คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : C. 7
ทหารองครักษ์ในวันนี้หละหลวมผิดปกติ
ปู๋ไป่เองก็เกือบจะเชื่อว่าเป็นเพราะออร่าตัวเอกชาย แต่ทว่าความเป็นจริงได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า
แม้ว่าเซียวเย่จะเป็นตัวเอกชายแต่เขาก็ไม่มีออร่ามากพอ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เกือบถูกสังหารในตอนแรก
หรือคงจะไม่ถูกล้อมโดยกลุ่มปีศาจเพียงแค่ก้าวออกไปจากบ้าน
"เสี่ยวไป่
เจ้าต้องการจะไปที่ไหน?" ฉีโม่หลานก้าวเดินออกมาจากฝูงชน และมองไปที่ปู๋ไป่ด้วยรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบเหมือนครั้งแรก
เขาหวนนึกถึงมัน
"ข้ามาที่นี่เพื่อนำเขาไป"
เซียวเย่สมควรแล้วที่ได้เป็นตัวเอกชาย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง เขาก็ยังสามารถยืนกั้นขวางเบื้องหน้าปู๋ไป่โดยปราศจากความลังเลหรือแม้แต่ความกลัว
ฉีโม่หลานจ้องไปที่มือของทั้งสองคนที่ต่างฝ่ายต่างกำกระบี่
ก่อนที่เขาจะก้าวมาข้างหน้าแล้วพูดว่า "เจ้าอยากจะไปกับเขาหรือไม่?"
ปู๋ไป่อ้าปากของเขาขึ้นด้วยความยากลำบาก
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจส่งเสียงใด ๆ ปู๋ไป่เห็นเหมือนว่าเขาแค่ขยับริมฝีปาก ในส่วนของเซียวเย่เองก็สังเกตเห็นอาการสั่นเทาของคนรัก
เขาจึงกุมมือเล็กๆ ของปู๋ไป่ไว้แน่นด้วยมืออันอบอุ่นของเขา และพูดกระซิบข้างหูปู๋ไป่
"ไม่ต้องกลัว เจ้ายังมีข้า"
“ข้าอยากจะไป”
เสียงของปู๋ไป่แผ่วเบาจนน่าเวทนา
ทว่าฉีโม่หลานก็ยังได้ยินมันเดี๋ยวนั้น และในท้ายที่สุดความหวังที่ริบหรี่ของเขาก็แตกเป็นเสี่ยง
ๆ
การเคลื่อนไหวของฉีโม่หลานเร็วมาก
เซียวเย่พ่ายแพ้และอาเจียนออกมาเป็นเลือดภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป
ตั้งแต่แรกเริ่ม
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครรู้เรื่องความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ไปมากกว่าเขาที่เป็นคนลอบสังหารหลายต่อหลายครั้ง
ดังนั้นปู๋ไป่จึงตัดสินใจตั้งแต่วินาทีที่เขาเห็นฉีโม่หลาน ถ้าเซียวเย่ตายที่นี่ในวันนี้
ปู๋ไป่จะไปด้วยกันกับเขา แต่ถ้าหากเซียวเย่มีโอกาสหนี เขาจะฆ่าตัวตายทันทีเพื่อไม่ให้เป็นภาระต่อเซียวเย่แม้เพียงสักเล็กน้อย
แต่อย่างไรก็ตาม...มันดูไร้ความหวัง
"เสี่ยวไป่
ข้าจะให้เจ้าสองทางเลือก" ฉีโม่หลานก้าวขึ้นมายืนอยู่เคียงข้างปู๋ไป่ ก่อนจะยื่นมีดสั้นให้เขา
"ทางแรก เจ้าฆ่าเขาด้วยมีดสั้นเล่มนี้และทำให้เขาตายอย่างมีความสุข"
"และทางที่สอง?"
ปู๋ไป่สงบมากเกินไป แม้กระทั่งฉีโม่หลานเองก็ไม่อาจเข้าใจความคิดของคนที่อยู่ตรงหน้าเขาได้
"ข้าจะให้เขาลิ้มรสของนรกที่แท้จริงด้วยตัวเขาเอง"
การพูดของฉีโม่หลาน คือการที่ทำให้ปลายดาบฟันลงบนร่างกายของเซียวเย่อย่างเลือดเย็นและรวดเร็ว
จนเลือดพุ่งกระจายออกมา
"ปู๋ไป่ ข้าไม่สนใจทางเลือกของเจ้า"
เซียวเยคำราม "ข้าไม่กลัวความเจ็บปวดที่ว่านั่นเลย"
แต่ถึงอย่างนั้นปู๋ไป่ก็ยังรับมีดสั้นมา
ขณะที่ใบหน้าของฉีโม่หลานเองก็มีร่องรอยของความพอใจ ความรู้สึกยามสัมผัสมีดสั้นเล่มนั้นคือเย็นมาก
แต่ทว่ามือสีซีดคู่นั้นกับไม่สั่นเทาเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังสงบนิ่งเหมือนน้ำ
แต่ทว่าจู่ๆปู๋ไป่ก็หัวเราะขึ้นมา
เขาหันหน้าไปทางเซียวเย่และแย้มยิ้มราวกับมีความสุข "เซียวเย่ ข้ากลัวเจ็บ"
กลัวเจ้าเจ็บ ยิ่งกว่านั้นข้าไม่ต้องการที่จะแบกรับความเสียใจ ดังนั้นข้าขอเลือกจากไปก่อนเป็นคนแรก
จากมุมมองของฉีโม่หลาน
มันดูเหมือนกับว่าปู๋ไป่กำลังมุ่งหน้าไปยังเซียวเย่ ก่อนจะหยุดชะงักกะทันหันด้วยเหตุบางอย่าง
ครั้นเมื่อร่างกายนั้นไหวเอน ค่อยๆล้มลง ก็ไม่เหลือเวลาทิ้งไว้ให้เขาได้เข้าไปเกี่ยวโยง
"ไม่!" เสียงอะไรก็ตามที่ดังกังวานในหู ปู๋ไป่ไม่สามารถได้ยิน
ยิ่งกว่านั้นเขาไม่สามารถมองเห็น นี่คือสิ่งที่โลกมนุษย์เรียกว่าช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนเมื่อชีวิตสิ้นสุด
มีดสั้นทิ้งค้างอยู่ตรงหน้าอกของปู๋ไป่
ใบมีดทั้งหมดจมหายไป เช่นเดียวกับคนในชุดขาวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นสีขาวที่ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดง
หน้าอกของเขาไม่ขยับขึ้นลงเลยแม้แต่น้อย ทว่าเขากับดูเหมาะสมและสงบอย่างสมบูรณ์แบบ
เซียวเย่โดนจับตัวไว้จึงไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าต่อได้อีก
ทำได้เพียงแค่เรียกนามของปู๋ไป่อย่างต่อเนื่องในที่เดิม เสียงร่ำไห้นั้นราวกับเสียเลือดเนื้อ
ฉีโม่หลานต้องการที่จะเข้าถึงตัวปู๋ไป่
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สะดุดล้มลงบนพื้นไม่ไกลจากที่นั่น ในท้ายที่สุดเขาจึงเลือกคลุกคลานจากจุดที่อยู่ไปหาปู๋ไป่แทน
ฉีโม่หลานนั้นค่อยๆดึงมีดสั้นออกจากร่างปู๋ไป่อย่างระมัดระวัง ถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเขา
เช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของเขาอย่างระมัดระวังจนกระทั่งสีแดงสะดุดตาถูกลบออกไป ซึ่งดูเหมือนว่าตอนนี้ปู๋ไป่เอนตัวพิงติดกับอกเขา
เมื่อมองเห็นทั้งหมดอย่างนั้น
ฉับพลันเซียวเย่ก็เข้าใจบางสิ่งบางอย่างชัดเจน เขาชี้มือไปที่ศัตรูของเขาด้วยความพ่ายแพ้และหัวเราะ
"เจ้ารักเขา!" แล้วเจ้าใช้หัวใจของเจ้าบีบคั้นเขาอย่างหนักได้อย่างไร? เซียวเย่หัวเราะและหัวเราะ ก่อนจะร้องไห้ออกมา
ฉีโม่หลานโอบกอดปู๋ไป่
แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินไปที่ห้องนอนพร้อมกับร่างที่ไร้เลือดของปู๋ไป่
ในท้ายที่สุดเซียวเย่ก็ได้รับการปล่อยตัว
ฉีโม่หลานไม่กล้าทำไม่ยินยอมอีกต่อไป เขากลัวว่าเป็นเขาเองที่จะถูกตำหนิเมื่อปู๋ไป่ตื่นขึ้นมา
และยิ่งกลัวว่าปู๋ไป่จะไม่ตื่นขึ้นมา
ฉีโม่หลานเก็บรักษาร่างของปู๋ไป่ทั้งหมดไว้อย่างสมบูรณ์ด้วยวิธีการพิเศษ
และเขาอยู่เคียงข้างปู๋ไป่ทั้งวัน รอเวลาที่ชายผู้นั้นจะลืมตาแต่ทว่าฉีโม่หลานก็ไม่เคยได้รับมัน
จากการมีความคาดหวังในตอนแรกจนถึงการหมดสิ้นความหวัง
เขาเฝ้าแต่ถามว่า "เจ้าไม่สามารถเกิดใหม่อีกครั้ง? ข้ากำลังรอเจ้าอยู่ ทำไมเจ้าไม่กลับมาละ?"
อีกด้านหนึ่ง เซี่ยวเย่ได้รวบรวมกำลังผู้คนที่พอใช้การได้เพื่อบุกโจมตีที่แห่งนี่
เขาต้องการที่จะนำร่างปู๋ไป่กลับไป แม้ว่าอีกฝ่ายจะตายไปแล้ว เซียวเย่ก็ยังคงคาดหวังที่จะถูกฝังไปพร้อมกับเขา
ฤดูใบไม้ผลิวนมาอีกปีในโลก
ในท้ายที่สุดเซียวเย่ก็โจมตีตำหนักของจอมมารแตกและมาถึงใกล้ตัวชายผู้นั้น เขาตรงไปที่ห้องนอน
เพียงไม่นานก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ปู๋ไปยังคงเหมือนกับตอนที่เขาตาย เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักจุดเดียว
นอกจากนี้เซียวเย่ยังเห็นคนรู้จักโดยไม่คาดคิด คนที่กำลังโอบกอดผู้ที่ตายจากไปเป็นเวลานานอย่างจอมมารฉีโม่หลาน
และคนทั้งคู่ไร้ซึ่งพลังชีวิต
ในพื้นที่มิติ ปู๋ไป่มองเหล่าต้าด้วยความอายและพูด
"ขอโทษ ภารกิจยังไม่เสร็จสมบูรณ์"
ชายชราวางซิการ์ของเขาลงอย่างหาได้ยาก
ก่อนจะพิจารณาชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าของเขาด้วยอาการแปลกๆ แล้วพูดว่า
"มันเสร็จสมบูรณ์แล้ว"
"ห๊ะ?" ปูไป่มองที่ลูกบอลขนด้วยท่าทางงงงวย
"ฉีโม่หลานตายแล้ว"
ชายชราลูบหัวสีขาวของเขาครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข
“เขาตายยังไง?” ปู๋ไป่ยังคงไม่เข้าใจ
"ฆ่าตัวตาย."
เหล่าต้ามองปู๋ไป่ ราวกับเขาเป็นตัวหายนะ
ปู๋ไป่เงียบ
พูดตามตรงเลยว่าเขาไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ เขามักจะคิดว่าปู๋ไป่คนนั้นเป็นเพียงของเล่นสนุกๆ
สำหรับฉีโม่หลาน แต่ในตอนที่เหล่าต้าบอกว่าชายคนนั้นตายเพราะเขา ปู๋ไป่รู้สึกผิดเล็กน้อย
แต่ความรู้สึกผิดของเขาไม่เท่ากับความเกลียดชังที่เขามีต่อฉีโม่หลาน
ในฐานะวิญญาณทารกแรกเกิด
ก่อนที่เขาจะมีเวลายกย่องชื่นชมกับการได้ใช้ชีวิต ชายผู้นั้นก็ทำให้เขาได้ลิ้มรสว่าความตายมันคืออะไร
และมันยุติธรรมแล้วสำหรับเขาที่จะคืนมันด้วยความตาย
"เหล่าต้า
โลกถัดไปจะเป็นแบบนี้อยู่หรือเปล่า?"
ปู๋ไป่ถาม ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา
เหล่าต้าชอบใจในรูปลักษณ์อันบอบบางของปู๋ไป่
ก่อนจะพูดว่า "ไม่ ครั้งนี้คุณเป็นคนที่มีพลังอำนาจและทรงอิทธิพลที่สุดในเวลานั้น"
ด้วยเหตุนี้ ปู๋ไป่จึงดีใจมากที่จะได้รับบทนี้ แล้วก็คงไม่มีอีกแล้ว
บทบาทของปู๋ไป่นั้นหาเจอได้ง่ายมาก
เหล้าต้าทำเครื่องหมายบนชื่อของปู๋ไป่ด้วยตัวอักษรสีแดงเข้มจำนวนสองตัวในสคริปต์ของเขา
ปู๋ไป่เหลือบมองไปที่ชายชราที่กำลังนอนพักผ่อนและสงสัยว่าเขามีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับไอคิวของเขาหรือไม่
ปู๋ไป่ เป็นบิชอปของมารศาสนา
โดยสามารถขึ้นสู่ตำแหน่งของบิชอปในปีที่สิบสามของอายุเขา ส่วนอดีตบิชอปบิดาผู้โชคร้ายก็ถูกบังคับให้ต้องจากไปหลังจากพ่ายแพ้[1] โดยลูกชายผู้อกตัญญูของเขา อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นผู้ทรงพลังอำนาจ
ถ้าหากว่าเขายังไม่ตาย
มันคงเป็นการดีที่เขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงจุดจบของชีวิตด้วยพลังและอำนาจของเขา อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่เฉยๆและตายไปพร้อมกับศัตรูที่ทรงพลังเช่นนั้น
โชคไม่ดีที่เขาไม่เพียง แต่ทำมัน แต่ยังทำมันไม่จำกัดอีกด้วย ปู๋ไป่ผู้นี้มีงานอดิเรกที่พิเศษมาก
เขาชอบที่จะเล่นกับวัยรุ่นที่งดงาม ในการพร่ำสอน เขาได้รวบรวมวัยรุ่นจำนวนมากที่ถูกขโมยโดยช่องทางต่างๆ
เกือบจะทุกคนต้องการให้เขาตาย
โชคดีที่ตัวเอกชายอยู่ในกลุ่มวัยรุ่นนี้
ซึ่งยังคงเป็นประเภทที่เล่นด้วยยากเป็นพิเศษ และเขาก็ได้มาถึงช่วงที่ไม่สิ้นสุด
ขอแสดงความยินดี การพัฒนาครั้งต่อไปเป็นเรื่องง่ายที่จะคาดเดา ตัวเอกชายที่หลบหนีไปจากการทำงานของพระเจ้า
สร้างกำแพงปิดล้อมโดยกลุ่มมิตรสหายขนาดเล็กและโจมตีศัตรูของเขาด้วยมือของเขาเองต่อหน้าปู๋ไป่ด้วยท่าทางราวกับเขาเป็นพระเจ้า
แต่เดิมเรื่องราวควรจบลงที่นี่
หลังจากนั้น น้องสาวของตัวเอกผู้ที่ควรหายไปได้รับการถูกค้นพบ เขาได้กำจัดศัตรูที่ควรจะถูกกำจัด
และได้ประสบความสำเร็จในชัยชนะของผู้ชนะในชีวิต
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อตัวเอกชายเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน
เขาก็ถูกหักหลังโดยเพื่อนตัวน้อยของเขา เพื่อนผู้นี้อำมหิตมากเพราะเขาใช้หนอนกู [
2 ] เพื่อควบคุมผู้คนรอบตัวเขา อีกอย่างหนึ่ง เขาบดขยี้ตัวเอกชายด้วยพลังและความฉลาด
ในท้ายที่สุดชีวิของตัวเอกชายก็ต้องจบลงด้วยความเกลียดชังและไวน์พิษหนึ่งแก้ว
ในเรื่องราวทั้งหมด
ปู๋ไป่เป็นเพียงภูมิหลังของกระดานเบื้องต้น หลังจากอ่านสคริปต์ ปู๋ไป่ก็พบปัญหาร้ายแรงมาก
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตายในช่วงครึ่งแรกของเรื่อง แล้วงั้นเขาจะฆ่าตัวร้ายได้ยังไง?
กุญแจสำคัญคือเขาไม่รู้ว่าตัวร้ายคือใคร ในสคริปต์ของเขา เขียนเพียงหุ้นส่วนตัวน้อยของตัวเอกชาย
ซึ่งหุ้นส่วนตัวน้อยของตัวเอกชายมีมากมายที่สนับสนุนตัวเอกชาย และเป็นหุ้นส่วนตัวน้อย!
"เหล่าต้า ฉันเกรงว่าคุณกลัวจะไม่ได้ขุดฝังหลุมฉัน"
ปู๋ไป่พูดกับเกี๊ยวขนปุย ใบหน้าขาวซีดไร้ซึ่งอารมณ์
เหล่าต้ายกคิ้วขึ้นแล้วพูด
"เรื่องราวเล็กๆน้อยๆเหล่านี้คุณสามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง ครั้งนี้ คุณสามารถตายได้เพียงครั้งเดียว
และคงดีสำหรับตัวคุณ"
ปู๋ไป่จับเกี๊ยวขนปุยขึ้นมาแล้วกอดมันอย่างแรง
ถึงแม้ว่าเขาจะถูกกรงเล็บเล็กๆ ของเหล่าต้าตะครุบก็ตาม แต่ปู๋ไป่คิดว่ามันคุ้มค่า
มันรู้สึกดีมาก
"เหล่าต้ารอจนกว่าฉันจะกลับมา"
เหล่าต้าหันหลังกลับ
ทิ้งไว้เพียงเงาอันเย็นชา
ปู๋ไป่ตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ใหญ่จนเกินจริง
เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ และในส่วนที่ไม่สามารถบรรยายได้ของเขา
ปู๋ไป่หันหัวของเขาไปทางด้านชายหนุ่มที่เปลือยกายอยู่ในมือของเขา
วัยรุ่นพวกนี้มีผิวที่สวยงามที่เป็นธรรมชาติ
ขาเรียวยาว และแม้แต่น้ำตาในดวงตาของพวกเขาที่ยังคงร่ำไห้ "ไม่" อยู่ในปากของพวกเขา
และถึงแม้ว่าเสียงของพวกเขาจะแหบห้าว
ปู๋ไป่จะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร?
เขามักจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ในช่วงสุดท้ายของโลกใบก่อน ปู๋ไป่รู้สึกว่าเขาต้องสงบสติอารมณ์
หลังจากอยู่ในผ้าห่มเป็นเวลานานและรู้สึกหายใจไม่ออก ปู๋ไป่ก็ค่อยๆโผล่หน้าออก เขายังต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ
ในอนาคต เขาจะคงเหลือวัยรุ่นคนนี้ไว้ข้างๆกาย อย่างไรก็ตามที เขาจะจัดเตรียมสิ่งที่ดีไว้สำหรับคนอื่น
ๆ
"อาจารย์ท่านรู้สึกตัวแล้ว?" ชายหนุ่มที่งดงามอีกคนหนึ่งในชุดสีแดงก้าวออกมาจากด้านข้างรูปร่างที่สวยงามนี้
ไม่จำเป็นต้องถามว่าเลยใครเป็นเจ้าของร่างเดิม
"เจ้าคือ?" ปู๋ไป่ถามปูทางออกโดยไม่รู้ตัว เขาเพียงแต่รู้สึกตกใจเท่านั้น
เขาถามเหล่าต้าอย่างรวดเร็ว "เขาเป็นใคร?"
วัยรุ่นหนุ่มมองไปที่ผู้เป็นนายในส่วนที่ไม่มีเสื้อผ้ากึ่งหนึ่งปกปิดด้วยความประหลาดใจ
“โอ๊ะ ฉันลืมที่จะให้ความทรงจำของบิชอปคนเดิมแก่คุณ”
เหล่าต้าพูดอย่างเฉยเมย
“คุณละเลยหน้าที่” ปู๋ไป่บ่น
“คุณยังถูกจัดอยู่ในระดับที่ต่ำ” ด้วยคลื่นจากกรงเล็บขนาดเล็กของชายชรา
ทำให้ศีรษะของปู๋ไป่เจ็บปวดราวกับว่ามีคนตัดมันด้วยมีด และยืนหยัดที่จะบรรจุบางสิ่งบางอย่างลงไปข้างใน
**********
[1] This can also mean: …and he was
forced to die. Not sure which it is - นี่อาจหมายถึง:
…เขาถูกบังคับให้ตาย ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร
[2] Gu [蛊] - แมลงมีพิษในตำนาน บางอย่างเหมือนกาฝาก
Next Arc: Gossip เกี่ยวกับเจ้าผู้เฒ่าหัวงูนั่น
[扒一扒那个恋童的教主]
ความคิดเห็น