คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Just Dirty Birthday
CHAPTER 3
สัมผัสเบาๆ ส่งความอบอุ่นจากปลายนิ้วสู่เส้นผมนิ่มๆของหวังจื่อเทา เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นจากภวังค์แห่งความเดียวดาย
...พี่คริส...
“อาบน้ำก่อนนะอาเทา พี่เอาชุดมาให้” เทารับผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าชุดหนึ่งมา แล้วลุกขึ้นถอดเสื้อออกอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะเดินโงนเงนไปยังอ่างอาบน้ำที่คริสผสมครีมอาบน้ำเตรียมไว้ให้เขา
“พี่ออกไปได้แล้ว ผมจะอาบน้ำ” เทาพูดพร้อมช้อนฟองสบู่แล้วปาใส่หน้าคริสที่จ้องเรือนร่างของเขาไม่วางตา ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงในอ่าง
คริสยกมือขึ้นปัดฟองสบู่ที่เกาะอยู่บนกลุ่มผมสีทองของเขาพร้อมส่งเสียงรับคำในลำคอเบาๆ จากนั้นก็เดินตามเก็บเสื้อผ้าที่ถูกถอดกระจัดกระจาย เขาถอนหายใจแล้วยกมุมปากขึ้น เมื่อเดินมาเก็บชิ้นสุดท้ายที่พาดอยู่บนขอบอ่างอาบน้ำ
‘ลงไปอาบด้วยคนได้ไหมเนี่ย’
คริสกัดริมฝีปากจ้องมองอาเทาที่พริ้มตาหลับอย่างสบาย
ใบหน้าของคนที่เอาแต่ใจซ้อนทับกับใบหน้าเด็กน้อยไร้เดียงสาในความทรงจำของเขา ทำให้คริสอดไม่ได้ที่จะระบายรอยยิ้มอบอุ่นออกมา
แม้ร่างเปลือยเปล่าตั้งแต่ส่วนอกของเทาจะจมหายไปในอ่างน้ำ มีฟองสบู่เป็นแพหนาขวางกั้นการมอง ทำให้คริสอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์บางอย่าง เขารู้…ร่างกายนั้นน่ารักขนาดไหน...เพียงแค่จินตนาการ...คริสก็ต้องหักห้ามใจไม่ให้ร่างตัวเองล่วงล้ำลงไปในอ่างอาบน้ำ
...ใจเย็นไว้ ยังไม่ใช่ตอนนี้ เวลาจับแพนด้ากินน่ะ..หลังจากนี้ต่างหาก...
การได้แช่น้ำอุ่นๆ ทำให้เขาก็รู้สึกหายมึนลงบ้าง แม้มโนภาพในหัวของเทายังคงบิดเบี้ยว เทาผุดลุกขึ้นจากอ่างน้ำไปล้างตัวแล้วสวมเสื้อผ้าพี่คริสจัดไว้ให้
...หลวมชะมัดเลย...
“เฮ้อ ถึงพี่จะทำดีกับผมสักเท่าไหร่ มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่หรอก …พี่ลืมเอากางเกงในผม ให้ตายเถอะ ผมเกลียดพี่จริงๆ” เทาพึมพำขณะผูกรัดสายกางเกงให้แน่นขึ้น
เมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เทาก็เห็นร่างของคริสนั่งอยู่ตรงขอบเตียง เขาเบ้ปากเมื่อสังเกตว่าในมือของคริสมีขวดยาแก้ปวดหัวอยู่ เขาจึงทำเมินเฉยเดินผ่านร่างคริสไป ก่อนที่จะล้มตัวลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มหนาคลุมร่างจนมิด
“อาเทา นายดื่มเยอะขนาดนั้น ไม่กินยาพรุ่งนี้พี่ว่านายต้องปวดหัวแน่ กินยาเถอะ” คริสพูดพลางดึงผ้าห่มลง
”ไม่ต้องมายุ่ง ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
”แต่พี่ว่า” คริสขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ
”พี่รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันเกิดที่ห่วยแตกที่สุด ให้ตายเถอะ พอแล้วน่า ต่างคนต่างอยู่ได้ไหม”
พอเทาพูดจบคริสก็นิ่งเงียบไป เมื่อเขาได้เห็นท่าทางดื้อดึงของเทาในตอนนี้ ก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงเด็กขี้แยคนนั้นที่มักจะร้องไห้โยเยเวลาถูกบังคับกินยา ดังนั้นหน้าที่เกลี้ยกล่อมจึงตกเป็นเขาอยู่เสมอ
คริสกำขวดยาในมือแน่นแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างยากเย็น …ตอนนี้เทาจะยังคงยอมกินยาเพื่อเขาเหมือนเดิมหรือเปล่านะ …
“แล้วพี่ต้องทำยังไง”
“ก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ ผมไม่กินยา และพี่ก็ไม่ต้องทำอะไรเพื่อผมอีกแล้ว เพราะสิ่งที่พี่ทำ มันยิ่งทำร้ายผม”
คริสวางขวดยาลงแล้วยกมือทั้งมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้
“โอเค...ไม่กินก็ไม่กิน พี่รู้ว่าเทายังโกรธพี่เรื่องตอนเด็กที่พี่จากนายไปโดยไม่ได้ลาในวันนั้น พี่ขอโทษก็แล้วกัน คืนดีกันนะ” เทาเอาหมอนปิดหน้าไม่ยอมมองคริสยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา
“งั้นขอเหตุผลดีๆหน่อย ว่าทำไมวันนั้นพี่ถึงไปแคนาดาโดยไม่บอกลาผม”
เสียงคำถามอู้อี้ของเทาทำคริสนิ่งแล้วหลุบตาลงอย่างอ่อนล้า
“อืม…ก็เพราะพี่กลัวว่าเทาจะเสียใจ กลัวจะเห็นเทาร้องไห้ต่อหน้าพี่…”
“….พี่แต่งนิทานเก่งดีนี่” เทาหันมาปาหมอนใส่คริสพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน ..งั้นที่เขาได้ยินวันนั้นคงหูฝาดไปล่ะสิ
‘ไม่ล่ะฮะ อาเทาขี้แยจะตายไป กว่าจะปลอบได้ พี่สาวสวยๆบนเครื่องบินคงไม่รอผมแล้ว เดี๋ยวผมอดไปเล่นหิมะที่แคนาดาพอดี’
...เหอะ แล้วทำไมพี่ถึงบีบบังคับแม่ผมให้ส่งผมย้ายมาเรียนที่เกาหลี ทั้งๆที่ผมเกือบจะลืมพี่ได้แล้ว…
เทาแค่นหัวเราะอย่างประชดประชัน ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความร้อนแผ่วที่ขอบตา
“เรื่องนั้นผมไม่โกรธพี่แล้วล่ะ มันก็แค่ความทรงจำเก่าๆของไอ้เด็กโง่คนนั้น แต่ที่ผมไม่พอใจคือการมาอยู่ที่นี่ พี่มัวแต่คิดแทนผมว่าผมรักพี่ ผมคิดถึงพี่ ผมอยากอยู่กับพี่ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ พี่ไม่รู้หรือไงว่าพี่ทำตัวน่ารังเกียจแค่ไหน”
คริสได้แต่จ้องเทานิ่งด้วยสายตาที่แดงก่ำ หลังจากเทาได้ตวาดระบายความโกรธออกมา เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะถูกต่อต้านขนาดนี้ การที่เขาเอาเทามาอยู่ด้วยก็เพราะอยากขอโทษกับสิ่งที่ได้ทำไปในอดีต แล้วกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม แต่เวลานี้เทาคงไม่คิดแบบเขา
ดังนั้นเขาควรปล่อยเทาไป ...หรือว่าควรจะทำให้แปดเปื้อนจนไม่กล้าคิดที่จะหนีจากเขา
“ผมไม่อยากอยู่เกาหลีแล้ว ผมจะกลับชิงเต่า เพราะอะไรรู้ไหม.. เพราะผมเกลียดพี่! ”
เทาผุดลุกจากเตียง แต่แขนข้างหนึ่งก็ถูกดึงกระชากให้กลับมานั่งลงเหมือนเดิม ถึงแม้เทาจะยอมกลับมานั่งโดยไม่ได้ขัดขืน แต่คริสก็ไม่ยอมปล่อยแขนและกลับบีบให้แรงขึ้นจนเทาต้องกัดฟันซ่อนความรู้สึกเจ็บปวด
“..ปล่อยผม”
คริสจ้องใบหน้าเทาด้วยความสงบนิ่งเหมือนไร้ความรู้สึกใดๆ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่กำลังลุกโชนด้วยโกรธ..
“..พูดอีกครั้งสิ”
“พูดอะไร ปล่อยผมหรอ หรือว่า ..ผมเกลียดพี่” เทาเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย
“พูดอีกครั้ง!!”
“ ..ผม ..เกลียด ..พี่ ” เสียงแผ่วเบาของเทากระซิบข้างหูคริสอย่างช้าๆ ความเย็นชาที่ปะปนในน้ำเสียงนั้นได้กรีดลึกไปในหัวใจของคริสอย่างโหดร้าย ทำให้มือของเขาคลายออกจากเรียวแขนของเทาอย่างเชื่องช้าราวกับไร้เรี่ยวแรง…
ขณะที่เทาลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง ทิ้งคริสที่อยู่เบื้องหลังนั่งจมกับความคิดของตัวเองอย่างเงียบๆ
...หรือว่าควรจะทำให้แปดเปื้อนจนไม่กล้าคิดที่จะหนีจากเขา
“อย่าเพิ่งไป...ฉันมีของขวัญจะให้นายอีกชิ้นหนึ่ง...อาเทา”
ความคิดเห็น