เมื่อหิมะละลาย

อิจิโกะ อิจิเอะ เป็นหลักการใช้ชีวิตของคนญี่ปุ่น หมายถึง “หนึ่งชีวิต หนึ่งพบ” หรือ “ครั้งแรก และ ครั้งสุดท้าย” บางทีการที่เราได้เจอกับใครสักคน มันอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิต

ดังนั้นสิ่งที่เราได้ทำในช่วงเวลาที่พบกันจึงมีค่ามากที่สุด ทำวันนี้และวินาทีนี้ให้ดีที่สุด...

เพราะปาฏิหารย์ที่จะทำให้ย้อนเวลากลับมาแก้ไขสิ่งที่เมื่อเรานึกย้อนไปแล้วคิดว่า "ตอนนั้นเราน่าจะ..." ในโลกนี้มันไม่มีจริง? 

--

“พ่อฮะๆ”

ผมกำลังเพลิดเพลินมองภรรยาตื่นเต้นกับหิมะขาวสะอาดร่วงหล่นลงมาจากฟ้า เดินวนไปมาทั่วสถานที่ประจำของเรา จับใบไม้ก้มลงหยิบหิมะราวกับว่าเพิ่งเห็นสถานที่นี้เป็นครั้งแรก

“พ่อ พ่อ”

เจ้ายูตะเดินเข้ามาหา ส่งเสียงเรียกแบบกระซิบ ดึงกางเกงกวักมือให้นั่งลง ครับเรายังทำทรงผมหมาน้อยกันทั้งสองคน มันกลายเป็นทรงยอดฮิตของเราไปแล้ว

“พ่อ ผมมีอะไรจะบอก” ป้องปากกระซิบมายังหูของผม สลับกับมองแม่ที่เพิ่งกลับมาอยู่ด้วยกันกว่าหนึ่งสัปดาห์

“อะไรเหรอ” ตอนแรกผมก็นึกว่าปวดฉี่ แต่ปวดฉี่ก็สอนให้ไปยิงใส่ต้นไม้แล้วนี่นา สอนแบบสาธิตให้ดูยิงพร้อมกันด้วย

“แม่ไม่มีแผลเป็นฮะ”

“แผลเหรอ…” ผมอาจจะหัวทึบไปชั่วคราวกำลังนึกว่าแผลอะไร โมเอะบาดเจ็บตอนไหน

“ตอนผมอาบน้ำกับแม่ แม่ไม่มีแผลผ่าตัด”

“จริงเหรอ”

ทีนี้ผมตาโตเลย เพราะโมเอะเข้ารับการผ่าตัดตับอ่อนก่อนแต่งงานกับผมได้ไม่กี่เดือน และแผลนั้นอยู่กับร่างกายเรื่อยมาจนกระทั่งในวินาทีสุดท้ายของชีวิต

“ฮะ ผมดูใกล้ๆ เลย ไม่มีจริงๆ ฮะ แต่ตรงนั้นของแม่ไม่มีขนเหมือนเดิมฮะ”

ยูตะยังคงกระซิบกระซาบ ผมก็คอยระวังมองโมเอะกลัวว่าจะเดินกลับมาเหมือนกัน พอนึกถึงส่วนนั้นของภรรยาผมก็รู้สึกหน้าร้อนเล็กน้อย

“หมายความว่านี่อาจจะเป็นแม่ตัวปลอมอะเหรอ”

--

:: สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียนแบบ ดัดแปลงทำซ้ำ หรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้ในการเผยแพร่หรืออ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด

:: นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้นชื่อของบุคคลและสถานที่มิได้มีอยู่จริง

--

คนที่เลวในเรื่องนี้ก็คือฉันผู้เป็นคนแต่ง