Fic ChanBaek : มึน

      เช้าวันจันทร์ของวันแรกที่เปิดเทอม อาจจะเป็นอะไรที่ตื่นเต้น  น่าสนใจ  สำหรับใครหลายๆ

คนในวันนี้ แต่ยกเว้น...

      ผม บยอน แบคฮยอน นักเรียนชาย ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ห้อง 1 โรงเรียนเอสเอ็ม ที่ยกเว้นก็เพราะว่า เช้าวันนี้ผมถูกม๊าปลุกตั้งแต่ ตี 5 ทั้งๆที่โรงเรียนเข้าตั้ง 8 โมง ทำให้ผมหงุดหงิดตั้งแต่เช้าล่ะครับ

แต่เรื่องถูกปลุกไม่เท่าไหร่ ที่หนักกว่านั้นคือ  ม๊าให้ผมไปโรงเรียนกับลูกของคุณนายปาร์ค ข้างบ้านอ่ะครับ หมอนั่นชื่อ ปาร์ค ชานยอล ตัวสูง หูกาง ชอบทำผมหยิกๆหยอยๆ 55555+

“ไอ้แบค เสร็จยังวะ”  นี่เสียงชานยอลครับ แสดงว่าผมต้องรีบแล้วสิ เพราะผมพึ่งจะแต่งตัวเสร็จ TT

ผมรีบหวีผมเลยครับ ก่อนจะลงไปข้างล่าง ผมก็ขอส่องกระจกซักหน่อย แต่ไม่ต้องส่องนานหรอกครับ หน้าตาผมหล่ออยู่แล้ว ไม่ต้องทำไรมาก J

ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง //เสียงวิ่งลงบันได

“เสร็จแล้วๆ” ผมตะโกนบอกชานยอล

“ไปแล้วนะ ม๊า” ผมบอกม๊าแล้วผมก็หยิบแซนวิชกับนมที่ม๊าเตรียมไว้ให้ครับ บอกเลยนะว่า แซนวิชที่ม๊าผมทำอ่ะ กินแล้วรู้สึกเหมือนได้ขึ้น สวรรค์ชั้น 7 เลยนะครับ

เอี๊ยดดด ~ //เสียงเปิดประตู

ผมเปิดประตูในขณะที่ตัวเองยืนใส่รองเท้าอยู่ พอใส่เสร็จผมเงยหน้ามาเจอหน้าอกชานยอลพอดี เฮ้ๆๆ อย่าคิดลึกนะ ส่วนสูงผมมันประมาณนี้พอดีอ่ะ เวลาคุยกับชานยอลที ผมต้องเงยหน้าคุยเลยนะ

“หวัดดี นายหูกาง” ผมทักทายชานยอลแบบนั้น จากหน้าที่ยิ้มโชว์ฟัน 32 ซี่ กลายเป็นทำปากจู๋ทันที คิดว่าน่ารักหรือไงห้ะ !! ไม่มีทางน่ารักกว่าผมได้หรอก ฮะฮะฮ่า //หัวเราะอย่างมีชัยชนะ

“เจอหน้ากันวันแรก ทักทายแบบนี้กันเลยหรอ นายเตี้ย”

ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงครับ กล้ามาเรียกผมแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่ได้เตี้ยสักหน่อย เค้าเรียกว่าส่วนสูงกำลังน่ารัก เนอะ~~

ผมเลยเดินหนีชานยอลมาเรื่อยๆครับ ชานยอลก็เดินเรียกผมมาตลอดทาง ไม่อายคนแถวนี้บ้างหรือไง

“เตี้ยย จะรีบเดินไปไหนเนี่ยย มันเหนื่อยนะโว้ยย” เออ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน ผมเลยเดินช้าลง ชานยอลจึงเดินตามผมได้ทัน มันเลยสะกิดผม ผมไม่หันครับ เอาให้มันรู้ไปใครจะทนกว่ากัน สักพักผมรู้สึกได้ยินเสียงหายใจใกล้กับหูผม แล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มๆของใครบางคน

“แบคนี่นายเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเดินหนีชานตลอดทางเลยอ่ะ นี่มันก็จะถึงโรงเรียนแล้วด้วย”

พอชานยอลพูดจบ จู่ๆหน้าผมก็รู้สึกร้อนซะงั้นอ่ะ ผมเป็นอะไรเนี่ยย ผมเขินมันหรอ ไม่นะ ผมเลยรีบเอามือลูบแก้มตัวเองแรงๆ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทำไมมือผมถึงได้หยุดลูบแก้มตัวเอง ผมลืมตามองมือที่กุมมือผมอยู่ เลื่อนสายตาขึ้นไปอีก ก็เห็นชานยอลทำหน้าเป็นโยดางง ใส่ผมอยู่

“ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ช่วงนี้ยิ่งอากาศหนาวๆอยู่ ใส่แต่เสื้อกันหนาวมันจะหายได้ยังไง”

พูดเองเออเองเสร็จสรรพ ชานยอลก็เอาผ้าพันคอของตัวเองมาพันคอให้ผม มันรู้สึกอุ่นขึ้นจริงๆนะ

แล้วอกข้างซ้ายผมมันเต้นแรงแบบนี้ล่ะ อาจจะเป็นเพราะผมไม่สบายอย่างที่ชานยอลบอกด้วยแหละมั้ง ก่อนเราสองคนจะเดินต่อ ชานยอลเอามือข้างขวามากุมมือข้างซ้ายผม ผมมองที่มือที่จับกันอยู่แล้วเงยหน้าไปมองชานยอลด้วยสายตาที่ว่า จับมือชานจับมือแบคทำไม ?? ชานยอลยิ้มให้ผมเป็นคำตอบ แล้วก็จับมือผมแน่นกว่าเดิมอีก...

จะว่าไปเช้าวันนี้ก็ไม่แย่อย่างที่คิดนะ J

--------------------------- 60 % ---------------------------------

สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน เรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรกอ่ะนะ อาจจะยังใช้ภาษากับการเรียบเรียงแปลกประหลาดอยู่ งงๆบ้าง 5555 จะพยายามพัฒนานะคะ

Twitter : prapavarinnice

#ฟิคมึน

ปล.คนแต่งมักจะไม่ค่อยมีสติ 5555