[SF] Game - BobYun

ข้อมูลเบื้องต้น

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

Bobby :: YUNHYEONG



 

         พอตกดึกทุกอย่างก็เงียบสงัดในแบบที่มันควรจะเป็น...  การนอนหลับพักผ่อนที่ดีและมีประสิทธิภาพคือสิ่งที่ผมโหยหามากที่สุด แต่ดูเหมือนอะไรๆก็ไม่เป็นใจเพราะตอนนี้ผมกำลังถูกรบกวนด้วยแสงวูบวาบๆที่กระทบโสตประสาทอย่างต่อเนื่องจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของใครบางคน..

.

.

“ฮยอง..”  เอ่ยเสียงแผ่วเบาเรียกคนที่กำลังจ้องจอสว่างนั่นไม่วางตา

“....”

“จีวอนฮยอง...”  เรียกโดยปราศจากการตอบรับใดๆอีกครั้ง.. พอผมลองเพ่งสายตาดูดีๆก็พบว่าอีกคนใส่หูฟังอยู่ทั้งสองข้าง ตาเรียวไม่ละจากจอแสดงผลสักวินาที  มือหนาคอยจับจอยสติ๊กไว้แน่นพลางกดย้ำบนเครื่องเล่นนั่นตามวิธีการเล่นของเกม

บอกผมที..

ปัญหาแฟนติดเกมนี่มันแก้ยังไงเหรอครับ?

ในเมื่อเรียกยังไงก็คงไม่ได้ยินเลยตัดสินใจขยับตัวไปหา พลางเอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อกล้ามนั่นเบาๆ  คนเป็นพี่พอรู้สึกตัวก็หันเสี้ยวหน้ามาเพียงแว๊บเดียว ก่อนจะส่งสัญญาณว่าเหลืออีกตานึง เกมมันหยุดชั่วคราวไม่ได้... เพราะงั้นผมเลยจำเป็นต้องพยักหน้ารับรู้ไปอย่างนั้นก่อนจะเคลื่อนตัวกลับไปนอนที่เดิม ...คนเดียว

ขนาดเวลาพี่จะนอน.. พี่ยังต้องกอดผมจนกว่าจะหลับ

เพราะงั้นพี่ก็อย่าลืมสิว่าผม...

.

.

ก็ต้องกอดพี่จนกว่าจะหลับเหมือนกันนะ.

                แดดร้อนขนาดนี้ถ้าให้เดาก็คงจะเกือบเที่ยงได้แล้วมั้ง..  ยังดีที่วันนี้เป็นวันหยุดอะไรสักอย่างที่ผมจำไม่ได้ ไม่งั้นคงตื่นไปเรียนไม่ไหวแน่  ..ผ้าขนหนูผืนเล็กพาดอยู่บนบ่า เดินเข้าห้องน้ำอย่างเคยชิน จัดการล้างหน้าแปรงฟันเป็นที่เรียบร้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นส่องกระจกก็แทบผงะกับสภาพหน้าของตัวเอง... ใต้ตาคล้ำเหมือนคนอดนอนมาหลายวัน ต้นคอที่เหมือนจะปวดนิดหน่อยน่าจะเกิดจากการนั่งนานเกินไป ผมว่าอาการเหล่านี้มันน่าจะมาจากการที่ผมใช้คอมพิวเตอร์ทำโปรเจ็คนานไปหน่อย..

แหะๆ..

โปรเจ็ค FIFA Soccer games.

.

.

“ฮยองอาบน้ำยังเนี่ย?”   ยุนฮยองถามขึ้นในขณะที่ผมกำลังยืนพิงตู้เย็นมองอีกคนกำลังวุ่นวายกับการย่างหมูบนเตาไฟฟ้า

“ยัง.. ขี้เกียจอ่ะ”

“หิวรึยังครับ? รอนานหน่อยนะ ฮยองไปอาบน้ำก่อนไป หมูคงสุกพอดี”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเล่นเกมรอ”

“....ว่าไงนะ?”

“จะไปเล่นเกมรอ.. กับข้าวเสร็จแล้วเรียกนะครับ”

“ตามใจ......”

ยุนฮยองทำหน้าตาไม่พอใจอะไรน่ะ?

ผมคงคิดมากไปเองมั้ง..

เออช่างเถอะ

ผมพาตัวเองเดินกลับมาที่ห้อง กดเปิดหน้าจอเพียงแป๊บเดียวคอมพิวเตอร์ก็พร้อมสำหรับการแข่งขันสนุกๆ...  จอยสติ๊กอันเดิมถูกกดไปมาอย่างเมามันส์ หูฟังทั้งสองข้างยังทำงานได้ดีอยู่เสมอ.. เสียงทุกอย่างที่จะเข้ามารบกวนการแข่งขันในเกมถูกตัดออกจนหมด

ตัดออกหมด...

จนไม่ได้ยินว่าใครเรียกทานข้าว.

                หลายวันที่ผ่านมามีปัญหาเล็กๆอยู่เรื่องหนึ่งที่กวนใจผมมาตลอด แต่จะว่าไป... ปัญหาเล็กๆเนี่ยแหละตัวดีเลย  เพราะมันทำให้ผมหงุดหงิดได้วันละหลายๆรอบ..  เอาจริงการที่อีกคนเล่นเกมมันไม่ใช่ความผิดนะ แต่สงสัยว่าทำไมต้องเล่นขนาดนั้นอ่ะ? เดือดร้อนจนต้องมานั่งเสิร์ชอินเตอร์เน็ทหาว่า ‘แฟนติดเกมควรทำยังไง?’  ดูดิผมต้องทำขนาดนี้เลย

“ทำไรอยู่มึง?”  ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อบุคคลมาใหม่เอามือตบบ่า แล้วหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้เลคเชอร์ตัวข้างๆ

“มึงนี่ก็มาเงียบๆอะไรขนาดนั้นล่ะ”

“ฮ่าๆๆ  เห็นมึงกำลังอ่านกระทู้อยู่.. ไม่อยากกวน” 

“อ่าวเชี่ย...”    ให้ตายดิ.. คิมดงฮยอกนี่มันร้ายตั้งแต่ไหนแต่ไรจริงๆ

“คิมบับฮยองคนดีของมึงติดเกมเหรอ?” คำถามตรงไปตรงมาถูกถามขึ้นโดยเพื่อนที่สนิทที่สุด

“เออ...  ไม่กินข้าวกินปลา นั่งอยู่หน้าจอทั้งวันขนาดนี้ก็คงติดแล้วล่ะ”

“FIFA Soccer?”

“ทำไมมึงรู้....”

“อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งไล่จุนฮเวให้เอาแผ่นเกมบ้านั่นไปทิ้ง.....”

“.....”  เดี๋ยวนะจุนฮเวก็เล่นเหรอ..  ไปกันใหญ่แล้ว

“สงสัยมันซื้อมาแพงไม่กล้าทิ้ง เลยแอบเอาไปฝากคิมบับฮยองแหง...”

“....”

.

.

“ยุนฮยอง กูขอโทษนะ”

โอ้โห.. พูดไม่ออกเลย

TT_____________TT

                แต่ก็ยังดีที่นอกจากจะขอโทษแทนจุนฮเวแล้ว.. ดงฮยอกยังมานั่งรับฟังปัญหา พร้อมทั้งยังให้คำแนะนำมาด้วย แต่คำแนะนำที่ให้มานี่ดิ.. มันใช้ได้จริงเหรอวะ?

“อันดับแรกห้ามดุ... ค่อยๆพูด”  คิมดงฮยอกทำหน้าจริงจังกับการแก้ไขปัญหาของผม ..ซึ่งมันก็เคยเป็นปัญหากับเจ้าตัวเช่นเดียวกัน

“..อืม ละไงต่อ?”

“เอาเหตุผลไปพูด มีอะไรที่ฟังดูดี.. พูดเข้าไป”   ถึงเวลาต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาเกลี้ยกล่อมคนเป็นพี่แล้วสินะ

“......”

“แต่ถ้ายังไม่เปลี่ยน ต้องใช้วิธีนี้....”

“.....”

.

.

“ไปฝึกเล่นให้ชนะ”

     “ยุนนนนนนน... หยิบน้ำให้พี่หน่อยครับแก้วนึง~~~”  เนื่องจากมือมันวางจากจอยสติ๊กไม่ได้จริงๆ ผมเลยจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากยุนฮยองอยู่บ่อยๆ และยุนก็น่ารักมากนะ ดูแลทุกอย่างเลย

“นี่ครับ..”  แก้วน้ำถูกวางลงบนโต๊ะคอมพิวเตอร์อย่างเบามือ

“ขอบคุณนะ ขอจุ้บแก้มหน่อย....”  คนตัวเล็กกว่านั่งบนตักแล้วยื่นแก้มมาให้กดจมูกลงอย่างง่ายดาย..  ทำไมยุนฮยองน่ารักขนาดนี้วะ

.

.

“แลกกับเมื่อกี้...    ฮยองสอนเล่นเกมหน่อยดิ....”  ผมหันออกมาจอคอมพิวเตอร์แล้วเหล่ตามองอีกคนงงๆ ...ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ยุนฮยองพูดแบบนั้นออกมา.. ร้อยวันพันปีชีวิตยุนฮยองแทบจะไม่ได้แตะเกมเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยเล่นเกมในมือถือบ้างรึเปล่า

“....”

“ไม่ได้เหรอครับ?...”   ความพยายามของยุนฮยองไม่ลดละจริงๆ.. นอกจากจะไม่ลุกจากตักแล้วยังมาใช้สายตาอ้อนๆแบบนี้อีก..

สมาธิไม่ได้อยู่ที่หน้าจออีกต่อไป ...เพราะคนตรงหน้าดึงความสนใจไปจนหมด

เออดี..

แพ้ทั้งเกม แพ้ทั้งแฟน.

.

.

“ฮยอง..  ปุ่มนี้กดตอนไหนอ่ะ?”  มันช่วยไม่ได้จริงๆที่ผมมีจอยสติ๊กแค่อันเดียว... จะไปนั่งข้างๆเพื่อจะสอนน้องเล่นมันก็ดูจะลำบากไปหน่อย..  เลยจัดการดึงคุณหมอคนเก่งลงมานั่งอยู่ข้างหน้าแล้วโอบไว้จากด้านหลังแทน..  หัวไหล่เล็กๆมันช่างพอดีกับการเอาคางไปเกยไว้จริงๆเลยให้ตาย..

“ตอนที่จะตัดสินใจยิงลูกบอลเข้าโกลไง...”   กลัวน้องจะไม่เข้าใจเลยเอามือทั้งสองข้างดึงมือเล็กให้มาอยู่ในอุ้งมือใหญ่ๆของผม ..แล้วสอนกดไปทั้งอย่างนั้น

“โอ้โห.. ฮยองเก่งจัง..”  

“มา! ลองเริ่มเกมกันเลย”  ปุ่มเริ่มเกมถูกกดอีกครั้ง.. จอยสติ๊กอันเดียวแต่มีมือของคนสองคนจับอยู่ เกมส์ดำเนินไปอย่างไม่ตื่นเต้นมากนัก เพราะยุนฮยองยังมือใหม่ ...หลายครั้งที่ข้างแก้มของเราชนกันแบบไม่ได้ตั้งใจ.. หรือบางทีอาจจะตั้งใจก็แล้วแต่ ..ที่แน่ๆคือการเล่นเกมแบบนี้  มันอุ่นดีแฮะ....

“สนุกชะมัดดดดดด  รอบนี้ฮยองลองเล่นคนเดียวดิ๊ โชว์ฝีมือหน่อย.. ผมเริ่มปวดตาแล้วอ่ะ..”   ผมปล่อยมือน้องให้เป็นอิสระหลังจากกุมมาเป็นเวลานาน  ยุนฮยองขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจะลุกขึ้น แต่ผิดคาด..

“เฮ้... จะนั่งงี้เหรอ?”

“อื้อ..  ฮยองก็เล่นไปดิ เดี๋ยวจะวิจารณ์การเล่นเอง ฮ่าๆ”   แขนเรียวยกขึ้นมากอดอกไว้ พร้อมทั้งเอนตัวลงมาซบ.. แผ่นหลังบางนั่นแนบชิดอยู่บนอก สายตาจ้องไปที่จอแสดงผล..  ช่วยไม่ได้ที่ความสูงมันดูจะพอดีกันไปหมด ถ้าจะนั่งแบบนี้ก็ขอยืมไหล่วางคางอีกครั้งแล้วกันนะ

เกมเดิมถูกผลัดกันเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน อีกคนดูมีความสุขมากขึ้นไปอีกเวลาคะแนนออกมาแล้วพบว่าสามารถเอาชนะผมได้ ยุนฮยองนี่เก่งไปหมดทุกเรื่องเลยจริงๆ

“โห้ยยยไม่เล่นแล้ว ...นายขี้โกงอ่ะ”

“ฮยองแพ้แล้วอย่าพาลดิ  ฮ่าๆ”

“อะไรวะ แพ้มาห้าเกมรวดเลย.....”  

“จะไปรู้เหรอ ทำไมไม่ตั้งใจเล่นล่ะครับ ฮ่าๆๆ”

“เพราะนายเลย...   มานั่งให้กอดไปเล่นไปแบบนี้ พี่จะเอาสมาธิจากไหน...”   พอพูดจบยุนฮยองหมุนตัวมาหาทันที พร้อมชักสีหน้าไม่พอใจใส่... เห้ยมันคือเรื่องจริงนะ ใครจะเป็นบ้ามีสมาธิเล่นเกมเวลาแฟนอยู่ในอ้อมกอดแบบนั้นวะ

“.... ถ้าไม่สมาธิก็เลือกสักอย่างสิ”

“.....”

“แต่จะดีมากถ้าฮยองทิ้งเกมไปซะ.... แล้วเลือกกอดผม..”

“ฮะ?”

“ไหนๆก็เล่นไม่ชนะผมอีกต่อไปแล้ว.. ยังจะเล่นอีกทำไม..”

“....”

.

.

“ทิ้งเกมนั่น.. แล้วเลือกสนใจผมไม่ดีกว่าเหรอครับ..”  ยุนฮยองจ้องลึกลงไปในตาผมไม่กระพริบ ผมเองก็เช่นกัน...  ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าคนตรงหน้ายังมีอะไรที่น่าค้นหาอีกเยอะเลย ก็คงเหมือนการเล่นเกมที่บางทีเราอยากรู้มากกว่านี้ อยากชนะให้ได้มากกว่านี้... ไม่แปลกที่เวลาเล่นเกมเดิมๆแล้วทำไมถึงไม่เบื่อ ขนาดคนเดิมๆที่เจอกันทุกวัน ผมยังไม่เบื่อเลย...  

ในขณะที่สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ซงยุนฮยองค่อยๆดึงจอยสติ๊กออกจากมือผมตอนไหนไม่รู้ แล้วแทนที่ด้วยมือเล็กที่กำลังสอดประสานเข้ามา ผมไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลยจริงๆ..  หนำซ้ำใบหน้าเล็กยังเคลื่อนเข้ามาใกล้จนเห็นแพขนตาเรียงสวยอย่างชัดเจน 

...จูบเบาๆที่อีกคนเริ่มก่อน

ทำเอาใจแข็งๆดวงนี้กระตุกวูบเลยทีเดียว

และแน่นอนมันไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น....

.

.

“ฮ.. ฮยองพอก่อน..”

“ยุน... หายใจเข้าลึกๆ...”    ได้แต่พร่ำบอกคนใต้ร่างให้หายใจเข้าลึกเป็นระยะๆ เพราะดูเหมือนอีกคนโดนสูบพลังงานไปจนหมด..  มันดูไม่แฟร์สักนิดเพราะก่อนหน้านี้น้องแค่แตะริมฝีปากลงมาเบาๆบนปากผมเท่านั้น แต่ผมกลับ....

ตอนนี้ไม่สนแล้วครับว่าอะไรจะแฟร์

หรือไม่แฟร์.

“......จูบไม่หยุด.. ฮยองหายใจทางไหนเนี่ย..”

“ก็นายมันดึงดูด...”   อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป เหงื่อหลายเม็ดถึงได้ปรากฏอยู่เต็มไปหมดบนหน้าใสๆของคุณหมอ เห็นแบบนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะเอาหลังมือเกลี่ยออกให้เบาๆ

“อะไรนะครับ..”

“นายดึงดูดกว่าเกมไหนๆบนโลกซงยุนฮยอง..  เห็นแบบนี้แล้วฮยองอยากจะเอาชนะสักที...”

“.....”

“ขอได้ไหม...  อยากเอาชนะนายจริงๆนะ... ”

.


 

“....เอ่อ..คือ..”

“คนดี....  ขอนะครับ”

.

.

“..ถ..ถ้าฮยองมั่นใจว่าจะชนะ.. ก..ก็ลองดูก็ได้..”  ทันทีที่จบคำอนุญาต มือที่อยู่ใต้เสื้ออยู่แล้วในตอนแรกถูกใช้งานโดยการเลิกเสื้อให้ขึ้นสูง และในที่สุดก็ถอดออกให้พ้นๆไปซะ.. นี่คือครั้งที่สองที่ได้เห็นร่างบางๆของยุนฮยอง.. เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าถอดอีกครั้ง มันจะไม่ใช่เพราะนายป่วย..

แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ.

.

.

“ฮื้ออ....อ้ะ...ฮ..ฮยอง... ด...เดี๋ยว...”  คนตัวเล็กกว่าหอบหายใจถี่และดูเหมือนจะใช้ความพยายามอย่างมาในการลืมตาขึ้นมามองผม

“ใจเย็นๆ.. พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย..”

“ฮยอง.. สัญญาก่อนว่าจะ-...”

“โอเค.. สัญญาจะไม่รุนแรง จะถนอมนายให้มากที่สุด พี่จะ-...”

“บ้า!! ไม่ใช่เรื่องนั้นนะ.. อ้ะ..อื้ออ... ให้พูดก่อนได้มั้ยเล่า..”

“.....”

“สัญญาก่อนว่าจะไม่ติดเกมแบบนั้นอีกแล้ว ผมน้อยใจนะ... ”

“สัญญาครับ...”

“แล้วก็..  ฮยองแน่ใจเหรอว่าจะเอาชนะผมได้...”

“พูดมากน่า...”

“ก็ถามว่าแน่ใจแล้วเหรอ..”

.

.

.

“เก็บเสียงไว้ครางเถอะ..”

END.

 




Special:
 

“จุนฮเว กูเอาแผ่นเกมมาคืน”  ยื่นแผ่นเกมแสนแพงคืนเจ้าของที่ถูกต้อง

“ทำไมอ่ะฮยอง?  เอาไปเลย ผมไม่เล่นแล้ว”

“กูก็เลิกเล่นแล้วว่ะ.... เอาไงดีวะ ไม่อยากเก็บไว้เลย เดี๋ยวมีปัญหากับยุนอีก..”

“ผมก็ไม่อยากมีปัญหาเหมือนกัน...”

.

“อ้าวววว มากันแล้วเหรอ.. รอนานมั้ยวะ? โทษทีๆ กูมาช้า”  คิมฮันบินผู้เข้าห้องซ้อมช้าที่สุดเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟามุมห้อง แล้วกำลังเดินเข้ามาหาพวกผมที่นั่งอยู่ก่อน

“..ฮยองๆ”   จุนเน่กระซิบเบาๆพลางพยักเพยิดไปทางฮันบิน เพียงแค่นั้นผมก็เข้าใจความหมายได้ในทันที

.

.

“คิมฮันเบนนนนนน”

“อะไร?”

“กูมีของมาให้ว่ะ.....”

END.

ฮันบินโดนนนนนน 5555555555

SF นี้แฉด้านมืดไปอี้กกกกกกกกกกกกกกกกก 5555555

คำผิดเยอะชัวร์ๆ เพราะง่วงสุดดดด เดี๋ยวมาแก้นะ

ตอนนี้ 3.15 น. ,, เค้ามีเรียน 8.00 น. ลาก่อยยยยย

ฝันดีฮะ รักกกกกกกกทุกคนนนน -3-

อย่าลืม!! Twitter เชิญที่ #ฟิคสามหมอ  จุ้บบบบบบบบบบ