร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาที่่เธอจะต้องเผชิญ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น