บ้านแมวเชสเชียร์

ข้อมูลเบื้องต้น

            Wellcome to my home.....

                    สวัสดีนะ ผู้้มาเยือน ปกติไม่ค่อยมีคนมาบ้านข้าหรอกนะ ในเมื่อเจ้าหลงเข้ามา...เอ้ย ไม่สิ โชคชะตาลิขิตให้เจ้ามาที่นี่
ข้าก็ยินดีต้อนรับ เข้ามาสิ เมี้ยว~

 

เนื้อเรื่อง

อลิซ: ข้าละสงสัยมานานแล้วล่ะ ทำไมบ้านของเจ้าต้องอยู่บนต้นไม้ด้วยเนี่ย เข้าออกลำบากจะตาย แต่ชานี่ไม่เลวเลยนะ
เชสเชียร์: แง้วววว เจ้าเข้ามาได้ไงกันหา นั่นชาของข้านะ!!! 
อลิซ: นี่อย่าบ่นสิ...ข้าหนวกหู สวัสดี คุณผู้มาเยือน ข้าจะช่วยพาชมบ้านนะ

 

ห้องรับแขก



อลิซ: ข้าว่านี่คงเป็นห้องที่สะอาดเอี่ยมที่สุดสินะ
เชสเชียร์: แน่สิ ก็ข้าทำความสะอาดออกบ่อยนี่
แอ็บโซแล็ม: อืม รสนิยมเจ้าไม่เลวเลยนะเชสเชียร์ ฟู่ว (พ่นควัน) กลิ่นเครื่องหอมพวกนี้ทำให้ข้าง่วงแล้วนะ
เชสเชียร์: ขอบคุณที่ชมนะ แต่อย่าพ่นควันใส่หน้าข้าได้ไหมหา มันจะทำให้ขนสวยๆของข้าหมองนะ~

อย่างที่เจ้าเห็นล่ะนะ รสนิยมข้าสุดยอดไปเลยใช่ไหมล่า แต่ข้ารู้สึกว่าไอควันยาสูบพวกนี้ทำให้เสียบรรยากาศชะมัด เมื่อไหร่หนอนขี้ยานี่จะเลิกสูบซะทีนะ เฮ้อ ขนสวยๆของข้า ทำไมถึงมีแต่คนคอยทำลายนะ!! ทั้งเจ้าคนทำหมวกและเจ้าหนอนนี่ 
บ้าที่สุดเลย !!!

ห้องนอน




ห้องนอนของข้าค่อนข้างเรียบง่าย แต่ก็สบายมากเลยล่ะนะ!!
อลิซ: ข้าชอบแสงแดดนี่จริงๆเลย เจ้าว่าไหมล่ะ ข้าว่าวิถีชิวิตของเจ้าแมวเหมียวนี่ก็เรียบง่ายเป็นกะเขาเหมือนกันแหะ ข้าพึ่งเคยเข้ามาในห้องนอนของเจ้านั่นเป็นครั้งแรกเลยล่ะ
อลิซว่าพลางมองเจ้าแมวที่พยายามดันแอ็บโซเลมออกจากห้อง
อลิซ: เฮ้อ...งั้นข้าจะพาเจ้าไปชมห้องต่อไปละกัน
อลิซว่าพลางดึงหางลากเชสเชียร์ตามมาด้วย

ห้องสมุด



แอ็บโซเลม: ข้าชอบห้องนี้ของเจ้าจัง มันทำให้รู้สึกถึงความรู้และเวทย์มนต์...ฟู่ว(พ่นควัน)
อลิซ: อย่างที่แอ็บโซเลมว่าแหละ ถึงเจ้าจะไม่ยอมทำความสะอาด แต่มันก็ทำให้ดูงดงามลึกลับไปอีกแบบนะ แต่เจ้าสะสมเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
อลิซว่าพลางเดินไปตามชั้นหนังสือ
เชสเชียร์: อื้ม แหงสิ ข้าชอบนี่ แต่ของเจ้าคนทำหมวกนั่นเยอะกว่าข้าอีกนะ
ข้าว่าพลางแอบเอาหางไปเกี่ยวผมสีทองยาวสลวยของอลิซเล่น
คนทำหมวกของราชินีขาว: คิก...คิก...เจ้าแมวจอมแสบ คราวนี้ข้าจะสำรวจชั้นหนังสือลับเจ้าบ้างล่ะนะ
เชสเชียร์: เชิญเลย ข้าไม่มีความลับอะไรอยู่แล้วล่ะ....
อลิซ: คิกๆ นี่อะไรน่ะ เชสเชียร์ หนังสือ 'ว่าด้วยเรื่องการกำจัดเห็บหมัด'
เชสเชียร์: จ้ากกกกกกกกกกก
นะ...นี่ เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้นสิ ถึงยังไงข้าก็เป็นแมวนะ เห็บหมัดมันก็เรื่องธรรมชาตินะ!!!
ไปห้องต่อไปกันเหอะ!!!

ห้องลับของเชสเชียร์




คนทำหมวกของราชินีขาว: คิก...นี่ห้องลับของเจ้าเหรอ
คนทำหมวกว่าพลางเดินสำรวจไปรอบๆ
แอ๊บโซเลม: มันให้อารมณ์เหมือนซากเรือโบราณเลยนะ
อลิซ: กว้างขวางดีนี่ เจ้าเอาไว้ทำอะไร
เชสเชียร์: ทุกคนก็มีช่วงเวลาที่อยากอยู่คนเดียวบ้างแหละน่า~
คนทำหมวกของราชินีขาว: อะไรกัน เจ้าแมวติงต๊องอย่างเจ้าก็หัดมีอาการอยากอยู่กับตัวเองเหมือนกันเหรอเนี่ย คิก..คิก..
คนทำหมวกของราชินีขาวว่าพลางใช้ปลายรองเท้าของเขา เขี่ยปลายหางข้า มันจั๊กจี้นะ!!

เอาล่ะ เหลือห้องสุดท้าย

ห้องทำงาน



ห้องนี้ เป็นห้องทำงานที่ข้าใช้ในการทำธุระต่างๆ งานอะไรน่ะเหรอ? เจ้าอย่าคิดนะว่าแมวอย่างข้าจะทำงานไม่ได้น่ะ ข้าเป็นถึงเชสเชียร์เชียวนะ 
อลิซ: กระดาษบนโต๊ะนี่เจ้าเขียนเองเหรอ เชสเชียร์ หางเจ้านี่สารพัดประโยชน์จังนะ
แอ๊บโซเลม: เจ้าใช้หางเขียนเหรอ แต่เจ้าก็มีร่างมนุษย์นี่ ทำไมไม่ใช้มือเขียนเล่า ซื่อบื้อจัง
เชสเชียร์: ใครว่าข้าใช้หางเขียนเล่า!!! ข้าใช้มือเขียนต่างหาก
คนทำหมวกของราชินีขาว: เจ้าเขียนอะไรของเจ้าเนี่ย ตัวหนังสือห่วยชะมัด
คนทำหมวกว่าพลางมองเจ้าแมว ที่กลายร่างเป็นเด็กหนุ่ม กำลังพยายาม ยื้อแย่งกล้องยาเส้นกับแอ๊บโซเลม โดยมีอลิซยืนทำหน้าสะใจอยู่ข้างๆ
อลิซ: เจ้าแมวไม่รู้จักโตนี่..
อลิซว่าพลางเสยผมสีทองสลวยของเธอ
คนทำหมวกเหลือบมองพลางยักไหล่ สำหรับพวกเขาเรื่องราวเหล่านี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญไปตั้งนานแล้ว

เชสเชียร์: อ้าา ข้าลืมเจ้าไปเลยขอโทษนะ ทั้งๆที่เป็นผู้มาเยือนอันเป็นที่รักแท้ๆ
บ้านข้าก็มีอยู่แค่นี้แหละนะ 

เจ้าอยากแวะมาตอนไหนก็ได้เสมอ ข้ารออยู่นะ เมี้ยว~