[นิยายแปลจีน] Killing The Same Person Every Time

ลำดับตอนที่ #10 : C. 2.3

ในความเป็นจริง ปู๋ไป่ไม่อาจจะลงมือทำการใดๆกับตัวเอกชายที่น่ารักในเวลานี้ ยิ่งเมื่อมองไปที่หยานซูที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ปู๋ไป่ก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าอาย

โชคดีที่เขาไม่ใช่ชายหนุ่มบริสุทธิ์ที่ไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อน เขามีความสามารถอย่างมากในการถอดเสื้อผ้า หลังจากถอดเสื้อผ้าของหยานซูออก เขาก็เปลื้องผ้าตัวเอง

ประโยชน์เบื้องต้นของยานี้ไม่ใช่เพียงออกฤทธิ์กระตุ้นกำหนัดเท่านั้น แต่ว่า...มันยังทำให้เกิดภาพหลอน มันจะสร้างภาพลวงตาเพื่อให้หยานซูเชื่อว่าเขากำลังทำสิ่งนั้นอยู่ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยังคงไม่เพียงพอ

ปู๋ไป่ขบฟันของเขา ก่อนที่จะก้มลงและสร้างรอยรักที่น่าสงสัยจำนวนมากบนผิวสีขาวราวกับหิมะของหยานซู เพียงไม่นานจนกระทั่งมีพวกมันอยู่ทุกหนทุกแห่ง เขาถึงได้หยุด

ในขณะที่ปู๋ไป่เองก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดจริงจังต่อชายหนุ่มตัวน้อยผู้นี้ เขาก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถรวบรวมความรู้สึกของตัญหาใดๆได้ ช่างน่าสมเพชจริงๆ เขาล้มตัวลงนอนที่ด้านข้าง นอนตะแคง จนหลับไปในที่สุด

เมื่อตื่นขึ้นมา ปู๋ไป่ก็เห็นหยานซูซุกตัวอยู่ในมุมๆหนึ่งอย่างน่าเวทนา ดวงตาของเขาคู่นั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาโดยเฉพาะอย่างยิ่งยามเมื่อพวกมันจ้องมองกลับมา ผิดกันกับร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยรอยแดง หากมีบางสิ่งที่สามารถวัดค่าความเกลียดชังได้จริง ปู๋ไป่คิดว่ามันคงเต็มจนหมดเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกเศร้าจนอธิบายไม่ได้

"แท้จริงแล้ว ท่านต้องการอะไร!" หยานซูคำราม

‘ฉันต้องการให้คุณอยู่ในจุดที่สูงสุด ชายหนุ่ม’ ปู๋ไป่กล่าวประชดอยู่ในใจของเขา อย่างไรก็ตาม ใบหน้าแท้จริงของเขานั้นกับดูเหมือนกำลังเหยียดหยาม เขาก้าวไปหาหยานซู ผู้ที่ล้มเหลวในการพยายามหดตัวของเขาให้เล็กลงกว่าเดิม ปู๋ไป่ลูบคลำหน้าอกของชายหนุ่มและจงใจพูดอย่างมีเลศนัย “ข้าชอบเจ้า”

กลับกลายเป็นว่าตัวของหยานซูสั่นเทารุนแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม ปู๋ไป่ไม่สามารถทนได้แน่นอนกับการที่เขาจะเห็นการแสดงออกที่ดูตกใจแบบนี้ เขาจูบลงบนริมฝีปากของหยานซูอย่างดุเดือด และเมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่ายว่าไม่สามารถหายใจได้ทัน เขาก็หัวเราะอย่างซุกซน “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะวางหัวใจของข้าไว้ที่เจ้าเท่านั้น ดีหรือไม่?”

ในเมื่อหยานซูไม่ตอบ ปู๋ไป่ก็จะถือว่าเป็นการยินยอมไปโดยปริยาย เขาโอบกอดคนที่เปลือยกายผู้นั้นอย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาแสดงถึงความพึงพอใจจนไม่อาจบรรยายได้

ในความเป็นจริง ซิงหยานนั้นรอคอยรับใช้อยู่ที่ด้านนอกประตูตลอดเวลา ฟังเสียงร้องไห้ที่ไม่หยุดหย่อนของหยานซู พร้อมๆกับเสียงบีบคั้นที่คลุมเครือ ราวกับว่าหัวใจของเขานั้นได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญ ว่างเปล่าและโดดเดี่ยว มันดำมืดสนิท นับตั้งแต่เมื่อแสงแดดร้อนแรงจนถึงเมื่อแสงจันทร์ลอยสูงขึ้นเต็มที่ เขายืนอยู่คนเดียว ในขณะที่หยาดน้ำค้างรวมตัวกันเป็นชั้นๆจนหนาแน่นบนร่างกายของเขา นิ้วทั้งสิบของเขาก็เริ่มแข็งตัว

มันแค่ถึงเที่ยงคืนเท่านั้น เมื่อเสียงที่ทำให้เขาอยู่ในสภาพกระวนกระวายใจเงียบลงในท้ายที่สุด ซิงหยานก็ขยับแขนที่แข็งๆของเขา ผลักดันประตูที่ปิดไว้อย่างแน่นหนาเบาๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องนอนที่มืดสลัว

เมื่อปู๋ไป่กระทำเรื่องรักๆใคร่ๆ เขาไม่ชอบที่ให้มีใครอยู่ข้างๆเขา แต่ทว่าซิงหยานนั้นได้รับการยกเว้นเสมอ อย่างไรก็ตาม ข้อยกเว้นนี้ ตอนนี้ก็เหมือนกับคนอื่น ๆ

หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ใบหน้าของปู๋ไป่ก็ถูกย้อมด้วยสีที่สวยงามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ริมฝีปากของเขาบวมเล็กน้อย ราวกับว่าส่งคำเชิญชวนเงียบๆ ไปที่ซิงหยาน

มีคนสองคนอยู่บนเตียง แต่ดวงตาของซิงหยานจับจ้องเพียงคนเดียว เขาดึงหยานซูออกห่างจากอกของปู๋ไป่อย่างหยาบคาย ก่อนที่เขากกกอดใครบางคนที่หลับสนิทราวกับว่าเขากำลังอ้างสิทธิ์ในอาณาเขต และมุ่งตรงไปที่ริมฝีปากที่ดูเหมือนดอกเชอร์รี่ เขาเริ่มต้นจูบโดยใช้ลิ้นดุลกันในปากของเขาทั้งสอง

แรงของเขาไม่อาจถือได้ว่าอ่อนโยนและคนในอ้อมกอดของเขาเริ่มดิ้นรนอย่างไม่เชื่อฟัง ราวกับว่าปู๋ไป่กำลังจะตื่นขึ้น อย่างไรก็ตาม ซิงหยานจะไม่ปล่อยให้ปู๋ไป่ได้ทำตามที่เขาต้องการอย่างง่ายดายนัก ซิงหยานรู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่แค่สิ่งเหล่านี้เท่านั้น

เหมือนเช่นเดียวกันกับที่ปู๋ไป่ได้ทำกับหยานซู ซิงหยานก็ทำเช่นเดียวกันกับปู๋ไป่ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือปู๋ไป่ใช้ยาเสน่ห์ ในขณะที่ซิงหยานนั้นเป็นเพียงตัวแทนที่ไร้ความสามารถ

ในที่สุดคนในอ้อมกอดของเขาก็หยุดการต่อต้านเขา เมื่อมองไปที่ร่างของปู๋ไป่ที่เต็มไปด้วยรอยสีแดงคลุมเครือ ซิงหยานก็หัวเราะเยาะเย้ยและถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มของตัวเอง เผยให้เห็นผิวที่เนียนนุ่ม เนื่องจากเขาทนไม่ไหว ทำไมถึงต้องการที่จะอดทน? ทำไมถึงไม่เป็นเขา? ‘เห็นได้ชัดว่าเป็นข้าที่ตกหลุมรักเจ้าก่อน คนที่อยู่เคียงข้างเจ้าก่อนก็เป็นข้าเช่นกัน เขามีคุณสมบัติอะไรที่ฉกฉวยเจ้าไปจากข้า’

ราวกับการระบายอารมณ์ ซิงหยาบลบรอยสีแดงดั้งเดิมด้วยรอยของเขาเอง เขาจูบริมฝีปากที่เย้ายวนใจนั้นอย่างโหดเหี้ยมและปล่อยเสียงบดขยี้ที่คลุมเครือออกมาเป็นครั้งคราว แต่ทว่าคนผู้ที่อยู่ใต้ร่างเขา เขากับไม่อาจทำให้เขาผู้นั้นมีปฏิกิริยาโต้ตอบแม้เพียงอย่างเดียว ซิงหยานไม่ได้ยินเสียงร้องหวานๆของปู๋ไป่ เขาไม่สามารถรู้สึกถึงความต้องการของปู๋ไป่ได้เลย และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ซิงหยานก็ไม่สามารถเก็บกดความอำมหิตภายในใจเขาได้ ‘จะต้องมีสักวันที่ข้าจะหักปีกของเจ้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และทำให้เจ้ามีความสุขอย่างแท้จริงแบบที่อยู่ภายใต้ร่างของข้า และเป็นผู้ช่วยของข้า’

ซิงหยานจากไปก่อนที่ปู๋ไป่จะตื่นขึ้นมา เขาต้องการเวลาในการจัดการกับร่างกายของเขาเอง พร้อมกับความรู้สึกที่หลั่งไหลออกมาจากภายในใจของเขา

และในขณะที่ปู๋ไป่นั้นตั้งอกตั้งใจกับดูแลหยานซูผู้เพิ่งที่หมดสติไปนั้น เขาก็ไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่แตกต่างจากร่างกายของเขาเอง ครั้นในที่สุดเขาก็สังเกตเห็น การตอบสนองแรกของเขาคือ: เป็นไปได้ไหมว่ายานั้นแรงเกินไป? แม้แต่ยาแก้พิษก็ไม่สามารถกำจัดฤทธิ์ยาได้อย่างสมบูรณ์และหลังจากที่เขาเข้านอน เขาได้กระทำกับตัวเอกชายที่น่ารักอีกครั้ง หากเป็นเช่นนั้นจริงๆเขาก็มีความผิด

แต่เมื่อปู๋ไป่เห็นว่าตัวเอกชายยังไม่สามารถดึงตัวเขาเองออกจากการหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวัง เขาก็แสดงให้สายตาที่จ้องเขม็งมาได้เห็นเหมือนกับว่า เขาเป็นพ่อที่รักลูกๆ “ข้าจะรับผิดชอบเจ้าอย่างแน่นอน” ตลอดชีวิตของข้า’ แต่ฉับพลันนั้นเมื่อปู๋ไป่คิดได้ว่า เขาต้องอยู่กับตัวเอกชายชั่วชีวิต อารมณ์ของปู๋ไป่ก็กลายเป็นเศร้ามากยิ่งขึ้น

เนื่องจากร่างกายของปู๋ไป่มีรอยมากมายหลายแห่ง จึงไม่มีทางที่เขาจะจัดระเบียบตัวเองได้ทันที ปู๋ไป่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจสวมใส่เสื้อผ้าของเขาก่อนเป็นอันดับแรก แต่แล้วเมื่อมองไปยังที่ที่เขาวางไว้ แรกเริ่มเดิมที เสื้อผ้าที่ควรวางบนเตียงนั้นก็หายไป

ในขณะที่เขาสับสน ร่างกายของเขาถูกสัมผัสด้วยมือที่อบอุ่น เมื่อหันไป เขาก็ได้พบกับสายตาของซิงหยานซึ่งยังคงสงบนิ่งแผ่ไอน้ำร้อนออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าซิงหยาน เทวดาน้อยผู้นี้มีชอบในความสะอาด

“ท่านอาจารย์ ข้ามาช่วยท่านใส่เสื้อผ้า” การแสดงออกของซิงหยานนั้นเป็นที่น่าเคารพนับถือมาก แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยใจจริงปู๋ไป่กลับได้ยินว่า ‘ข้ามาช่วยท่านถอดเสื้อผ้า’ ความรู้สึกคลุมเครือนี้ อย่างที่คาดคิดไว้ เขายังคงค่อนข้างงุนงงจากการนอนหลับของเขา

ยังไม่เป็นที่ทราบว่าซิงหยานพบเสื้อผ้าเหล่านี้ได้อย่างไร เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ปู๋ไป่ได้รับการยืนยันความสามารถในการทำงานของซิงหยาน นิ้วของซิงหยานนั้นสวยงามมากและการรอให้คนผู้นี้ใส่เสื้อผ้าให้นั้นปู๋ไป่ก็รู้สึกพึงพอใจมากอย่างยิ่ง ในขณะที่เขาเพลิดเพลินไปกับมันอย่างเต็มที่ เขาก็ค่อยๆหันสายตาของเขาไปทางหยานซู ปู๋ไป่รู้สึกว่าตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นภายในดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายของคนผู้นั้น คือคำขนาดใหญ่ว่า  'หลอกลวง' ทำให้หวนนึกถึงซิงหยานและฐานะของเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเป็นเช่นเดียวกันกับบิชอปผู้วิปริตที่กำลังเพลิดเพลินกับชายหนุ่ม

ปู๋ไป่ถอยตัวออกห่างจากซิงหยาน ตอนนี้เขามีชายหนุ่มที่เขาวางไว้ในใจของเขาแล้ว เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ขณะที่เขาเองไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อให้มือของเขาสะอาด

เมื่อรับรู้การหมางเมินจากปู๋ไป่ ใบหน้าของซิงหยานก็ยิ่งเข้มขึ้น คนผู้นี้ชอบที่จะท้าทายขีด จำกัด ของเขาเสมอ ปู๋ไป่มองไปที่หยานซูอย่างอ่อนโยน กึ่งเด็ดเดี่ยวและกึ่งแทะโลมในขณะที่เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวหยานซู นิ้วเรียวยาวสัมผัสเบาๆไปตามร่างกายของหยานซูในขณะที่เขาช่วยคนดังกล่าวสวมใส่เสื้อผ้าแต่ละชิ้น  แสดงให้เห็นถึงความพิถีพิถันและอ่อนโยน

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าเป็นของข้า ข้าจะดูแลเจ้า” ปู๋ไป่ดึงนิ้วของหยานซูมาจนสุดและเหนี่ยวรั้งมันไว้ในปากของเขา บนใบหน้าเล็กๆ นั้นไม่ได้ถูกลดเกียรติลงอย่างสมบูรณ์มันยังคงรักษาไว้ซึ่งลักษณะอันงดงามอย่างแท้จริง “ถ้าข้าทำอะไรให้เจ้าผิดหวังในอนาคต เจ้าสามารถลงโทษข้าได้ตามที่เจ้าต้องการ”

“ข้าไม่กล้า” หยานซูไม่เชื่อว่าคนผู้นี้จะมีความรู้สึกที่แท้จริง เขาเป็นนิรันดร์ด้วยภาพลักษณ์ที่มีเสน่ห์ดึงดูด และถึงแม้ว่าหยานซูจะไม่รู้แน่ว่ามีคนกี่คนที่หลงใหลในภาพลักษณ์ของเขา แต่ก็ไม่มีใครเลยสักคนที่เขาจะสนใจอย่างแท้จริง หยานซูเห็นชะตากรรมที่เลวร้ายของคนเหล่านั้นหลายครั้งเกินไป ดังนั้น เขาจะไม่เดินตามรอยเท้าของพวกเขา

บิชอปตัวน้อยดูเหมือนจะค่อนข้างหดหู่ใจ ม่านตาใสคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ้างว้าง เมื่อตอนที่เขามองเข้าไปในดวงตาของหยานซู และเห็นความเศร้าโศกที่กลืนกินหยานชู

“อย่าเป็นแบบนี้” หยานซูพูด พร้อมทั้งเคลื่อนย้ายการมองเห็นของเขาออกไปจากบิชอปตัวน้อยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และพักไปดูสถานที่อื่น

“ซูซูเป็นห่วงข้า?” วินาทีที่รอยยิ้มอันโชติช่วงของปู๋ไป่ก่อตัวขึ้น มันเหมือนกับว่ารัศมีของฤดูใบไม้ผลิในเดือนที่สามของปีจันทรคติปรากฏขึ้น

หยานซูพูดไม่ออก เขาสามารถเก็บรักษาใบหน้าที่เย็นชาในเรื่องที่เกี่ยวกับบิชอปตัวน้อยผู้โหดเหี้ยมได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่รู้ว่าวิธีจัดการกับสิ่งมีชีวิตที่ดูบริสุทธิ์เหมือนเด็กๆ นี้อย่างไร ความรักนี้ช่างบริสุทธิ์จนจนน่าประหลาดใจ จนเป็นสาเหตุให้เขาต้องสูญเสีย

ในสายตาของปู๋ไป่ มันเป็น ‘หวั่นไหว แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อาจยอมรับ’ ภาพลักษณะโหดร้ายแม้ว่าภายหลังจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนี้ โดยสัมผัสนี้ ปู๋ไป่จูบหยานซู ปากของเขาพูดพึมพำอย่างไม่หยุดหย่อน "ซูซู...ซูซูของข้า" หยานซูจิกนิ้วมือเข้าไปในเนื้อของเขาเอง และเกือบจะต่อต้านการเหย้าแหย่โดยการผลักคนที่อยู่ด้านบนของเขาออกไป ทว่า เขาไม่สามารถปฏิเสธคนผู้นี้ได้อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ทำไม่ได้

ปู๋ไป่ไม่เคยประคบประหงมผู้ใดเลยในอดีตที่ผ่านมา ใครจะรู้ว่าในช่วงเวลาสั้นๆนี้ จู่ๆเขาจะหลงใหลในตัวใครบางคนอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ สมาชิกในนิกายลัทธิได้เฝ้าดูบิชอปตัวน้อยซึ่งโดยปกติผู้เป็นผู้นำจะใช้ชีวิตที่ถูกตามใจ กลับมาเรียนรู้วิธีที่จะรอใครสักคนเพื่อคนคนเดียว ทั้งวัน...เขาจะกุลีกุจอเพียงเพื่อได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคนผู้นั้น หรือแม้กระทั่งเพื่อให้ได้รับคำชมจากเขา มันถึงขนาดอยู่ในระดับที่เขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนของเขาเองอีกต่อไป เขาย้ายเข้ามาในห้องรับแขกที่ใกล้ที่สุดด้วยตนเอง ทิ้งความหรูหราทั้งหมดไว้เพียงเพื่อคนผู้นั้น เหตุผลง่ายๆก็เพียงเพราะว่าคนผู้นั้นอาจไม่ชอบเขาเป็นอย่างมาก

สมาชิกในนิกายลัทธิรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งซิงหยานซึ่งอยู่ใกล้กับบิชอปก็ยังคงนิ่งเงียบ คงจะดีกว่าถ้าหากพวกเขาไม่แสดงความคิดเห็นมากเกินไป ด้วยท่าทีเช่นนั้นสถานการณ์นี้ดำเนินต่อเนื่องไปอีกสองสามเดือน และในท้ายที่สุดก็มีบางคนที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป คนผู้นั้นขวางทางเดินของปู๋ไป่ผู้ซึ่งอยู่ระหว่างกลางเส้นทางการไปเอาน้ำชามามอบให้หยานซู “ท่านบิชอป คนในปกครองผู้นี้มีบางสิ่งที่เขาต้องการจะพูด แต่ไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดหรือไม่ หยานซูผู้นี้เป็นเพียงชายเก็บ*(ใช้ในแบบเดียวกับ เมียน้อย เมียเก็บ หรือเมียลับ) ที่คอยปรนนิบัติท่านอยู่ในลัทธิเท่านั้น ดังนั้นเขาไม่คู่ควรกับความเมตตาแบบนี้จากท่าน”

ปู๋ไป่หยุดการก้าวย่างของเขา เขาจ้องไปที่ชายที่กำลังพูดผู้นั้นอย่างเย็นชา และพูด "เขาไม่ได้เป็นชายเก็บ เขาเป็นคนรักของข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะจำสิ่งนี้ได้ในอนาคต ไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่อาจจะรับประกันได้ว่าข้าจะไม่ทำอะไรเพื่อเตือนเจ้า” ต่อหน้าคนในปกครอง ปู๋ไป่ยังคงความวิปริตกระหายเลือด มันเป็นเพียงช่วงเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนที่นั่งอยู่บนจุดสูงสุดของหัวใจของเขาเท่านั้นที่เขาเก็บกรงเล็บและฟันของเขา เพื่อแสดงให้เห็นถึงตัวตนที่อบอุ่นและไม่เป็นภัย

หลังจากที่ปู๋ไป่ได้จากไปแล้ว ในที่สุดคนในปกครองผู้นั้นก็ไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไป ร่างของเขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า รอยกรีดนิ้วแนวยาวจางๆก่อตัวขึ้นบนข้อมือของเขาโดยไม่รู้ตัว ถ้าหากมันลึกลงไปกว่านี้ ชีวิตของเขาก็คงจะถูกยึดไป

ตั้งแต่วันนั้นมา ก็ไม่มีผู้ใดกล้าไปบอกว่าหยานซูไม่ดี...ต่อหน้าปู๋ไป่

หยานซูก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังเป็นพิเศษ ตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องที่เหนือกว่าการสัมผัสเกี่ยวกับการสังวาส เขาก็ยังสามารถทำหน้าที่ของเขาในฐานะที่เป็นชายเก็บไว้ได้ดีทีเดียว ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องฝืนทนกับการกบฏของปู๋ไป่อยู่บ่อยๆ อย่างไรก็ตาม บิชอปที่ไม่ทานเนื้อสัตว์ย่อมเป็นบิชอปที่ดีไม่ได้ ในช่วงเวลาเหล่านั้น ปู๋ไป่จะใช้ประโยชน์จากหยานซูและจับตามองเขาไว้ไม่ให้เขารู้ตัวตัวในการแอบใส่ยา ก่อนที่จะกลืนกินร่างกายของเขา ทุกครั้งที่ปู๋ไป่ตื่นขึ้น เขาจะสามารถรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังอย่างรุนแรงที่ชัดเจนมุ่งตรงมาที่เขาจากคนที่ร่วมเตียงเดียวกันกับเขา

อย่างไรก็ตาม ปู๋ไป่มักจะแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้ตัวอยู่เสมอ และยังคงปฏิบัติต่อหยานซูเช่นเดียวกันกับเมื่อก่อน ความเกลียดชังของหยานซูที่มีต่อเขานั้นอาจกล่าวได้ว่าเป็นเหมือนยาพิษเพราะมันกัดกร่อนไปที่สติปัญญาของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน กระตุ้นความเจ็บปวดสุดขีดภายในตัวเขา ปู๋ไป่ก็ยังไม่รู้ด้วยว่าเขาจะสามารถรักษาภาพลักษณ์อันสงบสุขนี้ได้นานแค่ไหน

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ซิงหยานก็มีการวางแผนและเตรียมพร้อมสำหรับการหลบหนีของเขาอยู่เสมอ เขาไม่รู้ว่าจะทนอยู่กับอีกฝ่ายได้นานแค่ไหน นับตั้งแต่ปู๋ไป่ได้ตัวหยานชูผู้นั้นมา เขาก็ไม่เป็นที่ต้องการ ให้เป็นเพื่อน ของปู๋ไป่อีก ทั้งหัวใจและดวงตาของปู๋ไป่ถูกส่งตรงไปที่ชายอื่นมันเป็นเพียงเวลาที่เขายุ่งวุ่นวายเท่านั้นที่เขาจะมีโอกาสสงบลงได้ และหลังจากที่สงบลง เขาจะวางแผนอนาคตของพวกเขา ไม่เช่นนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าเขาอาจจะทำเรื่องไร้เหตุผลเช่นทำให้พวกเขาพินาศไปพร้อมกัน