[SF] Dating (BJIN)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[SF] Dating (BJIN)

เป็น SF ที่ต่อจาก SF ก่อนๆๆๆๆ นะคะ 555

เพื่ออรรถรสที่ดี แนะนำให้อ่านเรื่องก่อนๆๆด้วยโนะ

ทุกเรื่องต่อกันหมด แต่ก็จบในตอนเดียว (งงป่ะะ??? 5555)

แต่อ่านเรื่องนี้อย่างเดียวก็ได้มั้ง 555 รู้เรื่องๆ

 

เนื้อเรื่อง

กินอะไรดี?

คำถามโลกแตกนะว่าป่ะ จะกินข้าวที่คณะคนก็เยอะอย่างกับมด พอชวนพี่บ็อบกับจุนเน่ไปกินข้าวข้างนอกมันก็ไม่ไปด้วย  ผมคิดอะไรไม่ออกเลยตัดสินใจโทรหาตัวเล็ก กะว่าจะชวนออกไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือ..


“ไปไม่ได้อ่าฮันบิน.. พี่ขึ้นตรวจคนไข้บ่ายโมง ออกไปไม่ทัน”   มีแฟนเป็นหมอนี่มัน...

“อีกแล้วเหรอครับ..”

“มากินด้วยกันดิ โรงอาหารแพทย์”

“อาหารไม่เห็นจะอร่อยเลย  แต่..”

“เห็นหน้าพี่ก็เจริญอาหารแล้ว คิคิ”  เสียงเล็กนั่นแทรกขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะล้อเลียนผมอยู่ปลายสาย คิมจินฮวานเดี๋ยวนี้แสบนะครับ

“......แย่งผมพูดทำไม”

“จะมามั้ยล่ะ ถ้ามาก็จะรอ..”

“ไปครับ เจอกันนะตัวเล็ก”  เอาน่า.. มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ เจอหน้าแฟนสักครึ่งชั่วโมงก็ถือว่าคุ้มกัน



​ระยะทางจากคณะผมไปถึงคณะแพทย์มันก็ไม่ไกลหรอก ผมเลยเลือกที่จะจอดรถไว้แล้วใช้วิธีเดินเอา เนื่องจากที่จอดรถคณะแพทย์นั้นหายากพอๆกับคนโสดในคณะนั่นแหละ.. หมอกับหมอเค้าเจอกันทุกวันตั้งแต่เช้าถึงเย็น สุดท้ายเค้าก็จีบกันเองครับ ไม่ค่อยเหลือเผื่อแผ่มาให้คนอื่นเท่าไหร่หรอก


แต่ก็ช่วยไม่ได้
ในจำนวนหมอเหล่านั้น
มีคนนึง
เป็นคนของผม.




ผมเจ๋งป่ะล่ะ
.
.





“ฮันบินทางนี้”  นั่นไงแฟนผม  โบกมือแทบจะสุดแขนก็ยังไม่พ้นหัวคนอื่นเลยครับ ตัวเล็กจริงๆนะนั่น  แต่ผมชอบนะ.. เวลากอดก็ถนัดมือดี

ผมเดินไปหาพี่จินฮวานที่โต๊ะก็เจอกับเรื่องแปลกใจคือตัวเล็กซื้อข้าวมาไว้ให้ผมแล้ว..
น่ารักไปมั้งเนี่ย  เดี๋ยวให้แม่ไปขอซะวันนี้เลย

และอีกเรื่องที่น่าแปลกใจกว่าเรื่องแรกคือ พี่ๆผม น้องผม แฟนของพี่ผม แฟนน้องผม โอ้โห.. อยู่นี่ครบเลย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ
เคยชวนกูป่ะ เคยป่ะ?

“จะมาทำไมไม่ชวน”  ส่งสายตาคาดโทษไปหาจุนเน่

“พวกผมชวนมันไม่น่ามาเท่าพี่จินชวนหรอกน่า ทำเป็นโกรธไปได้ วุ้วว”

“มึงก็น้อยๆหน่อยฮันบิน เล่นหัวตัวเล็กของกูอยู่ได้”  อ่าววว พี่มิโนนอกจากจะมาโผล่บนโต๊ะนี้ได้ไงไม่รู้ ยังปากเสียอีกนะครับ จินฮวานของใครให้โอกาสพูดใหม่อีกที

“นี่แฟนผมนะ พี่เกี่ยวไร? แล้วผมก็ไม่ได้เล่นหัว เค้าเรียกเอ็นดูต่างหาก” สองมือของผมยังคงยีผมพี่จินฮวานเล่นต่อไป

“ฮันบินไม่เอาน่า.. ผมยุ่งหมดแล้ว”   พี่จินฮวานเอื้อมมือมาจับมือผมบังคับให้หยุด แล้วย้ายมือเล็กนั่นมาดึงมือผมให้โอบรอบคอตัวเองไว้แทน..  และเนื่องจากผมยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่พี่จินฮวานนั่งอยู่ ระดับที่ต่างกันทำให้ผมต้องโน้มตัวลงมาตามแรงดึงจนกลายเป็นว่าคางผมเกยอยู่บนหัวตัวเล็กอีกที..



“เย็นนี้ไปเดทกัน”  อยู่ๆพี่จินฮวานก็หันหน้ามาหาไม่บอกไม่กล่าว หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ แล้วก็เอาแต่จ้องตาผมอยู่อย่างนั้น..

จ้องแบบนี้มันฆ่าคนได้รู้ป่ะ?



“พี่ว่าไงนะ? เดทเหรอ?”

“ว่างแค่วันนี้.. โอเคนะ”

“ครับผม”   ผมมันคนว่างครับ จะไปไหนตอนก็ได้ แต่พี่จินฮวานนานๆทีจะว่างนะ.. ถึงไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่ยังไงผมก็รักอยู่ดี




“พี่จินปล่อยมือพี่ฮันบิน แล้วมากินข้าวกันได้แล้ว จีบกันอยู่ได้”  ดงฮยอกโพล่งขึ้นมาซะดื้อๆ ... ลืมไปเลยว่าอยู่โรงอาหาร

“พี่ทำอะไร ป่าวเลย”

“หวงพี่ฮันบินล่ะสิ..  ทั้งหมอทั้งพยาบาลสาวๆแถวนี้มองตาไม่กระพริบเลย”

“อะไรเล่า...”

“ก็พี่ฮันบินหล่อ.. พี่จินต้องทำใจนะ”  น้องดงฮยอกอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ พี่เลี้ยงเลยเอา


“น้อยๆหน่อยคิมดงฮยอก  ใครนั่งอยู่นี่” จุนฮเวชี้มือเข้าหาตัวเองแล้วก็โวยวายใหญ่เลย

“นายไง”

“แล้วไงต่อ”

“ก็แฟนไง โง่เหรอ”  บนโลกนี้มีดงฮยอกคนเดียวครับ ที่ปราบคนแบบจุนฮเวได้ ผมเชื่ออย่างนั้นนะ ขนาดพี่จินที่อายุมากสุดยังทำไม่ได้เลย 

“แล้วชมคนอื่นทำไม”

“คนอื่นอะไร นั่นแฟนพี่กูป่ะ ประสาท”

“พูดไม่เพราะ แล้วยังจะมาดุอีก.. ทีเมื่อคืนน่ะนะ... ไม่เห็นจะดุงี้เลย...”

“....หยุดนะ”

“ยิ่งดึกยิ่งพูดง่าย พูดเพราะเสียงหวานกว่านี้พันเท่า.. บอกให้ทำอะไรก็ทำ... ตัวอย่างเช่น..”

“กูจุนฮเว!!!!!!”

โดนฟาดไปตามระเบียบเพราะปากหาเรื่องตลอดเวลาของกูจุนฮเว  แต่จะว่าไป.. ตั้งแต่มันคบกับใครมา ผมในฐานะพี่คนสนิทก็เห็นว่าดงฮยอกนี่แหละคือคนที่จะคุมเด็กบ้านี่อยู่หมัด เห็นทะเลาะกันแบบนี้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนนี่.. อื้อหือ..  อย่าให้พูดเลยครับ เดี๋ยวจะอิจฉาเปล่าๆ





          ​คิมฮันบินเป็นมนุษย์ที่เหมือนจะทำความเข้าใจทุกสิ่งได้โดยง่ายและสามารถทำได้ดีในทุกๆเรื่องจนน่าอิจฉา แต่มันมีอยู่เรื่องนึงที่ฮันบินทำไม่ได้เลยคือ การทำตามที่ผมพูด..  ผมบอกให้กลับไปรอที่ห้อง เดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะโทรให้มารับ แต่สิ่งที่ฮันบินทำคือนั่งรอผมอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนนี้


“บอกให้ไปรอที่ห้อง.. นายนี่จริงๆเลย”

“อยากอยู่ด้วยนานๆไง พี่ไม่เข้าใจเหรอ”

“โอเคๆ ไม่เถียงแล้ว เด็กดื้ออออ”  จับแก้มฮันบินยืดแรงๆไปหนึ่งที


ผมเพิ่งรู้ว่าฮันบินไม่ได้เอารถมาจอดที่คณะแพทย์  เราเลยจำเป็นต้องเดินกลับคณะของฮันบิน ระหว่างทางที่เดินฮันบินไม่ปล่อยมือผมซักวินาทีเดียว..

ตั้งแต่เรากลับมาคบกันอย่างจริงจังผมรู้สึกได้เลยว่าฮันบินหวงผมมาก..
มากพอๆกับที่ผมหวงเค้านั่นแหละน่า



“วันนี้พี่อยากไปเดทที่ไหนครับ?”

“ตามใจนายเลย”

“งั้นไปหาอะไรอร่อยๆกิน แล้วไปดูหนังรอบสุดท้ายคืนนี้กันป่ะ”

“เด็กชะมัด”

“อ้าว.. พี่อยากทำอะไรผู้ใหญ่ๆก็ไม่บอก” ผะ..ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ

“..อะ..อะไร”

“อะไรล่ะครับ หึหึ”  คิมฮันบินอย่ามองแบบนี้สิ ไม่เอาน่า..

“งั้นตามนั้นแหละ ป่ะดูหนังกันนะ”  ดูหนังก็ดูหนังสิ โธ่..




​





           ผมตั้งใจพาพี่จินฮวานมาดูหนังผี ก็ผมชอบนี่.. และที่สำคัญมันคือรอบสุดท้ายของคืนนี้.. คนในโรงภาพยนตร์ยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ แทบไม่ต้องทำอะไรเลยตัวเล็กก็เข้ามากอดผมเองด้วยความกลัว


มันเป็นแผนน่า..


“พี่ลืมตาบ้างก็ได้”

“ไม่เอา  คราวหลังไม่มาด้วยแล่ว”  หน้าเล็กซุกอยู่ต้นแขนพูดเสียงอู้อี้

“มันไม่ได้หน้ากลัวขนาดนั้น..  นี่ลืมตาก่อน”  สะกิดไหล่ตัวเล็กไปเบาๆสองที  อีกคนจึงค่อยๆหรี่ตาขึ้นมาทีละข้าง ใช้เวลาหลายวินาทีเลยทีเดียวกว่าจะยอมทำตาให้เป็นขนาดปกติ



คิมจินฮวานยังเป็นเด็กอยู่เลย ในความคิดผม

น่ารัก.





“ลืมตาแล้วพี่เห็นอะไรครับ”

“เห็นฮันบิน...”  แน่สิก็ผมยื่นหน้าเข้าไปบังจอภาพยนตร์ทั้งหมด ทำให้ในสายตาพี่จินฮวานตอนนี้มีแต่ผม

“แล้วกลัวไหม?”

“กลัว..”

“กลัวอะไร ก็มองผมสิ ผมบังให้แล้วไง”   ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเสียตังค์เข้ามาดูหนังทำไมตั้งสองชั่วโมง ถ้าพี่จินฮวานจะงอแงขนาดนี้

“เสียงมันยังดังอยู่นี่..”

เดือดร้อนจนผมต้องเอามือทั้งสองข้างของตัวเองไปปิดหูพี่จินฮวานไว้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มือผมปิดหูพร้อมประครองหน้าพี่จินฮวานให้มองแต่ผม..  จ้องตากันแบบนี้มันก็เขินเป็นเหมือนกันนะครับ


“หายกลัวยัง?”

“อื้อ..”  ตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก

“คราวหลังมาดูกันอีกนะ”

“ไม่เอา..”

“โอ๋ๆคนดี ผมล้อเล่น งั้นกลับห้องกันครับ ผมไม่แกล้งแล้ว”


           สีหน้าพี่จินฮวานยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ตั้งแต่นั่งอยู่บนรถจนกลับมาถึงห้อง สงสัยจะกลัวจริงๆแฮะ.. ผมรู้สึกผิดจัง เดทวันนี้พี่จินฮวานดูไม่ค่อยมีความสุขเลยอ่ะ แต่ความจริงคนที่ควรกลัวน่าจะเป็นผมมากกว่านะ พี่จินฮวานเรียนหมอแท้ๆยังจะกลัวผีอีก อะไรของเค้าเนี่ย


“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิครับ ผมรู้สึกผิดนะ..”  เอามือโอบรอบเอวคนตัวเล็กจากด้านหลังแล้วออกแรงบังคับให้เดินเข้าห้องนอนโดยที่ยังกอดกันแบบนั้น

“อาหารอร่อย แต่หนังไม่โอเคเลย”  พูดไปพลางทำหน้ายู่ไม่พอใจตามแบบฉบับคิมจินฮวานเลยล่ะ

“ผมรู้แล้วน่า”

“พาไปดูหนังเป็นเด็กมัธยมไปได้...”

“เอ๊า...”

“ทำอะไรไม่รู้จักโตซะที.. คิมฮันบิน”

“.............”

อยู่ๆคนตัวเล็กที่โดนผมกอดจากด้านหลัง ก็หันหน้ามาแล้วกดจูบที่ปลายจมูกผมเบาๆ แบบไม่ให้ผมตั้งตัวสักนิดเดียว


"ต้องให้เริ่มก่อนตลอด.."


เสียงเล็กพูดแค่นั้น แล้วก็เอาแต่ฝังหน้าลงไปกับอกของผม ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมารับผิดชอบในสิ่งตัวเองทำไว้แม้แต่น้อย



“ผู้ใหญ่เค้าเดทกันแบบนี้เหรอครับ?”  ก้มลงไปกระซิบเบาๆข้างหูคนตัวเล็กในอ้อมกอด

“มั้ง..”

“พี่ไปรู้มาจากไหนกัน”

“.....ไม่รู้”

“.....”

“แต่มันดีกว่าดูหนังผีแน่ๆ”

“....อะไรดีกว่าดูหนังผีครับ?”

“กะ..ก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ไง”

“ยืนกอดกันเฉยๆแบบนี้อ่ะนะ”
.

.






“........อย่างอื่นด้วยก็ได้.. มั้ง”

“คิมจินฮวาน”

"......."

“ทำไมพี่เป็นคนแบบนี้เนี่ย”  ค่อยๆดันไหล่พี่จินฮวานออกจากตัวผม เพื่อจะได้เห็นหน้าคนน่ารักชัดๆ

“ฮันบินอย่าจ้อง...ไม่เอา”   แหนะ มุดเข้าไปอีกละ มุดอะไรนักหนาวะเนี่ยห๊ะ

“พี่ครับ.. เลิกหลบหน้าผมซะที น่ารักจะตาย ขอผมดูนานๆหน่อย”

“ฮื้อออออ ไม่เอา”   ตัวเล็กกำลังจะมุดอีกรอบ แต่ผมไม่ยอม เลยรีบเอาสองมือบังคับหน้าเล็กนั่นให้สบตาผม

.

.



"เขินเหรอครับ?"

"......"


“ถ้าเขินก็หลับตานะ..”

พอพูดแบบนั้นไป เปลือกตาของพี่จินฮวานก็ปิดลงช้าๆ อีกทั้งแก้มใสนั่นก็ขึ้นสีระเรื่อกว่าที่เคยเป็น


“......”


“..ไม่ต้องมองหน้าผมก็ได้" เสียงพูดดังชิดริมฝีปากเล็ก


"........"


"แค่ตอบรับผมก็พอ...”


.

.




น่าเสียดาย

เสียดายที่ปากผมมันชิดริมฝีปากเล็กไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว..











"ตัวเล็ก.. โอเคมั้ย?"

คำถามนี้มันไม่ควรมาถามตอนที่แผ่นหลังของผมแนบอยู่บนเตียง แถมยังมีมือร้อนๆของฮันบินซุกซนอยู่ใต้เสื้อผมแบบนี้


"ฮะ.. ฮันบิน"

.

.

"จูบนะครับ.."

"......"  ขอทำบ้าอะไร



จำไม่ได้ว่าเฉพาะวันนี้นี่คือครั้งที่เท่าไหร่ แต่จูบของคิมฮันบินสามารถดึงพลังงานของผมออกไปจนหมด ถึงฮันบินจะเคยบอกว่าผมจูบเก่งก็เถอะ แต่เทียบไม่ได้เลยกับเจ้าของจูบที่กำลังบดขยี้ริมฝีปากผมอยู่ในตอนนี้


"อ้ะ.. อื้ออออ..  ฮะ..ฮันบิน พะ.. พอก่อน"  ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว

ฮันบินยอมผละออกจากผม แต่ก็ยังไม่ยอมถอยหน้าออกไปซะที.. ให้ตาย หน้าผมร้อนจนไม่รู้จะร้อนยังไงแล้ว



"คนดีไหวมั้ยครับ?"


"ถามอยู่ได้.."


"ก็ผมห่วง.."

"......"

"แล้วพรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้ารึเปล่า.. ถ้ามี.. จะได้เบาๆไง.. ผมกลัวพี่ลุกไม่ไหว.."

"พูดอะไร ไม่อายเลยรึไง"

"ตอบผมมาก่อน"

.

.



"ไม่มี...  มีแค่เช็คงานตอนเย็น.."

"งั้นผม..."

"ทำตามใจนายเถอะ"





...ยอมรับก็ได้ว่าผมเองก็ต้องการฮันบิน


.

.



กิจกรรมดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น.. ถึงเราจะอยู่ด้วยกันทุกวันแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะมีเวลาทำอะไรๆมากนัก.. ต่างคนต่างมีหน้าที่ แล้วยิ่งผมกำลังจะเป็นหมอ เวลาให้ฮันบินยิ่งน้อยลง แต่ฮันบินเข้าใจและใส่ใจผมมาโดยตลอด และทุกๆครั้ง.. ฮันบินอ่อนโยนกับผมมาก.. มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ผมรู้สึกอย่างนั้น



"พี่ไหวแน่นะครับ?"

"อ้ะ...  ม.. มันใช่เวลาจะมาถามมั้ย"   บ้าจริง คิมฮันบิน

"ก็ผม..."

"ถ้าพี่บอกว่าไม่ไหวแล้วจะหยุดรึไง?" พูดออกไปตรงๆจะได้เลิกถามคำถามไม่ถูกเวล่ำเวลาซะที





"ไม่ครับ..."

.

.






"งั้นก็ต่อเถอะ"





END.






Special : 

"พี่จินกับพี่ฮันบิน เมื่อวานไปไหนกันมา ผมโทรหาไม่มีคนรับสักคน"  

อ่า... รู้แล้วน่า ตื่นมาก็เจอมิสคอลประมาณสิบสายจากน้องชายตัวยุ่ง คิมดงฮยอก


"ไปกินข้าว"

"แค่นั้น?"

"ดูหนังต่อด้วย"

"แล้วไงต่อ"

"... ไม่แล้วไงต่อ ก็กลับห้อง"

"เหรอ.. แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ผมอ่ะ"  ละนี่จะซักไซร้อะไรผมนักหนาวะเนี่ย

"ทำงานอยู่"

"งานอะไร พี่ฮันบินต้องช่วยด้วยเหรอ ทำไมโทรเข้าเครื่องพี่ฮันบินก็ไม่รับอ่ะ"

"....เอ่อ"


.

.


"ดงดงอยากรู้เหรอครับ?  เค้ารู้นะ ป่ะกลับห้องกัน.. เดี๋ยวทำให้ดู"

"รู้จริงป่ะ อย่ามาโม้นะจุนเน่"

"เออน่าา.. รู้สิ"

"ผมไม่ง้อพี่ก็ได้ โธ่วว -.- พวกผมกลับละครับ บ้ายบายนะ" 




แต่เดี๋ยวนะ..จุนฮเวรู้อะไร?

.

.



"เห้ยยย ดงฮยอกกกก กลับมาาาาา เดี๋ยวพี่บอกเอง ไม่ต้องให้จุนฮเวทำให้ดู ม่ายยยยยยย!!!!"





END.

พี่จินเรียกดงฮยอกทันป่ะให้ทาย 55555555555555555 

คือที่มาของ SF นี้ เกิดจากการที่เราไปอ่าน #ฟิคฮันบินกินเด็ก 
ทำให้เราหื่นเล็กน้อยถึงปานกลาง #เห้ยยยยยย 555555555
ไม่มีอะไรแกร๊ อ่านไปเห๊อะ ชิวๆโนะ

เม้นแต่คนละคือน่ารักมากอ่ะ เหมือนมีคนรักเราอยู่ห่างๆ
แบบรักนะแต่ไม่แสดงตัว แต่รักมึงนะเว้ย ไรงี้ -3-
ถึงจะน้อยแต่มีความสุข แอร๊ยยยย 55555555555 

รักและขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ ขอบคุณจริงๆ
และขอบคุณมากขึ้นอีกนิดสำหรับที่มาเม้น เพราะเค้าชอบอ่าน 5555
และขอบคุณ tag #ฟิคสามหมอ  ในทวิตเตอร์ด้วย น่าร้ากกกก :3

ปล. หนูเรียนเภสัชเน่อ ไม่ใช่หมอจ้า  
แต่อยากมีแฟนเป็นหมอ #ไม่เกี่ยววววว #ท่ดๆๆๆๆ 5555555