ชีวิตผมก็เงี้ยแหละนะ

ข้อมูลเบื้องต้น

ก็ขอเกริ่นก่อนเลยว่าเรื่องนี้  อิงจากความจริง และ จิ้นขึ้นมาเล็กน้อย นะงับ แต่งอาจไม่ค่อยดีนะงับ เพราะเป็นการแต่งครั้งแรกเลย T_Tต้องขอโทษณที่นี้ด้วย 

เนื้อเรื่อง

 "ทำไมมึงชอบเหม่อลอยจังวะ" นั้นเป็นคำคำนึงที่เพื่อนได้บอกกับผมไว้ ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่
คุณเคยบ้างไหมระหว่างเรียน ระหว่างขึ้นรถ ระหว่างเดิน คุณจะชอบเหม่อ มองท้องฟ้า มองออกนอกหน้าต่างไป อย่างไร้จุดหมาย  ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เบื่อการเรียน หรือว่า กำลังมองหาอะไรอยู่กันแน่ แต่ก็แค่มองไปเรื่อยๆ มันก็รู้สึกสงบได้แม้จะโดนอะไรมาก็ตาม เวลาเครียดแค่ลอง ทำใจให้สบายดู อยู่สงบๆสักพักเดียว ก็รู้สึกดีขึ้นได้ คุณอาจจะคิดว่าผมบ้า หรือว่าเพี้ยนไปแล้ว แต่ว่ามันไม่ใช่เลย คุณน่าจะเรียกว่า นิสัยเฉพาะตัวมากกว่า ที่ชอบทำแบบนี้ บางครั้งการลองมองออกนอกหน้าต่างดูผู้คนที่กำลังสนุกสนาน มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งที่สนุกมาเลยทีเดียว ได้เห็น คนเล่นกีฬาอย่างสนุกแม้ว่าแดดจะร้อนแค่ไหนก็ตาม สนุกไปกับพวกเขาเหล่านั้น แม้ว่าจะไม่ได้เล่นด้วยก็ตาม ได้ รู้จักกับผู้คนมากมาย บางคนก็เป็นคนที่หลอกเรา บางคนก็จริงใจกับเราผู้คนเหล่านี้ทำให้ผมได้คิดว่ามันน่าสนุกจริงๆแหละที่ได้รู้จักกับพวกเขา ผมชอบที่จะได้ คุยกับพวกเขา แม้ว่าบางครั้ง อาจจะเสียใจ โกรธ เกลียด ทะเลาะกัน แต่สุดท้าย คนพวกนนี้แหละก็คือเพื่อนของผม และทุกๆครั้งที่ผมกลับถึงบ้าน ก็จะมา เจอกับครอบครัวอันแสนอบอุ่น ที่อยู่กันพร้อมหน้าและไม่เคยทึ้งกันไปไหน ผมรักพวกเขามาก และไม่อยากจะเสียไปเลย^_^ ทำให้ผมได้คิดว่าผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่ได้เกิดมา....^_^