[SF] Ice Cream (Junhyuk)

เนื้อเรื่อง

        
                             

  Ice Cream :: JunHyuk

           
             ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไอศกรีมรสวนิลาถ้วยใหญ่ได้อันตรธานหายไปเกือบหมด  อ่า... อร่อยชะมัดเลย

“กูจุนฮเวววววว!!”  คิมดงฮยอกที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน อยู่ๆก็มากระชากถ้วยไอศกรีมแสนอร่อยออกจากมือผมไป

“ทำอะไรเนี่ย อย่าแย่งดิ เหลืออีกนิดเดียวจะหมดแล้ว” เอาปากคาบช้อนพร้อมเอื้อมมือไปคว้าหวังจะแย่งไอศกรีมกลับคืน แต่อีกคนกลับเอาถ้วยนั่นซ่อนไว้ด้านหลัง

“อีกนิดเดียวจะหมดงั้นเหรอ? ทำไมทำแบบนี้วะเนี่ย?” ไม่พูดเปล่า หมอเอามือทุบหัวผมหลายทีราวกับผมกินทองคำเข้าไปอย่างงั้นแหละ

“ก็เห็นอยู่ในตู้เย็น..  จะไปรู้เหรอ  เออว่าแต่ซื้อที่ไหน โคตรอร่อยเลย” เอาลิ้นเลียริมฝีปากอย่างอดไม่ได้ แถมสายตายังพยายามสอดส่องหาถ้วยไอศกรีมที่อยู่ด้านหลังคนตัวเล็ก

“ทำเอง...”

“ขี้โม้”

“ไม่เชื่อก็ออกไปเลยไป”  หมอหน้าบูดอีกตามเคย  ...ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีเวลามาทำอะไรแบบนี้ เรียนหนักไม่ใช่รึไง?  ถ้าไม่ให้กินแล้วทำทำไม?  มีคนทำก็ต้องมีคนชิม(?)ดิถึงจะถูก

“อ่ะๆ เชื่อก็ได้ ก็กินให้แล้วนี่ไง อร่อยสุดดด แฟนใครว้า.. เก่งทุกเรื่องเลย”

“ออกไปเลยจุนฮเว ไม่ต้องมากอด ไม่ใจดีด้วยแล้วโว้ย”  ถึงดงฮยอกจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆให้ผมกอดอยู่ดีแหละน่า

“ไล่อีกและ”

“ออกไป..”

“จะให้ออกไปไหนล่ะ?”

.

.

.

“ไปซื้อของ....”

“ว่าไงนะ?”

“ออกไปซื้อของกัน...  อร่อยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจะทำให้กินอีก...” เสียงเล็กของคนในอ้อมกอดดังขึ้นชิดใบหู ตามด้วยสัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากเล็กประทับลงที่ข้างแก้มผม

เออ...

ให้มันได้อย่างนี้สิ

น่ารักเข้าไป

          การแสดงความรักหรือการอ้อนแบบที่ดงฮยอกทำนั้น.. มันเป็นเพียงกลยุทธ์หลอกล่อให้ผมตายใจเท่านั้นครับ จะกี่ครั้งๆผมก็นึกไม่ถึงตลอดว่าอาจมีบางแอบแผงอยู่ แล้วดูอย่างวันนี้.. ลากผมออกมาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า รายการของยาวยืด แต่ตัวเองดันบอกว่าลืมเอากระเป๋าตังค์มา... นี่ลืมจริงๆ หรือ หมอตัวป่วนคนนี้ตั้งใจแกล้งผมกันแน่?

.

.

“ก็คนมันลืมอ่ะ” เสียงเล็กเถียงขึ้นทันควันเมื่อผมไปจี้จุดถามว่าเขาจงใจจะแกล้งผมรึเปล่า

“ลืมจริงๆ หรือแกล้งลืม พูดมาเลยดีกว่าคิมดงฮยอก” มือข้างหนึ่งถือตะกร้าใส่ของ  ส่วนมืออีกข้างล็อคคออีกคนเพื่อจะเค้นเอาความจริง

“คิก..”  แหนะ ยังจะมาหัวเราะอีก

“นี่ถามอะไรหน่อย...”

“....”

“จูบของนายมันแพงมากรึไง..”  ผมพอนึกได้แล้ว ว่าดงฮยอกทำแบบนั้นไปทำไม เขากำลังจะแกล้งอะไรผม...

“.....”

“ถึงต้องมาแกล้งให้จ่ายตังค์ซื้อของมากมายขนาดนี้เนี่ย ตังค์จะหมดแล้วนะเดือนนี้อ่ะ”

“....”

“แล้วจริงๆก็แค่จุ๊บแก้มเฉยๆด้วยเหอะ..” พูดพลางยู่หน้าใส่หมอไปหนึ่งที

“พูดมากว่ะ...”

“ใคร?”  ผมเลิกคิ้วส่งไปหาดงฮยอกเชิงไม่เข้าใจในประโยคบอกเล่าเมื่อตะกี้   ใคร.. ใครพูดมาก? ผมเหรอ??

“นายแหละพูดมากชะมัด...  ยื่นหน้ามาซิ..”

“อะไร”

“บอกให้ยื่นหน้ามาไง”

“จะทำอะไร?”

“นับหนึ่งถึงสาม”

“เห้ย เดี๋ยวๆ”

“นับหนึ่ง..”

“...นี่กลางห้างนะ”

“สอง..”

“เดี๋ยวนะ มันจะดีเหร-“

‘จุ๊บ’   

.

.

เห้ย..
เออมันดี

มันดีมากๆเลยอ่ะ

“..ทีนี้เลิกพูดมากได้ยัง  ไม่ต้องกลัวว่าเงินเดือนที่ป๊านายให้มามันจะหมด วันนี้ยืมก่อน เดี๋ยวคืนให้ โอเค๊?”

“....”  

“โอเคนะ?”

“....”

“เฮ้จุนเน่ เป็นไรเนี่ย?”

“.....” 

ผมรู้สึกได้แค่ดงฮยอกเอามือมาโบกๆอยู่ด้านหน้าผมเท่านั้น

สติของผมหลุดลอย..

ลอยไปกับจูบแบบเด็กอนุบาลเมื่อกี้แล้ว.

            
                      ในเมื่อไม่เดินตามมาซะทีก็ยืนโง่อยู่ตรงนั้นแหละกูจุนฮเว คนอะไรตื่นเต้นกินเหตุ มันก็แค่เรื่องธรรมดาๆเท่านั้นเอง จริงๆไม่ได้อยากแกล้งนะ แต่รำคาญพวกทวงบุญคุณไง นิดหน่อยๆทำเป็นบ่นว่าไม่พอบ้างล่ะ ต่างคนต่างยุ่งไม่ค่อยได้เจอบ้างล่ะ ทำแค่นี้จะไปหายคิดถึงได้ไงบ้างล่ะ...  บทจะทำตัวเด็กนี่ก็เอาแต่ใจเหลือเกิน ให้ตาย

แล้วนี่ได้อย่างใจรึยัง..? 

ตั้งตัวไม่ทันล่ะสิจุนฮเว

อ่อนชะมัด.

เดินเลือกของล็อคโน้นล็อคนี้ไปสักพัก ก็รู้สึกได้ถึงมือหนักๆพาดลงมาบนไหล่ เงยหน้าขึ้นไปเจอคนยิ้มแป้นปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว  กูจุนฮเวนี่เวลาได้อะไรถูกใจชอบแสดงอาการโอเว่อร์เกินเหตุ เห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆกับพฤติกรรมไร้สาระของอีกคน

“ที่นายทำเมื่อกี้สุดยอดไปเลยว่ามั้ย?”  ระหว่างที่จุนเน่ขอความเห็นจากผม เค้าก็ยังหุบยิ้มไม่ได้เลย เดือดร้อนจนผมต้องยิ้มตามไปซะอย่างนั้น

“จูบแบบเด็กอนุบาลอ่ะนะ ฮ่าฮ่า”  แกล้งแหย่คนตัวสูงเล่น

“...อื้อ”  แค่แกล้งแหย่เล่นๆ แต่อีกคนกลับเขินจริงๆ แก้มยุ้ยๆนั่นแดงอย่างเห็นได้ชัด คนอะไรตัวโตกว่าแต่กลับมาเขินหน้าแดงแบบนี้ เห็นแล้วมันน่า...

“กูจุนฮเว...”

“ครับ”

“ไปจ่ายตังค์ แล้วกลับกันเหอะ..”

“...”

.

.

.

“ไม่อยากจูบแบบเด็กอนุบาลแล้ว”

            รอบนี้เราแบ่งกันทำไอศกรีมคนละรสชาติกันครับ หมอของผมอยากลองทำรสใหม่นั่นคือรสชอคโกแลต ส่วนผมต้องผ่านรสชาติเบสิคให้ได้ก่อนนั่นคือรสวนิลา ถึงจะดูเหมือนแยกกันทำ แต่ดงฮยอกเค้าก็มาช่วยผมเกือบหมดอยู่ดีนั่นแหละ แหะๆ ^^”

“เป็นไง รสชอคโกแลตอร่อยป่ะ?”  คิมดงฮยอกถามหลังจากป้อนไอศกรีมชอคโกแลตที่เค้าเพิ่งหัดทำวันนี้ให้ผมทาน และขณะที่ไอศกรีมกำลังละลายอยู่ในปากผมนั้น... มันเจ๋งไปเลย

“สุดยอดเลย!! อร่อยมาก   อ่ะลองนี่.. อ้าปากครับ”  ผมยกช้อนที่มีไอศกรีมวนิลาขึ้นแล้วป้อนให้อีกคนเหมือนที่เค้าทำให้ผม

“...”

“เป็นไงมั่งครับ....?”



"..."



"ดงฮยอกอ่า อย่าเงียบดิ.."    คิ้วผมขมวดเข้าหากันอย่างอัติโนมัติ พร้อมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่คิดว่าการให้คนอื่นชิมไอศกรีมจะตื่นเต้นได้ขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งหัดทำครั้งแรกมั้งครับ.. อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะกินได้ไหม

.

.

.

“อืมมมมม.... มันก็...”  

"..."   ลุ้น..





"อร่อย..."

"..."

"โคตรๆเลย"


"เย่!!!!!!!!!!! ^O^"    ผมยิ้มกว้างให้กับคำชมนั้น  รู้ละว่าทำไมถึงมีคนชอบทำอาหารเยอะ เวลามีคนบอกว่าอร่อยมันดีใจแบบนี้นี่เอง

.

.

“นี่จุนฮเวอ่า... แล้วถ้า... เป็นไอศกรีมชอคโกแลตผสมกับวนิลาล่ะ.. นายว่าไง?”

“หื้ม?”

“นายว่าไง...”

“มันก็คงจะ.. อร่อยน่าดูเลยมั้ง...”

“แล้วนาย...  อยากชิมวนิลามั้ย?

“อยาก...”

“...อยากชิมชอคโกแลตเหมือนกัน”

“มาดิ..”

“...”

“ขยับมาใกล้อีกนิดนึงดิ..”

“ใกล้แค่ไหน..?”

“...อีก”

“พอยัง..”

“...”

.

.

ผมไม่เคยกินไอศกรีมวนิลาที่ไหน หวาน อร่อย ละมุน เท่านี้มาก่อนเลยครับ..

ดงฮยอกหวาน...

เอ้ย.. โทษทีครับ ผมหมายถึงไอศกรีมที่ปากดงฮยอกหวาน

เอ้ย...

ไอศกรีมหวานเฉยๆก็ได้ครับ.

.

ผมเองก็รู้สึกว่ารสชาติของไอศกรีมชอคโกแลตมันดูเข้มข้นมากขึ้นไปอีก...

เพราะอะไรกันนะ?

ตอนกินจากช้อนไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่นา..

ผมว่า...  

คราวหลังไม่ต้องใช้ช้อนแล้ว

ไม่เห็นอร่อย.

เราไม่รู้หรอก..

ว่าจริงๆแล้วไอศกรีมสองรสนี้มันผสมกันได้มั้ย..

ไม่รู้จริงๆ

ตอนนี้เรารู้เพียงอย่างเดียว..

.

.

อยากกินอีก.

END.

ไอติมอร่อยจังเลยยยย อร่อยจังเลยยย 55555555555555 -/////-  ดงฮยอกก็ใสๆโนะ

เค้าหายไปนานมากกกกกกกก ใช่ป่ะ????   #ยังจะถามอีก

ใครอ่านแล้วงงๆ เค้าขอโทษเน่อ บางทีเค้าก็งงเองนี่แหละ 555555555

ยังร้ากกกกกทุกคนเหมือนเดิมนะคะ -3- ขอบคุณทุกคนเลยที่อ่าน

ที่เม้นท์ให้กำลังใจ หรือ tag/feedback ต่างๆในทวิตเตอร์ 

ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆนะคะ ^^

ช่วงนี้เค้าเรียนหนักมากกกกก 8โมงถึง 5โมงเย็นทุกวัน มีแลบทุกกกกกวัน
เรียนเป็นภาษาอังกฤษหมดอีก (อินี่บ่นเพื่อออ 555)

เอ้อ.. ละใครเคยบอกว่าถ้าเราอัพฟิคบ่อยๆขอให้เรามีแฟนเป็นหมอสมใจอ่ะ...

มันก็ดีนะ ใช้ได้เลยอ่ะ ฮี่ฮี่ฮี่  .เขินบิด 55555555555555555555555

ไม่ซีเรียสเช่นเคย ชิวๆ อ่านกันหนุกๆโนะ ^_^  

ทวิตเตอร์เชิญไปโหวกเหวกโวยวายได้ที่ Tag #ฟิคสามหมอ นะคะ

เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ -3-