คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : เคลียร์เรื่อง : The Adventures of Ralph Wolcott: the Journey to Eltona[วินดวันเดอเรอร์]
ประทับตรารับงานที่นี่
วิจารณ์ให้ กิ๊ฟ
วิจารณ์โดย วินด์วันเดอเรอร์
สวัสดีท่านศิริวัฒน์ ผู้รังสรรค์นิยาย
The Adventures of Ralph Wolcott: the Journey to Eltonafran
ส่วนใหญ่แล้วข้าจะแบ่งประเภทผู้เขียนนิยาย ตามที่ใจขข้าคิดไว้เป็น สามประเภท
หนึ่งคือเพิ่งเริ่มเขียน
สองคือเขียนเป็น
สามคือเขียนเก่ง
และท่านอยู่ในประเภทที่ข้าอ่านแล้วจัดอยู่ในประเภทเขียนเก่ง
ดังนั้น เลเวลและวิธีการวิจารณ์ของข้าจะตั้งอยู่บนพื้นฐานที่เป็นจุดเชื่อมเดียวกันกับท่าน นั่นคือ
การตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม อ่านใจ บก.ของสำนักพิมพ์ คาดเดาจุดผิดพลาดที่น่าจะแก้ไขในมุมมองของข้า
มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ
ชื่อเรื่อง
สำหรับชื่อเรื่องนี้ถือว่าเข้ากับมุมมองของคนเขียน เนื่องด้วยจัดตัว ราฟ ไว้เป็นจุดศูนย์กลางของเรื่อง
รวมถึงชื่อตอนที่ต้องผจญภัยไปในดินแดน เอลโตนาฟราน ก็เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง
ตัวละคร
คาเเร็คเตอร์ของตัวละครมีบุคลิกที่ไม่โดดเด่นเท่ากับ พ่อเฒ่าที่เล่าเรื่องในตอนต้น ชื่อแช๊ปแมนใช่ไหม และตาเฒ่าโอลด์แมนอีกด้วย ยังไม่รวมถึงดั๊กลาส
ตัวละครนั้นดูเรียบนิ่งเกินไป ไม่มีส่วนไหนเลยที่แตกต่างไปจากนิยายเรื่องอื่นๆที่เคยผ่านหูตามา ทั้งๆที่
การมีเรื่องในร้านเหล้า จะเป็นการโชว์ประโยคคำพูดหรือแม้กระทั่งความคิดที่น่าจะดูเฉียบคมของตัวละครมากกว่าที่เป็นอยู่ ในป่าผีและในตอนกับดัก คำพูดนั้นพูดไปตามสถานการณ์มากๆ
แต่อย่างที่บอกไว้ ข้าวิจารณ์ตาม เลเวลของท่าน ซึ่งท่านอยู่ในเลเวลที่สูง เมื่ออยู่ในเลเวลที่สูงและต้องการตีพิมพ์
สิ่งที่ท่านขาดคือ 'แถวสอง' ประโยควรรคทองที่ทำให้ ตัวละครหลักมีสเน่ห์มากยิ่งขึ้น
แต่ก็ไม่ใช่มีแต่ก้อนอิฐนะท่าน ข้าว่า การพัฒนาความเก่งของตัวละครในอายุและวัยวุฒฺเท่านี้ ท่านทำออกมาได้เกือบสมบูรณ์เลยทีเดียว
ตัวเอกไม่ใช่คนที่เก่งดาบตั้งแต่ต้น เป็นคนนิ่งๆเนื่องจากกำพร้า เป็นที่รักของเพื่อนฝูง
อาจจะเป็นเพราะอ่านมาสิบเอ็ดบทแล้วแต่ความคิดความอ่านของตัวละครมันค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิด
และข้าอาจจะใจร้อนมากเกินไปก็อาจเป็นได้ การที่ไม่ใช่คนเก่งตั้งแต่ต้น ค่อยๆเรียนรู้ ข้าว่าเป็นจุดแข็งของตัวละครท่านเลย
เติมสเน่ห์ในคำพูดมากกว่านี้ น่าจะดี เพราะคำพูดของตัวเอกยังดูราบเรียบเกินไป
จะหาคำคมมาใส่ไว้ เหมือนใครที่พูดเรื่อง สงครามก็ได้ ที่พูดทำนองว่า สงครามทำให้สงบก็ทำให้มีวิกฤิตได้อีก อารมณ์ประมาณนี้นะ
การบรรยาย
นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาในการบรรยายที่สูง แต่อ่านง่าย สบายตา เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แม้จะฝึกมามากก็ตาม
ไม่ใช่ทุกคนที่อ่านมากแล้วจะเขียนบรรยายได้ดีขนาดนี้ มันเป็นพรสวรรค์ข้าขอชื่นชม
ผู้เเต่งบรรยายได้ละเอียดและชัดเจนดีจริงๆ ในส่วนนี้ข้าว่าท่านผ่านได้สบาย อยู่ที่ท่านจะจัดวางรูปประโยคให้ไปถึงขั้นไหน
ทั้งการบรรยายฉาก เครื่องแต่งกาย หน้าตาบุคลิกตัวละคร ความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร อ่านแล้วเห็นภาพตาม ทิศทางแผนที่ ที่แม้จะอ่านก็นึกภาพตามได้ง่าย
ข้าสังเกตว่าท่านเองก็พยายามจะใส่ตัวตนของท่านลงไปในวิธีการบรรยายเช่นกัน
เช่นคำว่า ดอก(หรอก) เจียว(เชียว) โรงเตี๊ยม(โรงแรม, ที่พัก) บางทีอ่านแล้วมันก็ขัดแย้งกับ ต้นโอ๊ค ต้นแอ๊ช ต้นเบิร์ช และโบสถ์อยู่บ้าง
นั่นเป็นสิ่งที่ท่านจงใจ ข้ารู็ แต่ข้าอยากให้ท่านลองตรึกตรองดูก่อนจะส่งให้ บก. พิจารณาดูว่ามันเหมาะมันควรในความขัดกันเล็กๆนี้ไหม
พูดถึงโบสถ์แล้วก็อยากจะให้ท่านเพิ่มเติมนิดนึง
ในนิยายแฟนตาซีโบราณ เมื่อพูดถึงสถานที่ ที่เราทำพิธีเคารพสักการะสิ่งศักสิทธิ์ หรือแม้กระทั่งเป็นที่ประสาทวิชา (เห็นได้จากการมีชื่อเรียก ศาสตราจารย์ ที่เรียนจากโบสถ์)
ข้าอยากให้ท่านเพิ่มรายละเอียดไปตรงๆเลยว่า โบสถ์ที่ว่านี้ นับถืออะไร เทพเจ้า พระเจ้า ศาสนาอะไร เป็นแบบไหน ใส่ไปได้เลย
ไม่ต้องกลัวคนพูดว่าเนื้อหาเยอะ ปมเยอะ จะบอกท่านให้ฟังว่าตอนที่สนุกที่สุดที่ข้าได้อ่านของท่านก็คือตอนที่ ปมมันเยอะๆ ตัวละครโบราณผู้กล้าทั้งหลาย และคนจร ดาหน้าโผล่กันออกมานั่นแหล่ะ
ข้าจึงรู้สึกได้ว่า นี่สิ ถึงเรียกว่า แฟนตาซี มันต้องอย่างนี้
เขียนเพิ่มเถอะท่าน ในเรื่อง โบสถ์ เพราะไม่งั้นคนอ่านเช่นข้าจะจินตนาการถึง ซิสเตอร์ ที่มาจาก ศาสนาคริสต์
(และข้าไม่อยากให้ท่านใช้ศาสนาคริสต์ เนื่องด้วยมันเป็นนิยายแฟนตาซีในโลกโบราณ ไม่ใช่ในโลกปัจจุบัน)
ข้าเชื่อว่าท่านสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ และมันจะทำให้เส้นเรื่องของท่านเข้มแข็งขึ้นด้วย
เผลอๆเพิ่มปมขัดแย้ง กับ ศาสนา หรือ ความเชื่อที่ท่านรังสรรค์ขึ้นมาได้อีก
การบรรยายฉากต่อสู้ถือว่าทำได้ดีมากจริง ลุ้นตลอด ไม่ยืดเยื้อกำลังพอเหมาะพอเจาะ มีความน่าเชื่อถือ
เนื่องด้วยเพิ่งเริ่มผจญภัย ตัวเอกเช่นราฟ ก็คงต่อสู้ได้ประมาณเท่านี้และเป็นไปตามนั้น
การดำเนินเรื่อง
การดำเนินเรื่องหลังในช่วงต้น จนมาถึงบทที่สิบเอ็ด ยังคงใช้หมู่บ้านและพ่อเฒ่า กับคนในร้านเหล้า เป็นที่ซึมซับข้อมูลข่าวสาร ถึงจะออกจากหมู่บ้านมาแล้ว
ก็ยังคงพูดถึงอยู่เนื่องๆ บางทีข้าว่ามันเฝือเกินไป
มันซ้ำมากไปกับฉากในร้านเหล้า ที่พ่อเฒ่า ต้องเล่าแล้วเล่าอีก พิมพ์ไปก็นึกได้อีกเรื่องซึ่งมันเกี่ยวกับการตั้งชื่อ ตอน ของเจ้าแต่ละตอน
ซึ่งแต่ละตอนมีความหมายนะ แต่เนื้อหาในตอนก็คือการพาเรื่องเล่านึงไปสู่เรื่องเล่านึง ซึ่งตบท้ายด้วยปริศนาให้ติดตามในตอนต่อไป
ถ้าเป็นผู้เริ่มเขียน ข้าคงจะบอกว่า ดีมากเลย น่าติดตาม
แต่ท่านคือผู้ที่จะก้าวไปเป็นมืออาชีพ เนื้อเรื่องในแต่ละตอน นอกจากจะสัมพันธ์กับตัวเรื่องเล่าแล้ว
สิ่งที่ข้าอยากให้เพิ่ม ซึ่งมันอาจจะยากนะท่าน แต่ถ้าท่านทำได้ ประตูของการตีพิมพ์ ใบหน้ายิ้มแย้มของ บก. จะต้อนรับท่านไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว
สิ่งนั้นก็คือ แง่คิด คติสอนใจ หรือ วรรคทอง ในแต่ละตอน ที่ข้าว่าท่านสามารถทำได้ ข้าเชื่อมือท่าน
ยกตัวอย่างในบท 'ตลาด' ที่ราฟอยู่กับแชปแมน ท่านอาจจะสามารถเชื่อมโยงกับคำว่า ตลาด นอกจากเป็นสถานที่แล้ว อาจรวมไปถึง การซื้อ บริโภค กิน พ่อค้า โยงไปถึงอุปนิสัยของคน
ที่ทุกคนก็อาจเป็นพ่อค้า ไม่จำเป็นต้องอยู่ในตลาด บางคนขายข่าวสาร บางคนขายความตาย บางคนขายเรือนกาย
ไม่จำเป็นต้องเป็นในตลาด แต่หาจุดเชื่อมโยงเพื่อ สาดวรรคทอง หรือคำคมทิ้งท้าย นอกจากปริศนา ถ้าท่านยัง งง ในจุดนี้ pm คุยกับข้าได้
เนื้อเรื่อง
ข้าได้อ่านคำโปรยของท่านก่อนที่จะอ่านบทแต่ละบท
ท่านผูกปมและแต่งไว้นานถึงเจ็ดปี สิ่งนี้การันตีได้ว่าท่านตกผลึกกับมันยิ่งแล้ว
ปมที่ย้อนไปถึงผู้วิเศษล่องเรือมายังดินแดน และเกิดการทะเลาะกัน
เรื่องคนจรทั้ง 27 คน และปมการทะเลาะที่ยังคั่งค้างให้พี่น้องต้องห้ำหั่นกันเอง
ตื่นตาตื่นใจต่อข้ายิ่งนักแล้ว เรื่องสำรวจไปในจิตใจมนุษย์ ผู้วิเศษและยักษ์ที่มีทั้งดีทั้งเลวปะปน
ซึ่งข้าว่าท่านทำได้ดีนะ ถึงแม้จะยังไม่เห็น ว่ายักษ์ จะมีความดีอยู่ในตัว
แต่ข้าก็อยากให้มันมีนะ อ่านนิยายที่ขาวและดำแยกกันชัดเจนในยุคนี้ มันค่อนข้างน่าเบื่อ
เห็นว่าท่านจะมีทั้งหมด สามภาค
ซึ่งภาคแรกก่อนเริ่มจะออกเดินทาง ข้าว่าท่านทำได้ดีนะ ถ้าจะมีใครพูดว่ามันมีกลิ่นอายเหมือนเรื่องนู๊น
มันมีกลิ่นอายเหมือนเรื่องนี้ ท่านปล่อยผ่านไปเถิด มันไม่มีพล๊อตหรือเรื่องใดในโลกที่ไม่เคยถูกรังสรรค์ขึ้นมา
สำนวนและวิธีการเล่าของท่านต่างหากที่เป็นความจริงแท้
การที่เด็กชายคนนึงจะค่อยๆผจญภัยไปในดินแดนกว้างใหญ่ เรื่องราวทำนองนี้มันมีอยู่ทุกยุคทุกสมัย
สิ่งที่ข้าอยากให้ท่านลองปรับปรุงดูก็ได้พูดไปทั้งหมดแล้วข้างต้น
ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ข้าไม่ได้คาดหวังจากผู้เขียนที่เขียนเป็น
แต่ข้าคาดหวังจากผู้เขียนที่เขียนเก่ง เช่นท่าน
สุดท้ายนี้ในสิ่งที่ข้าได้พูดออกไปด้วยวาจา หรือแสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรโดยไม่ตั้งใจต่อท่าน
ข้าขออภัยล่วงหน้าไว้ ณ ที่นี้
'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้
'จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา
ป.ล. วินด์ วันเดอเรอร์ หวังดีกับทุกคน
ความคิดเห็น