ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ชลิตรีบวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล เขามุ่งตรงไปหาฝ่ายประชาสัมพันธ์ทันที
"สวัสดีครับ ผมต้องการพบคุณหมอวัฒณาครับ"
"สักครู่นะคะ" พนักงานประชาสัมพันธ์ตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม เเละหันไปกดโทรศัพท์ทันที
"คุณหมอคะ มีคนต้องการพบคุณหมอค่ะ"
"ได้เลยครับ ให้เค้าขึ้นมาเลย"
"ขึ้นไปที่ชั้นสามเเล้วเลี้ยวซ้ายนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
ชลิตรีบเดินไปขึ้นลิฟต์ เมื่อถึงชั้นสาม เขาเดินไปที่ห้องห้องหนึ่ง หน้าห้องเขียนว่า 'นายเเพทย์วัฒณา โชติอุทัย"
ชลิตเคาะประตู เเละมีเสียงตอบรับมาว่า
"เขิญครับ"
ชลิตเลื่อนประตูเข้าไป ผู้ชายในชุดคุณหมอ ที่นั่งหันหลังอ่านหนังสืออยู่ก็พูดขึ้นมาว่า
"เชิญนั่งครับ"
ชลิตลงไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
วัฒณาหันหน้ามา เขาเห็นชลิตเพื่อนสนิทตั้งเเต่ชั้นประถมก็ยิ้มด้วยความดีใจ ช่างตรงข้ามใบหน้าของชลิตโดยสิ้นเชิง
"อ้าว ไอ้ลิต เเกกลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นบอกกันเลย"
"ไอ้หมอ พ่อของฉันเป็นะไร" ชลิตพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ใจเย็นๆดิวะไอลิต"
"พ่อฉันเป็นอะไร" ชลิตเสียงเเข็ง
"ตามฉันมาสิ " วัฒนาเดินออกจากห้องไป ชลิตจึงเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
วัฒนาเปิดประตูห้องคนไข้ห้องหนึ่งเข้าไป ภายในนั้นมีชายชราคนหนึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย ชายชราคนนั้นก็คือพ่อของชลิตเอง
ชลิตเห็นผู็เป็นพ่อของเขานอนป่วย จึงร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ระทม พ่อของเขาเป็นโรคหัวใจมานานหลายปี เเต่เขา ไม่เคยเปิดเผยให้ชลิตรู้เลย
ชลิตลงไปนั่งที่เก้าอี้ข้าวๆเตียงของพ่อเขา เเละจับมือข้างขวาของพ่อเขาด้วยความเสียใจ
"พ่อครับ พ่อน่าจะบอกผมตั้งเเต่เเรก ว่าพ่อเป็นโรคหัวใจ"
"ถ้าพ่อบอก ใครบางคนก็คงอดไปเรียนปริญญาโทจนได้ดิบได้ดีในวันนี้เเล้วเเหละ" ผู้เป็นพ่อของชลิตพูดด้วยรอยยิ้ม เปรียบเสมือนคนที่ร่างกายเเข็งเเรง ไม่เจ็บป่วยอะไรเลย
"เเต่พ่อครับ ชีวิตพ่อสำคัญว่าใบปริญญานะครับ" ชลิตสะอื้น
"จะคิดอะไรมากชลิตเอ้ย ไม่ตายวันนี้ ยังไงสักวันหนึ่งก็ต้องตายอยู่ดี"
ภายในห้องเต็มไปด้วยความโศกเศร้า วัฒณาที่ยืนรออยู่ห่างๆ ยังน้ำตาคลอไปอีกคนนึง
"ชลิต ทำอะไรสักอย่างให้พ่อเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยลูก"
"พ่ออย่าพูดแบบนี้สิครับ พ่อจะต้องอยู่กับผมไปอีกนานนะครับ"
"สัญญากับพ่อสิ"
ชลิตก้มหน้าตอบอย่างไม่เต็ฒใจ
"ครับ"
"ชลิต ลูกจำน้าม่านฟ้าได้มั้ย"
"พ่อพูดถึงผู้หญิงคนนี้ทำไมครับ" ชลิตพูดด้วยอารมณ์โกรธ
"พ่อมีลูกกับน้าม่านฟ้าคนนึง ชื่อนิดานุช ลูกช่วยไปรับน้องที่เชียงใหม่มาดูเเลหน่อยสิ"
"ทำไมผมต้องดูเเลเด็กคนนี้ด้วย พี่น้องร่วมท้องก็ไม่ใช่" ชลิตโกรธจัด
"ถ้าอยากให้พ่อหลับสบาย ดูเเลน้องดีๆ นะ ลูก" พูดจบประโยค ผู้เป็นพ่อของชลิตก็สิ้นใจลง หลับไปโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย
"พ่อ พ่อครับ พ่อ" ชลิตร่ำไห้ การสูญเสียครั้งที่2ในชีวิตของเขา ทั้งๆที่เขากลับมาเพื่อความสุข เเต่ทุกอย่างในขณะนี้กลับครอบคลุมไปด้วยความทุกข์เต็มไปหมด
"สวัสดีครับ ผมต้องการพบคุณหมอวัฒณาครับ"
"สักครู่นะคะ" พนักงานประชาสัมพันธ์ตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม เเละหันไปกดโทรศัพท์ทันที
"คุณหมอคะ มีคนต้องการพบคุณหมอค่ะ"
"ได้เลยครับ ให้เค้าขึ้นมาเลย"
"ขึ้นไปที่ชั้นสามเเล้วเลี้ยวซ้ายนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
ชลิตรีบเดินไปขึ้นลิฟต์ เมื่อถึงชั้นสาม เขาเดินไปที่ห้องห้องหนึ่ง หน้าห้องเขียนว่า 'นายเเพทย์วัฒณา โชติอุทัย"
ชลิตเคาะประตู เเละมีเสียงตอบรับมาว่า
"เขิญครับ"
ชลิตเลื่อนประตูเข้าไป ผู้ชายในชุดคุณหมอ ที่นั่งหันหลังอ่านหนังสืออยู่ก็พูดขึ้นมาว่า
"เชิญนั่งครับ"
ชลิตลงไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
วัฒณาหันหน้ามา เขาเห็นชลิตเพื่อนสนิทตั้งเเต่ชั้นประถมก็ยิ้มด้วยความดีใจ ช่างตรงข้ามใบหน้าของชลิตโดยสิ้นเชิง
"อ้าว ไอ้ลิต เเกกลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นบอกกันเลย"
"ไอ้หมอ พ่อของฉันเป็นะไร" ชลิตพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ใจเย็นๆดิวะไอลิต"
"พ่อฉันเป็นอะไร" ชลิตเสียงเเข็ง
"ตามฉันมาสิ " วัฒนาเดินออกจากห้องไป ชลิตจึงเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
วัฒนาเปิดประตูห้องคนไข้ห้องหนึ่งเข้าไป ภายในนั้นมีชายชราคนหนึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย ชายชราคนนั้นก็คือพ่อของชลิตเอง
ชลิตเห็นผู็เป็นพ่อของเขานอนป่วย จึงร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ระทม พ่อของเขาเป็นโรคหัวใจมานานหลายปี เเต่เขา ไม่เคยเปิดเผยให้ชลิตรู้เลย
ชลิตลงไปนั่งที่เก้าอี้ข้าวๆเตียงของพ่อเขา เเละจับมือข้างขวาของพ่อเขาด้วยความเสียใจ
"พ่อครับ พ่อน่าจะบอกผมตั้งเเต่เเรก ว่าพ่อเป็นโรคหัวใจ"
"ถ้าพ่อบอก ใครบางคนก็คงอดไปเรียนปริญญาโทจนได้ดิบได้ดีในวันนี้เเล้วเเหละ" ผู้เป็นพ่อของชลิตพูดด้วยรอยยิ้ม เปรียบเสมือนคนที่ร่างกายเเข็งเเรง ไม่เจ็บป่วยอะไรเลย
"เเต่พ่อครับ ชีวิตพ่อสำคัญว่าใบปริญญานะครับ" ชลิตสะอื้น
"จะคิดอะไรมากชลิตเอ้ย ไม่ตายวันนี้ ยังไงสักวันหนึ่งก็ต้องตายอยู่ดี"
ภายในห้องเต็มไปด้วยความโศกเศร้า วัฒณาที่ยืนรออยู่ห่างๆ ยังน้ำตาคลอไปอีกคนนึง
"ชลิต ทำอะไรสักอย่างให้พ่อเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยลูก"
"พ่ออย่าพูดแบบนี้สิครับ พ่อจะต้องอยู่กับผมไปอีกนานนะครับ"
"สัญญากับพ่อสิ"
ชลิตก้มหน้าตอบอย่างไม่เต็ฒใจ
"ครับ"
"ชลิต ลูกจำน้าม่านฟ้าได้มั้ย"
"พ่อพูดถึงผู้หญิงคนนี้ทำไมครับ" ชลิตพูดด้วยอารมณ์โกรธ
"พ่อมีลูกกับน้าม่านฟ้าคนนึง ชื่อนิดานุช ลูกช่วยไปรับน้องที่เชียงใหม่มาดูเเลหน่อยสิ"
"ทำไมผมต้องดูเเลเด็กคนนี้ด้วย พี่น้องร่วมท้องก็ไม่ใช่" ชลิตโกรธจัด
"ถ้าอยากให้พ่อหลับสบาย ดูเเลน้องดีๆ นะ ลูก" พูดจบประโยค ผู้เป็นพ่อของชลิตก็สิ้นใจลง หลับไปโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย
"พ่อ พ่อครับ พ่อ" ชลิตร่ำไห้ การสูญเสียครั้งที่2ในชีวิตของเขา ทั้งๆที่เขากลับมาเพื่อความสุข เเต่ทุกอย่างในขณะนี้กลับครอบคลุมไปด้วยความทุกข์เต็มไปหมด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น