[SF] December 24th - BJIN

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

HANBIN : JINHWAN

December 24th.

“ขอโทษนะครับ.. ย้ายไปนั่งด้านในไหม?”

“....”    ส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ

“อากาศมันเย็นนะครับ ข้างในอุ่นกว่านะ...”

“......” ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้ารอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ให้กับพนักงานหนุ่มหน้าเด็กคนนั้น  ...จริงอยู่ที่อากาศบริเวณระเบียงด้านนอกของคาเฟ่มันออกจะเย็นไปหน่อย... ไหนจะละอองหิมะอีก คงไม่แปลกที่น้องพนักงานจะดูเป็นห่วง..  คิดพลางกระชับผ้าพันคอเล็กน้อยก่อนจะเอามือซุกกลับเข้าไปในเสื้อโค้ทตัวเดิมที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าของเสื้ออยู่ไหน

“งั้นพี่จะรับอะไรเพิ่มไหมครับ? ชอคโกแลตร้อนๆซักแก้วก็ดีนะ”   เด็กนี่... ยังไม่กลับเข้าไปข้างในอีก

“นมร้อนอันเก่ายังไม่หมดเลย”  ยกแก้วเซรามิคสีฟ้าขาวใบหนาขึ้นโชว์ไปพลางๆ

“แล้วนมในแก้วมันยังร้อนอยู่มั้ยล่ะครับ...  อากาศเย็นขนาดนี้อ่ะ”

“ฮ่าๆๆ อายุแค่นี้ทำไมขายของเก่งจังเราอ่ะ”  ผมขำให้กับท่าทางตื๊อไปมาอยู่นั่นของพนักงานเด็กคนนี้ ดูท่าทางน่าจะอยู่มัธยมปลายเองมั้ง

“ป่าวซะหน่อย.. ผมจะเลี้ยงต่างหาก”

“หื้ม?”  เลิกคิ้วขึ้นสูงกับประโยคที่บอกว่าจะเลี้ยงชอคโกแลตร้อนของเด็กตรงหน้า แต่ไม่ทันจะได้คำตอบอะไรรายนั้นก็วิ่งหายเข้าไปในร้านซะแล้ว กระจกใสๆนั่นทำให้มองเห็นได้ว่าน้องไม่ลืมที่จะหันกลับมายิ้มกว้างให้อีกครั้งนึง

เด็กนี่....  ให้ตายดิ

ทะเล้นเหมือนฮันบินตอนปีหนึ่งไม่มีผิด.

.

.

“รอนานมั้ยครับ?”  

เสียงคุ้นเคยที่มาพร้อมกับเสื้อโค้ทๆหนักอีกตัวคลุมลงมาทับอีกชั้นหนึ่ง แขนยาวทั้งสองข้างดึงรั้งให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆจากทางด้านหลังพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ไว้ แก้มเย็นๆของฮันบินกระทบเข้าเบาๆที่บริเวณข้างแก้ม ผมเลยสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนที่จะหดคอกลับเข้าไปเพราะความหนาว

“นานจนจะหนาวตายอยู่แล้ว...”   หันไปยู่หน้าใส่คนมาสายหนึ่งที ก่อนจะดึงแขนฮันบินให้ลงมานั่งตรงเก้าอี้ข้างๆกัน

“แล้วทำไมไม่เข้าไปนั่งข้างในละครับ หื้ม?”

“ไม่เอาอ่ะ ข้างนอกวิวสวยกว่าตั้งเยอะ.. ละนี่หนาวมากไหม? กินอะไรมารึยัง?”

“หนาวมากครับ แล้วก็หิวจนกินพี่ได้ทั้งตัวเลย...”   เอียงคอหลบจมูกโด่งของฮันบินได้อย่างหวุดหวิด  ฮันบินหลุดขำเล็กน้อยก่อนจะดึงมือผมมาจับไว้ เห็นแบบนั้นเลยเอื้อมมืออีกข้างที่ว่างอยู่ไปถูเบาๆบนมือของฮันบิน เผื่อจะช่วยให้อุ่นขึ้นบ้าง

ครืดด~ 

เสียงประตูกระจกบานใสเลื่อนดัง เด็กหนุ่มพนักงานพาร์ทไทม์คนก่อนหน้านี้เดินออกมาพร้อมกับแก้วเซรามิคสองใบบนถาด แล้วเดินตรงมาทางโต๊ะผมพอดี..

ชอคโกแลตร้อนฟรี.

“อ้าว! ชานอู”

“เห้ยยย ฮันบินฮยอง”

                “ไม่เจอตั้งนานเลย”  ไอ้เด็กตรงหน้านี่มันน้องชมรมของผมเองครับ สมัยช่วงที่ผมอยู่มอปลายเราค่อนข้างสนิทกันเพราะเจอหน้ากันที่ชมรมทุกวัน จองชานอูเป็นเด็กนิสัยดีมากคนนึงเลยแหละ เออจะว่าไปมันก็นานมาแล้วเหมือนกันแฮะ..

“ฮยองไม่เจอผม ผมก็คงจะได้เจอฮยองหรอกครับ ฮ่าๆๆ”  เอ๊ะไอ้เด็กนี่ วอนซะแล้ว

“แล้วมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ทำพาร์ทไทม์เหรอ? บ้านรวยจะตาย หนาวๆแบบนี้ทำไมไม่ไปนอนห่มผ้าอยู่บ้านโน่น”

“...นี่คาเฟ่ของแม่ผม ว่างๆเลยแวะมาช่วยน่ะ”   ผมแทบอ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้รับ เพราะที่นี่เปิดมาได้สองปีกว่า ร้านหรูใหญ่และอยู่ในทำเลที่เหมาะมาก ผู้คนพลุกพล่านไปมาไม่ขาดสาย นับว่าธุรกิจเติบโตได้ดีจนน่าอิจฉาเลยทีเดียว

“เออๆ เข้าใจแล้ว ละนั่นจะเสิร์ฟอะไร? ใครสั่งวะ?”

“ป่าว..  ผมแค่จะเลี้ยงพี่คนที่นั่งข้างๆฮยองอ่ะ...”  ชานอูพยักเพยิดไปทางตัวเล็กข้างผมที่ตอนนี้ดูจะงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่เล็กน้อย

“เอามาสองแก้วนี่.. อีกแก้วของกูป่ะ?”

“....ตอนแรกแก้วนี้ของผม..  ก็กะว่าจะมานั่งกินตรงเก้าอี้ที่ฮยองนั่งนั่นแหละ แต่ไหนๆตอนนี้เก้าอี้ตัวนั้นก็ไม่ใช่ของผมแล้ว  งั้นผมยกแก้วนี้ให้ฮยองก็ได้...”   ชอคโกแลตร้อนแก้วแรกถูกยกลงมาวางไว้ตรงหน้าพี่จินฮวาน ส่วนอีกแก้วที่เจ้าตัวบอกว่ายกให้ผมนั้นถูกวางลงตรงหน้าผมเบาๆ

“ขอบคุณ”

“พี่......”      จองชานอูหันไปทางพี่จินฮวานช้าๆ  “.....ทำไมไม่บอกว่ามีเจ้าของแล้ว? ผมถูกฮันบินฮยองฆ่าตายทำไง”

“ว่าไงนะ?”   ตอนนี้สีหน้าพี่จินฮวานก็คงไม่ต่างอะไรจากผมมากนัก จองชานอูมันพูดอะไรของมันเนี่ย

“แล้วก็ฮันบินฮยอง...  ผมขอโทษที่เกือบจะชอบแฟนฮยองไปแล้ว”

“....”

“จริงๆก็ชอบไปแล้วนั่นแหละ... แต่พอรู้ว่าเป็นแฟนฮยอง ผมก็ขอบายอ่ะ”

“....”

“ขอโทษจริงๆ ทานให้อร่อยนะครับฮยอง ...ผมไปละ”  จองชานอูโค้งต่ำให้หนึ่งที ก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้านเหมือนเดิม ข้อดีของเด็กนี่คือมันร่าเริงเสมอไม่ว่าจะเจอสถานการณ์แบบไหนก็ตาม รวมถึงตอนนี้ก็ด้วย.. จองชานอูยังยิ้มได้อยู่

ชานอู

พี่ไม่ได้ตั้งใจให้แกอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันได้จีบนะ...

แต่คนนี้.. คือคนของกูจริงๆว่ะ

ขอโทษด้วย.

แสงไฟข้างทางดูสว่างไสวกว่าปกติอาจเป็นเพราะคืนนี้เป็นคืนคริสต์มาสอีฟละมั้ง.. น่าเสียดายที่คนตัวเล็กข้างกายไม่ได้กลับไปฉลองวันหยุดกับที่บ้านเนื่องจากมีงานที่โรงพยาบาลที่ยังจัดการไม่เสร็จ... ส่วนตัวผมเองก็ไม่อยากให้พี่จินฮวานอยู่คอนโดคนเดียวเลยโทรบอกแม่ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะว่าติดธุระ

“มือนายอุ่นจัง”   เสียงเล็กทักขึ้นเบาๆระหว่างทางเดินกลับคอนโด.. วันนี้อาจจะดูแปลกๆไปหน่อยที่เราเลือกจะเดินกลับกัน แต่ที่ทำแบบนี้เพราะคู่อื่นๆแถวนี้เขาก็เดินกันนี่ครับ..

“..แล้วชอบมั้ยครับ?”  ถามพลางเอียงหน้าเข้าไปใกล้ๆคนเป็นพี่  ...คำตอบที่ได้มากลับไม่ใช่คำพูด แต่กลายเป็นว่าอีกคนสอดประสานนิ้วเล็กๆทั้งห้าเข้ามาแน่นจนผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งมือ

คิมจินฮวาน...

พอยิ่งรัก

ก็ยิ่งน่ารัก.

                เราสองคนหยุดนั่งพักที่ม้านั่งข้างทาง... ด้านหลังม้านั่งคือสวนสาธารณะเล็กๆที่เอาไว้ให้คนแถวนี้ได้เอาไว้วิ่งเล่นออกกำลังกายกันในตอนเช้า ด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นลานจอดรถที่จอดรถได้ไม่น่าจะถึงสิบคันด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้ไม่มีรถเลยซักคัน.. คนอื่นคงกลับไปฉลองวันหยุดยาวที่บ้านกันสินะ.. เห้อ...

“ฮันบินกลับห้องกันเหอะ.. พี่มีของขวัญคริสต์มาสจะให้นายด้วยนะ”  อีกอย่างเลยคืออากาศตอนนี้หนาวมากจริงๆ

“ลานจอดรถ..”  ฮันบินแทบไม่ได้สนใจที่ผมพูด แถมตาเรียวนั่นก็จ้องมองตรงไปที่ลานจอดรถว่างๆตรงหน้าด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก

“หื้ม?”  

“ผมยังจำวันแรกที่บอกชอบพี่ได้อยู่เลย..  ลานจอดรถใช่ป่ะ? ฮ่าๆ ผมนี่ไม่โรแมนติกเลย”

“อยู่ๆมาพูดบ้าอะไรเนี่ย...” 

คิมฮันบินยักไหล่หนึ่งทีอย่างไม่สนใจที่จะต่อบทสนทนาใดๆ  มือใหญ่ปลดเสื้อโค้ทที่สวมอยู่ออกเพียงครึ่งหนึ่ง ก่อนที่จะเกี่ยวเอวผมให้เข้าไปประชิดแล้วเอาเสื้อนั่นคลุมโอบรอบตัวให้อีกชั้น ตอนนี้เลยเหมือนกับว่าผมเข้าไปอยู่ในเสื้อโค้ทของฮันบินทั้งตัวเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.. หนาวขนาดนี้ขอเอนหัวซบลงบนอกแกร่งนั่นสักพักก็แล้วกัน

“พี่จินฮวาน..”   มืออุ่นๆของฮันบินลูบไปมาอยู่บนกลุ่มผม

“หื้ม?” 

“....”

“....”

“....”

“นี่... สรุปว่ามีอะไรจะพูดกับพี่รึเปล่า?”    ทนไม่ไหวที่อีกคนเอาแต่เงียบ เลยเงยหน้าขึ้นไปสบตาเจ้าของใบหน้าหล่อพลางเลิกคิ้วถาม

“เอ่อ... ผมขอโทษที่เป็นลานจอดรถอีกแล้ว..”

“....”

“ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นตรงนี้ แต่ก็......”

“.....”

“ผมรักพี่นะครับ สุขสันต์วันคริสต์มาส...”

ไม่พูดเปล่า.. ริมฝีปากอุ่นๆของคนที่สูงกว่าก็ประทับลงมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว จูบครั้งนี้ไม่หนักหน่วงแต่มันเนิ่นนาน... นานพอที่จะร่างกายได้สูบฉีดเลือดอุ่นๆมาเลี้ยงบนใบหน้าได้บ้าง ไม่แน่ใจว่าตอนนี้หน้าแดงขนาดไหน แต่ก็ช่างมันเถอะเพราะอย่างน้อยมันก็อุ่นดีเหมือนกัน.. 

ฮันบินโรแมนติกเป็นเหมือนกันแฮะ.

คริสต์มาสอีฟปีนี้อาจจะดูไม่ค่อยสนุกเท่าปีก่อนๆ แต่ก็ยังดีที่มีฮันบินอยู่ด้วย.. แล้วก็นึกว่าจะจบความโรแมนติกไว้แค่ตรงม้านั่งข้างสวนสาธารณะนั่นซะอีก.. ที่ไหนได้ พอกลับห้องมาก็พบกับของตกแต่งและขนมอร่อยๆมากมายที่วางอยู่โต๊ะ ไหนจะช่อมิสเซิลโทหลายช่อที่ผูกติดกับโคมไฟตั้งแต่ทางเข้าเป็นแนวยาวไปจนถึงห้องนอนนั่นอีก... นี่เอาเวลาไหนไปทำเนี่ย

“ผมไปรับพี่ที่คาเฟ่ช้าก็เพราะของพวกนี้แหละครับ...”

“....”  

“ผมเห็นพี่ไม่ได้กลับไปฉลองบ้าน.. ก็เลยจัดของพวกนี้ให้เล็กๆน้อยๆ...”

“..คิมฮันบิน”

“..ชอบใช่มั้ยครับ?”

“คนบ้า...”    ง้างมือกำลังจะทุบลงบนไหล่กว้างแต่ก็ถูกมือหนาคว้าไว้ซะก่อน ข้อมือถูกดันขึ้นเหนือหัวก่อนที่อีกคนจะโน้มเอาจมูกโด่งมาคลอเคลียอยู่บริเวณข้างแก้มแล้วไล้ลงมาจนถึงริมฝีปาก ..สุดท้ายจูบครั้งที่สองของวันในระยะเวลาห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถูกฮันบินช่วงชิงไปจนได้

...พอข้อมือถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก็เลยเอื้อมมือไปคล้องไว้กับต้นคอของร่างสูงเพราะไม่รู้จะเอามันวางไว้ตรงไหน.. แล้วมีเหรอที่จะยอมให้อีกคนทำตามใจอยู่เพียงฝ่ายเดียว  ..ต้นคอของคิมฮันบินถูกรั้งให้เข้ามาแนบชิดอีกครั้งก่อนที่อีกคนจะผละริมฝีปากออกไป 

แล้วมันก็เป็นแบบนี้สลับไปมาตั้งแต่ทางเข้าที่มีมิสเซิลโทห้อยอยู่.. เรื่อยๆไปจนถึงมิสเซิลโทช่อสุดท้ายที่ห้อยอยู่กับโคมไฟเหนือเตียง...  ที่เห็นมิสเซิลโทชัดเจนขนาดนี้เพราะตอนนี้แผ่นหลังได้แนบสนิทลงบนเตียงกว้างเป็นที่เรียบร้อย แถมตอนนี้คิมฮันบินก็เอาแต่จ้องหน้าไม่ยอมละสายตา มือใหญ่ที่ยันค้ำอยู่บนเตียงนั่นเหมือนกักกันไม่ยอมให้ผมหลุดรอดไปไหน

“พี่รู้ความหมายของสำนวน  kiss me under the Mistletoe มั้ยครับ..?”

“รู้สิ....”

“.....”

“...Endless love ไง..”

“แล้วถ้า....”

“.....? ”

“ผมทำอย่างอื่นที่มากกว่าจูบใต้มิสเซิลโทล่ะ...”  ฮันบินพูดพลางแหงนหน้าขึ้นไปมองช่อมิสเซิลโทด้านบน

“....”

“รักของเรามันยังจะเป็นรักนิรันดร์หรือเปล่าครับ?”  สายตาออดอ้อนที่ขอเข้าข้างตัวเองว่าฮันบินมีให้แค่คนเดียว กำลังถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง..  เพิ่งรู้วันนี้นี่แหละว่าเด็กตรงหน้าก็มีความเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหมือนกัน

.

.

“ฮันบินอา....”

“...ครับ”

“ทำตามใจนายเถอะนะ...”

“....”

“ถึงไม่มีมิสเซิลโท... นายก็เป็นรักนิรันดร์ของพี่อยู่แล้ว”

“.....”

“เพราะงั้น....”

“....”

“ช่วยทำอะไรที่ควรทำซะทีเถอะนะ...”

“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ... ผมขอของขวัญก่อน...  ไหนพี่บอกว่ามีอะไรจะให้ผม?”

“ก็เนี่ย..  ให้อยู่นี่ไง”

“.....”

“รับไปสิคนเก่ง รออะไรอยู่ล่ะ....”

คิมฮันบินเด็กดี

สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ.

END.                      

ไม่ได้-ตั้งใจ-ให้มันหวาน-ปานน้ำเชื่อม-ขนาดเน้  !!!! ถถถถถถถถถถ

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ~ พี่จินให้อะไรฮันบินอ่ะแกรรรร -///-

ชานอูนี่มายังไงไม่รู้ แค่คิดถึงน้องเฉยๆ 5555555

จริงๆนี่ยังสอบไม่เสร็จนะ.. (อ่าวเชี่ยย555)
แต่อากาศหนาวดี บวกกับได้เครื่องดื่มแก้หนาวมาสองสามแก้ว

มันก็พอปลุกอารมณ์(?)มาได้นิดโหน่ยยย แฮร่                      

ใครชอบเม้นท์ก็เชิญจัดมาเลยฮะ เราชอบอ่าน  ^______^

ใครชอบติด tagทวิตเตอร์ ก็เชิญที่ >> #ฟิคสามหมอ  
เค้าอ่านทุ้กกกกวัน รีดเดอร์ก็แกล้งทู้กกกวัน 5555555

ตอนนี้ 04.00 กว่าๆ นอนล้าววววววว -3-

เยิฟนะ :P