[SF] Balloon - JunHyuk

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

                

JUNHOE :: DONGHYUK

             การเดินทางด้วยรถไฟฟ้าใต้ดินถือเป็นการเดินทางที่ค่อนข้างสะดวกสำหรับใครหลายๆคนเลยทีเดียว แต่มันคงสะดวกกว่านี้ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเสาร์  เพราะตั้งแต่ขึ้นมาบนรถไฟขบวนนี้ผมกับดงฮยอกยังไม่มีโอกาสได้หย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้เหลืองๆนี่เลยให้ตาย

“แอ่ก..  ขออากาศหายใจที”  ว่าที่คุณหมอพยายามอย่างมากในการยืดคอขึ้นเพื่อหาอากาศหากพื้นที่แคบๆตรงนี้

“...เตี้ย”

“อะไรนะ?”

“อ๋ออ เพลียยย โหย~ คนเยอะเนอะ ยืนนานจนเพลียละเนี่ย คิก..”    ผมหลุดขำจนอีกคนจับได้  กำปั้นเล็กทุบลงมาบนอกแรงๆหนึ่งที ก่อนจะหันหน้าหนีไป..   หันไปหาอากาศล่ะสิ

“จุนเน่อ่า.. บอกแล้วว่าซับเวย์คนเยอะ วันนี้วันเสาร์นะ”

“บ่นไรอีกเนี่ย”  ผมเอื้อมมือไปโยกหัวคนข้างหน้าเบาๆ

“ก็นายมีรถถถถถถถ ทำไมไม่ขับรถมา ให้มายืนเบียดแบบนี้ทำไมอ่ะ”  คิมดงฮยอกปัดมือผมออก แล้วพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ตามมาด้วยหน้าบูดๆตามสเต็ป

“อยากอยู่ใกล้ๆไง อบอุ่นดีนะ ฮ่าๆๆ”

“ประสาทททททท  ไหนความอบอุ่น?  นี่เรียกแออัดเหอะ”

“เออน่า.. ถึงแล้วเนี่ย”

ผมจำเป็นต้องคว้ามือของดงฮยอกมาจับไว้กลัวจะพลัดหลงกันเพราะสถานีนี้คนเยอะเหลือเกิน..  ทางออกหมายเลขห้า สถานีมหาวิทยาลัยฮงอิก หรือที่คนแถวนี้เรียกกันติดปากว่าฮงแด แหล่งการค้าชื่อดังที่มักจะคับคั่งไปด้วยผู้คนมากมายโดยเฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้..   ผมเดินจับมือดงฮยอกไปตามทาง  นานๆจะได้พาอีกคนออกมาพักผ่อน แถมวันนี้อากาศดีอีกต่างหาก เจ๋งชะมัด

“ย๊า...  ปล่อยได้แล้ว เดินเองได้”

“ไม่เอา เดี๋ยวนายหายไปทำไง”  ยิ่งอีกคนทำท่าจะสะบัดมือผมออก ผมยิ่งกระชับฝ่ามือให้แน่นขึ้นไปอีก

“ไม่ใช่เด็กแล้วป่ะ  มือถือก็มี-... เห้ยย!!! มือถือ!!”   ดงฮยอกสะบัดมืออกสำเร็จแล้วควานหาโทรศัพท์ไปทั่ว ทั้งกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ รวมไปถึงกระเป๋าเป้ที่อีกคนแบกมาด้วย

“อย่าบอกนะว่า..”

“แหะๆ ลืมอยู่บนหัวเตียงชัวร์เลย”

“ไอ้หมอขี้ลืมเอ้ยยย”  ดีดหน้ามนๆนั่นไปหนึ่งที ข้อหาขี้ลืมไม่มีสาเหตุ คนยิ่งเยอะๆแบบนี้แล้วด้วย ปกติถ้าหลงกันก็จะโทรบอกให้ไปรอที่รถ แต่วันนี้ไม่มีทั้งมือถือ รถก็ไม่ได้เอามา ผมควรทำยังไงดีเนี่ย..

“โธ่เอ้ย.. ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย  นี่ก็ดีดลงมาได้ มือหนักเป็นบ้า..”  มือเล็กๆนั่นเอื้อมมาลูบหน้าผากตัวเองเบาๆตรงบริเวณที่โดนผมดีด ฮ่าๆ เหมือนเด็กเลย..

เหมือนเด็กงั้นเหรอ ?

ใช่แล้ว

คิมดงฮยอกก็เหมือนเด็ก.

.

.

.

“ห้ามแกะออกนะ”  คำสั่งจากคนตัวสูงที่กำลังผูกข้อมือผมด้วยลูกโป่งสวรรค์รูปหัวใจลูกใหญ่สีแดงสด  สายเชือกบางๆของลูกโป่งมันยาวพอที่ลูกโป่งจะอยู่ในที่สูงๆเหนือศีรษะทุกคนในย่านการค้าแห่งนี้

นี่เห็นผมเป็นเด็กสามขวบรึไง ?

“ไม่ผูกได้มั้ย มันน่าอายจะตายไป”   ผมพยายามเอามืออีกข้างแกะเชือกออกจากข้อมือ แต่ให้ตายมันก็แกะไม่ได้ จุนฮเวเล่นผูกไว้กับข้อต่อนาฬิกาข้อมือของผม ร้าย.. ร้ายจริงๆ

“น่ารักออก ^^” 

“มาลองผูกเองมั้ยล่ะ?”

“เอาดิ คิดว่าไม่กล้าเหรอ?”

“....”   เห้ยยยยย เอาจริงดิ

.

.

“คุณลุงครับ..  เอาลูกโป่งแบบนี้อีกลูกนึงฮะ”   กูจุนฮเวใช้วิธีลากผมมาที่ร้านลูกโป่งร้านเดิม พร้อมทั้งชี้ๆ จะเอาลูกโป่งแบบเดียวกัน

“ไม่ครับๆ  ...นี่..ของนายต้องอันนี้..  ลุงฮะ เอารูปปลาหมึกตัวนั้นแทนฮะ”  

“เห้ยย มันใหญ่ไปมั้งคิมดงฮยอก”

“ป๊อดเหรอ?”   ฮ่าๆๆ  ลูกโป่งนั่นมันใหญ่จริงๆนั่นแหละ แต่ช่างสิ นายแกล้งกันก่อนทำไมอ่ะ

“ป่าวววววววว โธ่เอ้ยยยย~ จะใหญ่แค่ไหนกันเชียว”  จุนฮเวพูดพร้อมกับยักไหล่ให้ผมทีนึง

เหอะ

ขี้คุยชะมัด.

แทบจะทุกย่างก้าวของการเดินช็อปปิ้งในย่านการค้าแห่งนี้ รู้สึกได้เลยว่ามีคนมองเราสองคนอยู่ตลอด มีทั้งรอยยิ้มเล็กๆจนไปถึงการหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  มีครั้งนึง.. เด็กผู้ชายตัวอ้วนๆจากไหนไม่รู้เดินมาหยุดอยู่หน้าจุนฮเวแล้วขำออกมาแบบไม่เกรงใจ พร้อมทั้งชี้ไปที่ลูกโป่งเจ้าปัญหาสลับกับชี้ใบหน้าหล่อๆของคนที่ยืนอยู่ข้างๆนี่ด้วย

เอ่อ...

เอาจริงมั้ย?

ผมทำได้แค่ภาวนาในใจ..

ภาวนาขอให้กูจุนฮเวไม่ต่อยเด็ก.

“เด็กนี่แม่-ง.. กวนตีน”     หลังจากเดินห่างออกมาจากเด็กนั่นแล้ว คำสบถที่ผมไม่ได้ยินมานานพอสมควรเวลาอยู่ด้วยกัน ถูกอีกคนพ่นออกมาแบบไม่ทันได้คิด

“ไม่เอาน่า..”  ผมเอามือข้างนึงลูบต้นแขนของอีกคนเบาๆ พยายามให้ใจเย็นกว่านี้สักหน่อย

“มันเป็นใครวะ มาชี้หน้าละขำอ่ะ โมโหชะมัด”

“จุนฮเวใจเย็นๆ.. นั่นเด็กนะ”  ผมต้องพยายามสรรหาคำพูดอะไรก็ได้ เพื่อให้อีกคนใจเย็นลง มือที่ลูบเพียงต้นแขนในตอนแรก เปลี่ยนมาลูบหลังอีกคนเบาๆ

เด็กน่า..  ยังไงคนที่โตกว่าก็ควรให้อภัยนะ.

.

.

“โอ๊ะ  จุนเน่โอปป้า!”

“โอ๊ะ..  น้อง.. เอ่อ..”  

“จางฮันนาค่ะ”    เด็กผู้หญิงมอปลายที่ผมไม่รู้จักกำลังยืนแนะนำตัวกับจุนฮเว  พร้อมทั้งยื่นมือออกมาขอเชคแฮนด์.. จุนฮเวปล่อยมือผมแล้วยื่นไปจับมือน้องมาเชคแฮนด์เบาๆ

“เราเคยเจอกันใช่ไหมครับ?”   อืม.. เคยเจอกันด้วยเหรอ..

“แหงสิคะ.. ก็พี่ๆไปเล่นดนตรีประชาสัมพันธ์คณะศิลปกรรมดนตรีที่โรงเรียนหนูไง หนูอยู่หน้าเวทีเลยนะคะ ^^”

“อ๋า.. นึกออกแล้วครับ ละฮันนามากับใครเอ่ย?”   ...แสนดีเหลือเกินพ่อคุณ น้องสาวคนสวยคนนี้คงเป็นแฟนคลับนายสินะ  ทีเมื่อกี้จะต่อยกับเด็กอ้วน เห๊อะ.. นายมันสองมาตรฐานชัดๆกูจุนฮเว

“มาคนเดียวค่ะ แล้วจุนเน่โอปป้ามากับ...”

“อ๋อ พี่มากับดงฮยอก นี่แฟ-..”

“พี่ไม่ได้อยู่คณะศิลปกรรมใช่ไหมคะ? ไม่เห็นขึ้นเวทีวันนั้นเลย” จุนฮเวยังพูดไม่ทันจบ เด็กนี่ก็หันมาทางผมพร้อมถามแทรกขึ้นมา ..เสียมารยาทชะมัดเด็กอะไร

“อ๋อไม่.. พี่เรียนคณะแพ-..”

“งั้นไม่อยากรู้จักแล้วค่ะ”  เห้ยยยยยยยยยยยย เด็กบ้านี่ มารยาทรู้จักมั้ย? ฮะ???

.

.

“ดงฮยอก.. ไปนั่งรอตรงม้านั่งก่อนนะครับ”   จุนฮเวกระซิบเบาๆที่ข้างหูแล้วพยักเพยิดไปทางม้านั่งที่ว่างอยู่

..ไล่อีก

เออออออออออออ งั้นใช้เวลากับแฟนคลับนายไปเลย   ดูนั่นสิ.. มีให้เบอร์กันด้วย ถ้าให้เดาคงเป็นเหตุผลเดิมๆคือ ‘อยากเข้าคณะศิลปกรรมดนตรีค่ะ เดี๋ยวเอาไว้ปรึกษาพี่ๆไงคะ’ เดือดร้อนจนต้องไปเปลี่ยนเบอร์ให้บ่อยๆ คิดดูดิว่าเปลี่ยนบ่อยจนพวกพี่ฮันบินดุเอา  ...จะว่าไปนั่งรอตรงนี้มันไม่เห็นจะดีกว่าการยืนอยู่ตรงนั้นเท่าไหร่เลย ก็แค่ไม่ได้ยิน.. แต่ก็มองเห็นอยู่ดีว่าคุยกันยังไง คุยกันนานแค่ไหน

‘เด็กน่า..  ยังไงคนที่โตกว่าก็ควรให้อภัยนะ’     … โทษทีผมขอถอนคำพูดได้ป่ะ?

เห้อ

ก็คนมันหวงอ่ะ L

                ม้านั่งตัวนั้นที่ผมบอกให้ดงฮยอกไปนั่งรอ.. ตอนนี้มันว่างเปล่า  ซึ่งนั่นหมายถึงว่าคิมดงฮยอกไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลย ผมรู้... รู้ว่าดงฮยอกเป็นอะไรถึงได้หายไปแบบนั้น แต่เพราะวันนี้มันยากที่จะตามหากัน ผมเลยเสียใจนิดหน่อยที่อีกคนไม่เชื่อฟังผม ...อีกอย่างคือดงฮยอกไม่มีโทรศัพท์ ทางเดียวที่ผมจะหาดงฮยอกเจอ คือผมจำเป็นต้องเดินไปตามถนนที่ทอดยาวเรื่อยๆพลางมองหาลูกโป่งที่ผมเป็นคนผูกให้เองกับมือ

บางที.. ลูกโป่งนั่นก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

ถ้าอีกคนดึงมันลงมา ไม่ยอมให้มันลอยขึ้นไป

อย่าลืมสิ..

คิมดงฮยอก ก็คือคิมดงฮยอก.

ข้าวของพะรุงพะรังในมือทำให้ผมหมดแรงในการตามหาอีกคนเอาง่ายๆเหมือนกัน สุดท้ายผมตัดสินใจพาตัวเองมานั่งพักที่คอฟฟี่ช็อปชื่อดังที่ตอนนี้ขยายไปหลายสาขาเลยทีเดียว ซึ่งสาขาที่ผมนั่งอยู่เป็นสาขาใหญ่สุดของที่ฮงแดเลย อ่า.. คิดถึงดงฮยอกชะมัด นายอยู่ไหนนะ คืนนี้จะหาเจอมั้ยเนี่ย..

“ลาเต้ปั่นกลับบ้านได้แล้วค่ะ 2200วอน นะคะ”

“เฮ้.. โทษนะครับ ทำไมไม่ได้ส่วนลดอ่ะ? ผมยื่นบัตรสมาชิกให้แล้วนี่...”

“อ๋อ.. พอดีใช้ลดได้เฉพาะแก้วแรกของวันนะคะ”

“นี่ก็แก้วแรก-... เอ๊ะ..  โทษนะครับ อีกแก้วนึงถูกซื้อที่สาขาไหน พอจะเช็คให้ได้มั้ยครับ?”

“สาขาสามค่ะ”

.

.

นายยังจำรหัสสมาชิกได้ขึ้นใจสินะ..

คิมดงฮยอก

รอแป็บนึง กำลังเดินไปหา.

ลูกโป่งรูปหัวใจสีแดงสดไหวตามลมเพียงเบาๆ..  พอลากสายตาลงมาก็จะเจอกับเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังนั่งไกวชิงช้าอยู่ข้างร้าน พลางยกแก้วกาแฟขึ้นมาดูดอย่างไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวนัก  ไม่สนใจขนาดที่ว่าผมมายืนอยู่ข้างหลังตั้งนานแล้วแบบนี้..

.

.

“อ๊ะ...”   ผมเอามือทั้งสองข้างปิดตาของดงฮยอกไว้จากทางด้านหลังแบบไม่ทันให้อีกคนได้ตั้งตัว มือเล็กนั่นก็ตอบสนองโดยการพยายามจะแกะมือของผมออกแทบจะในทันที

“หาเจอซะที คิดถึงชะมัด..”  สองมือยังคงปิดตาของดงฮยอกไว้แนบสนิท พร้อมก้มลงไปกระซิบเบาๆข้างหู

“ช้า...” 

“....”

“รอจนง่วงละเนี่ย...”   ดงฮยอกแกะมือผมออกได้สำเร็จ พลางเงยหน้าขึ้นมาหากระพริบปริบๆเหมือนจะพยายามจะบอกว่าง่วงแล้วจริงๆ  ผมอดไม่ได้ที่จะเอามือประคองใบหน้าเล็กนั่น แล้วกดจูบลงไปบนหน้าผากมน

“ขอโทษ..”

“หาเจอแล้วก็มาแกะลูกโป่งให้ซะทีสิ  อายคนจะแย่”   ผมเดินอ้อมไปหา แล้วนั่งยองๆลงตรงหน้าดงฮยอก อีกคนเห็นแบบนั้นจึงยื่นแขนมาให้อย่างว่าง่าย เพียงไม่กี่นาทีผมก็แกะเชือกที่ผูกติดกับนาฬิกาของอีกคนได้สำเร็จ

“เสร็จละ งั้นปล่อยให้ลอยล่ะนะ”

“อย่านะ! ถือไว้ก่อน แล้วส่งมือข้างที่ผูกลูกโป่งของนายมานี่..” คิมดงฮยอกจัดการแกะลูกโป่งปลาหมึกยักษ์ออกจากข้อมือผมอย่างรวดเร็ว แล้วดึงผมให้ลุกขึ้นไปนั่งบนชิงช้าข้างๆเขาแทน

“....”   หัวกลมๆของดงฮยอกเอนลงมาซบที่ต้นแขนเป็นที่เรียบร้อย..  นี่อ้อน หรือ ง่วง?

“จุนเน่อ่า.. มาปล่อยลูกโป่งพร้อมกันเร็ว”

.

.

ลูกโป่งลูกใหญ่ทั้งสองลูกถูกปล่อยให้ลอยขึ้นฟ้าพร้อมๆกัน  คนที่ซบอยู่ข้างๆหัวเราะคิกคักกับลูกโป่งปลาหมึกยักษ์ที่พริ้วไหวไปตามลมราวกับว่ามันสามารถขยับได้จริงๆ  มองแบบนี้แล้วรู้สึกว่าอีกคนสดใสชะมัดเลย..

“นี่ๆจุนฮเว มันจะชนเครื่องบินมั้ยอ่ะ?”  เสียงเล็กถามพลางชี้ขึ้นไปข้างบน

“ถามเหมือนเด็กเลยนายอ่ะ...”

“แล้วมันจะแตกเมื่อไหร่ นายรู้ป่ะ...?”

“ไม่รู้ครับ”

“ฮู่ววววว ไม่ได้เรื่องเลย รู้ไรมั่งนายอ่ะ?”

“รู้อย่างนึง..”

“...”

“แฟนโคตรขี้หึงเลย”   แอบยื่นหน้าไปกระซิบใกล้ๆ พร้อมฝังจมูกลงบนแก้มใสแบบไม่ได้ขอก่อน.. ซึ่งสิ่งที่ตามมาคือการโดนทำร้ายร่างกายจากคนตัวเล็ก

แต่ก็คุ้มครับ

ถือว่าคุ้ม.

                เหตุผลข้ออ้างที่ทำให้คนตัวสูงจับมือผมแน่นขนาดนี้เพราะบอกว่ากลัวผมหายอีก..  ดึกขนาดนี้แล้วใครจะไปเล่นอะไรแบบนั้นเล่า  แล้วนี่ก็ง่วงจนแทบเดินไม่ตรงทางอยู่แล้วเหอะ  ..หนำซ้ำคือตอนนี้มันดึกจนรถไฟฟ้าใต้ดินได้ปิดทำการเป็นที่เรียบร้อย สรุปคือถึงคอนโดโดยเสียเงินค่าแท็กซี่ไปแพงมาก แพงกว่าค่าน้ำมันเวลาขับรถไปเองอีก ให้ตายเหอะ บอกให้เอารถไปก็ไม่เชื่อ

“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่.. มันมีเหตุผลที่ไม่ขับรถไปนะรู้ป่ะ..”  อยู่ดีๆอีกคนก็พูดขึ้นมาเหมือนกับว่าอ่านใจผมได้

“อะไร?”

“แค่อยากย้อนกลับไปช่วงที่คบกันใหม่ๆ นายน่ารักดีตอนนั้น...”   จุนฮเวพูดแบบไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่นั่นมันก็ทำให้แก้มผมร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้.. แล้วมันก็ยิ่งร้อนขึ้นไปอีกเมื่ออีกคนถอดเสื้อยืดแล้วโยนลงตะกร้าแบบไม่เกรงใจผมสักนิด

“....”

“ยอมนั่งซับเวย์ไปเดทด้วยทุกอาทิตย์... ไม่เห็นเคยบ่น”

“....”

“พอมีรถหน่อยนะ...”

“อะไรล่ะ? ทำไมอ่ะ?  อยากสบายไม่ได้รึไง? เอองั้นคราวหลังเดี๋ยวขับเอง นายนั่งเฉยๆไปเลยไป”

“ขี้บ่นแบบนี้... เดี๋ยวก็จับจูบทั้งที่ยังถอดเสื้อแบบนี้ซะหรอก”

“ทะลึ่งงงง  ไปอาบน้ำเลย!!!!!!”    เอาหมอนใบใหญ่บนเตียงขว้างใส่หน้าคนทะลึ่งไปหนึ่งครั้งเต็มๆ จุนฮเววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้ว

.

.

ครืดดดด ครืดดดดดดด~   เสียงโทรศัพท์ของคนที่อยู่ในห้องน้ำสั่นอย่างต่อเนื่อง ผมเลยถือวิสาสะชะโงกหน้าไปดูว่าใครโทรมาซะดึกดื่นแบบนี้..  เบอร์แปลกอีกต่างหาก

“ฮัลโหล..?”    ขอโทษละกันกูจุนฮเว ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาท แต่นายอาบน้ำช้าชะมัด

( จุนเน่โอปป้า ทำอะไรอยู่เอ่ยย )   เสียงเหมือนจางฮันนา.. เด็กมัธยมที่เจอที่ฮงแดวันนี้สินะ..

“.....กูจุนฮเวอาบน้ำ..”

( เห?  ละพี่เป็นใครเนี่ย มารับโทรศัพท์จุนเน่โอปป้าได้ไง )

                “ดงฮยอกอ่า... หยิบเสื้อให้หน่อยครับบบบบ~”  เสียงจุนฮเวดังออกมาจากห้องน้ำ คงพอจะทำให้คนในสายได้ยินบ้าง

“แป๊บนึงนะจุนเน่อ่า....”  ผมตะโกนตอบกลับจุนฮเวไป   “พี่ว่า...น้องค่อยโทรมาใหม่พรุ่งนี้แล้วกันนะ”

( ละพี่เป็นใคร-... )

                “ดงฮยอกอ่า~~~~~~~ เสื้อออออออออออ~”  ยักษ์หลังประตูห้องน้ำยังตะโกนไม่หยุด ไม่ได้รับรู้เลยใช่มั้ยว่านี่ลำบากกับการจัดการแฟนคลับสาวๆของนายอยู่เนี่ย

“ถ้าอยากรู้ว่าพี่เป็นใคร โทรมาพรุ่งนี้ละกัน...”

“ดงฮยอกกกกกกกกกกกกกกกกก~”

( นั่นเสียงจุนเน่โอปป้านี่.. )

“อ่าใช่.. จุนฮเวเรียกละ งั้นพี่ไปใส่เสื้อให้แฟนก่อนนะ ฝันดีละกัน.. ละโทรมาใหม่น้า~”  

หึ..

เห็นป่ะ

ผมใจดีจะตาย.

.

.

“มานอนนี่มา..”   ผมกวักมือเรียกอีกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จให้เข้ามาหาใกล้ๆ.. จุนฮเวล้มตัวนอนลงบนเตียง เอาหัวหนุนตัก ขายาวๆนั่นแทบจะยาวเลยเตียงออกไปอยู่แล้ว

“ทำไมวันนี้ใจดีแปลกๆ?”  มือของผมที่ลูบไล้แทรกไปมาอยู่บนกลุ่มผมสีดำขลับชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

“ป่าว..  ก็ใจดีแบบนี้ตั้งนานแล้ว”

“ไม่จริงอ่ะ มีอะไรบอกมานะ”  จุนฮเวคว้ามือผมที่ลูบอยู่บนหัวเค้า ..ให้เลื่อนลงมาที่แก้มแล้วก็จับมือผมแนบไว้อย่างงั้น

“ก็....”

“....”

“หวง”

“...ฮะ?”

“...เลยลองใจดีขึ้นมานิดนึง นายจะได้ไม่ไปหลงคนอื่น”

“คิดมากชะมัด...” 

“ช่วยไม่ได้นี่ นายเลิกทำตัวฮอตซะที”

“อ๋า.....”

“....”

“ทำไงดีครับคุณหมอ..”

“...”

“ผมเลิกฮอตไม่ได้จริงๆนะ”

.

.

เชื่อ

แค่ฝ่ามือนายตอนนี้ก็ฮอตเป็นบ้า..

เอาออกไปเถอะน่า

เดี๋ยวละลายหมดทั้งร่างพอดี.

END.

Special:

“อ่ะ  ยาแก้แมลงกัดต่อย”   หลอดยาสีขาวๆถูกโยนลงมาบนหน้าตัก โดยคิมบ็อบบี้

“อะไรพี่? ผมไม่ได้เป็นไร” โยนหลอดยากลับไปให้คนพี่แบบงงๆ

“เอ้า.. ก็คอมึง-...”

“กูว่าโดนหมอกัดต่อยมากกว่าว่ะ ฮ่าๆ”  คิมฮันบินนี่ทำเป็นไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยวะ โฮ้ยยยยยยยย

“อ้อ....”  คิมบับฮยองเหล่ตามองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ

“เงียบไปเลยฮยอง อย่ามาแซว”  ไม่รู้จะเอามือวางไว้ตรงไหน เลยกลายเป็นว่าผมเอามือลูบรอยแดงๆบนต้นคอของตัวเองแทน

“น้องหมอหวงมึงเป็นเหมือนกันเหรอ? ดูปกติเห็นผลักไสไล่ส่ง ฮ่าๆๆๆ”

“....”

“ไม่รู้ดิ.. แต่นี่เปลี่ยนเบอร์ให้อีกแล้ว...”

“มึงว่าไงนะ?”

“เออ.. เปลี่ยนเบอร์แล้วววว เมมใหม่ด้วยนะครับท่านคิม.. ทั้งสองคิมครับ”

“โคตรแม่-ง กุไม่เมมละโว้ยยยยยย มึงรู้ป่ะในเครื่องกูมี จุนฮเว, จุนฮเว2, เชี่ยจุนเน่, จุนฮเวล่าสุด, จุนฮเวล่าสุดกว่า, ....โอ้โหมึงงงงงง ละคราวนี้กูต้องเมมว่าอะไรวะ???”

“เรื่องของพี่ดิ จะเมมไรก็คิดเอาเองดิวะ”

“ไม่โว้ยยยยยย ไม่เมมเชี่ยไรละ ไปบอกคิมบับฮยองโน่นเลย”

.

.

“ฮยองงงงงงง เอามือถือมาดิ๊ เดี๋ยวผมลบเบอร์เก่าแล้วจะเมมเบอร์ใหม่ให้ พี่ฮันบินมันไม่สนใจผมละอ่ะ”

“ไม่ต้องลบอะไรทั้งนั้น...”

“....หื้ม?”

.

.

“กูไม่เคยเมมเบอร์มึง”

END.

อ่าวคิมบับบบบบ 5555555555555  ทำไมทำกับเน่แบบนี้ล่ะ

ใครบอกดงฮยอกใจร้าย ไม่มี๊~  รักเน่ขนาดนี้ ใจดีสุดๆ เป็นมิตรกับทุกคนแม้แต่จางฮันนา(?) 5555555

>> วันนี้มาดึกหน่อยโนะ ขอโทษจริงๆจ้า

แล้วก็ขอบคุณคอมเม้นท์  tag#ฟิคสามหมอ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ ซาบซึ้งตรึงใจมากขอบอก ^3^

มันเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงให้ keep going กับ #ฟิคสามหมอ เดอะซีรีย์ ต่อปายยย (เว๊อเว่ออ 5555)

รักทุกคนเหมือนเดิมฮะ จุ๊บบบบบบบ :3

Twitter :  #ฟิคสามหมอ   , @kii_mm  < < ทวงฟิคได้ เราเป็นมิตรกับทุกคนโนะ *ซารางเฮ*