`SF - JACKBAM

ข้อมูลเบื้องต้น

only JACKBAM






#เดี๋ยวว่างมาแต่งเพิ่ม
@_nxwday

Owen Theme

เนื้อเรื่อง

              FAR AWAY

             ในวันที่อากาศของเกาหลีเริ่มเข้าสู่ช่วงหน้าหนาว มีใครบางคนกำลังโดนอากาศหนาวๆชักพาอารมณ์และความรู้สึกให้กระจัดกระจายไปไกล คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยง มองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ในห้อง คิม ยูคยอมไม่อยู่...

            คนที่เคยอยู่ข้างกายก็ไม่อยู่..

            มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอย่างที่เคยทำเป็นประจำ มีแจ้งเตือนจากยูคยอมที่บอกว่าจะออกไปข้างนอกและของคนอื่นอีกประปราย

แต่คนที่รอทั้งคืนกลับไม่มีแม้แต่ข้อความเดียว

‘แจ็คสันฮยอง วันนี้จะกลับหอไหม’ คนตัวเล็กส่งไลน์ไปถามอีกครั้ง แม้ว่าข้อความเดิมแจ็คสันจะทำเพียงแค่อ่านแต่ไม่คิดจะตอบมันก็เถอะ

แล้วก็ทำเพียงแค่อ่าน..

แบมแบมชินแล้วล่ะ ฮยองของเขาเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว แบมแบมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ทุกอย่างมันดีเหมือนตอนแรกๆ บางทีก็เหนื่อยกัวใจอยู่เหมือนกัน..

 คนตัวเล็กทำใจและเลิกฟุ้งซ่าน กดเข้าแอพพลิเคชั่นประตัวอย่างอินสตาแกรมเพื่อเช็คความเป็นไปของโลกภายนอก ‘แบมแบม’ มักจะสอดส่องอยู่เสมอว่ามีแฟนๆแท็กรูปไหนมาให้ดูบ้าง หากรูปไหนที่คนตัวเล็กชอบเจ้าตัวก็จะแจกใจให้ เป็นแบบนี้มาตลอด แบมแบมมีความสุขที่เห็นแฟนๆส่งรูปมาให้ดู แฟนๆเองก็คงมีความสุขที่แบมแบมกดไลค์ให้ เขาเชื่ออย่างนั้น

            บางทีมีแฟนคลับนินทาอะไรเขาจะได้รู้ด้วย ฮ่ะๆๆ

            วันนี้ มีแต่รูปแจ็คสันฮยองในรายการรูมเมทอยู่เต็มไปหมดเลย.. นี่มันไอจีเขาหรืไอจีแจ็คสันฮยองกันแน่ รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดขึ้นจากริมฝีปากอิ่ม รูปแจ็คสันฮยองวันนี้ตลกจัง ไม่ค่อยมีรูปตัวเองเท่าไหร่คนตัวเล็กเลยกลับไปที่หน้าโปรไฟล์อีกครั้งเพื่อจะเช็คดูคอมเมนท์

            “อ่าว...” นี่มันไอจีของแจ็คสันฮยองจริงๆด้วย.. อาจจะเป็นเพราะเล่นสลับกันไปมา บางทีตอนนี้แอคเคาท์ของแบมแบมอาจจะเข้าค้างไว้ในเครื่องของร่างหนาก็เป็นได้

            เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีรายการของฮยองคนสนิทร่างบางที่ว่างอยู่เลยหาลิงก์ดูรายการทันที ถึงแม้จะไม่ชอบรายการนี้จนเข้าขั้นเกลียดแต่เขาก็อยากดู แปลกจริงๆ ทั้งที่ดูแล้วไม่สบายใจ ดูแล้วเสียความรู้สึก ดูแล้วไม่อยากให้แจ็คสันไปออกอีก แต่ก็ยังอยากที่จะดู.. ดูว่าแจ็คสันฮยองจะเอาการกระทำที่เคยทำกับแบมแบมไปทำกับนูน่าคนอื่นถึงเมื่อไหร่..

            “อ่า..” แบมแบมไม่ชอบรายการนี้จริงๆนะ คนตัวเล็กเก็บไอแพดไว้อย่างเดิมแล้วเอาหน้าซุกหมอนข้าง สูดดมเอากลิ่นกายที่คุ้นเคย เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าของกลิ่นนี้จะกลับมาอีก

            คิดถึงจังเลย..

จะโทรไปก็กลัวเป็นการรบกวน..

หากอีกคนคิดถึงก็คงโทรมาเอง.. แล้วนี่ไม่ได้คุยกันทางโทรศัพท์มานานเท่าไหร่แล้วนะ..

            ตื๊อดึง!

            เสียงแจ้งเตือนเรียกให้แบมแบมเงยหน้าขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นแจ้งเตือนจากคนที่กำลังคิดถึงก็ทำเอาหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

            ‘คืนนี้ไม่กลับนะไม่ต้องรอ’

          ‘ทำไมล่ะฮะ ไม่คิดถึงแบมเหรอ?’ ร่างเล็กพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

                  ‘ติดถ่ายรายการ’

          ‘พรุ่งนี้ล่ะฮะ?’

          ‘ไม่รู้ คิดดูก่อน’ อืม...

            ‘ถ้าที่นั่นแอร์เสียให้รีบกลับมาเลยนะฮะ ฮ่าๆ’ แบมแบมแกล้งแซวทั้งที่ในใจรู้สึกอยากร้องไห้จนบอกไม่ถูก

          ‘ที่นี่สบายดี’

          ‘ไปก่อนนะซันนี่เรียก เดี๋ยวว่างจะมาตอบ ไม่ต้องรัวมาก่อนล่ะเข้าใจไหม เดี๋ยวมีคนมาเปิดดู’

          ‘ฮะ’ ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรแล้ว...

            มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ทิ้งออกไปเหนื่อยๆ ทำไมทุกอย่างมันแย่ไปหมดแบบนี้



                                                

          ยิ่งผมวิ่งตามคุณเท่าไหร่ คุณยิ่งไกลออกไปเท่านั้น เวลาที่ผมวิ่งตามคุณผมทำไม่ได้แม้กระทั่งหยุดพัก แม้ผมจะเหนื่อยแค่ไหนก็หยุดไม่ได้ มีคนบอกผมว่าให้ลองหยุด จะได้รู้ว่าเขาจะหันกลับมามองหรือเปล่า.. ไม่มีประโยชน์หรอก ขนาดผมคิด ผมคาดหวัง มันยิ่งห่างไกล ยิ่งไขว่คว้า ยิ่งตามหา ยิ่งไม่เจอความรักที่เคยมี.. แล้วถ้าผมอยู่เฉยๆ ผมจะได้อะไร...
























 

talk ;;
เออ ไม่มีไรมากหรอก เราหน่วง คิดถึงแจ็คแบมเนาะ T_T
ยิ่งแต่งไรหน่วงๆไม่เป็น บ้าบอ
ถึงวันนี้มีรูปหน้าตึกแต่ก็มโนเอาละกันเนาะว่าแจ็คมันไม่กลับ ;-;
#JackBamFarAway แท็กในทวิตอันนี้ สั้นไปหน่อย ไว้เดี๋ยวหน่วงมาแต่งอีก..














































































Happy New Year

 

หนาวเหลือเกิน ตอนนี้หิมะกำลังตก เท้าเล็กเหยียบย่ำหิมะฝ่าราตรีออกไปตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงขี้เมา วันนี้เป็นวันสิ้นปี ไฟหลากสีถูกประดับประดาขึ้นเต็มถนน ผู้คนเดินขวักไขว่กันเต็มไปหมดเพื่อออกมาจับจ่ายซื้อของขวัญ บ้างก็ออกมาเพื่อนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ หลายคนเตรียมเริ่มต้นวันใหม่ของปีด้วยความสุข  ผู้คนบนท้องถนนมีใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่หนาจนเด็กน้อยรู้สึกอิจฉา ‘แบมแบม’ มองดูเสื้อผ้าที่สกปรกและขาดวิ่นของตัวเองพลางถอนหายใจออกมา ด้วยอากาศที่หนาวเย็นบวกกับเสื้อผ้าที่ไม่ได้ให้อบอุ่นสักเท่าไหร่ทำให้กายเล็กสั่นเทา จมูกและใบหูแดง แต่ก็นั่นแหละ เขาต้องขายไม้ขีดไฟให้ได้ตามที่พ่อเลี้ยงขี้เมาสั่ง หากขายไม่ได้ละก็.. ต้องโดนลงโทษแน่ๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง กัดฟันเดินไปทำหน้าที่ของตัวเอง

“มีใครต้องการไม้ขีดไฟไหมครับ” เสียงใสร้องถามผู้ที่ผ่านไปมา หญิงวัยกลางคนมองอย่างเวทนาแต่ก็ส่ายหน้าให้พร้อมกับเดินจากไป นั่นเพราะไม่ได้มีคนทำอาชีพนี้เพียงคนเดียว บรรดาเด็กขอทานต่างก็เดินขวักไขว่ หากเธอช่วยเด็กคนนี้แน่นนอนว่าอีกหลายคนก็ต้องการความช่วยเหลือเช่นกัน

“คุณลุงครับ ช่วยเมตตาผม ซื้อไม้ขีดไฟหน่อยสิครับ” แบมแบมเอ่ยขอร้องครอบครัวนึงที่ดูแล้วน่าจะใจดีไม่น้อย อาจจะพอช่วยเขาได้บ้าง

“ไม้ขีดไฟที่บ้านลุงมีอยู่เยอะแยะ ใช้ถึงปีหน้าก็ไม่หมดหรอก” เด็กน้อยได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรง แล้วแบบนี้เขาจะขายได้อย่างไรกัน มือเล็กกำไม้ขีดไฟในมือแน่น กัดริมฝีปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เผลอเบะปากออกมาแม้น้ำตาจะคลอเบ้า

แบมแบมเดินหนาวสั่นออกมาอยู่ในที่ที่ผู้คนเบาบาง ทิ้งตัวลงบนม้านั่งข้างสะพาน เกล็ดหิมะเกราะกรังอยู่บนผมสีบลอนด์ของเขา แน่นอนว่าเด็กหนุ่มไม่ได้แยแสกับสารร่างของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

‘ยังไม่ได้กินอะไรเลย’

เด็กน้อยคิดกับตัวเอง แบมแบมไม่ได้เรียนหนังสือเหมือนเด็กคนอื่น ตั้งแต่แม่ตายไปเขาก็ไม่ได้ชีวิตอย่างเด็กทั่วไป ต้องคอยหาเงินเพื่อให้พ่อเอาไปซื้อเหล้า ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง หากวันไหนกลับบ้านโดยที่ไม่มีเงินเขาจะโดนทุบตีเหมือนไม่ใช่ลูก.. ใช่สิ เขาไม่ใช่ลูก แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่น แบมแบมจำต้องอดมื้อ กินมื้อ มีบ้างที่คุณบ้าข้างบ้านเอากับข้าวที่เหลือมาแบ่งให้แต่ก็ไม่บ่อยนัก

‘ใครมันจะมาซื้อไม้ขีดไฟกันล่ะ’

แบมแบมมีทางเลือกสองทางคือหนึ่ง กลับบ้านตัวเปล่าแล้วยอมให้พ่อเลี้ยงลงมือตบตีซะ เขาพอใจก็คงหยุดเอง และสองเดินหน้าขายไม้ขีดไฟท่ามกลางความหนาวเหน็บต่อจนกว่าจะได้เงิน..

ร่างบางยันกายลุกขึ้น สูดหายใจเข้าเต็มปอด กำลังจะก้าวขาเดินหากแต่มีกลุมวัยรุ่นวิ่งมาชนแบมแบมล้มลงไปกองกับพื้นหิมะซะก่อน พวกนั้นวิ่งจากไปอย่างไม่สนใจใยดีแบมแบมแม้แต่น้อย ด้วยความที่โดนกระแทกแรงทำให้รองเท้าขาดๆที่เกินขนาดเท้าของเด็กน้อยอยู่แล้วกระเด็นตกลงแม่น้ำไปหนึ่งข้าง บ่อน้ำตาของคนตัวเล็กแตกพลั่กทันที นั่นมันรองเท้าของแม่.. ถึงมันจะเก่าแค่ไหนแต่มันก็เป็นของแม่ มันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเขาไว้

ร่างเล็กซบหน้าลงกับม้านั่งแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างบางอย่างรวดเร็ว ความเย็นจัดจากหิมะกัดเท้าเล็กจนแดง แต่พอนึกได้ว่าต้องขายไม้ขีดไฟก็จำได้หยัดกายลุกขึ้นเหยียบย่ำได้ตามหิมะ แบมแบมเดินเซเพราะความหิว เขาแทบจะไม่มีแรงเดินด้วยซ้ำ ตอนนี้หิมะแทบจะปลกคลุมตัวเขาอยู่แล้ว

“ช่วย.. ซื้อไม้ขีดไฟหน่อยครับ” แบมแบมไม่ได้อยากทำตัวน่าสงสาร แต่เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างในชีวิตมันทำให้เด็กตัวเล็กๆคนนึงรับอะไรแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว แบมแบมร้องขอพลางสะอื้นไปด้วยน้ำตา

“คุณครับ” มือหนายื่นเข้าพยุงร่างเล็กที่ดูเหมือนกำลังจะลงไปกองกับพื้น

“คุณครับ คุณ” ชายหนุ่มตบแก้มอีกคนเบาเบาเพื่อเรียกสติ แต่ตอนนี้สติของเด็กน้อยไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเล็ก มือเล็กคลายออกจนไม้ขีดไฟร่วงหล่นสู่พื้น น้ำหนักตัวทั้งหมดโถมลงที่ตัวร่างหนาจนเขาต้องอุ้มขึ้นมา

ถึงจะไม่ชอบยุ่งกับคนแปลกหน้าแต่ดูจากการแต่งตัวแล้วคงไม่มีพิษมีภัยอะไร อย่างน้อยก็ถือว่าได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่เขาด้อยกว่าเราก็แล้วกัน

แจ็คสันอุ้มแบมแบมขึ้นเสมออกแล้วพาไปนั่งพิงรถของตัวเอง ชายหนุ่มถอดเสื้อขาดวิ่นที่เปียกไปด้วยหิมะของแบมแบมออก เผยให้เห็นผิวขาวแต่กลับบอบช้ำไปทั้งร่างเหมือนถูกใครทำร้ายร่างกายบ่อยๆ บางจุดก็ยังแดงๆ บางจุดก็มีแผลเป็น แจ็คสันนึกสงสารจับใจก่อนจะเสื้อคลุมของตัวเองให้แบมแบมใส่แทน คนตัวเล็กร่างเย็นเฉียบจนแจ็คสันกลัวว่าคนตรงหน้าจะตายไปเสียก่อน ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องกอดเอาไว้แน่นๆแล้วคอยเรียกเป็นระยะ

แจ็คสันเป่ามือตัวเอง ถูไปมาแล้วยกขึ้นไปแนบแก้มเนียน

ทำไมคนน่ารักแบบนี้ต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย แจ็คสันคิดแล้วก็ส่ายหน้า โชคชะตามันมักจะเล่นตกกับเราเสมอ

“คุณ..” เสียงใสของแบมแบมเรียกให้แจ็คสันต้องหันไปมอง

“ฟื้นแล้วเหรอ?”

แบมแบมเห็นชายแปลกหน้าก็กระถดตัวไปติดกับหัวเตียงด้วยความกลัว ก้มมองเครื่องแต่งกายตัวเองก็พบว่าเปลี่ยน ไม่มีเสื้อผ้าของเขาอยู่สักชิ้นเลย

“คุณ..”

“ผมชื่อแจ็คสัน” แจ็คสันว่าแล้วเดินถือกล่องปฐมพยาบาลพร้อมกับถ้วยซุปเข้าไปหา

“เอ่อ..”

“คุณหมดสติอยู่ตรงหน้าผม เลยช่วยไม่ได้ที่ต้องพาคุณมาที่นี่ ไม่งั้นล่ะก็คุณต้องตายคากองหิมนะแน่ๆ” แจ็คสันตอบยิ้มๆ

“อ้าปากสิ”

ด้วยความหิวทำให้แบมแบมว่าง่าย ร่างบางงับช้อนซุปของแจ็คสันทันที

“คุณ ไม่คิดจะบอกชื่อผมหน่อยเหรอ?”

“ผมชื่อแบมแบม”

“แบมแบมงั้นเหรอ” แจ็คสันทวนชื่อ “ชื่อน่ารักดีนะ”

“อื้ม..”

“ใบหน้าคุณก็น่ารักมากด้วย” ตอนแรกที่เห็นหน้าตามอมแมมแต่พอแจ็คสันเช็ดไปตามใบหน้ากลับพบว่าเด็กผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่น่ารักมากจริงๆ

“อื้ม..” แบมแบมก้มหน้าลง ตั้งแต่เกิดมา นอกจากแม่ก็ไม่เคยมีใครดีกับเขาแบบนี้มาก่อนเลย

“กินซะสิ เดี๋ยวผมทำแผลให้ ตัวคุณมีแผลเต็มไปหมด ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ” แจ็คสันถามพลางเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ทาวนไปบนหน้าท้องแบนราบ

เพราะห้องนี้อุ่นเกินกว่าที่แบมแบมจะหนาวละมั้งเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร

“ทำไมไม่ตอบผมล่ะ” แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมอง แบมแบมกระพริบตาปริบๆ.. ถ้าเอาเรื่องของพ่อบอกไป เขาต้องกลายเป็นเด็กอกตัญญูแน่ๆ

ใช่สิ พ่อ พ่อจะรอเขาอยู่รึเปล่า

“พ่อ..”

“พ่อคุณ? ทำไมเหรอ นั่นสิ บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวทำแผลเสร็จผมจะไปส่งบ้าน”

“ขอบคุณคุณมากนะครับ” แบมแบมเอ่ยขอบคุณก่อนจะบอกที่ตั้งของบ้านไป ถึงไม่อยากจะกลับไปอีก แต่เขาก็ทิ้งพ่อไว้คนเดียวไม่ได้

“นี่บ้านคุณเหรอ?” พอเห็นสภาพบ้านแจ็คสันก็มองอย่างไม่เชื่อสายตา สภาพมันแทบไม่เหมือนบ้านสักนิด

“ครับ.. ขอบคุณคุณมากนะ” แม้แบมแบมจะประทับใจในความมีน้ำใจของแจ็คสันแค่ไหนแต่ก็ต้องจำใจก้าวลงจากรถ

แต่แจ็คสันยังไม่ไปไหน เขาตกหลุมรักเด็กคนนี้ไปซะแล้วสิ

แจ็คสันนั่งมองแผ่นหลังเล็กอยู่บนรถ เพียงแค่แบมแบมเดินไปถึงประตูก็มีชายวัยกลางคนผลักประตูออกมาก่อน ชายคนนั้นผลักแบมแบมลงกับพื้นหิมะ ค้นทั่วตัวแบมแบมเหมือนหาอะไรบางอย่าง ดูเหมือนจะไม่ได้สิ่งที่ต้องการก็ตบใบหน้าของเด็กหนุ่มเข้าฉาดใหญ่ แจ็คสันทนดูไมได้ไหวจนต้องลลงจากรถมา นี่สินะที่มาของแผลทั้งตัวของแบมแบม

“แกเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าใหม่หมดใช่ไหม ไอ้เด็กเนรคุณ!”

“ไม่ใช่นะครับพ่อ” แบมแบมตอบทั้งน้ำตา เด็กหนุ่มถอยหนีจนไปชนเข้ากับบางอย่าง

“คุณแจ็คสัน”

“พอได้แล้วครับ!” แจ็คสันตะโกนห้าม พ่อเลี้ยงขี้เมาหยุดกึก มองการแต่งตัวที่ดูดีของแจ็คสันแล้วยิ้มพราวออกมา

“คุณเองเหรอที่ซื้อให้มัน”

“ครับ ผมเอง หยุดการกระทำของคุณได้แล้ว”

“ไม่ ผมไม่หยุด มันเป็นลูกผม คุณไม่ต้องมายุ่ง”

“ไม่มีพ่อที่ไหนเขาทำกับลูกตัวเองแบบนี้หรอกครับ!”

“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมยุ่งก็เอาเงินมาสิ ส่งเงินมา” พ่อเลี้ยงขี้เมาว่าแล้วกระชากแบมแบมออกมาจากอ้อมอกแจ็คสัน มือหยาบกร้านหักกิ่งไม้ขึ้นมาจ่อคอแบมแบมแล้วยิ้มเหี้ยม

บ้าจริงๆ เขาไม่เคยเจอพ่อคนไหนที่โหดร้ายกับลูกตัวเองแบบนี้มาก่อน

“ไม่ต้องให้เขานะครับคุณแจ็คสัน คุณกลับไปเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง” แบมแบมขอร้องทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องพูดมาก!” พ่อเลี้ยงตะคอกแล้วกรีดไม้ลงไปบนซอกคอขาวเนียนจนเลือดซิบ แจ็คสันทนดูไม่ได้ มือหนาล้วงกระเป๋าเงินขึ้นมาเปิดมันแล้วยื่นให้พ่อเลี้ยงใจร้ายจำนวนหนึ่ง คนชั่วเห็นเงินก็ปล่อยแบมแบมลงไปกองกับพื้น รับเงินแล้วหันเข้าบ้านสบายใจเฉิบ ทิ้งให้ลูกชายอยู่หน้าบ้านคนเดียวอย่างไมสนใจใยดี

“แบมแบม” แจ็คสันกอดร่างบางเอาไว้ด้วยความสงสารจับใจ  แบมแบมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ชีวิตเขามันโหดร้ายแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ เขาไม่ได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

“คุณแจ็คสัน”

“ไปอยู่กับผมนะ ผมจะดูแลคุณเอง”

“....”

“ไม่ต้องกังวลอะไร ผมจะไม่ทำร้ายคุณเหมือนที่เค้าทำ” แจ็คสันเกลี่ยผมที่ปรกหน้าร่างบางออก พรมจูบลงบนหน้าผากมน

เขาไม่รู้ว่ามันคือความรักหรือเปล่า

แต่ตอนนี้ เขาอยากดูแลแบมแบม แค่นี้จริงๆ..

แบมแบมไม่ตอบแต่เชยหน้าขึ้นรับจูบจากแจ็คสันเพื่อแสดงออกว่าตอบรับแทน.. หากแจ็คสันไม่ดูแลเขา ชีวิตมันค’ไม่มีอะไรย่ำแย่ไปกว่านี้แล้ว ถึ’แจ็คสันจะพาเขาไปฆ่า เขาก็คงไม่โกรธอะไร เพราะเดิมทีชีวิตมันก็ไร้ค่าอยู่แล้ว

แต่จูบที่ลึกซึ้งและอบอุ่นที่แจ็คสันกำลังมอบให้ท่ามกลางหิมะที่กำลังตกหนัก มันกลับทำให้แบมแบมรู้สึกว่าแจ็คสันคือของขวัญปีใหม่จากพระเจ้ามากกว่า

ตอนนี้ความอบอุ่นจากแจ็คสัน ชนะความหนาวจากหิมะซะอีก..



















 

talk;;
โอ้ย เผามาก คิดไม่ออก แต่อยากแต่ง
เค้าเรื่องมาจากเรื่องหนูน้อยขายไม้ขีดไฟ นอกนั้นก็สุมๆใส่กันมั่วๆ T - T
อยากแต่งปีใหม่น่ารักๆนะ แต่คิดไม่ออก
ไม่มีหัวคิดสร้างสรรค์ไรละอะ 55555555555555555 T_T
สวัสดีปีใหม่นะคะรีดเดอร์ สัญญาว่าถ้ามีที่เรียนจะมาอัพฟิคทุกเรื่องเลย
ฝากแท็ก #แจ็คแบมไม้ขีดไฟ ในทวิตด้วยนะ อยากอ่าน ;-;
แต้งน้า

Owen Theme