เศษรักความทรงจำ

Sebastian Monroe (เซบัสเตียน)

มีชื่อเสียงโด่งดังในความเจ้าชู้ รักสนุก ไม่เคยรักใครไปมากกว่าตัวเอง เที่ยวเล่นเสเพล ใช้เงินทองสบายมือจากความร่ำรวยของต้นตระกูล

มาเจอสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในการปกครองของพี่สาว ต้องตาต้องใจ อยากได้มาครอบครอง อยากได้แล้วไม่ได้ไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของผู้ชายที่ชื่อเซบัสเตียน

Cha-em (ชะเอม)

เกิดมาพร้อมโรคประหลาด สมองว่างเปล่าในทุกเช้าที่ตื่นมา ไม่มีครอบครัวหลงเหลืออยู่ รู้เพียงจากเอกสารประจำตัวว่าเป็นคนไทยเท่านั้น ได้รับการอุปการะจากสาวใหญ่ใจดี ได้มีชีวิตใหม่ในบ้านไร่กลางหุบเขา

ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดการเมื่อทุ่มไปทั้งตัวทุ่มไปทั้งใจให้กับรักแรกในชีวิต ผู้ชายแปลกหน้าที่ตื่นมาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่ในทุกเช้า ผู้ชายคนเดิมที่ทำให้ต้องตกหลุมรักหัวปักหัวปำได้ในทุกวัน

มันคงจะเป็น love story ที่น่าจดจำ...

หากวันหนึ่งเธอไม่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่า เคว้งคว้างเศร้าโศกในหัวใจ ร้องไห้เหมือนใจจะขาด แต่ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะเหตุใด ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นในอดีต

เปิดวิดีโอที่ตนเองทำไว้บอกเล่าโรคประหลาด เข้าใจรับได้แต่ก็ยังคงต้องร้องไห้…

มีลมหายใจอยู่ต่อไปได้ก็เพื่อเด็กน้อยที่ร้องไห้ขอกินนมตัวเองในทุกเช้า เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวเดียวในชีวิต คือหลักฐานเดียวที่ยืนยันการมีตัวตนของตนเอง...ชีวิตน้อยๆ น่าเวทนาที่ไม่รู้ว่ามีใครเป็นพ่อ

ตัวอย่างจากบางตอน

“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่”

เห็นผู้หญิงผมดำตัวเล็กหอบหิ้วเด็กทารกเข้ามาในไร่ โดดเด่นจากคนงานทุกคน พุ่งเข้าไปหาและลากมายังที่ลับตาทันที มองซ้ายมองขวากลัวว่าคนรักจะเห็นเข้า

“นายท่าน ปล่อยค่ะ ฉันเจ็บ” หน้านิ่วจากความเจ็บปวดของต้นแขน พยายามสะบัดหนีแต่เขากลับไม่ยินยอมบีบรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ก็เธอพาเด็กนี่เข้ามาตอนคู่หมั้นฉันมาในไร่ทำไม วันนี้วันหยุดของเธอไม่ใช่เหรอ”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นวันหยุดของฉันคะ”

เธอไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะโกรธเคืองด้วยเรื่องใด ทั้งที่โดยปกติแทบจะไม่เคยพบหน้ากันเสียด้วยซ้ำ นานทีเขาถึงจะโผล่เข้ามาในไร่ แต่วันนี้ทั้งใบหน้าดุดัน ทั้งเสียงดังไร้ความเป็นมิตร แล้วยังทำร้ายร่างกายให้ต้องเจ็บนี่อีก

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็น รีบกลับออกไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธอที่นี่”

“ฉันทำอะไรให้คุณโกรธเหรอคะ ฉันขอโทษ แต่ฉันต้องหาเงินอีกสักหน่อย ใกล้จะหน้าหนาวแล้วลูกยังไม่มีเสื้อกันหนาวเลย วันนี้คนงานขาดค่ะ ผู้จัดการเลยจ้างเป็นรายชั่วโมง”

นอกจากบีบรัดให้เจ็บแล้วยังผลักออกอย่างแรงจนร่างเซถลากระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่อีกด้วย

ตัวเองเจ็บยังพอทนแต่ลูกชายตกใจแผดเสียงร้องออกมา ยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง ถูกลากออกมาไกลจากสำนักงานของไร่ไปยิ่งกว่าเดิม

“ฉันจำไม่ได้จริงๆ ค่ะ ฉันเป็นโรคประหลาด ความจำเสื่อม ฉันแค่จะหาเงินให้ลูก ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ” เขย่าลูกสาวในอ้อมอกปลอบใจจนหายตกใจหยุดส่งเสียง

“โกหก เธอหายดีตั้งแต่หลังคลอดลูกแล้ว ไม่ได้ลืมวันต่อวันเหมือนเมื่อก่อน”

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันลืมตัวเองในทุกเช้า”

นานทีจะได้พบกับเจ้านายแต่ยิ่งคุยกันก็ยิ่งไม่เข้าใจ มีคำถามมากมายผุดเข้ามาในหัว แต่ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเสวนาด้วยเสียแล้ว หันหลังเท้าสะเอวจนเธอไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้จากใบหน้าที่มองไม่เห็น

“คุณทราบไหมคะว่า ฉันท้องกับใคร ฉันถูกข่มขืนเหรอคะ หรือว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีนอนกับผู้ชายไปทั่วแบบที่ชาวไร่บางคนพูดกัน”

“เอาเงินนี่ไป แล้วก็อย่ากลับเข้ามาในไร่ นี่ค่าจ้างของเธอทั้งสัปดาห์”

“นายท่านอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ก็ได้ บางทีเราอาจจะไม่ต้องลำบากกันขนาดนี้แล้วก็ได้ลูก บางทีหนูอาจจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้”

เจรจากับลูกสาวที่มองมาตาแป๋วด้วยความหวัง มองเงินจำนวนไม่น้อยที่เขายัดให้ใส่มือก่อนเดินจากไป ยอมรับทุกคำนินทาหาว่าหน้าเงิน ตระหนี่เหนียว ทุกบาททุกสตางค์เก็บสะสมไว้เพื่อให้ชีวิตน้อยๆ ในอ้อมอกได้มีชีวิตอยู่อย่างดีที่สุด

--