คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : C. 2.1
ซิงหยานรีบปกปิดการแสดงออกที่ไม่สุภาพของเขา และก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบคนที่มีอาการเจ็บปวด
“ ท่านอาจารย์มีอะไรผิดปกติ?”
หัวของปู๋ไป่ปวดจนถึงขนาดที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เขาแค่รู้สึกว่าการนวดด้วยมือก็ดูเท่นิดๆและทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากทีเดียว
เมื่อมองไปที่ด้านข้างของเขา ปู๋ไป่ก็เรียกออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
"ซิงหยาน" ก่อนที่จะหมดสติไปทันที
เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นหมดสติไปแล้ว ท่าทางที่ดูเชื่อฟังของซิงหยานก็เปลี่ยนไป
ราวกับว่ามีชั้นของน้ำแข็งหลายต่อหลายชั้นก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา ซิงหยานมีออร่าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่แยแส
นิ้วเรียวของเขาสัมผัสกับคอของชายหนุ่มที่หมดสติ และหลังจากนั้นเขาก็ลงแรงเล็กน้อย
ใบหน้าขาวของชายหนุ่มก็แดงก่ำกลายเป็นสีแดงฉาน มันช่างสวยงาม -
คล้ายกับภาพของดอกพลัมสีแดงนั่งอยู่ท่ามกลางหิมะ
“ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม เมื่อข้ามั่นใจแน่นอนเกี่ยวกับการหลบหนีของข้า
แน่นอนว่าข้าจะฆ่าเจ้า” ปัจจุบันเขาเป็นลูกชายที่ไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัวของเขา
และเขานั้นต้องการเวลาอีกไม่กี่ปีก่อนที่เขาจะแก้แค้นผู้คนที่ทำให้เขาอับอาย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามในตอนนี้
เขาโชคไม่ดีที่ถูกคนผู้นี้จับมา ทำให้ความพยายามทั้งหมดของเขาต้องโยนทิ้งไป ช่างไม่เกรงกลัวเสียจริง!
“หลังจากที่ข้ากำจัดพวกเขา เจ้าจะเป็นคนต่อไป”
ซิงหยานเคลื่อนนิ้วมือของเขาออกจากบริเวณที่เปลี่ยนเป็นผิวขาวซีดชัดเจน
ก่อนจะค่อยๆสางผมสีดำของปู๋ไป่ ยิ่งกว่านั้นก็คลุมร่างเขาไว้ด้วยผ้าห่มอย่างดี
หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ เขาถอนตัวออกไปและยืนอยู่ในพื้นที่มืดมิดตามเดิม
เมื่อถูกบังคับให้รับความทรงจำและความรู้สึกที่ไม่ได้เป็นของเขา
ปู๋ไป่ก็รู้สึกไม่ดีทั้งสิ้น หลังจากที่ปู๋ไป่หมดสติไป เขาก็ตื่นขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน
ในตอนนี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเขาก็ยังไม่เคลื่อนไหว
ปู๋ไป่เสียใจมากยิ่งขึ้น
ความทรงจำดั้งเดิมแจ้งให้เขาทราบว่าชายหนุ่ม ผู้ซึ่งถูกเดรัจฉานกระทำชำเรา ซึ่งนอนอยู่ข้างๆเขาในขณะนี้
ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวเอกชาย ความหวังสุดท้ายของปู๋ไป่แตกเป็นเสี่ยงๆ
ในตอนแรกเริ่ม เขาตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อตัวเอกชายให้ดีกว่าเดิม
ด้วยความหวังว่าบุคคลดังกล่าวจะไว้ชีวิตของเขาสักเพียงเล็กน้อย ปู๋ไป่หมดหวังแล้ว และตอนนี้มันอาจจะเหมาะสมมากยิ่งขึ้นที่จะวางแผนหลบหนีจากตัวเอกชาย
“ซิงหยาน” หลังจากปู๋ไป่ได้รับความทรงจำ เขาก็สามารถเรียกชื่อชายหนุ่มคนนั้นได้ในตอนนี้
ถ้าพูดกันจริงๆ ซิงหยานผู้นี้ไม่ได้นับว่าเป็นหนึ่งในชายหนุ่มที่ถูกคุมขัง แม้ว่าเขาจะถูกจับมาพร้อมกับตัวเอกชาย
ตั้งแต่ต้นเลย เขาคือคนที่อ้อนวอนขอให้ร่างต้นฉบับรับเขาเป็นผู้ช่วย ในครั้งนั้น
แม้ว่าร่างต้นฉบับจะไม่ขาดชายหนุ่ม ทว่าเมื่อเห็นว่าสติปัญญาของซิงหยานไม่ชั่วนัก ร่างต้นฉบับก็ตกลงยินยอม
ในท้ายที่สุด ยิ่งซิงหยานถูกใช้งานมากเท่าไหร่ ร่างต้นฉบับก็ยิ่งได้ประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น
ดังนั้นซิงหยานผู้นี้จึงถูกปล่อยทิ้งให้อยู่เคียงข้างร่างต้นฉบับเพื่อรับใช้เขา
“ท่านอาจารย์มีสิ่งใดจะชี้แนะ?” ซิงหยานก้าวออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาไม่เคยจากไปไหน
ใบหน้าของปู๋ไป่[1] เปลี่ยนกลายเป็นสีแดง งานอดิเรกของร่างต้นฉบับวิปริตเกินไป
แม้ในช่วงเวลาเช่นนี้ เขายังคงปล่อยให้ใครบางคนอยู่ร่วมสังเกตการณ์
“ช่วยข้าไปจัดหายา” ปู๋ไป่ไม่อยากเต็มใจที่จะยอมรับว่า ชายหนุ่มที่อ่อนโยนผู้นี้เป็นของเขา
ซิงหยานรีบถอนตัวออกไปตามคำบอกใบ้อย่างไม่ลังเลและเพื่อถอยไปจัดหายา
ทิ้งให้ปู๋ไป่อยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดร่วมกับตัวเอกชาย ที่อยู่ใต้ผ้าห่ม
ไม่ใส่เสื้อผ้า เขาสัมผัสผิวของชายหนุ่มเป็นครั้งคราว เป็นสาเหตุให้หัวใจของเขาสั่นสะเทือนเป็นบางครั้ง
ปู๋ไป่เตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นชายหนุ่มเหมือนกัน
มันไม่มีอะไร
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดา
แต่เป็นความวิปริตที่ชื่นชอบชายหนุ่มหน้าตาดี นั่นทำให้เขารู้สึกหดหู่มากว่าเดิม
เมื่อซิงหยานกลับมา เขาได้พบกับภาพของปู๋ไป่ที่อยู่ในลักษณะท่าทางกระวนกระวาย
และยิ่งไปกว่านั้นคือรู้สึกประหลาดใจ ในช่วงเวลาสั้น ๆเขาพูดประโยคหนึ่ง “ท่านอาจารย์ยามาแล้ว”
ก่อนที่จะเงียบและถอยกลับไปด้านข้างอย่างเชื่อฟัง
ในขณะที่ปู๋ไป่เองก็ยุ่งอยู่กับดูแลตัวเอกชาย เขาจึงไม่หันกลับมามอง
เพียงพยักหน้าของเขาเล็กน้อยเพื่อแสดงว่าเขาเคยได้ยิน
ซิงหยานรู้สึกว่าวันนี้อาจารย์ไม่เหมือนเดิม แต่ว่า
เขาไม่สามารถชี้บ่งจุดที่มันผิดปกติได้เฉพาะเจาะจง แต่ทันใดนั้น เขาก็เห็นภาพของผู้เป็นอาจารย์สวมเสื้อผ้าเพียงชั้นเดียวเท่านั้น
ชุดนอน อุ้มชายหนุ่มผู้ที่รับใช้เขาเมื่อคืนเดินออกจากห้อง ซิงหยานรู้สึกตกใจถึงขนาดที่ว่าเขาจวนเจียนจะต่อต้าน
ปู๋ไป่ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ แม้ว่าเหล่าต้าจะเตือนเขาว่าอย่าทำลายโครงสร้างเดิม
แต่อีกฝ่ายก็ยังทิ้งคำใบ้ไว้ว่า ตราบใดที่มันไม่มากเกินไป เขาก็สามารถทำได้ตามที่เขาพอใจ
เพราะฉะนั้น ความต้องการของเขา คือเขากำลังจะแก้ไขความผิดพลาดเมื่อคืนวานนี้
จากความทรงจำเดิมของเขา ปู๋ไป่ก็ไปถึงสระน้ำส่วนตัวของบิชอป ปู๋ไป่รู้สึกว่าเขา บิชอป เป็นอาชีพที่ทำเงินเป็นล่ำเป็นสัน
สระน้ำได้รับการดัดแปลงหลายรอบเพื่อให้กลายเป็นขนาดของสระน้ำ
หลังจากจุ่มมือลงไปในน้ำและพบว่าอุณหภูมิปกติ
ปู๋ไป่ก็แยกตัวเอกชายออกจากอกของเขาและวางตัวเอกชายลงในน้ำ
ความเปล่งปลั่งของฤดูใบไม้ผลิ[2] ก็ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน ใบหน้าของปู๋ไป่เปลี่ยนเป็นสีแดง
อย่างไรก็ตามเขาฝืนทนต่อความเขินอายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันโดยการก้าวลงไปในน้ำ
ในขณะที่ปู๋ไป่ลงไปได้เผลอทำเสียงรบกวนเป็นวงกว้าง
ในที่สุดตัวเอกชายก็ตื่นขึ้นมาในฉากที่น่าสงสัยของเป็ดแมนดารินที่เล่นในน้ำ [3] เขาพลิกมือตบอีกคนด้วยฝ่ามือของเขา ยิ่งกว่านั้น
หลังจากตบเขา เขาก็ยังคงมองไปที่ปู๋ไป่ด้วยน้ำตาไหลและโหยหวน "เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!
เจ้าต้องการทำอะไรอีก?”
หลังจากถูกตบอย่างไม่รู้เรื่อง ปู๋ไป่ก็รู้สึกผิดเช่นกัน
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับต้นฉบับก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเขา แล้วด้วยเหตุผลอะไรที่เขาต้องได้รับความเจ็บปวดมากขนาดนี้? ด้วยความเดือดดาล ปู๋ไป่คว้าร่างของตัวเอกชาย รู้สึกผิดปกติเมื่อเขาบีบคอของตัวเอกชาย
เขาพูดอย่างโหดเหี้ยมและรุนแรงใส่หน้าของอีกคน “สิ่งที่ข้าอยากทำ ข้าก็ทำไปแล้ว
ตอนนี้เจ้ามีอะไรมาต่อต้านฉันอีก?”
หลังจากคำพูดดูถูกเหล่านั้น ตัวเอกชายก็จำได้ในทันทีถึงความทุกข์ของคืนที่ผ่านมา
ความโกรธของเขาที่มีต่อปู๋ไป่จึงเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ ส่วนตัวปู๋ไป่เองก็ไม่เคยต้องการให้สถานการณ์ก้าวมาถึงจุดนี้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเป็นเช่นนี้แล้วเขาอาจละทิ้งการกระทำที่อ่อนโยนทั้งหมด
เริ่มต้นด้วยการไม่สนใจเจตนาฆ่าฟันในสายตาของตัวเอกชาย
โดยการที่เขาช่วยอีกฝ่ายทำความสะอาดคราบที่หลงเหลืออยู่ในคืนที่ผ่านมา ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่ๆที่จะลุกล่ำสถานที่ซ่อนเร้น
ปู๋ไป่รู้สึกว่าผิวใต้มือของเขาสั่นเทานิดๆ
นั่นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองตัวเอกชายที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงสดอย่างสมบูรณ์
ในใจของปู๋ไป่ก็ราวกับว่ามีฝูงม้าวิ่งผ่านโคลนหญ้า
“ซิงหยานพาหยานชูออกไป” ด้วยความลำบากไม่น้อยที่ปู๋ไป่ต้องละทิ้งความเขินอายของเขา
เพื่อทำความสะอาดให้คนอื่น หลังจากใส่ยาในที่ลับด้านหลังเสร็จและวางอีกคนไว้ด้านหนึ่ง
เขาก็เรียกซิงหยานเข้ามาด้านใน
เมื่อซิงหยานเข้ามาในห้อง สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หยานซู
ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการดูแลอย่างดี ขณะเดียวกันคิ้วของซิงหยานก็ขมวดเป็นร่องลึก
แต่อย่างไรก็ตาม เขายังคงเชื่อฟังคำสั่งของอีกคน โดยการแบกหยานซูขึ้นและถามว่า“
เขาควรได้รับการปฏิบัติอย่างไร?”
ปู๋ไป่ครุ่นคิด ถ้าเขายังคงไม่ทำอะไรต่อไปเลย บิชอปผู้นี้ก็คงจะ
OOC มากเกินไป ดังนั้นเขาจึงพูด
"ขังเขาไว้ในห้องมืดและให้เขาอดอาหารสักสองสามวัน เพื่อให้เขาได้เข้าใจสิ่งที่เขาควรจะทำตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
หยานซูหน้าซีด เป็นที่ ควบคุมชายหนุ่ม ไว้ในสายตา
ห้องมืดไม่แตกต่างกับสถานที่ต้องห้าม ผู้ที่เข้าไปมักจะไม่มีชีวิตรอดออกมาได้
ครั้งหนึ่ง เขาพบซากศพของพวกเขาทั้งหลายโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่ร่างกายสมบูรณ์
มันชัดเจนแล้วว่าเป็นคราวของเขาตอนนี้?
“รับทราบ” ซิงหยานขานรับ
อย่างที่คาดไว้มันก็ยังคงเหมือนเดิม เขามองผ่านหมอกขณะที่ชายหนุ่มกำลังแช่อยู่ในน้ำ
ความพร่ามัวกับสร้างให้อีกคนมีเสน่ห์ที่น่าหลงใหล โดยเฉพาะรูปร่างหน้าตาที่ยิ่งกว่าสวรรค์สร้าง
แต่ใครจะคิดบ้างว่าภายใต้ร่างกายที่สวยงามเช่นนี้ได้ฝังจิตใจที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายเช่นนี้?
ในตอนที่หยานชูถูกโยนเข้าไปในห้องมืด เขาแทบจะไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายของเขา
เขามีเพียงพันผ้าคลุมของเขาที่ปู๋ไป่พันคลุมไว้ให้กับเขาอย่างรีบเร่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม
สิ่งนี้สามารถใช้ซ่อนร่างกายของเขาจากสายตาเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกันความหนาวเย็น
รอยสีแดงที่ซ้อนกันบนร่างกายของหยานชูที่ยังคงไม่จางหายไปอย่างสมบูรณ์ได้ถูกเพิ่มรอยขึ้นมาใหม่เมื่อเร็วๆนี้จากการถูกโบย
สิ่งนี้ทำให้ร่างกายที่อ่อนแอของหยานชูเปลี่ยนไปจากการถูกทุบตีและอิดโรยมากขึ้น ซึ่งในเวลาเดียวกัน ก็พัฒนาความเกลียดชังของเขาไปอีกระดับ
ในส่วนปู๋ไป่ที่อยู่ในสระน้ำ เขาไม่สามารถรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้ได้
มันค่อนข้างนานแล้วตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เขากลายเป็นคนที่รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิ
ดังนั้น ความรู้สึกของการได้แช่ตัวอยู่ในน้ำทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยชอบกล ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะแช่ตัวไปอีกซักพักหนึ่ง
เมื่อซิงหยานกลับมา เขาก็พบอาจารย์ของเขากำลังหลับสบาย
โดยไม่สนใจว่าพฤติกรรมของเขาจะล้ำเส้นที่ขีดไว้หรือไม่ เขาเดินไปข้างหน้าและอุ้มชายหนุ่มที่เปียกออกไป
เก็บรักษาท่าทางไม่ให้มีผิดพลาดในขณะที่เขาเช็ดร่างกายของอีกฝ่ายให้แห้ง ถ้าหากว่ามีใครสามารถมองข้ามนิ้วของเขาที่สั่นเล็กน้อย
นี่คงก็เป็นฉากที่บริสุทธิ์และซื่อสัตย์อย่างแท้จริง
“ซิงหยาน” ปู๋ไป่ถูกปลุกให้ตื่นด้วยความรู้สึกเย็นจัด
และได้มองเห็นชายหนุ่มที่ต่อหน้าเขาชัดเจน
ในความเป็นจริง ปู๋ไป่รู้ตั้งแต่ในการชายตามองครั้งแรกแล้วว่าชายหนุ่มผู้นี้งดงามมาก
เขาแค่ไม่รู้ว่ามันห่างไกลแค่ไหน ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มมีเสน่ห์มาก เขาแต่งกายด้วยชุดสีแดงทั้งหมด นั่นทำให้เขาดูเจิดจรัสไปจนถึงจุดมัวเมา
“เจ้างดงามจริงๆ”
ซิงหยานตกใจ เขาเข้าใจความหมายที่ซ้อนเร้นของคำพูด
'งดงาม' ของคนผู้นี้ เขาแอบซ่อนถือเข็มเงินไว้ในมือของเขาอย่างมิดชิด
ตราบใดที่อีกฝ่ายมีพฤติกรรมที่วิปริตแม้เพียงนิดที่สุดที่เกี่ยวข้องกับตัวเขา เมื่อนั้นเขาก็จะหาโอกาสโจมตี
แน่นอนว่าปู๋ไป่นั้นไม่รู้ถึงความคิดเหล่านี้
ประสบการณ์ของเขาตื้นเกินไปและเขาไม่เคยเจอคนอื่นๆมาก่อน
แม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จอย่างสูงในศิลปะการต่อสู้ เขาก็ยังคงไม่ได้ใช้มันเพื่อระมัดระวังผู้อื่น
แต่ช่วยไม่ได้ที่เขาอยากจะเชยชมใบหน้าของซิงหยาน และสิ่งที่ค้นพบคือผิวที่นุ่มเหมือนกำมะหยี่ภายใต้มือของเขานั้นแสนจะน่าหลงใหลและน่าหยิกมันสักหลายครั้ง
หลังจากได้รับรู้งูๆปลาๆของความอยากรู้เพียงเท่านั้นเขาก็พอใจมาก
ซิงหยานรอนานมาก แต่เมื่อเขาเห็นว่าปู๋ไป่ยังคงนิ่งไม่ได้เคลื่อนไหวมากเกินไป
เขาก็ค่อนข้างผ่อนคลายสภาพจิตใจของเขา ภายหลังจากมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางที่ซับซ้อน เป็นไปได้ไหมว่านั้นคือทั้งหมดที่อีกฝ่ายต้องการอยากได้?
“ซิงหยานอุ้มข้ากลับไป” ภายในหัวใจของปู๋ไป่รู้สึกว่า ตั้งแต่ที่เขาได้รับโอกาสที่จะสนุกกับตัวเอง
เขาก็อาจจะใช้ประโยชน์จากมันอย่างที่ควรจะเป็น ในขอบเขตที่เขาไม่รู้สึกแม้แต่อยากจะก้าวเดิน
ไม่ได้ถามคำถามอีกต่อไป ซิงหยานอุ้มปู๋ไป่ขึ้นมาโดนทันทีทันใดและก้าวเดินออกจากห้องไป
ผิวที่อบอุ่นของชายหนุ่มนั้นแยกจากกันด้วยชั้นผ้าบางๆเพียงชั้นเดียวที่บริสุทธิ์เป็นพิเศษ
รูปร่างหน้าตาที่ขี้เซาของเขาก็ดูน่ารักอย่างยิ่งเช่นกัน ซิงหยานรู้สึกว่าเขาถูกล่อลวงและไม่เข้าใจความคิดของปู๋ไป่มากกว่าเดิม
โดยทั่วไป บุคคลใดก็ตามที่บิชอปต้องการให้รับใช้เขาบนเตียง เขาก็เพียงแค่ต้องสั่งการแล้วซิงหยานก็จะทำ
จำเป็นต้องทำให้มันซับซ้อน?
ในเรื่องชีวิตส่วนตัวของบิชอปที่เต็มไปด้วยสีสันและความมั่งคั่ง
เหล่าสาวกของนิกายปีศาจไม่มากก็น้อยได้สะสมความคิดที่จะนินทา ในตอนเช้า เมื่อหยานชูถูกขังอยู่ในห้องมืดพวกเขาเริ่มคาดเดาได้ว่าใครจะเป็นคนโปรดคนต่อไป
และตอนนี้ เมื่อเห็นซิงหยานอุ้มบิชอปออกมา สถานการณ์ก็ยิ่งชัดเจน
พวกเขาแค่เพียงไม่รู้ว่าคนผู้นี้จะอยู่เคียงข้างบิชอปได้นานแค่ไหน
ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของเหล่าสาวก ซิงหยานกัดฟันของเขาแล้วเดินกลับไปที่ห้องนอน
ค่อยๆวางปู๋ไป่ลง และมองเห็นรูปลักษณ์ที่สับสนวุ่นวายของเขา ซิงหยานก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสะกิดเขาเบาๆ
“อะไร?” เนื่องจากปู๋ไป่แช่น้ำจนถึงจุดที่ค่อนข้างเหนื่อย
แม้แต่เสียงของเขาที่เอ่ยออกมาก็คล้ายกับว่าน่ารักลงในบางส่วน
ซิงหยานประหลาดใจและอารมณ์ของเขาก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ท่านอาจารย์ ท่านต้องการให้ใครรับใช้ท่านบนเตียงในคืนนี้?” ซิงหยานถามในลักษณะเดียวกับที่เขาเคยทำมาตลอดในอดีต
ในพริบตา ปู๋ไป่ก็ตื่นขึ้นมาจากความมึนงงของเขา ด้วยการเริ่มต้นถามด้วยใบหน้าที่มึนๆ
“ข้ามีชายหนุ่มที่เก็บไว้อีกกี่คน?” ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับความทรงจำที่สมบูรณ์ของต้นฉบับมา
ปู๋ไป่ก็ยังไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าเขาถูกกำหนดให้เป็นเฒ่าหัวงูวิปริต
“ข้าจะเรียกพวกเขาทั้งหมดเข้ามา” ฝีเท้าของซิงหยานในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชานั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก
ไม่นาน พื้นห้องนอนขนาดใหญ่นั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยชายหนุ่มนับไม่ถ้วน
เพียงเหลือบมองครั้งเดียวก็เกือบทำให้ปู๋ไป่ตาบอดจากความงาม
มุมริมฝีปากของเขาเม้มเข้า เมื่อมองท่าทีค่อนข้างจะเคร่งครัดของชายหนุ่มที่อยู่แถวหน้าในขณะที่เขาถาม
“ให้เรียกเจ้าว่าอะไร?”
“ลู่อี้” ชายหนุ่มตอบอย่างตรงไปตรงมามาก
“คนเหล่านี้เคยเข้ามารับใช้ในห้องนอนมาก่อนหรือไม่?”
เมื่อถามคำถามนี้ เสียงของปู๋ไป่ก็สั่นเครือ ยกโทษให้เขาเถอะที่เขานั้นไม่สามารถจดจำใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกทรมานอย่างโหดร้ายได้
แท้ที่จริงแล้วเขาไม่สามารถเผชิญกับมันได้
ชายหนุ่มนามลู่อี้ ขมวดคิ้วและตอบ “มีเพียงบางคนเท่านั้นที่เคยเข้ามารับใช้ในห้องนอนก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ไม่”
ยังดีอยู่ เขายังคงรอดได้ ปู๋ไป่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ทันทีทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าการทำลายชายหนุ่มเพียงครั้งเดียวก็ไม่แตกต่างจากการทำลายกลุ่มชายหนุ่มทั้งหมด
ฉับพลันปู๋ไป่ก็รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทของทั้งโลกที่พุ่งเข้าหาตัวเขาเอง
“บอกให้พวกเขากลับไป” ปู๋ไป่รู้สึกค่อนข้างเหนื่อย นอกจากนี้ ในฐานะคนที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับความต้องการมากนักอย่างเขา
เขาไม่อาจหาคนแปลกหน้ามารับใช้เขาบนเตียงได้
“ท่านอาจารย์ไม่พอใจในตัวผู้ใดเลย?” ซิงหยานถาม
ณ ตอนนี้ ในที่สุดปู๋ไป่ก็ตระหนักถึงปัญหา
เขาไม่สามารถทำลายตัวละครของเขาได้ตามที่เขาต้องการ บิชอปที่วิปริตผู้นี้บางครั้งก็อ่อนโยนและนุ่มนวลต่อคนที่กักขังไว้
นั่นไม่ใช่ความเจ็บป่วยใดๆ อย่างไรก็ตาม บิชอปที่วิปริตอยู่เสมอไม่กำหนดว่าจะให้ใครมารับใช้เขาอยู่บนเตียง
นั่นแหละที่จะเป็นปัญหา
ปู๋ไป่ไม่สามารถพูดมันออกตรงๆได้
ราวกับว่าเขากำลังขอความช่วยเหลือ เขาหันไปมองซิงหยาน ในสถานที่แห่งนี้ ซิงหยานคือคนที่เขาค่อนข้างสนิทสนมด้วยมากที่สุด
“งั้นก็เป็น...เจ้า” ชี้นิ้วไปหาอีกคน ปู๋ไป่ตัดสินใจเกี่ยวกับมันแบบนั้นอย่างมีความสุข
“ท่านอาจารย์ ท่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างละเอียดแล้ว?” ซิงหยานยิ้มในขณะที่เขาพูด อากาศที่เย็นยะเยือกปรากฏขึ้นจากด้านหลังปู๋ไป่
อย่างไรก็ตาม คนผิวหนาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย
"ข้าคิดทบทวนมันดีแล้ว (●° u °●) ”ปู๋ไป่ตอบอย่างซื่อๆ
********
[1] (Old) Face [老脸]– ที่ใช้โดยคนเมื่อพูดออกไปศักดิ์ศรีของเขา หรือการเคารพตัวเอง
[2] Radiance of Spring [春光] – ( ภาพ ) เห็นอะไรเซ็กซี่หรือเร้าอารมณ์
[3] Mandarin ducks playing in the water [鸳鸯戏水]– ( ภาพ ) มอบความรัก
[4] Grass mud horses [草泥马(cǎonímǎ)] –ใช้แทน ' การเย็_ดแม่มึง '
[肏你妈(càonǐmā)]- เยาะเย้ยหรือหลีกเลี่ยงการเซ็นเซอร์บนอินเทอร์เน็ต
ความคิดเห็น