คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพียงคุณเท่านั้น... ที่ฉันจะบอกรัก 4
เจอกันครั้งสุดท้าย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“ ฮัลโหลแกฉันเองนะหลี แกรีบกลับมาไทยด่วนมีงานเข้ามา ” หลี
“ งานไรอะ? ” เบบี้
“ งานถ่ายแบบไง นิแกลืมไปแล้วเหรอ ” หลี
“ เฮ้ย! จริงดิฉันพึ่งจะมาเกาหลีได้แค่สองวันเองนะ ” เบบี้
“ ช่วยไม่ได้แกอยากลืมงานเองนิฮาๆ เสียตังฟรีเลยไปได้แค่สองวัน^0^~ ” หลี
“ เครียดนะเว้ย! ” เบบี้
“ รู้จ้าๆ ว่าเครียด แต่ไหนๆ แกก็อยู่ที่เกาหลี อย่าลืมซื้อของฝากก่อนกลับไทยมาให้ฉันด้วยนะ ” หลี
“ เออๆ แค่นี้ก่อนนะมีสายซ้อน ” เบบี้
“ อืมๆ ” หลี
ติ๊ด! ( รับอีกสาย )
“ ฮัลโหลว่าไงคุณ สบายดีไหม ” ฮิมชาน
“ มันจะสบายกว่านี้ถ้าเมื่อวานคุณไม่ชวนฉันเล่นรถไฟเหาะ-*- ” เบบี้
“ ฮ่าๆ คุณคงปวดหัวมากเลยสินะ ” ฮิมชาน
“ ก็ใช่นะสิ ขนาดว่านอนพักแล้วนะตื่นขึ้นมายังปวดหัวอยู่เนี่ย ” เบบี้
“ กินยาหรือยัง ” ฮิมชาน
“ กินไปแล้วเมื่อวานน่ะแต่วันนี้ยังไม่ได้กินเลย ยาหมดแล้วด้วยกะว่าจะออกไปซื้อ ” เบบี้
“ คุณไม่ต้องออกไปซื้อเดี๋ยวผมซื้อไปให้อยู่ที่นั้นอย่าพึ่งออกไปไหนผมจะไปหาคุณเอง ” ฮิมชาน
“ มะ..ไม่เป็นไรหรอก ” เบบี้
“ ไม่ได้ผมเป็นต้นเหตุที่ชวนคุณเล่นรถไฟเหาะนั่นผมก็ต้องเป็นคนดูแลคุณสิถูกไหม ” ฮิมชาน
“ เออ... ” เบบี้
“ คุณอยู่ที่โรงแรมนั้นใช่ไหมที่ผมไปส่งคุณเมื่อวานผมจำทางได้รอผมก่อนนะเดี๋ยวไปหา ” ฮิมชาน
ติ๊ด! ( วางสาย )
เฮ้อ~ เป็นผู้ชายที่เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ นะ-_- ถ้าคุณรู้ว่าคุณจะเจอฉันวันนี้เป็นวันสุดท้าย คุณจะรู้สึกอย่างไรนะ เพราะฉันจะต้องกลับไทยในวันพรุ่งนี้แล้ว...
ชั่วโมงต่อมา
ก๊อกๆ ( เสียงประตู )
สงสัยฮิมชานจะมาแล้ว
“ จะไปเปิดประตู้แล้วค้า~ ” เบบี้
“ อันยอง ผมซื้อยามาให้แล้วกินข้าวยัง ” ฮิมชาน
“ กินแล้ว คุณเขามาก่อนสิ ” เบบี้
“ อืม ” ฮิมชาน
ถึงฉันจะรู้ว่าการที่ชวนผู้ชายเข้ามาในห้องมันไม่ดีแต่นี้มันกรณีข้อยกเว้น ( เหรอ~ )
“ คุณนั่งตรงนี้ก่อน ฉันไปเอาน้ำมาให้ ” เบบี้
“ เอาน้ำของคุณมาด้วยจะได้กินยา ” ฮิมชาน
“ รู้แล้วค่ะ-_- ” เบบี้
ฉันพูดเสร็จ ฉันก็เดินไปรินน้ำใส่แก้วมาสองแก้วแล้วเดินกับมาที่เดิม
“ อะน้ำของคุณ ” เบบี้
“ ขอบคุณครับ~ นี้ยาของคุณ ” ฮิมชาน
“ ขอบใจนะ ” เบบี้
ฉันหยิบยาจากมือฮิมชานแล้วเอาเข้าปากตามด้วยน้ำทันที ยานี้ก็ขมเป็นบ้าเลย
“ เป็นไงดีขึ้นบ้างไหม? ” ฮิมชาน
“ ก็นิดหน่อย พึ่งจะกินเข้าไปจะให้ดีขึ้นมากเลยคงเป็นไปไม่ได้ ” เบบี้
“ อืม วันนี้คุณคงออกไปเที่ยวกับผมไม่ได้แล้วสินะ ” ฮิมชาน
“ คุณจะชวนฉันไปเที่ยวอีกเหรอ? ” เบบี้
“ ใช่แต่เห็นสภาพคุณแล้วคงจะไม่ไหวอะ ” ฮิมชาน
“ ใช่ไม่ไหวอยู่แล้วละ ” เบบี้
“ เสียดายจังกว่าคุณจะหายคงอีกสองวันผม ผมกะจะชวนคุณไปเที่ยวกับผมทุกวันเลย ” ฮิมชาน
นี้นายกะจะพาฉันไปเที่ยวทุกวันไม่ให้พักผ่อนกันเลยหรือไง-_-
“ แล้วรู้ได้ไงว่าอีกสองวันฉันจะหายไม่แน่วันนี้ฉันอาจจะหายเลยก็ได้ ” เบบี้
“ เหรอ~ รถไฟเหาะตีลังกาสามตะตลบกินยาไปแค่เมื่อวานกับวันนี้คงจะทำให้คุณหายภายในวันเดียวหรอก ” ฮิมชาน
ประชดจังเลยนะพ่อคู๊ณ~
“ ฉันหายได้ภายในวันเดียวก็แล้วกันน่ะ ไหนๆ คุณก็มาแล้วคุณพาฉันไปซื้อของหน่อยสิ ” เบบี้
“ ซื้อของ? ของอะไรละ ” ฮิมชาน
“ ก็พวกของฝากอะไรพวกนั้นน่ะเพื่อนมันมาทวง ไปที่ไหนก็ได้ขอให้มีของฝากก็พอคุณพาฉันไปหน่อยนะ^^ ” เบบี้
“ จะดีเหรอ? คุณยังไม่หายเลยนะ ” ฮิมชาน
“ ไม่เป็นไรแล้วเมื่อกี้ก็กินยาไปแล้วด้วยหน่านะพาฉันไปหน่อยถือซะว่าเป็นการไปเที่ยวเลยไง ” เบบี้
ฉันอ้อนสุดริดก็ฉันไม่อยากโดนเพื่อนว่านิว่าไปเกาหลีทั้งที่ไม่มีของติดรากไม้รายมือมาเลย ( นี้ก็เว่อร์ )
“ ก็ได้แต่ถ้าคุณไม่ไหวคุณต้องบอกผมนะ ” ฮิมชาน
“ อืมๆ ได้ถ้าฉันไม่ไหวฉันจะรีบบอกคุณเลย ” เบบี้
.
.
.
ผ่านไปเกือบชั่วโมง
ตอนนี้ฉันมาโผล่ที่ห้างแห่งหนึ่งในเกาหลี และฉันก็อยู่กับฮิมชานผู้ที่ใส่เสื้อมิดชิดสุดๆ ( ก็เป็นดาราอะนะช่วยไม่ได้ ) ป้องกันนักข่าวน่ะถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมาละจะแย่
“ พามาที่ไหนไม่มาพามาห้าง แล้วดูแต่งตัวซะมิดแทบจะมองไม่เห็นทางอยู่ละเนี่ย ” เบบี้
“ ก็ที่นี่ของมันดีนิ จะซื้อของฝากทั้งทีก็ซื้อให้มันดีๆ หน่อย ” ฮิมชาน
“ รู้แล้วหน่า~ ” เบบี้
ฉันมองหาร้านที่จะพอซื้อเป็นของฝากได้แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอร้านที่พอจะซื้อเป็นของฝากได้เลย-_-
“ หาร้านอยู่ใช่ไหม มานี้ผมจะพาคุณไป ” ฮิมชาน
“ เฮ้ย! ” เบบี้
อะไรเนี่ยคิดจะกระชากก็กระชาก ฉันไม่ได้จะรีบขนาดนั้น~ ซะหน่อย
“ ฮิมชานนายไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นิ ” เบบี้
“ อ้าวเหรอ ผมคิดว่าคุณจะรีบซะอีกเห็นมองหาร้านใหญ่เลย ” ฮิมชาน
“ ก็แค่มองหาร้านไม่ได้รีบซื้อซะหน่อย ร้านนี้ใช่ไหม? ” เบบี้
“ ใช่เข้าไปดูกัน ” ฮิมชาน
ฉันกับฮิมชานเข้าไปในร้าน ภายในร้านตกแต่งไปด้วยของน่ารักๆ ทั้งนั้นเลย>< ไม่ใช่แค่นั้นนะยังมีของฝากน่ารักตามแบบฉบับของร้านด้วยดูดีสุดๆ เลยอะ ถ้าซื้อของฝากไปให้เพื่อนรักอย่างหลีคงถูกใจน่าดู
“ ของน่ารักทั้งนั้นเลยอะ ” เบบี้
“ ผมเลือกร้านถูกใจคุณใช่ไหมละ^^ ” ฮิมชาน
“ มากอะ ” เบบี้
“ คุณเลือกดูได้เลยนะ เดี๋ยวผมอยู่แถวๆ นี้แหละ ” ฮิมชาน
“ ได้ๆ ” เบบี้
ฉันแยกตัวออกมาจากฮิมชานแล้วเลือกดูของต่างๆ ที่อยู่ในร้านพวกคุณรู้ไหม? ไม่ใช่แค่ร้านดูดีและของต่างๆ ภายในร้านจะน่ารักแต่ที่ร้านนี้มันเป็นร้านที่รวมของทุกๆ อย่างไว้ไม่ว่าจะเป็น เสื้อผ้า รองเท้า จานชาม ดินสอยางลบและอีกมากมายเรียกได้ว่ามาร้านนี้ไม่ต้องไปซื้อของที่ร้านไหนอีกเลย
“ อันนี้ก็ดีอันนี้ก็อยากได้ ” เบบี้
“ นั้นคุณก็ซื้อไปทั้งสองเลยสิ ” ฮิมชาน
“ จริงด้วยนั้นฉันเอาสองอันเลยดีกว่า แล้วคุณมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? -_- ” เบบี้
“ ผมมาช่วยคุณเลือกไงไม่ดีเหรอ ” ฮิมชาน
“ ก็ดี ” เบบี้
“ คุณซื้อไปเยอะจังเลยนะ ” ฮิมชาน
“ ก็ซื้อไปให้พ่อแม่เพื่อนพี่ป้าน้าอาลุงปู่ยายย่า ” เบบี้
“ เยอะจัง=_=” ”
“ แน่นอน ” เบบี้
“ เดี๋ยวนะ... ” ฮิมชาน
“ ดะ..เดี๋ยวอะไรของนาย ” เบบี้
“ คุณซื้อของฝากเยอะขนาดนี้อย่าบอกนะว่า... ” ฮิมชาน
“ อย่าบอกนะว่าอะไร? ” เบบี้
ตอนนี้ฉันขอพรฟ้าดินเทวดาอย่าให้ฮิมชานพึ่งรู้เลยว่าฉันจะต้องกลับไทยในวันพรุ่งนี้
“ คุณจะกลับไทยเหรอ!?? ” ฮิมชาน
นายรู้ได้ไงกันเป็นนักอ่านใจคนได้หรือไง
“ คะ..ใครจะกลับไทยฉันพึ่งมาได้แค่สองสามวันเองนะจะให้รีบกลับได้ไง ” เบบี้
“ เหรอ.. ” ฮิมชาน
“ ก็ใช่นะสิ ” เบบี้
เกือบไปแล้วมั้ยละถ้าฮิมชานรู้เขาคงเสียใจ( มั้ง ) ไม่รู้สิ ฉันรู้แค่ว่าถ้าบอกฮิมชานไปตรงๆ ว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องกลับไทยจริงๆ เขาคงเศร้าใจไม่ก็เสียใจมากแน่ๆ ฉันเลือกที่จะไม่บอกเขาดีกว่าน่ะ
“ ฉันไปจ่ายเงินก่อนดีกว่าคุณไปรอฉันหน้าร้านก่อนเลย ” เบบี้
“ อืม ” ฮิมชาน
ฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินเสร็จก็รีบเดินออกมาจากร้าน
“ ยังไหวอยู่หรือเปล่า ” ฮิมชาน
“ ไหว? อะไร ” เบบี้
“ อาการปวดหัวน่ะ ” ฮิมชาน
“ อ้อ~ ไหวสิฉันว่ายาที่นายซื้อให้ออกริดแรงมากอะแค่ไม่กี่ชั่วโมงหายเป็นปิดทิ้งเลย ” เบบี้
“ ดีแล้วละ แล้วจะเดินเล่นต่อหรือจะหาอะไรกินไหม? ” ฮิมชาน
“ ฉันอยากกินไอติมอะ ” เบบี้
“ นั้นเราไปหาร้านไอติมกัน ผมมีร้านหนึ่งจะแนะนำอร่อยมาก ” ฮิมชาน
“ เหรอ? นั้นไปร้านที่นายบอกกันเถอะ ” เบบี้
ร้านไอติม
“ รับอะไรดีค่ะ? ^_^ ” พนักงาน
“ ฉันขอเป็นช็อคโกแลตหนึ่งที่ค่ะ ” เบบี้
“ เพิ่มอีกหนึ่งที่ด้วยครับเอาช็อกโกแลตด้วยเป็นสอง ” ฮิมชาน
“ ได้ค่ะรอสักคู่นะค่ะรายการที่สั่งจะมาถึงโต๊ะภายในสองนาที ” พนักงาน
พอพนักงานเดินออกไปฉันก็ถามฮิมชาน
“ คุณสั่งตามฉันเหรอ? ” เบบี้
“ ผมเปล่าสั่งตามคุณผมชอบช็อกโกแลตอยู่แล้วคุณมากกว่าที่สั่งตามผม ” ฮิมชาน
“ มั่วละ ฉันก็ชอบช็อกโกแลต อีกอย่างฉันสั่งก่อนคุณด้วยฉันไม่ได้สั่งตามคุณซะหน่อย ” เบบี้
“ ครับๆ ผมไม่อยากเถียงคุณหรอ คุณชอบผมก็ชอบ ” ฮิมชาน
อะไรกันคุณชอบผมก็ชอบคงเป็นความบังเอิญมากกว่ามั้ง ฮิมชานนายอย่าทำให้ฉันคิดไปไกลกว่านี้เลย...
“ รายการที่สั่งมาแล้วค่ะ ช็อกโกแลตสองที่ ” พนักงาน
พนักงานเสริฟเดินมาวางถ้วยไอติมเสร็จก็เดินออกไป ตอนนี้ฉันกับฮิมชานเลยนั่งกินไอติมกันอย่างใจจดใจจ่อกับไอติมที่อยู่ตรงหน้า
เวลาต่อมา
“ คุณอยากไปไหนอีกหรือเปล่า ” ฮิมชาน
“ ฉันอยากไปไหนอีกงั้นเหรอ... ” เบบี้
จริงๆ ฉันอยากจะกลับที่พักเลยแต่ในเมื่อวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอฮิมชานและก็เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะเห็นหน้าฉันเพราะหลังจากวันนี้ไปฉันจะไม่อยู่ที่เกาหลีอีกแล้ว
“ ฉันอยากไปที่สวนสาธารณะนั้นอีก ” เบบี้
“ สวน? อ้อได้สิงั้นเราไปกันเลยนะ ” ฮิมชาน
.
.
.
โผล่มาอีกที่หนึ่งตอนนี้ฉันกับฮิมชานมาอยู่ที่สวนสาธารณะเรียบร้อยแล้ว เร็วใช่ไหมละแต่รู้อะไรไหมยิ่งเวลาผ่านไปเร็วมากเท่าไรเวลาที่ฉันจะได้อยู่พูดคุยเล่นกับนายฮิมชานก็ยิ่งน้อยลงกว่าเดิม รู้สึกเสียใจแห๊ะเสียใจที่จะไปจากเกาหลีหรือเสียใจที่จะไม่ได้เจอคนอย่างนายฮิมชานอีกฉันก็ไม่รู้ โอ้ย~ รู้สับสนใจตัวเองจริงๆ
“ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ” ฮิมชาน
“ เปล่านิ ” เบบี้
“ ผมเห็นคุณเหม่อลอยมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าละ ” ฮิมชาน
อยากบอกว่ามีนะแต่ฉันเลือกที่จะไม่บอกนาย...
“ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะไม่มีอะไรหรอก ” เบบี้
“ จริงเหรอ? ” ฮิมชาน
“ จริงสิ ” เบบี้
ทำไงดีละนายฮิมชานนายทำให้ฉันอยากบอกเรื่องที่ฉันต้องกลับไปไทยอย่างกระทันหันซะแล้วฉันควรบอกเขาดีไหมเนี่ยยย~
“ ฮิมชาน ” เบบี้
“ หืม? ” ฮิมชาน
ฮิมชานหันมามองฉันตามเสียงที่ฉันเรียกเขาพอฉันมองเขากับไปฉันกับมองเห็นนัยตาที่แสนอ่อนโยนของเขามันทำให้ฉันไม่อยากจะบอกเรื่องนั้นกับเขาแล้วอะT^T ทำไงดี?
“ มีอะไรหรือเปล่า ” ฮิมชาน
“ คือ.. ฉันอยากถามอะไรนายสักอย่างสิ ( ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก ) ” เบบี้
“ อืมได้ว่ามาเลย ” ฮิมชาน
“ ตอนนี้เราอยู่ในฐานะอะไรกันเหรอนายฮิมชาน คนรู้จัก เพื่อนสนิท หรืออะไร? ” เบบี้
“ ถามทำไม? ” ฮิมชาน
“ ก็ฉันอยากรู้นิ ที่นายคอยมาตาม มาหา มาเลี้ยงนู้นนี้ให้ มันหมายความว่ายังไง ” เบบี้
“ ก็... ” ฮิมชาน
“ ฉันอยากรู้จริงๆ นะที่นายทำมาทั้งหมดน่ะ ถ้านายจะว่าแผนแก้แค้นคาวก่อนที่ฉันทำให้นายเสียภาพพจน์ฉันจะไม่โกรธ แต่ขอแค่นายพูดความจริงมาทั้งหมดเถอะนะเพราะฉันอยากรู้จริงๆ.. ” เบบี้
“ ก็ถ้าคุณอยากรู้ขนาดนั้นผมจะบอกคุณก็ได้ ทั้งหมดน่ะทั้งหมดที่ผมทำไป.. ผมอยากพิสูจน์ใจตัวเองว่าผมเริ่ม... ชอบคุณหรือเปล่า ” ฮิมชาน
“ ชะ.. ชอบ ” ไนซ์
หา!! ทั้งหมดคือการพิสูน์ใจตัวเองของนายฮิมชานหรอกเหรอเนี่ยo_o
“ แล้วนายชะ..ชอบฉัน ” เบบี้
“ ตอนแรกก็เฉยๆ ยังไม่ชอบเท่าไรแต่พอมาวันนี้.. ผมมั่นใจแล้วว่าผมชอบคุณเผลอๆ ผมอาจรักคุณเลยก็ได้ ” ฮิมชาน
“ ไม่ได้นะ! ” เบบี้
ก็ถ้านายชอบฉันนายจะเสียใจเปล่าๆ ฉันไม่อยากให้นายเสียใจ
“ ทำไมละ ” ฮิมชาน
“ นายชอบฉันไม่ได้เพราะฉันจะกลับไทยในวันพรุ่งนี้แล้ว! ” เบบี้
ฉันบอกเขาไปแล้ว...
“ ก็ไหนคุณบอกว่าคุณยังไม่กลับ... ” ฮิมชาน
“ ฉันโกหก ฉันเลือกที่จะไม่บอกนายเพราะฉันไม่อยากให้นายเสียใจ และนายก็ดันมาบอกชอบฉันในตอนนี้นี่นะ.. มันไม่สมควรนายเข้าใจใช่ไหม ” เบบี้
“ ไม่เข้าใจ ทำไมละทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณจะกลับแล้ว ” ฮิมชาน
“ ก็ฉันกลัวนายเสียใจเข้าใจไหมว่าฉันไม่อยากให้นายเสียใจเหมือนคาวก่อนที่นายถูกบอกเลิกแต่ครั้งนี้คงร้ายแรงกว่าครั้งก่อนเยอะเลยละเพราะคนที่นายชอบอย่างฉันจะต้องกลับไทยอย่างกระทันหันปุปปับอย่างนี้ ” เบบี้
“ คุณก็แค่กลับไทยนิ คุณจะมาที่เกาหลีอีกใช่ไหม ” ฮิมชาน
ฮิมชานพูดอย่างมีความหวังอีกครั้งและคำตอบของฉันก็คือ...
“ ไม่แล้วละ... ” เบบี้
นี่แหละคือคำตอบของฉันดูทำร้ายจิตใจมากเลยใช่ไหมละ
“ ทะ..ทำไมกัน ” ฮิมชาน
“ ฉันไม่ได้รวยเหมือนนายนะที่จะมีเงินบินข้ามประเทศไปมาได้สบายๆ ฉันมีงานต้องทำและนายก็มีแฟนคลับของนายรอการกลับมาของนายอยู่ใช่ว่านายจะพักหยุดทำงานตลอดไปซะหน่อยจริงไหม ” เบบี้
“ ... ” ฮิมชาน
“ นายมีสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าก็คือแฟนคลับส่วนฉันก็มีงานจ่อรอให้ทำตั้งไม่รู้เท่าไรสุดท้ายเราสองคนก็ต้องแยกกันอยู่ดีเพราะฉะนั้นฉันของให้นายหยุด.. หยุดชอบฉันและจบกันในฐานะคนรู้จักก็พอ ” เบบี้
ฉันพูดสรุปเองเสร็จศัพท์แล้วก็เดินหนีความวุ้นวายนั้นออกมา ฉันเหมือนคนหนีปัญหามากเลยใช่ไหม? ใช่ฉันหนีปัญาหาแต่ปํญหานี้ก็จบด้วยการพูดคุยและเข้าใจกันดีไม่ไช่เหรอ ถึงฮิมชานจะไม่เข้าใจแต่ฉันว่ายังไงเขาก็จะต้องเขาใจฉันไม่วันไหนก็วันหนึ่ง...
.
.
.
ที่พัก
“ ฮัลโหลค่ะขอจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไทยในวันพรุ่งนี้ค่ะ พอจะมีช่วงเช้าบ้างไหมค่ะ? ” เบบี้
“ กลับไทยช่วงเช้าเหรอค่ะ เออ... มีค่ะกี่ที่ค่ะ ” พนักงาน
“ ที่เดียวค่ะ ” เบบี้
“ ค่ะๆ ช่วงเช้านะค่ะหกโมง ” พนักงาน
“ ค่ะขอบคุณมากนะค่ะ ” เบบี้
ติ๊ด!
เฮ้อ~ จบสักที่นะวันนี้กับเรื่องราวที่นี้ลาก่อนเกาหลีและลาก่อนนายคิมฮิมชาน...
ความคิดเห็น