ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย
ผู็โดยสารต่างทยอยลงจากเครื่องบิน หนึ่งในนั้น คือ 'ชลิต วัชราธรณ์' นักเรียนปริญญาโทจาประเทศอังฤษ เขาเเอบกลับมาเมืองไทย โดยที่ไม่บอกผู็เป็นพ่อของเขาด้วยซ้ำ เพราะของอยากจะเซอร์ไพร์ส โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากวินาทีต่อไปนี้
รถเเท๊กซี่ขับมาจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่เเห่งหนึ่ง หน้าบ้านมีป้ายไม้สักเขียนว่า 'บ้านวัชราธรณ์'
เขาเดินลงมาจาเเท๊กซี่พร้อมด้วยพวงมาลัยดอกมะลิสีขาว ใช่เเล้ว เขาจะมากราบเท้าผู้เป็นพ่อของเขา
ชลิตรักพ่อของเขามาก เพราะท่าน เป็นทั้ง พ่อ เเละเเม่ ในเวลาเดียวกัน ชลิตต้องเสียเเม่ไปตั้งเเต่เด็กๆ เเต่พ่อของเขา ท่านไม่เคยทำให้ชลิตรู้สึกเลย ว่าเขาเป็นเด็กที่ขาดความรักจากเเม่
"คุณผู้ชายครับ จะให้ผมยกกระเป๋าเข้าไปให้เลยมั้ยครับ" เสียงของคนขับเเท๊กซี่ ที่ถามขึ้นมา
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมถือเข้าไปเอง"
รถเเท๊กซี่จึงขับออกไปจากหน้าบ้าน ชลิตเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีหญิงชราท่านหนึ่งวิ่งออกมา
"มาเเล้วค่า มาเเล้วค่า" หญิงชราคนนั้นมีชื่อว่า 'ป้าบัว' ป้าบัวเป็นเเม่บ้านคนเดียวในบ้าน ที่เลี้ยงชลิตมาตั้งเเต่เล็กๆ เมื่อเปิดประตูมาเจอลิต ป้าบัวก็ทั้งดีใจและตกใจ
"คุณชลิตตต กลับมาเเล้วหรอคะ"
"สวัสดีครับป้าบัว" ขลิตยกมือไหว้ป้าบัวพร้อมกับยิ้มรับอย่างมีความสุข
"คุณชลิตกลับมาเหนื่อยๆ เข้าไปพักก่อนสิคะ"
ชลิตเดินเข้าไปในบ้าน ทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนเเปลง เเม้เขาจะจากไปเรียนหลายปี
"น้ำเย็นๆมาเเล้วค่าา"
ชลิตนั้งลงไปที่โซฟาราคาเเพง พร้อมกับเอ่ยปากถามถึงผู้เป็นพ่อทันที
"คุณพ่อล่ะครับป้าบัว วันนี้บริษัทไม่เปิดไม่ใช่หรอครับ"
ป้าบัวเปลี่ยนหน้าตาที่ยิ้มเเย้มเป็นหน้าตาที่โศเศร้า เเละพูดไม่ออกเหมือนคนน้ำท่วมปาก
"เ่อ่อ คือ คือว่า"
"คุณพ่อไปไหนครับป้าบัว" ชลิตหน้าเครียด
"คือคุณผู้ชายเป็น"
ผู็โดยสารต่างทยอยลงจากเครื่องบิน หนึ่งในนั้น คือ 'ชลิต วัชราธรณ์' นักเรียนปริญญาโทจาประเทศอังฤษ เขาเเอบกลับมาเมืองไทย โดยที่ไม่บอกผู็เป็นพ่อของเขาด้วยซ้ำ เพราะของอยากจะเซอร์ไพร์ส โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากวินาทีต่อไปนี้
รถเเท๊กซี่ขับมาจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่เเห่งหนึ่ง หน้าบ้านมีป้ายไม้สักเขียนว่า 'บ้านวัชราธรณ์'
เขาเดินลงมาจาเเท๊กซี่พร้อมด้วยพวงมาลัยดอกมะลิสีขาว ใช่เเล้ว เขาจะมากราบเท้าผู้เป็นพ่อของเขา
ชลิตรักพ่อของเขามาก เพราะท่าน เป็นทั้ง พ่อ เเละเเม่ ในเวลาเดียวกัน ชลิตต้องเสียเเม่ไปตั้งเเต่เด็กๆ เเต่พ่อของเขา ท่านไม่เคยทำให้ชลิตรู้สึกเลย ว่าเขาเป็นเด็กที่ขาดความรักจากเเม่
"คุณผู้ชายครับ จะให้ผมยกกระเป๋าเข้าไปให้เลยมั้ยครับ" เสียงของคนขับเเท๊กซี่ ที่ถามขึ้นมา
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมถือเข้าไปเอง"
รถเเท๊กซี่จึงขับออกไปจากหน้าบ้าน ชลิตเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีหญิงชราท่านหนึ่งวิ่งออกมา
"มาเเล้วค่า มาเเล้วค่า" หญิงชราคนนั้นมีชื่อว่า 'ป้าบัว' ป้าบัวเป็นเเม่บ้านคนเดียวในบ้าน ที่เลี้ยงชลิตมาตั้งเเต่เล็กๆ เมื่อเปิดประตูมาเจอลิต ป้าบัวก็ทั้งดีใจและตกใจ
"คุณชลิตตต กลับมาเเล้วหรอคะ"
"สวัสดีครับป้าบัว" ขลิตยกมือไหว้ป้าบัวพร้อมกับยิ้มรับอย่างมีความสุข
"คุณชลิตกลับมาเหนื่อยๆ เข้าไปพักก่อนสิคะ"
ชลิตเดินเข้าไปในบ้าน ทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนเเปลง เเม้เขาจะจากไปเรียนหลายปี
"น้ำเย็นๆมาเเล้วค่าา"
ชลิตนั้งลงไปที่โซฟาราคาเเพง พร้อมกับเอ่ยปากถามถึงผู้เป็นพ่อทันที
"คุณพ่อล่ะครับป้าบัว วันนี้บริษัทไม่เปิดไม่ใช่หรอครับ"
ป้าบัวเปลี่ยนหน้าตาที่ยิ้มเเย้มเป็นหน้าตาที่โศเศร้า เเละพูดไม่ออกเหมือนคนน้ำท่วมปาก
"เ่อ่อ คือ คือว่า"
"คุณพ่อไปไหนครับป้าบัว" ชลิตหน้าเครียด
"คือคุณผู้ชายเป็น"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น